ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ[: Ματθ. 14,22-34]
Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου με θέμα:
«ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΔΥΣΚΟΛΙΩΝ ΤΟΥ ΒΙΟΥ»
[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις
16-8-1981] (Β55)
[…]Το θαύμα του χορτασμού των πεντακισχιλίων είχε ήδη επιτελεσθεί. Η νύχτα άρχισε να πέφτει, όταν ο Κύριος ηνάγκασε τους μαθητάς Του να μπουν εις το πλοιάριον και να Τον περιμένουν από την απέναντι όχθη, έως ότου Εκείνος απολύσει τους όχλους και Τον συναντήσουν, όπως σας είπα, εις την απέναντι πλευρά της λίμνης. Πράγματι, το πλοίο απεμακρύνθη από την όχθη και ενώ ευρίσκετο εις το μέσον περίπου της λίμνης, άρχισε μια τρικυμία άνευ προηγουμένου. Μια τρικυμία η οποία έκανε τους μαθητάς, ειλικρινά αυτούς που ήσαν ψαράδες, να φοβηθούν.
Ο Κύριος είχε ανέλθει εις το όρος το παρακείμενον και εκεί προσηύχετο. Κατά την «τετάρτην φυλακήν τῆς νυκτὸς», δηλαδή μεταξύ των ωρών 3 και 6 ξημερώματα, ενεφανίσθη ο Κύριος κοντά εις το πλοίο των μαθητών, περιπατών επί της θαλάσσης! Όταν οι μαθηταί είδαν τον Κύριον επάνω εις τα αφρισμένα κύματα της λίμνης, ήρθε να προστεθεί ένας καινούριος και δυνατότερος φόβος, από τον φόβο μιας τρικυμίας. Ο φόβος ότι έβλεπαν κάποιο φάντασμα. Ο άνθρωπος πάντοτε τρομάζει όταν βλέπει κάτι που είναι έξω από την φύση. «Καὶ ἀπὸ τοῦ φόβου», μας λέγει ο ευαγγελιστής Ματθαίος, «ἔκραξαν», «έβγαλαν κραυγή φόβου».
Τότε ο Κύριος εφώναξε από την θέση Του: «Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε». «Πάρετε θάρρος. Εγώ είμαι. Μη φοβόσαστε». Και τότε ο Απόστολος Πέτρος λέγει: «Κύριε, εάν είσαι Εσύ –διότι δεν Τον εγνώρισε- τότε πες να περπατήσω κι εγώ επί των κυμάτων». Και του λέγει ο Κύριος: «Έλα». Και τότε κατέβηκε από το πλοίο και άρχισε να περιπατεί. Σε μια στιγμή, όπως ήταν δυνατός ο άνεμος, έφερε ένα μεγάλο κύμα και πήγε να καλύψει τον Απόστολο Πέτρον. Εκείνος εφοβήθηκε. Και μόλις εφοβήθηκε, άρχισε να καταποντίζεται. Και τότε σπεύδει ο Κύριος και τον κράτησε από το χέρι και τον εσήκωσε πάλι επί των κυμάτων. Και του λέγει: «Ολιγόπιστε, σε τι δίστασες;». Και τότε μπήκαν και οι δύο μέσα εις το πλοιάριο. Οι μαθηταί, πιθανώς και άλλοι ευρίσκοντο, εθαύμασαν και είπαν: «Αληθινά Αυτός είναι Υιός του Θεού». Και αμέσως, μόλις ο Κύριος μπήκε εις το πλοιάριον, ο άνεμος εσταμάτησε και η τρικυμία εκόπασε. Εκόπασε αμέσως όμως. Είναι γνωστό, όταν σταματάει ο άνεμος, δεν σταματάει αμέσως και η τρικυμία. Ένεκα της αδρανείας. Όπως και όταν αρχίζει ο άνεμος, δεν αρχίζει αμέσως, ακαριαίως και η τρικυμία. Έτσι, όταν είδαν οι μαθηταί να σταματάει ο άνεμος, αλλά και η τρικυμία ταυτοχρόνως, εθαύμασαν και είπαν ότι ο Ιησούς είναι Υιός του Θεού.
