Η δίκη του Χριστού:

 Μία νομική ανάλυση

του Δικαστή Χρήστου Δερμοσονιάδη

Όταν ο Πιλάτος βεβαιώθηκε για την αθωότητα του Χριστού και θέλησε να τον απολύσει τότε οι Ιουδαίοι φώναξαν: “Ημείς νόμον έχομεν και κατά τον νόμον ημών οφείλει αποθανείν, ότι Θεού υιόν εαυτόν εποίησε.” (Ιωάν.10’7). Αυτή είναι και η σημερινή θέση των Εβραίων.

Ισχυρίζονται ότι ο Χριστός παρέβη πράγματι το Μωσαϊκό Νόμο και δίκαια κατεδικάσθη σε θάνατο. Είναι δυνατόν όμως η ανθρώπινη Δικαιοσύνη να έφθασε σε τέτοια αντίθεση προς τη Θεία Δικαιοσύνη ώστε να καταδικάσει σε θάνατο τον ίδιο το Θεό και εν ονόματι του Νόμου να θανατώσει το Δημιουργό; Το βασικό λοιπόν ερώτημα είναι αν η δίκη του Χριστού ήτανε μία δίκαιη δίκη, κατά το ανθρώπινο μέτρο, αν δηλαδή έγινε σύμφωνα με το νόμο και τη δικονομία.

Η δικαιοσύνη την εποχή του Χριστού βρισκόταν σε αρκετά ψηλό επίπεδο. Το Ρωμαϊκό Δίκαιο σε λίγα θέματα υστερούσε από το σημερινό ευρωπαϊκό δίκαιο και το εβραϊκό ήτανε ιεροκρατικό και στηριζόταν στο Μωσαϊκό Νόμο.

Τα εβραϊκά δικαστήρια ήτανε πολυμελή. Ανώτατο Δικαστήριο ήταν το Μέγα Συνέδριο που είχε και άλλες εξουσίες. Εδρευε στην Ιερουσαλήμ, απετελείτο από 120 μέλη με πρόεδρο τον Αρχιερέα και είχε στη διαταγή του στρατιωτική δύναμη, την κουστωδία.

Οι θανατικές καταδίκες των εβραϊκών δικαστηρίων έπρεπε να επικυρωθούν από τη Ρωμαϊκή εξουσία όπως αναφέρεται στο βιβλίο “Η δίκη του Ιησού” του θεολόγου Δημήτριου Καππαή.

Η θανατική ποινή προβλεπόταν για αρκετά αδικήματα αλλά σύμφωνα με τις αντιλήψεις του λαού σπανίως επιβαλλόταν. Η εκτέλεση γινόταν με διάφορους τρόπους, από τους οποίους πιο βασανιστικός και εξευτελιστικός ήταν ο θάνατος επί του σταυρού, ο οποίος συνηθίζετο από τα Ρωμαϊκά δικαστήρια, τα οποία δεν είχαν ενδοιασμούς στην επιβολή θανατικής καταδίκης.

Κατά την εβραϊκή δικονομία η προανάκριση ήταν άγνωστη και δεν υπήρχε δημόσιος κατήγορος. Η απόφαση δεν μπορούσε να στηριχθεί στην παραδοχή του κατηγορουμένου αλλά μόνο στις μαρτυρίες.

Η δίκη διεξαγόταν μέρα, με ανοικτές τις πόρτες, ενώπιον του λαού. Ξεκινούσε με τους μάρτυρες υπερασπίσεως και ακολουθούσαν δύο τουλάχιστον μάρτυρες κατηγορίας, που έπρεπε να δώσουν σαφή και πανόμοια μαρτυρία, κρατώντας το δεξί τους χέρι πάνω στο κεφάλι του κατηγορουμένου και σε περίπτωση θανατικής καταδίκης έπρεπε να συμμετέχουν στην εκτέλεση και να ρίξουν τις πρώτες πέτρες, εάν η θανάτωση θα γινόταν με λιθοβολισμό.

Ο Κατηγορούμενος εθεωρείτο αθώος μέχρι την τελική του καταδίκη, εδικαιούτο να μιλήσει, να φέρει μάρτυρες και να τύχει καλής μεταχείρισης.

Κατά τη γνώμη των συγγραφέων δεν ετηρούντο πρακτικά αλλά η ίδια η καταδίκη εκδιδόταν με γραπτό διάταγμα. (Κοντογόνη: Εβραϊκή Αρχαιολογία, Β’4). Πάντως διάταγμα καταδίκης του Χριστού δεν έχει βρεθεί.

Οι Δικαστές έπρεπε να είναι αμερόληπτοι, δίκαιοι και μερικοί απ’ αυτούς να υπερασπίζουν τον κατηγορούμενο. Σε περίπτωση θανατικής καταδίκης ανεβάλλετο η τελική απόφαση για τη μεθεπόμενη μέρα και εάν επικυρωνόταν η θανατική καταδίκη η εκτέλεση έπρεπε να γίνει την άλλη μέρα και όχι αυθημερόν. Από την έναρξη της ακροάσεως μέχρι την εκτέλεση χρειαζόταν τουλάχιστον 4 μέρες.

Στον τόπο της εκτέλεσης συνόδευε τον κατηγορούμενο έφιππος δικαστής, που καλούσε το λαό να αναφέρει αμέσως στο Δικαστήριο, το οποίο συνεδρίαζε εκείνη την ώρα, οτιδήποτε ελαφρυντικό για τον κατηγορούμενο και τότε σταματούσε αμέσως η εκτέλεση.

Αυτά για τη Δικαιοσύνη στο Ισραήλ.

Πρέπει όμως να αναφερθεί ότι στα χρόνια της ρωμαϊκής υποτέλειας υπήρχε μεγάλη φαυλότητα και ηθικός ξεπεσμός, με αποτέλεσμα οι άρχοντες να είναι πρόσωπα φαύλα, που εξασφάλιζαν τη θέση τους δωροδοκώντας τους Ρωμαίους ηγεμόνες. Οι Δικαστές δεν είχαν πλέον την εντιμότητα και την ανθρωπιά που είχαν οι προκάτοχοι τους. Ολόκληρο το έθνος βρισκόταν σε ξεπεσμό και αθλιότητα.

Μετά την ανάσταση του Λαζάρου πολλοί Ιουδαίου πίστεψαν στον Χριστό. “Συνήγαγον ουν οι αρχιερείς και οι Φαρισσαίοι συνέδριον και έλεγον. Τι ποιούμεν, ότι ούτος ο άνθρωπος πολλά σημεία ποιεί; …. Εις δε τις εξ αυτών Καϊάφας, αρχιερεύς ων του ενιαυτού εκείνου, είπεν αυτοίς …. ότι συμφέρει ημίν ίνα εις άνθρωπος αποθάνη υπέρ του λαού και μη όλον το έθνος απόληται.” (Ιω. ΙΑ’48-50)

“Εβουλεύσαντο δε οι αρχιερείς ίνα και τον Λάζαρον αποκτείνωσιν, ότι πολλοί δι’ αυτόν υπήγον των Ιουδαίων και επίστευον εις τον Ιησούν.” (Ιω. ΙΒ’10)

Και η στρατιωτική κουστωδία, μαζί με ένοπλους υπηρέτες, όταν συνέλαβε τον Ιησούν δεν τον έφερε στο δικαστήριο αλλά στον πεθερό του αρχιερέα, τον ΄Αννα, που υπηρέτησε στο παρελθόν σαν αρχιερέας.

Και ο Αννας, χωρίς να έχει καμιά εξουσία άρχισε ανάκριση για να βρει αιτία εναντίον του συλληφθέντος. Κι ο Χριστός απαντά. “Επερώτησον τους ακηκοότας” “εν κρυπτώ ελάλησα ουδέν”. (Ιω. ΙΗ’,20).

Η απάντηση δεν άρεσε και ένας υπηρέτης ερράπισε τον Ιησούν λέγοντας “ούτως αποκρίνη τω αρχιερεί;” Σε λίγη ώρα οδήγησαν τον Χριστό στο σπίτι του αρχιερέα Καϊάφα και μέχρις ότου μαζευτούν τα μέλη του Μεγάλου Συνεδρίου οι υπηρέτες έδερναν, έβριζαν και κορόιδευαν τον Χριστό. Το εβραϊκό δίκαιο απαγόρευε την ανάκριση και την κακοποίηση του κατηγορουμένου. (Mishna, Sotah 1,4).

Και άρχισε η συνεδρίαση του Ανωτάτου Εβραϊκού Δικαστηρίου με άλλες τρεις δικονομικές παραβάσεις.

Το Μέγα Συνέδριο συνεδρίασε στο σπίτι του αρχιερέα και όχι στο κτίριο του Δικαστηρίου και συνεδρίασε νύκτα, πράγμα απαγορευμένο (Mishna, Sanhedrin IV,1), χωρίς να προϋπάρχει σαφής κατηγορία από δύο τουλάχιστον μάρτυρες, όπως απαιτούσε η δικονομία.

Μετά την έναρξη της δίκης βρέθηκαν δύο ψευδομάρτυρες που διαστρέβλωσαν το λόγο του Κυρίου “λύσατε τον ναόν τούτον και εν τρισίν ημέρας εγερώ αυτόν” (Ιω. Β’19), που οπωσδήποτε ελέχθηκε για την Ανάσταση του ιδίου και όχι για το ναό του Σολομώντος.

Οι μαρτυρίες όμως δεν ταίριαζαν μεταξύ τους, παρά το γεγονός ότι δόθηκαν αντικανονικά με την ταυτόχρονη παρουσία και των δύο μαρτύρων. Επρεπε λοιπόν να καταδικαστούν σε θάνατο οι ψευδομάρτυρες σύμφωνα με το Δευτερονόμιον (ΙΘ’ 18-21). “και ιδού μάρτυς άδικος εμαρτύρησεν άδικα, αντέστη κατά του αδελφού αυτού, και ποιήσετε αυτώ ον τρόπον πονηρεύσατο ποιήσαι κατά του αδελφού αυτού …. Και οι επίλοιποι ακούσαντες φοβηθήσονται ….”

Ιωάννης Κορναράκης, Ο Ιούδας στην υμνογραφία των Παθών του Κυρίου

Ο Ιούδας στην υμνογραφία των Παθών του Κυρίου

Ιωάννης Κορναράκης,  Ομότιμος Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών 

Το πρόσωπο του Ιούδα, η πράξη της προδοσίας και ο τρόπος, κατά τον οποίον έγινε αυτή, αποτελούν θέμα πολλών τροπαρίων της υμνογραφίας της περιόδου των παθών του Κυρίου (Μ. Εβδομάδος), που ανήκει στο Τριώδιο. Μάλιστα η περί του Ιούδα υμνογραφική θεματολογία είναι τόσο πλούσια, κατά την περίοδο αυτή, ώστε να αντιλαμβάνεται κανείς εύκολα ότι ο Ιούδας αποτελεί, μετά τον πάσχοντα Ιησού, τον κατ’ εξοχήν κεντρικό «ήρωα» των διαδραματιζομένων γεγονότων. Η συχνότητα αυτή της υμνογραφικής εξάρσεως και προβολής του προδότη μαθητή εξηγείται, σύμφωνα με τα όσα είπαμε, όχι μόνον από το γεγονός, ότι η πράξη της προδοσίας είναι ίσως το πλέον θεμελιακό στοιχείο στην όλη δομή των παθών του Κυρίου, αλλά και εκ του ότι οι υμνογράφοι της Εκκλησίας, όπως ακριβώς και το εν γένει πλήρωμά της, αισθάνονται βαθειά την ανάγκη να υπογραμμίσουν και να στηλιτεύσουν, ακόμη και διά της υμνολογικής οδού, το πρόσωπο και την πράξη του Ιούδα.

Πατριαρχική Πράξη καθαιρέσεως ἀπὸ τὴν Ἀρχιερωσύνη τοῦ Μητροπολίτου Περγάμου κ. Ἰωάννου Ζηζιούλα

Apr 9, 2012

Ἡ ἀπόφαση τῆς Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου μὲ τὴν ὁποία καθαιρεῖται ἀπὸ τὴν Ἀρχιερωσύνη καὶ ἐπαναφέρεται στὶς τάξεις τῶν μοναχῶν ὁ Μητροπολίτης Περγάμου κ. Ἰωάννης Ζηζιούλας, κοινοποιήθηκε σήμερα 29/4/2012 καὶ ἐπισήμως, ὑπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου καὶ τῆς περὶ Αὐτὸν Ἁγίας καὶ Ἱερὰς Συνόδου εἰς τὴν ὁποίαν ὑπήγετο ὁ ὡς ἄνω Μητροπολίτης.

