ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ Π. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ: «…τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν… τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων…»

«Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν, μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς»(Ματθ.7,6)

(Προσέχετε νά μή δώσετε τό ἅγιο μυστήριο τῆς πίστεως σέ ἀνθρώπους πού σάν σκυλιά ζοῦν ζωή ἀσεβή καί ἀναίσχυντη· οὔτε νά ρίξετε τά πολύτιμα μαργαριτάρια τῆς χριστιανικῆς πίστεως μπροστά σέ ἀνθρώπους πού σάν χοῖροι ζοῦν στό βόρβορο τῶν παθῶν. Ὑπάρχει μεγάλος κίνδυνος μήπως τά καταπατήσουν μέ τά πόδια τους καί στραφοῦν νά σᾶς κατασπαράξουν ἤ νά σᾶς βλάψουν μέ ὁποιονδήποτε τρόπο -Π.Τρεμπέλας).

Άνθρωποι που σαν σκυλιά, ζουν ζωή ασεβή κι αναίσχυντη και σαν χοίροι ζουν μέσα στο βούρκο των παθών. Βέβαια τα «ζωντανά» δεν έχουν επίγνωση των πράξεών τους και πράττουν αυτό που υπαγορεύει η φύση τους.

Οι άνθρωποι όμως, που λόγω των παθών τους και της συνειδητής προσκόλλησής τους σε αυτά, ομοιάζουν με τα ζώα, αυτοί δεν είναι άξιοι των Αχράντων Μυστηρίων.

Το θέμα αφορά την ευλάβειά μας απέναντι στα Άγια και κυρίως απέναντι στην αναίμακτη Θυσία του Κυρίου.

Έλεγε ο γέρων Παϊσιος:

«Όταν ο κόσμος σας δίνει ρούχα από άρρωστους να βάλετε πάνω στα άγια Λείψανα, για να αγιασθούν, να προσέχετε να είναι μόνο φανελίτσες, όχι άλλα εσώρουχα. Δεν κάνει, είναι ανευλάβεια. Ο ήλιος φυσικά δεν μολύνεται, ούτε ο Θεός μολύνεται, εμείς δαιμονιζόμαστε με την ανευλάβεια.

Παλιά οι άνθρωποι, όταν αρρώσταιναν, έπαιρναν λαδάκι από το κανδήλι τους, αλείφονταν και γίνονταν καλά.

Τώρα το κανδήλι το έχουν τυπικά, μόνο για να φωτίζει, και το λάδι, όταν πλένουν το κανδήλι, το ρίχνουν στον νεροχύτη. Κάποτε πήγα σε ένα σπίτι και είδα την νοικοκυρά να πλένει το κανδήλι της στον νεροχύτη. «Που πάνε τα νερά;», την ρώτησα. «Στην αποχέτευση», μου λέει. «Μα καλά, της λέω, από το ένα μέρος παίρνεις λαδάκι από το κανδήλι και σταυρώνεις το παιδί σου, όταν είναι άρρωστο, και από το άλλο όλο το λάδι της κούπας πάει στην αποχέτευση;

 Όσο μπορούμε, να προσέχουμε σε όλα....Μετά την Θεία Κοινωνία ή το αντίδωρο ή το Ευχέλαιο, καλό είναι να σκουπίζουμε τα χέρια μας με λίγο βαμβάκι βρεγμένο με οινόπνευμα και να καίμε το βαμβάκι. Όταν σκουπίζουμε το Ιερό, όσα μαζεύουμε να τα ρίχνουμε στην θάλασσα ή να τα καίμε σε έναν καθαρό τόπο, γιατί μπορεί να έπεσε αντίδωρο ή μαργαρίτης.

Φυσικά, αν πέσει κάτω ένας μαργαρίτης, ο Χριστός δεν θα καθίσει να πατηθεί, άλλα φεύγει η Χάρις από εμάς. Στο εξωτερικό, στους Ναούς δεν έχουν ούτε χωνευτήρια.

Τα νερά της Προσκομιδής πάνε με τα όμβρια. «Μας απαγορεύουν, λένε, να έχουμε χωνευτήρια, επειδή δημιουργούνται μικρόβια…Όλοι οι άνθρωποι έχουν γεμίσει σωματικά και πνευματικά μικρόβια και αν στάξει λίγο μύρο στο κεφάλι, σου λένε «θα δημιουργηθούν μικρόβια»! Πως να έρθει η ευλογία του Θεού;

Ο δαιμονισμός στον κόσμο από εδώ ξεκινάει. Ευτυχώς υπάρχουν μερικές ευλαβείς γυναίκες, νέες και ηλικιωμένες, και έτσι στηρίζεται ο κόσμος.

