ΙΝΑ ΤΙ ΟΥ ΖΗΤΕΙΣ «ΑΠΟΛΥΣΙΝ…» ;

 

ΙΝΑ ΤΙ ΟΥ ΖΗΤΕΙΣ «ΑΠΟΛΥΣΙΝ…» ;
«Οὐ γάρ εἶδον, (οὐδέ ὄψονται) οἱ ὀφθαλμοί σου τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ»!
(Ματθ.13,15 ἡ αἰτία, / μή ἐκπληρώσεως τοῦ Λουκ.2,29-30)*
----  .  ----

Ἀρχιεπίσκοπε, ὀφείλεις πρῶτος σύ 
λόγο γιά πάντα νά δώσῃς,
καί γιά τήν τόση πιά ἀδιαφορία σου
τόν κόσμο νά ἐνημερώσῃς.

Εἶσαι δυσώνυμος, ἄφρων καί ἀλαζών
σύ ὑπερέβης τήν Εὔα.
Τί βαφκαλίζεσαι καί καμαρώνεις;
Ἀπό τοῦ Θρόνου κατέβα.

Ἄνοιξε τά χαρτιά. Πέστο ξεκάθαρα
τί κρύβει μέσα ἡ καρδιά σου;
Πιστεύεις «σέ θεό», εἶσαι Ὑπάλληλος    
καί κάνεις, ἁπλῶς, τή δουλειά σου;

Μή μένεις «Ἰωνᾶς» γιά νά καλοπερνᾶς
καί στό ἀμπάρι νά «ρέγχῃς»· (Ἰωνᾶ 1,5)
καί ἀπ’ τοῦ σκάφους καί τοῦ πληρώματος
τίς ἀγωνίες ν’ ἀπέχῃς.

Δεῖξε τήν πίστη σου. Ὅσα ἀπέκτησες,
τά πάντα δός «ἐλαχίστοις» (Ματθ.19,21)
καί τοῦτο ἔστω σοι, ἀλλά καί πᾶσιν ἡμῖν,
ἐλάχιστον δεῖγμα τῆς πίστης.

Χωρίς μετάνοια, χωρίς ταπείνωση,
χωρίς διόρθωση βίου,
οὔτ’ Ἀρχιεπίσκοπος, οὔτε Ὑπάλληλος,
οὔτε καί λήπτης Πτυχίου.

Γιά ξαναφοίτησε καί μάθε γράμματα
εἰς τοῦ Χριστοῦ τό Σχολεῖο· (Ματθ.13,52)
νά βρῇς ἐκεῖ αὐτό ὅπου δέν ἔμαθες (ἤ ὅπερ οὐκ ἔμαθες, ἤ ὅπερ οὔκ ἔγνωκας)
καί κρύβει τό Μεγαλεῖο!

 

Παλιά καί νέα τά ἀπορρίπτεις, (Ματθ.13,52)
καί θέτεις νέαν καρδίαν·
ἔχοντας ὡς σκοπό, νά ἀποκτήσῃς
τήν τοῦ Χριστοῦ Βασιλείαν.

Τότε, θαυμάσια ὅλα ρυθμίζονται,
πάει τό καθένα στή θέση,
καί τήν Κορώνα σου, τίμια θά φορᾶς,
δέν θά σοῦ βάλουνε «φέσι»!

Ὅλοι μαζί οἱ Πιστοί θ’ ἀναγαλλιάσουμε,
καί οἱ Ἐκκλησίες θ’ ἀνοίξουν·
καί ὁ Κορωνοϊός, δάκρυα καί στεναγμοί
ἀπ’ τόν καθένα θά σβύσουν!

