Αγώνας - Εφημερίδα Αγωνιζομένων Χριστιανών Λαρίσης
Πριν λίγες μέρες γιορτάσαμε τα γενέθλια του Χριστού και Σωτήρα μας Ιησού. Ασφαλώς ο γιορτασμός αυτός υπήρξε ανάλογος με την πίστη και την πνευματικότητα του καθενός μας.
Μια γρήγορη ματιά στα τηλεοπτικά προγράμματα των ημερών αυτών μας πείθει, ότι το μεγαλύτερο ποσοστό (80%) των χριστιανών γιορτάζει τα Χριστούγεννα – και τις άλλες γιορτές – κοσμικά-εμπορευματικά. Τα θεωρεί σαν ευκαιρία ανάπαυσης, διακοπών, σχόλης, εκδρομών και διασκεδάσεων. Δηλαδή ο γιορτασμός δεν έχει καμία σχέση με την ουσία και το πραγματικό νόημα της του Χριστού γέννησης, της ενανθρώπισης του Θεού Λόγου – του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδος.
Κατάντησε και για τους Ορθόδοξους χριστιανούς εκδήλωση ανορθόδοξη. Μεταβλήθηκε σε «επικούρειο» φιλοσοφία που πρεσβεύει το «φάγωμεν, πίωμεν• αύριο γαρ αποθνήσκομεν».
Αποτελεί γιορτασμό εμπαιγμού, αχαριστίας και περιφρόνησης Αυτού, που καταδέχθηκε να γίνει άνθρωπος (ο Θεός άνθρωπος), να ταπεινωθεί όσο κανείς άλλος στον κόσμο, να συναναστραφεί αισθητά ανάμεσά μας, να συκοφαντηθεί, να υποστεί διωγμούς και θλίψεις, να επωμισθεί τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων ανά τους αιώνες, να γιατρέψει τον σωματικά και ψυχικά πάσχοντα, να χορτάσει τους πεινασμένους, να φέρει την ειρήνη στην ταραγμένη ανθρωπότητα, να εξυψώσει τη γυναίκα και να φέρει την ισότητα, ώστε να μην ξεχωρίζει στα μάτια του Θεού «ο Ιουδαίος από τον Έλληνα, ο δούλος από τον ελεύθερο, ο άνδρας από τη γυναίκα…» (Γαλ. γ΄ 28), να διδάξει τις αιώνιες αλήθειες, το σεβασμό, την εκτίμηση, την αγάπη προς το Θεό και τους ανθρώπους, να υποδείξει το δρόμο της σωτηρίας, να … μισηθεί και καταδιωχθεί από το τότε άθλιο πολιτικό και θρησκευτικό κατεστημένο και τέλος να σταυρωθεί, σαν ένας κοινός κακούργος, από τους ίδιους τους ευεργετηθέντες.
Και μη μου πείτε, αναγνώστες μας, ότι αυτά έγιναν 2.000 χρόνια πριν, και όχι από εμάς αλλά από τους Εβραίους, γιατί η όλη ζωή μας αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Δυστυχώς και σήμερα, όχι μόνο περιφρονείται ο ευεργέτης και Σωτήρας μας Χριστός, αλλά και ξανασταυρώνεται καθημερινά με τα πάθη, τις αμαρτίες, την άρνηση της αποδοχής Του – χριστιανοί όντες – και την απομάκρυνσή του από τη ζωή μας, από τα σχολεία, από τις δημόσιες υπηρεσίες. Παρατηρείται ένας τέτοιος ανταγωνισμός μεταξύ των πολιτικών κομμάτων, των Κυβερνήσεων, των υπουργείων και των εκκλησιαστικών ταγών, στο ποιος θα πετάξει την περισσότερη λάσπη στο πρόσωπό Του και θα ξεριζώσει από την καρδιά και τη συνείδηση του Έλληνα Ορθόδοξου Χριστιανού την πίστη, ώστε να αναρωτιέται κανείς: μήπως έχουμε τρελαθεί; Μήπως γίναμε όργανα του μισόκαλου, αρχέκακου Σατανά, που σε κανέναν δεν χρωστάει καλό; Μήπως, με το να προδίδουμε τα ιερά και τα όσια, αυτοκτονούμε;
