Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει στην καθημερινότητά μας όπου εμβρόντητοι παρακολουθούμε το φαινόμενο της διαπραγμάτευσης της μιας και μοναδικής ζωής μας από τους κατακτητές και τα υποχείριά τους που αποκαλούνται Ελληνική κυβέρνηση. Διορισμένοι τζιχάντι πολιτικοί αλλά και μυριάδες φανατισμένων εκμαυλισμένων υποστηρικτών τους δεν δίνουν δεκαράκι τσακιστό για την απώλεια της ζωής Ελλήνων αν δεν εξυπηρετούνται συμφέροντα της ομάδας τους.
Η απελπισία έχει βαρέσει κόκκινο, πιο κόκκινο κι αυτό των δανείων από τον φόβο της απώλειας της οικογενειακής εστίας αλλά και από τον φόβο που σπέρνουν με τα "τρομοκρατικά" χτυπήματα σε μεγαλουπόλεις. Όταν ακούς ένα πιτσιρικά να σου λέει πως φοβάται να πάει στην πλατεία, όλα έχουν στρωθεί στην εντέλεια από τους σχεδιαστές του μορφώματος που κυβερνάει εδώ και χρόνια.
Τόσο ο πιτσιρικάς όσο και πολλοί άλλοι μια ζωή έχουν. Μια και μοναδική, και έρχονται και την αφαιρούν κάποιοι αποκαλούμενοι σύμμαχοι, δανειστές αλλά πάνω απ' όλα ο γείτονάς τους. Είναι ο ίδιος ευαίσθητος που έβαψε την μουτσούνα του με την Γαλλική σημαία για την ζωή των αδικοχαμένων Γάλλων. Για την ζωή του διπλανού του δεν δίνει σημασία και επιχαίρει για την απώλειά της αν ο παθών δεν είναι υποστηρικτής του κομματοτροφείου του.
Με τα χέρια κάτω και σκυφτούς τους ώμους περιμένουμε ο καθένας μόνος του την χαριστική βολή. Είναι οι καιροί τέτοιοι που δεν σου επιτρέπουν ούτε την ζωή σου να υπερασπίσεις μόνος σου. Αυτόματα θα είσαι γραφικός και λαϊκιστής με φασίζουσα συμπεριφορά. Οι εποχές που έπαιρνες τα βουνά να θυσιαστείς εκεί παρήλθαν ανεπιστρεπτί. Γέμισαν και τα βουνά εκμαυλισμένους ρουφιάνους και επιδοτούμενες ανεμογεννήτριες. Μόνος, καταμόναχος ο καθένας γιατί αν απευθυνθεί σε ομοιοπαθείς θα αρχίσουν τα όργανα. Τι ομάδα είσαι; Ποιος είναι ο αρχηγός σωτήρας; Και άλλα τέτοια που είναι στην κυριολεξία οι σφαίρες των κατακτητών που γαζώνουν την μια και μοναδική ζωή μας.
Μπορεί η πλειοψηφία των εκμαυλισμένων τηλεθεατών των τσοντοκάναλων να μην καταλαβαίνουν πως η εστία είναι συνυφασμένη με την μια και μοναδική ζωή των ανθρώπων αλλά δεν θα περιμέναμε και κάτι διαφορετικό από σημαιοφόρους του φιλοτομαρισμού. Η δική τους εστία δεν υφίσταται εδώ και χρόνια, την σκέπασε η χλίδα και ο σταρχιδισμός. Ίσως αυτοί οι ανέστιοι να μην καταλαβαίνουν την σοβαρότητα της απώλειας μιας ζωής, μπορεί πάλι και να πανηγυρίζουν με τις "επιτυχίες" των σαπρόφυτων που ακούμπησαν την αθανασία τους και τον ευδαιμονισμό τους, όμως η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική.
Η σιγουριά των ανεγκέφαλων πως οι δολοφονημένοι θα βρουν μια θέση στον παράδεισο ή στα συσσίτια της εκκλησίας και των πλουσίων, τους καθιστά συμμέτοχους στο έγκλημα. Ένα έγκλημα που πραγματοποιείται καθημερινά μπροστά στα μάτια μας, ένα έγκλημα που συνεχίζεται με κλόουν τύπου "το Τσακαλώτο" να παίζουν τον διαπραγματευτή. Ε, λοιπόν αυτές οι δολοφονίες δεν συγκινούν κανέναν.
Ο κάθε Τσίπρας και η παρέα του δεν φοράνε κουκούλες και δεν χρειάζονται καλάσνικοφ. Διαθέτουν πλάτες και οπαδούς. Οι μεν στήνουν τρομοκρατικές ενέργειες δολοφονώντας αθώους, οι δε βάφουν την μουτσούνα τους με την σημαία των δολοφονημένων αθώων.
Στις μέχρι χτες δολοφονίες που διέπραξε όλο το πολιτικό φάσμα στην Ελλάδα θα προσθέτουμε και από σήμερα χιλιάδες νέες από τους δολοφόνους που το παίζουν κυβέρνηση. Όλες μα όλες ήταν ζωές. Ζωές μοναδικές που αφαιρέθηκαν βίαια με τους δολοφόνους να διασκεδάζουν συνεχίζοντας το μακελειό. Ζωές που έγιναν θυσία σε κάποιον θεό που κατοικεί σε πολιτικό γραφείο ή σε κάποιο καφενείο της Ελλάδας. Θυσίες απλά για το αποτέλεσμα που θέλουν οι Ευρωπαίοι και για την καλοπέραση ερπετών της κοινωνίας.
Ο μόνος που μπορεί να προστατεύσει την μια και μοναδική ζωή που έχει είναι ο καθένας ξεχωριστά. Ο καθένας που δεν θα αφήσει τη μάζα να βάψει την μουτσούνα της με κάποιο χρώμα από συγκίνηση, αλλά θα προλάβει της κάνει την μουτσούνα αγνώριστη. Όπως και να τον αποκαλέσουν τα ερμαφρόδιτα της κοινωνίας μετά, μικρή σημασία θα έχει. Οι χαρακτηρισμοί είναι ένα από τα όπλα άμυνας των δολοφόνων.
Μας στέρησαν την μια και μοναδική ζωή της λογικής, ας μην τους αφήσουμε να μας στερήσουν και φυσικά την μια και μοναδική ζωή μας.
Πηγή το είδαμε εδώ
