Κατά τραγική όμως ειρωνεία η πολιτεία του Χριστού, η Εκκλησία,
διοικείται απ’ το χειρότερο καθεστώς τυραννίας, που ακούει στο όνομα
δεσποτοκρατία.
Και λέμε το χειρότερο, γιατί τα οποιαδήποτε κοσμικά τυραννικά καθεστώτα επιβάλλονται στο όνομα τυραννικών νόμων. Ενώ το καθεστώς της δεσποτοκρατίας επιβάλλεται στο όνομα της δικαιοσύνης και της ελευθερίας του Χριστού.
Του παλαίμαχου Αγωνιστού παπαΗλία Υφαντή.
Και λέμε το χειρότερο, γιατί τα οποιαδήποτε κοσμικά τυραννικά καθεστώτα επιβάλλονται στο όνομα τυραννικών νόμων. Ενώ το καθεστώς της δεσποτοκρατίας επιβάλλεται στο όνομα της δικαιοσύνης και της ελευθερίας του Χριστού.
Του παλαίμαχου Αγωνιστού παπαΗλία Υφαντή.
Το χειρότερο πολίτευμα, όπως όλοι γνωρίζουμε, είναι η τυραννία. Και
είναι χαρακτηριστικό ότι οι αρχαίοι Έλληνες τιμούσαν ιδιαίτερα τους
τυραννοκτόνους. Αλλά και ο Χριστός καταδικάζει απερίφραστα το
οποιοδήποτε καθεστώς εξουσιαστικής καταπίεσης. Λέγοντας ότι, σε αντίθεση
με τους κοσμικούς άρχοντες, οι οποίοι καταπιέζουν το λαό, οι δικοί του
εκπρόσωποι οφείλουν να υπηρετούν το λαό. Γιατί και ο ίδιος δεν ήρθε να
εξουσιάσει, αλλά να υπηρετήσει το λαό και να θυσιαστεί για χάρη του
(Μάρκου:Ι: 42-45).
Κατά τραγική όμως ειρωνεία η πολιτεία του Χριστού, η Εκκλησία, διοικείται απ’ το χειρότερο καθεστώς τυραννίας, που ακούει στο όνομα δεσποτοκρατία. Και λέμε το χειρότερο, γιατί τα οποιαδήποτε κοσμικά τυραννικά καθεστώτα επιβάλλονται στο όνομα τυραννικών νόμων. Ενώ το καθεστώς της δεσποτοκρατίας επιβάλλεται στο όνομα της δικαιοσύνης και της ελευθερίας του Χριστού.
Είναι γνωστό εξάλλου ότι τα τυραννικά καθεστώτα, λόγω της τρομοκρατίας την οποία ασκούν, περιβάλλονται από κόλακες και ρουφιάνους. Των οποίων έργο είναι αφενός μεν να κολακεύουν τους τυράννους και αφετέρου να εξοντώνουν τους έντιμους, προκειμένου να εξυπηρετούν τα συμφέροντα τους. Πράγμα που ισχύει και για το καθεστώς της δεσποτοκρατίας. Το οποίο βρίσκεται σε αγαστή συνεργασία με το καθεστώς της ρουφιανοκρατίας, θύματα της συμπαιγνίας των οποίων είναι ιδιαίτερα οι έντιμοι κληρικοί. Ακόμη και οι Άγιοι.
Είναι αξιοπρόσεχτο ότι το 1ο δεκαπενθήμερο του Νοεμβρίου είναι αφιερωμένο στη μνήμη αγίων, οι οποίοι υπήρξαν θύματα της δεσποτοκρατίας και της ρουφιανοκρατίας. Την 1η Νοεμβρίου τιμώνται οι άγιοι Ιάκωβος, Ιάκωβος και Διονύσιος, οι οποίοι κατηγορήθηκαν απ’ το Δεσπότης Άρτας στις τουρκικές αρχές ως «αντεθνικώς» δρώντες. Με αποτέλεσμα να βασανιστούν και να κρεμαστούν στην Αδριανούπολη. Στις 9 μηνός τιμάται ο Άγιος Νεκτάριος, ο οποίος συκοφαντήθηκε από ρουφιάνους κληρικούς και εκδιώχτηκε απ’ το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας. Και στις 13 του μηνός ο μέγας Χρυσόστομος, ο οποίος συκοφαντήθηκε απ’ τη δεσποτοκρατία, με αποτέλεσμα να πεθάνει στην εξορία, αφήνοντάς μας το περίφημο παροιμιώδες απόφθεγμα: «Τίποτε δεν φοβήθηκα τόσο, όσο τους δεσποτάδες, πλην ελαχίστων»!…
Τέτοιες όμως αθλιότητες δεν συνέβαιναν μόνο άλλοτε αλλά ζουν και βασιλεύουν εδώ και τώρα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η Μητρόπολη Αιτ/νίας η οποία ταλανίζεται εδώ και πενήντα χρόνια από το καθεστώς της συμπαιγνίας δεσποτοκρατίας και ρουφιανοκρατίας.
