Ἡ χαρμόσυνος ἀπόφασις τῆς Δ.Ι.Σ. …. Προβληματισμοί καί σκέψεις -1ον
Γράφει ὁ κ. Δημήτριος Β. Ἐμμανουήλ, Ἀναγνώστης
Θέμα: Πιστεύω εἰς μίαν «καθολικὴν Ἐκκλησία», καὶ προσδοκῶ μία Καθολικὴ Νίκη.
«Πολλὰ πράγματα συνιστοῦν τὴν Ὀρθοδοξία, μέχρι τὸ ἀντικείμενο εἰκόνα! Ὅμως ὅλων αὐτῶν τῶν πραγμάτων, ποὺ εἶναι ἡ καρδία ὅπως εἶπα, εἶναι ἡ Θεία Λειτουργία. (Ἡ Θεία Λειτουργία ἀποτελεῖ τὴν καρδίαν τῆς Ὀρθοδοξίας, δηλαδὴ τῆς ὀρθῆς δόξης, δηλαδὴ τῆς ὀρθῆς Πίστεως)» (π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος)
Ὁ κατὰ πάντα ἀξιόπιστος Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἔλεγε πρὸς τοὺς μαθητάς του· «ἀποκτανθῆναι καὶ τῇ Τρίτῃ ἡμέρᾳ ἐγερθῆναι» (Ματθ. 16, 21). Ἀρχικά τούς εἶπε γιὰ τὰ ἐπερχόμενα Πάθη του, γιὰ τὸν Σταυρὸ καὶ τὸν Θάνατό του («ἀποκτανθῆναι»), προσθέτοντας ὅτι «τὴν τρίτη ἡμέρα θὰ ἀναστηθεῖ». Καὶ ὢ τοῦ θαύματος! Χτὲς 9 Μαρτίου ὅλοι οἱ ἁπανταχοῦ Εἰκονόφιλοι χριστιανοὶ τοῦ νῦν αἰώνα ἑορτάσαμε τὴν ΝΙΚΗ τῆς Ὀρθοδοξίας – ἀναθεματίζοντας ὅλους τούς αἱρετικοὺς – καὶ σήμερα, τρεῖς μέρες μετά· γευόμαστε τὴν ΝΙΚΗ τοῦ ἐσφαγμένου Ἀρνίου, τὴν νίκη τοῦ Ἐσταυρωμένου Χριστοῦ… Τοῦ ὁποίου ἡ ὑψωμένη ἐπὶ τοῦ Ξύλου Εἰκόνα θὰ πρέπει -χάρη εἰρήνης, ἑνότητας, πίστεως καὶ ἀγάπης – νὰ ξανατοποθετηθεῖ εἰς τὸν ἴδιον Τόπον. Ὅσοι πιστοί, ἀκολουθήσωμεν «Αὐτήν», ἐννοεῖται τὴν Ἀνακοίνωση τῆς Δ.Ι.Σ. [1].
[Νὰ θίξουμε στὸ σημεῖο αὐτὸ ὅτι ἡ ἀπομάκρυνση τοῦ Ἐσταυρωμένου δὲν εἶναι φαινόμενο τῶν δύο τελευταίων ἐτῶν ἀλλὰ ἀπὸ εἰκοσαετίας (σύμφωνα μὲ τὸν Μόρφου Νεόφυτο) καὶ ἔχει σχέση, μᾶλλον, μὲ τὴν «Λειτουργικὴ ἀνανέωση» ποὺ ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος τὸ 1999 καὶ μετά, σύμφωνα μὲ τὸν Περιστερίου Γρηγόριο [2]… Πράγματι, στὴν ἐνορία τῆς Ἁγίας Σκέπης Πτολεμαΐδος, ὁ ὑπεύθυνος γιὰ τὴν καθαριότητα τοῦ ἱεροῦ Βήματος μαρτυρεῖ πὼς ἐδῶ καὶ μία δεκαετία ὁ Ἐσταυρωμένος εἶναι τοποθετημένος ψηλὰ πάνω στὸ μεσαῖο παράθυρο τῆς κόγχης, ἀλλὰ καὶ παλαιὸς ἐπίτροπος ἀπὸ τὸν ἴδιο ἱερὸ Ναὸ βεβαιώνει πὼς εἶναι ἐκεῖ τουλάχιστον ἀπὸ 15 χρόνια. Λοιπόν, ἡ ἐμβέλεια τῆς ἐν λόγῳ Ἀνακοίνωσης (τῆς Δ.Ι.Σ.) πιάνει στὴν φάκα της ὅλους τούς ἱερεῖς-Ἀρχιερεῖς ποὺ χωρὶς ἀπόφαση τῆς Δ.Ι.Σ. ἐνήργησαν; Καὶ ἐπιπλέον, τὸ δίκτυ τῆς Ἀνακοίνωσης δύναται νὰ συμπεριλάβει (χωρὶς νὰ διαρραγεῖ) ὅσους Πατριάρχας καὶ Ἀρχιεπισκόπους, ὅσους Βαρθολομαίους καὶ Ἐλπιδοφόρους βγάζουν τὸν Τίμιο Σταυρὸ (ἐπαναφέροντας ἕνα παλαιὸ θεσμό, τὸ Σύνθρονο, μᾶλλον γιὰ νὰ ἀτενίζει ἀνεμποδίστως ὁ λαὸς τὸ πρόσωπό τους);]
Πράγματι, ἀδελφοί, χαρμόσυνος ἡ ἡμέρα σήμερον ἕνεκεν τῆς θετικῆς (=συντηρητικῆς) ἀποφάσεως τῆς Δ.Ι.Σ. τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (11 Μαρτίου 2025) γιὰ τὴν ἐπαναφορὰ τοῦ Ἐσταυρωμένου πίσω ἀκριβῶς ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα. Ἡ εἰρήνη καὶ ἡ εὐλογία ἦλθε ἐπιτέλους ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, δηλ. ἐν πάσῃ Ἐνορίᾳ καὶ μακάριοι ὅλοι ὅσοι ἀγωνίστηκαν – κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ – γιὰ τὴν ΝΙΚΗ αὐτή. Ἑνωμένοι τώρα, κλῆρος καὶ λαὸς προχωροῦμε στοὺς πρόποδες τοῦ Γολγοθᾶ, γιὰ νὰ ζήσουμε ἢ καλύτερα γιὰ νὰ δοῦμε ἀπὸ «μακριά», γιὰ μία ἀκόμη φορά, τὰ Πάθη τοῦ Κυρίου μας… Ἤγγικεν γὰρ ἡ Ἑβδομάδα τῶν Παθῶν Του· Ὁ Μυστικὸς Δεῖπνος, ἡ Προδοσία τοῦ Ἰούδα, ἡ πλήρη ἐγκατάλειψη τοῦ Χριστοῦ διὰ τὸν φόβο τῶν Ἰουδαίων, ἡ ἄρνηση τοῦ Πέτρου, ἡ Ἄκρα ταπείνωση τοῦ Χριστοῦ (τῆς Ἐκκλησίας Του, τῆς Ὀρθοδοξίας μας), ἡ Σταύρωση, ἀλλὰ καὶ τὸ «Πάτερ ἄφες αὐτοῖς· οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι» (Λουκ. 23, 34)…
ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ – ΣΚΕΨΕΙΣ – ΣΧΟΛΙΑ
Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Ἂς πλησιάσουμε τώρα στοὺς πρόποδες τῆς συνεδρίασης προκειμένου νὰ ἐξετάσουμε μετὰ προσοχῆς, τὸ πνεῦμα τῆς πρώτης ἐπίσημης Συνοδικῆς ἀνακοίνωσης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (2 χρόνια μετὰ) περὶ τοῦ θέματος τοῦ «Ἐσταυρωμένου τῆς Μ. Παρασκευῆς» ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Βήματος. Ὅπως τότε, οἱ Ἰσραηλίτες στάθηκαν στοὺς πρόποδες τοῦ ὄρους Σινᾶ φοβούμενοι νὰ ἀνέβουν στὴν κορυφὴ λόγω σεισμῶν καὶ καπνῶν, ἔτσι καὶ ἐμεῖς ἂς μιμηθοῦμε αὐτοὺς ποὺ ὅσο χρόνο περίμεναν τὸν Μωυσῆ – μᾶλλον – συζητοῦσαν γιὰ ποικίλα θέματα.
1. «Γιατί μισεῖ ὁ Θεὸς τὶς ἑορτὲς μας» (π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης)
Ἡ Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας βρίσκει τὸν ἱεροκήρυκα π. Αὐγουστῖνο στὴν Ἀθήνα (3-3-1963 ἑσπέρας) νὰ ὁμιλεῖ πάνω στὸ ρητὸ «Οὐαί, ἔθνος ἁμαρτωλόν, λαὸς πλήρης ἁμαρτιῶν, σπέρμα πονηρόν, υἱοὶ ἄνομοι…», τοῦ Ἡσαΐα.
Ἂς πλησιάσουμε λοιπὸν αὐτὸ τὸ ὄρος, τὸ ὄρος Καντιώτη, καὶ ἀφοῦ καθίσουμε παρὰ τοὺς πόδας αὐτοῦ ἂς ἀκούσουμε ὅ,τι ἔχει νὰ μᾶς πεῖ, γιατί ἡ «φωνή» του θὰ μᾶς χρειασθεῖ ὥστε νὰ χρησιμοποιηθεῖ «ἐναντίον αὐτῶν» (ὅλων τῶν φανερῶν καὶ κρυφῶν Οἰκουμενιστῶν) ποὺ καὶ σήμερα ἐπαναλαμβάνουν τὸ ρητό: «Νὰ γυρίσουμε πίσω στὴ χώρα τῶν παθῶν, Αὐτὸς χάθηκε καὶ δὲν πρόκειται νὰ γυρίζει» καὶ ἐπιπλέον (λένε): «Ποιὸς ἀπὸ ἐμᾶς εἶναι ὁ Μεσσίας;» [4] (Φωνὴ τοῦ νῦν Ἐπισκόπου Φλωρίνης Εἰρηναίου;) ]
Ἂς ἀκούσουμε, λοιπὸν τὴ συγκλονιστικὴ-ἐλεγκτικὴ φωνή του:
«Προσπαθῶ, ἀγαπητοί μου, νὰ λαλῶ ἀλήθειαν. Αὐτὰ ποὺ θὰ ποῦμε θὰ εἶνε ἔλεγχος, ὅπως ἐπιβάλλει τὸ πνεῦμα Παλαιᾶς καὶ Καινῆς Διαθήκης στὸν ἐργάτη τοῦ Εὐαγγελίου. Χωρὶς ἔλεγχο μετάνοια δὲν ἐπέρχεται. Μόνο μωροὶ μισοῦν τὸν ἔλεγχο· οἱ σοφοὶ τὸν ἀγαποῦν (βλ. Παρ. 9,8). Ἐλπίζω ἐσεῖς, ν’ ἀγαπᾶτε τὸν ἔλεγχο, ποὺ στρέφεται ὄχι μόνο σὲ ἄλλους ἀλλὰ καὶ στὸν ἑαυτό μας, στ’ ἁμαρτήματά μας. Μὲ τὴν ἐλπίδα αὐτὴν προχωρῶ. Ὁ προφήτης Ἡσαΐας, σὲ ἐποχὴ διαφθορᾶς τοῦ Ἰσραήλ, εἶπε κατ’ ἐντολὴν Θεοῦ· «Οὐαί, ἔθνος ἁμαρτωλόν, λαὸς πλήρης ἁμαρτιῶν, σπέρμα πονηρόν, υἱοὶ ἄνομοι…» (Ἡσ. 1, 4). Ὁ ἔλεγχός του, τὸ «κουστούμι» αὐτό, ταιριάζει καὶ στὰ δικά μας μέτρα, στὴν ἐποχή μας.
