«Χαίρε, ακτίς νοητού ηλίου∙
Ακάθιστος ύμνοςΧαίρε, βολίς του αδύτου φέγγους»
(Οίκος 21ος – Ακάθιστος Ύμνος)
Στη
θεολογική οργάνωση των νοημάτων – αληθειών των στίχων «Χαίρε, ακτίς νοητού
ηλίου∙ χαίρε, βολίς του αδύτου φέγγους», ο ποιητής χρησιμοποιεί εικόνες εκ της φυσικής
– κτιστής πραγματικότητας. Δεν είναι λάθος η μεταφορά και η εφαρμογή στον
πνευματικό, φιλοσοφικό και κοινωνικό τομέα εικόνων εκ του φυσικού κόσμου και
αληθειών της επιστήμης, όταν δεν καταλήγουμε σε υλιστική – ματεριαλιστική
συνείδηση.
Ας
σταθούμε, πρώτα, στο γεγονός – θαύμα της αφλέκτου βάτου, της μη καιομένης, που
είδε ο Μωϋσής στους πρόποδες του όρους Χωρήβ: Πλησίασε (ο Μωϋσής) και είδε ότι
«η βάτος καίεται πυρί, αλλ’ ου κατεκαίετο» (Εξ. γ΄, 2).
Ως
συνέχεια του γεγονότος (προτυπώσεως) της «καιομένης βάτου», εξυμνείται η Κυρία
Θεοτόκος, ως εξής: