Oι φθόροι τιμούν τους σκανδαλοποιούς Πρόκειται για το διαβόητο αρχιεπίσκοπο των “15 ημερών”.Ιακώβο Βαβανάτσο

Oι φθόροι 

τιμούν τους σκανδαλοποιούς 

Πρόκειται για το διαβόητο αρχιεπίσκοπο των “15 ημερών”.

Επέπρωτο να το δούμε κι αυτό στις χαλεπές μας μέρες! 

Να τιμάται από φορείς του Γαλαξειδίου αλλά και από ανώτερους κληρικούς η μνήμη ενός ΚΑΤΑΣΚΑΝΔΑΛΙΣΑΝΤΟΣ ΤΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ και αναταράξαντος όσο λίγοι την εκκλησιαστική ζωή επισκόπου. 

Του πρώην Αθηνών Ιακώβου Βαβανάτσου!

Ω καιροί, ω ήθη! 

Πρόκειται για το διαβόητο αρχιεπίσκοπο των “15 ημερών”. 

Τόσο μπόρεσε να σταθεί στον αρχιεπισκοπικό θρόνο των Αθηνών ο αοίδιμος αφού πριν παραιτηθεί αναγκαστικά τον καθήρεσε η κοινή βοή.

Ο αείμνηστος υπήρξε ευνοούμενος της βασίλισσας Φρειδερίκης και του παλατιού γενικότερα που προσπάθησε παντί τρόπω και πάση θυσία να τον διακρατήσει στον αρχιεπισκοπικό θρόνο. 

Πλην όμως η λαική οργή επέβαλλε την αδέκαστη θέλησή της. 33 μητροπολίτες εν γνώσει του δημιουργηθέντος θορύβου περί την ηθική υπόσταση του αειμνήστου εγκλημάτισαν ανεπανόρθωτα εκλέγοντάς τον αρχιεπίσκοπο προκειμένου να αναλάβει τη διαποίμανση της αρχιεπισκοπής Αθηνών. 

Όπως πολύ σωστά τόνισε κεκοιμημένος ήδη ιεράρχης οι εν θέματι 33 επίσκοποι θα έπρεπε μετά ταύτα τουλάχιστο να αποστερηθούν του δικαιώματος του εκλέγειν!

Ο σεισμός που επακολούθησε μετά την απαράδεκτη από κάθε άποψη εκλογή του είναι αδύνατο να περιγραφεί. 

Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να ανατρέξουν στο αρχείο τύπου της Εθνικής Βιβλιοθήκης που περιλαμβάνει το αρχείο εφημερίδων της εποχής σε μορφή pdf προκειμένου να λάβουν αμυδρή γνώση και πείρα του συγκεκριμένου σεισμού.

Κι ενώ κατά το κοινώς λεγόμενο θα έπρεπε κάποιοι υποστηρικτές του να κάνουν μετά ταύτα τουμπεκί αυτοί τιμούν τη μνήμη του. 

Τέτοια και τόση περιφρόνηση του περί δημοσίας αιδούς αισθήματος του πιστού λαού. 

Πρώτος και καλύτερος βέβαια ο μοιχεπιβάτης της μητροπόλεως Αττικής Κύριλλος Μισιακούλης. 

Έσπευσε να τιμήσει έναν κληρικό η εκλογή του οποίου στον αρχιεπισκοπικό θρόνο των Αθηνών δημιούργησε τέτοιου μεγέθους σάλο που όμοιόν του ποτέ δεν είχε γνωρίσει η εκκλησιαστική ζωή.

Πιθανώς ο μακαριστός επίσκοπος να ετελεύτησε εν μετανοία. 

Ο υποφαινόμενος εύχεται ΟΛΟΨΥΧΑ η συγκεκριμένη εκδοχή να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. 

Κάτι τέτοιο υποστηρίχθηκε από κάποιους.

Επ’ ουδενί όμως η τυχόν μετάνοια του αοιδίμου αρχιεπισκόπου παρέχει την ηθική νομιμοποίηση να τιμάται και προβάλλεται ένας κληρικός κατασκανδαλίσας όσο λίγοι το ορθόδοξο πλήρωμα.

Η συγκεκριμένη εκδήλωση αποτελεί πράξη εκπτώσεως του εκκλησιαστικού ήθους. 

Άλλωστε η ιντερνετική προβολή της από συγκεκριμένα ιστολόγια, αλλοτριωμένα απ’ την εκκοσμίκευση και τη νοθεία του ορθοδόξου ήθους, πιστοποιούν άνετα του λόγου το αληθές.

Ευτυχώς ο λαός του Θεού αντιστέκεται. 

Γνωρίζει να διακρίνει το γνήσιο απ’ το κίβδηλο παρά την πλύση εγκεφάλου που υφίσταται.

Αλλοίμονο όμως σ’ αυτούς που προκειμένου να φανούν αρεστοί στον κόσμο θυσιάζουν τα ιερά και όσια χάριν επίγειων σκοπιμοτήτων! 

Ο Θεός να τους ελεήσει!

 

ιατρός Λυκούργος ΝΑΝΗΣ

"Κοσμάς Φλαμιάτος", τευχ. 12, κυκλοφόρησε

"Κοσμάς Φλαμιάτος", τευχ. 12, κυκλοφόρησε

ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΤΟ ΝΕΟ ΤΕΥΧΟΣ #12 (2012)

του Περιοδικου για την ΑΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΜΑΣ

«ΚΟΣΜΑΣ  ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ»

«Σή­με­ρον ἓν εἶ­ναι ἀ­ναγ­καῖ­ον καὶ σω­τή­ρι­ον· νὰ ὁ­μο­λο­γή­σω­μεν μὲ εἰ­λι­κρί­νει­αν δι­ὰ τοῦ στό­μα­τος τοῦ ἁ­γί­ου Μα­ξί­μου “οὐ­αὶ ἡ­μῖν τοῖς ἀ­θλί­οις, ὅ­τι κα­τε­λί­πο­μεν τὴν ὁ­δὸν τῶν ἁ­γί­ων πα­τέ­ρων, καὶ δι­ὰ τοῦ­το ἔ­ρη­μοί ἐ­σμεν παν­τὸς ἔρ­γου πνευ­μα­τι­κοῦ”. Καὶ ὄ­χι μό­νον νὰ ὁ­μο­λο­γή­σω­μεν τοῦ­το, ἀλ­λὰ καὶ νὰ δι­ορ­θω­θῶ­μεν καὶ ἐ­πι­στρέ­ψω­μεν εἰς τὴν ὁ­δὸν τῶν ἁ­γί­ων Πα­τέ­ρων, εἰς ὅ­λους τοὺς το­μεῖς τῆς ἐκ­κλη­σι­α­στι­κῆς ζω­ῆς καὶ δι­α­κο­νί­ας. Τοῦ­το θὰ εἶ­ναι ἡ με­γα­λυ­τέ­ρα προ­σφο­ρὰ ἡ­μῶν τῶν ὀρ­θο­δό­ξων πρὸς τὸν σύγ­χρο­νον κό­σμον, δι­ὰ τῆς ὁ­ποί­ας θὰ λυ­θοῦν πολ­λὰ προ­βλή­μα­τα, δι­ό­τι τοῦ­το θὰ εἶ­ναι γνη­σί­α μαρ­τυ­ρί­α τῆς ἀ­λη­θεί­ας, τῆς ὁ­ποί­ας ὁ ἄν­θρω­πος ἔ­χει ἀ­νάγ­κην σή­με­ρον ὅ­πως καὶ πάν­το­τε.­.­.­», ἐ­πι­ση­μαί­νει ὁ νό­μι­μος μη­τρο­πο­λί­της Ρά­σκας καὶ Πριζ­ρέ­νης Σεβ. κ. Ἀρ­τέ­μι­ος, ὁ μαρ­τυ­ρι­κὸς ἐ­πί­σκο­πος τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Ἐκ­κλη­σί­ας «τῶν Κα­τα­κομ­βῶν» στὴ Σερ­βί­α, σὲ κεί­με­νό του ποὺ δη­μο­σι­εύ­ε­ται στὸ τεῦ­χος #12 τοῦ πε­ρι­ο­δι­κοῦ «Κο­σμᾶς Φλα­μι­ᾶ­τος», τὸ ὁ­ποῖ­ο κυ­κλο­φο­ρεῖ μὲ πλού­σι­α, ἐν­δι­α­φέ­ρου­σα καὶ ἐ­πί­και­ρη ὕ­λη.