…Θέλετε ἄλλο δεῖγμα πού λυπεῖ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ; Ὅλοι ἔχετε παρακολουθήσει κηδεία. Μπροστὰ στὸ νεκρὸ ὅλοι κάθονται σκεπτικοί, ἀκολουθοῦν τὸ φέρετρο σιωπηλοί· κανένας δὲν γελάει, δὲν μιλάει, δὲν ἀστειεύεται. Αὐτὸ γίνεται στὶς κηδεῖες ὅλων ἀνεξαιρέτως. Ὑπάρχει ὅμως μία κηδεία πίσω ἀπὸ τὴν ὁποία ὀργιάζουμε. Εἶνε, ὢ Θεέ μου! ὁ Ἐπιτάφιος θρῆνος τὴ Μεγάλη Παρασκευή… Γι’ αὐτὸ μισεῖ ὁ Θεὸς τοὺς ἐπιταφίους καὶ τὶς ἑορτές μας. Τέτοιοι ἐπιτάφιοι ἂς λείπουν. Δὲν ἔχει ἀνάγκη ὁ Κύριός μας ἀπὸ μᾶς τὰ σκουλήκια νὰ τὸν συνοδεύουμε στὸν Τάφο… Τέτοιες ἐκδηλώσεις μισεῖ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ.
Τώρα, ἀδελφοί μου, νὰ πᾶμε βαθύτερα; Ἂν μποῦμε μέσα στὸ ναό, στὸ ἅγιο βῆμα, ἂν δοῦμε τὰ παιδιά, τοὺς ἱερεῖς, τοὺς ψαλτάδες, τοὺς νεωκόρους, τοὺς ἐπιτρόπους, τὸ χλιαρὸ ἐκκλησίασμα, τότε ὄχι μία φορὰ, ἀλλὰ πολλὲς θὰ ποῦμε ὅτι δυστυχῶς ἡ θρησκεία μας, τείνει νὰ φτάση στὸ ἐπίπεδο ἐκεῖνο, ὅταν ὁ Θεάνθρωπος εἶπε τ’ ἀθάνατα ἐκεῖνα λόγια, «Πνεῦμα ὁ Θεός, καὶ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν» (Ἰω. 4,24).» [5].
2. «Κάθε παραποίησις, κάθε κακοποίησις μέσα εἰς τὸν χῶρον τῆς Θείας Λειτουργίας εἶναι ἕνα αὐτόχρημα ἔγκλημα ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας.» (π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος)
Ἀγαπητοί, ἀπὸ τοὺς πρόποδες τοῦ ὄρους Καντιώτη μεταφερόμαστε στοὺς πρόποδες τοῦ Μυτιληναίου ὄρους (παίρνοντας πρῶτα λίγα ἀπαραίτητα ἐφόδια!).
[Ἂν καὶ ἡ γῆ σείεται κάτω ἀπὸ τὰ πόδια μας ἕνεκεν παλαιῶν καὶ νέων Ἀνακοινώσεων περὶ τοῦ «κοινοῦ Πάσχα», ἐννοεῖται ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων μετὰ τῶν αἱρετικῶν παπικῶν καὶ λοιπῶν «ἐκκλησιῶν»! καὶ καθὼς οἱ καπνοὶ σκιάζουν τὴν κορυφὴ τοῦ βουνοῦ, ὅπου ὁ «καθυστερημένος» καὶ στερημένος Πνεύματος, ὁ Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρος, ἀνέβη πρὸ πολλοῦ, γιὰ νὰ παραλάβει τὸν τύπο τῆς νεορθόδοξης Θείας Λειτουργίας, «χάρη ἑνώσεως» καὶ «κοινοῦ Ποτηρίου»…ἡ συζήτησή μας μετὰ τοῦ συγγραφέα τοῦ βιβλίου «Ταμεῖον Ὀρθοδοξίας» κερδίζει τὸ ἐνδιαφέρον μας, καθὼς τὴν ὥρα αὐτὴ ὁ Γέρων ἀπαντᾶ σ’ ἕνα καίριο (πρῶτο) ἐρώτημα: «Πόσαι αἱ Θεῖαι Λειτουργίαι, καὶ τίνες Λειτουργίας ἔγραψαν;». Ὅσο, ὁ Ἐλπιδοφόρος Ἀμερικῆς «καθυστερεῖ νὰ κατέβει»… ἂς ἀκούσουμε τὴν ἀπάντηση:
«Καθὼς λέγει ὁ λβ΄. Κανὼν τῆς ἐν Τρούλλῳ Ἁγίας Συνόδου, πρῶτος, ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος, ὁ καὶ πρῶτος Ἱεράρχης, κατέστρωσε Θείαν Λειτουργίαν. Δεύτερος, ὁ Μέγας Βασίλειος… ὁ δὲ Νικήτας Παμφλαγὼν λέγει, ὅτι καὶ ὁ Εὐαγγελιστὴς Μᾶρκος συνέθεσε Θείαν Λειτουργίαν. Τινὲς λέγουσι καὶ Λειτουργία τοῦ Κλήμεντος, καὶ ἄλλην εἰς τοὺς Αἰθίοπας τοῦ Εὐγγελιστοῦ Ματθαίου, καὶ ἄλλην τοῦ Βαρνάβα, καὶ ἄλλοι Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου, ἥν διὰ τὸ μεγαλόδοξον τῆς φράσεως, ὡς γνησίαν δέχονται·»… Ἀπὸ τὸ σημεῖο αὐτὸ τὸ ἐνδιαφέρον μας κορυφώνεται καθὼς ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι πολλοὶ ὀρθόδοξοι Ἀπόστολοι καὶ Ἱεράρχες κατέστρωσαν Θεία Λειτουργία, ἐπαναλαμβάνω· Ὀρθόδοξοι! δηλαδή, ἅγιοι ἄνθρωποι πλήρης Πνεύματος Ἁγίου, Εὐαγγελιστές, Ἀπόστολοι ἀλλὰ καὶ Ἱεράρχες (Μέγας Βασίλειος καὶ Ἱερὸς Χρυσόστομος) ἔγραψαν: «Μία, ἁγία», καὶ λογικὰ «ἀποστολικὴ» Θεία Λειτουργία! μὲ καθολικὴ ἰσχὺ- κῦρος (ἐφόσον μέχρι σήμερα «ΚΑΝΕΙΣ» δὲν τὶς ἀμφισβήτησε – ἄλλαξε τὸν «Τύπο» ἢ τὴν «Οὐσία» (Θεολογία-Συμβολισμοὶ) Αὐτῶν)…
Δεύτερο ἐρώτημα: Ποιὲς ἀπὸ τὶς θεῖες Λειτουργίες, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία πλέον «δὲν τὰς ἐνεργεῖ», καὶ γιατί;
Ἀπάντηση: «ὅμως ἡ Ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία αὐτάς τὰς δύο Λειτουργίας τοῦ Ἀποστόλου Ἰακώβου (σ.σ. πού κοινωνοῦν χώρια Σῶμα καὶ χώρια τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου, δηλ. ὅπως ἀκριβῶς κοινωνοῦν οἱ ἔχοντες τὴν «εἰδικὴ» Ἱερωσύνη καὶ ἐντός τοῦ ἱεροῦ Βήματος), καὶ τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Μάρκου, καὶ τὰς ἄλλας δὲν τὰς ἐνεργεῖ, ἢ ἴσως διότι νοθεύθησαν παρὰ τινων, ὡς καὶ αἱ Διατάξεις τῶν Ἀποστόλων διὰ τοῦ Λήμεντος νοθευθεῖσαι δὲν δέχονται, ἢ διὰ τὸ πλατύ τῆς ἐκθέσεως.»[6]….
