Η ευθύνη του ενός
Η Αγία και Μεγάλη σύνοδος που
έλαβε χώρα στην Κρήτη, έχει περάσει στην ιστορία. Είναι γεγονός
αδιαμφισβήτητο πως πυροδότησε εξελίξεις στην Ορθόδοξη εκκλησία.
Το παγκόσμιο μήνυμα της ενότητος δεν δόθηκε τελικά με την απουσία των τεσσάρων αυτοκεφάλων εκκλησιών.
Επιχειρήθηκε άραγε να δοθεί η εντύπωση της ενότητος και απέτυχε ή μήπως σκοπός ήταν να σφυγμομετρηθεί η ουσιαστική ενότητα;
Κακά
τα ψέμματα, πέρα από το όποιο “διπλωματικό” επίπεδο της καταμέτρησης
δυνάμεων, της επίδειξης ισχύος και της επιρροής, πρωταγωνιστής της
συνόδου υπήρξε η αίρεση του οικουμενισμού.
Ως οικουμενισμός ορίζεται ο θρησκευτικός συγκρητισμός. Ο άγιος Ιουστίνος ο Πόποβιτς τον
είχε ονομάσει παναίρεση. Οι μελετητές της παγκοσμιοποίησης, θεωρούν πως
η συνένωση των θρησκειών, είναι προαπαιτούμενο της παγκοσμιοποίησης.
Εμείς
όμως ως ορθόδοξοι πως εννοούμε την ένωση και για ποια ένωση μπορούμε να
συζητούμε; Απάντηση σε αυτό δίδει ο ίδιος ο Κύριος, με το Ευαγγέλιό
του. Απάντηση μας δίδουν οι Οικουμενικές Σύνοδοι της Εκκλησίας μας και
οι Άγιοι Πατέρες της πίστεως. Με απλά λόγια, ενότητα μπορεί να εννοηθεί
μόνον μεταξύ των πιστών που ασπάζονται την Ορθόδοξη πίστη, “μέσα” στο
Άγιο Ποτήριο.
Αυτό
ακριβώς είναι το σημείο που πλήττει η παναίρεση του οικουμενισμού.
Εξυψώνει άλλες αξίες και προσπαθεί να συνενώσει τους πιστούς
διαφορετικών πίστεων, κάτω από έναν νέο μανδύα. Τέτοιες αξίες είναι ο
ανθρώπινος ουμανισμός, η προστασία του περιβάλλοντος, η δημοκρατία, τα
ανθρώπινα δικαιώματα, ο αγώνας κατά του ρατσισμού, η ένωση γενικά
απέναντι σε κάποια κοινή απειλή.
Τα
τυφλά τρομοκρατικά χτυπήματα του ISIS είναι μια τέτοια απειλή και οι
θρησκευτικοί ηγέτες των κρατών που δέχονται τέτοια χτυπήματα, σπεύδουν
να καταδικάσουν όλοι μαζί την τρομοκρατία, τη βία και τον φανατισμό.
Οι
κινήσεις αυτές, μοιάζουν περισσότερο με πολιτικές κινήσεις για το
θεαθήναι. Έχουν μηδαμινή επιρροή στα πράγματα και εξυπηρετούν άλλες
σκοπιμότητες.
Ούτε
ο τρομοκρατημένος κόσμος καθησυχάζεται, ούτε οι φυσικοί και ηθικοί
αυτουργοί αποτρέπονται. Συμβαίνει δε και το παράλογο φαινόμενο, να
ενδιαφερόμαστε περισσότερο για να μη θίξουμε το Ισλάμ, παρά για να
σταματήσει το κακό.
Οικουμενισμός
λόγω τρόμου. Μας ενώνει ο φόβος, άσχετα με την πίστη του καθενός. Μας
ενώνει η αγάπη, άσχετα με την πίστη του καθενός. Μας ενώνει η
φιλανθρωπία, άσχετα με την πίστη του καθενός. Αφού τελικά μας ενώνουν
τόσα πολλά, θα αφήσουμε την πίστη να μας χωρίζει; Αυτός είναι ο
οικουμενισμός.
Η
επίσημη Εκκλησία στη σύνοδο, αλλά και στις κατά τόπους Εκκλησίες, δεν
παίρνει θέση για τον οικουμενισμό. Εκτός από την ένοχη σιωπή, υπάρχει
και ένας ιδιότυπος “αυτοματισμός”, όπου όσοι είναι με την πλευρά του
Φαναρίου, γίνονται νέοι ευαγγελιστές του οικουμενισμού και όσοι τον
θεωρούν παναίρεση, θεωρούνται de facto εχθροί του Οικουμενικού
Πατριάρχη.