Ὑποσημείωσις: Διδάσκοντας κάποτε τήν θαυμασίαν Μελωδίαν τοῦ ἄσματος «οἱ Κυνηγοί» σέ «Τρανά Σχολειά» Σεβαστούς, Σεπτούς, Μεγαλιωτάτους Ἄρχοντας τοῦ Τόπου μας, τήν ἀνασύρω νοερά  ἀπό τό  παρελθόν,  διότι προσεπάθησα   
οἱ στίχοι τοῦ ὡς ἄνω ποιήματος νά στρέφωνται καί νά ταιριάζουν ἐπακριβῶς στό μέτρο καί τόν ρυθμό ἐκείνης τῆς ἀριστοτεχνικῆς Κλασσικῆς Μελωδίας μέ ἀποτέλεσμα  νά ἄδεται  ἐπιτυχῶς καί ἀνέτως  ἐπ’ αὐτῆς, / μήπως -καί ἐν Μουσικῇ Παραλλαγῇ  ἐνδεδυμένο-  σάν ποντικάκι  συντελέσω-μπορέσω  ταπεινά δι’ αὐτοῦ νά συγκινήσω, τόν (ἄλλως)  κεκμη(κ)ότα καί ὑπό  πολλῶν  βεβαρυμένον (πλέον) Ἀρχιεπίσκοπον, εἰς τό νά ἀποχωρήσῃ -σωφρόνως ποιῶν ὡς ἀπαιτεῖ τοῦτο ἡ ὑστεροφημία του- εἰς τό ἑαυτοῦ Ταμιεῖον  πλέον (Ματθ.6,6) ἤ τήν Μετάνοιάν του , ὄχι στήν ἔπαυλη-βίλα του· «δίδων πτωχοῖς τόν πλοῦτον» (Ματθ.19,21), ὅστις καί γίνεται ἡ τροχοπέδη, ρίζα καί αἰτία πάντων τῶν κακῶν (Α΄Τιμ.6,10), τῆς τοσαῦτα δεινοπαθούσης σήμερον Μητρός μας Ἐκκλησίας. Τήν ὁποίαν, περίτρανα ἀποδεικνύει διά τῆς ὅλης βιωτῆς του ὅτι θέτει εἰς δευτέραν μοῖραν καί θέσιν, προκρίνοντας ἄλλα τόσον ἐφήμερα, ἐπισφαλῆ καί ψυχοφθόρα, βεβαίαν τήν τῆς ψυχήν του ἀπώλειαν προμηνύοντα (Β΄Πετρ.2,1). Τοσαύτη ἔρευνα ἀκόμη, ἐν τῇ Κλασσικῇ, Φιλοσοφικῇ Παιδείᾳ καί
Ἀρχαιολογίᾳ ἥν κέκτηται;! Πότε ποιά τις σωτήριος ὡρίμανσις Πίστεως, καί
συνέπεια, / καί εἰς ὅσα ἐκ τοῦ Εὐαγγελίου ἀντλεῖ καί διδάσκει; Ἴχνος
αἰδοῦς καί εὐαισθησίας ὡς πρός τό ἀνακόλουθον τοῦ πράγματος;!
         Οἴμοι! Φεῦ! Ὀλολί! οἶστρος βορβορώδους ζωῆς, ἐπιθυμιῶν καί ἀκολασίας ἐν γήρᾳ· ζοφώδης τε καί ἀσέληνος νῦξ, καρδίας νοσούσης  φιλαργυρίαν! Ἵνα τί,  πλοῦτον ἀγαπῶν, τῷ περί φιλοπτωχείας διδάσκοντι, ἤγγισας διακονεῖν, Ἱερώνυμε Λιάπη; 54 ἔτη Ρασοφόρον, 40 ἔτη Ἐπίσκοπον καί 13 Ἀρχιεπίσκοπον, πῶς ἁρμόζει καλεῖν καί ὀνομάζειν σε, Ἱερώνυμον; Σίμωνα; ἤ Ἰούδαν; Καί τά τρία γάρ, εἰ καί ἐπονειδήστως καί ἐπικαταράτως, ἐπιτυχῶς -δυστυχῶς ἀτυχέστατα- ἐκπροσωπεῖς ἰδιοτύπως καί ἐν παραφθορᾷ! Καί πῶς, ἀνιέρως ἐνεργῶν καί πράττων, / «Ἱερῶς;;!», δυνάμει τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ὀνόματός σου -ἀπό ἁπλός ἠλεημένος   Ἰωάννης, εἰς Ἱερώνυμον μετωνομασθείς-, ἔλαβες καί τήν χάριν (ταχυδακτυλουργικῶς) -ἐν παντί καί ἐν πᾶσι- νά ὑπογράφῃς, συνομολογῇς, συγκατανεύῃς, συνεισπράτῃς καί πράττῃς; Ποία ἡ ἐν σοί δύναμις, ἡ μεταποιοῦσα καί ἀλλοιοῦσα τό ψεῦδος εἰς ἀλήθειαν, τό σκολιόν εἰς εὐθύ, τό ἄδικον εἰς δίκαιον,  τό σκότος εἰς φῶς, τήν ἀρετήν καί τόν μακαρισμόν τῆς πτωχείας εἰς ἀκόρεστον φιλαργυρίαν καί πλουτισμόν; Μήπως ἡ ἀλχημειστική σου δεινότης, ἥν ἦλθεν ἡ ὥρα, ὡς ἔφης εἰς Ἀλέξην Τσίπραν, νά ἀποδείξης, ὅτι θά δυνηθῆς νά μεταβάλῃς τήν ὕλην εἰς πνεῦμα; Ἄς τό ἀναμένωμεν καί αὐτό ἀπό σοῦ. Ἕνα μόνο μή ξαχνᾶς, ἐπ’ εὐκαιρίᾳ καί τῶν 200 ἐτῶν ἀπό τῆς Ἀπελευθερώσεως ἐκ τοῦ Τουρκικοῦ ζυγοῦ.

Ἡ Ἐκκλησία ἔμαθε,
στά χρόνια τά δικά σου.
Κι’ ἀφοῦ τόσα καί περισσά
ἐτράβηξε κοντά σου·
Ἀφέντη Λιάπη σἄν κι’ ἐσέ,
ποτέ δέν ξανακάνει!

