Τίποτα δεν πήγε στράφι
(Αριστείδης Π. Δασκαλάκης)
Πρόσφατα
βιώσαμε μια βιβλική καταστροφή ενός ζωτικότατου χώρου της πατρίδας μας.
Πνεύμονας
οικονομικός, ο Θεσσαλικός κάμπος, κατέρευσε. Μια κατάρευση που προδιαγράφει σωρευτικά,
στις πρότερες καταστροφές (μνημόνια, πυρκαγιές, πανδημίες κ.α.), περαιτέρω δυστοκία στη ζωή μας. Ακρίβεια ζωής, περιβαλλοντικές
επιδράσεις, περιορισμούς και πολλά άλλα.
Πριν κάτι
χρόνια, ποιος μπορούσε να φανταστεί τα επερχόμενα. Μπορεί να ζούσες μες στις
δυσκολίες, να είχες δοκιμασίες αλλά δεν τολμούσες να διανοηθείς τι έρχεται.
Κι εκεί που καταγινόσουν με τα ιδιωτικά σου προβλήματα, έρχεται μια καταστροφή γενικευμένη, που “τα μεγάλα σου” τα θέματα τα εξαφανίζει. Τα κάνει να φαίνονται τόσο μικρά στο χθες, που στο αύριο τα αναπολείς. Σου λείπουν. Ή μάλλον, σου λείπει η κατάσταση εκείνη που πίστευες, ότι κάθε τι παλεύεται. Παρότι τότε δεν το πολυπίστευες.
Ο Θεός «μιλάει» με πολλούς τρόπους όταν κορυφώνεται η αποστασία μας από Αυτόν και η ανταρσία μας και η αυτονόμησή μας.
Ένας από αυτός είναι και οι διάφορες θεομηνίες. Ειδικά, όταν το μέγεθος των τελευταίων προκαλεί τεράστιες καταστροφές.
Δυστυχώς, ο διαβρωμένος από το δηλητήριο του επιστημονισμού σύγχρονος άνθρωπος έχει ερμητικά κλειστά τα αυτιά του στα ουράνια μηνύματα και αποδίδει τα πάντα στα λεγόμενα φυσικά φαινόμενα.