Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης
«Κήρυγμα της Ευαγγελικής περικοπής της Κυριακής της Ορθοδοξίας και η ανακοίνωση της διακοπής του μνημοσύνου του μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Ανθίμου»
(Απομαγνητοφώνηση κηρύγματος
Έφθασε καιρός, η των πνευματικών και ομολογητικών αγώνων αρχή. Όπως ακούσαμε προηγουμένως από την ευαγγελική περικοπή, για να μην αποστούμε και από το πρόγραμμα των ομιλιών που κάνουμε τώρα όλες τις Κυριακές του εκκλησιαστικού έτους, στην πρόκληση του Ναθαναήλ «εκ Ναζαρέτ δύναται τι αγαθόν είναι;», (μπορεί να βγει κάτι καλό από τη Ναζαρέτ;), του απήντησε ο Φίλιππος, «έρχου και ίδε». Έλα να δεις και να μάθεις εκ πείρας. Διότι προηγουμένως είπε «ον έγραψε Μωσής και προφήται εν τω νόνω ευρήκαμεν».
Βρήκαμε τον Σωτήρα, βρήκαμε τη σωτηρία! Βρήκαμε αυτόν τον οποίον
περίμεναν επί αιώνες οι άνθρωποι να έρθει κάτω στη γη. Κι αν
αμφιβάλλεις, έλα να δεις. «Έρχου και ίδε». Και ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός στο τέλος αυτής της ευαγγελικής περικοπής του λέει: «Εσύ
Ναθαναήλ είδες κάτι μικρό θαυμαστό από μένα, που σε γνώρισα ενώ ήσουν
ακόμη κάτω από τη συκιά, και θαύμασες. Θα δεις στη συνέχεια πολύ
μεγαλύτερα θαύματα». Και του είπε: «Απ’ άρτι όψεσθε τον ουρανόν ανεωγότα και τους αγγέλους του Θεού αναβαίνοντας και καταβαίνοντας επί τον Υιόν του Ανθρώπου». Από τώρα και
στο εξής, από της ενανθρωπήσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και από
της δημοσίας δράσεώς του, θα ανοίξουν οι ουρανοί. Θα δείτε τους αγγέλους
να ανεβαίνουν και να κατεβαίνουν, θα γίνει η γη, παράδεισος. Θα ιδρυθεί
η Εκκλησία, θα γεμίσει ο κόσμος αγίους, ασκητάς, θα γεμίσει αγιότητα,
καλοσύνη, αγάπη. «Απ’ άρτι όψεσθε τον ουρανόν ανεωγότα και τους αγγέλους του Θεού αναβαίνοντας και καταβαίνοντας». Και γέμισε η γη αγίους και αγγέλους. Και μόνο να σκεφτεί κανένας το μοναχικό τάγμα, τους οσίους ασκητάς,
των οποίων ο βίος χαρακτηρίζεται ως αγγελικός βίος, μπορεί να δεχτεί
ότι όντως γέμισε η γη από αγγέλους. Από ανθρώπους οι οποίοι σαν να μη
ζουν με σώμα, με σάρκα και ζουν μέσα στη γη βίο αγγελικό.
Αλλά μπορούσε το κακό, μπορούσε ο Σατανάς, αυτή την εγκαθίδρυση της Βασιλείας του Θεού, της Βασιλείας της αγιότητος, της καλοσύνης, της αγάπης, μπορούσε ο Σατανάς να την ανεχθεί; Ο οποίος κατά την προ Χριστού ανθρωπότητα έκανε ότι ήθελε, ήταν ο κοσμοκράτωρ του αιώνος τούτου;
Δεν προσπάθησε μήπως να ακυρώσει ακόμα και αυτό το κοσμοσωτήριο έργο
του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού; Δεν προσπάθησε ακόμη ενώ ήταν βρέφος,
μικρό παιδί ακόμη, ο Χριστός, δια του Ηρώδου να τον θανατώσει; Δεν
προσπάθησε επίσης διαμέσου των αρχιερέων και των Φαρισαίων, του
ιερατείου της εποχής εκείνης των Ιουδαίων, να τον εξαφανίσουν; Να τον
σταυρώσουν; Τον θανάτωσαν. Δεν τους πέρασε όμως. Και ο Χριστός σταυρώθηκε αλλά αναστήθηκε. Και το καλό και το αγαθό και ο ουρανός, ενίκησαν τις σκοτεινές δυνάμεις. Υπάρχει μια φοβερή εικόνα μέσα στην Αποκάλυψη –
όταν πριν από μερικά χρόνια ερμηνεύαμε την Αποκάλυψη εδώ, είχαμε
συγκλονιστεί από το βιβλίο της Αποκαλύψεως,- όπου στην Αποκάλυψη δείχνει
αυτή την πορεία όπου θα ακολουθούσε επί γης ο Χριστός, η Εκκλησία που είναι ο Χριστός επεκτεινόμενος εις τους αιώνας. Η Εκκλησία είναι ο Χριστός. Και λέει η Αποκάλυψη τί θα συναντούσε Εκκλησία μέσα στην ιστορία! Στο 12ο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης μας λέει: «Και σημείον μέγα ώφθη εν τω ουρανώ. Γυνή περιβεβλημένη τον ήλιον» (και φάνηκε στον ουρανό ένα μεγάλο σημάδι, μια γυναίκα ντυμένη με τον ήλιο) «και υποκάτω των ποδών αυτής και επί της κεφαλής αυτής στέφανος αστέρων δώδεκα» κ.λ.π. Η Εκκλησία, η Παναγία μας. «Και
ιδού δράκων πυρός μέγας, έχων κεφαλάς επτά και κέρατα δέκα και επί τας
κεφαλάς αυτού επτά διαδήματα. Και ο δράκων έστηκεν ενώπιον της γυναικός,
της μελλούσης τεκείν».
Και αυτή τη γυναίκα την υπό τον ήλιον, την Παναγία μας, ο διάβολος
στάλθηκε, όταν επρόκειτο η Παναγία μας να γεννήσει τον Κύριον Ιησούν
Χριστόν, «ίνα όταν τέκη, το τέκνον αυτής καταφάγη. Και έτεκεν Υιόν άρρενα, ος μέλλει ποιμαίνειν πάντα τα έθνη εν ράβδω σιδηρά».