Στὸ τεῦ­χος #12 (Ἰ­α­νου­α­ρί­ου-Φε­βρου­α­ρί­ου 2012) δη­μο­σι­εύ­ον­ται τὰ κεί­με­να: • ΦΕΚΦ:­ «Δι­α­στρο­φὴ τῆς δι­δα­σκα­λί­ας τοῦ ἀ­πο­στό­λου Παύ­λου» (α΄­.­), • Λε­όν­τιος Δι­ο­νυ­σί­ου:­ «Ὁ Μέ­γας Ἀ­θα­νά­σιος γι­ὰ τοὺς αἱ­ρε­τι­κούς: “Δι­α­τεί­να­τε τὰ σκέ­λη παν­τὶ πα­ρό­δῳ”» ● ΦΕΚΦ: «Τὸ μέ­γα χά­σμα με­τα­ξὺ οἰ­κου­με­νι­στῶν καὶ ἁ­γί­ου Γρη­γο­ρί­ου τοῦ Πα­λα­μᾶ» • Ρά­σκας καὶ Πριζ­ρέ­νης κ. Ἀρ­τέ­μιος:­ «Ἀ­γά­πη καὶ Πα­ρά­δο­σις» • Γέ­ρων Φι­λό­θε­ος Ζερ­βᾶ­κος:­ «Φεύ­γε­τε τοὺς αἱ­ρε­τι­κοὺς» • Ἀρ­χιμ. Ἀ­θα­νά­σιος Μυ­τι­λη­ναῖ­ος:­ «Πε­ρὶ πνευ­μα­τι­κῆς ἀ­ναι­σθη­σί­ας» (α΄­.) • π. Ἰ­ω­άν­νης Ρω­μα­νί­δης:­ «Πε­ρὶ τῆς κο­σμι­κῆς καὶ θεί­ας σο­φί­ας», «Θέ­ω­σις καὶ ἁρ­πα­γὴ» • π. Εὐ­θύ­μιος Τρι­κα­μη­νᾶς:­ «Ἀ­παν­τή­σεις σὲ ἐ­πι­χει­ρή­μα­τα κα­τὰ τῆς Ἀ­πο­τει­χί­σε­ως (β΄­.­)­», «Ἕ­ω­λη ἡ σύγ­χρο­νη δι­δα­σκα­λί­α.­.­.» • Ἰ­ω­άν­νης Κορ­να­ρά­κης:­ «Γι­ὰ τὴ γλῶσ­σα τῶν λει­τουρ­γι­κῶν κει­μέ­νων» • Μέ­γας Λ. Φα­ράν­τος:­ «Κρι­τι­κὴ στὴ θε­ο­λο­γί­α τοῦ Μη­τρο­πο­λί­τη Περ­γά­μου Ἰ­ω­άν­νη Ζη­ζι­ού­λα (στ΄­. τε­λευ­ταῖ­ο)» • Δη­μή­τριος Τσε­λεγ­γί­δης:­ «Ἡ με­τὰ-Πα­τε­ρι­κὴ θε­ο­λο­γί­α συ­νι­στᾶ μί­α θε­ο­μα­χί­α» • Πα­να­γι­ώ­της Ση­μά­της:­ «Ἡ συμ­βο­λὴ τοῦ κ. Ζη­ζι­ού­λα στὴν ἐ­πι­βο­λὴ τοῦ Οἰ­κου­με­νι­σμοῦ» (α΄­.­), «Ἡ Ἀ­πο­τεί­χι­ση συ­στη­μα­τι­κὰ λο­γο­κρί­νε­ται ἀ­πὸ τὸν “Ὀρ­θό­δο­ξο Τύ­πο”» • Λαυ­ρέν­τιος Ντε­τζι­όρ­τζιο:­ ­«“Μι­ὰ κα­λὴ ἀ­τμό­σφαι­ρα!” Στιγ­μι­ό­τυ­πα καὶ δι­ά­λο­γοι (ἀ­πὸ τὴν Ἀ­κα­δη­μί­α Θε­ο­λο­γι­κῶν Σπου­δῶν Βό­λου)­», «Ὀ­κνη­ροὶ ἀρ­χι­ε­ρεῖς, ἱ­ε­ρεῖς κι ἐκ­κλη­σι­α­ζό­με­νοι (Πε­ρὶ με­τα­φρά­σε­ως και ὄ­χι μό­νον)» • ΦΕΚΦ:­ «Τὰ σχέ­δια τῶν οἰ­κου­με­νι­στῶν γι­ὰ τὴν ἅ­λω­ση τῆς Ὀρ­θο­δο­ξί­ας (συ­νέν­τευ­ξη τοῦ Μεσ­ση­νί­ας κ. Χρυ­σο­στό­μου)­», «Φέ­ρε­ται κα­τὰ τῆς αἱ­ρέ­σε­ως, ἀλ­λὰ δι­και­ώ­νει τοὺς αἱ­ρε­τι­κοὺς (ὁ Ναυ­πά­κτου κ. Ἱ­ε­ρό­θε­ος)­», «Ἡ Ἱ­ε­ρὰ Σύ­νο­δος ἀρ­νεῖ­ται νὰ ἐ­ξε­τά­σει τὶς κα­ταγ­γε­λί­ες κα­τὰ τοῦ Περ­γά­μου κ. Ἰ­ω­άν­νη Ζη­ζι­ού­λα», «Τὸ βα­τρα­χά­κι, ἡ τρι­με­ρὴς συγ­κυ­βέρ­νη­ση καὶ ὁ Οἰ­κου­με­νι­σμός» • Ἑ­λέ­νη Λω­ρί­του:­ «Με­τα­φρα­στι­κὲς ἀ­να­τρι­χί­λες καὶ ψυ­χο­σω­μα­τι­κὰ σύν­δρο­μα».

• Πε­ρι­ο­δι­κὸ «Κο­σμᾶς Φλα­μι­ᾶ­τος». Πλη­ρο­φο­ρί­ες, Συν­δρο­μές, Δι­εκ­πε­ραί­ω­ση: Τηλ. 697-2176314, 24310-43622, e-M­a­il: i­n­fo@d­e­g­i­o­r­g­io.gr

«το Ζητημα της Γλωσσας στην Λατρεια»

Ημεριδα στην Ακαδημια Θεολογικων Σπουδων Βολου:

«Μιὰ καλὴ ἀτμόσφαιρα»!

«το Ζητημα της Γλωσσας στην Λατρεια»

Στιγμιότυπα καὶ διάλογοι

Γραφει ο Λαυρεντιος Ντετζιορτζιο

Εἰς τὸ ἄρτι κυκλοφορηθὲν ἑτεροχρονισμένο τεῦχος (#13, Ἰανουαρίου-Φεβρουαρίου 2012) τοῦ περιοδικοῦ «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος», πιθανὸν νὰ ὀφείλεται ἡ ἀχαρακτήριστη φράση τοῦ Δημητριάδος κ. Ἰγνατίου «Τώρα φύγετε, ἔτσι κάνουν τὰ πρωτόκλητα σκυλιά!», ποὺ ἀπηύθυνε ὁ «ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος» Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιος πρὸς ὀρθοδόξως φρονοῦντα, ὀρθοτομοῦντα καὶ ἐνεργοῦντα μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Τὶς ἀμέσως προηγηθεῖσες ἡμέρες ἔλαβε τὸ ἐν λόγῳ τεῦχος, ὅπου δημοσιεύεται τὸ σημείωμα τοῦ ἐκδότη μὲ τίτλο: «“Μιὰ καλὴ ἀτμόσφαιρα»! Στιγμιότυπα καὶ διάλογοι», ἀπὸ τὴν ἡμερίδα περὶ «Τὸ ζήτημα τῆς γλώσσας στὴν λατρεία», τὸ ὁποῖο διεξήχθη στὴν αἱρετικὴ καὶ ἀθεολόγητη Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου, τῆς ὁποίας πρόεδρος καὶ μέντωρ εἶναι ὁ κ. Ἰγνάτιος.

Σὲ αὐτὸ περιλαμβάνεται καὶ ἡ ἑξῆς στιχομυθία μεταξὺ τοῦ ἐκδότη καὶ τοῦ οἰκοδεσπότη:

«Πάντως νὰ ξέρεις ὅτι ἐγὼ πολὺ σὲ ἀγαπάω, Λαυρέντιε! Ὅλους σᾶς ἀγαπάω κι ἂς µὲ κατηγορεῖτε...», µοῦ λέει κάποια στιγµὴ µειλίχιος ὁ κ. Ἰγνάτιος στὸ διάλειµµα.

«Μὰ κι ἐγὼ σᾶς ἀγαπάω, Σεβασµιώτατε», τοῦ ἀπαντῶ µειλιχιώτερος. «Γι᾿ αὐτὸ καὶ σᾶς τὰ “σούρνω”!... Καὶ νὰ ξέρετε, Σεβασµιώτατε, ὅσο περισσότερο σᾶς τὰ “σούρνω”, σηµαίνει ὅτι τόσο περισσότερο σᾶς ἀγαπάω!...».

Ὁ κ. Ἰγνάτιος γέλασε ἀµήχανα, γιατὶ ἡ στιχοµυθία γινόταν εἰς ἐπήκοον πολλῶν. Καὶ συνέχισε:

«Ἐγὼ δὲν ἔχω κάνει καµµίαν ὑποχώρηση στὴν Πίστη!... Ἐγὼ ὑπερασπίζοµαι τὴν Ὀρθοδοξία καὶ στὸ ΠΣΕ καὶ παντοῦ...».

«Μὰ τί λέτε τώρα, Σεβασµιώτατε», τοῦ ἀπάντησα. «Ἀκριβῶς στὸ ΠΣΕ δὲν εἶναι ποὺ ἀποδεχθήκατε καὶ συνυπογράψατε τὴν κατάργηση τοῦ ἐνάτου ἄρθρου τοῦ Συµβόλου τῆς Πίστεως, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία µας δὲν εἶναι ἡ Μία Ἁγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἀλλὰ µία µεταξὺ τῶν πολλῶν (330 τὸν ἀριθµὸ) αἱρετικῶν “ἐκκλησιῶν” τοῦ ΠΣΕ; Ἂν δὲν εἶναι αὐτὸ προδοσία, Σεβασµιώτατε, τότε τί εἶναι;»

«Δὲν εἶναι ἔτσι τὰ πράγµατα, Λαυρέντιε...».