 Σε ένα σπίτι που πήγα μια φορά το εικονοστάσι το είχαν βάλει κάτω από την σκάλα, ενώ είχαν ένα σωρό χώρους.

Σε ένα άλλο πάλι η νοικοκυρά είχε κάνει το εικονοστάσι της μπροστά από την σωλήνα της αποχετεύσεως. «Καλά, πως σκέφθηκες και έβαλες το εικονοστάσι σου σ' αυτήν την θέση;», την ρώτησα. «Εδώ με αναπαύει», μου λέει. Και δεν ήταν να πεις ανατολικό το μέρος, άλλα βορεινό!

Εμείς νομίζουμε ότι έχουμε, και μας αφαιρείται και αυτό που έχουμε.

Σιγά-σιγά χάνεται η ευλάβεια, γι' αυτό και συμβαίνουν αυτά τα κακά που βλέπουμε.

Μπορεί ακόμη και να δαιμονισθεί κανείς, αν δεν προσέξει.

Ήταν μια γυναίκα - ο Θεός να την συγχωρέσει, πέθανε τώρα - που δαιμονίσθηκε, γιατί έχυσε τον αγιασμό στον νεροχύτη. Είχε λίγο αγιασμό σε ένα μπουκαλάκι. «Α, λέει, μπαγιάτικος είναι ο αγιασμός, ας τον πετάξω, γιατί χρειάζομαι και το μπουκαλάκι». Έχυσε τον αγιασμό, ξέπλυνε κιόλας το μπουκαλάκι, επειδή είχε μείνει λίγος βασιλικός μέσα. Ύστερα δαιμονίσθηκε. Έφυγε η Χάρις, γιατί δεν μπορεί να παραμείνει η Χάρις σε ανευλαβή άνθρωπο.

 Όταν ο άνθρωπος δεν ευλαβείται τα Άγια, πως να τον πλησιάσει η θεία Χάρις; Η Χάρις θα πάει σ' αυτούς που την τιμούν. «Μη δωτε το άγιον τοις κυσί», λέει η Γραφή. Αν δεν υπάρχει η πνευματική ευαισθησία, δεν γίνεται προκοπή.

 Θυμάμαι, εκεί στην Κόνιτσα ήταν ένας παππούς που κυνηγούσε τα παιδιά, γιατί έξυναν τον τοίχο της Εκκλησίας, το θεωρούσε ανευλάβεια. Και τώρα που φθάσαμε!»

Πώς να φερθούμε ευάρεστα στον Θεό στα μέγιστα, όταν είμαστε ανευλαβείς στα ελάχιστα;

Πολύ ενδιαφέρουσα και σημαντική είναι η ανοιχτή επιστολή που συνέγραψε το 1970 ο Ηγούμενος της Ι. Μ. Διονυσίου Αγ. Όρους, Γέρων Γαβριήλ, διαμαρτυρόμενος για το τρομερό ολίσθημα της Ρωσικής Διοικούσας Εκκλησίας, της υποκινούμενης εκείνη την εποχή από το άθεο καθεστώς, να μεταδώσει τα Άχραντα Μυστήρια στους παπικούς της Ρωσίας. Η απογοήτευση του γέροντα ήταν πολύ μεγάλη και αποτυπώνεται στην επιστολή αυτή που αποτελεί ιστορικό ντοκουμέντο (κατά τον χαρακτηρισμό του π. Θεοκλήτου) για την κατοχύρωσή της ιεροκανονικώς.