Και εγέννησε η Παναγία μας τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, άρρενα, ο
οποίος πρόκειται, επρόκειτο και πρόκειται εις τον αιώνα να ποιμάνει τον
κόσμο εν ράβδω σιδηρά. Και ησύχασε ο διάβολος; «Και
η γυνή έφυγεν εις την έρημον, όπου έχει εκεί τόπον ητοιμασμένον από του
Θεού, ίνα εκεί τρέφωσιν αυτήν ημέρας χιλίας διακόσιας εξήκοντα». Και όταν άρχισε ο διωγμός εναντίον των πρώτων χριστιανών, δια των μοναχών η Εκκλησία διασώθηκε στην έρημο. Και εν τω μεταξύ, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην Αποκάλυψη μας δίνει μια φοβερά εικόνα της μάχης που έγινε επάνω στον ουρανό, ανάμεσα στους αρχαγγέλους και στον σατανά. Ο Μιχαήλ και οι άγγελοι αυτού που πολεμήσανε κατά του δράκοντος «και
ο δράκων επολέμησε και οι άγγελοι αυτού και ουκ ίσχυσεν. Και ουχ ευρέθη
τόπος αυτώ εν τω ουρανώ. Και εβλήθη ο δράκων, ο όφις ο μέγας ο αρχαίος,
ο καλούμενος διάβολος και σατανάς, ο πλανών την οικουμένην, εβλήθη εις
την γην και οι άγγελοι αυτού μετ’ αυτού εβλήθησαν». Και ακούστηκε θριαμβευτική φωνή: Νικήθηκε ο διάβολος από τον ουρανό, πετάχθηκε, και νίκησαν οι άγγελοι δια του αρνίου και δια του αίματος τον λόγον κλπ. «Και ότε είδε ο δράκων ότι εβλήθη εις την γην» (και όταν είδε ο δράκων ότι πετάχθηκε από τον ουρανό και νικήθηκε από τον Χριστό και τους αγγέλους) «εδίωξεν την γυναίκα, ήτις έτεκεν τον άρρενα», άρχισε διωγμό εναντίον της Παναγίας μας και εναντίον της Εκκλησίας, «και
εδόθησαν τη γυναικί δυο πτέρυγες του αετού του μεγάλου, ίνα πέτηται εις
την έρημον εις τον τόπον αυτής, όπως τρέφηται εκεί καιρόν και καιρούς
και ήμισυ καιρού από προσώπου όφεος. Και έβαλεν ο όφις εκ του στόματος
αυτού οπίσω της γυναικός, ύδωρ ως ποταμόν ίνα αυτήν ποταμοφορήσει και
εβοήθησεν η γη την γυναίκα. Και ήνοιξεν η γη το στόμα αυτής και κατέπιε
τον ποταμόν ον έβαλεν ο δράκων εκ του στόματος αυτού. Και οργίσθη ο
δράκων επί τη γυναικί και απήλθεν ποιήσαι πόλεμον μετά των λοιπών του
σπέρματος αυτής των τηρούντων τας εντολάς του Θεού και εχόντων την
μαρτυρίαν του Ιησού». Και θύμωσε
ο δράκων γιατί δεν μπόρεσε να πλήξει την Εκκλησία και διαρκώς σ’ όλη
την ιστορία της Εκκλησίας μας κάνει πόλεμο εναντίον όλων μας. Εναντίον
ποιών; «Μετά των λοιπών του σπέρματος αυτής, των τηρούντων τας εντολάς του Θεού και εχόντων την μαρτυρίαν του Ιησού».
Σας
έκανα αυτή την εισαγωγή αγαπητοί μου, για να σας πω με λίγα λόγια ότι η
Εκκλησία σε όλη την ιστορία της πολεμείται και πολεμείται σφοδρά, και πολεμουμένη νικά η Εκκλησία! Διότι μπορεί κανένας να νικήσει τον Θεόν; Λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «άνθρωπον εάν πολεμείς, ή ενίκησας ή ενικήθης. Εκκλησίαν δε εάν πολεμείς, νικήσαι αδύνατον». Αν πολεμάς την εκκλησία είναι αδύνατον να νικήσεις. «Θεός γαρ αδύνατον νικηθήναι».
Γιατί την Εκκλησία την κατευθύνει, είναι κεφαλή της Εκκλησίας ο Κύριος
ημών Ιησούς Χριστός. Πέρασαν οι διωγμοί εναντίον των Αγίων Αποστόλων από
τους Εβραίους και από τους ειδωλολάτρες, πέρασαν οι διωγμοί των τριών
πρώτων αιώνων που μας έδωσαν πλήθη μαρτύρων, ποταμοί αιμάτων των Αγίων
Μαρτύρων, και δεν ησύχασε ο διάβολος και δεν μπόρεσε να νικήσει την
Εκκλησίαν. Κι άρχισε εσωτερικά με τις αιρέσεις, εσωτερικό πόλεμο, και γέννησε τις αιρέσεις, τον Άρειο, τον Μακεδόνιο, τον Νεστόριο, τον Διόσκορο και τον 8ο και 9ο αιώνα προέκυψε η μεγάλη αίρεσις της Εικονομαχίας, τον θρίαμβο εναντίον της οποίας γιορτάζει σήμερα η Εκκλησία μας.
Ταλαιπώρησε πολύ την Εκκλησία η αίρεση της Εικονομαχίας,
έναν αιώνα και περισσότερο. Ξεκίνησε το 730 μ.Χ. επί της εποχής του
Λέοντος του Ισαύρου και τελείωσε το 843 μ.Χ. όταν η αυτοκράτειρα Θεοδώρα
ανεστείλωσε θριαμβευτικά τις εικόνες σαν σήμερα. Έναν αιώνα και
περισσότερο με κάποια διαλείμματα. Και δικαιολογώντας το συναξάρι, για
ποιο λόγο η Εκκλησία μας όρισε αυτή τη σημερινή θριαμβευτική γιορτή της Ορθοδοξίας,
μας λέει ότι όρισε να γίνεται αυτή η εορτή της Ορθοδοξίας για ποιο
λόγο; Το έχω πει πολλές φορές, γιατί με συγκινεί ο λόγος αυτός, ο οποίος
άλλοτε πραγματοποιείται, άλλοτε όχι. Όρισε λέει «και έκτοτε όρισαν ούτοι οι άγιοι ομολογηταί, ετήσιον ούτω ταύτην την ιεράν πανήγυριν γίνεσθαι, ίνα μήποτε και αύθις τη αυτή δυσεβεία εμπέσωμεν». Όρισαν τότε να γίνεται η Κυριακή της Ορθοδοξίας, να αναθεματίζονται οι αιρέσεις, να εξυμνούνται οι άγιοι, «αιωνία η μνήμη – ανάθεμα», ώστε εμείς ακούγοντες τα αναθέματα και τα εγκώμια να μην ξαναπέσουμε ποτέ σε αίρεση.