Αποτέλεσμα της οποίας ήταν ο διωγμός ή ο εξαναγκασμός σε φυγή επί της δεσποτείας του προηγούμενου δεσπότη κάπου εβδομήντα ιερέων. Κατά τεκμήριο των περισσότερο μορφωμένων και δραστήριων.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του π. Χριστοφόρου Μουτάφη, ο οποίος για κάπου δεκαεφτά χρόνια υφίσταται το αφόρητο bullying δεσποτοκρατίας και ρουφιανοκρατίας.
Τον διέσυραν με λιβέλους, που διάβαζαν στις εκκλησιές και δημοσίευαν στον Τύπο.
Τον έσυραν στα εκκλησιαστικά δικαστήρια, χωρίς να μπορούν να στοιχειοθετήσουν κατηγορία εναντίον και στα κοσμικά, επειδή, δήθεν,απείλησε τη ζωή του διοικητή των ΜΑΤ.
Τον κατηγόρησαν ότι, δήθεν, συνωμοτούσε εναντίον του Δεσπότη (τυρεία).
Είπαν ότι άνοιξε τρύπες στο παγκάρι και υπεξαιρούσε το ιερό χρήμα.
Και τώρα τελευταία και πάλι τον κατηγορούν, ως υπεύθυνο για διαρρήξεις, που έγιναν στο παγκάρι και το χρηματοκιβώτιο του ναού.
Και γιατί όλο αυτό το κακό;
Γιατί παραμέλησε την οικογένειά του και εκδαπάνησε τον εαυτό του, προκειμένου μέσα σε συντομότατο χρονικό να χτίσει τον πανέμορφο διώροφο ναό της Αγίας Βαρβάρας Αγρινίου και να οργανώσει εκ του μηδενός την αντίστοιχη ενορία.
Χάρη στην άοκνη εργατικότητά του και την υποδειγματική εντιμότητά του και την συνακόλουθη εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του και συμπαράσταση, όχι μόνο των ενοριτών του, αλλά και των απανταχού της Γής Ελλήνων.
Γεγονός που προκάλεσε το φθόνο και τη μοχθηρία της συμπαιγνίας δεσποτοκρατίας και ρουφιανοκρατίας και ενεργοποίησε το ανεξάντλητο μένος εναντίον του. Γιατί πίστεψαν ότι ο ακάματος και αδέκαστος παπάς είχε ανακαλύψει εκεί κάποια χρυσοφόρο πηγή απ’ την οποία και θέλησαν να τον απομακρύνουν, προκειμένου να τοποθετήσουν κάποιον «ημέτερο». Αλλά, επειδή συνάντησαν τείχος απόρθητο την αντίσταση του λαού, βάλθηκαν να του κάμουν το βίο αβίωτο.
Καθαίρεσαν παράνομα το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο και τοποθέτησαν άλλο της δικής τους επιλογής, το οποίο έκανε ο, τι ήθελε.
Δεδομένου ότι, όπως έλεγαν, είχαν τοποθετηθεί απ’ τη Μητρόπολη και είχαν απεριόριστη δικαιοδοσία.
Και με το οποίο ήταν αδύνατη η συνεργασία. Δεδομένου ότι κάποιοι ανάμεσά τους τον ειρωνεύονταν, τον χλεύαζαν («ρε τίποτα»»), ακόμη και τον έφτυναν.
Προκειμένου να τον εξαναγκάσουν να εγκαταλείψει την ενορία.
Και, επειδή οι μεθοδεύσεις τους αποδείχτηκαν αναποτελεσματικές τον υπέβαλαν σε ατιμωτική καθαίρεση από την Προεδρεία του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου.
Απέναντι σε όλη αυτή την καταιγίδα του πολύχρονου εναντίον του διωγμού δεν του απέμενε καμιά άλλη διέξοδος άμυνας από την κοσμική δικαιοσύνη.
Της οποίας αρκετές φορές οι Τερτσέτηδες και οι Πολυζωίδηδες τον δικαίωσαν και τιμώρησαν τους διώκτες και συκοφάντες του.
Αλλά δυστυχώς κάποιες άλλες όχι, παραπέμποντας τις υποθέσεις στο αρχείο με περίεργες γνωμοδοτήσεις και αποφάσεις.
