Πάλιν ὁ Ἡρώδης ταράσσεται, πάλι ζητᾶ ἀποκεφαλισμούς. Ὁ μέν Ἡρώδης κάνοντας κατάχρηση τῶν μέσων πού διέθετε ἔκανε φυσικούς ἀποκεφαλισμούς, ὁ δέ σεβ. Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιος ὡς ἕνας ἄλλος Ἡρώδης κάνοντας κατάχρηση τῶν μέσων πού διαθέτει ἐπιχειρεῖ ἠθικούς ἀποκεφαλισμούς. Ὑπάρχουν, λέγει, ἀνάμεσά μας ἄτομα πού ἦλθαν γιά νά μᾶς ταράξουν καί γιά νά ἐπιβεβαιώσουν τήν ὕπαρξή τους, ἀλλά εἶναι λίγοι.
Μέ τά λόγια του μᾶς ἀποκαλύπτει τίς ψυχικές του ἀλλοιώσεις βλέποντάς μας.
Πρῶτον ἐκπλήσσεται πού παρ’ὅλη τήν προσπάθειά του νά μᾶς ἐξαφανίσει ἐμεῖς ὑπάρχουμε καί δεύτερον νοιώθει ταραχή καί φόβο, ὁ ὁποῖος φόβος τοῦ γεννᾶ τήν ἀνάγκη γιά ἄμυνα καί τότε παίρνει τό μικρόφωνο, πού γιά ἄλλους λόγους τοῦ τό ἐμπιστεύθη ἡ Ἐκκλησία καί τό ἐκσφενδονίζει λεκτικά στά κεφάλια μας γιά νά μᾶς ἀποκεφαλίσει.
Πότε μᾶς παρουσιάζει ὡς τρομοκράτες πού μπορεῖ νά πάρουμε ἕνα ὅπλο καί νά ἀρχίσουμε νά σκοτώνουμε ἀνθρώπους, ὅπως ὁ νέος στό Ὄσλο καί πότε μᾶς παρουσιάζει ταραξίες πού ἤρθαμε νά τόν ταράξουμε.
Ἐμεῖς δέν ἔχουμε τό δικαίωμα νά τόν διακόψουμε καί νά ἀπαντήσουμε, γιατί τότε θά διατάξει τούς σωματοφύλακές του νά μᾶς βγάλουν διά τῆς βίας ἔξω ἀπό τό ναό ἤ νά περάσουμε κάποιο βράδυ στό κρατητήριο καί τό πρωί στό αὐτόφωτο γιά διατάραξη θρησκευτικής συνάθροισης.
Ὅλοι οἱ αἱρετικοί ὅλων τῶν αἰώνων μή ἔχοντας ποῦ νά στηρίξουν τήν αὐθαιρεσία τους τήν στήριξαν πάνω στή βία καί στήν κατάχρηση τῆς ἐξουσίας τους.
Ὁ σεβ. κ. Ἰγνάτιος ἐπαγγέλλεται τόν διάλογο, ἀλλά τό μόνο πρᾶγμα πού ἀπάντησε στίς αἰτιάσεις μας ἦταν νά φύγουμε νά πᾶμε νά κάνουμε μία ἄλλη δική μας Ἐκκλησία, ὡς νά εἶναι ἡ Ἐκκλησία ἰδιοκτησία του πού κληρονόμησε ἀπό τόν πατέρα του καί ὡς νά θέλει νά μᾶς διώξει ἀπό τήν αὐλή τῆς κατοικίας του.
Ἐγκαλούμεθα διότι ἔχουμε λόγο καί ζητοῦμε νά ἔχουμε μία παρέμβαση στά ἐκκλησιαστικά πράγματα, ὅπως ἡ Ὀρθόδοξη πίστη τό ὁρίζει.
Προτιμᾶ ἕναν λαό πού ὑπνώττει, εὐάγωγο πού ἐγκλωβισμένος στόν μικροαστισμό του δέν μπορεῖ νά δεῖ τή γύμνια τοῦ βασιλιᾶ.
Ὁ λαός δέν συμφωνεῖ μαζί του στόν ὀλέθριο δρόμο τῆς αἱρέσεως πού ἔχει πάρει, ἁπλά εἶναι ἀπών καί χρειάζεται κατήχηση γιά νά πάρει τή θέση ἡ ὁποία τοῦ ἀνήκει.
Οἱ ἐκκλησιαστικοί ἄρχοντες ἀφοῦ φᾶνε καί πιοῦνε στό τέλος θά στείλουν στό λαό τόν λογαριασμό.
Θά τοῦ ποῦν μαζί τά γκρεμίσαμε, κατ’ ἀντιστοιχίαν τοῦ μαζί τά φάγαμε καί τότε ἐπάνω σέ μία ταφόπλακα θά γράψουμε παραφράζοντας τά λόγια τοῦ ποιητῆ.
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς σύνεσιν, χωρίς αἰδώ
μεγάλα καί ὑψηλά τριγύρω μου γκρέμισαν τείχη
ἀλλά δέν ἤκουσα ὕποπτον θόρυβον
ἀνεπαισθήτως γκρέμισαν τῆς νοητῆς πόλεως τά τείχη.
Ἀλλά ἡ Ὀρθόδοξη πίστη καί ἡ Παράδοση τῶν Ἁγ. Πατέρων μᾶς διδάσκει ὅτι σέ θέματα πίστεως ἡ πλειοψηφία συνίσταται στό ὁ εἷς καί ἡ ἀλήθεια, οἱ λίγοι πάντα εἶναι τό ἅλας τῆς γῆς.
Ἡ Δημοκρατία εἶναι κυρίως ἕνα ποιοτικό μέγεθος καί ὄχι τόσο ἕνα ποσοτικό μέγεθος καί αὐτό ἐκτός ἀπό τόν Πλάτωνα πού μίλησε γιά τούς ἀρίστους, τό ἐπιβεβαιώνει ἡ ἐθνική καί ἐκκλησιαστική μας ἱστορία.
Πάντα οἱ λίγοι, τό λεῖμμα συνόψισαν στό πρόσωπό τους τήν πλειοψηφία.
Τόν σεβ. κ. Ἰγνάτιο ταράσσει ἡ κενοδοξία καί τά πάθη του.
Ἄς ἡρεμήσει μέ τήν ἐσωτερική εἰρήνη πού μόνο ὁ Χριστός ὡς ἀληθινός Θεός μπορεῖ νά δώσει.
Μετά τιμῆς
Ἑλένη Λωρίτου