Ναι, αναγνώστες μας• σχιζοφρενείς είμαστε, εκούσια άφρονες, γιατί, σαν αφήσαμε – όπως η Εύα και ο Αδάμ – να εξαπατηθούμε από το Διάβολο – ότι μακριά από το Θεό θα ζούμε καλύτερα – καταλήξαμε σήμερα να εκλιπαρούμε τα ξυλοκέρατα της άθεης Δύσης. Από «δούλοι Ιησού Χριστού και συγκληρονόμοι της βασιλείας του Θεού» γίναμε δούλοι και αξιοθρήνητα υποχείρια της δαιμονοκρατούμενης Ευρώπης. «Δίκαια πάσχομεν α πάσχομεν» διότι, σαν άλλοι άφρονες, «είπαμεν εν τη καρδιά ημών• ουκ έστι Θεός». Και ο Θεός της αγάπης, παιδαγωγικά και όχι εκδικητικά ενεργώντας αντί τιμωρίας αποσύρει προσωρινά τη χάρη του, αφήνοντάς μας εκτεθειμένους στη βουλιμία κάθε εκμεταλλευτή. Άραγε θα μοιάσουμε τον «άσωτο» της παραβολής; Θα έλθωμεν εις εαυτόν; Θα πούμε κι εμείς: «αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου και ερώ αυτώ• πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου• ουκέτι ειμί άξιος κληθήναι υιός σου• ποίησόν με ως έναν των μισθίων σου», ή θα προτιμήσουμε την εκούσια υποταγή στην υπάρχουσα δικτατορία για να μη στερηθούμε τα χαρούπια των χοίρων και τα πράσα, τα σκόρδα και τα κρεμμύδια της αιγυπτιακής (ευρωπαϊκής) δουλείας; Θα εξακολουθήσουμε να αγνοούμε την πρόνοια του Θεού, και σκανδαλωδώς θα μένουμε προσκολλημένοι (πολιτεία και εκκλησία) στον παπισμό, τον οικουμενισμό, τον μωαμεθανισμό γιατί διαθέτουν δύναμη, πετρέλαια, χρήμα; Θα προτιμήσουν οι … άγιοι πατέρες, προκειμένου να στηρίξουν τη φθίνουσα αξιοπιστία τους και τη χαμένη αξιοπρέπειά τους, να «κάμψουν γόνυ τω Βάαλ», να προσκυνήσουν την παπική παντόφλα, να πουλήσουν τη μάνα μας Ορθοδοξία και την ηρωοτρόφο Ελλάδα μας; Θα προβούν σε διωγμούς πιστών (δικαστήρια), που βρήκαν το θάρρος να υποδείξουν κάποια σφάλματα, αντί να διακονήσουν το ζωντανό αυτό ποίμνιο συντριμμένοι και ταπεινωμένοι;
Όλα αυτά, αναγνώστες μας, συμβαίνουν και μας θλίβουν αφάνταστα. Ελπίζουμε, η διάγνωση της υπάρχουσας κατάστασης, να φέρει και την ίαση. Και η ελπίδα μας δεν είναι αδικαιολόγητη καθόσον ο ίδιος ο Χριστός μας βεβαιώνει: «έλθετε προς με καγώ αναπαύσω υμάς». Άρα η λύση του υφιστάμενου προβλήματος που ταλανίζει σήμερα την πατρίδα μας, την εκκλησία μας αλλά και ολόκληρο τον κόσμο, εξαρτάται αποκλειστικά από μας. Η αγάπη του ενανθρωπίσαντος Χριστού μας είναι πρόθυμη να ανατρέψει τα πάντα, αρκεί ν’ ακούσει από τα χείλη μας το ειλικρινές «έρχου, Κύριε».
Το Συναξάρι της εκκλησίας είναι γεμάτο με τέτοια παραδείγματα. Αλλά και στην εποχή μας ο Χριστός παρουσιάζει τους νεομάρτυρες για παράδειγμα προς μίμηση, ως πλησιέστερο προς εμάς, αδιάψευστο στοιχείο.
Ένας από τους πολλούς αυτούς νεομάρτυρες, υπήρξε και ο Ευγένιος Ρουντιόνωφ, ο οποίος σε ηλικία 19 ετών σφαγιάστηκε από Τσετσένους ισλαμιστές, γιατί αρνήθηκε να αφαιρέσει το σταυρό από το στήθος του.
Ας δούμε όμως, εν συντομία, τη ζωή και το μαρτύριό του κι ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του.