Ἡ ἀπόφαση τῆς Ἁγίας καὶ Ἱερὰς Συνόδου δημοσιεύεται στην ἐπίσημη ἱστοσελίδα τοῦ Πατριαρχείου:

«Ἐπειδὴ τοίνυν καὶ ὁ ἐκ τῶν κληρικῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ θρόνου Μητροπολίτης Περγάμου κ. Ἰωάννης Ζηζιούλας, τοιοῦτος καταφρονητὴς μὲν τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ Δογματικῶν Ὁρῶν τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, λυμεὼν τῆς Ὀρθοδόξου κανονικῆς τάξεως κατεδείχθη, ἀνυπακούσας πρὸς τάς διατάξεις καὶ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας τῆς καθ’ ἡμᾶς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας καὶ εἰσηγητὴς γενόμενος τῆς κακοδόξου «βαπτισματικῆς –λεγομένης- θεολογίας» ἀφαιρέσας δὲ καίρια καὶ οὐσιαστικὰ στοιχεῖα τῆς σωτηριώδους Πίστεως τῆς ἡμετέρας Ἐκκλησίας καὶ παραδοὺς ταῦτα εἰς ἑτέραν «ἐκκλησίαν» καὶ τὸν ἀρχηγὸν αὐτῆς Πάπαν..., περὶ ὧν ἁπάντων ὑπέβαλε τῇ Ἐκκλησίᾳ πλειὰς ἐπισκόπων ἱερέων, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν, ἡ Μετριότης ἡμῶν μετὰ τῶν περὶ ἡμᾶς Ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν καὶ ὑπερτίμων, τῶν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἀγαπητῶν ἀδελφῶν καὶ συλλειτουργῶν, περὶ τοῦ τοιαύτην ἀντιπειθαρχικὴν καὶ τοῦτ' αὐτὸ ἀνταρτικὴν κατὰ τῆς ἰδίας αὐτοῦ Ἐκκλησίας συμπεριφορὰν καὶ ψυχώλεθρον διὰ τὸ Ὀρθόδοξον πλήρωμα καὶ γενικῶς διαγωγὴν καὶ πολιτείαν ἐπιδειξαμένου ἀναξίου τούτου Ἀρχιερέως κρίναντες καὶ Συνοδικῶς διασκεψάμενοι, ἔγνωμεν, συμφώνως τοῖς θείοις καὶ ἱεροὶς κανόσι ... καθυποβαλεῖν αὐτὸν τῇ ἐσχάτῃ ποινῇ τῆς ἀπὸ τοῦ ἀρχιερατικοῦ βαθμοῦ καθαιρέσεως, καὶ εἰς τὴν τάξιν τῶν μοναχῶν τοῦτον καταβιβάσαι καὶ ἐπαναγαγεῖν (...)».

«Δικαιοσύνην μάθετε, οἱ ἐνοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς» (Ἠσ. 26,9β΄)

Θα ελθη ημερα δικαιοσυνης;

«Δικαιοσύνην μάθετε, οἱ ἐνοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς» (Ἠσ. 26,9β΄)

 ΠΗΓΗ:http://www.augoustinos-kantiotis.gr

ΧΘΕΣ, ἀγαπητοί μου, μᾶς ἀξίωσε ὁ Θεὸς νὰ μιλήσουμε ἐπάνω στὸν πρῶτο στίχο τοῦ προφήτου Ἠσαΐου «Ἐκ νυκτὸς ὀρθρίζει τὸ πνεῦ­μά μου…» (Ἠσ. 26,9α΄). Πιστεύω τώρα νὰ εἶστε προθυμότεροι στὴν προσ­ευχή. Ὅπως λέει κ᾽ ἕνας πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας, «μνημονευ­τέον Θεοῦ μᾶλλον ἢ ἀναπνευστέον»· ἡ προσ­ευχὴ εἶνε πιὸ ἀναγκαία κι ἀπ᾽ τὴν ἀναπνοή. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος εἶπε· «Ἀδια­λείπτως προσεύχεσθε» (Α΄ Θεσ. 5,17).
Ἀπόψε μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ θὰ ἑρμηνεύσουμε τὸ δεύτερο στίχο τοῦ ἀλληλούια, ὁ ὁποῖος λέει· «Δικαιοσύνην μάθετε, οἱ ἐνοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς» (Ἠσ. 26,9β΄).

* * *

Ὁ προφήτης Ἠσαΐας, ἀγαπητοί μου, δὲν ἔ­ζησε μακριὰ ἀ­πὸ τὴν κοινωνία, σὲ κάποιο μονα­στήρι. Ἔμενε μέ­­­σα στὸν κόσμο. Συμβίωνε μὲ μία γενεὰ εἰδωλολατρική, γεμάτη πλάνες καὶ ἁμαρτίες, σὲ μιὰ κοινωνία ὅπου κυριαρχοῦσε ἡ ἀδικία ἀπ᾽ τὰ ἀνάκτορα μέχρι τὶς καλύβες. Ὅπως τὰ λιοντάρια κατασπα­ράζουν τὶς ἀντιλόπες, ἔτσι καὶ οἱ κακοὶ ἄρχον­τες κατέτρωγαν τοὺς φτωχούς. Τὰ ἔ­βλεπε αὐτὰ ὁ Ἠ­σαΐας καί, εὐαίσθητη ψυ­χή, αἰσθανόταν λύπη.
Ἀλλ᾽ ὡς προφήτης ἔβλεπε μακριά. Ἔβλεπε, ὅτι μετὰ 800 χρόνια θὰ ἔρθῃ μέρα ποὺ ἡ ἀ­­δικία θὰ κορυφωθῇ καὶ τότε θὰ γίνῃ τὸ μεγαλύ­τερο ἀδίκημα ἐπὶ τῆς γῆς. Καὶ αὐτὸ εἶνε ὅτι, ὅταν ἦρθε ὁ Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖ­ος, ἐκεῖ­νος ποὺ «ἀνομίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐ­δὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ» (Ἠσ. 53,7-9· Α΄ Πέτρ. 2,22), ὁ κατ᾽ ἐξοχὴν ἀθῷος, αὐτὸς δικά­στηκε καὶ κα­ταδι­κά­στηκε σὲ θάνατο φρικτό. Μὲ τὴ δίκη ἐ­κείνη «ἡ κρίσις αὐτοῦ ἤρθη» (Ἠσ. 53,8), τὸ δίκαιό του χάθηκε, ἔχασε τὸ δίκιο του ὁ Υἱὸς τῆς Παρθένου.
Δικασταὶ τοῦ Χριστοῦ ἦταν οἱ φαρισαῖοι, οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ ἀρχιερεῖς. Ποιοί ἦταν αὐ­τοί; Ἐφαίνοντο μὲν δίκαιοι καὶ ἐνάρετοι, ἀλ­λὰ στὸ βάθος ἦταν πλήρεις κακίας καὶ ἀδικί­ας. Ἔδειχναν πὼς ἐφαρμόζουν μερικὲς εὔ­κο­­­λες ἐντολές, ἀλλ᾽ ἄφηναν «τὰ βαρύτερα τοῦ νόμου, τὴν κρίσιν καὶ τὸν ἔλεον καὶ τὴν πίστιν» (Ματθ. 23,23). Καταπατοῦσαν τὸ δίκαιο. Ἀ­δι­κοῦ­σαν χῆρες καὶ ὀρφανά, ἦταν ἄδικοι κριταί. Ἕ­ως ὅτου διέπραξαν καὶ τὸ μέγιστο τῶν ἐγκλημάτων· κατεδίκασαν τὸ Χριστό. Ἂς ἔ­πλυνε ὁ Πιλᾶτος τὰ χέρια του λέγοντας «Ἀ­θῷ­ός εἰμι ἀ­πὸ τοῦ αἵματος τοῦ δικαίου τούτου» (ἔ.ἀ. 27,24). Αὐτοὶ τὸν δίκασαν παρανό­μως, κατὰ παράβα­σιν τοῦ ἑβραϊκοῦ ἀλλὰ καὶ τοῦ ῥωμα­ϊκοῦ δικαίου· δὲν τηρήθηκαν οἱ διατάξεις. Σ᾽ αὐτοὺς λοιπὸν τοὺς δικαστὰς ἀπευθύνεται προφητι­κῶς ὁ Ἠσαΐας καὶ λέει· «Δικαιοσύνην μάθετε, οἱ ἐνοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς».
Ἀλλ᾽ αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ Ἠσαΐας δὲν ἴσχυε μόνο τότε· ἰσχύει πάντα, καὶ κατ᾽ ἐξοχὴν στὴν ἐ­ποχή μας. Διότι ἡ ἐποχή μας καυχήθηκε, ὅτι εἶνε ὁ αἰὼν τῶν φώτων· καὶ ὅμως ἀπεδείχθη αἰ­ὼν σκότους. Ὠνομάστηκε ἐποχὴ τῆς προόδου καὶ χλεύασε ὡς καθυστε­ρημένους ἐ­κείνους ποὺ πηγαίνουν στὴν ἐκκλη­σία κι ἀνάβουν κερὶ καὶ προσκυνοῦν τὴν εἰκόνα· καὶ ὅ­μως ἡ δῆθεν πρόοδος αὐτὴ ὡδήγησε σὲ ἐκφυλισμό. Γιατί; Δι­ότι ἔλειψε ἡ ἀγάπη καὶ ἡ δικαιοσύνη.
Ἡ δικαιοσύνη εἶνε ἀναγκαία. Ἀ­φαί­ρεσε τὴ δικαιοσύνη, καὶ ἡ κοινωνία γίνεται ζούγκλα. Ὅ­πως καὶ ἔγινε σήμερα. Ἡ δικαιοσύ­νη εἶνε μία ἀπὸ τὰς τέσσερις μεγάλας ἀρε­τὲς ποὺ ἐγ­­­­κωμίαζαν οἱ πρόγονοί μας (οἱ ἄλ­λες τρεῖς εἶ­νε ἡ φρόνησις δηλαδὴ ἡ σοφία, ἡ ἀνδρεία, καὶ ἡ σωφροσύνη (Πλάτ., Νόμ. 979c, Πολ. 427e). Γι᾽ αὐτό, ἀπὸ τόσο νωρίς, ὁ Ἠσαΐας φωνάζει· «Δικαιοσύ­­­νην μάθετε, οἱ ἐνοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς».

Θα νικήσουμε με το πνεύμα των ηρώων και των ΑγΙων!

Εφημερίδα Αγωνιζομένων Χριστιανών Λαρίσης Α.Φ.178

Α) Είμαστε σε ένα τρομερό αδιέξοδο.

Βρισκόμαστε στη χειρότερη περίοδο από ιδρύσεως ελληνικού κράτους.

Οι εχθροί μπήκαν στην πόλη από την κερκόπορτα της οικονομίας.

Μας βρήκαν ευάλωτους, μπόσικους.

Αυτή τη στιγμή είμαστε σε χειρότερη μοίρα κι από την Αλβανία του Χότζα. Εκείνος έκανε αλχημείες και αλλοιώσεις στον πληθυσμό με σκοπό να πλήξει κυρίως το ελληνικό στοιχείο, πλήρωνε τους καθεστωτικούς καλά, αλλά δεν είχε ανοίξει τα σύνορα.

Εδώ τα σύνορά μας έγιναν «σουρωτήρι».

Σε λίγα χρόνια, όπως πρόσφατα γράφτηκε σε μια ειδική μελέτη, οι Έλληνες στην Ελλάδα θα είναι δυόμιση εκατομμύρια κι αυτοί γέροντες.

Αφήσαμε ανοιχτά τα σύνορα.

Πρώτα τα πνευματικά! Και μετά τα εθνικά!

«Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί»! Σήμερα δεν υπάρχουν δουλειές. Όσες υπήρχαν, τις έχουν πάρει από νωρίς οι αλλοδαποί. Τώρα που απολύονται και μένουν άνεργοι και δεν βρίσκουν πουθενά απασχόληση οι δικοί μας, και θα μπορούσαν να κάνουν κατώτερες δουλειές, τώρα, δεν βρίσκουν.

Εορτασμός της 25ης Μαρτίου

 Εφημερίδα Αγωνιζομένων Χριστιανών Λαρίσης α.φ.178

“Τρέμει με μιας η φυλακή και διάπλατη η θυρίδα

φέγγει κι αφήνει και περνά έν’  άστρο, μιαν αχτίδα.

Ο άγγελος εστάθηκε, διπλώνει τα φτερά του…

- Ξύπνα, ταράξου, μη φοβού, χαίρε, Παρθένε, χαίρε!

Ο Κύριός μου είναι με σε. Ελλάς, ανάστα, χαίρε”

(Αρ. Βαλαωρίτης)

“Ήρθε η ημέρα, φωνάζουν τα χείλη

που κλεισμένα τα είχε η σκλαβιά

και με μιας επετάχθηκαν χίλιοι

κι άλλοι πετιώνται με μια”

(Διον. Σολωμός)

Διπλή γιορτή εορτάζει την 25η Μαρτίου το ελληνικό χριστιανικό έθνος, γιορτή θρησκευτική και εθνική. Τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και την εθνική μας παλιγγενεσία.

Μητροπολίτης Πειραιώς και Πατριάρχης Βαρθολομαίος

             ΘΕΜΑ ΗΘΙΚΗΣ ΤΑΞΕΩΣ 

       Από καιρού εις καιρόν τολμώ κάποιους σχολιασμούς εκκλησιαστικών γεγονότων, για να ενώσω την φωνήν μου μετ’ εκείνων, που καθημερινώς δίδουν την μάχη στην πρώτη γραμμή.

     Θλίψις άφατη πλημμυρίζει την καρδιά κάθε πιστού, όταν βλέπει τους εις τύπον και τόπον Χριστού επισκόπους να ευτελίζουν το αξίωμά τους και τις όποιες «γενναίες» ίδιες ενέργειες. Γιατί δυστυχώς η συνέχεια αποδεικνύει, ότι μόνο γενναιότητα δεν μπορεί να χαρακτηρισθούν οι ενέργειές τους αυτές. Ούτε διάκριση.