Και δεν γλίτωσε εύκολα η Εκκλησία μας την περίοδο εκείνη, όπως σας
είπα, και ξέρετε πώς ξεκίνησε η λύτρωση; Γι’ αυτό στην αρχή είπα: «Έφθασε καιρός, η των πνευματικών αγώνων αρχή». Ξεκίνησε από μοναχούς. Το τέλος όλης αυτής της περιόδου της Εικονομαχίας
ξεκίνησε από μοναχούς. Και τώρα μοναχοί, δεκάδες μοναχών στον Άγιον
Όρος, σήμερα την ώρα αυτή, λειτουργούν και μου τηλεφώνησαν χθες: «Πάτερ
Θεόδωρε θα είμαστε μαζί σας, θα προσευχόμαστε, για να μπορέσουμε κι
εμείς, όπως ετέθη τέλος στην εικονομαχία, να βάλουμε αρχή να τελειώσουμε
μια άλλη μεγάλη αίρεση, χειρότερη από την εικονομαχία. Προσευχόμαστε
μαζί σας». Λέει το συναξάρι, από καλογήρους άρχισε, από μοναχούς, ο αγώνας εναντίον των εικονομάχων. «Τούτων
δε ούτως εχόντων, επίσκεψις τις εγίνεται θεία Ιωαννικίω τω μεγάλω, εν
τοις του Ολύμπου όροις συνασκουμένου. Ο γαρ μέγας ασκητής Αρσάκειος
γενόμενος προς αυτόν του είπε: ο Θεός με προς σε απέστειλεν, ως αν προς
τον οσιότατον άνδρα Ησαϊαν τον έγκλειστον εκ Νικομηδείας ελθόντες παρ’
αυτού μάθωμεν όσα φίλα Θεώ και αρμόζοντα τη αυτή εκκλησία». Να μαζευτούμε οι μοναχοί να κάνουμε σύσκεψη και να δούμε τι θέλει ο Θεός, τι θα κάνουμε με αυτή την αίρεση; Και αποφάσισαν: «Τάδε λέγει Κύριος. Ιδού ήγγικεν το τέλος των εχθρών του εμού εκτυπώματος».
Έφθασε ο καιρός να τελειώσει αυτή η ιστορία με την εικονομαχία. Και
πήγαν τότε όλοι οι μοναχοί αυτοί αντιπροσωπεία στον αυτοκράτορα και στη
βασίλισσα τη Θεοδώρα και άρχισε όλη αυτή η διεργασία, για να μην σας
παρατείνω πολύ τον λόγο γιατί έχουμε σπουδαία πράγματα να πούμε και εδώ
και στο αρχονταρίκι σήμερα. Μακρά η οδός και να κάνετε υπομονή.
Άρχισε λοιπόν εκ μέρους των μοναχών και έλαβε τέλος η περίοδος της Εικονομαχίας,
η οποία συγχρόνως εσήμανε για μια άλλη φορά τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας.
Τι πλούτος, τι θησαυρός η Ορθοδοξία! Η πίστη μας! Από της εποχής της
ενανθρωπήσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού μέχρι σήμερα. Διαρκώς, διαρκώς, διαρκώς θησαυρίζουμε αγιότητα, καλοσύνη, αγάπη, αγίους. Ακόμη και στις ημέρες μας μας δίνει ο Θεός αγίους. Κι άλλη φορά το έχω πει: Έμειναν έκπληκτοι οι απεσταλμένοι του Ρώσου άρχοντος Βλαδιμήρου όταν
έφθασαν στην Κωνσταντινούπολη και πήγαν μέσα στο ναό της Αγίας Σοφίας
και άκουσαν την ψαλμωδία, άκουσαν τους ύμνους, είδαν τους αρχιερείς,
τους διακόνους, τους ιερείς ντυμένους, το ναό το αρχιτεκτόνημα και είπαν
«εδώ είναι σαν να βρισκόμαστε μέσα στον ουρανό, δεν είμαστε στη γη».
Αυτή είναι η Ορθοδοξία μας, πλούτος θησαυρός των Αγίων Πατέρων στη
λατρεία, στους ύμνους. Δεν υπάρχει τέτοιος θησαυρός. Ακόμη και περί το
τέλος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ο γνωστός μοναχός Ιωσήφ Βρυέννιος, ο δάσκαλος του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού και του Πατριάρχου Γενναδίου Σχολαρίου,
αντιλαμβανόμενος τότε ότι έρχεται η αίρεσις του Παπισμού να μας
καταβάλλει και να μας εξουθενώσει, είπε τα θριαμβευτικά αυτά λόγια τα
οποία συχνά λέμε όχι ολοκληρωμένα: «Η Ορθόδοξος πίστης ημών, αύτη πλούτος ημών, αύτη δόξα, αύτη γένος, αύτη στέφανος, αύτη καύχημα!». Αυτή είναι η ταυτότητά μας, γιορτάζουμε σήμερα όλοι οι Ορθόδοξοι. «Η Ορθόδοξος πίστης ημών, αύτη πλούτος ημών, αύτη δόξα, αύτη γένος, αύτη στέφανος, αύτη καύχημα!».
Αυτή είναι το καύχημά μας, η ταυτότητά μας, ο πλούτος μας, ο θησαυρός
μας. Και προσθέτει εκείνα τα οποία είναι σαν ένας παιάνας: «Ούκ
αρνησόμεθα σε φίλη Ορθοδοξία, ού ψευσόμεθά σε πατροπαράδοτον σέβας, ου
καθιστάμεθά σου μήτερ ευσέβεια. Εν σοι εγενήθημεν και σοι ζώμεν και εν
σοι κοιμηθησόμεθα». Δεν θα σε αρνηθούμε. Γεννηθήκαμε ορθόδοξοι, ανατραφόμαστε ορθόδοξοι και θα πεθάνουμε ορθόδοξοι. «Ει δε καλέσει καιρός και υπέρ σου μυριάκις τεθνηξόμεθα». Κι αν χρειαστεί θα πεθάνουμε και για σένα Ορθοδοξία. Και πέθαναν πάρα πολλοί άγιοι μάρτυρες.
Και τι έγινε άραγε μετά το τέλος της Εικονομαχίας; Έληξαν οι αιρέσεις; Γιατί είπαν τότε οι Πατέρες «θα κάνουμε αυτή την τελετή ώστε στο εξής να μην ξαναπέσουμε στην ίδια δυσέβεια». Τελείωσαν με την εικονομαχία οι αιρέσεις; Δεν τελείωσαν. Δυο αιώνες αργότερα έγινε το μεγάλο σχίσμα του Παπισμού. Ο Παπισμός αποχωρίστηκε, έφυγε, ξεχώρισε από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Περιέπεσε σε αίρεση. Και ποιός
υποκίνησε αυτήν την αίρεση; Και το λέω αυτό και έχει πολύ μεγάλη
σημασία με αυτά που θα σας πω στη συνέχεια και με αυτά που κάνω ήδη
σήμερα και θα κάνω στη συνέχεια. Και ποιος υπεκίνησε πάλι αυτήν την
αίρεση; Ο δράκων ο μέγας, ο όφις ο αρχαίος. Και ποιος τα λέγει αυτά; Ο πατήρ Θεόδωρος; Τα λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς,
ο αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης. Ας τα ακούσουν αυτά όλοι οι θεολόγοι στις
θεολογικές σχολές και οι αρχιερείς και οι πατριάρχες. Οι οποίοι
γίνονται υπηρέται γίνονται αυτού του δράκοντος, του όφεως του μεγάλου, του αρχαίου. Τι λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς; «Πάλιν ο δεινός και αρχέκακος όφις την εαυτού κεφαλήν καθ’ ημών διαίρων υποψιθυρίζει τα της αληθείας αντίθετα». Πάλι ο αρχαίος όφις, ο διάβολος, σηκώνει κεφάλι και μας ψιθυρίζει τα αντίθετα με την αλήθεια. Και λέει αυτός: «ούτως
Αρείους, ούτως Απολλιναρίους, ούτως Ευνομίους και Μακεδονίους, ούτω
πλείστους ετέρους προσαρμοσάμενος τω αυτού προσφύντας ολκώ δια της
εκείνων γλώττης τον οικείων κατά της ιεράς εκκλησίας επαφήκεν ιόν».
