A N A Ρ M O Δ I O T H T A
του Θεολογου κ. Νικολαου Πανταζη
απο τη Μελβουρνη της Αυστραλιας
Αγαπητέ Κωστα Νουση
Σε αγαπώ σαν άνθρωπο, μισώ όμως τις αιρετικές σου αντιλήψεις και τη διπλωματική σου διαβολή να μετατρέπεις κατά το δολιοτόκο σου δοκούν, την αδικία σε "θεολογούμενο" και διφορούμενο.
Η θεολογική σου σύγχυση αποκαλύπτει άλλες παραμέτρους στις οποίες δεν θα τολμήσω να επεισέλθω, αυτό είναι ευθύνη του πνευματικού σου. Όσο γράφεις εναντίον του κ. Νικολάου Σωτηροπούλου,ξεσκεπάζεται η αυτοδοξάζουσα έπαρσή σου και εκτίθεσαι ανεπανόρθωτα.
Δεν εκφράζεις ταπεινή συναίσθηση της αμαρτωλότητος αλλ' ύπουλη ταπεινολογία η οποία πάλι επεξεργάζεται και εξυπηρετεί την ενδόμυχη τάση σου για αυτοεξύμνηση.
Η τρομερή σου υπεροψία ξεπερνά τα όρια του παραλόγου και εγγίζει τη σφαίρα της δαιμονοπληξίας.
Δεν είχα την αφέλεια να εθελοτυφλώ με το να σου ζητώ να γράψεις επιστολή προς τον Πατριάρχη, παρ' ότι η παράκληση έγινε "εν Χριστώ".
Άχρηστη η επίκληση για σένα.
Προγνώριζα χωρίς τη κατοχή ιδιαιτέρου χαρίσματος, πως ο πληγωμένος σου εγωισμός δεν θα σου επέτρεπε κάτι τέτοιο.
Η επιπόλαιη και βεβιασμένη σου δικαιολογία συμμαρτυρεί αδιάψευστα το μέγεθος της πλάνης σου. "Δεν είναι αυτό αρμοδιότητα δική μου", αποφαίνεσαι πονηρότατα.
Και είναι αρμοδιότητά σου, να επικυρώνεις ως έγκυρο έναν ευθύς εξ’ αρχής άκυρο, γελοίο, κωμικο-τραγικό ψευτο-αφορισμό που οι ίδιοι οι έγκριτοι Κανονολόγοι απορρίπτουν ως αυθύπαρκτα άκυρο;
Και είναι στην αρμοδιότητά σου να ανακρίνεις, να λοιδορείς ως "δειλό λαγωό" και να κατακρίνεις εμπαθέστατα πρεσβύτερό σου Θεολόγο, εντιμότατο και πολυγραφότατο με παγκόσμια ιεραποστολική αναγνώριση και Διεθνή Αντιαιρετική δράση;
Αλήθεια, εσύ πόσους αιρετικούς και πλανεμένους επέστρεψες με τις "αρθρογραφικές σου παρεμβάσεις", στη μία ποίμνη του Χριστού;
Είναι αρμοδιότητα δική σου, αυτόκλητος και αυτοσύστατος να εκπροσωπείς πρεσβυγενή πατριαρχεία, να ελέγχεις και να διορθώνεις ως υψίστη αυθεντία Αγιασμένους και πεφωτισμένους Γέροντες Αρχιμανδρίτες, να ορθώνεις ιεροεξεταστικό ανάστημα σε διάφορες Μητροπόλεις, να επιτελείς λεπτομερή, νομοκανονικό έλεγχο σε δικαιοδοσίες και αρμοδιότητες Μητροπολιτών, να διεισδύεις σε θεολογικές θέσεις και σχέσεις Αρχιεπισκόπων, να καταδύεις σε ωκεάνια βάθη με μάσκες έπαρσης και υπερβολικά γεμάτες μποτίλιες εγωισμού, να εξαπολύεις βέλη καταδικασμού και ξίφη κατακρίσεως, και να αναδύεις τελικά σα διαδυκτιακός ψυχοσώστης και ψυχαναλυτής από παράλογες, παράτολμες αναρμοδιότητές σου;
Τα υπεροπτικά σου "πάψε, πάψε..." που στην απάδουσα προστακτική αραδιάζεις, παραπέμπουν αλλού, σε χώρο που ταιριάζει τέλεια με τη δική σου φαυλότητα και φαρισαϊκότητα.