Όπως, για παράδειγμα, κάποιου εισαγγελέα, ο οποίος, ενώ διαπιστώνει ότι οι ενέργειες του Μητροπολιτικού Συμβουλίου είναι παράνομες, υποστηρίζει εντούτοις ότι δεν έχουν σκοπό να βλάψουν ή να ωφελήσουν κάποιον.
Λέτε και όλη αυτή η πολύχρονη καταδιωκτική μανία εναντίον του ιερέα κινείται πέραν του καλού και του κακού, μέσα δηλαδή στα πλαίσια της ηθικής του «υπερανθρώπου» του Νίτσε.
Και δεν είναι καθόλου παράδοξο, αν τώρα τον παραπέμψουν σε δίκη για τις προαναφερθείσες στο ναό διαρρήξεις.
Ή να τον κατηγορήσουν ακόμη και για τις δολοφονίες των αδελφών Κένεντυ και να τον οδηγήσουν στο Γκουαντανάμο.
Προκειμένου, .ετσι, να θριαμβεύσει η ανίερη συμμαχία δεσποτοκρατίας και ρουφιανοκρατίας
Κατά τραγική όμως ειρωνεία η πολιτεία του Χριστού, η Εκκλησία, διοικείται απ’ το χειρότερο καθεστώς τυραννίας, που ακούει στο όνομα δεσποτοκρατία. Και λέμε το χειρότερο, γιατί τα οποιαδήποτε κοσμικά τυραννικά καθεστώτα επιβάλλονται στο όνομα τυραννικών νόμων. Ενώ το καθεστώς της δεσποτοκρατίας επιβάλλεται στο όνομα της δικαιοσύνης και της ελευθερίας του Χριστού.
Είναι γνωστό εξάλλου ότι τα τυραννικά καθεστώτα, λόγω της τρομοκρατίας την οποία ασκούν, περιβάλλονται από κόλακες και ρουφιάνους. Των οποίων έργο είναι αφενός μεν να κολακεύουν τους τυράννους και αφετέρου να εξοντώνουν τους έντιμους, προκειμένου να εξυπηρετούν τα συμφέροντα τους. Πράγμα που ισχύει και για το καθεστώς της δεσποτοκρατίας. Το οποίο βρίσκεται σε αγαστή συνεργασία με το καθεστώς της ρουφιανοκρατίας, θύματα της συμπαιγνίας των οποίων είναι ιδιαίτερα οι έντιμοι κληρικοί. Ακόμη και οι Άγιοι.
Είναι αξιοπρόσεχτο ότι το 1ο δεκαπενθήμερο του Νοεμβρίου είναι αφιερωμένο στη μνήμη αγίων, οι οποίοι υπήρξαν θύματα της δεσποτοκρατίας και της ρουφιανοκρατίας. Την 1η Νοεμβρίου τιμώνται οι άγιοι Ιάκωβος, Ιάκωβος και Διονύσιος, οι οποίοι κατηγορήθηκαν απ’ το Δεσπότης Άρτας στις τουρκικές αρχές ως «αντεθνικώς» δρώντες. Με αποτέλεσμα να βασανιστούν και να κρεμαστούν στην Αδριανούπολη. Στις 9 μηνός τιμάται ο Άγιος Νεκτάριος, ο οποίος συκοφαντήθηκε από ρουφιάνους κληρικούς και εκδιώχτηκε απ’ το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας. Και στις 13 του μηνός ο μέγας Χρυσόστομος, ο οποίος συκοφαντήθηκε απ’ τη δεσποτοκρατία, με αποτέλεσμα να πεθάνει στην εξορία, αφήνοντάς μας το περίφημο παροιμιώδες απόφθεγμα: «Τίποτε δεν φοβήθηκα τόσο, όσο τους δεσποτάδες, πλην ελαχίστων»!…
Τέτοιες όμως αθλιότητες δεν συνέβαιναν μόνο άλλοτε αλλά ζουν και βασιλεύουν εδώ και τώρα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η Μητρόπολη Αιτ/νίας η οποία ταλανίζεται εδώ και πενήντα χρόνια από το καθεστώς της συμπαιγνίας δεσποτοκρατίας και ρουφιανοκρατίας.
Αποτέλεσμα της οποίας ήταν ο διωγμός ή ο εξαναγκασμός σε φυγή επί της δεσποτείας του προηγούμενου δεσπότη κάπου εβδομήντα ιερέων. Κατά τεκμήριο των περισσότερο μορφωμένων και δραστήριων.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του π. Χριστοφόρου Μουτάφη, ο οποίος για κάπου δεκαεφτά χρόνια υφίσταται το αφόρητο bullying δεσποτοκρατίας και ρουφιανοκρατίας.
Τον διέσυραν με λιβέλους, που διάβαζαν στις εκκλησιές και δημοσίευαν στον Τύπο.