       Σ’ αυτήν την κατηγορία εμπίπτει και ο Μητροπολίτης της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, του οποίου η ενέργεια, να διεξάγει Ημερίδα κατά της αιρετικής μεταπατερικής θεολογίας, εγέμισεν ελπίδας και χαράν την καρδία πολλών πιστών.

   Όμως, πριν καλά-καλά «στεγνώσει το μελάνι» των ανακοινώσεων δια τα περί την Ημερίδα, έκπληκτοι διαβάσαμε την κολακευτικήν επιστολή του προς τον Πατριάρχην, τον Πατριάρχην που εις την Ημερίδα εζωγραφήθη ως ο πρωταίτιος των αιρετικών ανοιγμάτων.

      Κατόπιν, ήλθε η επιστολή του Πατριάρχου προς την Ι. Σύνοδον, δια της οποίας ζητούσε την καρατόμησιν του Πειραιώς και όσων πιστών κινούνται στο ίδιο με αυτόν πνεύμα.

Ο Πειραιώς προς στιγμήν εσιώπησε. Άλλοι όμως συνοδοιπόροι του τον υπεστήριξαν, εκτιθέμενοι σε ποικίλους κινδύνους.

Και ήλθε η χθεσινή ημέρα, κατά την οποίαν επληροφορήθημεν ότι ο Πειραιώς από την Ι. Μ. Φιλοθέου, όπου ελειτούργησεν, ωμίλησε με πολύν σεβασμόν διά το πρόσωπον του αιρετικού Πατριάρχου και τον εμνημόνευσεν κατά την Θείαν Λειτουργίαν!

Ως εκ τούτου δύο τινά συμβαίνουν: Ή ότι ο Πειραιώς κ. Σεραφείμ, δεν περιελάμβανε στα αναθέματα που εκφώνησε κατά την Κυριακήν της Ορθοδοξίας τον Πατριάρχην, αρχηγόν της αιρέσεως του Οικουμενισμού, όπως πολλοί τον αποκαλούν (και τότε προκύπτει αμείλικτο το ερώτημα: άρα ποιούς θεωρεί ως αιρετικούς οικουμενιστάς και ποιούς αναθεμάτισε;), ή ότι ανέκρουσεν πρύμναν, και πρό του φόβου καθαιρέσεώς του, έπλεξεν το εγκώμιον του Πατριάρχου και μνημόνευσε έναν αιρετικό κατά την ως άνω Θείαν Λειτουργίαν εις την Ι. Μ. Φιλοθέου εις το Άγιον Όρος!

Την τρίτη σκέψη, την οποίαν τινές υποστηρίζουν, ότι ο Πειραιώς «παίζει παιχνίδι», αποφεύγω να την συζητήσω.

Σεβασμιώτατε, Πειραιώς, γιατί αδικείτε τον εαυτόν σας και εμπαίζετε τους πιστούς, οι οποίοι εστηρίχθησαν επάνω σας ως εις Λέοντα;

Λεόντιος Διονυσίου

Πηγή: klassikoperiptosi.blogspot.com/2012/04/blog-post_1797.html

ΔΑΝΕΙΑ – ΔΑΝΕΙΑ – ΔΑΝΕΙΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΑΠΟ ΤΟ 1823 ΩΣ 2012

 Εφημερίδα Αγωνιζομένων Χριστιανών Λαρίσης α.φ.178

Διαβάζοντας τα παρακάτω – αφού αφαιρεθούν οι ημερομηνίες – θα νόμιζε κανείς ότι τα γραφόμενα αναφέρονται στο σήμερα. Δάνεια «ληστρικά» με δυσμενείς όρους που διαχειρίστηκαν ξένοι “φίλοι” μας και που ποτέ δεν έφθασαν στην Ελλάδα…, δήμευση της δημόσιας περιουσίας, κρατικά έσοδα…, “εξοπλιστικές” παραγγελίες άχρηστου πολεμικού υλικού…, καράβια που πληρώθηκαν και δεν παραλήφθηκαν ή μπατάρησαν καθ’ οδόν…, κυβερνήσεις διοριζόμενες, «τρόικες»…

Όλα αυτά σε κάνουν να τρελαίνεσαι και να αναρωτιέσαι: «Άπαντες εξέκλιναν άμα ηχρειώθησαν;». Ένας δεν έμεινε με ελληνικό φιλότιμο και χριστιανική συνείδηση ώστε να ελκύσει το έλεος του Θεού;    

Από τις πρώτες ημέρες της ανεξαρτησίας της πατρίδας μας από τον τουρκικό ζυγό, επιτακτική υπήρξε η ανάγκη δανεισμού για την κάλυψη των άμεσων αναγκών και την προμήθεια όπλων, κανονιών και πλοίων με ενέχυρο εγγύησης την Κρήτη, την Κύπρο… Παρ’ όλα αυτά οι πόρτες των δανειστών παρέμεναν κλειστές.

Προδοσίας το ανάγνωσμα ή ζόφος Κολάσεως (!)

 Εφημερίδα Αγωνιζομένων Χριστιανών Λαρίσης α.φ.178

­ ΔΙΚΑΙΟ δεν είναι; Πριν προφθάσουν αυτοί να μας δώσουν την χαριστική βολή να τους στείλει η Δικαιοσύνη στο Γουδή; Δεν θα είναι δίκαιο;

­ ΕΦΙΑΛΤΙΚΟΤΕΡΟ είδος πολιτικού εξολοθρευτού στον ελλαδικό χώρο έχει υπάρξει; Όλοι οι προαπελθόντες μεταπολιτικοί πρωθυπουργοί: Παττανδρέου Ανδρ, Μητσοτάκης, Σημίτης, Καραμανλής δανείστηκαν και σπατάλησαν, ναι, αλλά δανείστηκαν με μικρά επιτόκια και από συμφέρουσες αγορές (;).

­ ΤΟΥΤΟΣ όμως «ο δούλος και δόλιος», ο Γ. Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ, δανείστηκε με μεγάλα επιτόκια από συγκεκριμένες της αρεσκείας του ύποπτες αγορές και στις «μνημονιακές» συμφωνίες υπέγραψε το έγκλημα ότι παραιτείται η χώρα από το δικαίωμά της να δανείζεται και από αγορές-κράτη που εδάνειζαν με μικρότερο επιτόκιο, όπως μας έδινε η Κίνα και η Ρωσία.

­ ΑΥΤΗ η δολιότης όμως στοιχειοθετεί έσχατη προδοσία κατά του Έθνους και του Ελληνικού Λαού που θα έπρεπε να τον είχε στείλει σε ειδικό δικαστήριο με όλους τους συνεργάτες του. Και όμως αυτός περιφέρεται ως ηγεμών, χωρίς καμία ντροπή, χειροκροτούμενος από ένα λόχο βουλευτών του, εξακολουθών να λεηλατεί τη χώρα «νομίμως». Και όλα αυτά, δεν θα πάψουμε να το επαναλαμβάνουμε: με την ανοχή και την συνένοχη σιωπή των νεόπτωχων χαχόλων.

Αποκάλυψη του Αγίου Ιωάννου του θεολόγου Του Γέροντος π. Αθανασίου Μυτιληναίου

Αποκάλυψη του  Αγίου Ιωάννου του θεολόγου

Του Γέροντος π.  Αθανασίου Μυτιληναίου  
 Εφημερίδα Αγωνιζομένων Χριστιανών Λαρίσης α.φ.178
(συνέχεια)

Συνεχίζουμε την εισαγωγή από το βιβλίο της απακαλύψεως του μακαριστού γέροντος π. Αθανασίου που «μας περιγράφει αποκαλυπτικά την πορεία της εκκλησίας... η παρασκευή των πιστών εν όψει των θλίψεων που αναμένουν τους πιστούς αλλά και παραμυθία, η παρηγορία των πιστών από την αγαθήν έκβασιν του αγώνος»

 Η πρώτη θεωρία, η οποία υποστηρίζεται από πολλούς Πατέρες της Εκκλησίας μας, λέγεται κυκλική. Δηλαδή: όταν διαβάζουμε την Αγία Γραφή, λέμε: «Μ’ αυτά που γράφει ο Προφήτης, τι εννοεί; Για ποια εποχή εννοούνται αυτά; για την εποχή του, για την πορεία της Εκκλησίας μέσα στην Ιστορία ή για τα έσχατα;» Εν προκειμένω υπάρχει και η λεγόμενη εσχατολογική ή προοδευτική μέθοδος. Η κυκλική κάνει το εξής: παίρνει μία σειρά οπτασιών, έναν κύκλο, μία επτάδα, και λέγει: Αυτές οι οπτασίες ερμηνεύονται γι’ αυτά τα γεγονότα αυτής της εποχής. η δευτέρα επτάδα βρίσκει ερμηνεία για μια παρακάτω εποχή... Και συνεχίζει έτσι έως ότου φθάση εις τα έσχατα, εις το τέλος.

ΦΟΡΕΙΣ ΚΑΙ «ΑΧΘΟΦΟΡΟΙ»

τοῦ Πρωτοπρεσβ. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ

KΑΤΑ τὸν Ἱερὸ Χρυσόστομο «πολὺς τῆς συνηθείας (ἀλλὰ καὶ τῆς ἐξουσίας, προσθέτουμε) ὁ παραλογισμός».
Τὸ ἀπολυταρχικὸ καὶ ὁλοκληρωτικὸ «πρωτεῖο ἐξουσίας» δὲν εἶναι σύμπτωμα μόνο τῆς παπικῆς πτώσεως, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀλλοτριωμένης Ὀρθοδοξίας καὶ τῶν Παπολατρῶν τῆς ἐποχῆς μας.


Ἀπὸ τοὺς περσικοὺς Σατράπες περάσαμε, στὴν ἱστορική μας διαδρομή, στοὺς χριστιανοὺς «Δεσπότες», ποὺ νοοῦν τὸν τίτλο ὡς σατραπικὸ ἀξίωμα, τελοῦντες σὲ μιὰ μόνιμη διάσταση μὲ τοὺς πατερικοὺς Ἐπισκόπους, ποὺ σώζουν τὴν ἀποστολικοπατερικὴ παράδοση τοῦ Ποιμένα, ποὺ θυσιάζεται ὑπὲρ τῶν προβάτων (Ἰωάν. 10, 11 ἑπ.) καὶ δὲν θυσιάζει τὰ πρόβατα γιὰ τὴν ἐπιβολή του...

Παρόμοια νοσηρὰ φαινόμενα ἀπαντοῦν δυστυχῶς καὶ στὸν οἰκουμενιστικὸ καὶ μεταπατερικὸ κατήφορο τῆς ἐποχῆς μας.
Στὶς περιπτώσεις αὐτὲς «δεσπόζει» ἡ περιφρόνηση καὶ ἀδιαφορία γιὰ τὰ ἐπιχειρήματα τῶν διαμαρτυρομένων, καὶ ἐπιδιώκεται ἡ καταδίκη καὶ συντριβή τους.

Κα­τω τα Χε­ρι­α α­πο τους Ο­μο­λο­γη­τες της Πι­στε­ως Ε­πι­σκο­πους, Κλη­ρι­κους και Λα­ϊ­κους Τὸ Φα­νά­ρι ἀ­περ­γά­ζε­ται νέ­ο σχί­σμα καὶ ἡ Ἀ­θή­να κα­θεύ­δει

Κα­τω τα Χε­ρι­α α­πο τους Ο­μο­λο­γη­τες της Πι­στε­ως
Ε­πι­σκο­πους, Κλη­ρι­κους και Λα­ϊ­κους

Ὁ αἱ­ρε­τι­κὸς κ. Βαρ­θο­λο­μαῖ­ος ἐ­πι­τί­θε­ται
κα­τὰ τῆς Ἁ­γί­ας Ὀρ­θο­δο­ξί­ας μας

Τὸ Φα­νά­ρι ἀ­περ­γά­ζε­ται νέ­ο σχί­σμα
καὶ ἡ Ἀ­θή­να κα­θεύ­δει

Γρα­φει ο Λαυ­ρεν­τι­ος Ντετ­ζι­ορ­τζι­ο
προ­ε­δρος της Φι­λορ­θο­δο­ξου Ε­νω­σε­ως «Κο­σμας Φλα­μι­α­τος»

1. Ἑ­ά­λω ἡ Ὀρ­θό­δο­ξος Ἐκ­κλη­σί­α, ἐν Χρι­στῷ ἀ­δελ­φοί. Ὑ­πού­λως καὶ δο­λί­ως ἐ­ξώ­σθη ὁ Τρι­α­δι­κὸς Θε­ός, ἡ Ἀ­λή­θει­α Του, οἱ Ἅ­γι­οί Του, ἀ­πὸ τὴν στρα­τευ­ο­μέ­νη Ἐκ­κλη­σί­α τοῦ Χρι­στοῦ· με­θο­δεύ­ε­ται δὲ καὶ ἡ ἔ­ξω­ση τοῦ πι­στοῦ λα­οῦ Του. Οἱ κα­τὰ τοὺς ἁ­γί­ους καὶ θε­ο­φό­ρους Πα­τέ­ρες καὶ κα­τὰ τὴν ἱ­ε­ρὰ Πα­ρά­δο­ση ὀρ­θό­δο­ξοι χρι­στι­α­νοὶ βρί­σκον­ται πλέ­ον ὑ­πὸ ἀ­προ­σχη­μά­τι­στο καὶ ἀ­πη­νῆ δι­ωγ­μόν.

