ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΖΩΗΡΕΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΟΤΑΝ ΥΒΡΙΖΟΝΤΑΙ ΧΥΔΑΙΑ ΙΕΡΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΘΕΣΜΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΜΑΣ

Του ιατρού ΛΥΚΟΥΡΓΟΥ ΝΑΝΗ

Με αφορμή τις χυδαίες ύβρεις που εξήλθαν και δυστυχώς συνεχίζουν να εξέρχονται του έρκους των οδόντων κάποιων δυστυχών τέκνων του αιώνος τούτου του απατεώνος , (για τους οποίους διάπυρη πρέπει να αναπέμπεται η προσευχή μας προς τον υπ αυτών δεινώς  υβριζόμενο αρχηγό της Πίστεώς μας και την Παναγία μητέρα Του όπως τους ελεήσει για το ανοσιούργημά τους),σε βάρος του Θεανθρώπου και της Υπεραγίας Θεοτόκου στα πλαίσια θεατρικής παραστάσεως στη Θεσσαλονίκη, καθώς  και των προκληθεισών αντιδράσεων από την πλευρά ευθαρσών συμπατριωτών μας που διέκοψαν διαμαρτυρόμενοι την εν λόγω  παράσταση, ανεμνήσθην παλαιοτέρου δημοσιεύματος του εκλεκτού περιοδικού "Ο ΣΤΑΥΡΟΣ" σχετικό με την επαινετέα και ζωηρή εκδήλωση αποδοκιμασίας ελεεινού θεατρικού "έργου" στα μέσα της  δεκαετίας του 1975, από τη μεριά ευαισθητοποιημένων νέων της εποχής εκείνης και το οποίο παραθέτω  ως έχει:

AΠΟΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΘΕΑΤΡΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ
Την νύκτα της 13ης προς την 14ην Αυγούστου εδόθη μια ηχηρά μαρτυρία και ομολογία. 80 περίπου χριστιανοί, μη υποφέροντες τον εκτραχηλισμόν του λεγομένου καλλιτεχνικού κόσμου, και μη θέλοντες να καταντήση αυτός ο τόπος εν απέραντον χαμαιτυπείον,

προπαντων δε λυπούμενοι την νέαν γενεάν, η οποία δημοσία διά του κινηματογράφου και του θεάτρου λαμβάνει μαθήματα διαφθοράς και ασεβείας, προέβησαν εις μίαν ηρωικήν πράξιν. Ηγόρασαν εισιτήρια, εισήλθον εις το εν Αθήναις θέατρον Μπουρνέλλη, όπου επαίζετο πορνικόν, κιναιδικόν και ασεβές έργον, περί του οποίου γράφομεν και ανωτέρω, και προς το τέλος του εργου, όπου διεκωμωδείτο ο Θεός και παρωδείτο το Σύμβολον της Πίστεως, εφώναξαν στεντορεία τη φωνή "Αίσχος" και έλεγον: "όχι να εξευτελίζουν και την Πίστιν! Όχι να διαλύουν τα πάντα"! Ο περισσότερος λαός μας, παρ όλας τας αμοραλιστικάς και αθειστικάς θεωρίας, πραγματικάς πλύσεις εγκεφάλων διά των συγχρόνων μέσων, και παρ όλα τα σκάνδαλα αναξίων εκπροσώπων του Κράτους και της Εκκλησίας, εις τα βάθη του διατηρεί ακόμη φιλότιμον και ζώπυρα ηθικής και πίστεως.
Η παράστασις του ελεεινού θεατρικού έργου διεκόπη. Καταφθάσασα δε η Αστυνομία, -μάρτυς και αυτή εν μέσω της αντιφατικής και εγκληματικής γενεάς-, εκράτησε τέσσαρα πρόσωπα εκ των αποδοκιμασάντων το έργον, ηκολούθουν δε και άλλα τέσσαρα τελείως οικειοθελώς, διά να δώσουν και ενώπιον της Αστυνομίας και ενώπιον των δικαστηρίων, όπου παρεπέμφθησαν κατόπιν μηνύσεως του θιασάρχου κ.Π...,την μαρτυρίαν της χριστιανικής και εθνικής των συνειδήσεως.
Εν τω μεταξύ οι κ.κ. ηθοποιοί, ενώ κατ αρχάς ετρομοκρατήθησαν προ της ιεράς οργής και αγανακτήσεως τόσου πλήθους θεατών και απεσύρθησαν εκ της σκηνής και εκρύπτοντο ως ο Αδάμ εν τω παραδείσω , βλέποντες κατόπιν, ότι οι χριστιανοί περιορίζοντο μόνον εις φωνάς, ώρμησαν ομοθυμαδόν εναντίον των και επροπηλάκισαν άνδρας και γυναίκας , υβρίζοντες αυτούς και τον Θεόν κατά τον χυδαιότερον τρόπον , και αποδεικνύοντες και δι αυτού του τρόπου ποίαν σχέσιν έχει η "καλλιτεχνία" των προς αυτό που λέγεται "πνευματικός άνθρωπος".
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1975.