«Μετά κατωδύνου ψυχής επληροφορήθημεν και ημείς την απόφασιν της Ρωσικής Εκκλησίας περί μυστηριακής κοινωνίας προς Ρωμαιοκαθολικούς. Η απόφασις αυτή, πρωτοφανής και πρωτάκουστος εις την ζωή της Εκκλησίας μας, κατετάραξε και κατελύπησε τους Αγιορείτας Πατέρας, όλως ιδιαιτέρως δε την Ι. Κοινότητα, ήτις δι’ επείγοντος τηλεγραφήματος διεβίβασε προς την Μητέρα Μεγάλην του Χριστού Εκκλησίαν την λύπην και κατάπληξιν αυτής επί τη ανεπιτρέπτω, μονομερεί και αντικανονική ταύτη αποφάσει της Ρωσικής Εκκλησίας.
Δεν ανέμενε ποτέ κανείς τοιάυτην απόφασιν εκ μέρους της μαρτυρικής, όσον και συντηρητικής Ρωσικής Εκκλησίας, διακριθείσης πάντοτε δια την προσήλωσιν εις το δόγμα, την τάξιν και τας κανονικάς παραδόσεις της αμωμήτου Ορθοδοξίας μας..… Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός αποτρέπων ημάς από παρομοίας ενεργείας λέγει παραβολικώς: «Μή δότε τα άγια τοῖς κυσί, μηδέ βάλλητε τους μαργαρίτας έμπροσθεν τῶν χοίρων» (Ματθ. 7, 6)· διότι ο αναξίος κοινωνών των Θείων Μυστηρίων «κρῖμα εαυτῶ εσθίει και πίνει» κατά τον Απόστολον (Α’ Κορ. 11, 29), και το Άγιον Ευαγγέλιον αναφέρει διά τον προδότην Ιούδαν, ότι «άμα τη λήψει του άρτου καί του οίνου εκ χειρός Κυρίου, τότε εισήλθεν εις αυτόν ο Σατανάς» (Ιωαν. 13, 27)…..ο Πάπας Ιωάννης από ετών ήδη είχε δώσει εντολήν εις την Εκκλησίαν του όπως δέχωνται εις μυστηριακήν κοινωνίαν τους προσερχομένους Ορθοδόξους.
Και αι επιπτώσεις τοιάυτης αμοιβαιότητος θα είναι πολύ οδυνηραί δια την Ορθόδοξον Εκκλησίαν μας, ενώ δια τους Καθολικούς ανεπαίσθητοι∙ ολίγοι εξ αυτών είναι κατεσπαρμένοι εις Ορθοδόξους χώρας άνευ ιερέων και Εκκλησιών, ενώ απόδημοι Ορθόδοξοι είναι εκατομμύρια εις χώρας αλλοδόξους, και αν ισχύση η μετ’ αλλοδόξων κοινωνία, συντόμως θα χάσουν την Ορθοδοξίαν των……Εφ’ όσον λοιπόν η εντολή του Κυρίου και αι αποφάσεις των Αποστολικών και Συνοδικών Κανόνων απαγορεύουν ρητώς τήν προσευχητικήν κοινωνίαν και αυτήν εισέτι τήν λήψιν ευλογίας από αιρετικούς, πόσω μάλλον την μυστηριακήν τοιαύτην, ιδία των Αχράντων Μυστηρίων τοῦ Σώματος καί του Αίματος του Κυρίου, δι’ ά ο λειτουργός ιερεύς εκφωνεί από του Ιερού Βήματος εν εκάστη λειτουργία «Πρόσχωμεν, τα Άγια τοῖς αγίοις»…..Είναι συνεπώς αναντίλεκτος και ανεπίτρεπτος η μετά αιρετικών και σχισματικών μυστηριακή κοινωνία, εφ’ ω και αύθις διερωτώμεθα, που στηριχθείσα η Σύνοδος της Ρωσικής Εκκλησίας, απεφάσισε την μετά της Ρωμαιοκαθολικής Μυστηριακήν κοινωνίαν, προδήλως ούσης αιρετικής και σχισματικής;».

Επιτρέπεται να διαθέτουμε απροϋπόθετα τον Mαργαρίτη είτε λόγω άγνοιας εἰτε εντελλόμενοι από «ορθόδοξο επίσκοπο» σε συνειδητούς μη μετανοούντες αμαρτωλούς, σε αιρετικούς και σε σχισματικούς;

Τι λέει το Ευαγγέλιο σε αυτή την περίπτωση;

«ὥστε ὃς ἂν ἐσθίῃ τὸν ἄρτον τοῦτον ἢ πίνῃ τὸ ποτήριον τοῦ Κυρίου ἀναξίως, ἔνοχος ἔσται τοῦ σώματος καὶ αἵματος τοῦ Κυρίου.»( Α Κορ. 11,27)

(Ώστε όποιος τρώγει τον άρτον αυτόν και πίνει το ποτήριον του Κυρίου αναξίως, θα είναι ένοχος και υπόδικος δια βαρείαν ασέβειαν και ύβριν εναντίον του σώματος και του αίματος του Κυρίου.)