Ἀλήθεια, ἀδελφοί, ἡ «θεία Λειτουργία» τοῦ νῦν ἐπισκόπου τῆς Μητροπόλεως Περιστερίου εἶναι κατὰ πάντα Ὀρθόδοξη ἢ ὄχι; Ἔγκυρη ἢ ἄκυρη (ἂν καὶ ἐφόσον παραβιάζει τὸν Τύπο ἢ τὴν Οὐσία (=Θεολογία) Αὐτῆς);
Ἀλήθεια, ὅταν κάποιες ἀπὸ Αὐτές, ποὺ ἦταν πράγματι «μοναδικές», «ἅγιες», «καθολικὲς» καὶ μαζὶ «ἀποστολικὲς» ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ἔπαψε νὰ τὶς ἐνεργεῖ, «ἴσως διότι ἐνοθεύθησαν παρὰ τινων», τότε, ἀγαπητοί, γιατί οἱ ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, οἱ Θεολόγοι – Λειτουργιολόγοι καὶ μελετητὲς τῶν Ἀποστολικῶν Κανόνων σιωποῦν καὶ δὲν ὁμολογοῦν τὴν τοῦ Περιστερίου Παραβίαση (=Καινοτομία-Παραχάραξη); Ἀλλὰ καὶ δὲν τὸν τιμωροῦν! αὐτὸν ποὺ σὺν τοῖς ἄλλοις, «ἐκτὸς τῶν ἄλλων», καὶ «μαζὶ μὲ ὅλα τ’ ἄλλα», καὶ «σὲ ὅλα τὰ ἄλλα πρόσθεσε ὅτι «εἶναι λανθασμένη» ἡ θέση τοῦ Ἐσταυρωμένου πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα! καὶ «σὰν νὰ μὴ φτάνει αὐτὸ» ἐγκαινίασε ἱερὸ Ναὸ τελώντας «θεία λειτουργία – Θυσία;» μὲ Ἀντιμήνσιο ποὺ παρίστανε ὄχι τὸν «Ἐπιτάφιο Θρῆνο», ἀλλὰ τὸ «Μυστικὸ Δεῖπνο»[7], ἂν δὲν λανθάνουμε…! Λοιπόν, ἀδελφοί, ἂν ἡ (διοικοῦσα) Ἐκκλησία, τότε, σταμάτησε νὰ ἐνεργεῖ τὶς ἀπὸ Ἁγίους, ἐπαναλαμβάνω, τὶς ἀπὸ Ἁγίους κατεστρωμένες Θ. Λειτουργίες, ἐπειδὴ «ἐνοθεύθησαν παρὰ τινων»…Τί ἔπρεπε, σήμερα, ἡ Δ.Ι.Σ. νὰ πράξει (ἀλλὰ καὶ νὰ γράψει);
Ἐπιπροσθέτως, ἀδελφοί, θὰ ἦταν ποτὲ δυνατὸν ἡ Ἐκκλησία μας νὰ ἐνεργήσει «θεία Λειτουργία» πού ἔχει κατεστρωθεῖ ἀπὸ αἱρετικὸ ἄνθρωπο – οἰκουμενιστή; Ἢ ἀλλιῶς· Θὰ μποροῦσε ποτὲ αἱρετικὸς ἄνθρωπος ἢ καλύτερα ἀφώτιστος καὶ πλανεμένος νὰ καταστρώσει Ὀρθόδοξη Λειτουργία, δηλ. «ΘΕΙΑ»; Καὶ πάλι θὰ ἦταν ποτὲ δυνατὸν – ἡ Ἐκκλησία μας – νὰ δεχθεῖ ὡς ΕΓΚΥΡΗ τὴν ἀπὸ ὀρθοδόξους Ἱερεῖς τέλεση μίας Θείας Λειτουργίας, ὅταν ὁ «Τύπος» αὐτῆς δὲν ἀκολουθεῖ τὸ Τυπικὸ Αὐτῆς, ἀκριβῶς ὅπως τὴν κατέστρωσαν οἱ Ἅγιοί μας, ἐννοεῖται μὲ βάση τὴν Βάση τῆς Πίστεως (δηλ. Κατὰ τὰς Γραφάς);
Ἂν τότε, πού οἱ αἱρετικοὶ (μετανοημένοι) ἐπέστρεφαν στὴν Ἐκκλησία μας δὲν γίνονταν δεκτὸ τὸ Βάπτισμά τους λόγῳ τῆς ἀλλαγῆς τοῦ «Τύπου» τοῦ Βαπτίσματος, σήμερα πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἐνεργεῖται ἡ τοῦ Περιστερίου «θεία Λειτουργία»; ὅταν ἐν αὐτῇ ἀλλάζει ὄχι μόνο ὁ «τύπος», ἀλλὰ ἅπασα ἡ Θεολογία τῆς Θείας Λατρείας; Ὅταν ἐπὶ παραδείγματι, τὸ «κέντρο» τῆς Θείας Εὐχαριστίας – γιὰ τὸν Περιστερίου – εἶναι «ὁ Ἀναστημένος Χριστὸς ποὺ δὲν εἶναι στὴν Ἱστορία», ἀλλὰ «βρίσκεται στὴν Βασιλεία ἀπ’ ὅπου καὶ ἔρχεται». Ὅταν στὴν Πρόθεση γεννᾶται ὁ Χριστὸς καὶ «τί δουλειὰ ἔχει ἐκεῖ ἡ Εἰκόνα τῆς Ἄκρας ταπείνωσης» (ἔνν. ὅτι «Αὐτοὶ» ποὺ τὴν τοποθέτησαν εἶναι, γιὰ τὸν Μητρ. Περιστερίου, «σχιζοφρενεῖς»)… Ἀλλὰ καὶ ὅταν «ὅλοι οἱ λειτουργιολόγοι (ἔνν. Οἰκουμενισταράδες) συμφωνοῦν ὅτι πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα δὲν πρέπει νὰ ἔχει τίποτα, τίποτα ἀπολύτως ἐκτὸς ἀπό… τὸ Σύνθρονο»! (Τέλος σχολίου)] .
3. Λόγος περὶ Θείας Λειτουργίας… τοῦ π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου
«Πρέπει νὰ σᾶς πῶ ὅτι ὁ στίχος αὐτὸς [«ἦσαν δὲ προσκαρτεροῦντες τῇ διδαχῇ τῶν ἀποστόλων καὶ τῇ κοινωνίᾳ καὶ τῇ κλάσει τοῦ ἄρτου καὶ ταῖς προσευχαῖς.» (Πράξ. 2,42)] ἔχει ἀνεκτίμητον ἀξίαν, διότι μᾶς διασώζει τὸν πυρήνα τῆς Λατρείας. Σ’ αὐτὰ τὰ τέσσερα κύρια χαρακτηριστικά τους σημεῖα. (Ὁ στίχος αὐτὸς κατὰ τρόπο περιληπτικότατο μᾶς δίδει τέσσερα κύρια χαρακτηριστικά τῆς Θείας Λατρείας. Εἶναι ἡ διδαχή, δηλαδὴ τὸ κήρυγμα. Εἶναι ἡ κοινωνία, δηλαδὴ ἡ φιλανθρωπία, ἡ φροντίδα γιὰ τοὺς πτωχοὺς ἀδελφούς. Εἶναι ἡ κλάσις τοῦ Ἄρτου, τὸ μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Καὶ ἡ προσευχή, ποὺ εἶναι τὸ ὅλον πλαίσιον τῆς Θείας Λειτουργίας).
Καὶ ὅτι, ἂν ἡ Θεία Λειτουργία ἀποτελεῖ τὴν καρδίαν τῆς Ὀρθοδοξίας, δηλαδὴ τῆς ὀρθῆς δόξης, δηλαδὴ τῆς ὀρθῆς Πίστεως, τότε, καθρεπτιζόμενοι ἐμεῖς μέσα εἰς αὐτὰ, τὰ ὁποῖα μᾶς διασώζει ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστὴς μποροῦμε νὰ συγκρίνουμε καὶ νὰ λέμε, ἂν ἔχομε Ὀρθοδοξία. Θὰ τὸ πῶ ἄλλη μία φορά, πολλὰ πράγματα συνιστοῦν τὴν Ὀρθοδοξία, μέχρι τὸ ἀντικείμενο εἰκόνα. Ὅμως ὅλων αὐτῶν τῶν πραγμάτων, ποὺ εἶναι ἡ καρδία ὅπως εἶπα, εἶναι ἡ Θεία Λειτουργία. …Γι’ αὐτὸ κάθε παραποίηση, κάθε κακοποίηση μέσα στὸ χῶρο τῆς Θείας Λειτουργίας εἶναι ἕνα αὐτόχρημα ἔγκλημα ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας. Γι’ αὐτὸ ἂν δεῖτε, καὶ θὰ τὸ δεῖτε, νὰ ἐπιχειροῦν βέβηλα χέρια νὰ ἀλλάζουν τὸν τύπον τῆς Θείας Λατρείας, νὰ ἀντιδράσετε. Τὸ λέγω ν’ ἀντιδράσετε, γιατί πολλὰ ἀλλάζουν σιγὰ-σιγὰ, ἀλλὰ δὲν ἀντιδροῦμε.» [8].
4. Ἐν τέλει ὁ ἐπίσκοπος Περιστερίου Γρηγόριος διασπᾶ «τὸ μυστήριο τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ» ἢ κάποιο Ἄλλο; Ὁ π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος καθὼς ἀπαντᾶ στὸ ἐρώτημα «Τί εἶναι Παράδοση;» λύνει κάθε (λογικὴ) ἀπορία… καὶ εἶναι νὰ ἀπορεῖ κανεὶς μὲ τὴν ἀπάντησή του:
«Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ Ἐκκλησία μας γιορτάζει τὴ ΝΙΚΗ της. Τὴ νίκη Της κατὰ τοῦ ψεύδους, τῆς αἱρέσεως καὶ τῆς διαστροφῆς…
Τί εἶναι ὅμως Παράδοση, γιὰ νὰ γυρίσουμε πάλι στὸ θέμα μας. Χριστιανικὴ Παράδοσις, ἀγαπητοί μου εἶναι τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸ εἶναι ἡ Χριστιανικὴ Παράδοσις. Γι’ αὐτό, ἀφοῦ εἶναι τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἡ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας συγκεφαλαιώνεται εἰς τὸ Μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας.
…Γιὰ νὰ γιορτάσουμε ἐπάξια τὴν Ὀρθοδοξία μας πρέπει νὰ ἐνταχθοῦμε καὶ ἐμεῖς στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἐνετάχθησαν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας.
… Ἡ Παράδοσις δείχνει τὸ «ἔσχατο» καὶ τὸν «σκοπό». Αὐτὸ τὸ σημεῖο θὰ παρακαλοῦσα ἰδιαιτέρως νὰ τὸ προσέξουμε· Δείχνει τὸ «ἔσχατον», τὸ τελευταῖο. Λέγει ὁ ἀπ. Παῦλος, σὲ συνέχεια τῶν ὅσων σᾶς εἶπα προηγουμένως: «Ὡσάκις γὰρ ἂν ἐσθίετε τὸν ἄρτον τοῦτον καὶ τὸ ποτήριον τοῦτο πίνητε, τὸν θάνατον τοῦ Κυρίου καταγγέλλετε, ἄχρις οὗ ἂν ἔλθῃ» (Α΄ Κορ. 11.26). Ὅσες φορὲς τρώγετε τὸν Ἄρτον καὶ πίνετε τοῦτο τὸ Ποτήριον, δηλαδὴ μεταλαμβάνετε, καταγγέλλετε τὸν θάνατο τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν Δευτέρα του Παρουσία.
Τί εἶναι «Παράδοση»; Εἶναι ὁ χρόνος, εἶναι ἡ κατάσταση, ποὺ ὑπάρχει ἀνάμεσα στὴν Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ καὶ στὴ Δευτέρα τοῦ Παρουσία.»,
Ἀλήθεια, ἀδελφοί, ἡ αἱρετικὴ «θεολογία-Ἐκκλησιολογία» τοῦ Σεβ. Περιστερίου Γρηγορίου καὶ τῶν σὺν αὐτῷ, φανερῶν καὶ κρυφῶν οἰκουμενιστῶν, ἐν τέλει διασπᾶ «τὸ μυστήριο τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ» (ἐν τῇ Θείᾳ Λειτουργίᾳ) ἢ μήπως καὶ σύμφωνα μὲ τὸν Ἅγιο ὁμιλητή μας, αὐτὸ ποὺ ὁ Περιστερίου διασπᾶ εἶναι: Τὸ ἑνιαῖο μυστήριο τῆς Σταύρωσης καὶ τῆς Δευτέρας τοῦ Χριστοῦ Παρουσίας»;
Καὶ καταλήγει: «Εἶναι τόσο μεγάλο πρᾶγμα! Αὐτὴ τὴν ὁδόν, αὐτὸν τὸν τρόπο, αὐτὴν τὴν «Παράδοση» τὴν τρέφει ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ αὐτὸ τὸ ἴδιο τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ μέσα στὸ χρόνο, μέσα στὴν ἱστορία, ποὺ ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ ὁ Πιστός, ποὺ ἔχει ἐπίγνωση τοῦ τί Κοινωνεῖ, περιμένει τὸν Κύριο. Καὶ τί λέγει; «Ὁ Κύριος ἐγγύς», ὁ Κύριος ἔρχεται. Σὲ κάθε Θεία Λειτουργία λέμε σὲ μία Εὐχή, πρὶν ἀπὸ τὴν τέλεση τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας- εἶναι μέσα στὴν Εὐχὴ τῆς Ἁγίας Ἀναφορᾶς- ποὺ θυμίζουμε ἐκεῖ τὸν Σταυρόν, τὴν Ἀνάσταση, τὴν Ἀνάληψη, καὶ τὴν Δευτέρα του Παρουσία. Αὐτὸ πολλοὶ πιστοὶ τὸ ξεχνοῦν. Ἔτσι μία «Παράδοση», ἡ ὁποία ἔχει χάσει τὸν προσανατολισμό της δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι «ΠΑΡΑΔΟΣΗ». Καὶ ὁ προσανατολισμὸς τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας εἶναι· Ὁ Χριστὸς ξανάρχεται , «Ἄχρι ἄν οὗ ἤξει», ἕως ὅτου ἔλθει πάλι.