Επιπροσθέτως αξίζει να υπομνησθεί το εξής γεγονός: όταν προβλήθηκε το 1989 το αίσχος του Σκορτσέζε ο πιστός κλήρος και λαός αντέδρασαν δυναμικά και τελικά σταμάτησε η προβολή της ταινίας με συνέπεια η εφημερίδα "ΑΚΡΟΠΟΛΗ" να αναγράψει σχετικά:
"Ο αγώνας των θρησκευτικών οργανώσεων, που δε δίστασαν ούτε μπροστά στα ΜΑΤ να εκφράσουν την αντίθεσή τους στην προβολή της ταινίας, δικαιώθηκε χθες απ το δικαστήριο".
Ο δε σύλλογος των φοιτητών του Ποιμαντικού Τμήματος του ΑΠΘ σε δήλωσή του ανέφερε: "καταγγέλουμε την προκλητική ολιγωρία της πολιτείας και δηλώνουμε ότι συμπαραστεκόμαστε στις κινητοποιήσεις της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης ως ελάχιστη συμμετοχή στον αγώνα της Εκκλησίας και επιφυλασσόμαστε για ΔΥΝΑΜΙΚΟΤΕΡΑ ΜΕΤΡΑ".

Υπενθυμίζω επίσης   τη στάση της ηγεσίας της Εκκλησίας της Μολδαβίας που πλαισιούμενη από το λοιπό  κλήρο, τους μοναχούς και το λαό κατέβηκε στο πεζοδρόμιο εναντίον του gay pride (δεκάδες χιλιάδες κόσμος) με αποτέλεσμα να ματαιωθεί το συγκεκριμένο αίσχος.
Η εκκλησιαστική Ιστορία, παλαιότερη και πρόσφατη, βρίθει σχετικών παραδειγμάτων.

Κάποιοι ευσεβείς, κατά τα άλλα, χριστιανοί ξενίζονται επί τη θέα και τω ακούσματι παρομοίων τρόπων και μεθόδων διαμαρτυρίας και αποδοκιμασίας. Την καλύτερη απάντηση σε αυτές τις ενστάσεις θεωρώ ότι δίδει το ακόλουθο κείμενο,προιόν της εκλεκτής γραφίδος του μακαριστού Νικολάου Σωτηρόπουλου: http://aktines.blogspot.gr/2012/10/blog-post_5314.html
Ο Θεός μας έδωσε νου για να σκεπτόμαστε, να αξιολογούμε πρόσωπα και καταστάσεις, να κρίνουμε, να συγκρίνουμε,να επικρίνουμε, να ελέγχουμε, εντός βεβαίως των αγιογραφικών, αγιοπατερικών και ιεροκανονικών πλαισίων. Στόμα για να μιλάμε και να διαμαρτυρόμαστε, χέρια για να γράφουμε. Ειδικά όταν υβρίζονται χυδαία και αναίσχυντα ο Θεάνθρωπος, η Παναγία μητέρα του, ο Τίμιος και Ζωοποιός Σταυρός, οι Ασώματες Δυνάμεις, οι Απόστολοι, οι άγιοι και όσιοι, οι προφήτες και μάρτυρες.
Κάποτε θα χρειασθεί και η έντονη και ζωηρή διαμαρτυρία μας. Αυθόρμητα αναδύεται από τα μύχια της υπάρξεώς μας. Μην την ποινικοποιούμε εκκλησιαστικά. Δείγμα πνευματικής υγείας είναι, όταν φυσικά δεν εκτρέπεται σε μίσος προς τους  ασεβείς υβριστές των προσώπων και των θεσμίων της Αμωμήτου ημών Πίστεως.Ούτε αποτελεί αναγκαίως άσκηση βίας η ζωηρή κραυγή και διαμαρτυρία. Έκφραση πόνου και αγωνίας συνιστά. Αλλά και επαινετέας ιεράς αγανακτήσεως.