Το «ἀναξίως» αναφέρεται κυρίως για τους αμετανόητους φίλαρχους, φίλαυτους, πλεονέκτες, κενόδοξους, ματαιόδοξους, φιλόδοξους, αδιάφορους και σκληρούς ανθρώπους, καθ’ότι το μεγαλύτερο κώλυμα στη Θεία Κοινωνία είναι η έλλειψη αγάπης, που κυρίως την εκδηλώνουν οι παραπάνω.

Παντελής έλλειψη αγάπης, δεν είναι η αδιαφορία της σωτηρίας των συνανθρώπων μας, όταν τους αφήνουμε μέσα στην πλάνη βάσει μη υγιών, ιδιοτελών εφαλτηρίων και επιπλέον οδηγούμε και άλλους ορθοδόξους στον ίδιο κατήφορο; Πως περιμένουμε την μετάνοια των αιρετικών όταν τους αντιγράφουμε;  

Αυτούς που κοινωνούν με ασέβεια, χωρίς εξομολόγηση, ο Απόστολος Παύλος τους θεωρεί «ενόχους», που όχι μόνο δεν ωφελούνται σε τίποτε, αλλά γίνονται και σταυρωτές του Χριστού. Σταυρωτές, όπως αυτοί που είδαν να χύνεται το λυτρωτικό αίμα Του, αλλά σε τίποτε δεν ωφελήθηκαν.

Μας λέει ο Ιερός Χρυσόστομος «όπως ακριβώς αυτοί που κέντησαν το σώμα Του, δεν κέντησαν για να πιούν αλλά για να χύσουν, έτσι κι εκείνος που μετέχει ανάξια και δεν κερδίζει τίποτε από εδώ».

Και αλλού ο Απόστολος των εθνών:

«πόσῳ δοκεῖτε χείρονος ἀξιωθήσεται τιμωρίας ὁ τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ καταπατήσας καὶ τὸ αἷμα τῆς διαθήκης κοινὸν ἡγησάμενος, ἐν ᾧ ἡγιάσθη, καὶ τὸ Πνεῦμα τῆς χάριτος ἐνυβρίσας;»( Εβρ. 10,29 )

(Πόσον όμως χειροτέρας τιμωρίας νομίζετε, ότι θα κριθή ένοχος εκείνος, που κατεπάτησε με πείσμα και περιφρόνησιν τον Υιόν του Θεού και εθεώρησε το τίμιον αίμα του ευτελές και ανάξιον προσοχής, με το οποίον εν τούτοις αίμα ο ίδιος είχε πάρει τον αγιασμόν, και ο οποίος παρ' όλ' αυτα ύβρισε, περιεφρόνησε και εχλεύασε το Αγιον Πνεύμα, που παρέχει την χάριν; )

Θέλει λοιπόν προσοχή πριν την προσέλευση στα άχραντα Μυστήρια. Το βεβαιώνει ο Απόστολος:

«δοκιμαζέτω δὲ ἄνθρωπος ἑαυτόν, καὶ οὕτως ἐκ τοῦ ἄρτου ἐσθιέτω καὶ ἐκ τοῦ ποτηρίου πινέτω·»( Α Κορ. 11,28)

(Ας εξετάζει δε κάθε άνθρωπος τον εαυτόν του με πολλήν προσοχήν, και έτσι προετοιμασμένος ας τρώγει από τον καθαγιασμένον άρτον και από το καθαγιασμένον ποτήριον.)

Δοκιμασία σημαίνει αυτοεξέτασις. Να είμαστε σε κατάλληλη ψυχοπνευματική κατάσταση. Με το κατάλληλο ένδυμα ψυχής.

«καὶ λέγει αὐτῷ· ἑταῖρε, πῶς εἰσῆλθες ὧδε μὴ ἔχων ἔνδυμα γάμου; ὁ δὲ ἐφιμώθη.»

 (Ματθ. 22,12)

(και λέγει εις αυτόν· Φίλε, πως εμπήκες εδώ, χωρίς να έχης κατάλληλον ένδυμα γάμου; Ἐπρεπε να φιλοτιμηθής από την τιμήν που σου έκανα και να προσπαθήσης να βρης ένα τέτοιο ένδυμα. Εκείνος δε έμεινε άφωνος.)