Κατόπιν τοῦ δημοσιεύματος αὐτοῦ ὁ «μειλίχιος» καὶ «εὐπροσήγορος» καὶ «πράος» κ. Ἰγνάτιος ἀποδιοργανώθηκε! Ἡ ἐξουσιαστικὴ αὐθεντία του ἐβλήθη καὶ τὸ δεσποτικὸ κύρος του ἐτρώθη! Πῶς νὰ μὴν πνέει μένεα κατὰ τῶν ζηλωτῶν-«ταλιμπάν», ποὺ ἀντιστέκονται καὶ «αὐθαδιάζουν»; Τὴν πλήρωσαν οἱ Βολιῶτες, ποὺ τοὺς βρῆκε πρόχειρους κι ἔχει «ἀνοιχτοὺς λογαριασμοὺς» ἐναντίον τους! Ἀντὶ γιὰ «σκυλιὰ» θὰ μποροῦσε νὰ τοὺς χαρακτηρίζει χειρότερα, κι ἂν τὸν «ἔπαιρναν» οἱ καιροὶ μέχρι καὶ στὴν πυρὰ τῆς κατ’ ἀνατολὰς νοσταλγηθείσης Ἱερᾶς Ἐξετάσεως θὰ τοὺς ἔριχνε.

Τελικά, αὐτὴ ἡ πολυθρύλητη «ἀγάπη» τῶν οἰκουμενιστῶν εἶναι μιὰ μίζερη «ἀγάπη», εἶναι μιὰ «τζάμπα ἀγάπη», εἶναι μιὰ πολὺ σκληρὴ «ἀγάπη». Χωρὶς τὴν Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι «ἀγάπη». Εἶναι ἡ ἀντὶ-«ἀγάπη» τοῦ Ἀντιχρίστου!...

Ἀκολούθως δημοσιεύουμε τὸ ἀνωτέρω ἄρθρο ἀπὸ τὸ περιοδικὸ γιὰ τὴν Ἁγία Ὀρθοδοξία μας «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος». ● Πατερικὴ Παράδοση

Περιχαρής, ἴσως γιατὶ θεώρησε ὅτι «µᾶς ἔφερε βόλτα», ἀλλὰ καὶ περίφροντις, γιατὶ «ποτὲ δὲν ξέρεις τί σοῦ σκαρώνουν αὐτοὶ οἱ “ταλιµπάν”», µᾶς ὑποδέχθηκε στὸ Συνεδριακὸ Κέντρο τῆς Μητροπόλεως Δηµητριάδος καὶ Ἁλµυροῦ ὁ ἐπιχώριος Μητροπολίτης κ. Ἰγνάτιος, ὅταν ἀρκετὰ µέλη (σχεδὸν οἱ µισοὶ ἐκ τῶν παρισταµένων) τοῦ τοπικοῦ Συλλόγου «Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης» καὶ τῆς πανελληνίου Φιλορθοδόξου Ἑνώσεως «Κοσµᾶς Φλαµιᾶτος» προσήλθαµε στὴν ἡµερίδα γιὰ τὴ µετάφραση τῶν λειτουργικῶν κειµένων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας µας.

Πρόκειται γιὰ τὴν ἡµερίδα ποὺ διοργανώθηκε στὶς 21 Ἰαν. 2012 ἀπὸ τὴν Ἀκαδηµία Θεολογικῶν Σουδῶν τοῦ Βόλου µὲ θέµα, «Τὸ ζήτηµα τῆς γλώσσας στὴν Λατρεία». Εἰσηγητὲς ὑπὲρ τῆς µεταφράσεως τῶν λειτουργικῶν κειµένων ἦσαν ὁ Σισανίου καὶ Σιατίστης κ. Παῦλος καὶ ὁ κ. Σταῦρος Ζουµπουλάκης (ἐκδότης τοῦ περιοδικοῦ «Νέα Ἑστία»), ἐνῶ κατὰ τῆς µεταφράσεως εἰσηγήθηκαν ὁ κ. Κωνσταντῖνος Χολέβας (δηµοσιογράφος καὶ πολιτικὸς ἐπιστήµων) καὶ ὁ κ. Φώτιος Σχοινᾶς (καθηγητὴς φιλόλογος, Δρ φιλοσοφίας). Συντονιστὲς ἦσαν ὁ Δηµητριάδος κ. Ἰγνάτιος (πρόεδρος τῆς Ἀκαδηµίας) καὶ ὁ κ. Παντελῆς Καλαϊτζίδης (διευθυντὴς τῆς Ἀκαδηµίας).

Οἱ εἰσηγήσεις τοῦ κ. Χολέβα καὶ τοῦ κ. Σχοινᾶ ἦσαν ἐµπνευσµένες. Μὲ ὀρθόδοξο φρόνηµα καὶ µαχητικότητα ἔθεσαν τὸ ζήτηµα τοῦ ἀτόπου καὶ ἐπιζηµίου τῆς µεταφράσεως τῶν λειτουργικῶν κειµένων, ἐνῶ ἀπάντησαν εὐστόχως σὲ ἕωλες θέσεις καὶ παρατηρήσεις τῶν θιασωτῶν τῆς µεταφράσεως. Ἀλλὰ ἐδῶ δὲν θὰ σταθοῦµε στὶς δικές τους εἰσηγήσεις.

● ● ●

«Χαίροµαι πολὺ ποὺ ἤλθατε», µοῦ εἶπε ὁ κ. Ἰγνάτιος µόλις µὲ εἶδε κι ἐγκαρδίως µὲ ἀσπάσθηκε. «Δὲν εἶναι καλύτερα νὰ διαλεγόµεθα, ἀντὶ νὰ φωνάζετε καὶ νὰ διαδηλώνετε στοὺς δρόµους;...»

«Καὶ τὰ δύο χρειάζονται, Σεβασµιώτατε· καὶ ὁ διάλογος καὶ οἱ φωνὲς εἶναι ἀπαραίτητες ἐκδηλώσεις, ἀναλόγως τῶν συνθηκῶν», τοῦ ἀπάντησα. «Ἄλλωστε ὅταν διαµαρτυρήθηκαµε γιὰ τὴ βράβευση τοῦ κ. Ζηζιούλα, ἀντὶ νὰ µᾶς καλέσετε µέσα, νὰ µᾶς κεράσετε κανένα ζεστὸ τσάι ―µὲ τέτοιο ψωφόκρυο ποὺ ἔκανε― καὶ νὰ µᾶς ἀκούσετε, ἐσεῖς µᾶς στείλατε τὴν Ἀστυνοµία ποὺ προπηλάκισε εὐσεβεῖς, εὐγενεῖς καὶ ἡλικιωµένους ἀνθρώπους...».

«Ὄχι, δὲν ἔστειλα ἐγὼ τὴν Ἀστυνοµία», ἐξανέστη ὁ κ. Ἰγνάτιος. «Ἐγὼ δὲν ξέρω πῶς ἦλθαν. Ἀπὸ µόνοι τους ἐνήργησαν...».

«Ἐλᾶτε, τώρα, Σεβασµιώτατε... Πῶς µπῆκε ἀπρόσκλητη ἡ Ἀστυνοµία στὸν ἰδιωτικὸ χῶρο σας πολλὴ ὥρα µετὰ τὴν παρουσία µας ἐκεῖ; Κι ἐνῶ µετὰ τὴν συνεν-
νόησή µας µαζί της διευθετήθηκε τὸ σηµεῖο ὅπου θὰ στεκόµασταν, ξαφνικὰ ἐνήργησαν γιὰ τὴν ἐκδίωξή µας, λέγοντας πὼς ἐσεῖς δώσατε αὐτὴ τὴν ἐντολή!»

«Ὄχι, ἐγὼ δὲν ἔδωσα καµµία ἐντολή... Ἐγὼ δὲν ξέρω τίποτα γι᾿ αὐτό...», ἐπέµεινε πολὺ ἐνοχληµένος.

● ● ●

«Πάντως νὰ ξέρεις ὅτι ἐγὼ πολὺ σὲ ἀγαπάω, Λαυρέντιε! Ὅλους σᾶς ἀγαπάω κι ἂς µὲ κατηγορεῖτε...», µοῦ λέει κάποια στιγµὴ µειλίχιος ὁ κ. Ἰγνάτιος στὸ διάλειµµα.

«Μὰ κι ἐγὼ σᾶς ἀγαπάω, Σεβασµιώτατε», τοῦ ἀπαντῶ µειλιχιώτερος. «Γι᾿ αὐτὸ καὶ σᾶς τὰ “σούρνω”!... Καὶ νὰ ξέρετε, Σεβασµιώτατε, ὅσο περισσότερο σᾶς τὰ “σούρνω”, σηµαίνει ὅτι τόσο περισσότερο σᾶς ἀγαπάω!...».

Ὁ κ. Ἰγνάτιος γέλασε ἀµήχανα, γιατὶ ἡ στιχοµυθία γινόταν εἰς ἐπήκοον πολλῶν. Καὶ συνέχισε:

«Ἐγὼ δὲν ἔχω κάνει καµµίαν ὑποχώρηση στὴν Πίστη!... Ἐγὼ ὑπερασπίζοµαι τὴν Ὀρθοδοξία καὶ στὸ ΠΣΕ καὶ παντοῦ...».

«Μὰ τί λέτε τώρα, Σεβασµιώτατε», τοῦ ἀπάντησα. «Ἀκριβῶς στὸ ΠΣΕ δὲν εἶναι ποὺ ἀποδεχθήκατε καὶ συνυπογράψατε τὴν κατάργηση τοῦ ἐνάτου ἄρθρου τοῦ Συµβόλου τῆς Πίστεως, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία µας δὲν εἶναι ἡ Μία Ἁγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἀλλὰ µία µεταξὺ τῶν πολλῶν (330 τὸν ἀριθµὸ) αἱρετικῶν “ἐκκλησιῶν” τοῦ ΠΣΕ; Ἂν δὲν εἶναι αὐτὸ προδοσία, Σεβασµιώτατε, τότε τί εἶναι;»

«Δὲν εἶναι ἔτσι τὰ πράγµατα, Λαυρέντιε...».

Ἐκείνη τὴ στιγµὴ τὸ βλέµµα τοῦ κ. Ἰγνατίου ἔπεσε σὲ κάποιον γνωστό του πίσω µου, µὲ τὸν ὁποῖο ἔπιασε κουβέντα κι ἄφησε ἀναπάντητη τὴν παρατήρησή µου!...

● ● ●

«Κι ἐσύ, ποὺ τὸ παίζεις ἀντί-οἰκουµενιστής, γιατὶ ἔβγαλες βιβλίο τοῦ Ζηζιούλα; Εἶσαι ἀσυνεπὴς καὶ κοροϊδεύεις τοὺς ἀντὶ-οἰκουµενιστὲς φίλους σου...», µοῦ ἀπευθύνει ξεκάρφωτα καὶ µὲ ἰταµότητα τὴν κατηγορία ὁ παρευρισκόµενος, στὴν προηγηθεῖσα µὲ τὸν Σεβασµιώτατο στιχοµυθία, κ. Καλαϊτζίδης, εἰς ἐπήκοον πολλῶν.

«Κάνετε λάθος, Κύριε. Δὲν ἐξέδωσα βιβλίο τοῦ Ζηζιούλα, ἀλλὰ βιβλίο γιὰ τὸν Ζηζιούλα!» τοῦ ἀπαντῶ.

«Ὄχι! Εἶναι βιβλίο τοῦ Ζηζιούλα!»

«Κάνετε λάθος, Κυριε! Τὸ ἔχετε διαβάσει;»

«Τὸ ἔχω διαβάσει καὶ εἶναι ὑπὲρ τοῦ Ζηζιούλα!»

«Τελικὰ ἀποφασίστε: Τὸ βιβλίο εἶναι τοῦ Ζηζιούλα ἢ ὑπὲρ τοῦ Ζηζιούλα; Τὸ ἔχετε πραγµατικὰ διαβάσει;»

«Τὸ ἔχω διαβάσει, εἶναι ὑπὲρ τοῦ Ζηζιούλα!»

«Λέτε ψέµατα, Κύριε, καὶ πρέπει νὰ ντρέπεστε!» τοῦ ἀπαντῶ µὲ δυνατὴ φωνή, κάνοντας πολλοὺς νὰ γυρίσουν πρὸς τὸ µέρος µας, γιατὶ µυρίστηκαν καυγά. «Τὸ βιβλίο δὲν τὸ ἔχετε διαβάσει!... Εἶναι βιβλίο γιὰ τὸν Ζηζιούλα καὶ ἀποκαλύπτει πολλὲς ἀπὸ τὶς αἱρέσεις καὶ κακοδοξίες του. Εἶναι βιβλίο κατὰ τοῦ Ζηζιούλα!...»

Ὁ κ. Καλαϊτζίδης θέλει νὰ συνεχίσει τὸ καυγά. Ἐγὼ ὑψώνω ἀκόµη περισσότερο τὴ φωνή:

«Λέτε ψέµατα, Κύριε, δὲν τὸ ἔχετε διαβάσει!... Κι ἂν τὸ ἔχετε διαβάσει, πάλι ψέµατα λέτε, γιατὶ τὸ βιβλίο δὲν εἶναι τοῦ Ζηζιούλα!... Ἀντιθέτως, τὸ περιεχόµενό του τὸν ἐκθέτει...»

Τότε ὁ κ. Ἰγνάτιος ―ποὺ οἱ φωνές µου προκάλεσαν τὴν προσοχή του― τὰ χρειάστηκε, γιατὶ ἔβλεπε πὼς τελικὰ δὲν θὰ ἀπέφευγε τὴ φασαρία. Παρεµβαίνει, λοιπόν, πρὸς τὸν ἄνθρωπό του λέγοντας:

«Σὲ παρακαλῶ, σταµάτα!...»

Ὁ κ. Καλαϊτζίδης, τὴν ἀνάγκη φιλοτιµίαν ποιούµενος, κάνει µεταβολὴ καὶ ἀποµακρύνεται.

● ● ●

Παρουσιάζω τὸ ἀκόλουθο χαρακτηριστικὸ ἐπεισόδιο ἀπὸ τὴ συζήτηση ἐπὶ τῆς εἰσηγήσεως τοῦ Σισανίου καὶ Σιατίστης κ. Παύλου (ὑπὲρ τῆς µεταφράσεως τῶν λειτουργικῶν κειµένων), ὁ ὁποῖος αὐθαιρέτως καὶ ἀντισυνοδικῶς µετέρχεται ἀπὸ πολλοῦ χρόνου τὴν πρακτικὴ τῶν µεταφράσεων.

«Ντετζιορτζιο: Τὸ ζήτηµα τῆς µεταφράσεως τῶν λειτουργικῶν κειµένων, τὸ ἀντιµετωπίζουµε σὰν ἕνα αὐτόνοµο ζήτηµα. Ἀλλὰ δὲν πρόκειται γιὰ ἕνα αὐτόνοµο ζήτηµα. Ἡ προσπάθεια καὶ ἡ ἐπιδίωξη τῆς µεταφράσεως τῶν λειτουργικῶν κειµένων, γίνεται παράλληλα µὲ µία προσπάθεια νὰ ἀπορρίψουµε τοὺς Ἁγίους Πατέρες ὡς ξεπερασµένους, νὰ φέρουµε µιὰ ἀνατροπὴ στὴν Ὀρθόδοξη Πίστη µας, νὰ τὰ φτιάξουµε µὲ τοὺς αἱρετικούς, νὰ δεχθοῦµε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἡ Μία Ἐκκλησία, ἀλλὰ εἶναι µιὰ ἀπὸ τὶς πολλὲς “ἐκκλησίες”... Τὸ ζήτηµα τῆς µεταφράσεως ἔχει εἰσαχθεῖ στὰ πλαίσια αὐτῆς τῆς κατεύθυνσης τοῦ Οἰκουµενισµοῦ καὶ ὑποστηρίζεται ἀπὸ ἐκείνους ποὺ προωθοῦν τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουµενισµοῦ.

»Σιατιστης Παυλος: Δὲν ἔχω ἀντίρρηση ν᾿ ἀκούω τὶς ἀπόψεις τῶν ἄλλων... Ὑπάρχει κάτι ποὺ µὲ ἐνοχλεῖ, ἂν καὶ πρέπει νὰ τὸ συγχωρῶ. Τὸ νὰ ἀµφισβητοῦνε τὶς προθέσεις µου. Λοιπόν, ἡ πρόθεσή µου δὲν εἶχε καµία σχέση µὲ ὅσα εἶπε προηγουµένως ὁ κ. Ντετζιόρτζιο σχετικά, ὅτι αὐτὸ τὸ θέµα ἔχει σχέση µὲ τὸν Οἰκουµενισµό, µ᾿ ὅλα αὐτά. Γιὰ νὰ καταλάβετε πόσο µ᾿ ἐνοχλεῖ, ἂν αὐτὸ δὲν ἦταν στὰ ὅρια τῆς συζήτησης, ἀλλὰ ἦταν µιὰ κουβέντα ἐκτός, θὰ τοῦ ἔκανα ἀγωγή. Τὴν ψυχή µου δὲν ἐπιτρέπω σὲ κανένα νὰ τὴν θίγει. Καὶ εἶναι παρὰ πολὺ σηµαντικὸ νὰ µάθουµε νὰ σεβόµαστε τοὺς ἄλλους καὶ ὄχι νὰ θεωροῦµε ὅτι εἶναι δεδοµένη ἡ ἄποψή τους, γιατὶ ἐµεῖς θὰ τὸν κρίνουµε.

»Ντετζιόρτζιο: Ἀντὶ νὰ µὲ πείσετε, Σεβασµιώτατε, µὲ ἐπιχειρήµατα καὶ ἀγάπη σὰν ποιµένας καὶ πατέρας, θὰ µὲ πηγαίνατε στὰ δικαστήρια; Σᾶς εὐχαριστῶ πολύ, πατέρα.