Ἔτσι ὅταν κοινωνοῦμε, θὰ τὸ ἐπαναλάβω, γιατί πρέπει νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε, ζοῦμε μέσα σ’ αὐτὰ τὰ δύο ΟΡΟΘΕΣΙΑ: Τὴ Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ καὶ τή Δευτέρα του Παρουσία» [9].
[«Ὁ Χριστὸς ξανάρχεται», αὐτὸς εἶναι ὁ προσανατολισμός μας, ἀδελφοί! καὶ ὄχι νὰ λέμε ἢ νὰ γράφουμε ὅ,τι θέλουμε , γιὰ παράδειγμα: «Ποιὸς ἀπὸ ἐμᾶς εἶναι ὁ Μεσσίας;» (Φωνὴ ποὺ διασπᾶ τὸ μυστήριο τῆς Σταύρωσης καὶ τῆς Δευτέρας Αὐτοῦ Παρουσίας!)
ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ
«Ἡ λανθασμένη θεολογικὰ καὶ αὐθαίρετα μόνιμη τοποθέτηση τοῦ “Ἐσταυρωμένου τῆς Μ.Παρασκευῆς” μέσα στὸ Ἱερὸ Βῆμα καὶ πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα» (Ἐγκύκλιος Σεβ. Γρηγορίου Ἐπισκόπου Περιστερίου)
Ά) «Ποιὰ σχέση πρὸς τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μπορεῖ νὰ ἔχει ἕνας συνήγορος τοῦ ψεύδους;». (Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, ΕΠΕ 3, 608)
Ἀλλὰ καὶ ποιὰ σχέση πρὸς τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μπορεῖ νὰ ἔχει «ἕνας» συνήγορος τοῦ ψεύτη;
Β) «Πᾶσα ἀποδοχὴ τῶν αἱρετικῶν ἰσοδυναμεῖ πρὸς προδοσίαν τῆς πίστεως καὶ ἡ ἀγάπη πρὸς τοὺς ἀμετανοήτους αἱρετικοὺς ἀποτελεῖ μισανθρωπίαν.» (Φωνὴ ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ)
Ἡ ἀποδοχὴ τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ὅπως Τὴν ἐνεργεῖ ὁ Ἐπίσκοπος Γρηγόριος ἰσοδυναμεῖ μὲ προδοσία Πίστεως ἢ ὄχι; Καὶ ἡ ἀγάπη ποὺ ἔδειξαν πρὸς τὸν ἐν λόγω ἀμετανόητο ἄνθρωπο, ἐννοεῖται οἱ 12+ ποὺ παρέστησαν ἐν τῷ Συνθρόνῳ τῆς Δ.Ι.Σ., εἶναι ἢ ὄχι «μισάνθρωποι»; Ἐφόσον δὲν θέλουν – θέλησαν νὰ θεραπεύσουν Συνοδικῷ τῷ τρόπω τὸν (ἰσότιμο) ἀδελφό τους; Ἀλήθεια τί περιμένετε ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, «Νὰ δεῖτε τοὺς Παπικοὺς ἐντὸς πασῶν τῶν ἐνοριῶν νὰ μοιράζουν ἀντίδωρα; Ὅπως ἤδη γίνεται στὸ ἐξωτερικὸ (στὴ Γερμανία)…» (Φωνὴ Χρήστου Θ. Ἐλευθεριάδη ἐνώπιον τοῦ Σεβ. Εἰρηναίου, ἐπισκόπου Φλωρίνης, Πρεσπῶν καὶ Ἐορδαίας τὴν Κυριακή τῆς Τυρινῆς 2-3-25, ἑσπέρας)]
Γ) «Τῶν Ἀποστόλων τὸ κήρυγμα καὶ τῶν Πατέρων τὰ δόγματα ὑφαίνουν ἀπὸ κοινοῦ τὸν χιτώνα τῆς Ἀληθείας,
[σ.σ. Ἀλλὰ ὅλοι μας] Λυπούμεθα, διότι ὁ Παπισμός, ὁ Προτεσταντισμὸς καὶ ὁ Διαφωτισμός, πού ἐμείωσαν πρῶτοι τούς Ἁγίους Πατέρες, ἀπέκτησαν καλοὺς μαθητάς καὶ ὀπαδοὺς καὶ ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων [σ.σ. π.χ. τὸν νῦν Ἐπίσκοπο Φλωρίνης, τὸν κρυφοϋποστηρικτὴ τοῦ νῦν Οἰκουμενι(στι)κοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου καὶ τῶν σὺν αὐτῷ, δηλ. τὸν κρυφοοικουμενιστὴ Εἰρηναῖο Λαφτῆ], κυρίως μεταξὺ τῶν ὑποστηρικτῶν τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ…» (Φωνὴ πατρὸς Θεοδώρου Ζήση)
Δ) ”Πιστεύω εἰς μίαν «καθολικὴν Ἐκκλησία», καὶ προσδοκῶ μία Καθολικὴ Νίκη”
(Συνεχίζεται)
Πτολεμαΐδα 16 Μαρτίου 2025
(Β΄ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν – Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ)
Σημειώσεις:
[1] aktines.blogspot.com
[2] Ἐγκύκλιος Ἱ.Μ.Περιστερίου, «Ἡ λανθασμένη θεολογικὰ καὶ αὐθαίρετα μόνιμη τοποθέτηση τοῦ “Ἐσταυρωμένου τῆς Μ.Παρασκευῆς” μέσα στὸ Ἱερὸ Βῆμα καὶ πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα».
[3] «Διατὶ ὅμως συγκεκριμένως νὰ ἀσχολῆται κάποιος Ἐπίσκοπος μὲ τὸν «Ἐσταυρωμένον»; Διότι ἤδη αὐτὴ ἡ ἀφαίρεσις ἀποτελεῖ πρακτικήν, τὴν ὁποίαν ἐφαρμόζουν εἰς τὸ Πατριαρχεῖον Κων/λεως! Ἂς ὑπενθυμίσωμεν ὅτι ἔπραξεν ἤδη ὁ Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρος (ὁ καινοτομῶν μὲ τὰ «πολλαπλὰ κουταλάκια»…), ἀκολουθῶν αὐτὸ ποὺ συμβαίνει ἤδη εἰς τὸν Ἅγιον Γεώργιον εἰς τὸ Φανάρι, ὅπου ὅταν λειτουργῆ ὁ Πατριάρχης ὁ Ἐσταυρωμένος ἀποσύρεται, ἐνῶ ὅταν ἱερουργῆ κληρικὸς ἐπανέρχεται. Ἡ μεταφορὰ καὶ ἐπαναφορὰ τοῦ Τ. Σταυροῦ ὀλίγον πλέον ἀπέχει ἀπὸ τὸ νὰ καταντήση ἡ ὑπόθεσις θεατρινισμός. Πῶς αἰτιολογεῖται ὅμως αὐτὴ ἡ ἀλλαγή; Ὡς διατείνονται, σκοπὸς εἶναι ἡ ἐπαναφορὰ τῆς σπουδαιότητος τοῦ συνθρόνου, δηλ. τῶν θέσεων ὄπισθεν τῆς Ἁγίας Τραπέζης εἰς τὴν κόγχην, ὅπου κάθεται ὁ Ἐπίσκοπος καὶ τὸ πρεσβυτέριον. Ἡ ἰδέα αὐτὴ εἶναι μᾶλλον ρομαντική, ἐὰν δὲν εἶναι στοχευμένη… Ἀρκεῖ νὰ ἐξετάση κανεὶς τὴν ἱστορίαν τοῦ συνθρόνου, διὰ νὰ ἀποφανθῆ μὲ νηφαλιότητα.» (Παναγιώτης Κατραμάδος, θεολόγος) https://orthodoxostypos.gr
[4] «ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑΣ» eordaia.org
[5] Τοπικὴ (καθημερινὴ) Ἐφημερίδα Πτολεμαΐδος «ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ», Τρίτη 11 Μαρτίου 2025.
[6] «ΤΑΜΕΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ», ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΑΜΠΑΝΙΑΣ ΚΥΡΙΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΤΟΥ ΕΞ ΙΩΑΝΙΝΩΝ, ΕΚΔΟΣΙΣ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ (ΕΒΔΟΜΗ), ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣελ. 40.
