Γράφει ὁ Ἠλιάδης Σάββας, Δάσκαλος - Κιλκὶς
Πῶς νὰ σιωπήσει κανείς, βλέποντας γύρω
του καὶ παντοῦ τὶς μπουλντόζες καὶ τοὺς ὁδοστρωτῆρες τοῦ οἰκουμενισμοῦ
καὶ πάντων τῶν αἱρέσεων νὰ σκάβουν ἐκ θεμελίων τὰ ἀπὸ αἰώνων ἱερὰ καὶ
ὅσια τῆς Παραδόσεώς μας; Πῶς νὰ ἀντέξει τὴν «πρόταση» - ἐντολὴ- τῶν «ἐχόντων
τὸν νοῦν»: «Μὴ μιλᾶτε, δὲν εἶναι δική σας δουλειὰ αὐτή. Ἐσεῖς νὰ κάνετε
προσευχὴ καὶ ὁ Θεὸς θὰ στηρίξει καὶ θὰ σώσει τὴν Ἐκκλησία του.
Ὑπάρχουμε ἐμεῖς, «οἱ ἔχοντες τὸν νοῦν»!Ἔχουν τὸν νοῦ τους! Μάλιστα! Δηλαδή, ἂν ἔχουν τὸν νοῦ τους, πῶς δὲν συμμαζεύουν τουλάχιστον αὐτοὺς ποὺ ἀποθρασύνονται καὶ κηρύττουν ὅ,τι θέλουν, ὅπου θέλουν, ὅποτε θέλουν καὶ ὅπως θέλουν; Καὶ μολύνονται ψυχές! Ὅπως μεταξὺ τῶν ἄλλων, ἀκόμη καὶ ἐπισκόπων, καὶ ἕνας, ὅπως ἔγραφε, ἀρχιμανδρίτης τῆς Ι.Μ. Ἱερισσού. Παρακολούθησα σὲ βίντεο τὸν «κατηχητικό του λόγο» στὸ «μικτὸ» κατηχητικὸ παιδιῶν τῆς Κέρκυρας καὶ λυπήθηκα πολύ. Λέγοντας «μικτό», δὲν ἐννοῶ ἀγόρια καὶ κορίτσια μόνο, ἀλλὰ Ὀρθόδοξα καὶ Ρωμαιοκαθολικά. Κλασικὴ οἰκουμενίζουσα περίπτωση! Ποῦ εἶναι «οἱ ἔχοντες τὸν νοῦν»;
Ἔδωσε ρεσιτὰλ ἀγαπολογίας. Ἔβγαλε, μὲ
σωστὴ «λογική», τὸν μέσο ὄρο τῆς πίστης αὐτῶν καὶ ἠμῶν καὶ τῶν ὁρίων
τῆς Ἐκκλησίας. Ἀνέφερε τὸ γνωστὸ οἰκουμενιστικὸ σλόγκαν: «Εἶναι
περισσότερα αὐτὰ ποὺ μᾶς ἑνώνουν ἀπὸ αὐτὰ ποὺ μᾶς χωρίζουν». Ἐνοχοποίησε
τοὺς... ὀρθοδόξους τῶν
παρελθόντων αἰώνων, μεταξὺ αὐτῶν συμπεριλαμβανομένων φυσικὰ καὶ τῶν
ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας, καθότι, λέει, δὲν εἶχαν ἐπικοινωνία μὲ τοὺς
παπικοὺς καὶ τοὺς ἀπέφευγαν, λέει, συστηματικῶς καὶ ἐμπαθώς. Μάλιστα
ἔδωσε ἔμφαση σ` αὐτὸ τὸ σημεῖο, φέρνοντας ὡς παράδειγμα ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ
καὶ τόνισε πὼς αὐτὸς εἶναι φίλος μὲ τὸν ἱερέα τῶν παπικῶν, ἐδῶ καὶ
εἴκοσι χρόνια. Δηλαδή, ὅ,τι νιώθεις ἐσύ, ἀδελφὲ καὶ αἰσθάνεσαι, εἶναι ὁ
κανόνας στὶς σχέσεις μὲ τοὺς ἑτεροδόξους καὶ ὄχι ἡ ἐμπειρία τῶν ἁγίων
καὶ ἡ διδασκαλία τους; «Πρόσεχε, μὴν πέσεις ἀπὸ τὸ καλάμι», ἀδελφέ! Καὶ
δὲν θὰ σὲ προστατέψουν «οἱ ἔχοντες τὸν νοῦν»!
