Καὶ φέτος μπροστὰ στὸ αἰώνιο δίλημμα...
Ἀγαπητό μου παιδί, κάθε παιδί. Μιὰ νέα σχολικὴ χρονιὰ ἀρχίζει, γεμάτη ἐλπίδες, ὅπως πάντα, ποὺ ὅμως παλεύουν νὰ διασχίσουν τὴν ὁμίχλη τῆς ἐποχῆς μας καὶ νὰ ἀνοίξουν δρόμο πρὸς κάποιο μακρινό, ὅπως φαντάζει, ξέφωτο. Αὐτὲς τὶς ἐλπίδες κρατᾶς κι ἐσὺ μέσα στὰ χέρια σου, μαζὶ μὲ τὴ φωτιὰ τῆς νιότης σου καὶ τὴ δύναμη γιὰ νὰ πορευθεῖς.
Εἶσαι ἤδη στὸ ταξίδι. Καὶ οἱ Σειρῆνες ἄρχισαν τὸ πλάνο τραγούδι τους γιὰ νὰ σὲ γητέψουν, κι ἂς μὴν τὸ ξέρεις. Κατὰ ποῦ θὰ πᾶς μικρὲ (ὴ) Ὀδυσσέα; Πῶς θὰ ἀντισταθεῖς; Ἔχεις δεθεῖ στὸ σταυρόσχημο κατάρτι; Θά «σκορπισθεῖς» σὲ πλατιὲς κι ἀδιέξοδες ψευτοαπολαύσεις; Ἤ θὰ ἀκολουθήσεις τὸν στενὸ καὶ σωτήριο δρόμο τῆς τιμῆς; Θὰ γίνεις τὸ καμάρι ἢ τὸ παράπονο τῶν γονιῶν σου; Θὰ προσφέρεις ἢ θὰ ἀποστερήσεις μέσα στὴν κοινωνία; Θὰ ὠφελήσεις ἢ θὰ βλάψεις τὴν πατρίδα σου; Θὰ χτίσεις ἢ θὰ γκρεμίσεις στὴ ζωή;
Μὴν ξοδευτεῖς ἄσκοπα, παιδί μου. Μὴν ἐπιθυμήσεις σάπια τροφὴ οὔτε κούφια βραβεῖα. Μὴ διστάζεις, λοιπόν: Ἀνυψώσου.! Πρᾶξε ἄφοβα τὸ καθῆκον σου καὶ γίνε ἀντάξιος τοῦ φωτεινοῦ σου προορισμοῦ. Ἔχεις τρισένδοξο τῆς γενιᾶς σου σπαθί, πού, σὺν Θεῷ, σὰ χρυσὸ κλειδὶ θὰ σοῦ ξεκλειδώσει τὸ μέλλον.
Καλὴ καὶ δημιουργικὴ χρονιὰ σὲ ὅλους!
