του Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Βυζαντινῆς Ἱστορίας
Εἰλικρινά δέν θέλω νά σχολιάσω ἀναλυτικά τό νέο φρικῶδες κουρελόχαρτο πού τό ψευτοσυνοδικό διευθυντήριο τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας μᾶς παρουσίασε χτές ὡς ἐγκύκλιο γιά τό Πάσχα. Πραγματικά ντρέπομαι νά τό σχολιάσω, μιά πού ἐκεῖνοι δυστυχῶς δέν ντρέπονται πού τό ἔγραψαν. Στά περισσότερα ἄλλωστε δέν ἀλλάζει κάτι σέ σύγκριση μέ τίς προηγούμενες ἐγκυκλίους πού ἔχουμε ἤδη παλαιότερα δεῖ, καθώς καί τό νέο κουρελούργημα εἶναι ἕνα ἀκόμη πολυσέλιδο παραλήρημα ξεδιάντροπης φιλοκαθεστωτικῆς ἐναρμόνισης καί συνάμα σκληρῆς ὑγειονομικῆς ὑστερίας, πού εἶναι ἀδύνατο νά πιστέψεις ὅτι το συνέταξαν ἄνθρωποι πού θεωροῦνται πνευματικοί ποιμένες. Ἄν κάτι κάπως διαφορετικό περιέχει στήν ἴδια κατεύθυνση, αὐτό εἶναι ἀπλῶς ἀκόμη πιό παρανοϊκά μέτρα ἀσφαλείας (διπλές μάσκες, self test για ἱερεῖς καί ψάλτες, γάντια γιά τούς ἐπιτρόπους και βοηθητικό προσωπικό τῶν ναῶν κλπ).
Ἐκεῖνο ὅμως το ἐντελῶς καινούργιο πού ἀσφαλῶς κυριαρχεῖ μέσα στό νέο γραπτό ὄνειδος εἶναι τό κυρίως ἐπίμαχο αὐτή τή στιγμή θέμα: ἡ μεταφορά τῆς Ἀναστάσεως ἀπό τήν Κυριακή τοῦ Πάσχα στό Μέγα Σάββατο (τεράστιο ζήτημα καί γιά δογματικούς καί γιά λειτουργικούς λόγους, ὅσες ἀνοησίες κι ἄν ἔχουν ἐνορχηστρωμένα καί διατεταγμένα ξαμολυθεῖ γιά νά μᾶς ποῦνε τά ἀστεῖα ἐξαπτέρυγα τῆς μεταπατερικῆς διαστροφῆς). Μεταφορά πού ἀποτελεῖ μία ἀπό ὅλες τίς ἀπόψεις ἀπαράδεκτη ἐνέργεια, συνοδευόμενη μάλιστα καί ἀπό μία ἀκόμη ἀθλιότητα, πού ἴσως διέφυγε ἀπό κάποιους: ἡ ἀνεκδιήγητη ἐγκύκλιος ὁρίζει ὅτι ἀμέσως μετά τό «Χριστός Ἀνέστη» στίς 9 μ.μ. θά ἀκολουθήσουν ἐντός τῶν ναῶν τό δοξαστικό «Ἀναστάσεως ἡμέρα» καί ὁ «Κατηχητικός Λόγος» τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ἀκολούθως δέ θά ἀρχίσει ἀμέσως ἡ Θεία Λειτουργία! Καταργεῖται δηλαδή καί παραλείπεται ὁλόκληρος ὁ Ὄρθρος (μέ τόν περίφημο ἀναστάσιμο Κανόνα, τό Ἐξαποστειλάριο, τούς ἀναστάσιμους Αἷνους, τή Δοξολογία καί ὅλες φυσικά τίς ένδιάμεσες εὐχές)!