Αυτή η σκηνή, αγαπητοί μου, που έλαβε χώρα μέσα σε μια λίμνη, στη λίμνη της Γενησαρέτ, αποτελεί έναν τύπον. Είναι η λίμνη του κόσμου τούτου· μέσα εις την οποίαν ο Κύριος αφήνει να πλέομε με το καραβάκι της υπάρξεώς μας, για να περάσομε από την μία όχθη στην άλλη όχθη. Από την όχθη της γεννήσεώς μας και της υπάρξεώς μας στην όχθη της Βασιλείας του Θεού. Κατά την πορεία μας αυτή, που είναι ανθρωπίνη ζωή μας, δεν γνωρίζομε τι τρικυμίες θα ξεσπάσουν. Ένα όμως είναι σίγουρο, ότι οπωσδήποτε στη ζωή μας θα βρούμε τρικυμίες. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει ζήσει τρικυμίες μέσα εις την ζωή του. Πάντοτε οι πειρασμοί, οι θλίψεις, οι περιπέτειες, είναι εις το προσκήνιον. Παντού. Στην οικογενειακή μας ζωή, στην κοινωνική μας ζωή, στην εργασία μας, στην ατομική μας ζωή, σ’ αυτήν την πνευματική μας ζωή. Παντού υπάρχει η περιπέτεια, η πίεσις, η θλίψις, η τρικυμία.
Αλλά ας δούμε λίγο λεπτομερέστερα αυτούς τους τομείς τρικυμίας που μπορούμε να υποστούμε στη ζωή μας. Λέγει ένας ψαλμικός στίχος: «Ἡτοιμάσθην καὶ οὐκ ἐταράχθην». «Ετοιμάστηκα, γι'αυτό και δεν ταράχτηκα». Και πρέπει να ετοιμαζόμεθα, να είμεθα πάντοτε έτοιμοι για οτιδήποτε. Για μια πιθανή αρρώστια που μπορεί να μας βρει, για μια πιθανή πτωχεία, για μια πείνα, όχι απλώς πτωχεία. Ακόμη για μια περιπέτεια πάσης φύσεως να είμεθα έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε. «Ἡτοιμάσθην καὶ οὐκ ἐταράχθην». Είναι τόσο σωστός ο στίχος αυτός.
Και πρώτα πρώτα είναι αυτή η ίδια οικογενειακή μας η ζωή. Μοιάζει η οικογένεια με ένα λιμάνι. Κι έτσι λέγεται κι έτσι χαρακτηρίζεται. Κι όμως πάρα πολλές φορές, σ’ αυτό το ίδιο το λιμάνι, να καταποντίζονται καράβια. Αυτή η ίδια η οικογενειακή μας η ζωή να είναι πέλαγος ανοιχτό. Και να δημιουργεί χάος αληθινό και άβυσσον· που να μη γνωρίζομε, από τις περιπέτειες που περνάμε, πού να ακουμπήσομε. Είναι τόσο φοβερή κάποτε η ζωή μέσα στην οικογένεια, που οι άνθρωποι, τα μέλη, ή κάποιο μέλος σηκώνει τα χέρια ψηλά. Μια κοπέλα μου ΄στειλε ένα γράμμα προ ολίγων ημερών. Η κοπέλα αυτή είναι δημοσία υπάλληλος. Και μου είπε το εξής, μου γράφει το εξής: «Ξεκίνησα να ζήσω την πνευματική ζωή. Μέσα μου το Πνεύμα του Θεού με έκανε να ξυπνήσει μία… αφιέρωση στον Θεό. Όχι να αρνηθώ τον γάμον, αλλά να ζήσω πιο κοντά στον Θεό. Όταν οι δικοί μου είδαν να κάνω λίγο πιο προκομμένη προσευχή και να μελετώ την Αγία Γραφή, τότε εξεμάνησαν. Τότε έβαλαν συγγενείς και άρχισαν να με πλήττουν με κάθε τρόπο. Ακριβώς για να με αποσπάσουν από την πνευματική μου ζωή». Έτσι έρχεται να επαληθεύσει ο λόγος του Κυρίου που είπε: «Καὶ ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου –παρακαλώ υπογραμμίσετε αυτό- οἱ οἰκιακοὶ αὐτοῦ». «Εχθροί του ανθρώπου είναι οι ίδιοι οι σπιτικοί του». Όταν μάλιστα αναλύει τον λόγον αυτόν ο Ίδιος ο Κύριος και μας λέγει ότι όταν θα υπάρξει η πίστις μέσα στο σπίτι σε κάποιο μέλος, τότε τα άλλα μέλη θα στραφούν εναντίον του. Η πεθερά εναντίον της νύφης και η νύφη εναντίον της πεθεράς. Ο γιος εναντίον του πατέρα και ο πατέρας εναντίον του γιου· που δείχνει ακριβώς, αγαπητοί, ότι σ’ αυτές τις σχέσεις, που θα ‘πρεπε κανείς φύσει-θέσει να αναμένει ανάπαυση, να αναμένει ειρήνη και όμως, αγαπητοί μου, να μην υπάρχει αυτή η ειρήνη. Πόσες φορές ο σύζυγος είναι μέθυσος, βλάσφημος, χαρτοπαίκτης και η σύζυγος να υποφέρει. Ή αντίστροφα. Ο σύζυγος να είναι ευσεβής και η γυναίκα να είναι σκληρή και να μην τον αφήνει να ζήσει την πνευματική του ζωή. Να τον τραβά σε μία κοσμική ζωή, με απαιτήσεις αλόγιστες.
Πόσες φορές οι άνθρωποι στενάζουν μέσα σ’ αυτό το… να το πούμε έτσι, κατ’ ευφημισμόν πλέον, «λιμάνι» της οικογενείας. Κι όμως, κι όμως. Δεν είναι μόνο αυτή η τρικυμία μέσα στην οικογένεια. Είναι και εις την ευρύτερα οικογένεια που λέγεται «κοινωνία». Μέσα εις αυτό το επάγγελμα που υπάρχει ο παραγκωνισμός, υπάρχει η αδικία, υπάρχει ένας κόσμος ο οποίος μένει ξένος στα αισθήματά σου, για να έλθει να σε πληγώσει με το ψέμα του, με την αδιαντροπιά του, με την στάση του απέναντί σου. Λέγει ο Ψαλμωδός τα εξής, τα οποία είναι πραγματικά, αγαπητοί μου, απαισιόδοξα, αλλά είναι μία πραγματικότητα: «Σῶσον με, Κύριε, ὅτι ἐκλέλοιπεν ὅσιος, ὅτι ὠλιγώθησαν αἱ ἀλήθειαι ἀπὸ τῶν υἱῶν τῶν ἀνθρώπων». Κοιτάξτε πώς μιλάει, παρακαλώ, ο Ψαλμωδός. «Σώσε με, Κύριε, διότι έχει εκλείψει πια ο σωστός άνθρωπος». «Ἐκλέλοιπεν ὅσιος». «Έχει εκλείψει, έχει εξαφανισθεί πια ο σωστός άνθρωπος από την ζωή». Κι αν αυτά τα λέγει τον 10ον αιώνα προ Χριστού ο Ψαλμωδός και είναι μέσα στον λαό του Θεού τον εκλεκτό, εμείς σήμερα που ζούμε την αποστασία, πέστε μου, πόσες περισσότερες φορές μπορούμε να το πούμε; «Ὃτι ὠλιγώθησαν αἱ ἀλήθειαι ἀπὸ τῶν υἱῶν τῶν ἀνθρώπων». «Γιατί μίκρυναν, λιγόστεψαν πια οι αλήθειες από τους υιούς των ανθρώπων. «Μάταια ἐλάλησεν ἕκαστος πρὸς τὸν πλησίον αὐτοῦ· χείλη δόλια ἐν καρδίᾳ καὶ ἐν καρδίᾳ ἐλάλησε κακά». «Ο καθένας λέει στον άλλον μάταια πράγματα, αμαρτωλά, κουτά, έξω από κείνα που θέλει ο Θεός. Και χείλη δόλια που εκφράζουν τον κόσμον της καρδιάς έρχονται να μιλήσουν»…«Σύ, Κύριε, φυλάξαις ἡμᾶς καὶ διατητήσαις ἡμᾶς ἀπὸ τῆς γενεᾶς ταύτης καὶ εἰς τὸν αἰῶνα». «Συ, Κύριε, και μόνο Συ, Κύριε, και κανείς άλλος, είθε να φυλάξεις ημάς και να μας διατηρήσεις από αυτήν την διεστραμμένη γενεά εις τον αιώνα, πάντοτε». Έτσι μιλάει, μελαγχολικά ο Ψαλμωδός, αγαπητοί μου, γι'αυτό που λέγεται ευρύτερη οικογένεια, κοινωνία.
