Ὅπως διαβάζουμε στό δελτίο τύπου, «η Διαρκής Ιερά Σύνοδος απεφάσισε την συνεργασία με τις αρμόδιες Αρχές, ως προς την εξεύρεση της καλύτερης λύσης για την λειτουργία όλων των Ιερών Ναών και των Ιερών Μονών, ιδιαιτέρως κατά την περίοδο της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος καθώς και της Διακαινησίμου, τηρουμένων των απαραιτήτων υγειονομικών μέτρων». Καί ὄχι ὅτι εἴχαμε φυσικά τήν παραμικρή ἀμφιβολία. Ἀπό πέρσι ἄλλωστε τό ξέρουμε καλά πώς πᾶμε καί γιά δεύτερο συνεχόμενο ἀπαγορευμένο Πάσχα.
Ἀπλῶς τό ἀναφέρουμε γιά τό ἐνδεχόμενο νά ἔχουν μείνει ἀκόμη μερικοί πού δέν εἶχαν ἀπολύτως πειστεῖ γιά τόν ρόλο πού παίζει ἡ διοίκηση τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας καί ὁ ὁποῖος – πλήν ἀπειροελαχίστων ἐξαιρέσεων – συνεχίζει σταθερά (και δίχως κανένα ἴχνος ἀνάνηψης) νά κυμαίνεται δυστυχῶς ἀπό τή συνειδητή προδοσία ἕως τή φοβική (ἀλλά ἐπίσης συνενοχική ἐν τέλει) ἀφωνία.
Καί φυσικά ὅταν λέω «μερικοί», προφανῶς δέν ἐννοῶ τούς ἐπαγγελματίες «ἀγαπούληδες», πού τούς ἔχει κάνει κιμᾶ τόν ἐγκέφαλο ἡ μεταπατερική πλάνη καί τό γελοῖο παραμύθι τῆς τυφλῆς ὑπακοῆς. Ἐννοῶ ὅσους ἀκόμη μποροῦν, ἔστω καί τήν ὑστάτη ὥρα, νά ἀντιληφθοῦν στοιχειωδῶς τόν βοῦρκο στόν ὁποῖο συνεχῶς βουλιάζουμε. Μέ κλειδαμπαρωμένες ἐκκλησιές, βεβηλωμένη πίστη καί σφραγισμένα στόματα…
Νεκτάριος Δαπέργολας
