Τιμή και δόξα στους μαχητές του Γράμμου και του Βιτσίου!!!
Η ελληνική Αριστερά έχει κατασκευάσει έναν μύθο, πως ο ΔΣΕ ήταν συνέχεια της εθνικής αντίστασης και πως ταγματασφαλίτες, δωσίλογοι κ.λπ. νίκησαν το 1949 τις «δυνάμεις της προόδου» και επικράτησε η «αντίδραση».
Η αλήθεια είναι πως το ΚΚΕ από το 1942 είχε αποφασίσει την πραξικοπηματική κατάληψη της εξουσίας μετά την ήττα του Άξονα.
Καπηλευόμενοι τον εθνικό αγώνα δημιούργησαν μια μεγάλη ένοπλη δύναμη, τον ΕΛΑΣ, στην οποία εγκλώβισαν και λέρωσαν με αδερφικό αίμα πολλούς πατριώτες. Ξόδεψαν πολύ περισσότερες σφαίρες κατά Ελλήνων, παρά κατά των δυνάμεων κατοχής. Οι Γερμανοί που πέθαναν από αρρώστιες, ατυχήματα και αυτοκτονίες ήταν περισσότεροι από τους πεσόντες από δράση των ανταρτών.
Ωραίες οι φωτογραφίες με τα σταυρωτά φυσεκλίκια (τελαμώνες), αλλά οι σφαίρες που περιείχαν ξοδεύτηκαν εν πολλοίς κατά αθώων που είχαν την ατυχία να έχουν συγγενή στρατιωτικό, χωροφύλακα, αστυνομικό ή απλό πολίτη, που αρνήθηκαν να ενταχθούν στο ΕΑΜ ΕΛΑΣ, ανήκαν σε άλλες αντιστασιακές μη κομμουνιστικές οργανώσεις ή ήταν αστοί, κτηματίες, επιστήμονες εθνικών φρονημάτων ή απλά θύματα προσωπικής ζηλοφθονίας για τους πιο απίθανους λόγους.
Τον Δεκέμβριο του 1944 το ΚΚΕ αποπειράθηκε ένοπλο πραξικόπημα, ηττήθηκε και αποπειράθηκε νέο γύρο το 1946-1949, όπου συνετρίβη, με τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας, που ούτε Δημοκρατικός ήταν ούτε Στρατός αλλά ούτε Ελληνικός. Λόγω της δολοφονικής αγριότητάς τους στον πρώτο γύρω, στα Δεκεμβριανά, με το αίσχος της ομηρίας και των ομαδικών εκτελέσεων αιχμαλώτων, που τα συνέχισε ο ΔΣΕ, προσθέτοντας μια πρακτική που μόνο οι Τούρκοι είχαν εφαρμόσει, το παιδομάζωμα, στα οποία ήρθε να προστεθεί η προδοτική απόφαση της Ε’ Ολομέλειας στους Ψαράδες Πρεσπών, υπέρ Μακεδονικού Κράτους που θα συμπεριελάμβανε ελληνικά εδάφη, απομονώθηκαν από την ελληνική κοινωνία. Το προσωνύμιο Εαμοβούλγαροι τους το έβγαλε ο λαός και όχι κάποιο κέντρο προπαγάνδας.
Όταν έπεφτε ο Γράμμος, το 75% των συμμοριτών ήταν σλαβόφωνοι αποσχιστές του ΝΟΦ, γιατί ήταν η μόνη εφεδρεία που είχε μείνει στον Ζαχαριάδη. Αυτό το γραμμάτιο πήγε να ξοφλήσει ο Τσίπρας, στο ίδιο μέρος με την επαίσχυντη συμφωνία. Τα σλάβικα συνθήματα στους τοίχους του καταληφθέντος Αρχηγείου των στασιαστών βοούν για του λόγου το αληθές, μαζί με τη δημιουργία «σλαβομακεδονικών» μονάδων, η μία υπό τη διοίκηση του Φλωράκη και τη συμμετοχή των ΝΟΦιτών στην ηγεσία των προδοτών.
Η Αριστερά ηττήθηκε κατά κράτος με τη συντριβή της χωριστικής κομμουνιστικής ανταρσίας, αλλά μετά το 1974 επανέκαμψε αλά Γκράμσι τρυπώνοντας στην Παιδεία, στα ΜΜΕ, στην Τέχνη, όπου παράγεται δημόσιος λόγος, και επέβαλε έναν μύθο και μια τεράστια συκοφαντία σε βάρος του αγωνιζόμενου Εθνους και των Ενόπλων Δυνάμεών του και των Σωμάτων Ασφαλείας, που δεν ήταν στελεχωμένα ούτε από δωσίλογους ούτε από εξωγήινους και δεν ηγείτο αυτών ούτε ο Τσολάκογλου ούτε ο Τσιρονίκος. Ακόμη και για το ότι τη γλίτωσαν δωσίλογοι ευθύνεται η Αριστερά με τον τυχοδιωκτισμό της, αφού το αμυνόμενο στην προδοσία κράτος χρειάστηκε κάθε χέρι που μπορούσε να φέρει όπλο.