Αλλά πολλές φορές, όμως, συναντούμε δυσκολίες και εις αυτήν την πνευματική μας ζωή. Εκεί που ξεκινάμε και πάμε να αγγίξομε κάποιες πνευματικές κορυφές, εκεί βρισκόμεθα εις τον βυθόν της αμαρτίας. Και λέμε…: «Πώς πέσαμε;». Έτσι η ζωή μας διακυμαίνεται μέσα εις την πνευματική της πορεία. Αν υποτεθεί ότι ξεκινάμε μια πνευματική ζωή. Κάποτε, μέσα στον αγώνα μας, αισθανόμεθα μία εγκατάλειψη. Να μας εγκαταλείπει Αυτός ο Θεός. Και να λέμε εκείνο που λέγει με πόνο καρδιάς ο άγιος Αντώνιος μέσα σε ένα μνήμα που ηγωνίζετο εναντίον των δαιμόνων, οι οποίοι έφθασαν να τον δείρουν ανελέητα, και να φωνάζει και να λέγει: «Κύριε, ποῦ εἶ;». «Κύριε, πού είσαι;». Και απάντηση δεν έπαιρνε. Και όταν πέρασαν ημέρες, ημέρες αρκετές, τότε, σε έναν αναστεναγμό του, πάλι ο άγιος Αντώνιος λέγει: «Κύριε, ποῦ εἶ;». «Κύριε, πού είσαι;». Και τότε άκουσε την φωνήν του Χριστού και του λέγει: «Εδώ είμαι. Σε έβλεπα αγωνιζόμενον».
Αλλά ας αναλύσομε, αγαπητοί μου, λίγο σε μερικά της σημεία, την σημερινή ευαγγελική περικοπή, για να λύσομε το μυστήριον γιατί ο Κύριος σιωπά, όταν μας βλέπει αγωνιζομένους.
Καταρχάς όλη Του η πορεία και όλη Του η στάση είναι παιδαγωγική. «Ἠνάγκασεν ὁ Ἰησοῦς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἐμβῆναι εἰς τὸ πλοῖον». «Τους ανάγκασε να μπούνε στο πλοίο». Αναρωτιόσαστε γιατί; Προσέξτε παρακαλώ την λέξη. Τους ανάγκασε. Το ρήμα «αναγκάζω» σημαίνει ότι παρά την θέλησή τους οι μαθηταί μπήκαν στο πλοίο. Τους έβαλε με το ζόρι δηλαδή. Τους είπε: «Θα μπείτε στο πλοίο και θα περάσετε απέναντι. Κι εκεί θα με περιμένετε». «Μα, Κύριε, δεν θέλομε να μπούμε στο πλοίο, θέλομε να μείνομε εδώ, θέλομε να μείνομε μαζί σου». «Όχι, θα μπείτε στο πλοίο!». Ο ευαγγελιστής Ιωάννης μας αποκαλύπτει, αγαπητοί μου, το γιατί. Ακούσατέ το. Όταν οι μαθηταί επήραν στα χέρια τους τα κοφίνια με το ψωμί και τα ψάρια και άρχισαν να μοιράζουν στους ανθρώπους κι έβλεπαν ότι τα κοφίνια τους δεν τελείωναν, μοίραζαν, μοίραζαν και ήταν πάντοτε γεμάτα, ο κόσμος εξεπλάγη. Διότι ήξεραν πολύ καλά ότι δεν είχαν τρόφιμα μαζί τους ο Κύριος και οι μαθηταί. Αλλ’ εκτός αυτού, και να είχαν, πόσα να είχαν; Για εκατό ανθρώπους; Για πεντακοσίους ανθρώπους; Αδιανόητο, μία ομάδα μικρή ανθρώπων να έχει για τόσους πολλούς. Για τρόφιμα… για πόσον καιρό; Να χορτάσουν πέντε χιλιάδες άνθρωποι, χωρίς τα γυναικόπαιδα, αυτό ήταν ένα εκπληκτικόν θαύμα· το οποίο αντελήφθησαν αμέσως ο κόσμος.