Ναι, οι Γέροντες όπως λες, ήταν ευγενικοί με όλους, χωρίς ποτέ και πουθενά να αποδεχτούν την έστω και "ακούσια" βλάσφημη θεολογία του Αυστραλίας Στυλιανού, ενώ του κ. Νικολάου Σωτηροπούλου εκτίμησαν και θαύμασαν την θεολογία, τις ερμηνευτικές ικανότητες και τις αντιαιρετικές δεινότητες, το ήθος, την οξυδέρκεια και μεγαλοσύνη αυτού του ιερωτάτου Ανδρός.
Δεν είπα ούτε υπενόησα πως αυτό τον "απενοχοποιεί συλλήβδην" (τί πεζό...) γιατί απλούστατα δεν είναι ένοχος πουθενά, αλλά και πάλι "ΔΕΝ είναι δική σου αρμοδιότητα" να επιρρίπτεις ως υπερδικαστής των πάντων επί πάσι, ενοχές και ευθύνες.
Λες, ότι "στην Εκκλησία προέχει ο πνευματικός και όχι ο κοσμικός νόμος."
Λάθος.
Η κλήση σε απολογία ΕΙΝΑΙ επιβεβλημένος πνευματικός, Αγιοπνευματικός, Αγιογραφικός, Συνοδικός, Εκκλησιαστικός Νόμος Κανονικού Δικαίου.
Ισχυρίζεσαι πάλι φαρισαϊκώς και συμβουλεύεις ως ανώτερος αφ' υφηλού:
"Το καλύτερο είναι να την ξαναστείλει ο ίδιος ο Ν.Σ. και να ξεχάσει τα παλιά, αυτό είναι ανωτερότητα και πνεύμα ταπείνωσης."
Κώστα, πάλι δεν είναι δική σου αρμοδιότητα να υποδείξεις εσύ το καλύτερο.
Η Εκκλησία και η Ορθόδοξη Θεολογία σε απόλυτη αρμονία και συνάφεια με την ορθόδοξη υγιή συνείδηση, άπαντες οι Αγιοι Πατέρες και Εκκλησιαστικοί Συγγραφείς,
δεν δίδαξαν ποτέ "να ξεχνούμε τα παλιά", ιδίως όταν αυτά τα παλιά είναι βλασφημίες και αιρέσεις.
Οι ιδιωτικές αδικίες σε προσωπικό επίπεδο επί προσωπικών θεμάτων, ναι πρέπει να συχγωρούνται και να ξεχνούνται.
Όταν όμως διώκεσαι και στέλνεσαι στον πνευματικό εκτελεστικό απόσπασμα "ένεκεν του ονόματος Αυτού" εξ' αιτίας βλασφημιών και αιρετικών διδασκαλιών, τότε όχι μόνο καθίστασαι ΜΑΚΑΡΙΟΣ πανευτυχής και αείποτε ευλογημένος, όχι μόνο δεν "ξεχνιούνται τα παλιά" αλλά γίνεσαι τύπος και υπογραμμός παρρησίας και ομολογίας για τις επερχόμενες γενεές και η μνήμη σου επεκτείνεται νυν και αείποτε και εις τους αιώνας...
Όταν πάλι κηρύττεις αίρεση, από τον Άρειο μέχρι και τον παραμικρότερο και ασήμαντο διδάσκαλο της πλάνης, όταν χαίρεσαι και υπερασπίζεσαι αδικίες γενόμενες εις βάρος του Χριστού και της Ορθοδοξίας, τότε πάλι "δεν ξεχνιούνται τα παλιά" αλλά καταδικάζονται και αναθεματίζονται, νυν και αεί.
Να και ένας ακόμη λόγος Κώστα, που πάλι συστηματικώς λανθάνεις όταν υποστηρίζεις την άρση των αναθεμάτων.