Παίρνει ο διάβολος τους αιρετικούς, τους προσαρμόζει στο σώμα του και
αφήνει το δηλητήριο εναντίον της Εκκλησίας. Και παρακάτω, ερχόμενος στις
ημέρες του ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς λέει: «Ούτως τοίνυν ο νοητός και δια τούτο μάλλον επάρατος όφις, το πρώτον και μέσον και τελευταίον κακόν ο πονηρός κλπ.» τι κάνει; «Δια των αυτώ πειθηνίων Λατίνων περί Θεού καινάς εισφέρει φωνάς».
Με τους Λατίνους, τους Παπικούς οι οποίοι είναι όργανά του, είναι
υποτακτικοί του, είναι τσιράκια του, -ακούστε τα όλοι εσείς οι οποίοι
θεωρείτε πως ο Παπισμός είναι εκκλησία και αποφασίσατε και στη σύνοδο της Κρήτης ότι ο Παπισμός είναι εκκλησία- «δια των αυτώ πειθηνίων Λατίνων περί Θεού καινάς εισφέρει φωνάς». Και μη νομίζετε, λέει, πως ακόμη και το παραμικρόν στη διδασκαλία της Εκκλησίας είναι για να το παραβλέψουμε. «Ου μικρόν εν τοις περί Θεού, το παραμικρόν».
Σ΄ ό,τι έχει σχέση με την πίστη μας, και το παραμικρό, δεν είναι μικρό.
Και συνοψίζοντας ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς την στάση της Εκκλησίας
μας δια των αιώνων – τώρα έχουμε αλλαγή- απέναντι του Παπισμού και απέναντι όλων των αιρέσεων, ακούσατε προηγουμένως «όλοις τοις αιρετικοίς, ανάθεμα».
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς λοιπόν, συνοψίζοντας τη στάση απέναντι των
Παπικών, τι λέει; Να ενωθούμε, να αγκαλιαστούμε, να συμψάλλουμε; Στο Φανάρι ο Πατριάρχης με τον Πάπα αγκαλιές, φιλιά, συμπροσευχές; Και στην Κρήτη αναγνώριση; Τι λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς; «Αλλ’ ημείς διδαχθέντες υπό της θεοσοφίας των πατέρων αυτού τα νοήματα μη αγνοείν», εμείς διδαχθήκαμε από τους αγίους Πατέρας να μην αγνοούμε του πονηρού της παγίδες - να το μάθετε απ έξω- «ουδέ ποτ’ αν υμάς κοινωνούς δεξαίμεθα», δεν θα σας δεχτούμε ποτέ σε κοινωνία τους αιρετικούς, τους πάπες, τους προτεστάντες, τους μονοφυσίτες, «ουδέ ποτ’ αν υμάς κοινωνούς δεξαίμεθα μέχρις αν και εκ του Υιού το Πνεύμα λέγητε»,
μέχρις ότου εξακολουθείτε να λέτε ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται και εκ
του Υιού, μέχρις ότου εξακολουθείτε να είστε αιρετικοί, δεν έχουμε
καμία σχέση μαζί σας, καμία κοινωνία μαζί σας. Και δεν είναι γνώμη μόνο
του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, είναι γνώμη όλης της Εκκλησίας.
Έτσι πορεύθηκε η Εκκλησία μας μέχρι και της εποχής του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και μέχρι της περιόδου της Φερράρας – Φλωρεντίας, όπου εκεί επιχειρήθηκε να γίνει η ένωση με τον Πάπα. Υπήρξε και πάλι ένας άτλαντας, ένας γίγαντας της Ορθοδοξίας, ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός,
ο οποίος ενώ όλοι οι άλλοι υπέγραψαν τις συνοδικές αποφάσεις, όπως
υπέγραψαν και τώρα τις συνοδικές αποφάσεις της Κρήτης, - έχουν δίκιο
μερικοί που λένε ότι η σύνοδος της Κρήτης είναι συνέχεια της συνόδου Φερράρας – Φλωρεντίας-
υπέγραψαν τότε όλοι τον προδοτικό όρο και δεν υπέγραψε μόνον ένας, ο
Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός. Και είπε τότε ο Πάπας τον γνωστόν: «Λοιπόν εποιήσαμεν ουδέν». Δεν κάναμε τίποτε. Μακάρι να είχαμε και τώρα κάποιους επισκόπους, να είχαμε έναν επίσκοπο, ο οποίος να έβγαινε φανερά και να έλεγε: «εγώ δεν συμφωνώ», στον χώρο μας, στην Ελλάδα μας «δεν
συμφωνώ, καταδικάζω, απορρίπτω τη σύνοδο της Κρήτης, είναι προδοτική
σύνοδος, υπέγραψε αιρέσεις, την παναίρεση του οικουμενισμού!».
Υπάρχουν βέβαια άλλοι –και είναι κρίμα- εκτός Ελλάδος, κάποια
Πατριαρχεία, που δεν έλαβαν μέρος στη σύνοδο της Κρήτης. Το Πατριαρχείο
της Βουλγαρίας, της Γεωργίας, της Μόσχας, της Αντιόχειας. Και ενώ τότε
όπως λέγει ο
Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς προσπαθούσε ο πονηρός να ψιθυρίσει στα αυτιά
των Λατίνων, των υποτακτικών του, των παπικών που είναι τσιράκια του,
τις αιρέσεις, είδε πέρασαν πολλοί αιώνες και παρά την τουρκοκρατία και
τα βάσανά μας την κρατήσαμε την πίστη μας, δεν τη χάσαμε μετά από τη
Φερράρα – Φλωρεντία. Εξαιτίας του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού την
κρατήσαμε την πίστη μας. Και τώρα κάνει άλλο τέχνασμα ο πονηρός. Και το
τέχνασμα αυτό και η αίρεση αυτή που έχει ψιθυρίσει και πάλι στα αυτιά
κάποιων πατριαρχών αιρετικών, κάποιων αρχιεπισκόπων, όπως στην
εικονομαχία κρατάει τώρα και πάλι έναν αιώνα. Τι ψιθύρισε ο διάβολος
τώρα στα αυτιά μερικών πατριαρχών στου πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως μασόνων; «Δεν
είστε μόνον εσείς Εκκλησία. Ο Θεός αγαπάει όλους. Αγαπάει και τους
προτεστάντες, αγαπάει και τους μονοφυσίτες και εκκλησία είναι όλοι». Αυτές τις ημέρες, πτυχιούχος της Χάλκης καθηγητής στην Αυστρία, υποστηρικτής της Κρήτης και παρών στην Κρήτη, μας εξέπληξε και είπε ότι: «Μα καλά, όλοι αυτοί οι αντιδρώντες», όλοι εμείς, «ισχυρίζονται ότι μόνον η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία».