[7] «Νέα περιφρόνηση τῆς Παράδοσης στὸ Περιστέρι!» eeod.gr
[8] «Καὶ λέγει ἕνας σοφὸς σύγχρονος ὀρθόδοξος θεολόγος ὅτι: Ἐὰν καταφέρουν οἱ ἐχθροὶ τῆς Πίστεως νὰ καταστρέψουν ὅ,τι νομίζουν ὅτι μποροῦν νὰ καταστρέψουν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, μόνο ἐὰν διατηρηθεῖ ὁ τύπος τῆς Θείας Λειτουργίας, ὅπως ἔχει! εἶναι αὐτός, ὁ τύπος τῆς Θείας Λειτουργίας, ἱκανὸς νὰ συγκρατήσει τὴν Ὀρθοδοξία! καὶ σὲ καιροὺς καλύτερους, ὅταν ἔλθει (καιρὸς) ποὺ θὰ ἔχουν πλέον ἐξαφανισθεῖ οἱ ἐχθροί, νὰ ἀποδοθεῖ ἡ Ὀρθοδοξία. Σᾶς τὸ λέγω γιὰ νὰ ἀντιληφθεῖτε τί σημαίνει Θεία Λειτουργία.» (π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος) arnion.gr
[9] youtube.com
============================================
Ἡ χαρμόσυνος ἀπόφασις τῆς Δ.Ι.Σ. …. Προβληματισμοί καί σκέψεις -2ον
Γράφει ὁ κ. Δημήτριος Β. Ἐμμανουήλ, Ἀναγνώστης
Β΄ ΜΕΡΟΣ
Θέμα: «Ὅταν ὁ Ἐσταυρωμένος Χριστὸς βγῆκε καὶ στὴν θέση του μπῆκε τὸ Σύνθρονο ἄνευ Πανορθόδοξης Συνόδου»
(Ὁ Ἐσταυρωμένος καὶ Ἀναστημένος Χριστός, Ὁμόθρονος ἢ Ὁμοιόθρονος τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι; Τί λέγει ὁ Περιστερίου; Τί ΔΕΝ λέγει ἡ Ἀνακοίνωση τῆς Δ.Ι.Σ.;)
Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Καθὼς γιὰ μία ἀκόμη φορὰ στεκόμαστε στοὺς πρόποδες τῆς Ἀνακοίνωσης τῆς Δ.Ι.Σ. καὶ ἀτενίζουμε πρὸς τὴν «κορυφαία» ἀπάντηση Αὐτῆς (ὅπου διασαφηνίζεται τὸ θέμα τῆς ὀρθῆς καὶ κατὰ πάντα παραδοσιακῆς τοποθέτησης τοῦ Ἐσταυρωμένου ὄπισθεν τῆς Ἁγίας Τραπέζης), μία βιαία φωνὴ κερδίζει τὴν προσοχή μας, μία ἀρχαία φωνὴ ποὺ αἰῶνες πρὶν ἔχει εἰπωθεῖ διὰ στόματος Ἀθανασίου τοῦ Μεγάλου, τοῦ ἁγίου προστάτη τῶν ἀληθῶν Δογμάτων τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας. «Ἀκοῦστε, λέγει, τὴν πονηριὰ ποὺ μᾶς κάνουν». (Μέγας Ἀθανάσιος)! Λοιπόν,
Χωρὶς νὰ ἀγνοοῦμε ἤ νὰ ὑποτιμοῦμε τὴν ἐν λόγῳ Ἀνακοίνωση τῆς Δ.Ι.Σ., μία Ἀνακοίνωση ἱστορικὴ ποὺ πράγματι θεμελιώνει – ἐγκαινιάζει μία νέα ἐν Συνόδῳ ἀγωνιστικὴ περίοδο,
Ἐναντίον ὅλων ἐκείνων τῶν ἀναξίων ποὺ κατάφεραν «νὰ μποῦν μέσα στὸν Ναὸν τοῦ Θεοῦ»,
Ἐναντίον ὅλων ἐκείνων ποὺ ΔΕΝ φέρουν ἁπλῶς μία θεολογικὴ «ψευδομόρφωση», ἀλλ’ ὡς «κεκρυμμένοι αἱρετικοὶ» πολεμοῦν τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ κτυπώντας τὴν Καρδία Της ἢ καλύτερα τὶς δύο κοιλίες Αὐτῆς, δηλαδὴ τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου μας καὶ τὴν (Θεία) Λειτουργία τοῦ ἀχράντου Σώματος καὶ τοῦ τιμίου Αἵματός Του…
Ἐναντίον ἐκείνων ποὺ – σύμφωνα μὲ τὸν π. Ἀθανάσιο Μυτιληναῖο ἡ αἵρεσή τους ΔΕΝ εἶναι «ἀπὸ μίαν ἄγνοιαν… διότι ἀγνοοῦν καὶ γράφουν αὐτὰ ποὺ γράφουν»!. «Καὶ πρῶτα – λέγει – ὑπῆρχαν αἱρετικοί, τώρα ὅμως γέμισε ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ κρυφοὺς αἱρετικούς. Καὶ δὲν εἶναι ἡ αἵρεσις ἀπὸ μίαν ἄγνοιαν… διότι ἀγνοοῦν καὶ γράφουν αὐτὰ ποὺ γράφουν… Συνεπῶς, δὲν λέμε γι’ αὐτούς, λέμε γιὰ ’κείνους οἱ ὁποῖοι πιστεύουν στὴν αἵρεση, δηλαδὴ ΔΕΝ πιστεύουν στὴν Ἀλήθειαν, στὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ αὐτοὶ δὲν τολμοῦν πολλὲς φορὲς νὰ ἀποκαλυφθοῦν.» [1]. Χωρὶς νὰ ἀγνοοῦμε ὅλα τὰ παραπάνω διδάγματα,
Ἂς ἀκούσουμε τὴν πρώτη πονηριὰ ποὺ μᾶς κάνουν:
Καὶ αὐτοὶ (οἱ Αἱρετικοὶ) δὲν τολμοῦν πολλὲς φορὲς νὰ ἀποκαλυφθοῦν, ἀλλὰ οἱ τῆς Δ.Ι.Σ δὲν τόλμησαν (πολλὲς φορὲς) νὰ τοὺς ἀποκαλύψουν!
1. Ὅταν ὁ Ἐσταυρωμένος Χριστὸς βγῆκε…
Ἀλήθεια, πότε ὁ Ἐσταυρωμένος Χριστὸς βγῆκε ἀπὸ τὴ Θέση (=Θρόνο) του, ἀκριβῶς πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα;
Πρὶν ἀπαντήσουμε, νὰ θυμίσουμε στὴν ἀγάπη σας ὅτι,
Ὅταν οἱ Ἀρχιερεῖς παρέδωσαν τὸν Χριστὸ στὸν Πιλᾶτο, γιὰ νὰ σταυρωθεῖ ἦταν ἡμέρα Παρασκευή, δηλ. μία ἡμέρα πρὶν τὸ Πάσχα τῶν Ἑβραίων. «Ὅταν ὁ Ἰησοῦς πῆρε τὸ ξύδι, εἶπε, «Τετέλεσται», καὶ ἀφοῦ ἔγειρε τὸ κεφάλι, παρέδωκε τὸ πνεῦμα. Ἐπειδὴ ἦταν ἡμέρα τῆς Παρασκευῆς καὶ γιὰ νὰ μὴ μείνουν τὰ σώματα στὸν σταυρὸ κατὰ τὸ Σάββατο – γιατί ἦταν μεγάλη ἡ ἡμέρα ἐκείνη τοῦ Σαββάτου – οἱ Ἰουδαῖοι παρακάλεσαν τὸν Πιλᾶτο νὰ σπάσουν τὰ σκέλη τους καὶ νὰ κατεβάσουν τὰ σώματα» (Ἰωάν. 19, 25-37)… Τότε, λοιπόν, τὴν ἡμέρα τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, οἱ Ἰουδαῖοι μετὰ τῶν Φαρισαίων (ποὺ μισοῦσαν θανάσιμα τὸν Χριστὸ) παρακάλεσαν τὸν Πιλᾶτο νὰ κατεβάσει τὸν Σῶμα τοῦ Ἐσταυρωμένου ἀπὸ τοῦ Σταυροῦ· σπάζοντάς Του τὰ κόκκαλα (ἐνν. γιὰ νὰ μὴ βγεῖ ἀληθινὴ ἡ Προφητεία περὶ τοῦ Μεσσία: «Ὀστοῦν οὐ συντριβήσεται αὐτοῦ») Ἀλλά,
Καὶ ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας (ποὺ ὁ ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα, τὸ 2025 συμπίπτει ἡμερολογιακὰ γιὰ Ὀρθοδόξους καὶ Παπικοὺς) οἱ νῦν «Ἰουδαῖοι» καὶ «Φαρισαῖοι» ζητοῦν ἀπὸ τοὺς καλοὺς καὶ ἀξίους ἱερεῖς μας νὰ σπάσουν τοὺς ἱεροὺς δεσμούς τους μετὰ τοῦ Ἐσταυρωμένου Χριστοῦ τῆς «Μεγάλης Παρασκευῆς», καὶ νὰ «κατεβάσουν» Αὐτόν· ἀπὸ δὲ τὸν «Γολγοθᾶ», δηλ. τὸν τόπο ὅπου σταυρώθηκε, νὰ τὸν ἐνταφιάσουν ἐντὸς τοῦ σκευοφυλακίου (ὅπου θάπτονται τρόπον τινὰ τὰ πεπαλαιωμένα καὶ φθαρμένα λειτουργικὰ σκεύη). Ἀλήθεια, οἱ τῆς Μητροπόλεως Περιστερίου ἱερεῖς, πότε «κατέβασαν» τὸν Ἐσταυρωμένο τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, δηλ. ἔβγαλαν Αὐτὸν ἀπὸ τὴ θέση του καὶ Τὸν μετέθεσαν στὸ «μνῆμα» τοῦ σκευοφυλακίου; Μήπως λίγο καιρὸ πρὶν ἀπὸ τὸ Πάσχα τῶν Οἰκουμενιστῶν;
(Φωνὴ Καντιώτη:) «Αὐτοὶ πᾶνε πρὸς τὴν ἕνωσιν. Ἕνωσι ποτηρίου. Ὄχι ἁπλῶς νὰ ποῦμε καλημέρα καὶ καλησπέρα μὲ τὸν ‘καθολικό’, μὲ τὸ φράγκο… Ἀλλὰ τὸ νὰ ἑνωθοῦμε πλέον μυστηριακῶς καὶ νὰ πίνουμε ἐκ τοῦ αὐτοῦ ποτηρίου καὶ νὰ τρώγωμεν τὸν ἴδιο ἄρτο. Αὐτὸ εἶνε μία μεγάλη προδοσία Ὀρθοδοξίας καὶ τότε πλέον ὑπάρχει 100% λόγος νὰ «μισῶ ἐκκλησίαν πονηρευμομένων». Τώρα ὅμως πρέπει νὰ προσέξωμε νὰ ἀνήκωμε εἰς τὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία καὶ νὰ ἔχωμε τὸν σεβασμὸ πρὸς τοὺς [σ.σ. ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΥΣ – ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ] λειτουργούς της.» (Ἱεραποστολικὴ συγκέντρωσι στὴν «Ἀγάπη» Φλωρίνης 1978). Ἀλλά,
– Ἀκοῦστε τὴν πονηριὰ ποὺ μᾶς κάνουν (Μετάβαση ἀπὸ τὸ «Κοινὸ Ποτήριο» στὴν «Κοινὴ Εὐχαριστία μὲ κέντρο τὸν Ἀναστημένο Χριστὸ»)
Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, ἤγγικεν τὸ «κοινὸ Πάσχα 2025» τῶν Οἰκουμενιστῶν, τουτέστιν ὁ καιρὸς τῆς Προδοσίας. Ο Κύριος καὶ πάλι σήμερα καλεῖ ὅλους ἐμᾶς τοὺς «Παραδοσιακοὺς» νὰ μείνουμε ἄγρυπνοι, νὰ ἀποτινάξουμε τὸν τῆς ἀποστασίας ὕπνο, γιὰ νὰ μὴ πέσουμε στὸν τελευταῖο πειρασμὸ τῆς ἱστορίας καὶ ἀντὶ τὸν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστὸ προσκυνήσουμε τὸν Ἀντίχριστο ἢ καλύτερα τὴν σύγχρονη «εἰκόνα» τοῦ Ἀντιχρίστου.
[Πολύτιμη ἡ βοήθεια καὶ πάλι τοῦ π. Ἀθανασίου καθὼς ἀπαντάει στὸ ἐρώτημα: «Μπορεῖ ὁ Ἀντίχριστος νὰ καθίσει σὲ χριστιανικὸν Ναόν; Μπορεῖ ὁ Ἀντίχριστος νὰ ἐμφανισθεῖ ὡς Πατριάρχης (ἐπίσκοπος ἢ Πρεσβύτερος);» [2]. Ἰδού:
«Αὐτὸ τρομάζει, ἀγαπητοί μου. …Πῶς στάθηκαν πρόδρομοι τοῦ Ἀντιχρίστου, νὰ μποῦν μέσα στὸν Ναὸν τοῦ Θεοῦ, οἱ διάφοροι Πατριάρχαι ἢ Ἱερεῖς ποὺ στάθηκαν αἱρετικοί. Ὁ Ἄρειος πρεσβύτερος ἦταν. Οἱ Μακεδόνιοι, οἱ Σαβέλλιοι, κ.λπ., ἐπίσκοποι ἦσαν! Ὑπῆρξαν ὄχι λίγοι οἱ Πατριάρχαι, Κωνσταντινουπόλεως μάλιστα· ὄχι λίγοι Πατριάρχαι ὑπῆρξαν αἱρετικοί! Αὐτοὶ ἁπλῶς ἔδειξαν ὅτι μπορεῖ νὰ καθίσει ὁ Ἀντίχριστος μέσα στὸν Χριστιανικὸν Ναόν. Ἀλλὰ τὸ φαντάζεσθε αὐτό, ὅτι τὸ πνεῦμα τοῦ Ἀντιχρίστου μπορεῖ νὰ καλοκάθεται μέσα στὸ ναὸ τοῦ Θεοῦ; Ἐδῶ ἐφιστῶ τὴν προσοχή σας. Ἐφιστῶ τὴν προσοχή σας! …ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ [πρέπει] νὰ λάβει τὰ μέτρα του καὶ νὰ προσέξει! διότι θὰ προσκυνήσει ἕνα ἀντίχριστο, ἀντὶ νὰ τιμήσει τὸν Ἐπίσκοπό του ἢ τὸν Ἀρχιεπίσκοπό του καὶ τὸν Πατριάρχη του. Εἶναι ἀποκαρδιωτικὸ»]
«Ἀλλὰ τί ἀκούω;»: – Ἐφόσον προχωρήσουν (οἱ Ὀρθόδοξοι Πατριάρχες, Ἀρχιεπίσκοποι καὶ ἐπίσκοποι) στὸ λεγόμενο «κοινὸ Ποτήριο» θά…θ’ ἀντιδράσουμε δυναμικά.