Είμαι απολύτως σίγουρος και σφοδρώς πεπεισμένος ότι στα τρίσβαθα της συνειδήσεώς σου, γνωρίζεις κάλιστα πως η άρση των Αναθεμάτων ήταν όχι μόνο αντορθόδοξη και αντίθεη αλλά κατά βάθος εξυπηρετεί την μοιχώδη τάση των ενόχων οικουμενιστών όχι μόνο για ενοποίηση, αλλά κατά την καταγεγραμμένη και αξιόποινη μάλιστα δήλωση του Αρχιεπισκόπου μας Αυστραλίας κ. Στυλιανού, "όχι μόνο να συνεορτάζουμε αλλά γιατί όχι και να συναμαρτήσουμε μαζί!"...
Η Εκκλησία λοιπόν και ο Νικόλαος Σωτηρόπουλος δεν ξεχνά "τόσο εύκολα τα παλιά".
Να είσαι σίγουρος πως ακόμη και μέσα από την κόλαση, μη γένοιτο να κολαστεί, ("και πολλάκις αυτός ηυχόμην ανάθεμα" να είμαι υπέρ της σωτηρίας του διδασκάλου μου) ακόμη και μέσα από την κόλαση θα έχει το Προδρομικό Σθένος να ελέγχει βλασφημίες και αιρέσεις.
Και απαντώ στο επόμενο ερώτημα σου.
Ναι, όχι μόνο τον γνωρίζω, αλλ' ευχαριστώ και δοξάζω μέρα νύχτα το Θεό που εχρημάτισα ανάξιος μαθητής του.
Οσο για αυτούς και για σένα που νομίζετε, ω νομισματοκόποι του ψεύδους, ότι τον ειδωλοποιώ ή ότι είμαι κατευθυνόμενος και στημμένος, με αδικείτε, Κύριος οίδεν.
Τρομάζω στη σκέψη της κολασιμότητας της αδικίας και παρακαλώ το Θεό να σας συγχωρέσει.
Δεν έχω "έννομα συμφέροντα".
Έχεις εσύ όμως συμφέρον της ψυχής σου, να μετανοήσεις για τις άδικες επιθέσεις.
Και καταλλήγεις:
"παψε επισης να αγωνιας για τον Ν.Σ. φαινεται σαν να εχεις ενα "κολλημα" μαζι του. ακομα και αν σε ωφελησε παλιοτερα, να θυμασαι πως απλα ηταν το οργανο του Θεου. ο Χριστος σε ευεργετησε, οχι ο Ν.Σ., οπως και καθε ν.σ. που αργοτερα μπορει να απολεσθει."
Όπως ΚΑΙ ΕΣΥ ΚΙ ΕΓΩ μπορούμε να απολεσθούμε Κώστα Νούση.
Δεν έχω κανένα "κολλημα", και ότι "φαίνεται" δεν σημαίνει ότι "είναι".
Μου λες "να θυμάμαι πως ήταν απλά όργανο του Θεού και ότι ο Χριστός με ωφέλησε, όχι ο Ν.Σ."
Θυμάμαι, Κώστα, και πολύ καλά μάλιστα, πολύ παραστατικά και ολοζώντανα πως δεν ήταν "απλά", όργανο του Θεού, αλλά εκλεκτό και πολύ σημαδιακό.
Εμπειρεύτηκα ξέχωρες θεοσημείες μαζί του και στάθηκα μάρτυρας της μεγάλης αγάπης των Αγίων Γερόντων προς το πρόσωπό του.
Είμαι σίγουρος πως αν τον γνώριζες από κοντά, και συζητούσες μαζί του ταπεινά, δίχως προκατάληψη και εμπάθεια, θα τον αγαπούσες υπερβολικά και δεν θα τον έκρινες τόσο επιφανειακά και άδικα.
Θα σε παρακαλούσα, εφ' όσον δεν εξυπηρετείς σκοπιμότητες δικές σου ή του Παναγιώτη, και εφ' όσον έχεις, όπως λες αγάπη Χριστού, να τερματίσεις τις άδικες επιθέσεις σου και να τερματίσουμε τον άκαρπο διάλογο.
Ας το αφήσουμε όπως λες στην προσευχή.