Ε, και έχουμε λάθος να υποστηρίζουμε ότι μόνο εμείς είμαστε η Μία,
Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, η εκκλησία των πατέρων; Αυτοί
δεν το πιστεύουν όμως. Πιστεύουν πως όλοι είναι εκκλησίες, όλοι οι
αιρετικοί είναι εκκλησίες και όλοι οι αιρετικοί θα σωθούν. Άρχισαν
λοιπόν από τις αρχές του 20ου αιώνος να κηρύσσουν αυτή την αίρεση του Οικουμενισμού,
ότι δεν σώζονται οι άνθρωποι μόνον μέσα στην Εκκλησία την Ορθόδοξη,
σώζονται παντού και σώζονται ακόμη και μέσα στις άλλες θρησκείες. Και ο
διαχριστιανικός οικουμενισμός έγινε και διαθρησκειακός οικουμενισμός. Δε βλέπετε τώρα τι αγάπες με το Ισλάμ; Τους κάνουν ακόμη και τζαμιά εδώ, εκεί, τους κουβαλάνε. Κουβαλήθηκαν μαζί με τον Πάπα, ο πατριάρχης και ο αρχιεπίσκοπος στη Λέσβο το καλοκαίρι για να υποδεχτούν τους μουσουλμάνους. Άσχετα με την ανθρώπινη δυστυχία. Και ο πατριάρχης μοιράζει κοράνια. Και τον μιμούνται όλοι οι άλλοι και μοιράζουν κοράνια. Το Ισλάμ. Και στο Ισλάμ σώζονται οι άνθρωποι. Πρωτοφανή πράγματα! Πρωτοφανείς αιρέσεις!
Και βέβαια η διαπίστωση αυτή –για να μη σας κουράσω, τα έχω πει, τα έχω
γράψει πολλές φορές- δεν είναι μόνο δική μου. Όλον τον αιώνα, αφότου
άρχισε αυτή η παναίρεση του Οικουμενισμού
υπήρξαν αντιδράσεις πολλών: αρχιερέων, θεολόγων, του Αγίου Όρους. Κι
έχω σημειώσει εδώ μόνον δυο, τρία να σας διαβάσω κάποιες αντιδράσεις
εναντίον αυτής της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, εξαιρετικές αντιδράσεις, για να δείτε τι κάνουμε τώρα, τι κάνουμε σήμερα! Αντιμετωπίστηκε
η εικονομαχία τότε, θριάμβευσε η ορθοδοξία. Τώρα ο οικουμενισμός που
είναι μέσα μας; Που τους έχουμε δίπλα μας τους οικουμενιστάς; Στους
ναούς μας, στις μητροπόλεις μας, δίπλα μας είναι οι αιρετικοί, οι
εικονομάχοι. Τι θα κάνουμε τώρα;
Σε μια απόφαση της η Ιερά Κοινότης του Αγίου Όρους του 1987, έχω σημειώσει εδώ μερικά, λέει: «Το Άγιον Όρος ωσαύτως δε συμμερίζεται την άποψιν ότι εκτός της Ορθοδοξίας υπάρχουν εκκλησίαι». Οι άλλοι λένε πως είναι εκκλησίες οι άλλοι και το πέρασαν και στην Κρήτη αυτό. «Υπάρχουσι μόνον κοινότητες αιρετικών και σχισματικών». Όλοι οι άλλοι είναι κοινότητες αιρετικών και σχισματικών. «Ομολογούντων
πίστην εις τον Χριστόν πλην όμως ετέρως καθ’ ό ομολογεί η Αγία του
Χριστού Εκκλησία, ήτις είναι Μία και ταυτίζεται με την Ορθόδοξον
Εκκλησίαν. Οι Ρωμαιοκαθολικοί είναι σχισματικοί και αιρετικοί. Άνευ
εγκύρων μυστηρίων και Θείας Χάριτος». Το Άγιον Όρος τώρα, πριν από μερικά χρόνια.
Να σας θυμίσω τι λέει ο καινούριος Άγιος, ο μεγάλος Σέρβος διδάσκαλος, ο Ιουστίνος ο Πόποβιτς: «Ο
οικουμενισμός είναι κοινό όνομα δια τους ψευδοχριστιανούς, δια τας
ψευδοεκκλησίας της δυτικής ευρώπης. Μέσα του ευρίσκεται η καρδία όλων
των ευρωπαϊκών ουμανισμών, με επικεφαλής τον Παπισμόν. Όλοι αυτοί οι
ψευδοχριστιανοί, όλαι αι ψευδοεκκλησίαι δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία
αίρεσις παραπλεύρως εις την άλλην αίρεσιν». Όλοι οι άλλοι. Δεν έλεγε ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: «Να χαίρεστε που γεννηθήκατε ορθόδοξοι και αλίμονο στους άλλους που περπατούν στο σκοτάδι»; Το κοινόν ευαγγελικόν όνομα τους είναι «Παναίρεσις» όλων αυτών. Κι ένας καθηγητής τότε ορθόδοξος – σπανίζουν πλέον οι ορθόδοξοι καθηγηταί- ο καθηγητής Ανδρέας Θεοδώρου, έχει μια πολύ ωραία θέση: «Ο οικουμενισμός δεν είναι αίρεσις και παναίρεσις, ως συνήθως χαρακτηρίζεται, είναι κάτι πολύ χειρότερο της παναιρέσεως. Ο οικουμενισμός είναι υπέρβαση, αμνήστευση, παραθεώρηση, νομιμοποίηση όλων των αιρέσεων».
