Ο Μ. Αντώνιος έναντι των αιρετικών

(Οἱ ὑπογραμμίσεις τοῦ ἄρθρου δικές μας)

Αὐτὸ ποὺ ἐπιθυμοῦμε τώρα νὰ κάνουμε ἐδῶ εἶναι νὰ παρουσιάσουμε πῶς ἀντιμετώπισε ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος τὴν αἵρεση τοῦ Ἀρείου, ἡ ὁποία ἀπειλοῦσε ἐσωτερικὰ τὴν Ἐκκλησία, ἔχουσα τὴν ὑποστήριξη αὐτοκρατόρων, ἡγεμόνων, πατριαρχῶν καὶ ἐπισκόπων, ὅπως συμβαίνει καὶ σήμερα μὲ τὶς παναιρέσεις τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ εἶναι πολὺ πιὸ ἐπικίνδυνες, γιατὶ ἀναιροῦν τὸ σύνολο τῶν δογμάτων τῆς πίστεως καὶ μεταβάλουν τὴν θεϊκὴ διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου σέ συνήθη ἀνθρώπινη διδασκαλία, ἀποσύρουν τὸν Θεάνθρωπο Χριστό, τοὺς Ἁγίους καὶ τοὺς Πατέρας, καὶ ἐγκαθιστοῦν τὸν ἀλάθητο πάπα τῆς Ρώμης καὶ τὴν πανσπερμία τῶν αἱρέσεων τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν δῆθεν Ἐκκλησιῶν. Ἡ παρουσίαση αὐτὴ εἶναι πολὺ διδακτικὴ καὶ γιὰ ὅσους καμώνονται πὼς δὲν βλέπουν τὸν κίνδυνο, γιὰ "σοβαροὺς" πνευματικοὺς ποὺ παρασύρουν ἢ φέρνουν σὲ πολὺ δύσκολη θέση τὰ πνευματικὰ τους παιδιά, ποὺ βλέπουν καλύτερα μὲ τὰ μάτια τῶν Ἁγίων καὶ ἀρχίζουν νὰ ἀμφιβάλλουν γιὰ τὴν ἀξιοπιστία τῆς πνευματικῆς καθοδήγησης. Καὶ ἀσφαλῶς οἱ Ἅγιοι εἶναι πιὸ ἀξιόπιστοι ἀπὸ τοὺς οποιουσδήποτε Γέροντες καὶ πνευματικούς, ὅταν δὲν ὁργίζονται γιὰ τὴν αἵρεση καὶ δὲν ἀγωνίζονται νὰ τὴν φανερώσουν καὶ νὰ τὴν ἀποδιώξουν.

Ἄφησε λοιπὸν γιὰ δεύτερη φορὰ ὁ Μέγας Ἀντώνιος τὴν ἔρημο καὶ κατέβηκε στὴν Ἀλεξάνδρεια, τῆς ὁποίας ὁ ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος καὶ πατριάρχης, ὁ Μ. Ἀθανάσιος, βρισκόταν ὑπὸ συνεχὴ διωγμὸ καὶ διαδοχικὲς ἐξορίες καὶ τὸ ὀρθόδοξο ποίμνιο ὑπὸ τὴν διαποίμανση Ἀρειανῶν αἱρετικῶν, ὅπως τώρα ὑπὸ τὴν διαποίμανση οἰκουμενιστῶν ἢ φιλοοικουμενιστῶν πατριαρχῶν καὶ ἐπισκόπων.

Ὁ Μ. Αντώνιος, ὅπως μᾶς παραδίδει ὁ «Βίος» του, καὶ στὰ θέματα τῆς πίστεως «πάνυ θαυμαστὸς ἦν καὶ εὐσεβής». Δὲν εἶχε καμμία κοινωνία μὲ τοὺς σχισματικοὺς Μελιτιανούς, γιατὶ γνώριζε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τὴν πονηρία καὶ τὴν ἀποστασία τους. Ἀλλὰ καὶ μὲ τοὺς Μανιχαίους καὶ ἄλλους αἱρετικοὺς δὲν μίλησε ποτὲ φιλικά, παρὰ μόνο γιὰ νὰ τοὺς νουθετήσῃ καὶ νὰ τοὺς μεταβάλῃ σὲ εὐσεβεῖς καὶ ὀρθοδόξους. Πίστευε καὶ ἐδίδασκε ὅτι ἡ φιλία καὶ ἡ συναναστροφὴ μαζί τους εἶναι βλάβη καὶ ἀπώλεια τῆς ψυχῆς. Ἐσιχαίνετο καὶ τὴν αἵρεση τῶν Ἀρειανῶν καὶ παρήγγελε σὲ ὅλους οὔτε νὰ τοὺς πλησιάζουν οὔτε νὰ δέχονται τὴν κακή τους πίστη.

Ὅταν τὸν ἐπισκέφθηκαν κάποτε κάτι φανατικοὶ Ἀρειανοί, ἀφοῦ συζήτησε μαζί τους καὶ κατάλαβε πὼς εἶναι ἀσεβεῖς, τοὺς ἔδιωξε ἀπὸ τὸ ὄρος ποὺ ἀσκήτευε, λέγοντας ὅτι τὰ λόγια τους εἶναι χειρότερα καὶ ἀπὸ τὸ δηλητήριο τῶν φιδιῶν^(*).

Τὸ κείμενο αὐτὸ ἀποτελεῖ θὰ λέγαμε κανόνα, ὁ ὁποῖος ὁλοκάθαρα μᾶς παρουσιάζει, ἀψευδέστατα καὶ ἀπλανέστατα, πῶς πρέπει νὰ γίνονται οἱ διάλογοι μὲ τοὺς αἱρετικούς, καὶ πῶς πρέπει ἀνθρώπινα καὶ κοινωνικὰ νὰ ρυθμίζουμε τὴ σχέση μας μαζί τους, ἀλλὰ συγχρόνως δείχνει πὼς σήμερα γκρεμίζονται ὅλα τὰ ὅρια ποὺ ἔθεσαν οἱ Πατέρες ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστάς, οἱ ὁποῖοι ἀγκαλιάζουν τοὺς αἱρετικοὺς καὶ τοὺς ἀσπάζονται ὡς εὐσεβεῖς καὶ ὁμοπίστους   καὶ οὔτε διανοοῦνται ὄχι νὰ τοὺς διώξουν καὶ νὰ τοὺς ἀπομακρύνουν, ἀλλὰ οὔτε νὰ τοὺς νουθετήσουν νὰ ἐπιστρέψουν στὴν Ὀρθοδοξία.

Οἱ διάλογοι γίνονται ἐπὶ ἴσοις ὅροις. Ἐξίσωση τοῦ ψεύδους καὶ τῆς ἀλήθειας, τῆς αἱρέσεως καὶ τῆς πλάνης. Ὅταν διαλέγεσαι ἐπὶ «ἴσοις ὅροις», αὐτὸ σημαίνει ὅτι δίνεις τὶς ἴδιες πιθανότητες νὰ ἐπικρατήσῃ τὸ ψεῦδος ἐπὶ τῆς ἀλήθειας, ὅτι ἀμφιβάλλεις γιὰ τὴν ἀλήθεια καὶ ψάχνεις νὰ τὴν βρῇς. Ὁ διάλογος ὅμως τῶν Ἁγίων καὶ τῶν Πατέρων, εἶναι ὅπως ὁ διάλογος τοῦ Χριστοῦ πρὸς τὴν Σαμαρείτιδα, τῶν Ἀποστόλων πρὸς τοὺς Ἰουδαίους καὶ τοὺς Ἐθνικούς, τῶν Πατέρων πρὸς τοὺς αἱρετικούς, πρόσκληση καὶ νουθεσία νὰ ἐπανέλθουν στὴν ἀλήθεια, νὰ συναχθοῦν μέσα στὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, αὐτὴ εἶναι ἡ ἀληθινὴ ἕνωση καὶ εἰρήνη, τὰ ἄλλα εἶναι ψευδοενώσεις, ψευδοειρῆνες καὶ ψευδοδιάλογοι».

* * *

Ἔτσι, πατερικά–ἀγωνιστικά  μιλοῦσε ὁ π. Θεόδωρος τὸ 2007, καταθέτοντας τὴν ποιμαντικὴ στάση τῶν Ἁγίων Πατέρων, ὅταν ἐπρόκειτο γιὰ τὴν στάση μας ἔναντι τῶν αἱρετικῶν. Καὶ αὐτὴ τὴν στάση περὶ ἀπομακρύνσεως–ἀποτειχίσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς ἐπικροτοῦσαν καὶ πολλοὶ ἄλλοι πατέρες· τότε.

Σήμερα, ὅμως, ἄλλαξαν θέση, χωρὶς νὰ αἰσθανθοῦν τὴν ἀνάγκη νὰ δικαιολογήσουν αὐτὴν τὴν ἀλλαγὴ μὲ θεολογικὸ λόγο. Ἡ στάση, ὅμως, τῶν Ἁγίων Πατέρων παραμένει ἡ ἴδια, παράδειγμα γιὰ μᾶς ποὺ σήμερα μὲ ἄφατη θλίψη βλέπουμε νὰ ἐπιβάλλεται ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐπειδὴ οἱ σύγχρονοι ποιμένες ἀρνοῦνται νὰ ἐφαρμόσουν στὴν πράξη, ὅσα ἔχουν διαπιστώσει, ὡς διδασκαλία τῶν Ἁγίων, στὴ θεωρία.

Καὶ μιὰ ἐρώτηση σὲ κάποιο μητροπολιτικὸ «Γραφεῖο ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ Παραθρησκειῶν».

Ποιά σύνοδος, ἄραγε προηγήθηκε, καὶ καταδίκασε τοὺς σχισματικοὺς Μελιτιανούς, καὶ τοὺς αἱρετικούς Μανιχαίους ἀλλὰ καὶ ἄλλους αἱρετικούς, ὥστε ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος (στηριζόμενος στὴν Σύνοδο αὐτή) νὰ διακόψει τὴν κοινωνία μὲ τοὺς σχισματικοὺς καὶ αἱρετικοὺς τῆς ἐποχῆς του; Δὲν τὸ ἔκανε αὐτό, χωρὶς κάποια Σύνοδος νὰ τοὺς καταδικάσει, μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ οἱ θέσεις τους ἀντιστρατεύονταν τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας;

Γιὰ νὰ τοὺς βοηθήσουμε ἀκόμα περισσότερο νὰ καταλάβουν τὴν ἀθεολόγητη στάση τους, τοὺς προσφέρουμε ἄλλο ἕνα κείμενο (ἀπὸ τὴ γραφίδα συμπρεσβυτέρου τους, πανεπιστημιακοῦ ἱερωμένου):

«Ἡ εἰσαγωγὴ τῆς αἱρέσεως,  ἀντίκειται μεγίστως καὶ οὐσιαστικῶς στὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, ἐπειδὴ καταργεῖ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῶν αἱρεσιαρχῶν καὶ τῶν ὀπαδῶν τους καὶ διαρρήσσει τὴν προσωπική τους σχέση μὲ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν ἑνότητα μὲ τοὺς ὑπολοίπους πιστούς.

      Αὐτὸ εἶναι φανερὸ τοὐλάχιστον καὶ ἀπὸ τρία γνωστὰ σὲ ὅλους μας περιστατικά. Ἀπὸ τὴν ἐμφάνιση τοῦ Κυρίου μὲ σχισμένο χιτῶνα στὸν Ἅγιον Πέτρον Ἀλεξανδρείας, πρὸ τῆς συνοδικῆς καταδίκης τοῦ Ἀρείου, διὰ τῆς ὁποίας ἐμφανίσεως ὁ Κύριος προειδοποιεῖ τὴν Ἐκκλησία ἐναντίον τοῦ αἱρεσιάρχου. Ὅπως λέγει ἡ σχετικὴ διήγηση ὁ Κύριος προειδοποίησε τὸν Ἅγιον Πέτρον Ἀλεξανδρείας νὰ μὴ δεχθῇ οὔτε ὁ ἴδιος τὸν Ἄρειο σὲ κοινωνία, οὔτε οἱ διάδοχοί του, Ἀχιλλᾶς καὶ Ἀλέξανδρος». (“Μελενικιώτης”, Οἱ Οἰκουμενιστὲς θέτουν ὄντως ἑαυτοὺς ἐκτὸς Ἐκκλησίας).

___________________

(*) «Καὶ τὰ πίστει δὲ πάνυ θαυμαστὸς ἦν καὶ εὐσεβής. Οὔτε γὰρ Μελιτιανοῖς τοῖς σχισματικοῖς ποτε κεκοινώνηκεν, εἰδὼς αὐτῶν τὴν ἐξ ἀρχῆς πονηρίαν καὶ ἀποστασίαν, οὔτε Μανιχαῖοις ἢ ἄλλοις τισὶν αἱρετικοῖς ὠμίλησε φιλικά, ἢ μόνον ἄχρι νουθεσίας τῆς εἰς εὐσέβιαν μεταβολῆς, ἡγούμενος καὶ παραγγέλλων τὴν τούτων φιλίαν καὶ ὀμιλίαν βλάβην καὶ ἀπώλειαν εἶναι ψυχῆς. Οὔτω γοῦν καὶ τὴν τῶν Ἀρειανῶν αἵρεσιν ἐβδελύσσετο, παρήγγελέ τε πᾶσι μήτε ἐγγίζειν αὐτοῖς μήτε τὴν κακοπιστίαν αὐτῶν ἔχειν. Ἀπελθόντας γοῦν ποτέ τινας πρὸς αὐτὸν τῶν Ἀρειομανιτῶν, ἀνακρίνας καὶ μαθὼν ἀσεβοῦντας, ἐδίωξεν ἀπὸ τοῦ ὄρους λέγων ὄφεων ἰοῦ χείρονας εἶναι τοὺς λόγους αὐτῶν».

22 χρόνια από την κοίμηση του Γέροντος Βησσαρίωνος

22 χρόνια από την κοίμηση του Γέροντος Βησσαρίωνος

Με τη συμπλήρωση 22 ετών από την κοίμηση του Γέροντος Βησσαρίωνος του Αγαθωνίτου τελέσθηκε στην Ιερά Μονή Αγάθωνος την Κυριακή 20 Ιανουαρίου, πανηγυρική Θεία Λειτουργία και Ιερό Μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του Αγίου Γέροντος.
Της Θείας Λειτουργίας προέστη ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Νικόλαος με τη συμμετοχή του Καθηγουμένου π. Δαμασκηνού και των Πατέρων της Μονής και έψαλλε Βυζαντινός χορός υπό της Διεύθυνση του μουσικολογιωτάτου Ιερέως π. Παναγιώτη Ιωακείμ.
Κατά την επετειακή αυτή Θεία Λειτουργία μεγάλη υπήρξε η συμμετοχή του λαού και των πνευματικών παιδιών του αειμνήστου Πνευματικού π. Βησσαρίωνος από τους οποίους ο καθένας είχε και κάποια εμπειρία της αγιότητός του.
Στο κήρυγμά του ο Ποιμενάρχης μας εξήρε την πτωχεία και φιλανθρωπία του π. Βησσαρίωνος και υπεγράμμισε ότι σ’ αυτόν αρμόζει ο λόγος του Ευαγγελίου «εσκόρπισεν, έδωκε τοις πένησιν· η δικαιοσύνη αυτού μένει εις τον αιώνα».
Ετόνισε ότι η αποκάλυψη του αφθάρτου σκηνώματός του συνετάραξε την κοινωνία και αφύπνισε πολλές υπνώτουσες συνειδήσεις.
Αυτό το σώμα που υπήρξε κατοικητήριο του Θεού παραμένει αναλλοίωτο και αδιάφθορο παρότι έχουν περάσει 22 ολόκληρα χρόνια από της κοιμήσεώς του και 7 από της ανακομιδής του.
Κατά την ομόφωνη απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος υπήρξε σημείον του ουρανό, θαυμαστό και παράδοξο για το οποίο καυχάται η Εκκλησία της Φθιώτιδος και Δοξάζει τον Τριαδικό Θεό που προνόησε θαυμαστά και μεγάλα για την σημερινή πολυτάραχη ζωή μας.
Μετά τη Θεία Λειτουργία τελέσθηκε το Ιερό Μνημόσυνο και όλοι μαζί έψαλλαν το αιωνία η μνήμη και ασπάσθηκαν το ιερό σκήνωμα του αειμνήστου Γέροντος που βρίσκεται στο χώρο όπου ζων, εδέχονταν τις εξομολογήσεις χιλιάδων πιστών.
Στην συνέχεια προσφέρθηκε το καθιερωμένο Μοναστηριακό κέρασμα στο Αρχονταρίκι της Μονής, όπου οι προσκυνητές ενώπιον του Σεβασμιωτάτου και του Καθηγουμένου αφηγήθηκαν θαυμαστά περιστατικά από την ζωή και την ποιμαντική δράση του π. Βησσαρίωνος.

Διακήρυξη για τον Μοναστηριακό - Κοινοβιακό παραδοσιακό τρόπο ζωής - διοίκησης και τέλεσης Θ. Λατρείας.

 

Ενώπιον των ενδιαφερομένων πιστών και ενώπιον κάθε Αρχής.

 

 

1. Τα Κοινόβια μοναστήρια και οι μοναστικές Αδελφότητες στην ορθόδοξη Χριστιανική παράδοση, δεν λειτουργούν με οικονομικό σκοπό τον πλουτισμό κανενός μέλους των μοναστικών Αδελφοτήτων. Το ίδιο ισχύει επίσης και για τις μοναστικές κοινότητες των Ρωμαιοκαθολικών η των άλλων χριστιανικών δογμάτων, διεθνώς.

 

2. Τα ορθόδοξα μοναστήρια, που λειτουργούν με συγκεκριμένη παράδοση πολλών αιώνων, δεν έχουν κανένα δικαίωμα ούτε σχετική νομική ρύθμιση, που να τους 

επιβάλλει να καταβάλλουν για την ύπαρξη τους, κάποιο "φόρο υποτέλειας" σε κανένα τοπικό μητροπολίτη της επαρχίας όπου βρίσκονται, ούτε και σε κανένα άλλο κρατικό λειτουργό.

Η μοναδική νόμιμη φορολογική υποχρέωση των μοναστηριών, και των Μοναχών, είναι αυτή ακριβώς που έχουν όλα τα φυσικά και νομικά πρόσωπα της κάθε επικράτειας. Δηλαδή, οι τακτικοί φόροι, ο ΦΠΑ επί των αγοραπωλησιών, οι έκτακτοι φόροι κλπ.

3. Η μοναστική παράδοση των κοινοβιατών χριστιανό Μοναχών, ανδρών η γυναικών, επιβάλλει την ηθική προσωπική υποχρέωση, σε όσους τυχόν έχουν στο όνομα τους τακτικά έσοδα, να ενισχύουν με αυτά αποκλειστικά τη ζωή και τη λειτουργία του Κοινοβίου. Με κοινή απόφαση αποφασίζονται αναλόγως και οι δυνατότητες των δαπανών προς τρίτους, για φιλανθρωπίες η για κοινωνική μέριμνα και φροντίδα, πάντοτε άνευ διακρίσεων φυλετικών, πολιτικών η θρησκευτικών.