του Θεολογου κ. Νικολαου Πανταζη
απο τη Μελβουρνη της Αυστραλιας
Αγαπητέ Κωστα Νουση
Σε αγαπώ σαν άνθρωπο, μισώ όμως τις αιρετικές σου αντιλήψεις και τη διπλωματική σου διαβολή να μετατρέπεις κατά το δολιοτόκο σου δοκούν, την αδικία σε "θεολογούμενο" και διφορούμενο.
Η θεολογική σου σύγχυση αποκαλύπτει άλλες παραμέτρους στις οποίες δεν θα τολμήσω να επεισέλθω, αυτό είναι ευθύνη του πνευματικού σου. Όσο γράφεις εναντίον του κ. Νικολάου Σωτηροπούλου,ξεσκεπάζεται η αυτοδοξάζουσα έπαρσή σου και εκτίθεσαι ανεπανόρθωτα.
Δεν εκφράζεις ταπεινή συναίσθηση της αμαρτωλότητος αλλ' ύπουλη ταπεινολογία η οποία πάλι επεξεργάζεται και εξυπηρετεί την ενδόμυχη τάση σου για αυτοεξύμνηση.
Η τρομερή σου υπεροψία ξεπερνά τα όρια του παραλόγου και εγγίζει τη σφαίρα της δαιμονοπληξίας.
Δεν είχα την αφέλεια να εθελοτυφλώ με το να σου ζητώ να γράψεις επιστολή προς τον Πατριάρχη, παρ' ότι η παράκληση έγινε "εν Χριστώ".
Άχρηστη η επίκληση για σένα.
Προγνώριζα χωρίς τη κατοχή ιδιαιτέρου χαρίσματος, πως ο πληγωμένος σου εγωισμός δεν θα σου επέτρεπε κάτι τέτοιο.
Η επιπόλαιη και βεβιασμένη σου δικαιολογία συμμαρτυρεί αδιάψευστα το μέγεθος της πλάνης σου. "Δεν είναι αυτό αρμοδιότητα δική μου", αποφαίνεσαι πονηρότατα.
Και είναι αρμοδιότητά σου, να επικυρώνεις ως έγκυρο έναν ευθύς εξ’ αρχής άκυρο, γελοίο, κωμικο-τραγικό ψευτο-αφορισμό που οι ίδιοι οι έγκριτοι Κανονολόγοι απορρίπτουν ως αυθύπαρκτα άκυρο;
Και είναι στην αρμοδιότητά σου να ανακρίνεις, να λοιδορείς ως "δειλό λαγωό" και να κατακρίνεις εμπαθέστατα πρεσβύτερό σου Θεολόγο, εντιμότατο και πολυγραφότατο με παγκόσμια ιεραποστολική αναγνώριση και Διεθνή Αντιαιρετική δράση;
Αλήθεια, εσύ πόσους αιρετικούς και πλανεμένους επέστρεψες με τις "αρθρογραφικές σου παρεμβάσεις", στη μία ποίμνη του Χριστού;
Είναι αρμοδιότητα δική σου, αυτόκλητος και αυτοσύστατος να εκπροσωπείς πρεσβυγενή πατριαρχεία, να ελέγχεις και να διορθώνεις ως υψίστη αυθεντία Αγιασμένους και πεφωτισμένους Γέροντες Αρχιμανδρίτες, να ορθώνεις ιεροεξεταστικό ανάστημα σε διάφορες Μητροπόλεις, να επιτελείς λεπτομερή, νομοκανονικό έλεγχο σε δικαιοδοσίες και αρμοδιότητες Μητροπολιτών, να διεισδύεις σε θεολογικές θέσεις και σχέσεις Αρχιεπισκόπων, να καταδύεις σε ωκεάνια βάθη με μάσκες έπαρσης και υπερβολικά γεμάτες μποτίλιες εγωισμού, να εξαπολύεις βέλη καταδικασμού και ξίφη κατακρίσεως, και να αναδύεις τελικά σα διαδυκτιακός ψυχοσώστης και ψυχαναλυτής από παράλογες, παράτολμες αναρμοδιότητές σου;
Τα υπεροπτικά σου "πάψε, πάψε..." που στην απάδουσα προστακτική αραδιάζεις, παραπέμπουν αλλού, σε χώρο που ταιριάζει τέλεια με τη δική σου φαυλότητα και φαρισαϊκότητα.