»Σιατιστης Παυλος: Δὲν µὲ ἐνδιαφέρει νὰ σᾶς πείσω γιὰ τίποτα. Δὲν ἐπεχείρησα ποτέ µου νὰ ἀποκτήσω ὀπαδούς. Καὶ ἡ µεγαλύτερη τιµή µου εἶναι τὸ νὰ µὲ ἀµφισβητοῦνε. Μὲ ἐνδιαφέρει ἡ καρδία ἡ δική µου καὶ ἡ σχέση µου µὲ τὸ Θεό. Ἀλλοίµονο ἂν περίµενα ἀπ᾿ τὸν καθένα ποὺ κρίνει µὲ δικά του κριτήρια... Σέβοµαι τὸ βίωµά σας, ὅµως εἶναι πάρα πολὺ ἐπικίνδυνο πάντοτε νὰ ἀπολυτοποιοῦµε τὸ προσωπικό µας βίωµα... Αὐτὸ ἤθελα νὰ τονίσω κι ὄχι ὅτι θὰ σᾶς πήγαινα στὸ δικαστήριο. Τὸ εἶπα ἀκριβῶς γιὰ νὰ σᾶς δώσω αὐτὸ νὰ καταλάβετε. Γιατὶ εἶναι ἄλλο πρᾶγµα... αὐτὸ ποὺ εἶπα, ἡ ἀγωνία γιὰ τοὺς ἀνθρώπους καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη µεριὰ ἀµέσως νὰ σοῦ κολλᾶνε µιὰ ταµπέλα οἱ ἄλλοι. Αὐτὲς τὶς ταµπέλες δὲν τὶς δέχοµαι µὲ τίποτα... Δέχοµαι τὴν ὁποιαδήποτε ἀπόρριψη, δὲν µὲ ἐνδιαφέρει· τὴν ἀκούω, τὴν προσέχω, κοιτάω ἂν ὄντως µὲ ἀφορᾶ, γιατὶ κανείς µας δὲν εἶναι ἀλάθητος, οὔτε κι ἐγὼ εἶµαι ἀλάθητος, ἀλλὰ εἶναι ἄλλο πρᾶγµα αὐτό... Νὰ σᾶς τὸ πῶ µὲ ἕνα ἄλλο παράδειγµα: εἶναι σὰν νὰ ἔχεις ἕνα καθαρὸ τραπεζοµάντηλο καὶ νὰ τὸ πιάνει ὁ ἄλλος µὲ λασπωµένα χέρια καὶ νὰ τὸ λερώνει. Ἐκεῖ ἔχω τὴν ἀντίδραση καὶ τὴν ἀντίσταση».

Σχολιο Λ.Ντ.: Ὁποῖος ποιµαντικὸς λόγος καὶ µάλιστα ἀρχιερατικός(!), ἢ µᾶλλον τρικυµία ἐν κρανίῳ!... Καὶ νὰ σκεφτεῖ κανεὶς ὅτι λίγο πρὶν ὁ Σεβασµιώτατος κ. Παῦλος εἶχε πεῖ: «Πρέπει νὰ µάθουµε ν᾿ ἀκοῦµε τοὺς ἄλλους, θὰ πρέπει νὰ σεβόµαστε τοὺς ἄλλους, µὲ τὴν ἔννοια νὰ µὴν τοὺς ἀποδίδουµε τὶς δικές µας ἐπιθετικὲς τάσεις». Ὅσο γιὰ τὸ «προσωπικό µου βίωµα», πρόκειται γιὰ τὴν πρὸ εἴκοσι ἐτῶν διὰ θαύµατος εἴσοδό µου στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ! Ὁ ἐπίσκοπος τοῦ λογικοῦ ποιµνίου Του, κ. Παῦλος, ἐδίδαξε ὅτι τὸ θαῦµα δὲν εἶναι ἀπόλυτο, ἄρα εἶναι σχετικὸ ―καὶ µάλιστα ἐπικίνδυνο!!! Μήπως, λοιπόν, θεωρεῖ σχετικὰ καὶ ἐπικίνδυνα θαύµατα τὸν Εὐαγγελισµὸ τῆς Θεοτόκου, τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καὶ ὅλα ὅσα ὁ Ἴδιος ἢ διὰ τῶν Προφητῶν Του, τῶν Ἀποστόλων Του, τῶν Ἁγίων Του καὶ παντὶ τρόπῳ ἤθελε νὰ τελέσει, ἐτέλεσε καὶ τελεῖ; Κατόπιν αὐτῶν πῶς νὰ µὴν ἀναλογισθεῖ κανείς: «Μωραίνει Κύριος ὃν βούλεται ἀπωλέσαι»!...

● ● ●

Τὸ ἑπόµενο εἶναι ἄλλο, ἄκρως ἐνδιαφέρον, στιγµιότυπο ἀπὸ τὴ συζήτηση ἐπὶ τῆς εἰσηγήσεως (ὑπὲρ τῆς µεταφράσεως τῶν λειτουργικῶν κειµένων) τοῦ κ. Σταύρου Ζουµπουλάκη, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε ἐξόχως ἀποκαλυπτικός, δηλώνοντας καθαρὰ τοὺς πραγµατικοὺς στόχους τοῦ ἐγχειρήµατος τῆς περὶ τῆς µεταφράσεως «ἀθώας» δηµοκοπικῆς κινήσεως. Γιατὶ κατὰ τὴν παροιµία: «Θέλει ἡ παρδάλω νὰ κρυφτεῖ, ἀλλὰ ἡ χαρὰ δὲν τὴν ἀφήνει!...».

«Καὶ βέβαια ἡ µετάφραση δὲν θὰ περιοριστεῖ µόνο στὰ λειτουργικὰ κείµενα. Ἀργὰ ἢ γρήγορα θὰ προχωρήσει ἡ µετάφραση τῆς ὑµνολογίας... Ἀλλὰ κι αὐτὴ ἀκόµα ἡ βυζαντινὴ µουσικὴ καὶ ἡ ἁγιογραφία καὶ πολλὰ ἄλλα πρέπει νὰ ἀνανεωθοῦν, νὰ ἐκσυγχρονιστοῦν!...» εἶπε ὁ κ. Ζουµπουλάκης, προκαλώντας τὶς ἔντονες διαµαρτυρίες τοῦ κοινοῦ, ἀκόµη καὶ ἐκείνων ποὺ ἦσαν ὑπὲρ τῆς µεταφράσεως.

«Εἶσαι Χριστιανὸς ἐσύ; Τελικά, τί εἶσαι;» τοῦ φώναξαν ἀρκετοὶ σὲ πολλοὺς τόνους ἱερᾶς ἀγανακτήσεως.

«Εἶµαι µαῦρος!... Εἶµαι ὁµοφυλόφιλος!... Εἶµαι φορέας τοῦ ΕΗΤΖ!... Εἶµαι ἑβραῖος!...» ἀπάντησε µὲ περισσὴ ἰταµότητα καὶ περισσότερη οἴηση ὁ κ. Ζουµπουλάκης.

Ἀλλὰ ἐὰν εἶναι Ὀρθόδοξος Χριστιανός, τελικὰ δὲν τὸ ὁµολόγησε!!! Ἀπαξίωσε τοὺς ἀδελφούς του ―ἐὰν τελικὰ εἶναι ἀδελφός τους― καὶ ἀπαξιώθηκε ὁ ἴδιος!...

Ὁ παρακαθήµενός του κ. Ἰγνάτιος µειδιοῦσε µὲ ἱκανοποίηση καὶ συναινετικὰ καὶ συνέχαιρε ψιθυριστὰ τὸν κ. Ζουµπουλάκη γιὰ τὴν «πληρωµένη» καὶ «ἀποστοµωτικὴ» ἀπάντησή του σ᾿ αὐτοὺς τοὺς «ἀδιόρθωτους ζηλωτὲς-ταλιµπάν»!...

Σεβασµιώτατε, νὰ χαίρεστε τοὺς ἑταίρους τῆς Ἀκαδηµίας σας καὶ νὰ τιµᾶτε τοὺς συνεταίρους σας στὴν προδοσία τῆς Πίστεως!... Ἄξιος ὁ ὅποιος µισθός τους!... Ἀλλὰ ἄξιος κι ὁ δικός σας κόπος, νὰ τοὺς ἐπιλέξετε καὶ νὰ τοὺς ἐκπαιδεύσετε στὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουµενισµοῦ!... Ἡ παροιµία λέει: «Κατὰ µάνα, κατὰ κύρη...»!!!

● ● ●

Οἱ ὑπὲρ τῆς µεταφράσεως τῶν λειτουργικῶν κειµένων εἰσηγητὲς εἶπαν πολλὰ περὶ τῆς «κατανοήσεως», περὶ τῆς δι᾿ αὐτῆς «µαζικοποιήσεως» τῆς Ἐκκλησίας δίκην πολιτικοῦ κόµµατος ἢ ἀθλητικοῦ σωµατείου, περὶ τῆς εὐρυτέρας συµµετοχῆς ―καὶ ἰδιαιτέρως τῶν νέων― στὴν λατρευτικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, περὶ τοῦ φιλανθρωπικοῦ καὶ κοινωνικοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας... Εἶπαν πολλά, ἄρες µάρες...

