Νεκτάριος Δαπέργολας
Τό κείμενο αὐτό γράφτηκε μέ ἐσκεμμένη μικρή καθυστέρηση, περιμένοντας νά καθίσει πρῶτα λίγο ἡ σκόνη ἀπό τόν ὑμνολογικό κουρνιαχτό πού σήκωσε ἡ ἐκδημία τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας Ἀναστασίου, ἀλλά καί προτοῦ παρέλθει τό τόσο κρίσιμο γιά τήν ψυχή τοῦ μεταστάντος (ὅπως ἄλλωστε καί κάθε κεκοιμημένου) σαρανταήμερο.
Φυσικά γνωρίζω ὅτι κάποιοι θά δυσαρεστηθοῦν μέ αὐτά πού θά διαβάσουν, κάποια πράγματα ὡστόσο εἶναι ἀδήριτη ἀνάγκη νά εἰπωθοῦν. Ἀφ’ ἑνός γιατί ἡ διαστρέβλωση τῆς ἀλήθειας ὁδηγεῖ (καί) στήν περίπτωση αὐτή σέ παραμορφωτικά πρότυπα γιά τούς πιστούς, πρᾶγμα ἐπικίνδυνο καί πνευματικά ἐπιβλαβές γιά τούς ἴδιους, ἀφ’ ἑτέρου ὅμως γιατί ὀφείλουμε νά σκεφτοῦμε καί τό καλό τῆς ψυχῆς τοῦ ἴδιου του ἐκλιπόντος. Καί ἐξηγοῦμαι ἀναλυτικότερα:
Δυστυχῶς, εἴδαμε τίς ἡμέρες αὐτῆς ἕνα χειμαρρῶδες ὑμνολογικό τσουνάμι πρός τόν κεκοιμημένο, πού κατέδειξε γιά μία ἀκόμη φορά τό βάθος τῆς ἄγνοιας καί τοῦ διαστρεβλωμένου αἰσθητηρίου γιά μέγα μέρος τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματος (παράλληλα ὅμως βέβαια κατέδειξε γιά μία ἀκόμη φορά καί τόν ἄκρως ὕποπτο ρόλο πού παίζουν κάποια γνωστά συστημικά…influencer «ἑξαπτέρυγα» τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χώρου, ποῦ μόνο τήν πρόωρη ἁγιοκατάταξή του δέν ἔχουν ζητήσει ἀκόμη). Κατ’ ἀρχάς ἀγνοοῦν (ἤ παραβλέπουν) ὅλοι αὐτοί οἱ ἀναρίθμητοι (ὕποπτοι καί μή ὕποπτοι) διαπρύσιοι ὑμνωδοί ὅτι ἀπό πνευματικῆς ἄποψης εἶναι μέγα σφάλμα ἡ ἐξύμνηση ἑνός ἄρτι κεκοιμημένου, γιατί πάνω ἀπό ὅλα εἶναι ἐπιζήμιο γιά τήν ἴδια τήν ψυχή του, πού ὅσο βρίσκεται ἐνώπιον τοῦ ἀνώτερου Κριτῆ αὐτό πού χρειάζεται εἶναι οἱ προσευχές μας (γιά καλή ἀπολογία) καί ὄχι οἱ ἔπαινοι. Καί πολύ μᾶλλον περισσότερο οἱ ἔπαινοι πού ἐξυφαίνονται ὄχι γιά τεκμηριωμένα σημεῖα ἁγιότητας, ἀλλά γιά πράγματα ἐν πολλοῖς ἀνυπόστατα ἤ παραχαραγμένα.
Γιατί ἐδῶ δυστυχῶς ὑπάρχει πληθώρα ἀδιάσειστων τεκμηρίων, πού εἶναι ἄκρως ἐπιβαρυντικά γιά τόν κεκοιμημένο ἱεράρχη. Οὐδείς μηδενίζει ἀσφαλῶς τό ἔργο πού ἐπιτέλεσε παλαιότερα στήν Ἀφρική καί ἐν συνεχείᾳ στήν Ἀλβανία. Ὅμως ἀπό τήν ἄλλη ἐπίσης οὐδείς ἔχει καί τό δικαίωμα νά ἀγνοεῖ ὅτι ἐπρόκειτο ἐδῶ καί δεκαετίες γιά ἐγνωσμένο καί ἐπιφανέστατο οἰκουμενιστή, πού ἦταν σταθερό μέλος τοῦ διαβόητου «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» (αὐτοῦ τοῦ ἄθλιου δούρειου ἵππου πού ἐδῶ καί 75 χρόνια ἀπεργάζεται τήν συγχώνευση τῆς Ὀρθοδοξίας μέσα στόν βοῦρκο τῶν αἱρέσεων) καί πολλάκις μετεῖχε σέ οἰκουμενιστικές συμπροσευχές μέ παπικούς καί ἑτέρους αἱρετικούς στήν Ἰταλία καί ἀλλοῦ.