Ἡ ἐ­κτὸς τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Πί­στε­ως εὑ­ρι­σκο­μέ­νη, αἱ­ρε­τι­κὰ καὶ ἀλ­λό­τρι­α πρε­σβεύ­ου­σα, ἀλ­λὰ ἐν­τὸς τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας κυ­ρι­αρ­χοῦ­σα ἑ­ω­σφο­ρι­κὴ συμ­μο­ρί­α τῶν λα­τι­νο­φρό­νων πα­τρι­αρ­χῶν καὶ ἀρ­χι­ε­ρέ­ων ―φι­λο­πα­πι­στῶν, οἰ­κου­με­νι­στῶν, συγ­κρη­τι­στῶν καὶ θι­α­σω­τῶν πά­σης κα­τὰ τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Πί­στε­ως αἱ­ρέ­σε­ως καὶ ἀλ­λο­δό­ξου δαι­μο­νο­πλη­ξί­ας― μὲ ἐ­πὶ κε­φα­λῆς τὸν αἱ­ρε­σι­άρ­χη κ. Βαρ­θο­λο­μαῖ­ο Ἀρ­χον­τώ­νη, ἐ­πι­βάλ­λει δι­οι­κη­τι­κὴ κα­το­χὴ καὶ πνευ­μα­τι­κὴ τρο­μο­κρα­τί­α, χρη­σι­μο­ποι­ών­τας τὸ ἐ­ξου­σι­α­στι­κό, ὁ­λο­κλη­ρω­τι­κό, αὐ­ταρ­χι­κὸ καὶ αὐ­θαί­ρε­το κα­θε­στὼς τῆς δε­σπο­το­κρα­τί­ας γι­ὰ νὰ φι­μώ­σει καὶ ἐ­ξον­τώ­σει τοὺς ἀ­γω­νι­ζο­μέ­νους ἀν­τὶ-οἰ­κου­με­νι­στές, μέ­λη τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῆς Ἑλ­λά­δος· δη­λα­δὴ τὴ δι­α­χρο­νι­κὴ καὶ αὐ­θεν­τι­κὴ ὀρ­θο­δό­ξως φρο­νοῦ­σα συ­νεί­δη­σή της: ἐ­πι­σκό­πους, κλη­ρι­κοὺς καὶ λα­ϊ­κούς.

Εἶ­ναι αὐ­τοὶ οἱ ἀρ­νη­σί­χρι­στοι αἱ­ρε­τι­κοί, ποὺ ἀν­τι­κα­τέ­στη­σαν τὴν Ἀ­λή­θει­α τοῦ Χρι­στοῦ μὲ τὴν Ἐ­ξου­σί­α τοῦ Δι­α­βό­λου, καὶ τὸ ἱ­ε­ρὸ μυ­στή­ρι­ο τῆς Πί­στε­ως μὲ τὴν δυ­τι­κὴ καὶ δυ­τι­κό­τρο­πη ἐ­πι­στη­μο­νι­κὴ δι­α­στρο­φὴ τῆς Θε­ο­λο­γί­ας· εἶ­ναι αὐ­τοὶ ποὺ ἀν­τι­κα­τέ­στη­σαν τὴν ἁ­γι­ό­τη­τα μὲ τὰ πα­νε­πι­στη­μι­α­κὰ πτυ­χί­α καὶ τὴν ἔ­ρη­μο τῶν ἀ­σκη­τῶν μὲ τοὺς ὑ­πὸ τῶν μα­σώ­νων ἐ­λεγ­χο­μέ­νους κα­θη­γη­τι­κοὺς θώ­κους. Γι’ αὐ­τὸ ἀρ­νού­με­θα νὰ δε­χθοῦ­με, νὰ ὑ­πα­κού­σου­με καὶ νὰ ἀ­πο­κα­λέ­σου­με τὸν κ. Βαρ­θο­λο­μαῖ­ο «Οἰ­κου­με­νι­κὸ Πα­τρι­άρ­χη», εἰς τό­πον καὶ εἰς τύ­πον Χρι­στοῦ εὑ­ρι­σκό­με­νον καὶ ὀρ­θο­το­μοῦν­τα τὸν λό­γον τῆς ἀ­λη­θεί­ας Του· δι­ό­τι κα­τὰ Χρι­στὸν Πα­τρι­άρ­χην οὐκ ἔ­χο­μεν, ἀλ­λὰ αἱ­ρε­σι­άρ­χη καὶ σφε­τε­ρι­στὴ τοῦ πα­τρι­αρ­χι­κοῦ θρό­νου καὶ κα­τα­πα­τη­τὴ τοῦ πα­τρι­αρ­χεί­ου ἀλ­γει­νῶς ὑ­φι­στά­με­θα, ἐγ­κά­θε­το τῆς σι­ω­νο­μα­σω­νι­κῆς παγ­κο­σμι­ο­κρα­τί­ας!­.­..

Μὲ ἀφορμὴ τὴν ἀπειλητικὴ κατὰ πιστῶν Ἐπιστολὴ τοῦ Πατριάρχη

ΦΙΛΟΡΘΟΔΟΞΟΣ  ΕΝΩΣΙΣ  «ΚΟΣΜΑΣ  ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ»

ΕΔΡΑ: ΒΑΣ. ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ 30, 546 24  ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΤΗΛ. 697-2176314

E-MAIL: KFLAMIATOS@YAHOO.GR  ―  ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ  ΑΠΡ 2012

_______________________________________________

Μὲ ἀφορμὴ τὴν ἀπειλητικὴ κατὰ πιστῶν
Ἐπιστολὴ τοῦ Πατριάρχη

ΟΙ ΑΡΧΗΓΕΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΙΡΕΣΕΩΣ
ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΓΑΒΡΙΟΥΝ

Η ΑΙΡΕΤΙΖΟΥΣΑ ΟΜΑΔΑ ΟΛΙΓΙΣΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ

ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΥΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ

ΚΑΤΕΥΘΥΝΕΙ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΔΕΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ  ΤΡΟΜΑΖΕΙ
ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΔΙΑΣΠΑΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ,

ΑΦΟΥ ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΙ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΣ

Δυστυχῶς ἢ εὐτυχῶς οἱ ἐλάχιστοι συνειδητοὶ οἰκουμενιστὲς (ἐπίσκοποι καὶ θεολόγοι) δὲν κρύβονται πιά. Συγκροτοῦν εὐδιάκριτο κακόδοξο μέτωπο, ἐπαναλαμβάνουν ἐν χορῷ τὶς ἐναντιούμενες στὴν ὀρθόδοξη Πίστη διδασκαλίες καὶ πρακτικές, προσπαθοῦν νὰ τὶς ἐπιβάλλουν ἐτσιθελικά, ἀλληλοϋποστηρίζονται, δραστηριοποιοῦνται ὡς ἀπὸ σχεδίου, λειτουργοῦν ὡς αἱρετίζον σῶμα μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὡς ἐκ τούτου, δὲν εἶναι πιὰ ἀόρατη, ἀλλ’ ὁρατὴ καὶ γιὰ τὸν πλέον δύσπιστο, μὲ συγκεκριμένους ἡγέτες· ἡγέτες, ποὺ ἀσφαλῶς ὑπεραμύνονται τῆς κακοδοξίας τους, βαπτίζοντας τὶς ποικίλες «μετα-πατερικὲς» κακοφωνίες –ὅπως συνέβη σὲ ὅλες τὶς ἐποχὲς τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας– ὡς αὐθεντικὴ ὀρθοδοξία· ἡγέτες, ποὺ δὲν ἀνέχονται τὸν ἔλεγχο καὶ τὴν κριτική, καὶ ἐκφράζουν ὠμὰ τὴν ἐπιθυμία καὶ θέλησή τους, νὰ τιμωρήσουν ἀπο-φασιστικὰ τοὺς πιστοὺς ποὺ ἐμμένουν στὴν Εὐαγγελικὴ διδασκαλία· ἡγέτες ποὺ ἑτοιμάζονται νὰ χρησιμοποιήσουν μονομερῶς τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, γιὰ νὰ ἐξοντώσουν καὶ νὰ συντρίψουν ὅσα μέλη τῆς Ἐκκλησίας ἀντιστέκονται στὰ προδοτικὰ γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία σχέδιά τους· ἡγέτες –πρόσωπα ἐπικίνδυνα, ποὺ ἀντιμάχονται τὸν Θεὸν μὲ τὶς διδασκαλίες τους καὶ τὶς ἀντι-Εὐαγγελικές, ἀντι-Κανονικὲς πρακτικές τους· ἡγέτες ποὺ ἀπειλοῦν μὲ καθαιρέσεις καὶ ἀφορισμοὺς τοὺς ὑπερασπιζόμενους καὶ μὴ ἐγκαταλείποντας στὰ ἀνάξια χέρια τους τὸν θησαυρὸν τῆς Ὀρθοδοξίας, κραδαίνοντας πρὸς τοῦτο τὴν σπάθην τῆς ἐξουσίας πού, ἡ Νεοταξικὴ ἀθεϊστικὴ Κοσμοκρατορία, ἐνθαρρυντικὰ τοὺς παρέχει· «ὀρθόδοξοι» ἡγέτες ποὺ ἐκτιμοῦν πὼς τώρα εἶναι κατάλληλες οἱ κοινωνικο—οἰκονομικὲς συγκυρίες γιὰ τὴν ἐπιβολὴ τῶν ἑνωτικῶν σχεδίων τους ὑπὸ τὸν Πάπα, τώρα ποὺ οἱ ἀντιδράσεις τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος προβλέπονται χλιαρὲς ἕως ἀνύπαρκτες καὶ εὔκολα θὰ παταχθεῖ κάθε ἀντίδραση, ἔστω κι ἂν προκληθεῖ ἕνα ἀκόμα νέο σχίσμα στὴν Ἐκκλησία.

Ὡς τώρα, προσπαθοῦσαν νὰ περιθωριοποιήσουν ἢ παρασκηνιακῶς νὰ ἐκφοβίσουν, ἐλπίζοντας ὅτι θὰ ἀποκάμουν οἱ πιστοὶ ποὺ ἐμμένουν στὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση. Ὅμως, βλέποντας ἡ οἰκουμενιστικὴ ἡγεσία ὅτι εἶναι ἀνυποχώρητοι οἱ πιστοὶ καὶ συνειδητοποιώντας ὅτι τὰ σχέδιά τους γιὰ τὴν ἕνωση ὑπὸ τὸν Πάπα καθυστεροῦν, ἐθορυβήθηκαν πολύ, φοβούμενοι τὴν συσπείρωση τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν. Μετὰ μάλιστα τὴν πραγματοποίηση τῆς Ἡμερίδας κατὰ τῆς μετα-πατερικῆς θεολογίας πού διοργάνωσε ἡ Μητρόπολη Πειραιῶς στὸν Πειραιᾶ (15/2/2012), κατὰ τὴν ὁποία κατονομάσθησαν –ἐνώπιον ἑκατοντάδων ἱερέων καὶ χιλιάδων πιστῶν– συγκεκριμένα πρόσωπα τῆς οἰκουμενιστικῆς αἱρέσεως, ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν βράβευση ἀντι-οικουμενιστῶν πιστῶν ἀπό τόν μητροπολίτη Πειραιῶς κ. Σεραφείμ κατὰ τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, θεώρησαν ὅτι εἶναι καιρὸς γιὰ μιὰ κατὰ μέτωπον ἐπίθεση. Καὶ σχεδίασαν προγραμματισμένα, μέσα σὲ ἕνα περίπου μῆνα, ὁμοβροντία Συνεδρίων, Ἡμερίδων καὶ δηλώσεων τῶν ἡγετικῶν τους κύκλων, ὑπερασπιζόμενοι τὴν συνέχιση τῶν ἀντιπατερικῶν οἰκουμενιστικῶν Διαλόγων, μὲ ἀποκορύφωμα τὶς κυρίαρχες ἀπειλὲς τοῦ Πατριάρχου γιὰ τὴν ἐξόντωση τῶν ἀντιδρώντων.

Καὶ αὐτοὶ –ποὺ ἐπὶ δεκαετίες ὁμιλοῦν γιὰ Διαλόγους «ἀγάπης» μὲ τοὺς ἑτερόδοξους– δὲν ἀντέχουν οὔτε ἕναν Διάλογο μὲ τοὺς ὁμόδοξους –διάλογο ἔστω γιὰ τὰ μάτια. Καὶ εἴδαμε πώς, ἀντὶ γιὰ Διάλογο, ἐξαπέλυσαν ποικιλώνυμες ὕβρεις καὶ ἀπειλὲς κατὰ τῶν πιστῶν ποὺ προβληματίζονται, ἀγωνιοῦν, πονοῦν γιὰ τὴν προδοσία τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ τοὺς θεσμικοὺς ἡγέτες της· ἀπειλὲς ὅτι θὰ τοὺς ἐξουδετερώσουν καὶ ἐξοντώσουν.

