Αριστείδης Π. Δασκαλάκης: «Λύπης ιατρός εστίν ανθρώποις λόγος (Μένανδρος)»
Λίγα φτωχά λόγια , αντίδωρο παραμυθίας για τους αδελφούς.
Πολύ προβληματισμό και θλίψη προκαλεί η εκδημία ορθοδόξων κληρικών. Η απώλεια προμάχων της Ορθοδοξίας, όπως προσφάτως του αξίου ιερέως π Σαράντη Σαράντου και τώρα του π Νικολάου Μανώλη. Η δοκιμασία εν ασθενεία άλλων.
Συνταρακτική η είδηση της απώλειας του πατρός Νικολάου.
Πολλοί αδελφοί ορφάνεψαν .
Ο Κύριος γνωρίζει, ευδοκεί ή παραχωρεί. « Άγνωστοι αι βουλαί του Υψίστου» .
Αισθάνεσαι ότι ανοίγει η γη κάτω απ’ τα πόδια σου, όταν βλέπεις τους λιγοστούς αγωνιστές-ομολογητές τους χιλιολοιδορημένους κληρικούς , τους διωκόμενους ποιμένες, να αποχωρούν για την ουράνια πολιτεία.
Δυσαναπλήρωτο το κενό.
Νιώθεις ότι τα τείχη της Ορθοδοξίας που βάλλονται απ’ τις δυνάμεις του κακού, πέφτουν, συνθλίβονται . Κατακρημνίζονται.
Αισθάνεσαι πως μπήκε μέσα στο κάστρο το απόρθητο, ο πονηρός με τα όργανά του κι αλωνίζουν και σπέρνουν ανενόχλητοι τον σπόρο της βλασφημίας και του ψεύδους.
Πιστεύεις σιγά-σιγά ότι έρχεται το τέλος. Μετά την ορφάνια και την απώλεια, ο θάνατος.
Ο όλεθρος.
Ξεχειλίζεις με οργή βλέποντας κάποιους να επιχαίρουν με την απώλεια τέτοιων αγωνιστών.
Ο δρόμος φαντάζει γι’ αυτούς τους μικρόνοες και ασεβείς , ανοιχτός.
Βέβαια όλα τα παραπάνω αν μείνουν έτσι, αποτελούν ξεκάθαρα κοσμική αντίληψη.
Ο Κύριος παραχωρεί δοκιμασίες για τους εναπομείναντες. Καθότι οι εκλιπόντες είναι πλέον δίπλα Του .
Με μεγαλύτερη παρρησία πρεσβεύουν υπέρ ημών και υπέρ του πλοίου της Ορθοδοξίας το οποίο «κλυδωνίζεται μέν, ἀλλά οὐδέποτε καταποντίζεται».
Το καράβι αυτό , η «νοητή ναύς», ναυπηγήθηκε από τον Κύριο και τους μαθητές του στην «Καπερναούμ» κάποτε.
Και όλοι εμείς με τα λάθη και τις αμαρτίες μας, είμαστε μέσα σε αυτό το χιλιοδαρμένο απ’ τα κύματα της κολάσεως πλοίο , με τον Χριστό κυβερνήτη, που πλέει χωρίς να το καταλαβαίνουμε σε «ουριοδρομούσα» τροχιά προς την ουράνια πατρίδα.
Λυπάμαι που κάποιοι αδελφοί νιώθουν ορφανεμένοι. Όλοι μας. Και πρωτίστως η οικογένεια του εκλιπόντος.
Για τον πατέρα Νικόλαο δεν έχουμε να πούμε κάτι . Είναι όλα γνωστά. Μάχιμος μέχρι τελευταίας αναπνοής , αγωνιστής της πίστεως , ασυμβίβαστος , διακριτικός, με ψυχή μικρού παιδιού.
Στα πνευματικά του τέκνα έχω να πω δυο αράδες λόγια φτωχά ,ανάξια των συναισθημάτων και της δοκιμασίας. Αδελφοί κρατάτε γερά. Συνεχίστε στο δρόμο του πνευματικού σας πατέρα. Ενδυναμώστε τον αγώνα στα δυσκολότερα που έρχονται.
Ο Θεός θα στείλει άλλο πατέρα να διακονήσει τους αξίους.
Μην θλίβεστε απαρηγόρητα , γιατί «όπως το νερό που πιέζεται, ανεβαίνει ψηλά, έτσι και η ψυχή που συνθλίβεται με τις δοκιμασίες, υψώνεται προς τον Θεό.» (Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος).
Δείξτε καρτερικότητα καθότι «κάθε θλίψη που την υποφέρουμε με καρτερία, γίνεται ένα είδος σκάλας, που μας ανεβάζει στην τελειότητα.» (Άγιος Νεκτάριος)
Η δοκιμασία είναι μεγάλη αλλά «κάθε δοκιμασία είναι δώρο από τον Θεό, είναι ένας βαθμός για την άλλη ζωή. Αυτή η ελπίδα της ανταμοιβής στην άλλη ζωή μου δίνει χαρά, παρηγοριά και κουράγιο και μπορώ να αντέξω τον πόνο για τις δοκιμασίες που περνούν πολλοί άνθρωποι.» (Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης)
Το κάστρο της Ορθοδοξίας ποτέ δεν θα πέσει , όσο κι αν τα βόλια του εχθρού χτυπούν αλύπητα τους πύργους του και οι πολιορκητικοί κριοί του πονηρού λαβώνουν τους υπερασπιστές του. Ο φύλακας είναι ο ίδιος ο Χριστός. Φρουροί τα τάγματα των αγγελικών δυνάμεων . Οικοδέσποινα η Παναγιά μας. Ο αγώνας είναι σκληρός . Μα άνισος.
Άνισος γιατί στο ένα στρατόπεδο άρχει ο Κύριος.
Μην λυγίζετε.
«Η σκοτεινότερη ώρα είναι πριν την αυγή.»
Το χτύπημα αδελφοί είναι μεγάλο. Σήμερα είμαστε φτωχότεροι. Πιθανόν ο Κύριος να επιτρέψει περισσότερη «φτώχεια».
Μα ότι γίνεται, γίνεται κάτω απ’ το βλέμμα του παντεπόπτη Κυρίου.
Καλόν Παράδεισο στον πατέρα Νικόλαο.
Καλή αντάμωση στην άνω Ιερουσαλήμ.
Χριστός Ανέστη!
Αριστείδης Π. Δασκαλάκης