Δοκιμασία σημαίνει προετοιμασία, για να καταστεί κανείς δόκιμος, όσο γίνεται άξιος για την υποδοχή του Χριστού.

Ο Θεός Λόγος έγινε κοινωνός της ανθρωπίνης φύσεως όταν βρέθηκε ο καθαρός άνθρωπος, η Παρθένος Μαρία.

Και ο άνθρωπος γίνεται κοινωνός της Θείας φύσεως όταν εξαγνίζει τον εαυτό του.

Δοκιμασία σημαίνει πέρασμα απ’το κόσκινο της εξομολογήσεως. Στο μέγα μυστήριο της φιλανθρωπίας του Θεού. Την άφεση, την «παίρνουμε» στην εξομολόγηση και όχι κατά τη Θεία Κοινωνία.

Ο Χριστός συγχώρησε στο σταυρό, τους σταυρωτές Του, αλλά με την προϋπόθεση να μετανοήσουν. Το ίδιο συμβαίνει και με την αναίμακτο θυσία. Προσφέρεται «εις άφεσιν αμαρτιών» και «εις ζωήν αιώνιον» σε όσους με φόβο, προετοιμασία και αγάπη προσέρχονται. Γίνεται όμως «κρίμα και κατάκριμα» σε όσους καταφρονούν το Μυστήριο.

Το αποτέλεσμα για τους τελευταίους, το σκιαγραφεί με μελανά χρώματα ο Απόστολος Παύλος:

«ὁ γὰρ ἐσθίων καὶ πίνων ἀναξίως κρῖμα ἑαυτῷ ἐσθίει καὶ πίνει, μὴ διακρίνων τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου. »( Α Κορ. 11,29)

(Διότι εκείνος ο οποίος τρώγει και πίνει αναξίως τα πάντιμα αυτά δώρα τρώγει και πίνει κρίμα και καταδίκην δια τον εαυτόν του, επειδή δεν κάνει καμμίαν διάκρισιν του σώματος και του αίματος του Κυρίου από τας συνήθεις, και κοινάς τροφάς του σώματος.)

H πνευματική προετοιμασία δεν αφορά μόνο το πριν αλλά και το μετά.

Πρέπει να υπάρχει νήψις. Καθήλωση του νου και της καρδιάς στο μεγαλείο του Μυστηρίου.

Το αποτέλεσμα χωρίς προετοιμασία είναι φρικτό.

Το καλώδιο του ρεύματος μεταδίδει ρεύμα για θέρμανση και φωτισμό. Το ίδιο ρεύμα μπορεί να σκοτώσει τον απρόσεκτο που πιάνει με γυμνά χέρια το καλώδιο.

Με γυμνή ψυχή και πνεύμα, το μέσο μετάδοσης της Θείας Χάριτος κατακαίει.

«διὰ τοῦτο ἐν ὑμῖν πολλοὶ ἀσθενεῖς καὶ ἄῤῥωστοι καὶ κοιμῶνται ἱκανοί.»( Α Κορ. 11,30)

(Ακριβώς δε, διότι αναξίως κοινωνείτε από τα τίμια δώρα, υπάρχουν μεταξύ σας πολλοί ασθενείς και πολύ βαρειά άρρωστοι· αρκετοί δε και πεθαίνουν.)

Απαιτείται μετάνοια και συντριβή καρδίας.

«εἰ γὰρ ἑαυτοὺς διεκρίνομεν, οὐκ ἂν ἐκρινόμεθα· » (Α Κορ. 11,31)

(Διότι εάν εξετάζαμεν τον ευατόν μας με προσοχήν και μετανοούσαμε ειλικρινώς δια τα αμαρτήματά μας και έτσι προετοιμασμένοι προσηρχόμεθα στο μέγα μυστήριον, δεν θα κατεδικαζόμεθα και δεν θα ετιμωρούμεθα έτσι από τον Θεόν.)

Αλλιώς περιμένει τιμωρία και σκληρή παιδαγωγία.

«κρινόμενοι δὲ ὑπὸ τοῦ Κυρίου παιδευόμεθα, ἵνα μὴ σὺν τῷ κόσμῳ κατακριθῶμεν.»

( Α Κορ. 11,32)

(Τιμωρούμενοι δε τώρα υπό του Κυρίου κατά την δικαίαν αυτού κρίσιν, παιδαγωγούμεθα προς μετάνοιαν και διόρθωσιν, δια να μη καταδικασθώμεν οριστικώς εις απώλειαν μαζή με τον κόσμον της αμαρτίας.)