Ἀγαπητοί, μετὰ μεγάλης φωνῆς τονίζουμε ὅτι αὐτὸ ποὺ μᾶς τρομάζει εἶναι ἡ πάγια τακτικὴ τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου (ἀλλὰ καὶ τοῦ Ἀρχιεπ. Ἐλπιδοφόρου Ἀμερικῆς) νὰ «παίζει» καὶ δι’ αὐτὸ νὰ ἐμπαίζει τὸν Ἐσταυρωμένο τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς! Καθὼς πρῶτος αὐτὸς Τὸν βγάζει, ὅταν λειτουργεῖ ἀλλὰ καὶ τὸν ξανατοποθετεῖ ὅταν λειτουργεῖ κάποιο “παπαδάκι”…
[Λογικὰ ὅλοι τους ὑπακούουν σὲ κάποια «δέσμευση χρονικὴ» ποὺ ἀπαιτεῖ λίγο πρὶν τὴν κοινὴ Ἑορτὴ τοῦ Πάσχα (ἔστω καὶ μία ἡμέρα πρὶν τὸ ἑβραϊκὸ Πάσχα – ποὺ διαρκεῖ ἀπὸ τὸ Σάββατο 12 Ἀπρ 2025 ἕως Κυριακὴ τὸ βράδυ 20 Ἀπρ 2025) νὰ «κατεβάσουν» καὶ νὰ «ἐνταφιάσουν», ἴσως καὶ μὲ Συνοδικὸ τρόπο τὸν Ἐσταυρωμένο τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς· γιὰ χάρη τῶν ἑβραιόφιλων Παπικῶν καὶ λοιπῶν αἱρετικῶν «ἐκκλησιῶν»].
Αὐτὸ λοιπὸν ποὺ περισσότερο μᾶς τρομάζει εἶναι ὁ ἀπὸ τοῦ Περιστερίου συσταθεὶς νεορθόδοξος τύπος τῆς «θείας εὐχαριστίας» (μὲ ἐσχατολογικὸ κέντρο τὸν δοξασμένο-Ἀναστημένο Χριστὸ καὶ ὄχι τὸν ταπεινωμένο – Ἐσταυρωμένο).
Ἡ νέα αὐτὴ «Θεία Εὐχαριστία» σκοπεῖ, λοιπόν, νὰ ἑνώσει λειτουργικά, ἐν εἴδει «Βασιλικοῦ Δείπνου», δηλ. εὐχαριστηριακῶς, ὁλόκληρο τὸν διηρημένο χριστιανικὸ κόσμο… ἀποφεύγοντας! τὴν μετωπικὴ σύγκρουση μετὰ τῶν «φανατικῶν, μισαλλόδοξων καὶ ἀλαζόνων» χριστιανῶν ποὺ ἀκόμη ἀντιστέκονται, ἀλλὰ καὶ προειδοποιοῦν ὅτι ἂν καὶ ἐφόσον προχωρήσουν (οἱ Ὀρθόδοξοι) στὸ λεγόμενο «κοινὸ Ποτήριο» θά…θ’ ἀντιδράσουν δυναμικά.
-Ἀκοῦστε, λοιπόν, τὴν πονηριὰ ποὺ μᾶς κάνουν…
Τὸν Μητροπολίτη Περιστερίου, ἀλλὰ καὶ ὅλους τοὺς λειτουργειολόγους Οἰκουμενιστὲς δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει τὸ «Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα» τοῦ Ἐσταυρωμένου Χριστοῦ, τουτέστιν τὸ τῆς Σωτηρίας Ποτήριον. Γνωρίζουν καλὰ ὅτι μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ (τοῦ κοινοῦ ποτηρίου) δὲν πρόκειται νὰ πλανήσουν οὔτε ἕνα «ἐκλεκτό», ἱερέα-λαϊκό. Γι’ αὐτὸ ἐπιλέγουν τὴν ὁδὸ τῆς (Μονοφυσιτικῆς-ἐν τῇ Θείᾳ Λειτουργίᾳ) πλάνης… δηλ. νὰ πιστέψει ὁ ἐν ἀποστασίᾳ λαὸς τοῦ Θεοῦ (κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ) ὅτι ΔΕΝ εἶναι τὸ τῆς Πίστεως κέντρο ὁ Σταυρὸς οὔτε ὁ Ἐσταυρωμένος Χριστός, οὔτε τὸ Ἅγιο Δισκοπότηρο… ἀλλὰ ὁ Ἀπορροφημένος καὶ ἐγκλωβισμένος (κάπου στὸν οὐρανό), δηλ. ὁ «Ἀναστημένος Χριστός».
Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἂς ἀναλογιστοῦμε:
• Πὼς ὁ Μονοφυσιτισμὸς ἢ Εὐτυχιανισμὸς ὀνομάζεται καὶ εἶναι «Ἕνα χριστιανικὸ δόγμα, κατὰ τὸ ὁποῖο ἡ θεία φύση τοῦ Χριστοῦ θεωρεῖται κυρίαρχη ἐπὶ τῆς ἀνθρώπινης. Οἱ μονοφυσίτες, ὅπως ἀποκαλοῦνται, θεωροῦν πὼς ἡ Θεία φύση τοῦ Χριστοῦ ἀπορρόφησε τὴν ἀνθρώπινη καὶ τὴν ἐξαφάνισε».
• Πὼς (γιὰ τοὺς κρυφοφιλομονοφυσίτες Οἰκουμενιστὲς) ὁ «υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου», δηλ. ὁ Ἐσταυρωμένος Χριστός, ὡς Ἀπορροφημένος ΔΕΝ εἶναι δυνατὸν νὰ εἶναι Ὁμόθρονος τῷ Πατρὶ (καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι)… Οὔτε κἄν «Ὁμοιόθρονος». Ἀλλὰ μᾶλλον «Σὺν-θρόνος» τοῦ Πατρὸς(= Δηλαδή, καθὼς ὁ Χριστὸς βρίσκεται στὸν Θρόνο του καὶ γύρω του οἱ 12 θρόνοι-καθίσματα τῶν Ἀποστόλων Του, ἔτσι καὶ ἐδῶ, ὁ Θεὸς Πατὴρ βρίσκεται στὸν Θρόνο του καὶ γύρω Του, οἱ 12 θρόνοι τῶν «Προφητῶν» του;)
[Ἀλήθεια, Εἶναι ποτὲ δυνατὸν – γιὰ τοὺς Οἰκουμενιστὲς – ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, δηλ. ὁ Ἐσταυρωμένος Χριστὸς νὰ εἶναι Ὁμόθρονος τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι; …Κάτι ποὺ σαφῶς «ὑπονοεῖ» ἡ τοῦ Μητρ. Περιστερίου διδαχή, ἀλλὰ θάπτει ἡ Ἀνακοίνωση τῆς Δ.Ι.Σ.(=καθὼς ὁ Μονοφυσιτισμὸς «Καταδικάστηκε ἀπὸ τὴν Δ’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τῆς Χαλκηδόνας τὸ 451 μ.Χ καὶ τὴν Ε’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τῆς Κωνσταντινούπολης τὸ 553 μ.Χ., ὅπου καὶ διατυπώθηκε τὸ ὀρθόδοξο δόγμα, σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Ἰησοῦς ὑπάρχει σὲ ἕνα μόνο πρόσωπο καὶ μὲ δύο φύσεις, τὴν ἀνθρώπινη καὶ τὴ θεία, «ἑνωμένες καὶ μὴ συγχεόμενες».»3)]
• (Ἂς ἀναλογιστοῦμε ἂν) Εἶναι ποτὲ δυνατὸν γιὰ τοὺς ἀκολούθους τοῦ «Μεγα-θεολόγου» Ζηζιούλα, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, δηλ. ὁ Ἐσταυρωμένος καὶ Ἀναστημένος Χριστὸς νὰ εἶναι Ὁμόθρονος τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι!, ὅταν σύμφωνα μὲ γνωστὴ βιντεοδιάλεξη τοῦ «ταφέντα» Περγάμου Ἰωάννη· Τὸν (Ἀναστημένο) Χριστὸ δὲν μποροῦμε νὰ τὸν βάλουμε οὔτε πάνω ἀπὸ τὸν (Θρόνο τοῦ) Πατέρα ἀλλὰ οὔτε καὶ «ἴσα» μὲ τὸν Πατέρα! καὶ ἑπομένως; ΚΑΤΩ ἀπὸ τὸν Θρόνο τοῦ μονάρχη Πατρός…
Κάτι ποὺ σαφῶς «ὑπονοεῖ» ἡ τοῦ Μητρ. Περιστερίου διδαχὴ καθὼς λέγει ὅτι «Ὁ Χριστός δὲν εἶναι στὴν ἱστορία, ὁ Χριστὸς εἶναι στὴ Βασιλεία, ἐκεὶ ποὺ τὸν εἶδε ὁ Πρωτομάρτυρας Στέφανος·»! Κάτι ποὺ σαφῶς θάπτει ἡ Ἀνακοίνωση τῆς Δ.Ι.Σ., καθὼς ὁ Πρωτομάρτυρας Στέφανος, ὅταν εἶδε «δόξαν Θεοῦ καὶ Ἰησοῦν ἑστῶτα ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. 7,55) εἶπε: «ἰδού, βλέπω ἀνοιγμένους τοὺς οὐρανούς καὶ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου νὰ στέκεται ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ» (στίχ. 56), τουτέστιν εἶδε Αὐτὸν (τὸν Ἐσταυρωμένο) Ὁμόθρονο, δηλ. ΣΥΝΘΡΟΝΟ τοῦ Πατρός! ἐφόσον ΕΙΝΑΙ -ὅπως καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα- ὁ Ἕνας τῆς Τριάδος, δηλ. «Θεὸς ἀληθινὸς καὶ τέλειος, ὁμοούσιος καὶ ὁμόδοξος, σύνθρονος καὶ συναΐδιος πρὸς τὸν Πατέρα»!]