Καὶ ἀρνοῦνται τὸν ἐνδο-ὀρθόξοξο Διάλογο ἀδιαφορώντας, ἂν αὐτὴ ἡ τακτικὴ ὁδηγήσει τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία σὲ ἕνα ἀκόμα σχίσμα. Πιθανὸν μάλιστα, καὶ νὰ ἐπιδιώκουν τὴν λύση τοῦ σχίσματος, ἡ ὁποία –ἐπειδὴ θὰ ἀδυνατίσει ἀκόμα περισσότερο τὴν συνεκτικότητα καὶ τὴ δύναμη κρούσεως τῆς Ὀρθοδοξίας– θὰ κάνει δυνατὸ ἐπιτέλους τὸ ὅραμα τῶν οἰκουμενιστῶν γιὰ τὴν ”ἕνωση” τῶν “ἐκκλησιῶν” χωρὶς τὴν μετάνοια τῶν ἑτεροδόξων, τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὶς κακοδοξίες τους καὶ τὴν ἐπιστροφή τους στὴν Μία, Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Μέσα σ’ ἕνα τέτοιο πλαίσιο δράσεως οἱ οἰκουμενιστές, πραγματοποίησαν πολυδάπανες οἰκουμενιστικὲς Ἡμερίδες τῶν 50-100 ἀτόμων, συνέχισαν τὶς θεομίσητες συμπροσευχὲς (σαφῶς ἀπαγορευμένες ἀπὸ Ἱ. Κανόνες μὲ τὴν ἀπειλή, μάλιστα, τῆς καθαιρέσεως!!!), ἀπέδωσαν τιμὲς ἁγίου –ἂν καὶ ὑποτίθεται πὼς εἶναι “ὀρθόδοξοι”– στὸν μόλις τεθνεῶτα αἱρετικό–Κόπτη Πατριάρχη Σενοῦντα, συνέχισαν στὴ Βοσνία τὴν ἐπίδοση Κορανίου σὲ μουσουλμάνους ἀξιωματούχους (κατὰ τὸ παράδειγμα τῶν Πατριαρχῶν Κων/πόλεως καὶ Ἀλεξανδρείας), συντελώντας –μὲ ὅλες αὐτὲς τὶς ἐνέργειες– στὴν περαιτέρω ἄμβλυνση τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματος, τὴν ἰσοπέδωση ὅσων ἀντιστάσεων ἔχουν ἀπομείνει καὶ ἀντιστέκονται στὴν οἰκουμενιστικὴ ἐπέλαση.

κ. Bαρθολομαίε,Σεις με τις αντορθόδοξες αντιλήψεις, ενέργειες και πράξεις σας είσθε κίνδυνος για την Ορθοδοξία, όχι οι αγωνιζόμενοι υπέρ της Ορθοδοξίας. Oι αγωνιζόμενοι υπέρ της Ορθοδοξίας είνε φύλακες της Πίστεως.

KATAΔIKH TOY MHTPOΠOΛITOY ΠEIPAIΩΣ

KAI TΩN AΛΛΩN AΓΩNIΣTΩN;

του Ομολογητού Θεολόγου

Nικολάου Ιω. Σωτηροπούλου

Ο Πατριάρχης Kωνσταντινουπόλεως κ. Bαρθολομαίος απέστειλε μακροσκελή επιστολή προς τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ. Ιερώνυμο και ζητεί από τον Προκαθήμενο της Εκκλησίας της Ελλάδος να λάβη συνοδικώς καταδικαστικά μέτρα κατά του Mητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ και άλλων κληρικών και λαϊκών, «ομαδοποιημένων προσώπων», όπως χαρακτηρίζει τους Ορθοδόξους, οι οποίοι αγωνίζονται κατά του Oικουμενισμού. Αφήνει δε ο κ. Bαρθολομαίος σαφώς να νοηθή, ότι, αν ο κ. Ιερώνυμος δεν ανταποκριθή στην απαίτησί του, θα επεμβή αυτός στην Εκκλησία της Ελλάδος, καίτοι είνε αυτοκέφαλη, και θα επιβάλη κυρώσεις. Ας μη λησμονούμε δε, ότι άλλοτε αυτός ο Πάπας της Ανατολής επενέβη στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και καταδίκασε τον αείμνηστο Πατριάρχη Διόδωρο και κληρικούς του. Και σε άλλες απαράδεκτες επεμβάσεις εκτός της δικαιοδοσίας του προέβη, διεκδικώντας πρωτείο, όχι απλώς τιμής, αλλ' εξουσίας σε όλη την Εκκλησία.

Πολλές φορές στην επιστολή του ο κ. Bαρθολομαίος λέγει, ότι η Εκκλησία της Kωνσταντινουπόλεως είνε «η Mήτηρ Εκκλησία». Και έτσι την Εκκλησία της Ελλάδος παρουσιάζει ως «θυγατέρα» Εκκλησία. Αντιφάσκοντας δε προς τον εαυτό του την παρουσιάζει και ως «αδελφήν» Εκκλησία. Παναγιώτατε! Kαμμία Εκκλησία δεν είνε μητέρα άλλης Εκκλησίας, αλλά όλες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες είνε μεταξύ τους αδελφές Εκκλησίες. Kατά τη Γραφή «μήτηρ» είνε η Σιών, η νέα Ιερουσαλήμ, η Εκκλησία ως σύνολον. Kαι είνε «μήτηρ» ενός εκάστου πιστού. Ας εγκαταλειφθή λοιπόν ο ισχυρισμός, ότι μία τοπική Εκκλησία είνε «μήτηρ» των άλλων τοπικών Εκκλησιών.

Επανειλημμένως ο κ. Bαρθολομαίος ομιλεί περί «του πανιέρου θεσμού του Oικουμενικού Πατριαρχείου». Σεβόμεθα το θεσμό του Oικουμενικού Πατριαρχείου. Αλλά πρώτοι πρέπει να σέβωνται το θεσμό οι εκπρόσωποί του. Δυστυχώς όμως μεταξύ των εκπροσώπων του θεσμού υπάρχουν και «άθεσμοι» (B΄ Πέτρ. γ΄ 17).

Γιατί ο Πατριάρχης κ. Bαρθολομαίος ζητεί επί πίνακι την κεφαλήν του Σεβασμιωτάτου Mητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ, έπειτα δε και άλλων; Στην πατριαρχική επιστολή αναφέρονται οι εξής κυρίως λόγοι.

Πρώτον, ο μαχητικός και ατρόμητος Mητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ ωργάνωσε την ημερίδα της 15ης Φεβρουαρίου εναντίον της «Mεταπατερικής θεολογίας» και γενικώτερα του Oικουμενισμού. Oι παρακολουθήσαντες την ημερίδα δεν ήταν «λαϊκή σύναξις», όπως τη χαρακτηρίζει ο κ. Bαρθολομαίος, αλλ' ήταν σύναξι επισκόπων και πολλών άλλων κληρικών, μοναχών και λαϊκών, συνολικώς δύο χιλιάδων περίπου πιστών. Ωμίλησαν δε κατά την ημερίδα διακεκριμένοι και πεπαρρησιασμένοι άνδρες, κληρικοί και λαϊκοί, και καταδίκασαν ονομαστικώς αντιπατερικούς θεολόγους και οικουμενιστάς, πρώτον δε τον κ. Bαρθολομαίο. Και δεν τον καταδίκασαν αδίκως, όπως καταδικάζει αυτός, αλλά δικαίως, δικαιότατα. Διότι ύβρισε τους Πατέρες της Εκκλησίας, οι οποίοι απέσχισαν τους αιρετικούς από το σώμα της Εκκλησίας, και τους θεώρησε υποδίκους ενώπιον του Θεού! Συνετάχθη δε με τον ομόφρονά του Mητροπολίτη Δημητριάδος, ο οποίος ίδρυσε στο Bόλο την περιβόητη Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών, η οποία προωθεί τη Mεταπατερική Θεολογία και γενικώτερα τον Oικουμενισμό. Mέγας αντιπατερικός ο κ. Bαρθολομαίος, και μέγας Oικουμενιστής, αρχιοικουμενιστής.

Δεύτερον, κατά την Kυριακή της Ορθοδοξίας ο Mητροπολίτης Πειραιώς εξεφώνησε αναθέματα «κατά ετεροδόξων και αλλοθρήσκων, ως και πάντων των μετεχόντων εις την λεγομένην Oικουμενικήν Kίνησιν», όπως με πικρία και οξυχολία γράφει ο κ. Bαρθολομαίος. Αλλά γιατί τα αναθέματα πίκραναν και εξώργισαν τον Πατριάρχη; Kατά την Z΄ Oικουμενική Σύνοδο τον 9ον αιώνα η Εκκλησία εξεφώνησε πλήθος αναθέματα κατά εχθρών της Πίστεως. Αλλά εχθροί της Πίστεως εμφανίσθηκαν και στους έπειτα αιώνες μέχρι σήμερα. Και δεν έπρεπε λοιπόν η Εκκλησία στα παλαιά αναθέματα να προσθέση νέα; Έπαυσεν η Εκκλησία μετά την Z΄ Oικουμενική Σύνοδο να είνε ζώσα και να αρθρώνη λόγο κατά των εχθρών της; Ως νεκρό σώμα θέλουν την Εκκλησία μερικοί, ως μούμια Tουταγχαμών; Kαλώς ο Mητροπολίτης Πειραιώς εξεφώνησε νέα αναθέματα κατά εχθρών της Πίστεως. Και κακώς ο Πατριάρχης Kωνσταντινουπόλεως και ει τις έτερος τον κατακρίνει. Επειδή και η ειρωνεία στηρίζεται στη Γραφή, ας μη θεωρηθή ασέβεια ο επόμενος λόγος μας: Kύριε Bαρθολομαίε! Η Aυτού Θειοτάτη Παναγιότης ο Απόστολος των εθνών κ. κ. Παύλος διαφωνεί προς τη γνώμη σας και εκφωνεί αναθέματα και εναντίον των αιρετικών, και εναντίον όσων δεν αγαπούν τον Kύριο Ιησού Xριστό. Και δεν πιστεύω σεις να θεωρήτε τον εαυτό σας ανώτερο του Παύλου. Για να διαβάζουν και να λαμβάνουν υπ' όψει των οι χριστιανοί, και πρώτοι βεβαίως οι θρησκευτικοί ταγοί και οδηγοί, ο ουρανοβάμων Παύλος γράφει: «Εάν ημείς ή άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίζηται υμίν παρ' ό ευηγγελισάμεθα υμίν, ανάθεμα έστω. Ως προειρήκαμεν, και άρτι πάλιν λέγω· ει τις υμάς ευαγγελίζεται παρ' ό παρελάβετε, ανάθεμα έστω» (Γαλ. α΄ 8-9). Όχι μόνον άνθρωπος, αλλά και άγγελος εάν διδάξη κάτι, και το ελάχιστο δηλαδή, διαφορετικό από το Eυαγγέλιο, αναθεματίζεται.

Ο ουρανοβάμων Απόστολος γράφει επίσης: «Eι τις ου φιλεί τον Kύριον Ιησούν Xριστόν, ήτω ανάθεμα. Mαράν αθά» (A΄ Kορ. ιστ΄ 22). Όποιος δεν αγαπά τον Kύριο Ιησού Xριστό, να είνε αναθεματισμένος. Και βεβαίως πολύ περισσότερο είνε άξιος αναθεματισμού όποιος μισεί και διώκει το Xριστό και τους χριστιανούς. Ο Mητροπολίτης Πειραιώς κατηγορείται, διότι αναθεμάτισε αλλοθρήσκους, τους Ιουδαίους σιωνιστάς και τους Ισλαμιστάς. Αλλά γιατί να κατηγορήται, αφού οι Ιουδαίοι σιωνισταί δεν αγάπησαν, αλλά μίσησαν και σταύρωσαν τον Kύριο Ιησού Xριστό, και διώκουν το Xριστιανισμό, διαστρέφοντας την Αγία Γραφή, και ιδίως τις μεσσιακές προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης; Δεν είνε και αυτή η διαστροφή είδος αιρέσεως; Και οι Ισλαμισταί, καίτοι παρέλαβαν και περιέλαβαν στη Θρησκεία τους διδασκαλίες και της Παλαιάς και της Kαινής Διαθήκης, διέστρεψαν και αυτοί το λόγο του Θεού, παρουσιάζοντας το Xριστό κατώτερο και του προφήτου τους Mωάμεθ. Και καταδιώκουν το Xριστιανισμό, και κατά το παρελθόν σφαγίασαν εκατομμύρια χριστιανούς, και μέχρι σήμερα εξακολουθούν σε διάφορες χώρες να σφαγιάζουν χριστιανούς. Tρίζουν τα κόκκαλα των νεομαρτύρων της Πίστεως από τις αντιλήψεις σας, κ. Bαρθολομαίε!

Πικράθηκε και χολώθηκε ο Πατριάρχης, διότι ο Mητροπολίτης Πειραιώς εξεφώνησεν αναθέματα «και κατά πάντων των μετεχόντων εις την λεγομένην Oικουμενικήν Kίνησιν». Αλλά καλώς έπραξεν ο κ. Σεραφείμ. Διότι η λεγομένη Oικουμενική Kίνησις δεν είνε Oικουμενική, αλλ' Oικουμενιστική. Ο δε Oικουμενισμός είνε «παναίρεσις», όπως τον χαρακτήρισε ο μεγάλος θεολόγος της εποχής μας και Πατήρ της Εκκλησίας Ιουστίνος Πόποβιτς, τον οποίον η Σερβική Εκκλησία ανακήρυξε άγιο. Mήπως ο κ. Bαρθολομαίος φρονεί, ότι κακώς ο Ιουστίνος Πόποβιτς ανακηρύχθηκε άγιος; Tώρα δε πρέπει να προχωρήσωμε και να ειπούμε, ότι ο Oικουμενισμός δεν είνε μόνο «παναίρεσις», είνε και «πανθρησκεία», όπως θέλει η Nέα Εποχή της παγκοσμιοποιήσεως, και όπως αποδεικνύουν οι διαθρησκειακές συναντήσεις και συμπροσευχές.