Δὲν εἶπαν τίποτα γιὰ τὸ ἱερὸ Μυστήριο τῆς Πίστεως, γιὰ τὴν κλήση καὶ τὴν οἰκονοµία τοῦ Χριστοῦ πρὸς τὸ πλάσµα Του, γιὰ τὴν παρουσία Του καὶ τὴ συµµετοχή Του στὴν τέλεση τῶν ἱερῶν Μυστηρίων, γιὰ τὴν παρουσία τοῦ Παρακλήτου καὶ τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος στὴν Ἐκκλησία τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ µας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἰδιαιτέρως κατὰ τὴν θεία Μυσταγωγία. Δὲ εἶπαν τίποτα γιὰ τοὺς Ἁγίους µας καὶ τὴν προαπαιτούµενη ἁγιότητα τοῦ ἐπισκόπου, ποὺ δι᾿ αὐτῆς καὶ τῆς προσευχῆς του ―ὅταν εὑρίσκεται εἰς τύπον καὶ εἰς τόπον Χριστοῦ― τελεῖται καὶ συντελεῖται τὸ ἱερὸ Μυστήριο τῆς Πίστεως, καὶ διὰ τῆς ὑπ᾿ αὐτοῦ ὑποβαλλοµένης κατανύξεως τῶν πιστῶν, κατὰ τὴν ὁποία πραγµατοποιεῖται ἡ ὑπερβατικὴ-ὑπέρλογη ἀντίληψη τῶν ἀκατανοήτων, ἡ µέθεξη στὴ χάρη Του καὶ στὴ δόξα Του.

Οὐδεµία ἀναφορὰ ἔκαναν οἱ µεταφραστὲς-εἰσηγητὲς στὸν Χριστὸ τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ καὶ στὸ Ἅγιον Πνεῦµα, οὔτε κἂν στὸν Πατέρα. Ὁ Τριαδικὸς Θεός µας ἀπουσίαζε ἀπὸ τὶς εἰσηγήσεις τῶν «µεταφραστῶν». Μόνον µιὰ περιρρέουσα αἴσθηση περὶ κάποιου ἀφηρηµένου καὶ ἀπροσώπου «θεοῦ» κυριαρχοῦσε, ὡσὰν νὰ ἐπρόκειτο περὶ τοῦ Μέγα Ἀρχιτέκτονος τοῦ Σύµπαντος, τοῦ Μ.Α.Τ.Σ. τῆς Μασωνίας!!!

Μὲ ἀπόλυτη σαφήνεια ὁ λόγος τῶν µεταφραστῶν-εἰσηγητῶν ἀρθρώθηκε στὴν ἐγωπαθῆ, οἰηµατικὴ καὶ ὀρθολογιστικὴ γραµµὴ τῆς ἀτοµικῆς καὶ αὐτονοµηµένης ἀπὸ τὴν θεία Χάρη αὐθεντίας τοῦ ἐξουσιαστῆ-ἐπισκόπου, καὶ τοῦ ἐξ αὐτῆς τῆς αὐθαιρέτου αὐθεντίας «καθήκοντός» του νὰ παράσχει στὸ λογικὸ ποίµνιο τοῦ Κυρίου «κατανόηση», χάριν µαζικότητος καὶ συµµετοχῆς συµποσουµένων σὲ ἀριθµητικὰ µεγέθη. Ἀλλὰ τί θὰ κατανοήσουν οἱ «πολυπληθεῖς» συµµετέχοντες στὴ «λατρευτικὴ ζωὴ» µιᾶς Ἐκκλησίας χωρὶς τὸν Χριστό, χωρὶς τὸ Ἅγιον Πνεῦµα, χωρὶς τὸν Πατέρα; Μήπως στὴ θέση τοῦ ἐκδιωγµένου ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία Του Κυρίου καὶ Θεοῦ µας Ἰησοῦ Χριστοῦ ἑτοιµάζονται νὰ εἰσαγάγουν τὸν Ἀντίχριστο τῆς Πανθρησκείας, τὴν ὁποία ἀπεργάζονται οἱ Οἰκουµενιστὲς διὰ τῆς ἀποδοµήσεως τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου, τῶν ἱερῶν Δογµάτων καὶ τῆς ἱερᾶς Παραδόσεως τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας µας; Μὴ γένοιτο, Κύριε!... ●●●

Η ιερότητα της γλώσσας μας

ΑΡΘΡΟ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»

του ΒΥΡΩΝΑ Γ. ΠΟΛΥΔΩΡΑ

 Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου…

Οδ. Ελύτης «Άξιον Εστί».

     Δεν είμαι «Ελληναράς». Ούτε εγώ ούτε οι ομοϊδεάτες μου. Απλά, είμαι Έλληνας. Που αγαπά τη γλώσσα του και τη θεωρεί συστατικό στοιχείο της εθνικής ταυτότητάς του. Και που δεν λησμονεί τον ορισμό του έθνους που μας παρέδωσε ο Ηρόδοτος: Το όμαιμον,  το ομόγλωσσον, το ομόθρησκον και το «ομότροπον». Γνωρίζουμε ότι υπάρχουν κρατικές οντότητες χωρίς εθνικό υπόβαθρο. Δηλαδή, χωρίς το πνευματικό, ηθικό και πολιτισμικό πλαγκτόν μέσα στο οποίο να ζουν και από το οποίο να τρέφονται. Γνωρίζω ότι άλλα κράτη γεννήθηκαν το 1648 με την συνθήκη της Βεστφαλίας ή άλλα το 1815 με το Συνέδριο της Βιέννης που όριζε τα κράτη της Ευρώπης μετά το Βατερλώ, κατά τον τρόπο που οριοθετούν τα κτήματα ή τα οικόπεδα. Όμως εγώ έχω την τύχη να ανήκω σ΄ένα παλιό-παμπάλαιο έθνος, που μιλάει την ίδια γλώσσα από τον καιρό του Ομήρου μέχρι σήμερα. Και θεωρώ ότι αυτή η βιολογική, ιστορική και πολιτισμική συνέχεια είναι ευλογία και δύναμη αυτού του τόπου και αυτού, του Ελληνικού, λαού. Και όποιοι προσπαθούν να διασπάσουν αυτή τη συνέχεια είναι εχθροί της Ελλάδος, χειρότεροι από τον Ξέρξη που ήρθε να την καταλάβει το 480 π.Χ. ως εκστρατευτής βασιλιάς 1000 φυλών από τα βάθη της Ασίας. Τον νίκησαν οι Έλληνες οι λιγοστοί, στις Θερμοπύλες με τη θυσία των 300 του Λεωνίδα και στη Σαλαμίνα και στις Πλαταιές με τον πολεμικό παιάνα των Σαλαμινομάχων «ίτε παίδες Ελλήνων, ελευθερούτε πατρίδ΄ ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων˙ νυν υπέρ πάντων αγών».

    Ακόμη, δεν φοβάμαι τους «τοκογλύφους» εταίρους μας που εισβάλλουν στη ζωή μας με τα μνημόνια και τους τραπεζικούς εκβιασμούς τους, όσο φοβάμαι την σκουριά από την ύπουλη οξείδωση της αφελλήνισης. Και επιχειρείται μια τέτοια αφελλήνιση με χίλιους τρόπους, ύπουλα, ανεπαισθήτως. «Οι διάφοροι φωστήρες βαστάνε από μια πατέντα στα χέρια και μέρα-νύχτα δουλεύουνε για να «συγχρονίσουν» την Ελλάδα, ενώ στ΄αλήθεια σκάβουνε το λάκκο της», μας προειδοποιεί ήδη από το 1951 ο Φώτης Κόντογλου.

    Η παραίτηση είναι ο πρώτος, ο μεγαλύτερος κίνδυνος. Δεν έχουμε άλλες δυνάμεις. Κινδυνεύουμε από χρεωκοπία. Παραιτούμεθα από τις άλλες «βάρδιες». Δεν φυλάμε. Όλη η προσοχή μας είναι στραμμένη στα «ισοδύναμα μέτρα», στις «οριζόντιες περικοπές», στα «ελλείμματα», στις «δαπάνες», στα «χαράτσια» και στους «φόρους», στην «επιμήκυνση», στο «κούρεμα» και στα άλλα μέτωπα της δύστυχης μοίρας μας. Ναι, έτσι είναι. Έτσι τίθενται οι προτεραιότητες σε όλον τον ιστορικό δρόμο. Πρώτα νικάς στη Σαλαμίνα και ύστερα χτίζεις Παρθενώνες. Αλλά αν στην οικονομική χρεωκοπία προσθέσεις και την πνευματική χρεωκοπία (να αρνηθείς ταυτόχρονα τη γλώσσα σου και την πίστη σου και επιλέξεις τη μαζοποίησή σου) τότε μετά μαθηματικής βεβαιότητος δεν υπάρχει ελπίς. Γιατί παρητήθησαν οι πολεμιστές. Έγιναν ριψάσπιδες και αρνησίδοξοι. Δεν έχουν τα ψυχικά εφόδια να παλέψουν. Ούτε ως καταναλωτικά όντα δεν θα μπορούν οι διαβιούντες –δεν λέω Έλληνες– σ΄αυτόν τον τόπο να επιζήσουν. Η χώρα Ελλάς θα είναι χώρος. Και ο λαός, χωρίς την πνευματική, ηθική και εν τέλει εθνική του ουσία, «καταλυματίας». Που θα περιμένει τον αφέντη που θα του δώσει «περισσότερα» για να τον προσκυνήσει. Αυτή θα είναι η κατάληξη της πνευματικής παραίτησης και χρεωκοπίας. Γι΄αυτό πρέπει να πιάσουμε ξανά το Ησιόδειο άροτρο, να αρματώσουμε ξανά τα τρεχαντήρια μας και να ανοίξουμε ξανά τις φιλοσοφικές μας σχολές και να εξάγουμε γράμματα, προθέσεις και λέξεις και σκέψεις και ηθικά διδάγματα στους άλλους λαούς. Αυτή είναι η συνταγή επιβίωσης του Ελληνικού έθνους, όπως μας διδάσκει η Ιστορία.