• Ἂς ἀναλογιστοῦμε τέλος πὼς ὅ,τι ἀκούσαμε ἀπὸ φιλοζηζιουλιακὸ – Καζαντζακικὸ θεολόγο τῆς μητροπόλεώς μας (στενὸ δὲ συνεργάτη τοῦ νῦν Φλωρίνης Εἰρηναίου Λαφτσῆ) εἶναι ἀληθινὸ-ἀπίστευτο-τραγικό! Ἀφοῦ πρῶτα ὀνόμασε τὸν Ζηζιούλα ὡς τὸν μεγαλύτερο πατέρα τῶν τελευταίων 80 ἐτῶν, κατέληξε: «Ζοῦμε ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας, ὄχι μὲ ἠθικὴ ἡ ὁποία μηδενίζει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν διαπλάθει μὲ βίαιο τρόπο, πολλὲς φορές, ἀλλὰ στὴν Ἐκκλησία ζοῦμε ἢ θὰ πρέπει νὰ ζοῦμε τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, φωτιζόμενοι ἀπὸ τὸ ΦΩΣ ποὺ ἔρχεται ἀπὸ τὰ ΕΣΧΑΤΑ τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὸ εἶναι τὸ μυστήριο τῆς ἐν Χριστῷ Ζωῆς. Ὄχι ἠθικὴ χριστιανικὴ ζωή, ὄχι χριστιανικὴ πνευματικότητα, ἀλλὰ ἐν Χριστῷ ζωή. Συμπόρευση καὶ ταύτιση μὲ τὸν Ἀναστημένο Ἰησοῦ. Αὐτὸ τὸ ΦΩΣ τῆς Βασιλείας Του φωτίζει τὴ ζωή μας… Τὸ ΦΩΣ αὐτὸ δὲν βιώνεται, οὔτε ὁρίζεται ὅμως αὐθαίρετα· βιώνεται καὶ ὁρίζεται ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας στὸ ὕψιστο μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, στὸ ὁποῖο ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ μετέχουμε ὡς ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ. Ἡ Θ. Εὐχαριστία εἶναι γεμάτη χαρὰ καὶ φῶς, δὲν ἔχει ὡς βάση τὸ Σταυρὸ καὶ μία ἐξιδανίκευση τοῦ Πάθους, ἀλλὰ ἔχει ὡς βάση τὴν Ἀνάσταση, ὡς ὑπέρβαση τοῦ Σταυροῦ καὶ τοῦ Πάθους» [4]. Λοιπόν, ἀγαπητοί,
Τὸν Μητρ. Περιστερίου καὶ τοὺς σὺν αὐτῷ Οἰκουμενιστὲς δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει ὁ Ἐσταυρωμένος Χριστός, οὔτε ὁ Ἀναστημένος! Αὐτὸ ποὺ τοὺς ἐνδιαφέρει εἶναι ἡ τῶν πάντων «ἕνωση», στὸ ὄνομα τοῦ «Ἄλλου». Ὁ νοῶν νοείτω!
Γι’ αὐτὸ ἐπιλέγουν τὴν «ὁδὸ» τῆς ἀρχαίας πλάνης-παραπλάνησης! Δηλ. νὰ πιστέψει ὁ ἐν ἀποστασίᾳ λαὸς τοῦ Θεοῦ ὅτι ΔΕΝ εἶναι τὸ τῆς Πίστεως, Ζωῆς καὶ Σωτηρίας κέντρο τὸ Ἅγιο Δισκοπότηρο (δηλ. Αὐτὸς ποὺ μᾶς ἁγιάζει καὶ μᾶς σώζει)!
[«Ἂς ντρέπονται -λέγει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος- ὅλοι οἱ αἱρετικοί, ἂς κρυφτοῦν ὅσοι λέγουν ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἦλθε φαινομενικὰ καὶ ὄχι πραγματικὰ» (ἐνν. καὶ ὅσοι ἐν ἔτη 2025 ἀναρωτιοῦνται: «Ποιὸς ἀπὸ ἐμᾶς εἶναι ὁ Μεσσίας;»)… «Βλέπεις πόσο καλὸ προξένησε ὁ θάνατος τοῦ Ἰησοῦ;», καταλήγει ὁ ἱερὸς Πατὴρ (τοῦ ὁποίου τὴν καταστρωμένη Θεία Λειτουργία ἐνεργοῦμε μέχρι καὶ σήμερα, οἱ δὲ ἐχθροὶ τοῦ Σταυροῦ ζητοῦν νὰ «σταυρώσουν», νὰ «θανατώσουν» σπάζοντας τὶς «ἀρθρώσεις» Αὐτῆς]
2. Τότε, μπῆκε τὸ Σύνθρονο
(ἔνν. ἄνευ Πανορθοδόξου Συνόδου).
[Ἀπὸ τότε βγῆκε ὁ Ἐσταυρωμένος.]
Ὅταν ὁ φιλοπρωτεύων Μητροπ. Περιστερίου ἔπεισε τοὺς φοβισμένους Ἱερεῖς του, πολλοὺς θεολόγους, ἀλλὰ καὶ τοὺς 80 ἀπὸ τοὺς 83 Ἕλληνες Ἱεράρχες μας ὅτι: «Ἡ Θ. Εὐχαριστία εἶναι γεμάτη χαρὰ καὶ φῶς, (Ὅταν) δὲν ἔχει ὡς βάση τὸ Σταυρὸ καὶ μία ἐξιδανίκευση τοῦ Πάθους, ἀλλὰ ἔχει ὡς βάση τὴν Ἀνάσταση, ὡς ὑπέρβαση τοῦ Σταυροῦ καὶ τοῦ Πάθους», τότε ἄρχισε νὰ βγαίνει τὸ τῆς Ταπεινώσεως Σύμβολο, ὁ Τίμιος Σταυρός, καὶ νὰ μπαίνει αὐτὸ τὸ τῆς ὑπερηφανείας, δηλ. τὸ Σύνθρονο.
Ἀλλ’ ὅμως «Τί θὰ πῆ σύνθρονο;» (Φωνὴ π. Αὐγουστίνου Καντιώτη).
(Τί ΔΕΝ λέγει ἡ Ἀνακοίνωση τῆς Δ.Ι.Σ.;)
Ἐξ ἀρχῆς, Σημαντικὰ καὶ πλήρως διαφωτιστικὰ εἶναι τὰ παρακάτω λόγια τοῦ Σεβ. Γρηγορίου, ἐπισκόπου Περιστερίου: «Ὅλοι – λέγει – οἱ σύγχρονοι λειτουργιολόγοι, οἱ εἰδήμονες καὶ οἱ ἐρευνητὲς τῆς Λειτουργικῆς συμφωνοῦν ὅτι γύρω καὶ πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα δὲν πρέπει νὰ ὑπάρχει τίποτε, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ Σύνθρονο, ἡμικυκλικά, τὴν Ἄνω Καθέδρα, ὅπου κάθεται «ὁ Ἐπίσκοπος μὲ τοὺς Πρεσβυτέρους» ὅπως, εἰς τόπον καὶ εἰς τύπον, «ὁ Χριστὸς μὲ τοὺς Ἀποστόλους»…» [5].
Τρεῖς ἐπιπλέον ἀξιόπιστες μαρτυρίες πρόκειται νὰ ἀπαντήσουν (στὸ ἐρώτημα Καντιώτη), ἀλλὰ καὶ νὰ λύσουν πολλὲς ἀπορίες μας:
α) «Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὅτι ὑμεῖς οἱ ἀκολουθήσαντές μοι, ἐν τῇ παλιγγενεσίᾳ, ὅταν καθήσῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τοῦ θρόνου δόξης αὐτοῦ, καθίσεσθε καὶ ὑμεῖς ἐπὶ δώδεκα θρόνους, κρίνοντες τὰς δώκεκα φυλὰς τοῦ Ἰσραὴλ» (Ματθ. ΙΘ’ 28).
β) (Ὁ δὲ Παναγιώτης Κατραμάδος μᾶς διασώζει τὴν ἑξῆς:) «Ἔπειτα – λέγει – ἔλαβε μία ἀρχαιολόγος τὸν λόγον, λέγουσα:
«Ἐγὼ θὰ μιλήσω ὡς ἀρχαιολόγος καὶ θὰ ἀντιστρέψω τὴν εἰσήγηση… Ἀπὸ τότε ποὺ μπῆκε ὁ Ἐσταυρωμένος στὴ θέση τοῦ ἱεροῦ, πίσω ἀπὸ τὴν Ἅγια Τράπεζα, παραμένει γιὰ λίγο ὁ θρόνος τοῦ Ἐπισκόπου (ἀπὸ τὸ παλαιὸ σύνθρονο) ὡς κινητός, γιατί μετὰ ὁ Ἐπίσκοπος κηρύττει ἔξω, ἡ προτύπωση τῆς δευτέρας παρουσίας τοῦ Κυρίου (ἔνν. ποὺ ἐδηλοῦτο διὰ τοῦ συνθρόνου Ἐπισκόπου Πρεσβυτέρων) προαναγγέλλεται μὲ τὸ σημεῖο τοῦ Υἱοῦ τοῦ Ἀνθρώπου, ὁπότε ὁ Ἐσταυρωμένος πῆρε τὴ θέση του ἐκεῖ» [6].
γ) (Ὁ δὲ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὸ βιβλίο του «Ὀρθόδοξος ναὸς» καταθέτει τὰ ἑξῆς πολύτιμα στοιχεῖα:)
«Τὸ ἱερὸ βῆμα εἶνε γιὰ τὸ ἱερατεῖο. Στὴν ἀρχαία ἐποχὴ στὴν κόγχη τοῦ ἱεροῦ βήματος, ἐκεῖ ποὺ ἐμεῖς σήμερα τοποθετοῦμε τὸν Ἐσταυρωμένο, ὑπῆρχε τὸ λεγόμενο σύνθρονο… Ἦταν ἡ ἁγία ἐποχή, ποὺ ἡ ὑπερηφάνεια δὲν ξεχώριζε ἐπισκόπους καὶ ἱερεῖς, ἀλλὰ ἐπίσκοποι καὶ πρεσβύτεροι, ταπεινοὶ καὶ ἑνωμένοι, συναντῶντο στὸ σύνθρονο σὰν ὑπηρέτες τοῦ Χριστοῦ. …Μακάρι νὰ ξαναγυρίζαμε στὴν ἀρχαία ἐποχὴ ποὺ ὑπῆρχε τὸ σύνθρονο. Ἀλλά γιὰ νὰ γίνη αὐτὴ ἡ μεταβολὴ στὴν Ἐκκλησία, πρέπει νὰ γίνη κανονικά, μὲ ἀπόφασι μίας πανορθοδόξου Συνόδου, γιατί ἂν γίνη μὲ ἀπόφασι μίας μόνο Συνόδου, π.χ. τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, θὰ δημιουργηθοῦν σκάνδαλα καὶ φιλονικίες. Προτιμότερο, ἐφ’ ὅσον δὲν πρόκειται γιὰ ζητήματα πίστεως ἀλλὰ πρόκειται γιὰ ζητήματα τάξεως, νὰ μείνουν ὅπως εἶνε τὰ πράγματα καὶ νἄμαστε ἑνωμένοι, παρὰ νὰ κάνουμε μεταβολὲς καὶ μεταρρυθμίσεις, ποὺ μπορεῖ μὲν νἆνε σύμφωνες μὲ τὴν ἱερὰ παράδοσι, ἀλλ’ ὅταν ΔΕΝ γίνωνται μὲ τὴ συμφωνία ὅλων τῶν ὀρθοδόξων λαῶν, μποροῦν νὰ μᾶς χωρίσουν, ὅπως συνέβη μὲ τὸ παλαιοημερολογιτικὸ ζήτημα.» [σελ. 147].