Tρίτον, ο κ. Bαρθολομαίος ζητεί την καταδίκη του Mητροπολίτου Πειραιώς και των άλλων αντιοικουμενιστών, διότι έχουν ως στόχο «την αμφισβήτησιν και την κριτικήν αποφάσεων πανορθοδόξως ληφθεισών… περί συμμετοχής της όλης Ορθοδόξου Εκκλησίας εις τους διεξαγομένους μετά των ετεροδόξων διμερείς και πολυμερείς Θεολογικούς Διαλόγους και τας διαχριστιανικάς συναντήσεις εν τω Παγκοσμίω Συμβουλίω Εκκλησιών, τω Συμβουλίω Eυρωπαϊκών Εκκλησιών και άλλοις παρεμφερέσι διαχριστιανικοίς οργανισμοίς». Ερωτούμε τον Πατριάρχη: Γιατί τους ετεροδόξους δεν ονομάζετε ρητώς αιρετικούς; Oι Παπικοί, οι Προτεστάντες και άλλοι ετερόδοξοι δεν είνε πράγματι αιρετικοί; Και γιατί ομιλείτε για Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών και Συμβούλιο Eυρωπαϊκών Εκκλησιών; Ίδρυσε πολλές Εκκλησίες ο Xριστός και όχι μία, την κάτοχο της ορθής πίστεως; Δεν παραδέχεσθε το λόγο του Xριστού και των Αποστόλων περί μιας Εκκλησίας; Δεν παραδέχεσθε το Σύμβολο της Πίστεως, κατά το οποίο ο πιστός ομολογεί πίστι «εις μίαν, αγίαν, καθολικήν και αποστολικήν Εκκλησίαν»; Πώς επίσης ομιλείτε περί «αποφάσεων πανορθοδόξως ληφθεισών… περί συμμετοχής της όλης Ορθοδόξου Εκκλησίας» στους Θεολογικούς Διαλόγους και τις διαχριστιανικές συναντήσεις στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών» κλπ.; Απαράδεκτος ο λόγος, ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται «πανορθοδόξως». Λαμβάνονται από μερικούς μόνο Oικουμενιστάς αρχιερείς. Και συμμετέχουν στους Θεολογικούς Διαλόγους και στο Παγκόσμιο Συμβούλιο «των Εκκλησιών» πρόσωπα, τα οποία υποδεικνύονται από αναξίους ταγούς της Ορθοδόξου Εκκλησίας, δεν συμμετέχει «η όλη Ορθόδοξος Εκκλησία», εκτός και αν η όλη Εκκλησία δεν είνε το σύνολο των πιστών, αλλ' οι μεγαλόσχημοι ρασοφόροι.

Ομιλείτε, κ. Bαρθολομαίε, «διά την εύρυθμον λειτουργίαν της κανονικής τάξεως εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία». Αλλά σεις δεν έχετε καταργήσει και θεωρητικώς και πρακτικώς τους Ιερούς Kανόνες, οι οποίοι απαγορεύουν τους συγχρωτισμούς και τις συμπροσευχές με τους αιρετικούς;

Ισχυρίζεσθε επίσης, ότι η πρωτόθρονος Εκκλησία, το Πατριαρχείο, στις σχέσεις με τους ετεροδόξους ενεργεί «άνευ ουδεμιάς υποχωρήσεως εκ των καιρίων της αμωμήτου ημών Ορθοδόξου Πίστεως». Αλλά στην πραγματικότητα σεις και ομόφρονές σας σε πολλά και «καίρια» της αγιωτάτης Πίστεώς μας υποχωρήσατε, κάνατε προδοσίες. Αναφέρουμε τρία μόνο: Στο Mπάλαμαντ το 1993 δεχθήκατε, ότι η Ορθοδοξία δεν έχει την αποκλειστικότητα ως Εκκλησία. Mε τη βαπτισματική θεολογία δέχεσθε, ότι και το βάπτισμα των αιρετικών ισχύει και οι ετερόδοξοι διά του βαπτίσματός των είνε μέλη της Εκκλησίας. Και οι άλλες Θρησκείες, κηρύττετε, έχουν τον αυτό με το Xριστιανισμό Θεό και είνε σεβαστές και σεβάσμιες και δρόμοι σωτηρίας. Και γιατί ομιλείτε μόνο για «καίρια» της Πίστεως; Και ένα από τα ελάχιστα της Πίστεως εάν κανείς απορρίψη, κατά τη Γραφή καταδικάζεται. Πόσο μάλλον εάν απορρίψη «καίρια» της Πίστεως. Σε ζητήματα Πίστεως δεν δύναται κανείς να είνε επιλεκτικός.

Παραπέμποντες, Παναγιώτατε, στο Ιωάν. ιζ΄ 11 της αρχιερατικής προσευχής του Xριστού ισχυρίζεσθε, ότι οι ενέργειές σας έξω του Ορθοδόξου χώρου έχουν σκοπό την εκπλήρωσι «της εντολής του καλέσαντος τους πάντας και μάλιστα τους Xριστιανούς εις ενότητα». Eίνε λάθος να χαρακτηρίζετε το λόγο του Xριστού στην αρχιερατική του προσευχή ως «εντολήν». Στην προσευχή διατυπώνονται αιτήματα προς το Θεό, δεν δίνονται εντολές. Επίσης είνε λάθος να εκλαμβάνετε το λόγο του Xριστού ως κλήσι των πάντων, χριστιανών και αλλοθρήσκων, να ενωθούν. Bεβαίως ο Xριστός θέλει την ένωσι των πάντων, και η Εκκλησία προσεύχεται γι' αυτό, αλλά με την έννοια να εγκαταλείψουν οι αιρετικοί και οι αλλόθρησκοι τις πλάνες τους και να ενωθούν στο έδαφος της αληθείας. Στο χωρίο όμως Ιωάν. ιζ΄ 11 ο Xριστός δεν ομιλεί για την ένωσι των πάντων, αλλά για τη διατήρησι της ενότητος των μαθητών του, και γενικώτερα βεβαίως όλων των πιστών. Nα μη παρερμηνεύετε λοιπόν το λόγο του Xριστού περί διατηρήσεως της ενότητος των πιστών, για να υποστηρίζετε την περιβόητη Oικουμενιστική ένωσι, ήτοι την ψευδοένωσι των πάντων.

Παρουσιάζεσθε, κ. Bαρθολομαίε, ως διακατεχόμενος από αγωνία για την Ορθοδοξία εξ αιτίας των αντιοικουμενιστών. Φοβείσθε οδυνηρές συνέπειες εις βάρος της Ορθοδοξίας από τον αγώνα πιστών υπέρ της Ορθοδοξίας. Ω της υποκρισίας και της διαστροφής των εννοιών! Σεις με τις αντορθόδοξες αντιλήψεις, ενέργειες και πράξεις σας είσθε κίνδυνος για την Ορθοδοξία, όχι οι αγωνιζόμενοι υπέρ της Ορθοδοξίας. Oι αγωνιζόμενοι υπέρ της Ορθοδοξίας είνε φύλακες της Πίστεως.

Υποτιμητικώς εκφραζόμενος για τους αγωνιστάς της Πίστεως εκτός άλλων λέγετε, ότι οι ενέργειές τους είνε «μικράς εμβελείας». Αλλ' αν είνε έτσι, γιατί φοβείσθε σεις, ο οποίος είσθε πρόσωπο παγκοσμίου εμβελείας και μεγάλης κοσμικής δυνάμεως; Υπογραμμίζουμε το «κοσμικής». Και υπενθυμίζουμε το αποστολικό, «Ο κόσμος όλος εν τω Πονηρώ κείται» (A΄ Ιωάν. ε΄ 19). Δυστυχώς, Παναγιώτατε, είσθε κοσμικός άνθρωπος. Και όσοι πιστεύουμε στο Xριστό, θέλουμε σεις, προπάντων σεις, η Kορυφή της Ορθοδοξίας, να είσθε Ορθόδοξος και πνευματικός άνθρωπος. Και να λαμβάνετε υπ' όψει σας, ότι η Γραφή βεβαιώνει και η Ιστορία επιβεβαιώνει, ότι τελικώς νικά πάντοτε όχι ο κόσμος, αλλά το μικρό ποίμνιο διά της πίστεως. «Aύτη εστίν η νίκη (η δύναμις) η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών» (A΄ Ιωάν. ε΄ 4).

N' αλλάξετε, Παναγιώτατε, αντιλήψεις και τακτική, να διορθώσετε λάθη, αντί να καταδικάζετε να επαινέσετε τον μαχητικό και ατρόμητο αγωνιστή της Εκκλησίας και τους συναγωνιστάς του, και τότε το μικρό ποίμνιο, για το οποίο προπάντων υπάρχετε ως Πατριάρχης, θα σας βάλη μέσα στην καρδιά του, και, όταν απέλθετε από τον μάταιο τούτο κόσμο, ο πολυεύσπλαγχνος Θεός θα σας βάλη μέσα στον Παράδεισό του. Δεν είνε μύθος η Kόλασι και ο Παράδεισος. Eίνε μεταφυσικές πραγματικότητες, οι οποίες βεβαιώνονται με μεταφυσικά σημεία, θαύματα, αποδείξεις της θεοπνευστίας της Γραφής και της αληθείας της Πίστεώς μας.

Προδοσίας το ανάγνωσμα ή ζόφος Κολάσεως (!)

Εφημερίδα Αγωνιζομένων Χριστιανών Λαρίσης 178

­ ΔΙΚΑΙΟ δεν είναι; Πριν προφθάσουν αυτοί να μας δώσουν την χαριστική βολή να τους στείλει η Δικαιοσύνη στο Γουδή; Δεν θα είναι δίκαιο;

­ ΕΦΙΑΛΤΙΚΟΤΕΡΟ είδος πολιτικού εξολοθρευτού στον ελλαδικό χώρο έχει υπάρξει; Όλοι οι προαπελθόντες μεταπολιτικοί πρωθυπουργοί: Παττανδρέου Ανδρ, Μητσοτάκης, Σημίτης, Καραμανλής δανείστηκαν και σπατάλησαν, ναι, αλλά δανείστηκαν με μικρά επιτόκια και από συμφέρουσες αγορές (;).

­ ΤΟΥΤΟΣ όμως «ο δούλος και δόλιος», ο Γ. Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ, δανείστηκε με μεγάλα επιτόκια από συγκεκριμένες της αρεσκείας του ύποπτες αγορές και στις «μνημονιακές» συμφωνίες υπέγραψε το έγκλημα ότι παραιτείται η χώρα από το δικαίωμά της να δανείζεται και από αγορές-κράτη που εδάνειζαν με μικρότερο επιτόκιο, όπως μας έδινε η Κίνα και η Ρωσία.

­ ΑΥΤΗ η δολιότης όμως στοιχειοθετεί έσχατη προδοσία κατά του Έθνους και του Ελληνικού Λαού που θα έπρεπε να τον είχε στείλει σε ειδικό δικαστήριο με όλους τους συνεργάτες του. Και όμως αυτός περιφέρεται ως ηγεμών, χωρίς καμία ντροπή, χειροκροτούμενος από ένα λόχο βουλευτών του, εξακολουθών να λεηλατεί τη χώρα «νομίμως». Και όλα αυτά, δεν θα πάψουμε να το επαναλαμβάνουμε: με την ανοχή και την συνένοχη σιωπή των νεόπτωχων χαχόλων.

‘Τα παπαγαλακια’

Εφημερίδα Αγωνιζομένων Χριστιανών Λαρίσης 178

Μετά το δημοσίευμα του προηγούμενου φύλλου της εφημερίδας μας (Νο 177) με τίτλο «ΚΑΠΟΤΕ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΘΑ …» αρκετοί ιερείς, επίτροποι και άλλοι μας γνώρισαν ότι, όχι μόνον είναι αλήθεια αυτά που γράφουμε αλλά και λίγα γιατί η οικονομική αφαίμαξη που προκάλεσαν τα δεσποτικά «χαράτσια» ξεπέρασε τα όρια αντοχής.

Όσο για τις, χαριστικά αναφερόμενες από εμάς, 150 μερίδες φαγητού προσφερόμενα καθημερινά από τη μητρόπολη είναι πολλές και δείχνοντάς μας φωτογραφίες διαπιστώσαμε ότι μέρος απ’ αυτές ακόμη καταλήγουν σε οικογένειες που διαθέτουν αυτοκίνητα βιομηχάνων.

Δυστυχώς βγήκαν δύο «παπαγαλάκια» να υπερασπιστούν τη μητρόπολη με αστείους ισχυρισμούς – προσβλέποντας ασφαλώς σε κάποιο οφίκιο – και λέγοντας:

- Η μητρόπολη έχει και άλλα έξοδα, προσωπικό, ηλεκτρικό (ΔΕΗ), νερό (ΔΕΥΑΛ)… Δεν έχει μόνο τα συσσίτια.

Η υπεράσπιση, θα λέγαμε, είναι πολύ ασθενική, για τους παρακάτω λόγους: 1) Το προσωπικό πληρώνεται από το ελληνικό Δημόσιο, 2) Για τα λειτουργικά της έξοδα εισπράττει από τον προϋπολογισμό όλων των Ναών (Κωδικός υπέρ Μητρ/κών γραφείων 7%· υπέρ Μητρ/κού Μεγάρου 2% κ.α.) και 3) Εισπράττει απ’ όλα τα μυστήρια που γίνονται στην επικράτειά της.

ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

Εφημερίδα Αγωνιζομένων Χριστιανών Λαρίσης 178

Αχ, αββά Μωυσή! Τι ήταν αυτό που έπαθες στη Λάρισα; Τι δουλειά έχει η αλεπού στο παζάρι; Εσύ πήγες στο Άγιο Όρος να μονάσεις, να σωθείς και να σώσεις με τις ημερονύκτιες προσευχές σου και όχι να γυρίζεις, αειπλάνητος, από μητρόπολη σε μητρόπολη μετέχοντας στα «ταπεινά» δεσποτικά φαγοπότια και μάλιστα, τις πιο πολλές φορές, σε περίοδο νηστείας! Πότε εκτελείς τα μοναχικά σου καθήκοντα;

Αλλά, θα σκέφτεσαι, «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» (άποψη Ιησουϊτών).

Εσύ αββά, επιθυμώντας να πουλήσεις το τρίτομο τελευταία έργο σου (καθώς και άλλα) υποχρεώθηκες στο δεσπότη Ιγνάτιο. Ένα σου τηλεφώνημα και όλα τακτοποιήθηκαν. Θα σου δώσω, θα μου δώσεις και η συμφωνία έκλεισε με τις παρακάτω υποχρεώσεις:

- Εγώ (ο δεσπότης) θα σε καλέσω, θα διαφημίσω τον ερχομό σου, το έργο σου και την προσωπικότητά σου σε ναούς, Τύπο και ραδιόφωνο (τηλεόραση) επί εβδομάδες, θα κλείσω την αίθουσα, θα στείλω προσκλήσεις σε επισήμους… (ε, δεν είναι και λίγα) κι εσύ, ο αββάς Μωυσής, θα κάνεις 3-4 ομιλίες πνευματικού περιεχομένου – γιατί θα μπορούσαν να ήταν και άλλου είδους; – αλλά σε όλες αυτές θα τονίζεις πόσο καλός, άξιος, πνευματικός, χαρισματούχος, άγιος ποιμένας είμαι, άσχετα αν υπήρξα μοιχεπιβάτης, αν «δολοφόνησα» τον νόμιμο προκάτοχό μου (το Θεολόγο) και άρπαξα τον θρόνο του, αν υπήρξα φοβερός διώκτης των πνευματικών του παιδιών μέχρι και σήμερα – τα οποία παρ’ όλους τους κατατρεγμούς μου δεν λένε να μ’ αποδεχτούν. Εσύ γι’ αυτά, δε θα πεις κουβέντα· μόνο το υποτιθέμενο καλό μου προφίλ θα εκθειάζεις.

Μίλησαν για «κοσμοσυρροή» οι δοσμένες από τη μητρόπολη στα Μ.Μ.Ε. πληροφορίες. Αλήθεια ποια «κοσμοσυρροή» μπορεί να παρατηρηθεί σε αίθουσα που αριθμεί μόλις 250 θέσεις, εκ των οποίων τις 30 περίπου κατέλαβαν οι του πρωτοκόλλου επίσημοι καθώς και ξένοι ιερωμένοι και μοναχοί (-ές); Οι 100 παραβρισκόμενοι συμπολίτες μας από μια πόλη 200 χιλ. κατοίκων αποτελούν «κοσμοσυρροή» για την οποία μπορεί να καυχάται κανείς;

Ιερείς ερωτηθέντες γιατί δεν παρακολούθησαν την «πετυχημένη» εκδήλωση – δεδομένου ότι στο πάνελ παραβρίσκονταν κι ο δεσπότης – απάντησαν:

Πανεπιστημιακοί "θεολόγοι" στηρίζουν τον φαναριώτικο οικουμενισμό

   του Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου

   Την Τετάρτη 28 Μαρτίου 2012 στην ιστοσελίδα της Αρχιεπισκοπής Αθηνών δημοσιεύονται δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου στη Σχολή Ευελπίδων.

Ο Αρχιεπίσκοπος δηλώνει: «Έρχονται μερικοί Αρχιερείς –και επηρεάζουν και μερικούς λαϊκούς– και λένε “τι τον θέλουμε αυτόν τον διάλογο;” Κατ’ αρχήν, χριστιανικά, δεν μπορούμε να απορρίψουμε ποτέ τον διάλογο...Με όλους πρέπει να μιλάμε. Το θέμα είναι να κρατάμε εμείς την αλήθεια. Έχουμε, λοιπόν, αυτόν τον διάλογο και υπάρχουν μερικοί που λένε “όχι!”. Μα δεν είναι απόφαση μόνο δική μας. Είναι απόφαση που έχουν πάρει όλοι οι Ορθόδοξοι. Δεν είναι θέμα δικό μου να πω “όχι στο διάλογο”».

Την επομένη, Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012 στην ιστοσελίδα του Οικουμενικού Πατριαρχείου δημοσιεύεται Επιστολή του Πατριάρχη Βαρθολομαίου προς τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο με την οποία ζητείται η λήψη μέτρων εις βάρος όσων αμφισβητούν την «οικουμενική κίνηση».

Μία μέρα μετά, την Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012 στο amen.gr δημοσιεύεται Επιστολή καθηγητών της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ προς τη Σύνοδο στην οποία ζητείται και πάλι αντιμετώπιση της δράσης των αντιοικουμενιστών.

  Τυχαία χρονική σύμπτωση;
   Προφανώς όχι.
Πρόκειται για σαφή συντονισμό όσων μετέχουν ή υποστηρίζουν την «οικουμενική κίνηση» από το Φανάρι.
Πρόθυμοι στρατιώτες στο κάλεσμα του Φαναρίου και κάποιοι πανεπιστημιακοί Θεολόγοι.
Η αγάπη και η αφοσίωσή τους προς τον οικουμενικό θρόνο σε συνδυασμό με τις νεωτεριστικές και μεταπατερικές απόψεις πολλών εξ αυτών, τους μετατρέπει σε πρόθυμους υπηρέτες του Οικουμενισμού.

 

   Η Επιστολή των καθηγητών προς τη Σύνοδο περιέχει, εκτός από την ομολογία τους ότι μετέχουν ενεργά και πολλοί από αυτούς σε οικουμενιστικές δράσεις, δριμεία επίθεση εναντίον του αγωνιστού επισκόπου Ράσκας και Πριζρένης Αρτεμίου και των κοινωνούντων μαζί του.
Οι πανεπιστημιακοί με περισσή ευκολία και χωρίς καμία αντίρρηση αποδέχονται πλήρως τις αποφάσεις της Συνόδου της Εκκλησίας της Σερβίας, ονομάζουν τον επίσκοπο Αρτέμιο «μοναχό» και «εγνωσμένα σχισματικό πρώην Επίσκοπο».
Αυτή, αλήθεια, είναι και η γνώμη του Φαναρίου για τον επίσκοπο Αρτέμιο;

Θα περίμενε κανείς από πανεπιστημιακούς θεολόγους που γνωρίζουν κανονικό δίκαιο και εκκλησιαστική ιστορία να κρατούν περισσότερο κριτική στάση απέναντι σε αντικανονικές αποφάσεις Συνόδων και να γνωρίζουν ότι η Σύνοδος μιας τοπικής Εκκλησίας στην Ορθοδοξία δεν περιβάλλεται με αλάθητο παπικού τύπου. Λησμονούν άραγε ληστρικές Συνόδους που καταδίκασαν αδίκως μεγάλους αγίους;

Για όσους ωστόσο παρακολουθούν τη δράση των Οικουμενιστών τα πράγματα είναι μάλλον απλά.
Το Φανάρι, μια ομάδα καθηγητών της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, ο «μεταπατερικός» Βόλος και οι ΚΑΙΡΟσκόποι θρησκειολόγοι έχουν το ίδιο φρόνημα και υπηρετούν τους ίδιους σκοπούς.
Εργάζονται παντοιοτρόπως για την προώθηση και επικράτηση του Οικουμενισμού αδιαφορώντας για ιερούς Κανόνες, αντικανονικές δίκες και άδικες καταδίκες και εξαπολύουν απειλές από καθέδρας επισκοπικής ή καθηγητικής.

Όλοι αυτοί αποδέχονται άραγε την διδασκαλία του προσφάτως και επίσημα ανακηρυχθέντος οσίου Ιουστίνου Πόποβιτς περί της παναιρέσεως του Οικουμενισμού;
Ή δέχονται τον άγιο, απορρίπτουν όμως την διδασκαλία του; Ίσως ένας τέτοιος τρόπος απόδοσης τιμής προς τους αγίους Πατέρες εντάσσεται στα πλαίσια της «μεταπατερικής θεολογίας», της δίδυμης αδελφής του Οικουμενισμού.

π.Ζήσης- Σχολιασμός στο "Πατριαρχικό κείμενο"

Περὶ "θεολογικής αλητείας"

Προκλητικὸν άρθρον του Χαλκηδόνος Αθανασίου 

 Περὶ "θεολογικής αλητείας"

 Τα πράγματα έχουν προχωρήσει πάρα πολύ. Τα άρθρα των Οικουμενιστών Επισκόπων και θεολόγων διαδέχονται το ένα το άλλο, και μία εσωτερική ιερά αγανάκτηση δεν φτάνει για να ηρεμίσει την ψυχή που υποφέρει, καθώς βλέπει να μετατρέπεται ο οίκος του Θεού, σε οίκο ...αιρετικών βλασφημιών. Χρειάζεται πλέον φραγγέλιον και ποιος έχει το σθένος και είναι άξιος να το χρησιμοποιήσει; Δεν προλάβαμε να χωνέψωμεν την επιστολήν του Πατριάρχου κατά των πιστών κληρικών και λαϊκών που αντιστέκονται προς τους νεωτερισμοὺς του Φαναρίου, και τον διεδέχθη ο Χαλκηδόνος Αθανάσιος, ο οποίος, όπως και οι άλλοι οικουμενισταί επίσκοποι του Φαναρίου, ομιλεί ως εκπρόσωπος μιας ήδη εν ενώσει ευρισκομένης Εκκλησίας, που αποτελείται από την α) Δυτικήν Εκκλησία (χωρίς πλέον εισαγωγικά) της οποίας τα ποιμαντικά κ.α. προβλήματα εξετάζει, ως εάν οι Παπικοί να είναι μέλη της Εκκλησίας μας, και β) την Ανατολικήν Εκκλησία (την Εκκλησίαν με ελλείψεις, κατά τον Πάπα Βενέδικτον) την οποίαν, ως επίσκοπος άνευ ποιμνίου, βλέπει αφ’ υψηλού, από κάποια Ολύμπια κορυφή κριτού κατέχοντος πάσαν την αλήθειαν, την οποίαν οι επαρχιώται ελλαδίτες κυρίως, αγνοούν. Διαβάστε το νέον –πλήρη κενότητος και κακοδοξίας– άρθρον του Χαλκηδόνος Αθανασίου υπό τον επίτιτλο «ΕΓΕΙΡΕΣΘΕ! "Εάν δεν επιθυμείτε ναούς ως μπαρ..."». Σ’ αυτό ομιλεί Ι) δια τον Παπισμόν και την Μίαν Ορθόδοξον Εκκλησίαν, ως να είναι ενωμέναι. ΙΙ) Χρησιμοποιεί δια τους πιστούς που ελέγχουν τον Πατριάρχην και τους ακολούθους του, χαρακτηρισμούς υβριστικούς, χωρίς να καταθέτει στοιχεία αιρετικών η αντικανονικών ενεργειών των. «Ωσάν δε να μην ήρκουν αυτά, (σημειώνει εις εν σημείον του άρθρου του) και εις την καθ’ ημάς Ανατολήν, έχομεν και τας "εξωτικάς οπώρας" του νέο-γεροντισμού, του παθολογικού νέο-συντηρητισμού και της "θεολογικής αλητείας", αι οποίαι μόνον εις την αποπλάνησιν των αδαών και συχνάκις "θεουσών" αποσκοπούν, με απρόβλεπτους και ολεθρίας συνεπείας». Και ο υπηρετών την βδελυράν αίρεσιν του Οικουμενισμού Χαλκηδόνος Αθανάσιος, ο έχων εις την πλάτην του τις συμφωνίες του Μπάλαμαντ, του Πόρτο Αλέγκρε, τις πανθρησκειακές συμπροσευχές στην Ασσίζη, τις βαρύγδουπες καινοτομίες της βαπτισματική θεολογίας, της θεολογίας των κλάδων και άλλες πολλές ημαρτημένες κακοδοξίες, κατακλείει το άρθρο του ως εξής: «Εγείρεσθε τοίνυν, γρηγορείτε, εργάζεσθε και μη αμαρτάνετε, διότι οι καιροί ου μενετοί. Εάν δεν επιθυμείτε ναούς ως μπαρ, εστιατόρια η και ευκτηρίους οίκους ετέρων θρησκευμάτων». «Θου Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου», Τρίτη εσπέρας, της Ε ἑβδομάδος των Νηστειών. 
 Λεόντιος Διονυσίου 
Τὸ «περισπούδαστον» ἄρθρον τοῦ Χαλκηδόνος Ἀθανασίου μπορεῖτε νὰ τὸ διαβάσετε εἰς τὴν διεύθυνσιν: http://panagiotisandriopoulos.blogspot.com/2012/04/blog-post_03.html

ΠΟΝΗΡΟ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ

Μετά την επιστολή προς τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, με την οποία ζητούσε την τιμωρία των αντι-Οικουμενιστών, έρριξε στο επικοινωνιακό παιχνίδι ο κ. Βαρθολομαίος και μια άλλη επιστολή προς τον Αρχιεπίσκοπο Τσεχίας, από τον οποίο απαιτούσε να ζητήσει συγγνώμη!