Ἕνας ἀκόμη, λοιπόν, ποὺ πλέει σὲ «δικά του λιμάνια», ὅπως καὶ τόσοι ἄλλοι, ποὺ εὐαγγελίζονται κάτι νέο, κάτι τάχα ἄγνωστο καὶ πρωτότυπο, ἀλλὰ ἐντέλει χωρὶς Πνεῦμα καὶ πέρα ἀπὸ τὸ δρόμο τῆς ἁγιοπατερικῆς Παράδοσης. Μίλησε ὡς ἐκπρόσωπος καὶ διαμεσολαβητὴς τοῦ Ο.Η.Ε., μᾶλλον, παρὰ ὡς ἱερέας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Δίδαξε στὰ Ὀρθόδοξα παιδιὰ τὴν πλάνη καὶ τὴν αἵρεση. Διέπραξε ἔγκλημα κατὰ τῆς ὑγιοῦς πίστεως τῶν ἀθώων παιδιῶν! Μόλυνε τὴν ψυχή τους! Ἐπιπλέον, ἀπέφυγε τὴν ὁμολογία τῆς Ἀλήθειας καὶ στοὺς ἑτερόδοξους - αἱρετικούς! Ποῦ εἶναι «οἱ ἔχοντες τὸν νοῦν»;
Λοιπόν, μετὰ ἀπὸ αὐτὸ τὸ γεγονός, μπορῶ νὰ σιωπήσω; Ὄχι! Εἶμαι ὑποχρεωμένος νὰ μιλήσω! Θὰ ἀφήσω νὰ μιλήσει ἕνας συγγραφέας μέσα ἀπὸ τὸ ἔργο του, γιὰ νὰ εἶναι πιὸ νηφάλιος ὁ λόγος καὶ νὰ ὠφεληθοῦμε ὅλοι, μὲ αὐτὴν τὴν εὐκαιρία. Θὰ παραθέσω τὸ τελευταῖο μέρος τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ βιβλίου τοῦ κ. Φιλολάου Δημητρίου «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΠΟΛΕΜΙΟΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ», ἐκδόσεις «ΤΗΝΟΣ».
Ὁ κ. Δημητρίου, στὴν εἰσαγωγή, κάνει μία ἀναδρομή, ξεκινώντας ἀπὸ τὴν πτώση τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὴν ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν ἀποκατάστασή του μὲ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς δίδαξε, ἔκανε θαύματα, εὐεργέτησε τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ αὐτοὶ τὸν ἀρνήθηκαν καὶ τὸν σταύρωσαν. Θεμελίωσε τὴν Ἐκκλησία Του καὶ ἔστειλε τοὺς Μαθητές Του νὰ διδάξουν καὶ αὐτοί, προειδοποιώντας τους πὼς θὰ διωχθοῦν καὶ αὐτοί, ὅπως ὁ διδάσκαλός τους.
Ἀναφέρεται ἐπίσης στοὺς ἀνὰ τοὺς αἰῶνες διωγμοὺς κατὰ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὶς διάφορες αἱρέσεις, οἱ ὁποῖες τὴν πολεμοῦν καὶ παρουσιάζουν, ἀκόμη καὶ σήμερα, τὴν ἑξῆς ἰδιομορφία: Συγκροτοῦνται καὶ συνασπίζονται κάτω ἀπ` αὐτές, δυνάμεις ἰδεολογικά, ἠθικά, κοινωνικά, πολιτικά, θρησκευτικὰ τελείως ἄσχετες, ἀκόμη καὶ ἀντίθετες, μόνο καὶ μόνο νὰ πολεμήσουν τὴν Ἀλήθεια, τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Κλείνει δὲ ὡς ἑξῆς:
«Τέλος, θέλουμε νὰ ἐξηγηθοῦμε σὲ ἕνα ἀμφιλεγόμενο καὶ μεταξὺ χριστιανῶν θέμα.
Ὑπάρχει ἡ ἀντίληψη ὅτι ὁ πόλεμος ἠμῶν ὡς «Πιστῶν» γίνεται ἐναντίον «Ἰδεῶν» καὶ ὄχι ἐναντίον προσώπων. Ἄρα δὲν καταφερόμεθα ἐναντίον συγκεκριμένων ἀτόμων.
