Οικουμενισμός και Ουνία. «Ουνίτη! Προδότη της Ορθοδοξίας!»

Γράφει ο Μέτοικος
αρθρογραφεί για katanixi.gr

(Ποιός ἄρα εἶναι ὁ "Μέτοικος"; Καλὰ τὰ ἄρθρα του, ἀλλὰ δὲν ἔχει ὄνομα; Ὁ ὁμολογητὴς π. Νικόλαος ἂς τὸν συμβουλέψει νὰ γράφει μὲ τὸ ὄνομά του) 

     Οι φωνές στεντόρειες, οι εκστομισμένες κατηγορίες πρωτοφανείς!

     «ΟΥΝΙΤΗ! ΠΡΟΔΟΤΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ!» αποκαλούσε γυναικείος χορός τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο την ώρα που κόρες τον έραναν με άνθη, στην πρώτη επίσημη επίσκεψή του στην Ιερά Μονή του Τιμίου Προδρόμου στη Μητρόπολη Σιδηροκάστρου.

    «Έξω οι Ουνίτες»! Οι αστυνομικές δυνάμεις κινήθηκαν απειλητικά προς τον γυναικείο όμιλο. Και τότε ο πράος, ο ανεξίκακος, ο μακρόθυμος κ.Βαρθολομαίος ένεψε μεγαλόπρεπα και αποτρεπτικά τη στολισμένη με ροδοπέταλα κεφαλή του, εμποδίζοντας την επέμβαση των δυνάμεων καταστολής.

     «Ο καθένας με τις πεποιθήσεις και τις απόψεις του. Σέβομαι τη γνώμη όλων των ανθρώπων», τόνισε στους εμβρόντητους χειροκροτητές του ο κ. Βαρθολομαίος προσθέτοντας: «Εμείς είμαστε ανοικτοί σε όλους τους ανθρώπους και αυτούς που μας αγαπούν και αυτούς που δεν μας αγαπούν και μας αποδοκιμάζουν».

Γιατί αποδοκίμαζαν οι ομολογήτριες γυναίκες τον Αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως, προσάπτοντάς του τη βαρύτατη κατηγορία του προδότη της Ορθοδόξου Πίστεως;

   Γιατί θεασάμενες τον ως νυμφίο προερχόμενο από τη Βασιλεύουσα Ιεράρχη, δεν χόρευαν και δεν πανηγύριζαν μαζί με τα πλήθη;

     Γιατί με τη φωνή του Στέντορα, τον αποκαλούσαν ΟΥΝΙΤΗ;

     Πάντως, όχι αυθαίρετα και επειδή «υπάρχει ελευθερία σκέψης και έκφρασης».

     Νωρίτερα από το καλοκαίρι του 2008 η φήμη πως ο κ. Βαρθολομαίος κατασπείρει λόγους δυσεβείας συναγελαζόμενος με τους Ουνίτες, υποχρέωσε στις 6 Ιουλίου 2008 τον προκαθήμενο της Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως να δηλώσει δημόσια ότι: «Εν σχέσει προς τα προ τινός δημοσιευθέντα ότι δήθεν η Α. Θ. Παναγιότης ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. κ. Βαρθολομαίος θεωρεί δυνατήν την «διπλήν ενότητα» των λεγομένων Ελληνορύθμων Καθολικών (Ουνιτών), δηλαδή την πλήρη κοινωνίαν των τόσον μετά της Ρώμης όσον και μετά της Κωνσταντινουπόλεως, το Οικουμενικόν Πατριαρχείον διαψεύδει ταύτα ως ανακριβή και ως ουδέποτε λεχθέντα και επαναλαμβάνει την θέσιν του ότι η πλήρης ενότης εν τη πίστει αποτελεί προϋπόθεσιν διά την μυστηριακήν κοινωνίαν».

Δυστυχώς, το φως της χλωμής αυτής διαψεύσεως, δεν μπόρεσε να διαλύσει τη βαρύτατη αχλύ της πλάνης που, ο Ορθόδοξος Λαός αντιλαμβανόταν ότι σκεπάζει τον εκκλησιαστικό δρόμο του κ.Βαρθολομαίου.

Και τα γεγονότα, δεν διέψευσαν το χριστεπώνυμο πλήρωμα.