Και άρχισαν να λέγουν στους μαθητάς ότι ήταν μία ευκαιρία να ανακηρύξουν τον Ιησούν βασιλέα. Σημειώσατε δε ότι η Παλαιστίνη ήταν τότε κάτω από την ρωμαϊκή κατοχή. Και το να σηκώσει κάποιος κεφάλι, να κηρυχθεί ή να αυτοανακηρυχθεί η ομάδα του, οι οπαδοί του να τον ανακηρύξουν βασιλέα, αυτό σήμαινε αντιλογία στη Ρώμη, στον αυτοκράτορα. Και, κάτι που ήταν συνηθισμένο στους Εβραίους, ίσως και στους άλλους λαούς, έσπευδαν οι Ρωμαίοι να πνίξουν στο αίμα κάθε τέτοια επανάσταση. Αντιλαμβάνεσθε τι σήμαινε λοιπόν αυτό; Παρά ταύτα, ο εθνικισμός στους Εβραίους ουδέποτε έσβησε. Ήθελαν οπωσδήποτε, και πολύ σωστά, την ελευθερία τους.
Αλλά ήταν και λίγο βαθύτερο το πράγμα. Έβλεπαν στο πρόσωπο του Ιησού έναν καταπληκτικόν ηγέτη, όχι απλώς που θα τους ελευθέρωνε, αλλά ότι θα μπορούσε να τους δώσει να τρώνε χωρίς να δουλεύουν! Ω! Εδώ ήταν όλα. Χωρίς να κοπιάζουν. Αν αυτή τη στιγμή κάποιοι, αγαπητοί μου, υποψήφιοι κυβερνήτες μάς υπέσχοντο ότι θα μπορούσαν να μας δίνουν τρόφιμα χωρίς να τα πληρώνουμε και να είναι άφθονα αυτά και να προμηθευόμεθα όσα θέλομε, για πέστε μου, σας παρακαλώ, θα τους ψηφίζαμε αυτούς; Αρπαχτούς θα τους κάναμε! Αυτό συνέβη με τους ανθρώπους εκεί στην έρημο. Αλλά αντιλαμβάνεσθε, εάν ο Κύριος ανακηρύσσετο βασιλεύς, οι μαθηταί Του θα εγίνοντο υπουργοί Του, θα κατελάμβαναν σπουδαίες θέσεις. Μην ξεχνάτε ότι κάποτε ο Κύριος είπε στους μαθητάς Του ότι «θα καθίσετε επί δώδεκα θρόνων, κρίνοντες τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ». Ο Κύριος, βέβαια, αυτό το έλεγε με μία εσχατολογική διάσταση. Δεν είχε καμία σχέση ο λόγος του Κυρίου αυτός με την εγκοσμιότητα. Εντελώς εσχατολογικά, τι θα γίνει στο τέλος των αιώνων. Όταν θα σταθούν συν-κριταί Του οι μαθηταί, δηλαδή συμπαριστάμενοι εις την τελικήν κρίσιν της ανθρωπότητος. Αλλά όλα αυτά άναψαν μέσα στην εθνικιστική, και θα ‘λεγα ακόμη και σωβινιστική ψυχή των μαθητών, ένα κάτι. Την φιλοδοξίαν: «Ω, τι σπουδαίοι θα γίνομε! Θα γίνομε τρανοί κι εμείς!». Και έτσι οι λόγοι του πλήθους άρχισαν να κνήθουν, να γοητεύουν και να γαργαλούν τα αυτιά των μαθητών. Ο Κύριος το εγνώριζε. Ο παντεπόπτης και παντογνώστης και καρδιογνώστης Κύριος. Και τότε τους βάζει με το ζόρι στο πλοίο. Για να μη δεχθούν περισσοτέρα την επίδραση του πειρασμού. Τους βάζει στο πλοίο. Τους ηνάγκασε. «Όχι. Θα μπείτε στο πλοίο». Όπως οι γονείς κάποτε λένε στο παιδί τους, όταν βλέπουν ότι κινδυνεύει από μία συντροφιά: «Όχι. Δεν θα πας εκεί!». «Μα, μα, μα…». «Δεν θα πας εκεί!». Επιμένουν σ ‘ αυτό το σημείο.
