καὶ οἱ αἱρετικοὶ ποὺ προσέβαλλαν/διέστρεψαν τὴν πραγματικότητα γιὰ τὴν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ
![]() |
Λεπτομέρεια Επιτραχηλίου, Δώρον του Γρηγορίου Βελλά στην Ι. Μ. Βατοπαιδίου, Μάρτιος 1813 |
Ἀνδρέα Θεοδώρου
Καθηγητῆ Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν († 2004)
«Και ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν» (Ιω. α΄, 14)
Η
σάρκωση του Λόγου αποτελεί το επίκεντρο της πίστεως μας. Έγινε, όταν
ήλθε το πλήρωμα του χρόνου (Γαλ. δ΄, 4), δηλαδή ο «καιρός», που όρισε ο
Πατήρ στο απειρόσοφο σχέδιο της «θείας περί τον ανθρωπον οικονομίας»
του. Τότε έστειλε ο Πατήρ τον Υιό του τον μονογενή στον κόσμο, να γίνει
άνθρωπος από γυναίκα, για να λυτρώσει τον άνθρωπο από την πτώση του στην
αμαρτία. Ότι η θεία σάρκωση απέβλεπε στη σωτηρία του ανθρώπου
αναφέρεται ρητά και στο ιερό Σύμβολο της πίστεως μας: «Τον δι’ ημάς τους
ανθρώπους και διά την ημετέραν σωτηρίαν κατελθόντα εκ των ουρανών και
σαρκωθέντα εκ Πνεύματος αγίου και Μαρίας της Παρθένου και
ενανθρωπήσαντα»...