Μπορεί να ξεπερνάει όλες τις αιρέσεις. Και μία επίσης θαυμάσια θέση για
τον οικουμενισμό ενός πολύ γνωστού γέροντος, του πατρός Επιφανίου Θεοδωροπούλου,
ο οποίος έγραψε μια συγκλονιστική επιστολή προς τον πατριάρχη
Αθηναγόρα, ένα γράμμα θαρραλέο, βοηθάει όλους να καταλάβουμε τι είναι ο
οικουμενισμός, γιατί αντιδρούμε, γιατί σε λίγο θα σας ανακοινώσω κάτι το
οποίο υποπτεύομαι ότι το καταλαβαίνετε, για να καταλάβετε τι είναι αυτό
για το οποίο διαμαρτυρόμαστε. Λέει λοιπόν ο άγιος γέροντας ο Επιφάνιος
Θεοδωρόπουλος: «Παναγιότατε», προς τον Αθηναγόρα το ΄69, «από πολλού απεδείξατε ημάς αυτόν ως οπαδόν του πλέον απαισίου συγκρητισμού». Είστε οπαδός του συγκρητισμού, τα ανακατεύετε όλα. «Έχετε
άραγε αντιληφθεί τι σημαίνει κατά βάθος ο επάρατος οικουμενισμός; Έχετε
εμβαθύνει εις το πνεύμα αυτού του κατασκευάσματος; Υπό τον επάρατον Οικουμενισμόν δεν κρύπτεται απλώς μία αίρεσις», ακούστε, «κρύπτεται αυτή αύτη η άρνησις του αποκαλυπτικού χαρακτήρος της Χριστιανικής Πίστεως. Κατά τούτο ο Οικουμενισμός είναι χείρων πάσης αιρέσεως», χειρότερος από κάθε αίρεση. «Η
αίρεσις του Αρείου παραδείγματος χάριν καθώς και πάσαι αι άλλαι
αιρέσεις ωχριώσι ενώπιον του τέρατος του οικουμενισμού. Διότι πάσαι αι
χριστιανικαί αιρέσεις, και αι πλέον βλάσφημοι, ουδέ διενοούντο καν να
αμφισβητήσωσι την μοναδικότητα και αποκλειστικότητα του Χριστιανισμού ως
αληθείας εξ αποκαλύψεως». Όλες οι αιρέσεις είχανε σφάλματα αλλά καμιά δεν είπε ότι ο Χριστιανισμός δεν είναι η απόλυτη αλήθεια. Οι Οικουμενισμός λέει πως δεν είμαστε μόνο εμείς η αλήθεια, υπάρχουν και αλλού αλήθειες, υπάρχει και αλλού σωτηρία.
Περιμέναμε λοιπόν αυτόν τον Οικουμενισμό,
αυτήν την παναίρεση τη χειρότερη όλων των αιρέσεων, περιμέναμε να την
καταδικάσουν. Και αγωνιζόμασταν για όλα αυτά. Οι 18 τόμοι της Θεοδρομίας 18 χρόνια τώρα, είναι γεμάτοι από αυτούς τους αγώνες που κάναμε εναντίον της παναιρέσεως του Οικουμενισμού. Το Άγιον Όρος, αρχιερείς, εμείς, ο κόσμος. Θυμάστε τι έγινε με τον Πάπα! Τι ξεσηκωμός υπήρξε τότε! Και τί έγινε; Καταδικάστηκε η παναίρεση του Οικουμενισμού; Και
τι είναι εκείνο τώρα το οποίο μας κάνει να μην ανεχόμαστε πλέον αυτή
την κατάσταση; Γιατί ανεχτήκαμε τόσα χρόνια αυτή την κατάσταση; Δεν θα
υπήρχε κι άλλο περιθώριο κάποιας αναβολής;
Στο
ίδιο ερώτημα βρέθηκε το 1969-1970 και το Άγιον Όρος με την Αθηναγόρα.
Εκεί όλες οι μονές του Αγίου Όρους, εξαιρέσει κάποιων, έκοψαν τον
μνημόσυνο του Αθηναγόρα το 1968. Ανάμεσα στις μονές τις λίγες που δεν
έκοψαν το μνημόσυνο ήταν και η μονή Σταυρονικήτα, στην οποία τότε μοναχός ήταν ο Άγιος Παΐσιος. Ο οποίος τότε πριν κόψουν το μνημόσυνο, η μονή Σταυρονικήτα, έγραψε μια επιστολή προς τον γέροντα Χαράλαμπο Βασιλόπουλο.
Χαριτωμένη επιστολή όπως όλα του Αγίου Παϊσίου είναι χαριτωμένα. Και τι
έλεγε ο Άγιος Παΐσιος; Εναντίον του Αθηναγόρα πριν κόψουν το μνημόσυνο.
Και στην επιστολή αυτή συνιστά να μη βιαζόμαστε να κόψουμε το
μνημόσυνο, να περιμένουμε και το έχουν κάνει παντιέρα τώρα όλοι: «μα να ο Άγιος Παΐσιος λέει να μην κόψουμε το μνημόσυνο». Δε στάθηκε εκεί ο Άγιος Παΐσιος. Προχώρησε. Λέει λοιπόν σε εκείνη την επιστολή ο Άγιος Παΐσιος: «Φαντάζομαι
ότι θα με καταλάβουν όλοι ότι τα γραφόμενα μου δεν είναι τίποτε άλλο
παρά ένας βαθύς μου πόνος δια την γραμμήν και κοσμικήν αγάπην δυστυχώς
του πατέρα μας κυρίου Αθηναγόρα». Πονάω, λέει ο Άγιος Παΐσιος, ο Αθηναγόρας μάς πονάει. Πόσο μάς πονάει τώρα ο Βαρθολομαίος; Χίλιες φορές περισσότερο. «Όπως
φαίνεται, αγάπησε μιαν άλλη γυναίκα μοντέρνα, που λέγεται παπική
εκκλησία, διότι η Ορθόδοξος Μητέρα μας δεν του κάνει καμίαν εντύπωσιν
επειδή είναι πολύ σεμνή. Αυτή η αγάπη που ακούστηκε από την Πόλη, βρήκε
απήχηση σε πολλά παιδιά του που τη ζουν στις πόλεις». Και παρακάτω: «Μετά
λύπης μου, από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε
ψίχα πνευματική ούτε φλοιό. Ξέρουν όμως να ομιλούν για αγάπη και ενότητα».
Και πολλά άλλα που δεν θα σας τα πω όλα. Και τι έκανε, έμεινε εκεί ο
Άγιος Παΐσιος; Όταν είδε ότι ο Αθηναγόρας δεν σταματάει αλλά προχωράει
και ενώ η Μονή Σταυρονικήτα προβληματιζόταν τι να κάνει τότε, να κόψει
το μνημόσυνο ή όχι – είχε πει ο Αθηναγόρας τότε πράγματα πολύ λιγότερα
από αυτά που λέει ο Βαρθολομαίος και οι άλλοι οι οικουμενισταί οι δικοί
μας- είχε πει ο Αθηναγόρας τότε: «Απατώμεθα
και αμαρτάνομεν εάν νομίζομεν ότι η ορθόδοξος πίστης κατήλθε εξ ουρανού
και ότι τα άλλα δόγματα είναι ανάξια. Σκοπός κάθε θρησκείας είναι να
δικαιώσει τον άνθρωπον. Όλες οι θρησκείες, όχι μόνον εμείς». Και το φοβερότερον που είπε ο Αθηναγόρας: «Δεν
πρόκειται η μια εκκλησία να υποταχθεί εις την άλλην, αλλ’ ομού να
επανιδρύσομεν την μίαν, αγίαν, καθολικήν και αποστολικήν εκκλησίαν».