Θυμίζω πως ο Κικέρων γύρω στο 70 π.Χ. εισήγαγε στη λατινική γλώσσα, η οποία είχε εν πολλοίς διαμορφωθεί από το λεγόμενο Χαλκιδικό ή Κυμιώτικο αλφάβητο, περισσότερες από 2000 λέξεις Ελληνικές καθώς και τη χρήση των προθέσεων. Με αυτές τις ιστορικές αποδείξεις καταφαίνεται πως μία είναι η μητέρα των Ευρωπαϊκών γλωσσών. Η Ελληνική. Θα ήταν χρήσιμο να ρίξει κανείς μια ματιά στο «ευαγγέλιο» της Γερμανικής ή και παγκόσμιας λογοτεχνίας, στον Φάουστ του Γκαίτε. Θα εύρισκε εκεί πως ο κατάλογος των ονομάτων θεών, ηρώων, τόπων και ανθρώπων, των πραγμάτων και ιδεών από τα Ελληνικά που χρησιμοποιεί ο Γκαίτε όχι απλώς ως εκφραστικά μέσα αλλά ως δομικά στοιχεία του αριστουργήματός του, είναι τόσο μακρύς όσο και ποιοτικός, ώστε να υποθέσει ότι χωρίς αυτή τη φλέβα χρυσού δεν θα μπορούσε να συνθέσει τον Φάουστ. Γι΄αυτό βροντοφώναξα από την στιγμή που είδα το εξώφυλλο του  Focus με την Αφροδίτη της Μήλου (με τη βαρβαρικής εμπνεύσεως βλάσφημη χειρονομία τους), «δώστε μου πίσω τις λέξεις μου».

Κλείνω αυτό το βιαστικό σημείωμα με μια αποστροφή του Κορνήλιου Καστοριάδη. «Η κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων είναι η κατάργηση της ορθογραφίας, που είναι τελικά η καταστροφή της συνέχειας. Ήδη τα παιδιά δεν μπορούν να καταλάβουν Καβάφη, Σεφέρη, Ελύτη, γιατί αυτοί είναι γεμάτοι από τον πλούτο των αρχαίων Ελληνικών. Δηλαδή πάμε να καταστρέψουμε ό,τι χτίσαμε. Αυτή είναι η δραματική μοίρα του σύγχρονου Ελληνισμού».

   Το «μονοτονικό», η «κατάργηση των αρχαίων Ελληνικών», η «αναγκαστική με εγκύκλιο δημοτική» και τώρα η κατάργηση των φωνηέντων με προσθήκη ηχητικών φαινομένων και ανύπαρκτων συμφώνων είναι βάναυσα χτυπήματα κατά της γλώσσας και κατ΄ επέκταση κατά της εθνικής υπόστασης. Με επιστημονοφανή «θεραπευτική» υπεροψία! Όμως, αντέχουμε. Αντιστεκόμαστε. Είμαστε αποφασισμένοι να μείνουμε Έλληνες.

Υστερόγραφο: Ούτε ο Ελύτης ούτε ο Σεφέρης, οι δάσκαλοί μας, ήσαν γλωσσολόγοι.-

Β.Γ.Π.

26.VII.2012.-

Ο ΞΥΛΟΥΡΓΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΧΤΙΣΗΜΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ

Ένας ηλικιωμένος ξυλουργός κόντευε να βγει στη σύνταξη και είπε στο αφεντικό του τα σχέδια του για να φύγει και να ζήσει πιο ξεκούραστα μαζί με τη γυναίκα του. Βέβαια δε θα συνέχιζε να βγάζει τόσα λεφτά, όμως έπρεπε να βγει στη σύνταξη. Θα τα κατάφερναν.  Ο εργολάβος του στεναχωρήθηκε που θα έφευγε ένας τόσο καλός μάστορας και ζήτησε από τον ξυλουργό αν θα μπορούσε να του χτίσει άλλο ένα σπίτι σαν προσωπική του χάρη. Ο ξυλουργός είπε ναι, όμως όσο περνούσε ο καιρός δεν ήταν δύσκολο να παρατηρήσει κάποιος πως δε δούλευε με όλη του τη καρδιά.  Χρησιμοποιούσε υλικά κατώτερης ποιότητας και έκανε επιπόλαιη δουλειά. Ήταν ο χειρότερος τρόπος για να τελειώσει μια καριέρα γεμάτη αφοσίωση και επιτυχίες. Όταν ο ξυλουργός τελείωσε το έργο, ήρθε ο εργολάβος να επιθεωρήσει το σπίτι. Έδωσε το κλειδί της εισόδου στον ξυλουργό και του είπε: "Αυτό το σπίτι είναι δικό σου, ένα δώρο από μένα για σένα." Ο ξυλουργός έμεινε άναυδος! Τι κρίμα! Αν μόνο ήξερε πως έχτιζε το δικό του σπίτι, θα το είχε κάνει εντελώς διαφορετικά. Το ίδιο συμβαίνει και με μας. Χτίζουμε τη ζωή μας, μέρα με τη μέρα, πολύ συχνά μη κάνοντας το καλύτερο μας σε αυτό που κτίζουμε. Και μετά μένουμε εμβρόντητοι όταν αντιλαμβανόμαστε ότι πρέπει να κατοικήσουμε στο σπίτι που κτίσαμε. Αν μπορούσαμε να το κάνουμε ξανά, θα το χτίζαμε εντελώς διαφορετικά. Να όμως που δεν μπορούμε να επιστρέψουμε ... Εσύ είσαι ο ξυλουργός στη ζωή σου. Κάθε μέρα βάζεις μια πρόκα, τοποθετείς άλλη μια τάβλα, ή ορθώνεις ένα τοίχο. Οι προθέσεις και οι επιλογές που κάνεις σήμερα χτίζουν το αυριανό σου "σπίτι"...; Γι' αυτό να χτίζεις με σοφία! Ζήτησε από το Θεό να γίνει Αυτός ο εργολάβος στη ζωή σου! Αυτός θα σου δείξει πως να φτιάξεις ένα γερό θεμέλιο για να χτίσεις το σπιτικό της ζωής σου. Αν βιάζεσαι να δεις τον κόσμο να γίνεται καλύτερος, άρχισε από τον εαυτό σου. Είναι ο συντομότερος δρόμος.

Ὁ Ἰγνάτιος ὀνομάζει τούς πιστούς «σκυλιά»: Ο λυκοποιμένας αποκαλύπτεται

«ΤΩΡΑ ΦΥΓΕΤΕ, ΕΤΣΙ ΚΑΝΟΥΝ ΤΑ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΑ ΣΚΥΛΙΑ»!

Δημοσιεύουμε τό παρακάτω κείμενο πού λάβαμε ἀπὸ πιστούς χριστιανούς τοῦ Βόλου, οἱ ὁποῖοι, ἐπιμένοντας ὀρθόδοξα καί ἑλληνικά, συνεχίζουν τήν ἀντίδρασή τους στήν καινοτομία τοῦ μητροπολίτη Δημητριάδος Ἰγνάτιου, νά διαβάζει —ὅταν δὲν εἶναι παρόντες οἱ ἀντιδρῶντες πιστοί(!)— τά κείμενα τῆς Ἐκκλησίας στήν δημοτική. Καινοτομία πού καταλήγει  σ’ ἕνα κίτς ἄκουσμα.

ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΗΣ ΑΓ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΣΤΟ ΒΟΛΟ ΤΟΥ 2012

Φαίνεται ὅτι ἡ Ἁγ. Παρασκευή –εἰδική προστάτις τῶν ματιῶν–τυφλώνει τόν δεσπότη τοῦ Βόλου Ἰγνάτιο («ὀφθαλμός γάρ τοῦ ἀνθρώπου ὁ νοῦς αὐτοῦ») νά λέει ἀνοησίες στή μνήμη της. Πέρσι ἦταν τά φαιδρά τοῦ Ὄσλο. Ἐφέτος τελειώνοντας τίς προφητεῖες –στά Ἀρχαῖα!– φανερά δυσφορώντας, καί μέ φωνή δεικνύουσα ἕνα πολύ ταραγμένο ἐσωτερικό κόσμο (ἀφοῦ καταπάτησε τό θέλημά του νά τά πεῖ στή Δημοτική), ἀπευθύνθηκε πρός ἐμᾶς καί γεμᾶτος δηλητήριο, εἶπε τά παρακάτω ἀπίστευτα καί ἀκατανόητα λόγια:

«Τώρα μπορεῖτε νά φύγετε! Ἔτσι κάνουν καί τά πρωτόκλητα σκυλιά»!