Και τώρα επιτρέπει την τρικυμία. «Θέλετε να γίνετε σπουδαίοι άρχοντες; Ελάτε τώρα να κουνηθείτε λίγο μέσα στο καΐκι και να αντιμετωπίσετε τον έσχατον κίνδυνον του πνιγμού, να σας πω εγώ, θέλετε σεις να γίνετε άρχοντες…». Αγαπητοί μου, πόσες φορές κινά μέσα μας η φιλοδοξία και μας αρπάζει ο Χριστός από το αυτί και μας ρίχνει, μας ρίχνει στους πειρασμούς, στους πειρασμούς, στις αρρώστιες, στις κακοπάθειες, για να μας ταπεινώσει. Για να μας δείξει να αποκτήσομε αυτογνωσία. Να θεραπεύσει το πάθος. Ευλογημένος ο Κύριος. Και ευτυχισμένος εκείνος που μπορεί μέσα στην περιπέτεια της ζωής του να ανακαλύπτει ότι δέχεται παιδαγωγίαν Χριστού.
Προσέξτε, ακόμη, κάτι άλλο. Ανάγκασε τους μαθητάς να μπούνε στο πλοίο. Ε, υπάρχει και κάτι άλλο. Μας λέγει άλλος ευαγγελιστής, ο Μάρκος, ότι όταν το πλοίο εβασανίζετο εις την μέση της λίμνης και ενεφανίσθη ο Κύριος περιπατών επί των κυμάτων «ἤθελε παρελθεῖν αὐτούς»! Δεν φθάνει η δοκιμασία, υπάρχει και μία πρόκληση της δοκιμασίας. Δηλαδή το πλοίο βασανίζεται, δεν μπορεί να κουνήσει εκεί, κουνιέται, ταλαντεύεται μέσα στη θάλασσα, ο Κύριος περιπατεί ηρέμως, τους βλέπει και αντιπαρέρχεται, προχωρά! Ακούσατε; «Καὶ ἤθελε παρελθεῖν αὐτούς»! «Ε, Κύριε», θα έλεγε κανένας, «δεν φτάνει που μας έριξες στην περιπέτεια της τρικυμίας, κάνεις ότι δεν μας βλέπεις;». Μέσα στον πειρασμό μας, τον οποίον, επαναλαμβάνω, ο Κύριος τον επιτρέπει, φωνάζομε: «Κύριε, δεν βλέπεις τι περνώ; Κύριε, δεν ακούς;». «Ἢθελε παρελθεῖν»! Όχι, κάνει ότι δεν βλέπει, κάνει ότι δεν ακούει. Αντιπαρέρχεται. Και αυτό είναι παιδαγωγικό στοιχείο. Ναι, αγαπητοί μου. Παιδαγωγικό στοιχείο. Για να μας δημιουργήσει μέσα μας, σας είπα, την αυτογνωσία και να αρχίσομε να αποκτούμε αγιότητα.