Το ΚΚΕ το 1946-1949 σήκωσε τα όπλα κατά της Πατρίδας και της νόμιμης εκλεγμένης κυβέρνησης με σκοπό: α) να επιβάλει στη χώρα σταλινική κομμουνιστική δικτατορία και 2) να αποσπάσει βιαίως εθνικό έδαφος και να το παραδώσει σε ξένη δύναμη, συνεργαζόμενο στενά με το ΝΟΦ και σλαβικές κομμουνιστικές χώρες, τη Βουλγαρία, αρχικά τη Γιουγκοσλαβία και την ΕΣΣΔ, έλαβε δε τεράστια στρατιωτική και οικονομική βοήθεια από όλες τις χώρες του Ανατολικού Μπλοκ.
Αυτή την προσπάθεια διαμελισμού της χώρας μας και την επιβολή σταλινικής δικτατορίας την αντιμετώπισε η χώρα με εθνική πανστρατιά. Πολιτικός ηγέτης του αγώνα στην τελική φάση ήταν ο Πρωθυπουργός Θεμιστοκλής Σοφούλης, συνεργάτης του Ελευθερίου Βενιζέλου, επαναστάτης της Σάμου και ηγέτης του Φιλελεύθερου Κέντρου, στη δε κυβέρνησή του συμμετείχε σύμπας ο πολιτικός κόσμος πλην του ΚΚΕ, που από το 1946 επέλεξε την αποχή από τις εκλογές και την προσφυγή στα όπλα, με σκοπούς που περιγράφει μόνο το κεφάλαιο Περί Προδοσίας του Ποινικού Κώδικα. Στρατιωτικός ηγέτης του εθνικού αγώνα υπεράσπισης της ελευθερίας του λαού μας, της δημοκρατίας και της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας ήταν ο Αρχιστράτηγος Αλέξανδρος Παπάγος, πρωταγωνιστής της νίκης κατά των Ιταλών φασιστών στο Αλβανικό Μέτωπο και της αντίστασης κατά των Γερμανών ναζί, ο οποίος κατά την Κατοχή συνελήφθη από τους Γερμανούς και μεταφέρθηκε κρατούμενος σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Τη συντριπτική νίκη κατά των προδοτών στασιαστών την έδωσαν οι Ενοπλες Δυνάμεις καλώντας υπό τα όπλα πάνω από 300.000 κληρωτούς, που στην Κατοχή ήταν παιδιά ή έφηβοι. Αγρότες, εργάτες, υπάλληλοι, επιστήμονες, με δημοκρατική πολιτική ηγεσία και δοκιμασμένη ευφυή και γενναία στρατιωτική ηγεσία, έφεραν το κύριο βάρος και τσάκισαν τους αποσχιστές συμμορίτες. Τα «κωλόπαιδα της Φρειδερίκης» ήταν ο ανθός της νεολαίας του Εθνους και η συκοφαντημένη Φρειδερίκη περιέθαλψε τα παιδιά θύματα των ανταρτών, βοήθησε στην ανατροφή και μόρφωσή τους με τις Παιδουπόλεις, την ώρα που οι αντάρτες άρπαζαν παιδιά από τις μανάδες τους για να τα κάνουν κομμουνιστές γενίτσαρους.
Αυτοί ήταν οι μαχητές του Εθνικού Στρατού και της ΕΒΑ, που έχυσαν το αίμα τους σε πλαγιές και κορφοβούνια, μαζί με αποσπάσματα της Χωροφυλακής, για να έχει σήμερα τη θρασύτητα ο κάθε αγράμματος συνοικιακός Λένιν, απολογητής του Συμφώνου Ρίμπεντροπ – Μολότωφ και της σφαγής του Κατίν, να φτύνει τους τάφους τους. Η Πολιτεία όμως έχει χρέος να τιμά τους Ηρωές της. Τα ιδεολογικά σκουπίδια του μηδενισμού πάνε στους τόπους των εθνικών αγώνων έχοντας φαντασιώσεις πως θα κερδίσουν με χαρτιά και αναρτήσεις τον δόλιο πόλεμο που εξαπέλυσαν κατά της Ελλάδας οι πρόγονοί τους και τον έχασαν στο έδαφος. Στο twitter, στο facebook, στο διαδίκτυο, στον Τύπο και σε χασικλίδικες εκδρομές φαντασιώνονται πως παίρνουν πίσω τον Γράμμο και επιχαίρουν για την προδοσία τους σε βάρος της Πατρίδας. Αντί να τιμωρήσουμε τους δωσίλογους, να παρελάσουμε νικητές στο Βερολίνο, να διεκδικήσουμε την Κύπρο και τη Βόρειο Ηπειρο και να ανοικοδομήσουμε τη χώρα από τα ερείπια, υποχρεωθήκαμε να πολεμήσουμε για να σώσουμε την Ελλάδα από τον διαμελισμό και τη σταλινική δικτατορία.
Η μεγαλύτερη δε ντροπή, που πρέπει να τελειώσει, είναι η έλλειψη απόδοσης των νενομισμένων τιμών από την Πολιτεία στους πεσόντες και επιζώντες μαχητές κατά της κομμουνιστικής αποσχιστικής ανταρσίας. Ντροπή που πρέπει η σημερινή κυβέρνηση να ξεπλύνει με την επίσημη παρουσία της στους τόπους του εθνικού αγώνα. Αιώνια Τιμή και Δόξα στους μαχητές του Γράμμου και του Βίτσι.