Ναι, οι Γέροντες όπως λες, ήταν ευγενικοί με όλους, χωρίς ποτέ και πουθενά να αποδεχτούν την έστω και "ακούσια" βλάσφημη θεολογία του Αυστραλίας Στυλιανού, ενώ του κ. Νικολάου Σωτηροπούλου εκτίμησαν και θαύμασαν την θεολογία, τις ερμηνευτικές ικανότητες και τις αντιαιρετικές δεινότητες, το ήθος, την οξυδέρκεια και μεγαλοσύνη αυτού του ιερωτάτου Ανδρός.
Δεν είπα ούτε υπενόησα πως αυτό τον "απενοχοποιεί συλλήβδην" (τί πεζό...) γιατί απλούστατα δεν είναι ένοχος πουθενά, αλλά και πάλι "ΔΕΝ είναι δική σου αρμοδιότητα" να επιρρίπτεις ως υπερδικαστής των πάντων επί πάσι, ενοχές και ευθύνες.
Λες, ότι "στην Εκκλησία προέχει ο πνευματικός και όχι ο κοσμικός νόμος."
Λάθος.
Η κλήση σε απολογία ΕΙΝΑΙ επιβεβλημένος πνευματικός, Αγιοπνευματικός, Αγιογραφικός, Συνοδικός, Εκκλησιαστικός Νόμος Κανονικού Δικαίου.
Ισχυρίζεσαι πάλι φαρισαϊκώς και συμβουλεύεις ως ανώτερος αφ' υφηλού:
"Το καλύτερο είναι να την ξαναστείλει ο ίδιος ο Ν.Σ. και να ξεχάσει τα παλιά, αυτό είναι ανωτερότητα και πνεύμα ταπείνωσης."
Κώστα, πάλι δεν είναι δική σου αρμοδιότητα να υποδείξεις εσύ το καλύτερο.
Η Εκκλησία και η Ορθόδοξη Θεολογία σε απόλυτη αρμονία και συνάφεια με την ορθόδοξη υγιή συνείδηση, άπαντες οι Αγιοι Πατέρες και Εκκλησιαστικοί Συγγραφείς,
δεν δίδαξαν ποτέ "να ξεχνούμε τα παλιά", ιδίως όταν αυτά τα παλιά είναι βλασφημίες και αιρέσεις.
Οι ιδιωτικές αδικίες σε προσωπικό επίπεδο επί προσωπικών θεμάτων, ναι πρέπει να συχγωρούνται και να ξεχνούνται.
Όταν όμως διώκεσαι και στέλνεσαι στον πνευματικό εκτελεστικό απόσπασμα "ένεκεν του ονόματος Αυτού" εξ' αιτίας βλασφημιών και αιρετικών διδασκαλιών, τότε όχι μόνο καθίστασαι ΜΑΚΑΡΙΟΣ πανευτυχής και αείποτε ευλογημένος, όχι μόνο δεν "ξεχνιούνται τα παλιά" αλλά γίνεσαι τύπος και υπογραμμός παρρησίας και ομολογίας για τις επερχόμενες γενεές και η μνήμη σου επεκτείνεται νυν και αείποτε και εις τους αιώνας...
Όταν πάλι κηρύττεις αίρεση, από τον Άρειο μέχρι και τον παραμικρότερο και ασήμαντο διδάσκαλο της πλάνης, όταν χαίρεσαι και υπερασπίζεσαι αδικίες γενόμενες εις βάρος του Χριστού και της Ορθοδοξίας, τότε πάλι "δεν ξεχνιούνται τα παλιά" αλλά καταδικάζονται και αναθεματίζονται, νυν και αεί.
Να και ένας ακόμη λόγος Κώστα, που πάλι συστηματικώς λανθάνεις όταν υποστηρίζεις την άρση των αναθεμάτων.