Πραγματικά ἀπίστευτες καταστάσεις λοιπόν. Πρωτόγνωρες, πού δέν ἔχουν προηγούμενο οὔτε στήν Τουρκοκρατία, οὔτε σέ καμία ἄλλη ἱστορική περίοδο δυσπραγίας καί θλίψεως. Καί ὅλα αὐτά γιατί; Γιά νά προλάβουνε οἱ ἄπνοοι καί πειθήνιοι ὑποτακτικοί τοῦ Μητσοτάκη νά τελειώσουν τά πάντα τό πολύ ὥς τίς 10.30 καί νά τό κλείσουνε τό μαγαζάκι (γιατί ὡς τέτοιο τό βλέπουνε πιά), πρίν ἔρθουνε καί τούς κάνουν «ντά» τά ὄργανα καταστολῆς τοῦ ἀντίχριστου καθεστῶτος; Γιά νά ἐπιτείνουν καί ἄλλο τον ἐμπαιγμό τῶν πιστῶν; Γιά νά βάλουν ἕνα ἀκόμη ἀνόσιο λίθο στό ἔργο τῆς βλασφημίας καί τοῦ ξεχαρβαλώματος στό ὁποῖο ἔχουν πλέον ξεκάθαρα ἐπιδοθεῖ; Ὅμως ὅ,τι πιά κι ἄν λέμε, εἶναι δυστυχῶς μάταιο: δέν ὑπάρχουν πλέον λέξεις ἰκανές νά πλησιάσουν ἔστω νοηματικά τό μέγεθος τῆς ντροπῆς καί τό βάθος τῆς προδοσίας.
Πρό μηνῶν εἶχα γράψει ὅτι ἡ κατάσταση καί ἡ συμπεριφορά τῆς διοικούσας Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας μοῦ θυμίζει ὅλο καί περισσότερο τή διαβόητη ἐκείνη σοβιετική «Ζῶσα Ἐκκλησία» τοῦ 1922. Λυπᾶμαι πολύ, ἀλλά σήμερα πλέον τό ἀναιρῶ ἀκόμη καί αὐτό. Δέν τίθεται πλέον θέμα σύγκρισης. Στό κάτω-κάτω ἐκείνη ἡ σχισματική ρασοφόρος συμμορία τοῦ Λένιν ἦταν ἕνα στημένο καί διορισμένο παραμάγαζο, χωρίς καμμία ἄλλη ἐκκλησιαστική νομιμότητα καί ἀναγνώριση καί δίχως φυσικά ἀποστολική διαδοχή. Ἡ σημερινή ὅμως κατάντια, τό σημερινό μέγεθος τῆς πτώσης καί τῆς ἐκτροπῆς, δέν νομίζω ὅτι ἔχουν πλέον κανένα ἄλλο ἀντίστοιχο στήν Παγκόσμια Ἱστορία.
Δεν ξαναζήσαμε πραγματικά ποτέ τέτοια διάλυση, τέτοια βλασφημία, ἀλλά συγχρόνως καί τέτοια νοσηρή διαστροφή τῶν ἐννοιῶν και τῶν πραγμάτων. Τέτοια δαιμονική προσπάθεια νά μεταλλαχθοῦν ἐπικοινωνιακά καί νά παρουσιαστοῦν ἡ πλάνη ὡς αὐθεντική πίστη, τά ἀνόητα ὡς αὐτονόητα, οἱ λακέδες τοῦ καθεστῶτος ὡς θεματοφύλακες τῆς σωφροσύνης, ἡ ὀρθοδοξία ὡς ζηλωτικός σκοταδισμός. Τέτοια δαιμονική προσπάθεια νά ἀλωθεῖ ἡ Ἐκκλησία, να διαλυθοῦν τά πάντα, νά μή μείνει λίθος ἐπί λίθου καί ὅλα αὐτά ὄχι ἀπό ἐξωτερικούς ἐπίβουλους ἀλλά ἀπό συνειδητούς δούρειους ἴππους - καί μάλιστα μέ οἵηση δοκησισοφίας καί ξετσίπωτη κάλυψη ἀπό καινοφανεῖς ψευτοθεολογικούς μανδύες.
«Καὶ ἐνεκαυχήσαντο οἱ μισοῦντές Σε ἐν μέσῳ τῆς ἑορτῆς Σου, ἔθεντο τὰ σημεῖα αὐτῶν σημεῖα καὶ οὐκ ἔγνωσαν. Ἐνεπύρισαν ἐν πυρὶ τὸ ἁγιαστήριόν Σου, εἰς τὴν γῆν ἐβεβήλωσαν τὸ σκήνωμα τοῦ ὀνόματός Σου. Εἶπαν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῶν: δεῦτε καὶ καταπαύσωμεν πάσας τὰς ἑορτὰς τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τῆς γῆς» (Ψαλμ. 67).
Καί δυστυχῶς ἔχουμε ἀκόμη μπροστά μας πολύ κατήφορο…