– Ἀκοῦστε, λοιπόν, τὴν πονηριὰ ποὺ μᾶς κάνουν…
Ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος, δηλαδὴ ὁ παράτυπος αὐτὸς «Σύνθρονος» θεσμός,
[ὅπου ὁ ἑκάστοτε Ἀριεπίσκοπος συμβολίζει «τὸν υἱὸ τοῦ ἀνθρώπου» (ὅταν ἐν τῇ παλιγγενεσίᾳ καθήσῃ ἐπὶ τοῦ θρόνου δόξης αὐτοῦ), οἱ δὲ 12 ἐπίσκοποι, οἱ μετέχοντες στὴν Δ.Ι.Σ, τοὺς δώδεκα Ἀποστόλους («καὶ ὑμεῖς καθίσεσθαι ἐπὶ δώδεκα θρόνους»)]
Οὐδεμία κρίση φέρει ἐπὶ τῆς τοῦ Περιστερίου (Βαρθολομαίου καὶ Ἐλπιδοφόρου) παρανομίας ἐν σχέσει μὲ τὴν ἐπαναφορὰ τοῦ Σύνθρονου ἄνευ Πανορθοδόξου ἢ ἄλλης Συνόδου! Λοιπόν,
Ἀπὸ τὴν μία μεριά, ἕνα θέμα ἄκρως θεολογικό, ὅπως αὐτὸ τῆς ἐξόδου τοῦ Ἐσταυρωμένου (ποὺ σύμφωνα μὲ τὸν Σεβασμιώτατο κ. Σεραφεὶμ Κυθήρων συνιστᾶ «Γρηγοριανισμό», δηλ. ΑΙΡΕΣΗ), παρουσιάζεται ἀπὸ τὴν Δ.Ι.Σ , ὡς θέμα ποὺ ἀφορᾶ μία «Τυπικὴ» διάταξη τῆς Ἐκκλησίας,
Καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἕνα θέμα «τυπικό», ὅπως τὸ Σύνθρονο, ὄχι μόνο δὲν τὸ κρίνει! ἀλλὰ τὸ θάπτει, σιωπᾶ καὶ δὲν τὸ ἀποκαλύπτει! Ἀσχέτως ἂν ἡ Γραφὴ λέγει ὅτι «πᾶν τὸ φανερούμενον φῶς ἐστι».
[Τὸ φοβερότερο ἐδῶ, σαφῶς εἶναι ὅτι ἡ μεταβολὴ ποὺ ἀφορᾶ τὸ Σύνθρονο θὰ ἦταν «ζητήματα τάξεως» καὶ ὄχι «ζητήματα πίστεως», ἂν καὶ ἐφόσον ἡ ὅποια μεταβολὴ γινόταν ἀπὸ ταπεινοὺς ὀρθοδόξους Ἐπισκόπους (Ἀρχιεπισκόπους, Πατριάρχες), ἐννοεῖται γιὰ λόγους εὐταξίας τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας… Καὶ ΟΧΙ ἀπὸ ὑπερήφανους Οἰκουμενιστές, δηλαδὴ ἀπὸ «παν-αἱρετίζοντες» ἀνθρώπους:
• Ποὺ ζήλεψαν τὴν «δόξα» τοῦ Ἑωσφόρου. Πρῶτος ἐκεῖνος θέλησε νὰ στήσει τὸν θρόνο του πιὸ πάνω ἀπὸ τὸν Θρόνο τοῦ Θεοῦ Λόγου.
• Ποὺ ζήλεψαν τὴν «δόξα» τοῦ Ἰούδα. Καὶ ἐκεῖνος πρῶτος (πρὶν ἀπὸ τὸν Πέτρο!) ἅπλωσε τὰ πόδια του, γιὰ νὰ τὰ πλύνει ὁ Κύριος κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Μεγάλης Πέμπτης (ἐνν. πὼς λίγες ὧρες μετὰ Τὸν Παρέδωσε στοὺς Ἀρχιερεῖς). Ὅπως λέγει ἡ Γραφή, «ἔπειτα πῆγε νὰ πλύνει τὰ πόδια τοῦ Πέτρου». Μὲ βάση τὸ «ἔπειτα», οἱ Πατέρες ἑρμηνεύουν ὅτι πρὶν ἀπὸ τὸν Πέτρο, ὁ Κύριος ἔπλυνε τὰ πόδια τοῦ Ἰούδα.
• Ποὺ ζήλεψαν τέλος, τὴν διπλῆ «δόξα» τοῦ (ἀντίχριστου) Πάπα, δηλ. τὸ Πρωτεῖο ἀλλὰ καὶ τὸ (τῆς ἀμετανοησίας-ἀναμαρτησίας παπικὸ δόγμα) Ἀλάθητο!]
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
«Πᾶσα ἀποδοχὴ τῶν αἱρετικῶν ἰσοδυναμεῖ πρὸς προδοσίαν τῆς πίστεως καὶ ἡ ἀγάπη πρὸς τοὺς ἀμετανοήτους αἱρετικούς ἀποτελεῖ μισανθρωπίαν». (Φωνὴ ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ)
«Σιωπὴ=Προδοσία» (Ἀρχιμ. Δανιὴλ Ἀεράκη/1971/Περιοδικὸ «ΣΤΑΥΡΟΣ»)
Ἀλήθεια, ἀδελφοί, ἡ ἀγάπη ποὺ ἔδειξαν πρὸς τὸν ἀμετανόητο ἄνθρωπο, ἐννοεῖται οἱ 12+ ποὺ παρέστησαν ἐν τῷ Συνθρόνῳ τῆς Δ.Ι.Σ., εἶναι ἢ ὄχι «μισάνθρωποι»; Ἐφόσον δὲν θέλουν ἢ δὲν θέλησαν νὰ θεραπεύσουν συνοδικῷ τῷ τρόπῳ τὸν ἐν Χριστῷ ἀδελφό τους; Ἀλήθεια τί περιμένετε ἅγιοι Ἀρχιερεῖς; Νὰ δεῖτε τοὺς Παπικοὺς σὲ ὅλες τὶς Μητροπολιτικές μας περιφέρειες, στὴν Ἑλλάδα ἀλλὰ καὶ στὸ ἐξωτερικὸ νὰ συνεορτάζουν μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους καθὼς εἰς τὴ νῆσο Σῦρο; Στὴν ἐρώτησή μας: «Ὁ Πατριάρχης σᾶς ἐνημέρωσε – ἀνακοίνωσε γιὰ τὸν συνεορτασμὸ τοῦ Πάσχα 2025, μία ἀπόφαση ποὺ πῆρε μόνος του ἄνευ Συνοδικῆς ἀδείας – Πανορθοδόξου κύρους… καὶ σεῖς δὲν ἀντιδράσατε», πρὸς τὸν ἐπίσκοπο Φλωρίνης Εἰρηναῖο, πήραμε (περίπου 20 μὲ 30 ψυχὲς) τὴν ἑξῆς «μισάνθρωπη» ἀπάντηση: «Καλὰ καὶ ποῦ εἶναι τὸ κακό; Στὴν Σῦρο ἑορτάζουν μαζὶ τὸ Πάσχα. Ὁ καθένας τελεῖ τὸ Πάσχα μὲ τὸν τρόπο του… ἀλλ’ ὅμως ὅλοι μαζί, ἑνωμένοι ἑορτάζουν τὸ Γεγονός. Ποῦ εἶναι τὸ κακό;» [7].
Τέλος, «Γιὰ ὅποιον θεωρεῖ πὼς ἡ ὑπόθεση τοῦ Ἐσταυρωμένου ἔχει λυθεῖ, ὅτι δηλαδὴ ἡ ἐπιστροφή Του στὴν ἀρχική του θέση εἶναι δεσμευτικὴ – ἀναγκαστικὴ – ὑποχρεωτική, σᾶς θυμίζουμε (περιγραφικῶς) μία ἀκόμη σύγχρονη «εἰκόνα» τοῦ Ἀντιχρίστου… Δηλαδή, μία φωτογραφία τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου ποὺ εἰκονίζει Αὐτὸν νὰ κάθεται σὲ Κάθισμα Δεσποτικὸ (=Θρόνος) μπροστὰ ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα (μπροστὰ κι ἀπὸ τὸ Ἅγιο Δισκοπότηρο;)… Τί κι ἂν ὁ Ἐσταυρωμένος μπεῖ ἢ «θὰ μπεῖ» στὴν θρονική του Θέση! Ὁ ὑπερήφανα καινοτόμος ἄνθρωπος θὰ βρεῖ κάποιον «ἄλλο» τρόπο, ὥστε νὰ ὑψωθεῖ πάνω κι ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ Λόγο, τὸν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστὸ ποὺ εἶναι ἀληθῶς «Ὁ καθήμενος ἐν δόξῃ, ἐπὶ θρόνου Θεότητος» (Ὠδὴ δ΄. Ὁ Εἱρμός. Ἀπὸ τὴν Ἀκολουθία τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου*).
[*] «Θρόνον Σὲ Θεοῦ, προβλεπτικῶς Προφήτης, Ἁγνὴ ἑώρα, Λόγος ἐφ’ Ὅν ἱδρύθη, ἐλθὼν ἐπὶ γῆς, τοῦ σῶσαι γένος βροτῶν· ὅθεν σύλληψιν τὴν Σὴν τιμῶμεν πάντες, μόνη γὰρ Θεόν, ἀσπόρως συνέλαβες.» (Ἕτερος Κανών, Ἰαμβικός. Ὠδὴ α΄. Ἦχος α΄.)» [8].
(Ὁ Ἐσταυρωμένος καὶ Ἀναστημένος Χριστός, Ὁμόθρονος ἢ Ὀμοιόθρονος τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι; Τί λέγει ὁ Περιστερίου, ὁ Φλωρίνης..! Τί κάνει ὁ Πατριάρχης, ὁ Ἀμερικῆς…! Τί ΔΕΝ λέγει ἡ Ἀνακοίνωση τῆς Δ.Ι.Σ.!).
(Συνεχίζεται)
Σημειώσεις:
[1] arnion.gr [2] youtube.com [3] polignosi.com [4] youtube.com [5] youtube.com [6] analogion.gr [7] Κυριακὴ τῆς Τυρινῆς 2-3-25, ἑσπέρας. Ἔξω ἀπὸ τὸν ἱερὸ Ναὸ τοῦ Πρωτομάρτυρα Στεφάνου καὶ τῆς Ὁσίας Παρασκευῆς τῆς Ἐπιβατινῆς Πτολεμαΐδας. [8] emmadimitris.blogspot.com