Το
ανησυχητικό είναι η στάση του ιδίου του Οικουμενικού Πατριάρχη. Με κάθε
μέσο, με κάθε τρόπο και με κάθε κόστος, συντηρεί αυτό τον αυτοματισμό,
σε σημείο που να θεωρείται πλέον, ο εμπνευστής του. Αρχιερείς, Ιερείς, Μοναχοί, λαϊκοί, οφικιάλιοι του Οικουμενικού θρόνου, πολιτικοί, μασώνοι, δικηγόροι, δημοσιογράφοι, μέχρι και η δημόσια τηλεόραση, επιστρατεύονται όλοι στην υπηρεσία του Οικουμενικού Πατριάρχη. Διαίρει και βασίλευε..
Ενώ από τη μια, είναι πρόθυμος να συζητήσει και να γεφυρώσει διαφορές, αναθέματα, ακόμα και αιρετικές θέσεις ετεροδόξων μέχρι
και χάσματα πίστεως μεταξύ αλλοθρήσκων, από την άλλη δείχνει παντελώς
απρόθυμος να συζητήσει τις αντιρρήσεις των διαφωνούντων Ορθοδόξων.
Τα
άρθρα και οι συνεντεύξεις της Φαναριώτικης πτέρυγας, είναι έργα
μνημειώδους λογοτεχνικής συνθέσεως. Περιλαμβάνουν αφ’ενός τους
αναγκαίους πατριαρχικούς "ύμνους" και αφ’ ετέρου μια αδικαιολόγητη
επίδειξη ισχύος προς του διαφωνούντες. Χρησιμοποιούν
μια επιτηδευμένη εξωτερικά φαρμακερή γλώσσα, ρίχνοντας έτσι το επίπεδο
και ουσιαστικά κάθε γέφυρα επικοινωνίας με τους καλοπροαίρετους
διαφωνούντες ορθοδόξους πιστούς (Αρχιερείς, Ιερείς, Μοναχούς, Θεολόγους,
Πανεπιστημιακούς και λαϊκούς) που σέβονται απεριόριστα τον Πατριαρχικό
θεσμό.
Το χειρότερο όμως είναι, πως τις προσβολές, διαδέχονται οι διώξεις.
Εισάγει τελικά ο οικουμενικός Πατριάρχης, ένα μοντέλο διοίκησης στο
εσωτερικό της Εκκλησίας, εντελώς αντίθετο με εκείνο που παρουσιάζει
στους κάθε λογής διαλόγους. Δείχνει να νοιάζεται για τα φυτά και τα
ψάρια και όχι για το “εμφύλιο δράμα” των παλαιοημερολογιτών, δείχνει να
νοιάζεται για τη μισαλλοδοξία κατά των Ισλαμιστών και όχι για “το
σεισμό” των αποτειχίσεων που ο ίδιος προκαλεί, δείχνει τελικά, να
νοιάζεται για την αίρεση και όχι για την πίστη.
Επειδή
“το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι” όπως λέει ο λαός, την ενότητα την
κερδίζει με τη συμπεριφορά του ο εκάστοτε Οικουμενικός Πατριάρχης. Όταν
το μήνυμα που εκπέμπει είναι τόσο αντίθετο, προκαλείται δικαιολογημένη
σύγχυση και ανησυχία. Αυτή είναι η ευθύνη του Οικουμενικού Πατριάρχη.
Αποδεικνύεται
πως είναι επιβεβλημένο να καταδικαστεί άμεσα η παναίρεση του
οικουμενισμού και να οργανωθεί μια εκστρατεία πληροφόρησης του ορθοδόξου
κόσμου για τον κίνδυνο. Έχει τελικά ο Οικουμενικός Πατριάρχης μια
μοναδική ευκαιρία, να ενώσει και να εμπνεύσει τον πιστό λαό του Θεού.
Αν δεν το πράξει άμεσα με την επείγουσα σύγκλιση έκτακτης πραγματικά Μεγάλης και Αγίας Συνόδου,
αλλά συνεχίσει να συντηρεί την υπάρχουσα κατάσταση στην Εκκλησία, τότε
δυστυχώς για τον ίδιο, κινδυνεύει να έχει πλανηθεί αμετάκλητα από την
παναίρεση του οικουμενισμού και να δώσει λόγο στο Θεό ως αιρετικός, μη
γένοιτο.
Υ.Γ.
Ένα μικρό σχόλιο και για εκείνους που πρόθυμα υπερασπίζονται τον
Οικουμενικό Πατριάρχη και με το ένα ή το άλλο τρόπο βγαίνουν μπροστά στο
μέτωπο του "πολέμου" υπέρ του οικουμενισμού.
Αν έχετε άγνοια για την Παναίρεση του οικουμενισμού, κρίμα. Μελετήστε τους Αγίους της Εκκλησίας μας που τον καταδίκασαν.
Αν πάλι κίνητρό σας είναι η φιλοδοξία και η Πατριαρχική εύνοια, δύο φορές κρίμα. Την εύνοια του Θεού να γυρέψετε.
Αν λειτουργείτε έτσι επειδή φοβάστε, τότε θα έπρεπε να ντρέπεστε. Παραιτηθείτε με αξιοπρέπεια.
Τελικά όλοι εσείς κάνετε το μεγαλύτερο κακό στον ίδιο τον Πατριάρχη.
contributor columnist