Τον έσυραν στα εκκλησιαστικά δικαστήρια, χωρίς να μπορούν να στοιχειοθετήσουν κατηγορία εναντίον και στα κοσμικά, επειδή, δήθεν,απείλησε τη ζωή του διοικητή των ΜΑΤ.
Τον κατηγόρησαν ότι, δήθεν, συνωμοτούσε εναντίον του Δεσπότη (τυρεία).
Είπαν ότι άνοιξε τρύπες στο παγκάρι και υπεξαιρούσε το ιερό χρήμα.
Και τώρα τελευταία και πάλι τον κατηγορούν, ως υπεύθυνο για διαρρήξεις, που έγιναν στο παγκάρι και το χρηματοκιβώτιο του ναού.
Και γιατί όλο αυτό το κακό;
Γιατί παραμέλησε την οικογένειά του και εκδαπάνησε τον εαυτό του, προκειμένου μέσα σε συντομότατο χρονικό να χτίσει τον πανέμορφο διώροφο ναό της Αγίας Βαρβάρας Αγρινίου και να οργανώσει εκ του μηδενός την αντίστοιχη ενορία.
Χάρη στην άοκνη εργατικότητά του και την υποδειγματική εντιμότητά του και την συνακόλουθη εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του και συμπαράσταση, όχι μόνο των ενοριτών του, αλλά και των απανταχού της Γής Ελλήνων.
Γεγονός που προκάλεσε το φθόνο και τη μοχθηρία της συμπαιγνίας δεσποτοκρατίας και ρουφιανοκρατίας και ενεργοποίησε το ανεξάντλητο μένος εναντίον του. Γιατί πίστεψαν ότι ο ακάματος και αδέκαστος παπάς είχε ανακαλύψει εκεί κάποια χρυσοφόρο πηγή απ’ την οποία και θέλησαν να τον απομακρύνουν, προκειμένου να τοποθετήσουν κάποιον «ημέτερο». Αλλά, επειδή συνάντησαν τείχος απόρθητο την αντίσταση του λαού, βάλθηκαν να του κάμουν το βίο αβίωτο.
Καθαίρεσαν παράνομα το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο και τοποθέτησαν άλλο της δικής τους επιλογής, το οποίο έκανε ο, τι ήθελε.
Δεδομένου ότι, όπως έλεγαν, είχαν τοποθετηθεί απ’ τη Μητρόπολη και είχαν απεριόριστη δικαιοδοσία.
Και με το οποίο ήταν αδύνατη η συνεργασία. Δεδομένου ότι κάποιοι ανάμεσά τους τον ειρωνεύονταν, τον χλεύαζαν («ρε τίποτα»»), ακόμη και τον έφτυναν.
Προκειμένου να τον εξαναγκάσουν να εγκαταλείψει την ενορία.
Και, επειδή οι μεθοδεύσεις τους αποδείχτηκαν αναποτελεσματικές τον υπέβαλαν σε ατιμωτική καθαίρεση από την Προεδρεία του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου.
Απέναντι σε όλη αυτή την καταιγίδα του πολύχρονου εναντίον του διωγμού δεν του απέμενε καμιά άλλη διέξοδος άμυνας από την κοσμική δικαιοσύνη.
Της οποίας αρκετές φορές οι Τερτσέτηδες και οι Πολυζωίδηδες τον δικαίωσαν και τιμώρησαν τους διώκτες και συκοφάντες του.
Αλλά δυστυχώς κάποιες άλλες όχι, παραπέμποντας τις υποθέσεις στο αρχείο με περίεργες γνωμοδοτήσεις και αποφάσεις.
Όπως, για παράδειγμα, κάποιου εισαγγελέα, ο οποίος, ενώ διαπιστώνει ότι οι ενέργειες του Μητροπολιτικού Συμβουλίου είναι παράνομες, υποστηρίζει εντούτοις ότι δεν έχουν σκοπό να βλάψουν ή να ωφελήσουν κάποιον.
Λέτε και όλη αυτή η πολύχρονη καταδιωκτική μανία εναντίον του ιερέα κινείται πέραν του καλού και του κακού, μέσα δηλαδή στα πλαίσια της ηθικής του «υπερανθρώπου» του Νίτσε.
Και δεν είναι καθόλου παράδοξο, αν τώρα τον παραπέμψουν σε δίκη για τις προαναφερθείσες στο ναό διαρρήξεις.
Ή να τον κατηγορήσουν ακόμη και για τις δολοφονίες των αδελφών Κένεντυ και να τον οδηγήσουν στο Γκουαντανάμο.
Προκειμένου, .ετσι, να θριαμβεύσει η ανίερη συμμαχία δεσποτοκρατίας και ρουφιανοκρατίας