Η κοινωνία από τον κ. Βαρθολομαίο του αχράντου Σώματος και του τιμίου Αίματος Χριστού του Θεού στον Ουνίτη, πρώην πρόεδρο της Ουκρανίας Πέτρο Ολεξίοβιτς Ποροσένκο «εις την Πόλιν [όπου] ευρίσκονται η φάτνη της εκκλησιολογίας ![και] τα σπάργανα της Θεολογίας!» επιβεβαίωσαν πως, μόνο σοφός υπηρέτης και σύμμορφος των αποστόλων της ευσεβείας δεν είναι ο Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως.

Και η συνέχεια των έργων και ημερών του Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου κοντεύει να επιβεβαιώσει τις ομολογήτριες, που τον αποκάλεσαν Ουνίτη και Προδότη της Ορθοδοξίας.

Σε πρόσφατή του επίσκεψη στην Ιταλία ο Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως κ.Βαρθολομαίος έγινε δεκτός μετά βαΐων και κλάδων από τους Ουνίτες στην πόλη Λούγκρο. Αντιφωνώντας στις προσφωνήσεις των Ουνιτών, όπως αποκάλυψε ο ιστότοπος «Τας Θύρας, Τας Θύρας» ο κ. Βαρθολομαίος δήλωσε πως ήρθε στην πόλη τους, αυτός και η συνοδεία του, για «να προσκυνήσωμεν τα ιερά σεβάσματα της κοινής ημών Πίστεως! και πνευματικής κληρονομίας! και να μετάσχωμεν της χαράς της τοπικής Επισκοπής δια την εκατοστήν επέτειον από της ιδρύσεώς της…».

Και ακόμη: «η Αγία του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία» «χαίρεται μητρικώς, διότι βλέπει ότι κρατείτε την γλώσσαν της, το τυπικόν της, την υμνολογίαν και όλοντον λειτουργικόν της πλούτον, την περιβολὴν και τα άμφια της ιερωσύνης της»!

Τι λυπηρότερον τούτων; 

Πρέπει να προηγηθεί το: «να μας φιλάει ο Θεός» από τα έργα και τους λόγους του Κωνσταντινουπόλεως κ.Βαρθολομαίου, από την εμβόλιμη αναφορά πως, η Ελληνική Δικαιοσύνη με βούλευμα του Εφετείου Αθηνών (1930) και του Αρείου Πάγου (1931), επέβαλε στους Ουνίτες την απαγόρευση να φορούν το τιμημένο ράσο των Ορθοδόξων Ιερέων της Εκκλησίας της Ελλάδος.

«Προσευχόμεθα εμείς, [το τιμαλφέστερον και αγιώτερον του ευσεβούς ημών Γένους και της αμωμήτου ημών πίστεως!… η Μήτηρ και ποτνία εν Εκκλησίαις! Σύμφωνα με τον βερμπαλιστικό λόγο του οικουμενιστή προϊσταμένου της επισκοπής Γαλλίας κ. Αδαμάκη] να προσεύχεσθε και σεις, να λειάνη ο Θεός την οδόν και να ανατείλη η ημέρα η μεγάλη και επιφανής, κατά την οποίαν θα ευρεθώμεν από κοινού πέριξ της αγίας Τραπέζης! Μέχρι τότε, κρατείτε, παρακαλούμεν, τας ανατολικάς παραδόσεις σας…!» «…και να νιώστε την υπερηφάνειαν που δικαούσθε γι’ αυτό το οποίον είσθε!».

Κοντολογίς ο κ. Βαρθολομαίος προτρέπει τους ουνίτες ανενόχλητοι και με τις ευλογίες του! Να συνεχίσουν ως προβατόσχημοι λύκοι στην αυλή των λογικών προβάτων του Χριστού και Θεού το καταστροφικό τους έργο, αφού, οι ποιμένες του «οι προς πορισμόν ηγούμενοι την ευσέβειαν» καθεύδουν υπό τον μανδραγόραν!

Είναι απόλυτα αποκαρδιωτικό το γεγονός πως, ο κ. Βαρθολομαίος διδάσκει για πολλοστή φορά «καινοφανή, πρωτοφανή και οικουμενιστική εκκλησιολογία, η οποία βεβαίως τυγχάνει αλλοτρία και ξένη προς την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία».

