Αγώνας - Εφημερίδα Αγωνιζομένων Χριστιανών Λαρίσης αρ.φυλ. 175
Όταν ο άνθρωπος είναι καλός, από τις 4 πράξεις της αριθμητικής χρησιμοποιεί πιο συχνά όχι τον πολλαπλασιασμό και την πρόσθεση, αλλά τη διαίρεση και την αφαίρεση, αφού φτωχαίνοντας τη ζωή του ποσοτικά, την πλουτίζει ποιοτικά, γιατί δεν ενδιαφέρεται για το αυξημένο κατά κεφαλήν εισόδημα αλλά για το εισόδημα της κεφαλής και ακόμα πιο πολύ για το απόθεμα της ψυχής. Γιατί ο άνθρωπος όσο ψηλότερα αναρριχάται στην πυραμίδα του έχειν, τόσο περισσότερο ηθικά εκτίθεται, τόσο περισσότερο ξεπέφτει• όσο περισσότερα στο χώρο του έχειν συσσωρεύει και κατορθώνει, τόσο τραγικότερα βιώνει την «αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι». Όσο περισσότερα υλικά αγαθά αποκτά, τόσο βαρύτερη, τόσο επαχθέστερη και ειδεχθέστερη γίνεται η εξάρτησή του απ’ αυτά. Η απόλυτη τιμή στο κλάσμα της ζωής, στο κλάσμα της ανθρωπιάς, μειώνεται, όσο ο παρονομαστής του έχειν γιγαντώνεται σε βάρος του αριθμητή του είναι που συνεχώς συρρικνώνεται. Τότε κέντρο ζωής και τρόπος και στόχος γίνεται το «έχειν» και όχι το «είναι» και μάλιστα το έχειν χωρίς ενοχές, χωρίς το «πόθεν έσχες». Και τότε οι ανεπαισθήτως έχοντες καθίστανται μακάριοι ως κατέχοντες. Και αυτή η αφελής μακαριότητα σχετίζεται και με της καρδιάς την κενότητα και με του νου την ελαφρότητα. Και αυτή η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι γίνεται πράγματι δυσβάσταχτη, όταν καταθλιπτικά την συνθλίβει, ισοπεδωτικά τη συντρίβει, ασφυκτικά την πιέζει και φορτικά τη συνέχει και την κατέχει η αφόρητη βαρύτητα του έχειν. Γι’ αυτό και οι ποικιλώνυμοι έχοντες και ποικιλότροποι κατέχοντες δεν μπορούν εύκολα να απεμπλακούν από τα γρανάζια του στενού ορθολογισμού και του ρηχού ευδαιμονισμού.
Δεν μπορούν εύκολα να αποτινάξουν από τα φτερά της ψυχής τους το βάρος του υλικού συμφέροντος και της επίπεδης χρησιμοθηρίας και έτσι να αρθούν και να αναχθούν στην περιοχή της υψηλής ηθικής σκοποθεσίας, της θαβώρειας εσωτερικής μεταμόρφωσης, της ουρανοδώρητης ευδαιμονίας. Επειδή οι δρόμοι της αγάπης είναι πάντα ανηφορικοί και προσωπικοί αν θες να δώσεις στη ζωή σου αξία διαχρονική, δώσε στην αγάπη τις μετοχές που μονοπωλεί η λογική.
Γιατί και η σοφία βέβαια είναι καλή, όμως θάθελε κανείς σοφά να αγαπήσει ή να αγαπηθεί; Μια αγάπη, έχουν πει, γίνεται μεγάλη, όταν την περιμένουμε ή όταν την χάνουμε. Όταν δηλαδή την διακινδυνεύουμε, όταν δεν την έχουμε• όταν δεν είναι εύκολα προσπελάσιμη, αυτονόητα δεδομένη, δια γυμνού οφθαλμού ορατή, άμεσα χειροπιαστή. Τότε η ομορφιά της δυσκολίας της και η δυσκολία της ομορφιάς της την κάνει πιο επιθυμητή. Ζήσε για να αγαπάς, αγάπα για να ζήσεις, έχουν πει. Τούτο σημαίνει πως μια ζωή χωρίς αγάπη δεν αξίζει τίποτα, αλλά και τίποτα δεν αξίζει όσο μια ζωή διαποτισμένη από την Αγάπη. Και όταν η γυναίκα της ευαγγελικής παραβολής στο λυκόφως της αμαρτωλής της ζωής γεύθηκε και δέχθηκε από τη θεϊκή μακροθυμία την επιδαψίλευση της άφεσης των αμαρτιών της για ένα και μόνο λόγο «ότι ηγάπησε πολύ», τότε ο καθένας από μας, στο βαθμό που θέλει και μπορεί, πρέπει να ζει για να αγαπά, αλλά και να αγαπά για να μπορεί να ζει. Και επειδή αγάπη είναι ό,τι απομένει, όταν ξεχάσει η δεξιά μας τι έχει πράξει η αριστερά μας, ας επενδύσουμε όλοι καθημερινά και όχι περιστασιακά ή επετειακά στο ιερό χρηματιστήριό της, αν θέλουμε η ώρα του τελικού απολογισμού να μας βρει με θετικό ισολογισμό. Η αγάπη είναι η έκτη αίσθηση, που ενεργοποιεί σωστά τις άλλες πέντε. Γι’ αυτό, όταν είναι άδολη και ειλικρινής, δεν υποθάλπει ψευδαισθήσεις, δεν εκτρέφει παραισθήσεις• η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, δεν ασχημονεί, δεν ζητεί τα εαυτής, δεν αλαζονεύεται. Γι’ αυτό και δεν εκδηλώνεται αφ’ υψηλού. Συμμερίζεται, συμπάσχει, συγκαταβαίνει για να ανυψώσει. Όσα η αγάπη ονειρεύεται, τα αφήνει όνειρα η ζωή, γράφει ο σύγχρονος ποιητής. Αυτό συμβαίνει γιατί πάντοτε ο πήχης του επιθυμητού τοποθετείται ψηλότερα από εκείνον του εφικτού.
Επειδή όμως δεν μπορούμε να πετάμε στα σύννεφα, δεν σημαίνει και πως δεν πρέπει να κοιτάμε προς τον ουρανό. Και επειδή δεν έχουμε την ακριβή πολυτέλεια να ζούμε μόνο για να αγαπούμε, πρέπει όμως να αγαπούμε για να μπορούμε να ζούμε, ας ονειρευόμαστε αυτά που αγαπούμε, για να μπορούμε να αγαπούμε αυτά που ονειρευόμαστε.
Από τον Γεώργιο Ν. Ξενόφο*
* Ο Γεώργιος Ν. Ξενόφος, είναι πρώην Στέλεχος “ΥΠ.ΕΘ.Α.”, Λογοτέχνης,
Λαογράφος
και Συγγραφέας.