Όλα αυτά, καταργούνται πλέον. Καταργείται η αμαρτία και η εξομολόγηση και όλοι σωζόμαστε κοινωνώντας των Αχράντων Μυστηρίων.

Σύμφωνα με δημοσίευμα, ο Μητροπολίτης Σικάγου κ.Ναθαναήλ την Δευτέρα 18 Νοεμβρίου σε συνάντηση των ιερέων της Μητρόπολης Σικάγου, επέβαλλε σε όλους τους ιερείς να μην εμποδίζουν την θεία κοινωνία σε κανένα και να την προσφέρουν χωρίς να ανακοινώνουν κανένα περιορισμό!
Και ειδικά να μην αναφέρουν τίποτα περί «αμαρτιών» και «αμαρτωλών».
Διαπιστώνουμε ότι η Θεία Κοινωνία («τα Άγια τοις Αγίοις») μετατρέπεται σε απροϋπό-θετο μέσο σωτηρίας. Ένα είδος άφεσης, όπως τα παπικά –κάποτε-συγχωροχάρτια που οδήγησαν και στη γέννηση του προτεσταντισμού.

Κι αυτό, αν η Θεία Κοινωνία εξακολουθεί να αποτελεί σωτήριο μέσο για τον μετανούντα ή αμετανόητο, σύμφωνα με τη Μητρόπολη Σικάγου.

Εάν όχι, δηλαδή αποτελεί θεατρικό συμβολισμό, η θέση της Μητρόπολης Σικάγου είναι ακόμα πιο δυσμενής.

Τι γέννημα θα προκύψει από τέτοιες κακοδοξίες; Τίνος καρπός είναι αυτές οι κενοφανείς θεωρίες;

Μοιάζει με τον άνθρωπο που θέλει την καλοπέραση, την άνετη, άνευ θυσιών κοσμική ζωή, μαζί με την σωτηρία και τη Βασιλεία των Ουρανών. Δηλαδή την Ανάσταση χωρίς τη Σταύρωση. Θέλει με άνετο όχημα από λεωφόρο, να οδηγηθεί στην πύλη του Παραδείσου και όχι πεζός, ξυπόλητος μέσα στα τριβόλια, τα αγκάθια και τις πέτρες να διασχίσει τη «στενή και τεθλιμμένη οδό». Έχει κάνει κράτηση μέσω Μητρόπολης για μια θέση στο Παράδεισο. Το εισιτήριο, η απροϋπόθετη Θεία Κοινωνία, οποιαδήποτε στιγμή ευκαιρεί, σε οποιαδήποτε κατάσταση κι αν βρίσκεται, αρκεί να έχει «όρεξη» και να νιώσει κάποια στιγμιαία κατάνυξη.

Χρειάζεται η μετάνοια και η εξομολόγηση πριν τη Θεία Κοινωνία; Υπάρχουν προϋποθέσεις; Ερώτηση τυπική και παιδαριώδης για πολλούς.

Που πάει το «Μετά φόβου, Θεοῦ πίστεως…». Πως μπορεί να συνάδει ο φόβος Θεού με τη βεβήλωση του Μυστηρίου, με τη διαγραφή των προϋποθέσεων μετοχής στη Θεία Κοινωνία, με την Μετάνοια κι Εξομολόγηση; Καταργείται ένα μυστήριο της Εκκλησίας μας;

Κι επειδή ο διάβολος γνωρίζει ότι δυσκολότερο είναι να καταργήσει την πίστη, τη διαστρέφει, την αλλοιώνει (με τον οικουμενισμό και την πανθρησκεία) έχοντας περισσότερες πιθανότητες να «ρίξει» τον άνθρωπο στην απώλεια.

Γι’αυτό και ο Κύριλλος Αλεξανδρείας προειδοποιεί:

«μηδέ παγίδα και βρόχον ημίν εξαρτυέτω την επιζήμιον ευλάβειαν ο βαθύς εις πανουργίαν διάβολος»

Κάθε άγιο πράγμα και άγιο πόθο ο διάβολος προσπαθεί να το διαστρέψει. Πιο εύκολα πιάνει η μέθοδος της διαστροφής παρά η επιβολή της τέλειας άρνησης. Αφήνει μεν τον πόθο να υπάρχει μέσα στους χριστιανούς, βάζει όμως την επιζήμια ευλάβεια σαν παγίδα και θηλιά στον λαιμό τους, ώστε και να έχουν την ψευδαίσθηση ότι κοινωνούν σαν καλοί χριστιανοί, αλλά και να κολάζονται με την ανάξια συμμετοχή τους στο μυστήριο. Είναι η πονηριά του διαβόλου, ο οποίος με μαεστρία πλανεύει τον άνθρωπο.  

Ο Ιερός Χρυσόστομος κήρυττε ότι καιρός μετοχής στο Μυστήριο δεν είναι η γιορτή, αλλά η της «ψυχής ειλικρίνεια και καθαρότης». Στην Παλαιά Διαθήκη υπήρχε μία τεράστια διαδικασία καθαρμών πριν προχωρήσουν στις θυσίες. Αυτό φανέρωνε την ευλάβεια που χρειάζεται ο άνθρωπος για να προσεγγίσει τον Θεό. Σήμερα, στην εποχή της χάριτος, δεν μπορεί να συμμετέχει κάποιος στην θυσία του Χριστού επειδή το λέει η γιορτή ή η διάθεση και χωρίς προετοιμασία. Είναι ύβρις στον Θεό να πλησιάζει κανείς με βρώμικα χέρια και χείλη και καρδιά για να κοινωνήσει το Σώμα του Χριστού. Ένας έλεγχος έρχεται να ταρακουνήσει την κάθε ψυχή.

Ποιος τολμά με δύσοσμη ψυχή να γευτεί ολόκληρο τον Χριστό;

Τι έσωσε τελικά την Οσία Μαρία την Αιγυπτία; Τα σαράντα επτά χρόνια μετανοίας στην έρημο ή μια άνευ «προϋποθέσεων» κοινωνία των Αχράντων Μυστηρίων απ’ τον Αββά Ζωσιμά;

Δηλαδή εάν η Οσία δεν μετανοούσε και διάγοντας βίον άσωτο κοινωνούσε θα σωζόταν;

Ή πάλι, εάν δεν κοινωνούσε όχι από επιλογή, αλλά λόγω αδυναμίας θα χανόταν;

Ο Κύριος δίνει τη δυνατότητα στην Οσία, να κοινωνήσει των σωτήριων Αχράντων Μυστηρίων, ως πρόγευση του Παραδείσου, λόγω της ειλικρινούς μετανοίας της.

Άρα η Μετάνοια είναι το μέσο σωτηρίας που οδηγεί στο κατά Χάριν «βραβείο» τη Θεία Κοινωνία. Εάν πράγματι την αποζητούμε με αγωνία και προσμονή, ως ανάξιοι αλλά αγωνιζόμενοι αμαρτωλοί χριστιανοί, ο Κύριος οικονομεί. Μας κάνει μετόχους των Αχράντων Μυστηρίων.

Επίσης πρέπει να σημειώσουμε την ομολογία πίστεως στην οποία υποχρεώθει ο αββάς απ’ την Οσία (απάγγειλε με προτροπή της το «Πιστεύω» και το «Πάτερ Ημών») πριν την κοινωνήσει. Αυτό καταδεικνύει την απαίτηση του Θεού απ’ τους λειτουργούς Του να ορθοτομούν και να ορθοπρακτούν, χωρίς βέβαια αυτό να επηρεάζει το Μυστήριο (τι γίνεται όμως με τους εκ συνειδήσεως αιρετικούς;).

Επηρεάζει όμως τον λειτουργό αλλά και τον αμετανόητο λαϊκό.

Ο σκοπός της «γραμμής» της Μητρόπολης Σικάγου δεν ξέρω ποιος είναι. Ψυχανεμίζομαι.

Το αποτέλεσμα θα είναι, πολλοί ελληνορθόδοξοι πιστοί της μητροπόλεως, επηρεασμένοι απ’ το δυτικό πνεύμα και κουλτούρα, μπερδεμένοι απ’ την πανθρησκειακή πολυφωνία, να οδηγηθούν ευκολότερα στην απώλεια, νομίζοντας ότι η μετάνοια δεν αποτελεί προϋπόθεση σωτηρίας για τον Χριστό, να αποτελέσουν αυτιά ευήκοα στην ένωση των εκκλησιών και πρόβατα ευκολοκυβέρνητα της Νέας Τάξης Πραγμάτων.

Και βοσκός ο Αντίχριστος.