«Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν, μηδὲ βάλητε τοὺς
μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν
αὐτῶν καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς»(Ματθ.7,6)
(Προσέχετε νά μή δώσετε τό ἅγιο μυστήριο τῆς
πίστεως σέ ἀνθρώπους πού σάν σκυλιά ζοῦν ζωή ἀσεβή καί ἀναίσχυντη· οὔτε νά
ρίξετε τά πολύτιμα μαργαριτάρια τῆς χριστιανικῆς πίστεως μπροστά σέ ἀνθρώπους
πού σάν χοῖροι ζοῦν στό βόρβορο τῶν παθῶν. Ὑπάρχει μεγάλος κίνδυνος μήπως τά
καταπατήσουν μέ τά πόδια τους καί στραφοῦν νά σᾶς κατασπαράξουν ἤ νά σᾶς
βλάψουν μέ ὁποιονδήποτε τρόπο -Π.Τρεμπέλας).
Άνθρωποι
που σαν σκυλιά, ζουν ζωή ασεβή κι αναίσχυντη και σαν χοίροι ζουν μέσα στο βούρκο
των παθών. Βέβαια τα «ζωντανά» δεν έχουν επίγνωση των πράξεών τους και πράττουν
αυτό που υπαγορεύει η φύση τους.
Οι
άνθρωποι όμως, που λόγω των παθών τους και της συνειδητής προσκόλλησής τους σε
αυτά, ομοιάζουν με τα ζώα, αυτοί δεν είναι άξιοι των Αχράντων Μυστηρίων.
Το θέμα
αφορά την ευλάβειά μας απέναντι στα Άγια και κυρίως απέναντι στην αναίμακτη
Θυσία του Κυρίου.
Έλεγε ο
γέρων Παϊσιος:
«Όταν ο κόσμος σας δίνει ρούχα από άρρωστους
να βάλετε πάνω στα άγια Λείψανα, για να αγιασθούν, να προσέχετε να είναι μόνο
φανελίτσες, όχι άλλα εσώρουχα. Δεν κάνει, είναι ανευλάβεια. Ο ήλιος φυσικά δεν
μολύνεται, ούτε ο Θεός μολύνεται, εμείς δαιμονιζόμαστε με την ανευλάβεια.