Ἕνας ἀκόμη, λοιπόν, ποὺ πλέει σὲ «δικά του λιμάνια», ὅπως καὶ τόσοι ἄλλοι, ποὺ εὐαγγελίζονται κάτι νέο, κάτι τάχα ἄγνωστο καὶ πρωτότυπο, ἀλλὰ ἐντέλει χωρὶς Πνεῦμα καὶ πέρα ἀπὸ τὸ δρόμο τῆς ἁγιοπατερικῆς Παράδοσης. Μίλησε ὡς ἐκπρόσωπος καὶ διαμεσολαβητὴς τοῦ Ο.Η.Ε., μᾶλλον, παρὰ ὡς ἱερέας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Δίδαξε στὰ Ὀρθόδοξα παιδιὰ τὴν πλάνη καὶ τὴν αἵρεση. Διέπραξε ἔγκλημα κατὰ τῆς ὑγιοῦς πίστεως τῶν ἀθώων παιδιῶν! Μόλυνε τὴν ψυχή τους! Ἐπιπλέον, ἀπέφυγε τὴν ὁμολογία τῆς Ἀλήθειας καὶ στοὺς ἑτερόδοξους - αἱρετικούς! Ποῦ εἶναι «οἱ ἔχοντες τὸν νοῦν»;
Λοιπόν, μετὰ ἀπὸ αὐτὸ τὸ γεγονός, μπορῶ νὰ σιωπήσω; Ὄχι! Εἶμαι ὑποχρεωμένος νὰ μιλήσω! Θὰ ἀφήσω νὰ μιλήσει ἕνας συγγραφέας μέσα ἀπὸ τὸ ἔργο του, γιὰ νὰ εἶναι πιὸ νηφάλιος ὁ λόγος καὶ νὰ ὠφεληθοῦμε ὅλοι, μὲ αὐτὴν τὴν εὐκαιρία. Θὰ παραθέσω τὸ τελευταῖο μέρος τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ βιβλίου τοῦ κ. Φιλολάου Δημητρίου «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΠΟΛΕΜΙΟΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ», ἐκδόσεις «ΤΗΝΟΣ».
Ὁ κ. Δημητρίου, στὴν εἰσαγωγή, κάνει μία ἀναδρομή, ξεκινώντας ἀπὸ τὴν πτώση τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὴν ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν ἀποκατάστασή του μὲ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς δίδαξε, ἔκανε θαύματα, εὐεργέτησε τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ αὐτοὶ τὸν ἀρνήθηκαν καὶ τὸν σταύρωσαν. Θεμελίωσε τὴν Ἐκκλησία Του καὶ ἔστειλε τοὺς Μαθητές Του νὰ διδάξουν καὶ αὐτοί, προειδοποιώντας τους πὼς θὰ διωχθοῦν καὶ αὐτοί, ὅπως ὁ διδάσκαλός τους.
Ἀναφέρεται ἐπίσης στοὺς ἀνὰ τοὺς αἰῶνες διωγμοὺς κατὰ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὶς διάφορες αἱρέσεις, οἱ ὁποῖες τὴν πολεμοῦν καὶ παρουσιάζουν, ἀκόμη καὶ σήμερα, τὴν ἑξῆς ἰδιομορφία: Συγκροτοῦνται καὶ συνασπίζονται κάτω ἀπ` αὐτές, δυνάμεις ἰδεολογικά, ἠθικά, κοινωνικά, πολιτικά, θρησκευτικὰ τελείως ἄσχετες, ἀκόμη καὶ ἀντίθετες, μόνο καὶ μόνο νὰ πολεμήσουν τὴν Ἀλήθεια, τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Κλείνει δὲ ὡς ἑξῆς:
«Τέλος, θέλουμε νὰ ἐξηγηθοῦμε σὲ ἕνα ἀμφιλεγόμενο καὶ μεταξὺ χριστιανῶν θέμα.
Ὑπάρχει ἡ ἀντίληψη ὅτι ὁ πόλεμος ἠμῶν ὡς «Πιστῶν» γίνεται ἐναντίον «Ἰδεῶν» καὶ ὄχι ἐναντίον προσώπων. Ἄρα δὲν καταφερόμεθα ἐναντίον συγκεκριμένων ἀτόμων.
Ἐδῶ πρέπει νὰ ὑπογραμμίσουμε ὅτι εἶναι
«ἄλλο» τὸ νὰ καταφερθοῦμε καὶ νὰ «κατακρίνουμε» ὁρισμένο πρόσωπο καὶ
«ἄλλο» τὸ νὰ «ἐκθέσουμε τί τοῦτο λέγει» κατὰ τῆς Πίστεως καὶ Ἐκκλησίας.
Ἐὰν κάποιος δὲν ἐντρέπεται νὰ πολεμάει τὸν Χριστόν, γιατί ἐγὼ νὰ θεωρῶ
ὅτι τὸν θίγω, λέγοντας τὴν Ἀλήθεια: Ὅτι Τὸν πολεμάει;
Ἔχει καθένας τὸ δικαίωμα νὰ «πιστεύει ἢ ὄχι». Ὅταν ὅμως καθάπτεται τῆς Πίστεως, ἔχω τὸ δικαίωμα νὰ πῶ τὴν Ἀλήθεια: Ὅτι ὁ τάδε καθάπτεται τῆς Πίστεως. Καί, ἂν ἡ θέση τοῦ εἶναι ἐκτός της Ἱστορίας, νὰ ὑπογραμμίσω ὅτι εἶναι ἀνιστόρητη. Ἀλίμονο ἐὰν ἀπὸ λόγους … «λεπτότητος» ἢ κακῶς ἐννοουμένης «ταπεινοφροσύνης» ἢ «χριστιανικῆς ἀγάπης»… ἀποσιωπήσουμε τοὺς προδότες τῆς πίστεως, τοὺς ριψάσπιδες τῆς παρατάξεως Κυρίου, τοὺς ἐξωμότες - ρυπαίνοντες τὸ Ἅγιον Βάπτισμα καὶ καθυβρίζοντες τὸν Κύριόν μας καὶ Θεόν μας!
Ἐν πρώτοις, πρέπει νὰ γίνουν γνωστοὶ εἰς τὸν κόσμον τῶν Πιστῶν διὰ νὰ «γνωρίζει» ὁ κάθε χριστιανὸς τὶς τοποθετήσεις τους καὶ νὰ μὴν πέσει θύμα πλάνης τῶν «πλανῶν» τους. Ἔπειτα νὰ προφυλαχτοῦν οἱ ἁγνοὶ καὶ καλόπιστοι χριστιανοὶ ἀπὸ τοῦ νὰ συνεργήσουν μὲ τὴν ψῆφο τους ἢ τὴν καθ` οἱονδήποτε τρόπον «ἐν ἀγνοία» ὑποστήριξή τους νὰ «καταλάβουν» οἱ τέτοιοι πολέμιοι τῆς Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας κάποιο δημόσιο ἢ δημοτικὸ ἢ ἄλλο λειτούργημα, ὥστε ἀπὸ τὸ πόστο αὐτὸ νὰ προωθήσουν τὶς ἀντιχριστιανικὲς ἢ ἀντεθνικὲς ἰδέες τους ἢ τὴν ἀνάδειξη ἄλλων σὺν-ὁμοίων τους!
Ἐκτὸς τούτων, εἶναι καὶ γιὰ τὸν κάθε ἀγωνιστὴ χριστιανὸ ζήτημα «ὁμολογίας» καὶ «μαρτυρίας», μὲ τὴν ἀγωνιστικὴ ἔννοια τοῦ ὄρου, νὰ ἀντιπαραταχθεῖ μὲ παρρησία πρὸς κάθε ἐχθρόν τῆς παρατάξεως Κυρίου, ἀνεξαρτήτως καὶ ἀδιαφόρως τῆς θέσεως, τοῦ ἀξιώματος, τῆς ἐπιστημοσύνης του καὶ τῶν ἄλλων… «περγαμηνῶν» του!
Ὑπὸ τὴν ἀπαραίτητη προϋπόθεση ὅτι «ὁ ἀπέναντί του», ὁ «ἐχθρός της παρατάξεως Κυρίου»: Δὲν εἶναι προσωπικὸς ἐχθρός του!