Είμαι απολύτως σίγουρος και σφοδρώς πεπεισμένος ότι στα τρίσβαθα της συνειδήσεώς σου, γνωρίζεις κάλιστα πως η άρση των Αναθεμάτων ήταν όχι μόνο αντορθόδοξη και αντίθεη αλλά κατά βάθος εξυπηρετεί την μοιχώδη τάση των ενόχων οικουμενιστών όχι μόνο για ενοποίηση, αλλά κατά την καταγεγραμμένη και αξιόποινη μάλιστα δήλωση του Αρχιεπισκόπου μας Αυστραλίας κ. Στυλιανού, "όχι μόνο να συνεορτάζουμε αλλά γιατί όχι και να συναμαρτήσουμε μαζί!"...
Η Εκκλησία λοιπόν και ο Νικόλαος Σωτηρόπουλος δεν ξεχνά "τόσο εύκολα τα παλιά".
Να είσαι σίγουρος πως ακόμη και μέσα από την κόλαση, μη γένοιτο να κολαστεί, ("και πολλάκις αυτός ηυχόμην ανάθεμα" να είμαι υπέρ της σωτηρίας του διδασκάλου μου) ακόμη και μέσα από την κόλαση θα έχει το Προδρομικό Σθένος να ελέγχει βλασφημίες και αιρέσεις.
Και απαντώ στο επόμενο ερώτημα σου.
Ναι, όχι μόνο τον γνωρίζω, αλλ' ευχαριστώ και δοξάζω μέρα νύχτα το Θεό που εχρημάτισα ανάξιος μαθητής του.
Οσο για αυτούς και για σένα που νομίζετε, ω νομισματοκόποι του ψεύδους, ότι τον ειδωλοποιώ ή ότι είμαι κατευθυνόμενος και στημμένος, με αδικείτε, Κύριος οίδεν.
Τρομάζω στη σκέψη της κολασιμότητας της αδικίας και παρακαλώ το Θεό να σας συγχωρέσει.
Δεν έχω "έννομα συμφέροντα".
Έχεις εσύ όμως συμφέρον της ψυχής σου, να μετανοήσεις για τις άδικες επιθέσεις.
Και καταλλήγεις:
"παψε επισης να αγωνιας για τον Ν.Σ. φαινεται σαν να εχεις ενα "κολλημα" μαζι του. ακομα και αν σε ωφελησε παλιοτερα, να θυμασαι πως απλα ηταν το οργανο του Θεου. ο Χριστος σε ευεργετησε, οχι ο Ν.Σ., οπως και καθε ν.σ. που αργοτερα μπορει να απολεσθει."
Όπως ΚΑΙ ΕΣΥ ΚΙ ΕΓΩ μπορούμε να απολεσθούμε Κώστα Νούση.
Δεν έχω κανένα "κολλημα", και ότι "φαίνεται" δεν σημαίνει ότι "είναι".
Μου λες "να θυμάμαι πως ήταν απλά όργανο του Θεού και ότι ο Χριστός με ωφέλησε, όχι ο Ν.Σ."
Θυμάμαι, Κώστα, και πολύ καλά μάλιστα, πολύ παραστατικά και ολοζώντανα πως δεν ήταν "απλά", όργανο του Θεού, αλλά εκλεκτό και πολύ σημαδιακό.
Εμπειρεύτηκα ξέχωρες θεοσημείες μαζί του και στάθηκα μάρτυρας της μεγάλης αγάπης των Αγίων Γερόντων προς το πρόσωπό του.
Είμαι σίγουρος πως αν τον γνώριζες από κοντά, και συζητούσες μαζί του ταπεινά, δίχως προκατάληψη και εμπάθεια, θα τον αγαπούσες υπερβολικά και δεν θα τον έκρινες τόσο επιφανειακά και άδικα.
Θα σε παρακαλούσα, εφ' όσον δεν εξυπηρετείς σκοπιμότητες δικές σου ή του Παναγιώτη, και εφ' όσον έχεις, όπως λες αγάπη Χριστού, να τερματίσεις τις άδικες επιθέσεις σου και να τερματίσουμε τον άκαρπο διάλογο.
Ας το αφήσουμε όπως λες στην προσευχή.