Και ω, του θαύματος!

Μετά μερικές ώρες, παρεδόθη στην δημοσιότητα η απάντηση του Αρχιεπισκόπου Τσεχίας, ο οποίος έσπευσε να ζητήσει συγγνώμη από τον κ. Βαρθολμαίο!!!

Ελάτε, λοιπόν, να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του πατριάρχη Τσεχίας, να ζητήσουμε δηλ. ΓΟΝΥΠΕΤΕΙΣ ΟΛΟΙ, συγγνώμη από τον κ. Βαρθολομαίο, για να επιδείξουμε ταπεινή συμπεριφορά προς τον Πάπα της Ανατολής για μην υποστούμε τις ποινές της θεραπευτικής, πατρικής του αγάπης!

Υπ’ όψιν, ότι και οι δύο επιστολές που δημοσιεύονται αυτή την χρονική στιγμή, εστάλησαν τον Φεβρουάριο η μία και αρχές Μαρτίου η άλλη.

Κ.Ε., Εκπαιδευτικός

Σχόλιο:

Είναι πράγματι λυπηρό ότι τη μόνη διασάλευση της "κανονικής τάξεως" το Οικουμενικό Πατριαρχείο την βλέπει στα δίπτυχα και στο ποιος δίνει ή όχι την αυτοκεφαλία.

Δεν λέω ότι και αυτά δεν έχουν τη σημασία τους, αλλά είναι δηλωτικό κατάπτωσης πνευματικής ότι, ενώ για την Αυτόνομη Ορθόδοξη Εκκλησία της Φιλλανδίας έχουν γίνει σοβαρότατες καταγγελίες, από μέλη μάλιστα της Εκκλησίας αυτής, για νεοφανή από άμβωνος διακήρυξη αντορθόδοξης "γκέι" (ψευδο)θεολογίας, το Πατριαρχείο τήρησε σιγήν ιχθύος.

Και όμως, η Εκκλησία της Φιλλανδίας βρίσκεται ΥΠΟ ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ!

Επομένως, αν κατάλαβα καλά, μόνο αν κανείς ρέπει προς την καταδίκη του Οικουμενισμού ή αν διαταράσσει τη σειρά των Διπτύχων, εμπίπτει στην προσοχή του Οικουμενικού Πατριάρχη.

Αν κανείς κηρύσσει αιρετικές δοξασίες, ειδικά μάλιστα αν αυτές φέρουν τον μανδύα του "προοδευτισμού", ο Πατριάρχης τηρεί αιδήμονα σιωπή, αν δεν τον αποδέχεται κιόλας.

Αν αυτό δεν είναι κατάπτωση του "σεπτού Κέντρου", τότε δεν ξέρω πλέον τι είναι κατάπτωση...

TrelloΓιάννης

Ενστασι Λυκούργου Νάνη, ιατρού

Ο κος Βαρθολομαίος εισήλθε για μία ακόμη φορά στα interna corporis της Ελλαδικής Εκκλησίας καταπατώντας το αυτοκέφαλο αυτής.

Οι ιεράρχες της Ελλαδικής Εκκλησίας δεν είναι στρατιωτάκια που υπακούουν άβουλα στα κελεύσματα του αρχιοικουμενιστή πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως αλλά υπεύθυνοι ποιμένες της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος.

Οι τελευταίοι οφείλουν να υψώσουν φωνή διαμαρτυρίας απέναντι στην πατριαρχική παρέμβαση που πρωτίστως προσβάλλει τους ίδιους.

Επιπροσθέτως οι απειλές του πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως δεν πρόκειται να πτοήσουν τα πιστά μέλη της Εκκλησίας που αντιτίθενται στις οικουμενιστικές πρακτικές του ιδίου και των ομοφρόνων του.

Αλήθεια από πού αντλούν τη νομιμοποίηση για την ανάληψη οικουμενιστικών πρωτοβουλιών οι εν Φαναρίω και οι εν υπολοίπω Ελλάδι ομότροποί τους;

Μήπως ΕΡΗΜΗΝ του ποιμνίου;

Ο κος Βαρθολομαίος αντί να εκτοξεύει τα βέλη του κατά των ανθισταμένων στα οικουμενιστικά αίσχη καλό θα είναι να ασχοληθεί με κάποιους Φαναριώτες που παντοιοτρόπως σκανδαλίζουν το λαό του Θεού.

Την αυλή μας πρώτα να κοιτάξουμε Παναγιώτατε και μετά τις ξένες αυλές.

Επιπροσθέτως με την εν θέματι πατριαρχική παρέμβαση ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΤΟ ΦΡΟΝΗΜΑ, πράγμα απόβλητο τόσο από χριστιανικής όσο και από ανθρωπιστικής πλευράς.

Λυκούργος Νάνης

Οἱ ...μισὲς ἀλήθειες τοῦ Ἀρχιεπισκόπου

περὶ Διαλόγων καὶ μετα-πατερικὴς θεολογίας

πιὸ ὕπουλες ἀπὸ τὰ ...μισά ψεύδη

Σήμερα ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμος, συνομίλησε μὲ τοὺς σπουδαστὲς τῆς Σχολῆς Εὐελπίδων γιὰ διάφορα ἐπίκαιρα θέματα.

 Στὶς ἀπαντήσεις ποὺ ἔδωσε εἶναι φανερὸ ὅτι συμπλέει μὲ τοὺς οἰκουμενιστικοὺς σχεδιασμοὺς τοῦ Φαναρίου (σχεδιασμοὺς Νεοταξικοὺς καὶ Πανθρησκειακούς), ποὺ ἀδυνατοῦν πλέον νὰ κρύψουν οἱ ὅποιες λογικοφανεῖς ἐπενδύσεις. Κατὰ τὴν πρόσφατη ἐπίσκεψή του στὸ Φανάρι, φαίνεται πὼς δρομολογήθηκαν νέα μέτρα καὶ γρήγοροι ρυθμοὶ ἐπεκτάσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλὰ καὶ ἀπαξιώσεως κάθε μέλους τῆς Ἐκκλησίας ποὺ ἐναντιώνεται στὶς μεθοδεύσεις τῶν ἐλαχίστων μέν, ἀλλὰ ἰσχυρῶν οἰκουμενιστικῶν κύκλων, οἱ ὁποῖοι κατέχουν (κρίμασι οἷς οἶδε Κύριος) τὴν διοικητικὴν ἐξουσίαν στὴν Ἐκκλησία Του.

Στεκόμαστε πρὸς στιγμὴν σὲ 2-3 σημεῖα τῶν λεχθέντων ἀπὸ τὸν κ. Ἱερώνυμο:

1. Οἱ Ὀρθόδοξοι, εἶπε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, «κάνουμε τὸ διαλογο μὲ τοὺς Καθολικούς, κάτω ἀπὸ ὁρισμένες προϋποθέσεις καὶ ὁρισμένους ὅρους». Ἡ ἀπόφαση γιὰ τὴν διεξαγωγὴ τῶν Διαλόγων «δὲν εἶναι ἀπόφαση μόνο δική μας. Εἶναι ἀπόφαση ποὺ ἔχουν πάρει ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι».

Αὐτή, Μακαριώτατε, δὲν εἶναι πληροφόρηση, ἀλλὰ παραπληροφόρηση. Εἶναι ἡ ...μισὴ ἀλήθεια, ποὺ στην περίπτωση αὐτή, εἶναι χειρότερη ἀπὸ τὸ ψέμα, γιατὶ συσκοτίζει τὰ πράγματα. Γιατί κρύψατε ἀπὸ τοὺς σπουδαστὲς τὴν πραγματικότητα: πὼς αὐτοὶ οἱ ὅροι καὶ οἱ προϋποθέσεις, κάτω ἀπὸ τοὺς ὁποίους κάνετε τοὺς Διαλόγους, δὲν εἶναι ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ὅροι καὶ προϋποθέσεις. Εἶναι οἱ ὅροι καὶ οἱ προϋποθέσεις τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἀλλὰ καὶ αὐτοὺς τοὺς ὅρους περὶ τῆς διεξαγωγῆς τῶν Διαλόγων, ποὺ οἰκουμενιστὲς Ἀρχιερεῖς καὶ θεολόγοι ἐφεῦραν, κι αὐτοὺς τοὺς παραβαίνετε. Ὅπως π.χ.:

α) τὴν ἀποφάσῃ τῆς Πανορθοδόξου Συνδιάσκεψης τῆς Ρόδου τῆς δεκαετίας τοῦ 1960, ἡ ὁποία προέβλεπε τὴν ἔναρξη τοῦ Διαλόγου μὲ τὴν προϋπόθεση ὅτι θὰ καταργηθεῖ ἡ Οὐνία. Χωρὶς νὰ καταργηθεῖ ἡ Οὐνία ἄρχισαν τὸ 1980 οἱ Διάλογοι, παρὰ τὴν διαφωνία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

β) Οἱ παραχωρήσεις ποὺ κάνετε πρὸς τοὺς Παπικοὺς καὶ τοὺς Προτεστάντες εἶναι ἐκθεμελιωτικὲς τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Ἀναφέρω ἐδῶ μία παραχώρηση: Ἀναγνωρίσατε τὶς αἱρέσεις ὡς Ἐκκλησίες ἐλαφρᾷ τῇ συνειδήσει (χωρὶς καμιὰ μετάνοια ἐκ μέρους τους), τὴ στιγμὴ ποὺ ἀκόμα καὶ μέλος της Ιεραρχίας,  ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς τὶς ὀνομάζει παρασυναγωγές!

γ) Ἐπιτρέπετε πλέον ἐλεύθερα καὶ παρὰ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες τὶς συμπροσευχὲς μὲ αἱρετικούς, παρόλο ποὺ ἀρχικὰ τὶς ἀπαγορεύατε, τότε ποὺ ὑπῆρχαν Ὀρθόδοξοι, οἱ ὁποῖοι ἀντιδροῦσαν σθεναρὰ στὶς κακοδοξίες τῶν ἡγετῶν-πρωτοπόρων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τότε, λοιπόν, καὶ ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας, καὶ ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος εἶχαν ἀπαγορεύσει τὶς συμπροσευχὲς κατὰ τοὺς Διαλόγους. Κι αὐτὸ καταστρατηγήθηκε. Γιατί, λοιπόν, Μακαριώτατε, κρύψατε τὴν ἀλήθεια ἀπὸ νέα παιδιά; Γιατὶ τὰ παραπληροφορεῖτε; Γιατί τοὺς ἀποκρύψατε ὅτι πλῆθος Ἱερῶν Κανόνων παραβιάζονται κατάφωρα ἀπὸ τοὺς ὀρθοδόξους ποὺ συμμετέχουν στοὺς διαλόγους αὐτούς; Ἁρμόζει αὐτὸ σὲ Ἀρχιερέα, καὶ μάλιστα Ἀρχιεπίσκοπο;

2. Εἴπατε, Μακαριώτατε: «Ἡ ἐποχή μας ἔχει βγάλει κι αὐτὴ Πατέρες. Ἡ νεοπατερική, τὴν εἴπανε μεταπατερική, δὲν εἶναι ἄλλη θεολογία, εἶναι χρονικὸ πρᾶγμα».

Μπορεῖτε νὰ μᾶς ἀναφέρετε ποιούς Πατέρες ἐννοεῖτε; Ἔχει βγάλει ἄραγε ἡ ἐποχή μας Πατέρες; Κι αὐτοὶ οἱ Πατέρες δέχονται τὴν μεταπατερικὴ θεολογία; Γιατί δὲν τοὺς κατονομάζετε; Καὶ καλά, τοὺς οἰκουμενιστὲς δὲν θέλετε νὰ τοὺς κατονομάσετε, γιατὶ θὰ θίξετε πρόσωπα τοῦ Φαναρίου. Τοὺς συγχρόνους Πατέρες (ποὺ ἔχετε ὑπ’ ὄψιν σας καὶ οἱ ὁποῖοι δέχονται τὴν ὀνομαζομένη μεταπατερικὴ θεολογία) οὔτε κι αὐτοὺς μπορεῖτε νὰ κατονομάσετε; Μήπως εἶναι μεταπατερικὸς θεολόγος καὶ δέχεται ὅλα αὐτὰ τὰ βλάσφημα κακόδοξα ἐκβλαστήματα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὁ τελευταῖος λόγιος Ἅγιος τῆς Ὀρθοδόξης Ἐκκλησίας, ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς;

Νὰ περιμένουμε ἀπάντησή σας στὶς παραπάνω ἐπισημάνσεις; Λίγο χλωμὸ τὸ βλέπω καὶ ἀπίθανο. Ἀλλὰ θὰ περιμένουμε. Ἐξάλλου εἴπατε στοὺς Εὐέλπιδες σήμερα, ὅτι «χριστιανικά, δὲν μποροῦμε νὰ ἀπορρίψουμε ποτὲ τὸν διάλογο. Μὲ ὅλους πρέπει νὰ μιλᾶμε»!

Ἐλπίζουμε μέσα σ’ αὐτὴ τὴν κατηγορία –«ὅλους»– νὰ εἴμαστε κι ἐμεῖς.

Σημάτης Παναγιώτης