Από πότε είναι «κοινή η Πίστης» των Ορθοδόξων και των Ουνιτών, Αρχιεπίσκοπε Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίε;

Τι μας ενώνει με τους Ουνίτες στην πνευματική κληρονομιά των Επτά Οικουμενικών Συνόδων και των αγίων Πατέρων που: «πάσαν πλάνην αιρετικών εξωθούσι και το σεσηπός μέλος, είπως ανίατα νοσεί, εκκόπτουσι και το πτύον κατέχοντες, την άλωνα καθαίρουσι και τον σίτον, ήτοι τον τρόφιμον λόγον, τον στηρίζοντα καρδίαν ανθρώπου, αποκλείουσιν εν τη αποθήκη της Καθολικής Εκκλησίας, τον δε άχυρον της αιρετικής κακοδοξίας [των ουνιτών] έξω ρίψαντες κατακαίουσι πυρί ασβέστω»;

Ποια η σχέση των Ορθοδόξων με τους Γραικολατίνους, που ως «μιξόθηρες άνθρωποι κατά τους εν μύθοις ιπποκενταύρους [είναι] ψευδαπόστολοι, εργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εις αποστόλους Χριστού» όπως ειδοποιεί το χριστεπώνυμο πλήρωμα ο Άγιος Μάρκος Εφέσου;

Είναι γνωστό πως, τη στρύχνα φόλα της ουνίας έριξε ο αιρετικός πάπας Ιννοκέντιος Δ΄ το 1254 και πολλαπλασίασαν οι Ιησουΐτες με την πλανερή αρχή τους «unite dans la foi, variete dans les rites (ενότης εις την πίστιν, ποικιλία εις τα λειτουργικά τυπικά)».

Το 1596 στη σύνοδο της Βρέστης η Ουνία έγινε ο κατ’ εξοχήν δόλιος τρόπος παραπλάνησης των Ορθοδόξων πληθυσμών στην βόρεια Ευρώπη και, αργότερα στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα και στα Πατριαρχεία Ιεροσολύμων, Αντιοχείας και Αλεξανδρείας.

Οι Γραικολατίνοι είναι η πρώτη μαγιά της Ουνίας και, στο πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως πολλαπλασιάζονταν σαν τους σπόρους του Στρύχνου, από τους οποίου παρασκευάζεται το δηλητήριο στρυχνίνη.

Ο προδότης της Ορθοδόξου Πίστεως πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Μητροφάνης, δυστυχώς ένας από τους πολλούς στην σειρά των οικουμενικών πατριαρχών που πρόδωσαν την Εκκλησία Χριστού του Θεού, συναίνεσε στον εξορισμό του αγίου Μάρκου του Ευγενικού στο νησί της Λήμνου το 1440, γιατί ο πρώτος των προμάχων της Ορθοδοξίας με την ακραιφνώς ορθόδοξο διδασκαλία του ματαίωνε τα σχέδια των Λατινοφρόνων που «μετά των Λατίνων μεν ομολογούσι το εκ του Υιού το Πνεύμα το άγιον εκπορεύεσθαι και τον Υιόν αίτιον έχειν της εαυτού υπάρξεως…και μετ’ εκείνων μεν [των Λατίνων] το άζυμον σώμα του Χριστού λέγουσι, μεθ’ ημών δε αυτού μεταλαμβάνειν ουκ αν τολμήσαιεν».

Φεύ της ανοίας! Φεύ της τυφλώσεως! Αναφωνεί ο άγιος Μάρκος, ποια η «κοινωνία φωτί προς σκότος [και] Χριστού προς Βελίαρ»;

«Το ιερόν της πίστεως σύμβολον ακίνητον δειν φυλάττεσθαι [διδάσκει και ομολογεί ο επίσκοπος Εφέσου άγιος Μάρκος ο Ευγενικός] ως εξεδόθη, και ους αποδέχονται συναποδεχόμενος, και ους αποβάλλονται συναποβαλλόμενος, ουδέποτε εις κοινωνίαν προσδέξομαι τους τολμήσαντας εν τω συμβόλω την καινοτομίαν προσθείναι περί της του αγίου Πνεύματος εκπορεύσεως, έως αν εμμένωσι τη τοιαύτη καινοτομία. Ο γαρ κοινωνών, φησί, τω ακοινωνήτω, και αυτός ακοινώνητος έστω».

Ποια «υμνολογίαν» και ποιον «λειτουργικόν πλούτον» κρατούν οι ουνίτες, για να αξίζουν κοινωνίας με Ορθοδόξους;

Ενδύονται την «περιβολή… και τα άμφια» των Ιερέων της Ορθοδόξου Εκκλησίας και ως «λύκοι βαρείς…εισελεύσονται [εις] την εκκλησίαν του Κυρίου και Θεού, ην περιποιήσατο δια του ιδίου αίματος… μη φειδόμενοι του ποιμνίου».