Δεν υπάρχει η Εκκλησία κατά τον Αθηναγόρα, πρέπει να την ιδρύσουμε ξανά
όλοι μαζί, με τις αιρέσεις μαζί να ξαναιδρύσουμε την Εκκλησία. Και
γράφει τότε, ο τότε ηγούμενος ο Βασίλειος ο Γοντικάκης, μετέπειτα ηγούμενος της μονής Ιβήρων και υπογράφει, αυτό που γράφει, ο ιερομόναχος Γρηγόριος και ο μοναχός Παΐσιος. Τι του γράφουν; Γράφουν: «Το ότι στη μονή Σταυρονικήτα μνημονεύεται σήμερα το όνομα του πατριάρχου, πράγμα σπάνιο για κοινόβιο του Αγίου Όρους», γιατί είχαν όλα κόψει το μνημόσυνο, «τούτο γίνεται κατ’ ανοχήν», το ανεχόμαστε απλώς μέχρι τώρα, «από σεβασμό στην Εκκλησία και όχι σαν έκφραση καταφάσεως στη γραμμή αυτή».
Δεν συμφωνούμε με τη γραμμή αυτή. Και λίγο μετά, το επόμενο έτος όταν ο
Αθηναγόρας προχώρησε και σε άλλες δηλώσεις και είπε ότι το “filioque” και το “πρωτείο” δεν είναι σημαντικές διαφορές, απλά έθιμα είναι, γράφει τότε ο ηγούμενος της μονής Σταυρονικήτα ο αρχιμανδρίτης Βασίλειος «και οι συν εμοί εν Χριστώ αδελφοί» και ο Άγιος Παΐσιος, ο οποίος λίγο πριν έλεγε «προσέξτε μην κόβετε εύκολα μνημόσυνο», λέει λοιπόν το έγγραφο: «Μετά δε την περί filioque και πρωτείου ως απλών εθίμων δήλωσιν του πατριάρχου, επαύσαμεν το μνημόσυνον», έκοψαν και αυτοί το μνημόσυνο, και ο Άγιος Παΐσιος, «αισθανθέντες ότι εξέλιπεν παν περιθώριον ανοχής ή προθεσμία αναμονής». Δεν υπάρχει πλέον περιθώριο αναβολής, δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλο.
Αν τότε αγαπητοί μου, πριν από τόσα χρόνια, το ’70, πριν από σαράντα εφτά χρόνια «εξέλιπεν παν περιθώριο αναμονής»,
τι περιθώριο αναμονής μας έχει μείνει τώρα με την καταστροφή που έκανε ο
πατριάρχης Βαρθολομαίος, οι οικουμενισταί; Παλαιότερα είχα γράψει ένα
κείμενο ότι κινδυνεύει η Ορθοδοξία. Είχα αποδείξει στο κείμενο εκείνο τι
διάβρωση έχουμε υποστεί, τι διάβρωση έχουμε υποστεί στην Ιεραρχία, τι διάβρωση έχουμε υποστεί στις θεολογικές σχολές, τι διάβρωση έχουμε υποστεί ακόμη και στον Άγιον Όρος! Πόσα χρόνια περάσανε; Υπάρχει πλέον δικαίωμα αναβολής; Όταν μάλιστα έχουμε και συνοδική πλέον επιχείρηση του Οικουμενισμού. Υπάρχουν ορισμένοι και ανάμεσά σας, και κάποιοι ακόμη και δικοί μου Αγιαντωνίτες περιστασιακοί, οι οποίοι λένε: «Καλά, γιατί πάτερ προβληματίζεστε να κόψετε το μνημόσυνο του Ανθίμου; Ο Άνθιμος είναι οικουμενιστής;». Θα σας πω κάτι στο αρχονταρίκι, θα σας διαβάσω για να δείτε πώς ο Άνθιμος είναι Οικουμενιστής, για να μη σας καθυστερώ εδώ περισσότερο. Έχω στο αρχονταρίκι να σας ανακοινώσω σημαντικά πράγματα. Εκείνο όμως το κομβικό σημείο που αποδεικνύει ότι πρέπει να κόψουμε το μνημόσυνο είναι η σύνοδος της Κρήτης.
Δε χωράει πλέον άλλο περιθώριο. Στο πιο ψηλό επίπεδο ο κανόνας λέει
όταν γυμνή τη κεφαλή ο επίσκοπος κηρύσσει αίρεση, τότε του κόβουμε το
μνημόσυνο. Υπάρχει υψηλότερο επίπεδο, αυθεντικό επίπεδο, που να το
βλέπει όλος ο κόσμος, και μάλιστα σε γραπτά που μένουν – τα γραπτά της
συνόδου αυτής θα μένουν αν δεν τα καταδικάσουμε, θα μένουν στους αιώνες,
‘scripta manent’. Αφού λοιπόν ο αρχιεπίσκοπος, ο μητροπολίτης
Θεσσαλονίκης εγκωμιάζει τη σύνοδο της Κρήτης και την εγκρίνει και
δέχεται όσα αποφασίστηκαν στην Κρήτη, δέχεται γυμνή τη κεφαλή την αίρεση του Οικουμενισμού. Και είναι και ο ίδιος οικουμενιστής.
Δε θα σας κουράσω περισσότερο, θα σας διαβάσω μόνον το τέλος ενός
κειμένου που του έστειλα ανακοινώνοντας τη διακοπή του μνημοσύνου. Κάτω
στο αρχονταρίκι θα σας διαβάσω ολόκληρο το κείμενο.
Στο κείμενο λοιπόν το οποίο έστειλα προς τον μητροπολίτη Θεσσαλονίκης του λέω τα εξής: «Στην
κατηγορία των οικουμενιστών επισκόπων ανήκετε ολοφάνερα κι εσείς
Παναγιότατε Μητροπολίτα Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμε, όπως σας εξήγησα προ
ημερών στην επιστολή που σας έστειλα απαντώντας στην πατρική εντός
εισαγωγικών και νουθετήρια επιστολή σας με την οποία μου συνιστούσατε να
παύσω να ομιλώ για τον Οικουμενισμό και για τη σύνοδο της Κρήτης, γιατί αναστατώνω δήθεν τις συνειδήσεις του πληρώματος της Εκκλησίας.
Επιβεβαιώσατε ολοφάνερα γυμνή τη κεφαλή την οικουμενιστική σας
ταυτότητα με την εγκωμιαστική αποδοχή της ψευδοσυνόδου της Κρήτης κατά
τη σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος στις 23-24 Νοεμβρίου
2016 και με την εντολή να διαβαστεί και να διανεμηθεί στους ιερούς ναούς
της μητροπόλεώς σας το ψευδέστατο κείμενο «Προς τον λαό». Όση
προσπάθεια κι αν καταβάλετε εσείς και οι άλλοι οικουμενισταί επίσκοποι
να εξωραΐσεται την ψευδοσύνοδο, δεν πρόκειται να το επιτύχετε. Διότι αυτή δεν είναι ούτε Αγία ούτε Μεγάλη ούτε Σύνοδος,
όπως προκύπτει από την αληθή μαρτυρία του πληρώματος της Εκκλησίας.