Οὐδείς ἔχει ἐπίσης τό δικαίωμα νά ἀγνοεῖ ὅτι ἔχει διοργανώσει συμπόσια μέ ἀλλοθρήσκους, μέ σκοπό τήν προώθηση τῆς «ειρηνικῆς συνυπάρξεως τῶν θρησκειῶν» καί τῆς διαθρησκειακῆς ψευδοενότητας (πού ὁδηγεῖ στήν κυοφορούμενη παγκόσμια Πανθρησκεία), καί ὅτι συμμετεῖχε ὡς διαθρησκειακός συγκρητιστής σέ πολλά διεθνῆ διαχριστιανικά καί διαθρησκειακά fora, διαμηνύοντας τήν ψευδοένωση τῶν πάντων στό ὄνομα τῆς δῆθεν ἀγάπης. Μάλιστα κατά καιρούς βραβεύτηκε καί γιά ὅλα αὐτά (ἐνδεικτικά μόνο θυμίζω τήν βράβευσή του τό 2020 σέ οἰκουμενιστική τελετή στόν «Καθεδρικό Ναό» τοῦ Aachen, ὅπου παρευρέθηκαν καί Παπικοί, μέ ἐπί κεφαλῆς τόν Πρόεδρο τοῦ «Ποντιφικοῦ Συμβουλίου γιά τήν Προώθηση τῆς Χριστιανικῆς Eνότητος» καρδινάλιο Koch).
Οὐδείς ἔχει τό δικαίωμα νά ἀγνοεῖ ὅτι ἦταν διαπρύσιος ὑπέρμαχος καί πρωτεργάτης τῆς ἀντίχριστης ψευτοσυνόδου στό Κολυμπάρι τῆς Κρήτης τό 2016 καί συνυπέγραψε ἀσμένως τίς ἀποφάσεις της, διατυπώνοντας μάλιστα τήν πρωτοφανῆ ἄποψη νά κηρύσσονται αἱρετικοί ὅσοι τήν ἐπικρίνουν καί ὅσοι ὁμιλοῦν περί οἰκουμενισμοῦ!
Οὐδείς ἐπίσης ἔχει τό δικαίωμα νά ἀγνοεῖ ὅτι τό πρᾶο καί μειλίχιο ὕφος του μαζί μέ τά ἀναρίθμητα κηρύγματά περί ἀγάπης (ἀλλά ἄνευ ἴχνους ἔστω ἀναφορᾶς στίς αἱρέσεις, στήν ἁμαρτία καί στήν ἀποστασία τοῦ λαοῦ μας ἀπό τόν Θεό, στούς πνευματικούς νόμους κλπ.) τόν ἔχουν δυστυχῶς κατατάξει πρό πολλοῦ σέ πρωτοκορυφαῖο ἐκπρόσωπο καί ἐκφραστή τῆς ἀποπροσανατολιστικῆς «μεταπατερικῆς» ἀγαπολογίας. Ὅσοι ἐγκωμιάζουν αὐτό τό πρᾶο καί καλοσυνάτο ὕφος, ἀλλά τόσο ἐκκωφαντικά κενό ἀπό κάθε εἶδος μαχητικῆς στάσης ἀπέναντι στήν αἵρεση, ἄς προβληματιστοῦν γιά τό ὅτι τά ἴδια ἀκριβῶς ἐγκώμια τοῦ πλέκουν ἐδῶ καί μέρες οἱ κάθε λογῆς Κούληδες, Ντόρες, Τσίπρες καί Βαλιανάτοι, μαζί μέ βοθροκάναλα, παλιοφυλλάδες, οἰκουμενιστές λυκοποιμένες καί τούς ἀντίχριστους τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν», καθώς καί γιά τήν οὐρανομήκη ἐξύμνησή του ἀπό ὅλους αὐτούς ὡς φωτισμένου ἱεράρχη. Μέ ποιά ἀκριβῶς ὅμως κριτήρια ἀλήθεια τεκμαίρεται ὁ φωτισμός; Καί βάσει ποιᾶς λογικῆς συνδέεται ὁ φωτισμός μέ τήν «καλοσυνάτη» σιωπή ἀπέναντι στό δαιμονικό ξεσάλωμα τῶν καιρῶν μας, πού – θά τό πῶ epressis verbis – ἀπαιτεῖ Καντιώτηδες καί ὄχι μειλίχιους καί συγκαταβατικούς ἀγαπούληδες; Ἤ μήπως θαρροῦν οἱ Χριστιανοί πού τά ἀναπαράγουν ὅλα αὐτά ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ, ὅτι τέτοιοι ἦταν οἱ Βασίλειοι, οἱ Χρυσόστομοι, οἱ Μάξιμοι, οἱ Μάρκοι Εὐγενικοί καί οἱ ἄλλοι ἐκκλησιαστικοί μας Πατέρες καί ὄχι ἀνένδοτοι μαχητές καί ἀνήμερα λιοντάρια ἀπέναντι στήν προδοσία τῆς πίστης; Οἱ ἀπαντήσεις στά παραπάνω ἐρωτήματα εἶναι ἀπολύτως προφανεῖς.