Τους λατινόφρονες [Ουνίτες] «ως αιρετικούς απεστραφόμεθα», διότι οι «φιλευσεβείς νόμοι», συνεχίζει ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, ορίζουν ότι «αιρετικός έστι και τοις κατά των αιρετικών νόμοις υπόκειται ο και μικρόν γουν τι παρεκκλίνων της ορθής πίστεως».

«Πόθεν ουν ημίν [ρωτά το χριστεπώνυμο πλήρωμα μαζί με τον άγιο Μάρκο] ανεφάνησαν εξαίφνης όντες ορθόδοξοι οι δια τοσούτων χρόνων και υπό τοσούτων πατέρων και διδασκάλων κριθέντες αιρετικοί;». «Τις αυτούς ούτω ραδίως ορθοδόξους πεποίηκεν;».

«Βούλει [προτρέπει τους ορθοδόξους χριστιανούς ο άγιος Μάρκος] παρά του Θεολόγου Γρηγορίου μαθείν, οία περί της μεσότητος [που επί των χρόνων του αγίου πρέσβευαν οι Λατινόφρονες, οι σημερινοί ουνίτες] γράφει : Η προς πάντας ορώσα τους παριόντας εικών, ο των αμφοτέρων ποδών κόθορνος, η κατά πάντα άνεμον λίκμησις, εξουσίαν λαβούσα την νεόγραφον κακουργίαν και την κατά της αληθείας επίνοιαν. Το γαρ όμοιον κατά τας Γραφάς της ευσεβείας πρόσχημα ην τω χαλκώ της ασεβείας περικείμενον».

«Φευκτέον αυτούς [συμβουλεύει έως και σήμερα τους χριστιανούς ο άγιος Μάρκος] ως φεύγει τις από όφεως» «Ούτοι γαρ είσι, κατά τον θείον Απόστολον, οι πορισμόν ηγούμενοι την ευσέβειαν».

«Τις μερίς πίστεως μετά απίστου;» για να προτρέπει σε παράλληλη προσευχή ο κ. Βαρθολομαίος τους χριστιανούς, με τους αιρετικούς και δόλιους ουνίτες;

«Φεύγετε ουν αυτούς, αδελφοί, [γράφει «τοις απανταχού της γης και των νήσων ευρισκομένοις ορθοδόξοις χριστιανοίς, Μάρκος επίσκοπος της Εφεσίων μητροπόλεως»] και την προς αυτούς κοινωνίαν. Οι γαρ τοιούτοι [Λατινόφρονες- ουνίτες] ψευδαπόστολοι, εργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι ως αποστόλους Χριστού. Και ου θαυμαστόν˙ αυτός γαρ ο Σατανάς μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός. Ου θαύμα ουν, ει και οι διάκονοι αυτού [οι ουνίτες] μετασχηματίζονται ως διάκονοι δικαιοσύνης, ων το τέλος έσται κατά τα έργα αυτών».

«Αδελφοί[περαίνει την εγκύκλιό του ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός] ει τις υμάς ευαγγελίζεται παρ’ ο παρελάβετε, καν άγγελος εξ ουρανού, ανάθεμα έστω».

Το εκκλησιολογικό έκτρωμα της Ουνίας καταδικάστηκε από τους πατριάρχες : Κωνσταντινουπόλεως Ιερεμίου του Γ΄, Αντιοχείας Αθανασίου του Γ΄ και Ιεροσολύμων Χρυσάνθου στη Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως το 1722 χαρακτηρίζοντας τους ουνίτες «όργανα αρμόδια εις την κακίαν» κακοποιές δυνάμεις που προάγουν «της Λατινικής κακοδοξίας και κακοφροσύνης το δόγμα» τονίζοντας, σε αντιδιαστολή με την παπική αξίωση να είναι αυτός η «κεφαλή της καθόλου Εκκλησίας και βικάριος του Χριστού» πως, στην Ορθόδοξη Εκκλησία «αι Σύνοδοι κατεξουσιάζουσιν απάντων και διοικούσι την Εκκλησίαν του Χριστού».