ΒΛ. ΑΝΑΡΤΗΣΗ: "Ο ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΡΟΝΤΙΟΝΩΦ"
Πριν λίγες μέρες γιορτάσαμε τα γενέθλια του Χριστού και Σωτήρα μας Ιησού. Ασφαλώς ο γιορτασμός αυτός υπήρξε ανάλογος με την πίστη και την πνευματικότητα του καθενός μας.
Μια γρήγορη ματιά στα τηλεοπτικά προγράμματα των ημερών αυτών μας πείθει, ότι το μεγαλύτερο ποσοστό (80%) των χριστιανών γιορτάζει τα Χριστούγεννα – και τις άλλες γιορτές – κοσμικά-εμπορευματικά. Τα θεωρεί σαν ευκαιρία ανάπαυσης, διακοπών, σχόλης, εκδρομών και διασκεδάσεων. Δηλαδή ο γιορτασμός δεν έχει καμία σχέση με την ουσία και το πραγματικό νόημα της του Χριστού γέννησης, της ενανθρώπισης του Θεού Λόγου – του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδος.
Κατάντησε και για τους Ορθόδοξους χριστιανούς εκδήλωση ανορθόδοξη. Μεταβλήθηκε σε «επικούρειο» φιλοσοφία που πρεσβεύει το «φάγωμεν, πίωμεν• αύριο γαρ αποθνήσκομεν».
Αποτελεί γιορτασμό εμπαιγμού, αχαριστίας και περιφρόνησης Αυτού, που καταδέχθηκε να γίνει άνθρωπος (ο Θεός άνθρωπος), να ταπεινωθεί όσο κανείς άλλος στον κόσμο, να συναναστραφεί αισθητά ανάμεσά μας, να συκοφαντηθεί, να υποστεί διωγμούς και θλίψεις, να επωμισθεί τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων ανά τους αιώνες, να γιατρέψει τον σωματικά και ψυχικά πάσχοντα, να χορτάσει τους πεινασμένους, να φέρει την ειρήνη στην ταραγμένη ανθρωπότητα, να εξυψώσει τη γυναίκα και να φέρει την ισότητα, ώστε να μην ξεχωρίζει στα μάτια του Θεού «ο Ιουδαίος από τον Έλληνα, ο δούλος από τον ελεύθερο, ο άνδρας από τη γυναίκα…» (Γαλ. γ΄ 28), να διδάξει τις αιώνιες αλήθειες, το σεβασμό, την εκτίμηση, την αγάπη προς το Θεό και τους ανθρώπους, να υποδείξει το δρόμο της σωτηρίας, να … μισηθεί και καταδιωχθεί από το τότε άθλιο πολιτικό και θρησκευτικό κατεστημένο και τέλος να σταυρωθεί, σαν ένας κοινός κακούργος, από τους ίδιους τους ευεργετηθέντες.
Και μη μου πείτε, αναγνώστες μας, ότι αυτά έγιναν 2.000 χρόνια πριν, και όχι από εμάς αλλά από τους Εβραίους, γιατί η όλη ζωή μας αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Δυστυχώς και σήμερα, όχι μόνο περιφρονείται ο ευεργέτης και Σωτήρας μας Χριστός, αλλά και ξανασταυρώνεται καθημερινά με τα πάθη, τις αμαρτίες, την άρνηση της αποδοχής Του – χριστιανοί όντες – και την απομάκρυνσή του από τη ζωή μας, από τα σχολεία, από τις δημόσιες υπηρεσίες. Παρατηρείται ένας τέτοιος ανταγωνισμός μεταξύ των πολιτικών κομμάτων, των Κυβερνήσεων, των υπουργείων και των εκκλησιαστικών ταγών, στο ποιος θα πετάξει την περισσότερη λάσπη στο πρόσωπό Του και θα ξεριζώσει από την καρδιά και τη συνείδηση του Έλληνα Ορθόδοξου Χριστιανού την πίστη, ώστε να αναρωτιέται κανείς: μήπως έχουμε τρελαθεί; Μήπως γίναμε όργανα του μισόκαλου, αρχέκακου Σατανά, που σε κανέναν δεν χρωστάει καλό; Μήπως, με το να προδίδουμε τα ιερά και τα όσια, αυτοκτονούμε;
