Οικουμενιστές και αντι-Οικουμενιστές Ποιμένες «γίνονται παρανομίας αρχέτυπον»!

Εἶναι γνωστὴ ἡ ἱστορία τῆς Π. Διαθήκης τῆς τιμωρία καὶ τῶν παιδιῶν του καὶ τοῦ ἴδιου τοῦ Κριτοῦ Ἡλεί ἀπὸ τὸν Θεό, ἐπειδὴ ἔδειξε ἠπιότητα στὴν ἀσεβῆ συμπεριφορὰ τῶν παιδιῶν του. Καὶ ποιό ἦταν τὸ ἁμάρτημά τους; Τὸ ὅτι ἔτρωγαν κρέας πρὶν τὴν θυσία καὶ τὸ ὅτι ἔπαιρναν περισσότερο κρέας ἀπὸ τὰ θυσιαζόμενα ζῶα στὸν Θεό!

Κι ὅπως παρατηροῦν οἱ θεολόγοι, τὸ ἁμάρτημα τῶν παιδιῶν του ἦταν μεγάλο, διότι, ἡ ἀσήμαντη αὐτὴ στὰ ἀνθρώπινα μάτια πράξη, ἦταν πολὺ σημαντικὴ στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ ἀποτελοῦσε παράβαση καὶ περιφρόνηση ρητῆς ἀπαγορευτικῆς Ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ, «ὁ Ὁποῖος ὅριζε τὰ πράγματα νὰ γίνωνται διαφορετικὰ ἀπ’ ὅ,τι αὐτοὶ ἔκαναν, ἀλλὰ καὶ γιατὶ διεκδικοῦσαν τὰ δικαιώματα τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἑαυτό τους…, οἰκειοποιοῦντο τὰ δικαιώματα τοῦ Θεοῦ»⁽¹⁾! Ὁ Ἡλεί, ἔβαλε πάνω ἀπὸ τὴν τήρηση τῆς Θείας Ἐντολῆς, τὴν ἐπιεικῆ συμπεριφορὰ πρὸς τὰ παιδιά του, ἐνῶ, ὅπως λέγει ὁ ἐκκλησιαστικὸς συγγραφεὺς Θεοδώρητος, ἔπρεπε νὰ φερθεῖ μὲ αὐστηρότητα, γιὰ νὰ σταματήσει ἡ παράβαση τῆς Ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ.

Μάλιστα ὁ Θεοδώρητος ἐπισημαίνει ὅτι, μὲ αὐτὴ τὴν πράξη τους, «ἐγίνοντο παρανομίας ἀρχέτυπον», δηλαδή, ἔδιναν τὸ κακὸ παράδειγμα καὶ στοὺς ἄλλους νὰ παρανομήσουν ἐλεύθερα, καθὼς ὁ πατέρας τους καὶ Κριτὴς Ἡλεί, τοὺς ἀνεχόταν. Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν νὰ χάσουν τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ὑποστοῦν τὴν τιμωρία Του.

Μᾶς ξαφνιάζει, ἀνθρωπίνως, ὁ χαρακτηρισμὸς τῆς πράξεώς τους αὐτῆς ἀπὸ τὴν Γραφή: «Καὶ οἱ υἱοὶ ῾Ηλὶ τοῦ ἱερέως υἱοὶ λοιμοὶ οὐκ εἰδότες τὸν Κύριον» (1Βασιλ. 2, 12). Τὰ χαρακτηρίζει «λοιμούς» (πανουκλιασμένα), ὅπως ἀκριβῶς χαρακτηρίζουν πολλοὶ Πατέρες τοὺς αἱρετικούς! Καὶ χαρακτηρίζονται «ὡς μὴ εἰδότες τὸν Κύριον», διότι, ἐφ’ ὅσον δὲν τηροῦσαν τὶς θεῖες Ἐντολὲς, «δὲν εἶχαν ἐσωτερικὴ κοινωνία μαζί Του»⁽²⁾ καὶ ἄρα, δὲν ἐγνώριζαν τὸν Θεόν!

Τί νὰ πεῖ κανείς, τώρα, γιὰ τοὺς συγχρόνους Ποιμένες, ποὺ δὲν εἶναι παιδάρια, οὔτε βρίσκονται στὰ χρόνια τῆς Π. Διαθήκης; Γνωρίζουν ὅτι ὑπάρχουν Ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ καὶ Κανόνες ποὺ ἀπαγορεύουν τὶς συμπροσευχές, ἀπαγορεύουν τοὺς διαλόγους μὲ δόλιους αἱρετικοὺς καὶ ἀμετανόητους, «μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν», κι αὐτοὶ συνεχίζουν τὶς σχέσεις μαζί τους, καὶ ὄχι μόνο συμπροσεύχονται καὶ ἐπικοινωνοῦν μαζί τους μετὰ ἀπὸ χιλιάδες διαλόγους μ’ αὐτούς, ἀλλὰ καὶ ἔπαυσαν πλέον νὰ τοὺς νουθετοῦν, ἀφοῦ ἡ ἐπὶ ἴσοις ὅροις διάλογοι καὶ οἱ "εὐγένειες" δὲν ἐπιτρέπουν τὶς συμβουλὲς πρὸς αὐτούς, γιὰ νὰ μὴν ντροπιάζονται οἱ αἱρετικοί! Καὶ τοῦτο παρότι βλέπουν τὴν δολιότητά  τους καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ αἵρεση -μὴ πολεμουμένη- προοδεύει γεωμετρικά!

Οἱ δὲ ἀντι-Οἰκουμενιστὲς Ποιμένες συνεχίζουν τὴν σχέση τους καὶ τὴν κοινωνία μὲ τοὺς ἀρχηγοὺς τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐπιδεικνύοντας μιὰ ἀνεπίτρεπτη καὶ ἀνεξήγητη ἀνεκτικότητα, ὡς ὁ Κριτὴς Ἡλεί!

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ Ὑπόμνημα τοῦ Θεοδώρητου στὸ βιβλίο τῶν Βασιλειῶν:

(1)    Βλάχου Ἱερόθεου (νῦν Μητροπ. Ναυπάκτου), Ὁ Βλέπων, σελ. 118.

(2)    Στὸ ἴδιο.

Αναρτήθηκε από Πατερική Παράδοση