Οὐδείς ἐπιπλέον ἔχει τό δικαίωμα νά ἀγνοεῖ τήν στάση τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἀναστασίου κατά τήν διάρκεια τῆς ψευτοπανδημίας, πού ἦταν πλήρως συμμορφούμενη μέ τήν καθεστῶσα «λογική» τῶν μασκῶν καί τῶν ἐμβολίων, ἐμβαπτίζοντάς την βέβαια καί πάλι μέσα στήν γνωστή μειλίχια ἀγαπολογία.
Καί οὐδείς ἀκόμη ἔχει τό δικαίωμα νά παραβλέπει καί τήν τελευταία, ὁλότελα τραγική εἰκόνα: το πολύχρωμο δηλαδή αἱρετικό τσίρκο μέ τούς παπικούς καρδινάλιους, τούς λουθηρανούς «ἐπισκόπους» καί τά λοιπά ἐξωτικά φροῦτα, πού παρέλασαν στήν κηδεία του, φυσικά καί πάλι μέ ἐγκώμια καί ὑμνολογίες. Ἔχει κάποιος ἄραγε τήν ψευδαίσθηση ὅτι θά μποροῦσε ποτέ ὁποιοσδήποτε ἀπό αὐτούς νά συμπεριφερθεῖ ἀνάλογα γιά τήν ἐξόδιο ἀκολουθία ἑνός πραγματικοῦ προμάχου τῆς Ὀρθοδοξίας; Δέν ἦταν ἀπολύτως πασιφανές ὅτι ὅλοι αὐτοί ἔνιωθαν τήν ὥρα ἐκείνη ὅτι τιμοῦσαν καί ἀποχαιρετοῦσαν ἕναν «δικό» τους ἄνθρωπο; Καί στά ἐρωτήματα αὐτά εἶναι ἐπίσης πρόδηλες οἱ ἀπαντήσεις.
Ὅσον ἀφορᾶ τώρα τά ὅποια καλά διέπραξε ὁ Ἀλβανίας, θά τό ξαναπῶ: τίποτε δέν μηδενίζεται, ὅσο κι ἄν θά μποροῦσε καί πάλι κάποιος νά ἐπισημάνει ὅτι καί τό ἱεραποστολικό του ἔργο χλωμιάζει ὑπό τό βάρος τῶν παραπάνω (εἰλικρινά δέν γνωρίζω πόσο ὠφελεῖ νά βγάλεις κάποιον ἀπό τό σκοτάδι τῆς ἀθεΐας ἤ τῆς εἰδωλολατρίας, γιά νά τόν ὁδηγήσεις στό «φῶς» ἑνός μεταπατερικοῦ Χριστιανισμοῦ – ἤ πόσο ὠφελεῖ νά τόν βγάλεις ἀπό τήν παρανομία τῆς κατακόμβης, γιά νά τόν βάλεις σέ νόμιμα, νεοεποχίτικης εἰδής ὑπερπολυτελῆ τερατουργήματα, σάν τούς ναούς πού βλεπετε στίς φωτογραφίες). Ἐντυπωσιακή δηλαδή ἡ ὀμελέτα, ἀλλά εἶχε καί πολλές κουτσουλιές μέσα (γιά νά θυμηθῶ μία γνωστή φράση τοῦ Ἁγίου Παϊσίου): δέν μηδενίζουμε τό ἕνα, ἀλλά ὀφείλουμε νά σχολιάσουμε καί τό ἄλλο – ἀπό ἐκεῖ καί πέρα μόνο ὁ Θεός γνωρίζει φυσικά πόσοι ὠφελήθηκαν ἀπό τήν ὀμελέτα καί πόσοι βλάφθηκαν ἀπό τίς κουτσουλιές.