Αλλά και κάτι ακόμη προσέξατε. Είπε ο ιερός Ευαγγελιστής: «Ἠνάγκασεν τοὺς μαθητὰς ἐμβῆναι εἰς τὸ πλοῖον», «τους δε όχλους Εκείνος να απολύσει», «ἕως οὗ ἀπολύσῃ τοὺς ὄχλους». Εδώ είναι κάτι πολύ σπουδαίο και θέλω να το προσέξετε. Τους μαθητάς τους βάζει στο πλοίο της περιπετείας. Και τους ανοίγει στην θάλασσα των δοκιμασιών. Τους όχλους απλώς τους απολύει: «Άντε στο καλό, τώρα, με την ειρήνη του Θεού στα σπίτια σας». Ο όχλος, οι όχλοι; Καμιά δοκιμασία. Κάποτε ο Σολωμός, ο εθνικός μας ποιητής, είχε έναν συμμαθητή. Οι δυο τους ήσαν μαθηταί σε έναν δάσκαλο σπουδαίον, φιλόλογον. Ο δάσκαλός τους, ο καθηγητής αυτός έκανε διαρκώς παρατηρήσεις εις τον Σολωμό: «Δεν το ‘γραψες αυτό καλά, δεν το ‘κανες εκείνο καλά». Συνεχώς του ‘κανε παρατηρήσεις επάνω στις επιδόσεις του. Στον άλλο μαθητή, δεν έκανε παρατηρήσεις. Κάποτε διεμαρτυρήθη ο Σολωμός στον καθηγητή του και του λέει: «Κύριε καθηγητά… Δηλαδή εγώ είμαι χειρότερος από τον άλλον μαθητήν, στον οποίον δεν κάνεις καμία παρατήρηση; Όλο σε μένα παρατηρήσεις;». Και του απαντάει ο καθηγητής του: «Γιατί, φτωχέ μου μαθητά, εσύ αξίζεις». Και του ‘κανε ακριβώς τις παρατηρήσεις, για να αναδειχθεί. Γιατί έβλεπε το ταλέντο του.
Έτσι λοιπόν, αγαπητοί μου, οι μαθηταί αξίζουν· αυτούς βάζει στο πλοίο της περιπετείας. Τους όχλους; Ω, εκείνοι που την επομένη –προσέξτε- την επομένη… ο Κύριος θα βρεθεί στην Καπερναούμ, θα του πουν: «Κύριε, εδώ είσαι; Και σε γυρεύαμε;». Γιατί; Θα τον ανακηρύξουν βασιλέα. Κι όταν τους είπε: «Μην ζητάτε τὴν βρῶσιν την ἀπολλυμένην ἀλλὰ τὴν μένουσαν.…». «Και ποια είναι η βρώσις;», λέγουν εκείνοι. «Το Σώμα μου! Όποιος δεν φάει την Σάρκα μου δεν έχει ζωή αιώνιον». Και είπαν αυτοί: «Σκληρὸς ἐστὶν ὁ λόγος οὗτος· τὶς δύναται ἀκούειν;». Και Τον εγκατέλειψαν. Ακούσατε; Τον εγκατάλειψε ο όχλος. Γιατί ήθελε μόνο να φάει. Τίποτ’ άλλο! Δεν μπορούσε να πάρει είδηση από κάτι το πιο πνευματικό. Αυτούς; Τους απολύει. Τους δικούς Του; Τους βάζει στο πλοίο της περιπετείας.
Συνεπώς, αν αγαπητοί μου, δεχόμεθα τις περιπέτειες της ζωής, δεχόμεθα πειρασμούς, δυσκολίες στη ζωή μας, στην οικογενειακή, την επαγγελματική, στην κοινωνική, σ’ αυτήν την ίδια την πνευματική μας ζωή, μην αποκάμνομεν, «μή ἐκλυόμεθα», που λέει στην «προς Εβραίους» ο Απόστολος Παύλος, μη αποκάμνομεν. Ας αγωνιζόμεθα να γνωρίζουμε ότι ο Κύριος τα επιτρέπει όλα αυτά, για τη δική μας παιδαγωγία. Εξάλλου, στο τέρμα αυτού του πειρασμού, αυτών των δοκιμασιών, ακούμε γλυκυτάτη την φωνήν Του να μας λέγει: «Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε».
ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ
και με απροσμέτρητη ευγνωμοσύνη στον πνευματικό μας καθοδηγητή μακαριστό γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο,
ψηφιοποίηση και επιμέλεια της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος
ΠΗΓΕΣ:
- Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.
- https://www.arnion.gr/mp3/omilies/p_athanasios/omiliai_kyriakvn/omiliai_kyriakvn_114.mp3