Ναι, αναγνώστες μας• σχιζοφρενείς είμαστε, εκούσια άφρονες, γιατί, σαν αφήσαμε – όπως η Εύα και ο Αδάμ – να εξαπατηθούμε από το Διάβολο – ότι μακριά από το Θεό θα ζούμε καλύτερα – καταλήξαμε σήμερα να εκλιπαρούμε τα ξυλοκέρατα της άθεης Δύσης. Από «δούλοι Ιησού Χριστού και συγκληρονόμοι της βασιλείας του Θεού» γίναμε δούλοι και αξιοθρήνητα υποχείρια της δαιμονοκρατούμενης Ευρώπης. «Δίκαια πάσχομεν α πάσχομεν» διότι, σαν άλλοι άφρονες, «είπαμεν εν τη καρδιά ημών• ουκ έστι Θεός». Και ο Θεός της αγάπης, παιδαγωγικά και όχι εκδικητικά ενεργώντας αντί τιμωρίας αποσύρει προσωρινά τη χάρη του, αφήνοντάς μας εκτεθειμένους στη βουλιμία κάθε εκμεταλλευτή. Άραγε θα μοιάσουμε τον «άσωτο» της παραβολής; Θα έλθωμεν εις εαυτόν; Θα πούμε κι εμείς: «αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου και ερώ αυτώ• πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου• ουκέτι ειμί άξιος κληθήναι υιός σου• ποίησόν με ως έναν των μισθίων σου», ή θα προτιμήσουμε την εκούσια υποταγή στην υπάρχουσα δικτατορία για να μη στερηθούμε τα χαρούπια των χοίρων και τα πράσα, τα σκόρδα και τα κρεμμύδια της αιγυπτιακής (ευρωπαϊκής) δουλείας; Θα εξακολουθήσουμε να αγνοούμε την πρόνοια του Θεού, και σκανδαλωδώς θα μένουμε προσκολλημένοι (πολιτεία και εκκλησία) στον παπισμό, τον οικουμενισμό, τον μωαμεθανισμό γιατί διαθέτουν δύναμη, πετρέλαια, χρήμα; Θα προτιμήσουν οι … άγιοι πατέρες, προκειμένου να στηρίξουν τη φθίνουσα αξιοπιστία τους και τη χαμένη αξιοπρέπειά τους, να «κάμψουν γόνυ τω Βάαλ», να προσκυνήσουν την παπική παντόφλα, να πουλήσουν τη μάνα μας Ορθοδοξία και την ηρωοτρόφο Ελλάδα μας; Θα προβούν σε διωγμούς πιστών (δικαστήρια), που βρήκαν το θάρρος να υποδείξουν κάποια σφάλματα, αντί να διακονήσουν το ζωντανό αυτό ποίμνιο συντριμμένοι και ταπεινωμένοι;
Όλα αυτά, αναγνώστες μας, συμβαίνουν και μας θλίβουν αφάνταστα. Ελπίζουμε, η διάγνωση της υπάρχουσας κατάστασης, να φέρει και την ίαση. Και η ελπίδα μας δεν είναι αδικαιολόγητη καθόσον ο ίδιος ο Χριστός μας βεβαιώνει: «έλθετε προς με καγώ αναπαύσω υμάς». Άρα η λύση του υφιστάμενου προβλήματος που ταλανίζει σήμερα την πατρίδα μας, την εκκλησία μας αλλά και ολόκληρο τον κόσμο, εξαρτάται αποκλειστικά από μας. Η αγάπη του ενανθρωπίσαντος Χριστού μας είναι πρόθυμη να ανατρέψει τα πάντα, αρκεί ν’ ακούσει από τα χείλη μας το ειλικρινές «έρχου, Κύριε».
Το Συναξάρι της εκκλησίας είναι γεμάτο με τέτοια παραδείγματα. Αλλά και στην εποχή μας ο Χριστός παρουσιάζει τους νεομάρτυρες για παράδειγμα προς μίμηση, ως πλησιέστερο προς εμάς, αδιάψευστο στοιχείο.
Ένας από τους πολλούς αυτούς νεομάρτυρες, υπήρξε και ο Ευγένιος Ρουντιόνωφ, ο οποίος σε ηλικία 19 ετών σφαγιάστηκε από Τσετσένους ισλαμιστές, γιατί αρνήθηκε να αφαιρέσει το σταυρό από το στήθος του.
Ας δούμε όμως, εν συντομία, τη ζωή και το μαρτύριό του κι ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του.
ΒΛ. ΑΝΑΡΤΗΣΗ: "Ο ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΡΟΝΤΙΟΝΩΦ"