Το 1838 ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριος ο Στ΄ με την περί αυτόν Ιερά Σύνοδο και έχοντας τη γνώμη των Πατριαρχών: Αλεξανδρείας Ιερόθεου, Αντιοχείας Μεθόδιου και Ιεροσολύμων Αθανάσιου εκδίδει «Πατριαρχική και Συνοδική Εγκύκλιο επιστολή προς τους απανταχού Ορθοδόξους… προς αποφυγήν της επιπολαζούσης παπικής πλάνης» των ουνιτών, τους οποίους αποκαλεί «λύκους βαρείς, φθοροποιούς, ολέθριους, ψυχοφθόρους» που αγωνίζονται με θρασύτητα να καταργήσουν τα θεμελιώδη δόγματα της πίστεως «δια του τα πάντα δυναμένου των Παπών αλανθάστου».

«Ιδού ημείς [γράφει ο Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριος ο Στ΄] εκπληρούντες τα ποιμαντορικά ημών χρέη, υψούμεν την φωνήν της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας… και δια της παρούσης συνοδικής εγκυκλίου επιστολής …προτρεπόμεθα και συμβουλεύομεν υμάς άπαντας, ίνα προσέχητε εαυτοίς και μη συγκοινωνήτε τοις έργοις τοις ακάρποις του σκότους του αιώνος τούτου ίνα στήκητε στερεοί επί την ακράδαντον πέτραν της ορθοδόξου πίστεως…».

Ποιο ποιμαντορικό χρέος, ποια ποιμαντορική ανάγκη υπηρετεί ο Κωνσταντινουπόλεως κ.Βαρθολομαίος με τον πειρασμικό συναγελασμό του, με τους δόλιους και αιρετικούς ουνίτες;

Απορία γεννά πως, η του κ. Βαρθολομαίου πολυμάθεια επελάθετο των εγκλημάτων των ουνιτών στο σώμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Δεν διάβασε ποτέ του τις αποφάσεις των τοπικών Συνόδων της Κωνσταντινουπόλεως, που καταδικάζουν τους ουνίτες ως αιρετικούς και δόλια όργανα του παπισμού;

Δεν άκουσε για τις διαβολές ουνιτών στην οθωμανική εξουσία εναντίων Πατριαρχών, διαβολές που οδήγησαν στην κρεμάλα αθώους Ορθόδοξους Ιεράρχες;

Δεν διάβασε για τα εγκλήματα των ουνιτών σε βάρος των Ορθοδόξων στα όρια των Πατριαρχείων Αντιόχειας, Αλεξανδρείας, Ιεροσολύμων και Σερβίας ή, ως απόστολος του συγκρητιστικού διαθρησκειακού Οικουμενισμού διδάσκει και εφαρμόζει την απόφαση της παναίρεσης του διαχριστιανικού Οικουμενισμού στο Balamand του Λιβάνου, όπου η καταδικασμένη στη Βιέννη και στο Freising του Μονάχου επάρατη και δαιμονική ουνία όχι μόνο αθωώθηκε πανηγυρικά, αλλά θεωρείται και ο ενδεδειγμένος τρόπος «ενώσεως» Ορθοδοξίας και Παπισμού, που διακαώς επιθυμεί ο κ. Βαρθολομαίος;

Γιατί ο Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως ενσυνείδητα αγνοεί την ομόφωνη απόφαση ακυρώσεως των οικουμενιστικών αποφάσεων στο Balamand από την Πανορθόδοξη Σύνοδο στη Βαλτιμόρη τον Ιούλιο του 2000 ;

Κάνει επίδειξη της δυνάμεως του «ηγεμόνα-Πρώτου», που προσπαθεί την «Εκκλησία του ζώντος Θεού» από «μυστικού σώματος του Χριστού», από «στύλου και εδραιώματος της αληθείας» να μεταβάλλει για τις ανάγκες και τους στόχους του οικουμενισμού σε μια γήινη πολιτική οργάνωση;

Μήπως ο Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίος επιστρέφει στην αποκηρυγμένη από τον ίδιο ολέθρια πλάνη πως, είναι δυνατή η «πλήρης κοινωνία των αιρετικών ουνιτών τόσον μετά της Ρώμης όσον και μετά της Κωνσταντινουπόλεως»;

Τέλος, ο άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης έγραφε στον οικουμενιστή και φιλενωτικό πατριάρχη Αθηναγόρα, τη «μήτρα» όλων των σύγχρονων φιλενωτικών βησσαριωνίσκων, των εύστοχα αποκαλουμένων και «αγαπούληδων»: «Μετά λύπης μου, από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό.

Ξέρουν, όμως, να ομιλούν για αγάπη και ενότητα, ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν Τον έχουν αγαπήσει».

Πηγή