Μόλις εσήμαινε το σήμαντρον εισήρχετο μετά σπουδής ο Άγιος Νεκτάριος εκ της θύρας του Ιερού και πρώτον έκαμε τρεις μετανοίας έμπροσθεν της Αγίας Τραπέζης, ησπάζετο το Ιερόν Ευαγγέλιον, την Αγίαν Τράπεζαν και κατόπιν ''έτρεχεν'' εις τον όπισθεν της Αγίας Τραπέζης επί ξύλου κρεμάμενον Σωτήρα και Λυτρωτήν ημών Κύριον Ιησούν Χριστόν και κλίνων τα της ψυχής και του σώματος γόνατα, ενηγκαλίζετο τον Σταυρόν και με στεναγμούς αλαλήτους, με λυγμούς και δάκρυα κατανύξεως ησπάζετο τον Τίμιον Σταυρόν και ως να έβλεπε τον Ίδιον τον Χριστόν τον Βασιλέα του παντός, συνωμίλει δια της προσευχής.
Τας ιεράς και συγκινητικάς εκείνας στιγμάς ουδέποτε ελησμόνησα, ούτε θα λησμονήσω. Αι ολίγαι εκείναι στιγμαί ήσαν δι' εμέ μία διδασκαλία σπουδαιοτάτη, ψυχωφελεστάτη και ανωτέρα από όσας ήκουσα και εδιδάχθην από πολλούς διδασκάλους, καθηγητάς, θεολόγους, σοφολογιωτάτους και κήρυκας του Θείου λόγου.
Από τας βραχυτάτας εκείνας στιγμάς εγνώρισα και κατενόησα την ολόψυχον, την ολοκάρδιον, την ολόθερμον και τελείαν αγάπην, ην είχεν ο πνευματικός μου πατήρ προς τον Γλυκύτατόν μας Ιησούν Χριστόν, την Πηγήν της αγάπης, τον διά την άπειρον Αυτού αγάπην προς ημάς τους ανθρώπους τον επονείδιστον Σταυρικόν θάνατον υπομείναντα. Αυτή αύτη η αγάπη του Αγίου πατρός ημών Νεκταρίου τον ήνωσεν με τον Θεόν, καθώς λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος: ''Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ''(Α' Ἰωάννου 4,16).
Όσιος Φιλόθεος Ζερβάκος
(Από το βιβλίο του Αρχιμ. Τύχωνος Ανδρέου: Πώς εγνώρισα τον Άγιον Νεκτάριον Πενταπόλεως)