*Ἡ αἰτία: Διά τήν ὁποίαν «οὐχ ἑώρακας οὐδέ ὄψῃ τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ» (Λουκ.2,29-30)                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                     εἶναι ὅτι, διευκρινίζων ὁ Κύριος εἰς τούς μαθητάς, τούς εἶπεν «σέ σᾶς δόθηκε να γνωρίζετε τά μυστήρια τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, σέ κείνους δέν δόθηκε» (Ματθ.13,11),  διά τοῦτο ἐν παραβολαῖς αὐτοῖς λαλῶ, ἵνα βλέποντες μή βλέπωσι καί ἀκούοντες μή ἀκούωσι μηδέ συνῶσι, μήποτε ἐπιστρέψωσι· καί τότε πληρωθήσεται ἡ προφητεία Ἡσαΐου ἡ λέγουσα· ἀκοῇ ἀκούσετε καί οὐ μή συνῆτε, καί βλέποντες βλέψετε καί οὐ μή ἴδητε· ἐπαχύνθη γάρ ἡ καρδία τοῦ λαοῦ τούτου, καί τοῖς ὠσί βαρέως ἤκουσαν, καί τούς ὀφθαλμούς αὐτῶν ἐκάμμυσαν, μήποτε ἴδωσι τοῖς ὀφθαλμοῖς καί τοῖς ὠσίν ἀκούσωσι καί τῇ καρδίᾳ συνῶσι καί ἐπιστρέψωσι, καί ἰάσομαι αὐτούς» (Ματθ.13,15). Δέν νομίζω νά σοῦ πέρασε ἀπό τό μυαλό ἡ σκέψη, ὅτι μπορεῖς νά χρησιμοποιήσῃς τό χωρίον αὐτό ὡς ἄλλοθι καί ἐλαφρυντικό, Ἀρχιεπίσκοπος πάσης Ἐλλάδος, νά δικαιολογηθῇς πώς εἶσαι ἀκόμα ἀπό κείνους οἱ ὁποίοι (δῆθεν) δέν ἔτυχαν τοῦ εὐεργετήματος, νά σοῦ ἔχουν κι’ ἐσένα ἀποκαλυφθῆ τά ὡς ἄνω Μυστήρια τῆς Βασιλείας Του, ὁπότε δέν καθίστασαι ὑπόλογος  καί ἀποβληταῖος ἐκ τῆς θέσεώς σου. Εἶναι ὅμως τόσα ἄλλα τά χωρία, οἱ Κανόνες, ὁ  ὄγκος καί ἡ πίεσις τῶν εὐθυνῶν τῆς συνειδήσεως σου καί τῶν λεπτομερειῶν τῶν ἀπαιτήσεων,  ἔναντι αὐτοῦ πού ἔχεις ἐπωμισθῆ, πού σέ καθιστοῦν ὑπόλογον ἔναντι τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων, πού -καί ἄν ἔτσι εἶχε ἐκ Θεοῦ τό θέμα καί ζοῦσες στήν ἐποχή τοῦ Νόμου καί ὄχι τῆς Χάριτος πού τώρα ζῆς-, οἱ σημερινές σου ἀπαιτήσεις γιά τό Πρόσωπόν σου καί τό Πλήρωμα, μέ τίς προϋποθέσεις καί τά δεδομένα καί τά ἐχέγγυα πού σοῦ ἔχουν ἤδη ἀπό τοῦ «Τελειωθέντος» Μυστηρίου τῆς Σωτηρίας παρασχεθῆ· σέ ἀφοπλίζουν τελείως ἀπό ὅποιο ἐπιχείρημα θέλεις προβάλει, καί σέ θέτουν ἔμπροσθεν τῆς Ὑψίστης ὑπόχρεώσεώς σου, ἀπό μόνος σου νά εἶχες σπέυσει νά ἀναζητήσῃς αὐτά ὡς ἀπαραίτητα καί βασικώτατα ἐφόδια καί ἐργαλεῖα πρός ἐπιτέλεσιν τοῦ ἔργου πού σοῦ ἔχει ἀνατεθῆ παρά Κυρίου, παραδεχομένου σου καί ὁμολογοῦντος πίστιν βεβαίαν, σταθεράν καί ἀκλόνητον, διά τῆς ὁποίας καί σεαυτόν θά σώσῃς, καί τό Πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας πού σοῦ ἐνεπιστεύθη, θά διαπορθμεύσῃς εἰς λιμένα οὐράνιον καί ἀσφαλῆ. Ἐκεῖ, «ὅπου πρόδρομος ὑπέρ ἡμῶν εἰσῆλθεν Ἰησοῦς, κατά τήν τάξιν Μελχισεδέκ ἀρχιερεύς γενόμενος εἰς τόν αἰῶνα, καί πού ρίχνουμε τήν ἄγκυραν τῆς ψυχῆς μας καί τήν ἐλπίδα μας μέ ἀσφάλεια καί βεβαιότητα» (Ἑβρ.6,18-20).                                                                                                                                                                                                                                                                                                                          

Ἱερεύς Ἰωάννης Νικολόπουλος
ΚΑΛΑΜΑΡΙΑ
3.4.2021