Στὴν ψυχὴ τοῦ ἀληθινοῦ χριστιανοῦ δὲν χωράει μίσος! Ὁ γνήσιος μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ καὶ γιὰ τὸν φονιὰ του προσεύχεται! Τοῦ βλασφήμου καὶ ὑβριστοὺ τῆς Πίστεως θὰ μισήσει τὶς ὕβρεις καὶ τὶς βλασφημίες. Ὅμως, τὸ «συγκεκριμένο πρόσωπο» θὰ τὸ λυπηθεῖ καὶ θὰ προσευχηθεῖ ὁ Κύριος νὰ τὸ ἐλεήσει, νὰ τοῦ ἀνοίξει τὰ μάτια, νὰ ἀντιληφθεῖ τὴν πλάνη του καὶ νὰ γνωρίσει τὴν Ἀλήθεια.
Θὰ μιμηθεῖ τὸν Πρωτομάρτυρα Στέφανον, ποὺ ἀπολογούμενος καὶ ἀκούοντας τὶς βλασφημίες τῶν Ἰουδαίων καὶ Φαρισαίων κατὰ τοῦ Χριστοῦ, δὲν ἐδίστασε κατὰ πρόσωπο νὰ τοὺς ἐλέγξει, λέγοντάς τους: «Σκληροτράχηλοι καὶ ἀπερίτμητοι τὴ καρδία καὶ τοῖς ὠσίν, ὑμεῖς ἀεὶ τῷ Πνεύματι τῷ ἁγίω ἀντιπίπτετε…» (Πράξ. 7,51).
Ὅμως, ὁ ἴδιος ὁ Στέφανος, ὅταν ἡ «βλάβη» τῶν διωκτῶν ἔβαινε στὸ πρόσωπό του, τότε λιθοβολούμενος προσευχόταν: «Κύριε, μὴ στήσης αὐτοῖς τὴν ἁμαρτίαν ταύτην». (Πράξ. 7,60).
Καὶ ποιὸς ξέρει…πῶς ἐνεργεῖ ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ; Ὁ Αὐγουστίνος, σχολιάζοντας τὸ χωρίο αὐτὸ τῶν Πράξεων, γράφει: «Ἡ δέησις αὔτη τοῦ Στεφάνου εἰσηκούσθη, διότι, ἐὰν ὁ Στέφανος δὲν ἐδέετο, ἡ Ἐκκλησία δὲν θὰ εἶχε τὸν Παῦλον».
Καὶ ὁ Ι. Χρυσόστομος παρατηρεῖ: «Καὶ γὰρ ὁ μυρίαις βάλλων αὐτὸν χερσὶ καὶ διώξας τὴν ἐκκλησίαν Παῦλος, τῆς ἐκκλησίας προστάτης ἐγένετο».
Ἀκοῦτε, «οἱ ἔχοντες τὸν νοῦν»;
Ἔχει καθένας τὸ δικαίωμα νὰ «πιστεύει ἢ ὄχι». Ὅταν ὅμως καθάπτεται τῆς Πίστεως, ἔχω τὸ δικαίωμα νὰ πῶ τὴν Ἀλήθεια: Ὅτι ὁ τάδε καθάπτεται τῆς Πίστεως. Καί, ἂν ἡ θέση τοῦ εἶναι ἐκτός της Ἱστορίας, νὰ ὑπογραμμίσω ὅτι εἶναι ἀνιστόρητη. Ἀλίμονο ἐὰν ἀπὸ λόγους … «λεπτότητος» ἢ κακῶς ἐννοουμένης «ταπεινοφροσύνης» ἢ «χριστιανικῆς ἀγάπης»… ἀποσιωπήσουμε τοὺς προδότες τῆς πίστεως, τοὺς ριψάσπιδες τῆς παρατάξεως Κυρίου, τοὺς ἐξωμότες - ρυπαίνοντες τὸ Ἅγιον Βάπτισμα καὶ καθυβρίζοντες τὸν Κύριόν μας καὶ Θεόν μας!
Ἐν πρώτοις, πρέπει νὰ γίνουν γνωστοὶ εἰς τὸν κόσμον τῶν Πιστῶν διὰ νὰ «γνωρίζει» ὁ κάθε χριστιανὸς τὶς τοποθετήσεις τους καὶ νὰ μὴν πέσει θύμα πλάνης τῶν «πλανῶν» τους. Ἔπειτα νὰ προφυλαχτοῦν οἱ ἁγνοὶ καὶ καλόπιστοι χριστιανοὶ ἀπὸ τοῦ νὰ συνεργήσουν μὲ τὴν ψῆφο τους ἢ τὴν καθ` οἱονδήποτε τρόπον «ἐν ἀγνοία» ὑποστήριξή τους νὰ «καταλάβουν» οἱ τέτοιοι πολέμιοι τῆς Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας κάποιο δημόσιο ἢ δημοτικὸ ἢ ἄλλο λειτούργημα, ὥστε ἀπὸ τὸ πόστο αὐτὸ νὰ προωθήσουν τὶς ἀντιχριστιανικὲς ἢ ἀντεθνικὲς ἰδέες τους ἢ τὴν ἀνάδειξη ἄλλων σὺν-ὁμοίων τους!