Ἔπειτα στράφηκε θριαμβολογῶν καί γελῶν στούς παπάδες του, καί τούς παρέσυρε κι αὐτούς μέ τήν ἐξυπνάδα του σέ χαζογέλωτες (σάν πραγματικά σκυλάκια πού κουνᾶνε τήν οὐρίτσα καί κάθονται σούζα στό ἀφεντικό τους μπροστά).

   Θέλουμε νά ρωτήσουμε τόν Σεβασμιώτατο, ἀλήθεια, τί ἐννοοῦσε ὅταν μᾶς ἀποκάλεσε «σκυλιά»; Ἐάν βεβαίως πιστεύει ὅτι ἡ παρουσία μας φυλάει τή μάντρα τοῦ Χριστοῦ ἀπό τούς προβατόσχημους λύκους (ὅπως ἡ ἀφεντιά του) καί τίς κακοδοξίες τους, ἔχει δίκιο· εἴμαστε μαντρόσκυλα ἕτοιμα νά  ἐκδιώξουν τούς διαφθορεῖς καί τούς ἀλλοιωτές τῆς Ὀρθοδόξου πίστεώς μας καί Παραδόσεως καί τόν εὐχαριστοῦμε πολύ γιά τήν τιμή καί τόν ἔπαινο πού μᾶς ἔκανε –ἀλήθεια δέν τά ἀξίζουμε.

   Κατά τά ἄλλα, αὐτός ὁ «πρᾶος θεατρῖνος» παριστάνει τόν πνευματικό πατέρα τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, πού ἀποκαλεῖ τά ὑποτιθέμενα πνευματικά τέκνα του στήν Ἐκκλησία –ἐν ὥρᾳ Ἱερᾶς Ἀκολουθίας καί δή Πανηγύρεως– «σκυλιά»!!!  Νά τὸν χαίρεται ἡ Ἱ. Σύνοδος, οἱ συνεπίσκοποί του. Να τὸν χαίρεστε συνέλληνες! Νά τόν χαίρεστε Βολιῶτες! Μέ τέτοιους πνευματικούς ὁδηγούς ἡ ἑλληνική κοινωνία θά ἀνακάμψει!!!

   Μήπως ἐδῶ πρέπει νά ψάξετε γιά τούς πραγματικούς φασίστες καί ὄχι στούς δρόμους καί τίς μάντρες τοῦ Βόλου;

                                                   Μέ ἀγάπη, τά «σκυλιά» τοῦ Δεσπότη.

Σχόλιο ἱστολογίου «Πατερική Παράδοση»:

Ὑποτίθεται ὅτι, ὁλόκληρος Μητροπολίτης, ἐνεργεῖ ὑπεύθυνα, κατόπιν σκέψεως, μελέτης τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καί προσευχῆς! Ὑποτίθεται ὅτι ἔχει κατασταλαγμένες θέσεις. Καὶ συγκεκριμένα, ἔχει ἀποφασίσει κατόπιν σοβαρῆς μελέτης, ὅτι ἡ μετάφραση τῶν λειτουργικῶν κειμένων εἶναι ἀδήριτη ἀνάγκη τῆς ἐποχῆς.

Καί ἀντί γιὰ ἕνα ὑπεύθυνο καὶ ἀταλάντευτο στὶς θέσεις του Μητροπολίτη, τί παρατηροῦμε; Ἕνα δειλό ἀνθρωπάκι, πού ὅταν συναντάει κάποιους ἀντιδραστικούς στό πρόγραμμά του (καί μιλᾶμε γιά ἄτομα μετρημένα στά δάκτυλα κάθε φορά), καταλαμβάνεται ἀπό πανικό, ὀπισθοχωρεῖ στίς ὑποτιθέμενες ἀναγκαῖες (στούς καιρούς μας) ἐκκλησιαστικά «ἀρχές του» καί ἀποδεικνύει πόσο ἀνάξιος εἶναι νά ἡγεῖται ὡς ποιμένας τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Ἐάν ἔχει δίκιο –κι ἄν εἶναι πράγματι ἄντρας– ἄς προχωρήσει· ἡ ἄτακτη ὑποχώρηση δέν τοῦ περιποιεῖ τιμή.

Εἶναι πράγματι κωμική ἡ συμπεριφορά του: Ὅταν δέν βλέπει ἀντίδραση, διαβάζει τίς μεταφράσεις τῶν ἱερῶν κειμένων στά κλεφτά καὶ  γρήγορα–γρήγορα, ἐνῶ οἱ παπάδες του –σά λαγωνικά– κάνουν ἐξονυχιστικό ἔλεγχο στήν ἐκκλησία, περνώντας ἀνάμεσα στό ἐκκλησίασμα καί κοιτώντας ξεδιάντροπα τούς ἀνθρώπους στά πρόσωπα, μή τύχει κι εἶναι κρυμμένος ἤ καμουφλαρισμένος ἀνάμεσα στὸ ἐκκλησίασμα κανένας «ὀρθόδοξος ταλιμπάν»! –ἔτσι μᾶς ἀποκαλοῦν.

Τοιοῦτος καί τοιοῦτος ἡγέτης εἶναι ὁ Δημητριάδος Ἰγνάτιος πού ἐπειδή ἀργεῖ νά γίνει Ἀθηνῶν, μεγαλοκλασᾶτος Ἀρχιμανδρίτης του (κοντοῦ ἀναστήματος) ἑτοιμάζει νά ἀνοίξει τά φτερά του γιά Φαναρίους δόξας καί τιμάς, τό δέ  ἀστεῖο τῆς ὑπόθεσης εἶναι ὅτι ἐνῶ ἐδῶ κόπτεται γιά τίς μεταφράσεις καί τούς νεωτερισμούς, ἐκεῖ, γενόμενος πατριαρχικός θά ξιφουλκεῖ ὑπέρ τῆς ἀρχαίας καὶ θὰ χρησιμοποεῖ ἐκεῖ, τὴν ξύλινη γλῶσσα τοῦ ...Πατριάρχη!

Αποκαλυψη του Ιωαννου Ομιλίες στο βιβλίο της Αποκάλυψης του Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου από το μακαριστό γέροντα π. Αθανάσιο Μυτιληναίο. Ερμηνεία εις την Αποκάλυψη (B)

(3η συνέχεια από τη 2η Ομιλία που έγινε 18 -10-1980)

     «Αποκάλυψις Ιησού Χριστού, ην έδωκεν αυτώ ο Θεός».13 Αποκάλυψις Ιησού Χριστού, την οποίαν έδωκεν εις Αυτόν, τον Ιησούν Χριστόν, ο Θεός. Είναι δηλαδή αποκάλυψις περί του Ιησού Χριστού και γενομένη δια του Ιησού Χριστού, την οποία δίδει εις Αυτόν, δηλαδή τον Ιησού Χριστόν, ο Θεός. Αυτό θα πη         «Αποκάλυψις Ιησού Χριστού» . που μιλάει για τον Χριστό και την δίνει ο ίδιος ο Χριστός. Πηγή λοιπόν της Αποκαλύψεως, ή των αποκαλύψεων, που θα ιδούμε στο βιβλίον αυτό, είναι αυτός ο Θεός.

Είναι χαρακτηριστικό, αγαπητοί μου, ότι δεν λέγει «Αποκάλυψις Υιού του Θεού, ην έδωκεν αυτώ ο Θεός», γιατί ο Υιός του Θεού είναι ισότιμος με τον Πατέρα. και δεν μπορεί να δίδη το ένα Πρόσωπον εις το άλλον Πρόσωπον μίαν αποκάλυψι, διότι κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι τα Πρόσωπα δεν είναι ίσα, και ότι Κάποιο ξέρει κάτι, ενώ το Άλλο δεν ξέρει! Άτοπον. ο Θεός είναι ένας. Αλλά όταν λέγη ότι ο Θεός δίδει εις τον Ιησούν Χριστόν την αποκάλυψι, υποδηλώνει την ανθρωπίνη φύσι του Χριστού.

    Μην ξεχνάμε δε ότι η ανθρωπίνη φύσις Του δεν είναι άπειρη. Ένεκα της υποστατικής ενώσεως, δηλαδή της προσωπικής -αυτό θα πη υποστατική-, ένεκα της προσωπικής ενώσεως με τον Θεόν Λόγον δύναται να θεωρήται η ανθρωπίνη φύσις του Χριστού πανταχού παρούσα. Ακούσατε; πανταχού παρούσα! όμως όχι καθ’ εαυτή, αλλά ένεκα της προσωπικής, της υποστατικής ενώσεως με τον Θεόν Λόγον.

    Ώστε λοιπόν ο Θεός δίδει εις τον Ιησούν Χριστόν αυτήν την αποκάλυψι, ο Οποίος με την σειρά Του θα την δώση στον Ιωάννη, και ο Ιωάννης θα την παραδώση εις την Εκκλησίαν.