του Απόστολου Σαραντίδη*
Το
1940 ο ελληνικός λαός με μια σπάνια ενότητα βροντοφώναξε ένα δυνατό
«ΟΧΙ» στον ξιπασμένο, σιδερόφρακτο και αλαζόνα κωμικό κατακτητή. Το
πλήρωσε βέβαια πανάκριβα με αίμα, κέρδισε όμως τα μέγιστα για άλλη μια
φορά στην ιστορική του πορεία.
Στις
10 Οκτωβρίου του 2009 η Αρμενία είχε υπογράψει στη Ζυρίχη μια
«ιστορική» κατά τα πρακτορεία ειδήσεων συμφωνία επανέναρξης των
διπλωματικών της σχέσεων με την Τουρκία, για την οποία ακούσαμε από τα
δικά μας ΜΜΕ ελάχιστα αλλά μάλλον επαινετικά για την ειρηνική συνύπαρξη
των λαών και τέτοιου είδους ευφυολογήματα αλλά ούτε μια «στρογγυλή
τράπεζα» ανάμεσα σε ειδικούς δεν είδαμε για να μας αναλύσουν έστω για
λίγο τα θετικά ή αρνητικά αποτελέσματα της διπλωματικής αυτής πράξης. Η
Ελλάς κατέχεται τελευταία από άλλου είδους νταλγκάδες, με έμφυλα,
τσάντες που παραμένουν στα σχολεία και αλλαγές φύλου στα 15.
Κάτω
λοιπόν από την πίεση των ΗΠΑ και της Ρωσίας εν μέσω πετρελαιοαγωγών, η
με χωρίς ουσιαστικά συμμάχους ηγεσία της Αρμενίας συμφώνησε τότε και τα
παρέδωσε όλα στην Άγκυρα. Μάλιστα το ρεπορτάζ αναφέρει ότι η υπογραφή
καθυστέρησε μερικές ώρες διότι ο υπουργός εξωτερικών κ. Νταβούτογλου
(αλήθεια, τον θυμάται κανείς;) προέβαλε βέτο για μια απλή αναφορά που
είχε η δήλωση του Ναλμπατιάν για τα «γεγονότα του 1915» – διάβαζε
γενοκτονία των Αρμενίων. Αντίστοιχα ο Αρμένιος υπουργός εξωτερικών
ζήτησε από τον Τούρκο ομόλογό του να μη γίνει αναφορά στο Ναγκόρνο
Καραμπάχ, αρμενική περιοχή που διεκδικείται από την Τουρκία, πράγμα που
«συμφωνήθηκε».
Κι
ενώ υπό την πίεση της Χίλαρι Κλίντον υπογράφονταν η εξευτελιστική για
τους Αρμένιους συμφωνία, από την Άγκυρα ο Ερντογάν πριν ακόμη στεγνώσει
το μελάνι των υπογραφών – επίσημη συνθήκη γαρ και μάλιστα επί Ελβετικού
εδάφους – γράφοντας στα παλαιότερα των οθωμανικών υποδημάτων του τη
συμφωνία, έσπευσε να διαμηνύσει προς πάντες ότι αυτή δεν θα επικυρωθεί
από την Τουρκική Βουλή προτού η Αρμενία αποχωρήσει από το Ναγκόρνο
Καραμπάχ.
Και
τα δικά μου δικά μου λοιπόν και τα δικά σας δικά μου δηλαδή ή μας τα
δίνετε όλα για να μη σας δώσουμε τίποτα ή δεν μας δίνετε τίποτα για να
σας τα πάρουμε όλα αν μπορούμε, κατά την πάγια και σταθερή πρακτική
αιώνων των γειτόνων μας.
Δεν
ξέρουμε πόσοι από τους νεοέλληνες που αγωνιούν και δίκαια αγωνιούν για
το εισόδημά τους στην παρούσα οικονομική κρίση γνωρίζουν αυτό το παλαιό
διπλωματικό ρεπορτάζ. Το σίγουρο είναι ότι πέρασε στα ψιλά. Δεν ξέρουμε
ούτε αν γνωρίζουν έστω και ένα πολεμικό ρεπορτάζ από τα Αλβανικά βουνά
του ’40. Ίσως από αυτό να γνωρίζουν περισσότερα. Το βέβαιο είναι ότι τον
προσεχή Ιούνιο στη σύνοδο κορυφής της Ε.Ε. θα παρθούν κρίσιμες
αποφάσεις για την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας και είναι ένα ωραίο
όνειρο η ύπαρξη μιας δημοκρατικής και φιλικής Τουρκίας που θα
συνεργάζεται αρμονικά με τους γείτονές της. Ένα όνειρο που από σημαντική
μερίδα συμπολιτών μας κρατά πάνω από δέκα αιώνες. Πολύς ο καιρός!
Προβληματιζόμαστε
για το όνειρο, απεχθανόμαστε τον εφιάλτη, παραδειγματιζόμαστε από την
πραγματικότητα, αγρυπνούμε για ενδεχόμενη καταστροφή. Και η
πραγματικότητα αντιστάθηκε με ανείπωτη αξιοπρέπεια και το 1940, και το
1821 και πάντοτε στον μεγάλο κίνδυνο, σε όλες τις δύσκολες ιστορικές
συγκυρίες, κληροδοτώντας την εθνική υπερηφάνεια στους μεταγενέστερους.
Ο
Μουσολίνι τότε δεν κατόρθωσε να αποσπάσει την παραμικρή συναίνεση για
την ταπείνωσή τους από το σύνολο των Ελλήνων και γελοιοποιήθηκε. Όπως κι
ο Ξέρξης παλαιότερα στη Σαλαμίνα όπου σώθηκε ο πολιτισμικός χάρτης της
Ευρώπης. Είχε προηγηθεί ένας Λεωνίδας όπου φύλαξε Θερμοπύλες δίνοντας
χρόνο στον νότο.
Η
Αρμενία δεν απέχει και πολύ από την Ελλάδα. Τουλάχιστον απέχει αρκετά
σε απόσταση χιλιομετρική. Και έτσι να παραμείνει. Για να μη λησμονούν οι
παλαιότεροι και να βλέπουν καθαρά οι νεότεροι αλλά και να θυμόμαστε
καλά όλοι ότι την αποκοτιά του Λεωνίδα, οι απανταχού οικουμενιστικοί
μικρομεσαίοι την είπαν ανοησία.
*Ο Α. Σαραντίδης είναι δάσκαλος στην Καβάλα και πολιτικός επιστήμων