Ἐκτὸς τούτων, εἶναι καὶ γιὰ τὸν κάθε ἀγωνιστὴ χριστιανὸ ζήτημα «ὁμολογίας» καὶ «μαρτυρίας», μὲ τὴν ἀγωνιστικὴ ἔννοια τοῦ ὄρου, νὰ ἀντιπαραταχθεῖ μὲ παρρησία πρὸς κάθε ἐχθρόν τῆς παρατάξεως Κυρίου, ἀνεξαρτήτως καὶ ἀδιαφόρως τῆς θέσεως, τοῦ ἀξιώματος, τῆς ἐπιστημοσύνης του καὶ τῶν ἄλλων… «περγαμηνῶν» του!
Ὑπὸ τὴν ἀπαραίτητη προϋπόθεση ὅτι «ὁ ἀπέναντί του», ὁ «ἐχθρός της παρατάξεως Κυρίου»: Δὲν εἶναι προσωπικὸς ἐχθρός του!
Στὴν ψυχὴ τοῦ ἀληθινοῦ χριστιανοῦ δὲν χωράει μίσος! Ὁ γνήσιος μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ καὶ γιὰ τὸν φονιὰ του προσεύχεται! Τοῦ βλασφήμου καὶ ὑβριστοὺ τῆς Πίστεως θὰ μισήσει τὶς ὕβρεις καὶ τὶς βλασφημίες. Ὅμως, τὸ «συγκεκριμένο πρόσωπο» θὰ τὸ λυπηθεῖ καὶ θὰ προσευχηθεῖ ὁ Κύριος νὰ τὸ ἐλεήσει, νὰ τοῦ ἀνοίξει τὰ μάτια, νὰ ἀντιληφθεῖ τὴν πλάνη του καὶ νὰ γνωρίσει τὴν Ἀλήθεια.
Θὰ μιμηθεῖ τὸν Πρωτομάρτυρα Στέφανον, ποὺ ἀπολογούμενος καὶ ἀκούοντας τὶς βλασφημίες τῶν Ἰουδαίων καὶ Φαρισαίων κατὰ τοῦ Χριστοῦ, δὲν ἐδίστασε κατὰ πρόσωπο νὰ τοὺς ἐλέγξει, λέγοντάς τους: «Σκληροτράχηλοι καὶ ἀπερίτμητοι τὴ καρδία καὶ τοῖς ὠσίν, ὑμεῖς ἀεὶ τῷ Πνεύματι τῷ ἁγίω ἀντιπίπτετε…» (Πράξ. 7,51).
Ὅμως, ὁ ἴδιος ὁ Στέφανος, ὅταν ἡ «βλάβη» τῶν διωκτῶν ἔβαινε στὸ πρόσωπό του, τότε λιθοβολούμενος προσευχόταν: «Κύριε, μὴ στήσης αὐτοῖς τὴν ἁμαρτίαν ταύτην». (Πράξ. 7,60).
Καὶ ποιὸς ξέρει…πῶς ἐνεργεῖ ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ; Ὁ Αὐγουστίνος, σχολιάζοντας τὸ χωρίο αὐτὸ τῶν Πράξεων, γράφει: «Ἡ δέησις αὔτη τοῦ Στεφάνου εἰσηκούσθη, διότι, ἐὰν ὁ Στέφανος δὲν ἐδέετο, ἡ Ἐκκλησία δὲν θὰ εἶχε τὸν Παῦλον».
Καὶ ὁ Ι. Χρυσόστομος παρατηρεῖ: «Καὶ γὰρ ὁ μυρίαις βάλλων αὐτὸν χερσὶ καὶ διώξας τὴν ἐκκλησίαν Παῦλος, τῆς ἐκκλησίας προστάτης ἐγένετο».
Ἀκοῦτε, «οἱ ἔχοντες τὸν νοῦν»;
Σάββας Ἠλιάδης
Δάσκαλος
Κιλκίς, 8-3-2018