Επειδή λοιπόν εμπίπτετε σε όσα περί επισκόπων που κηρύσσουν αίρεση
διαλαμβάνει ο 15ος κανών της πρωτοδευτέρας συνόδου του Μεγάλου Φωτίου, συνοψίζοντας την αποστολική και πατερική παράδοση, γι’ αυτό ΔΙΑΚΟΠΤΩ την μνημόνευση του ονόματός σας -[παύση, χειροκροτήματα, «άξιος»]- κατά τις ιερές ακολουθίες συμβολικά από σήμερα Κυριακή της Ορθοδοξίας.
Δεν ανέχεται η ιερατική μου συνείδηση η μεν Εκκλησία των Αγίων Πατέρων
και των Αγίων Συνόδων να καταδικάζει σήμερα όλες τις αιρέσεις και τους
εικονομάχους, σεις όμως να αναγνωρίζετε τις αιρέσεις ως εκκλησίες και να
συναποτελείτε με τους εικονομάχους προτεστάντες το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών. Μνημονεύοντας το όνομα σας δηλώνω ότι είμαι κι εγώ οικουμενιστής,
ότι έχω την ίδια πίστη με εσάς και ψεύδομαι ενώπιον της αληθείας του
Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, του Θύοντος και Θυομένου επί της Αγίας
Τραπέζης, όπως ψεύδεσθε τώρα. Και όλοι σχεδόν οι επίσκοποι παλαιάς και
νέας Ελλάδος ισχυριζόμενοι εκφώνως ότι ο πατριάρχης Βαρθολομαίος και η
Ιερά Σύνοδος ορθοτομούν τον Λόγον της Αληθείας. Θα χαρώ πολύ, αν εφαρμόζοντας κι εσείς τους ιερούς κανόνες και ιδιαίτερα τον 15ο της πρωτοδευτέρας επαινέσετε
αγώνες υπέρ της ευσεβείας ή τουλάχιστον με αφήσετε να επιτελώ το
λειτουργικό και διδακτικό μου έργο στον Ιερό Ναό του Αγίου Αντωνίου. Δεν θέλω να φύγω από τον Άγιο Αντώνιο!». -[Χειροκροτήματα]-.
Θα
σας πω στο αρχονταρίκι τι είπα σε κάποιον επίσκοπο, ο οποίος μου
τηλεφώνησε χθες και με συνιστούσε: «Πάτερ, μην το κάνετε. Θα προκληθεί
μεγάλη αναταραχή». Καιρός να προκληθεί αναταραχή, να αφυπνιστεί ο κόσμος, να μάθει ο κόσμος!
-[Χειροκροτήματα]-. Να με αφήσετε λοιπόν να λειτουργώ στον Άγιο
Αντώνιο. Έτσι έπραξε ο πατριάρχης Αθηναγόρας όταν οι Αγιορείτες του
έκοψαν το μνημόσυνο και έτσι έπραξε και η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της
Ελλάδος για τους τρείς μνημονευθέντες μητροπολίτες. Δεν έλαβαν
κανένα μέτρο εναντίον τους κι έτσι αποφεύχθηκαν οι διαιρέσεις, που θα
είχαν αποφευχθεί, αν μετά τη μεταρρύθμιση του ημερολογίου, η εκκλησία
άφηνε όσους ήθελαν να ακολουθούν το παλαιό ημερολόγιο μέσα στους
κόλπους της όπως άφησε και πολλές τοπικές (43.55)
εκκλησίες και το Άγιον Όρος. Αν αρχίσετε τις διώξεις, σεις είστε
παραβάτης των ιερών κανόνων και δημιουργός σχισματικών καταστάσεων. Εγώ
δεν θα προκαλέσω σχίσμα διότι δεν θα προσχωρήσω σε σχισματική ομάδα. Ούτε θα μνημονεύω άλλον επίσκοπο. Θα αναμένω μετά καλών ελπίδων να επαναλάβω το μνημόσυνό σας όταν
δημοσίως και επ’ εκκλησίαις καταδικάσετε τις αιρέσεις του
μονοφυσιτισμού, του Παπισμού, του προτεσταντισμού, την παναίρεση του
οικουμενισμού και απορρίψετε την ψευδοσύνοδο της Κρήτης. Αν παραμείνετε στα φιλοπαπικά και οικουμενιστικά σας φρονήματα, δεν θέλω του λοιπού να έχω καμία κοινωνία μαζί σας.
Ακολουθώντας τον άτλαντα της ορθοδοξίας, τον Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό, ο
οποίος συνοψίζοντας τη συνοδική και πατερική παράδοση της Εκκλησίας
έλεγε, τι έλεγε; «Όλοι
οι διδάσκαλοι της Εκκλησίας, όλες οι σύνοδοι και όλη η Αγία Γραφή μας
παρακινούν να αποφεύγουμε τους ετεροδόξους και να μην έχουμε κοινωνία
μαζί τους». Ακούστε το κείμενο: «Άπαντες
οι της Εκκλησίας διδάσκαλοι, πάσαι αι σύνοδοι και πάσαι αι θείαι
γραφαί φεύγειν τους ετερόφρονας παραινούσι και της αυτών κοινωνίας
διίστασθαι».
Συνιστούσε ο Άγιος Μάρκος να αποφεύγουμε τους λατινόφρονες,
αντίστοιχους των σημερινών οικουμενιστών, όπως φεύγει κανείς από τα
φίδια. Ακούστε το: «Φευκτέον αυτούς ως φεύγει τις από όφεως».
Και επίσης είχε την πεποίθηση ότι όσο απομακρύνεται από τον λατινόφρονα
πατριάρχη και τους ομοίους του, τόσο προσεγγίζει προς τον Θεό και τους
αγίους και όσο χωρίζεται από αυτούς, ενώνεται με την αλήθεια και τους
αγίους πατέρες και θεολόγους της Εκκλησίας. «Πέπεισμαι γαρ ακριβώς ότι όσον αποδιίσταμαι τούτων και των τοιούτων, εγγίζω τον Θεόν». Όσο απομακρυνόμαστε από τους οικουμενιστάς, εγγίζουμε προς τον Θεό. «Και πάσι τοις αγίοις. Και ώσπερ τούτων χωρίζομαι, ούτως ενούμαι τη αληθεία και τους αγίοις πατράσι και θεολόγοις της Εκκλησίας».
Εγώ
ως μικρός ποιμένας και διδάσκαλος πράττω το καθήκον μου απέναντι της
Εκκλησίας, σήμερα Κυριακή της Ορθοδοξίας. Και εύχομαι και περιμένω και
από εσάς ως μεγαλοποιμένα, να πράξετε ότι σας φωτίσει ο Θεός. Αμήν.
Απομαγνητοφώνηση και μετατροπή σε ηλεκτρονική μορφή από το Ιστολόγιον Κατήχησις