Ἀπολύτως ἀξιέπαινη δέ καί ἡ στάση του στό θέμα τῆς Οὐκρανικῆς ψευτοεκκλησίας του Ἐπιφανίου, τήν ὁποία ἀρνήθηκε νά ἀναγνωρίσει, ἐρχόμενος σέ προστριβή μέ τόν πατριάρχη Βαρθολομαῖο. Καί αὐτή ἡ προστριβή ὡστόσο ἦταν μόνο ὡς πρός αὐτό τό θέμα καί εἶχε βάση σέ ἐκκλησιολογικά κριτήρια (ὀρθῶς ὁ Ἀναστάσιος ἦταν ἐνοχλημένος ἀπό τό καινοφανές «παπικό πρωτεῖο» τοῦ Βαρθολομαίου, τήν οὐσιαστικά κατηργημένη συνοδικότητα καί τήν ἀπόπειρα εἰσπήδησης πού ἔκανε σέ ἄλλες Ἐκκλησίες) καί πάντως δέν εἶχε καμία σχέση μέ θέματα θεολογικῆς οὐσίας, καθώς – ὅπως προαναφέρθηκε – ἀμφότεροι ἦταν ἐξίσου οἰκουμενιστές καί εἶναι ἀπολύτως δεδομένο καί διαπιστωμένο ὅτι οὐδέποτε ὑπῆρξε μεταξύ τους ἀντιπαράθεση σέ τέτοιο ἐπίπεδο. Ἀντιθέτως, ἐκεῖνο πού ὑπῆρξε, ἦταν ἀπόλυτη καί ἀδιατάρακτη «κολυμπάρειος» ταύτιση, σύμπνοια καί συνοδοιπορία.
Ὅλα τά παραπάνω δέν γράφονται γιά νά ἐπικριθεῖ ὁ ἐκδημήσας, οὔτε γιά νά…δικαστεῖ μετά θάνατον, ὅπως εἶναι σίγουρο ὅτι θά σπεύσουν νά ποῦν κάποιοι, κατηγορώντας ὡς ἀκραίους καί ὡς τιμητές (τό μάθαμε τό ἀστεῖο παραμύθι τους πιά) ὅσους ἁπλῶς ἐπισημαίνουμε τήν ἀλήθεια καί λέγοντάς μας ὅτι ὁ Θεός εἶναι πού θά κρίνει τον κεκοιμημένο καί ὄχι ἐμεῖς. Μά αὐτό εἶναι ἀπολύτως βέβαιο καί κανείς δέν προσπαθεῖ νά ὑποκαταστήσει τόν Θεό: ἀντιθέτως εὐχόμαστε εἰλικρινά νά μετανόησε γιά τίς κακοδοξίες καί τά ἀτοπήματά του καί στό ζύγι τοῦ ἀδέκαστου Κριτῆ νά ὑπερμετρήσουν τελικά τά καλά πού διέπραξε. Ἡ εὐχή μας ὅμως νά σώθηκε ὁ Ἀναστάσιος, δέν μπορεῖ νά σιγήσει τήν ἀλήθεια, γιατί ἐπρόκειτο γιά ἐπιφανές πρόσωπο, μέ πολυετῆ δημόσια δράση καί μεγάλη ἐπιρροή. Ὅσα διέπραξε ὡς κληρικός, ἴσως στόν ἴδιο νά μήν στοιχίσουν τήν αἰώνια ζωή (ὁ Θεός ξέρει), ἀπό τήν ἄλλη ὡστόσο καθιστοῦν ξεκάθαρο ὅτι δέν μπορεῖ κατά κανένα τρόπο νά γίνει ἀνεκτό τό μεθοδικό πλασάρισμά του ὡς πρότυπο φωτισμένου καί ἁγιασμένου ἱεράρχη. Κάτι τέτοιο εἶναι ξεκάθαρα ἐπικίνδυνο, ζημιογόνο, ἀποπροσανατολιστικό καί ἐξολοκλήρου ἀνεπίτρεπτο.
Λίγη προσοχή λοιπόν μέ τά ἄκοπα καί ἀβασάνιστα ἐφύμνια: ἄς τά ἀφήσουν στήν ἄκρη οἱ ὑμνητές καί ἄς προσευχηθοῦν γιά τήν ψυχή του ἐκλιπόντος, ἄν θέλουν πραγματικά κάπου νά φανοῦν χρήσιμοι. Οἱ αἴολες ἁγιολογίες πάντως οὔτε ἐκεῖνον βοηθοῦν, οὔτε τούς ἴδιους πού τίς ἐπινοοῦν, ἀλλά οὔτε καί ὅσους τίς ἀκοῦνε καί ἐπηρεάζονται ἀπό αὐτές…