 

 

Η οικονομική δραστηριότητα, τα έσοδα, οι δαπάνες, οι δωρεές κλπ των μοναστικών Αδελφοτήτων, είναι αποκλειστική ευθύνη των μελών της κάθε Αδελφότητος, ως ένωσης προσώπων κοινού σκοπού. Δεν απαιτείται καμία προσχηματική, θρησκευτικού τύπου "ευλογία", ώστε να θεωρούνται νόμιμες "εκκλησιολογικά" οι όποιες οικονομικές δραστηριότητες. Απλά εφαρμόζονται οι ισχύοντες νόμοι της Πολιτείας.

ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο 15ΧΡΟΝΟΣ ΗΡΩΑΣ ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ Ὁ 15χρονος ποὺ θυσιάστηκε γιὰ τὰ ἀδέρφια του στὴν Καβάλα .

ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο 15ΧΡΟΝΟΣ ΗΡΩΑΣ ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ

Ὁ 15χρονος ποὺ θυσιάστηκε γιὰ τὰ ἀδέρφια του στὴν Καβάλα

Οἱ φλόγες ἄγγιζαν τὸ Παγγαῖο, οἱ καμπάνες χτυποῦσαν καὶ καλοῦσαν τὸν κόσμο νὰ σπεύσει γιὰ βοήθεια στὸ σπίτι ποὺ καιγόταν στὴν Καβάλα. Κι ὁ Τηλεμαχος μὲ τὸ παιδικὸ ἀκόμη κορμάκι, φορώντας μόνο τὶς παντόφλες του, ὅρμησε μέσα στὶς φλόγες.

. Ὁ 15χρονος κάηκε μπροστὰ στὰ μάτια τῶν γονιῶν του στὴν προσπάθειά του νὰ σώσει τὰ ἀδερφάκια του ἀπὸ τὴν φωτιά. Κανεὶς δὲν πρόλαβε νὰ τὸν συγκρατήσει, μόνο ἕνα ξύλινο δοκάρι ποὺ ἔπεσε ἀπὸ τὴν ὀροφὴ τῆς παλιᾶς διώροφης κατοικίας τοῦ ἔκοψε τὴ φόρα καὶ τὸ νῆμα τῆς ζωῆς.

. Ποιός ἦταν ὅμως ὁ 15χρονος ἥρωας ποὺ ἀψήφησε τὸν κίνδυνο καὶ ρίχτηκε στὴ μάχη μὲ τὶς φλόγες γιὰ νὰ σώσει τὰ δύο μικρότερα ἀδέρφια του;

Καμάρι γιὰ τὸ σχολεῖο

Η ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΑ

 Hellenic Quest λέγεται ένα πρόγραμμα ηλεκτρονικής εκμάθησης της Ελληνικής που το CNN άρχισε να διανέμει παγκοσμίως και προορίζεται σε πρώτο στάδιο για τους αγγλόφωνους και ισπανόφωνους. 

---

 Hellenic Quest λέγεται ένα πρόγραμμα ηλεκτρονικής εκμάθησης της Ελληνικής που το CNN άρχισε να διανέμει παγκοσμίως και προορίζεται σε πρώτο στάδιο για τους αγγλόφωνους και ισπανόφωνους. 
Η μέθοδος διδασκαλίας συνίσταται στην προβολή πληροφοριών στην οθόνη του
Η/Υ με ταυτόχρονη μετάδοση ήχου και κινούμενης εικόνας..
 
Το πρόγραμμα παράγεται από τη μεγάλη εταιρία Η/Υ Apple, o Πρόεδρος της
οποίας Τζον Σκάλι είπε σχετικά: Αποφασίσαμε να προωθήσουμε το πρόγραμμα
εκμάθησης της Ελληνικής, επειδή η κοινωνία μας χρειάζεται ένα εργαλείο που
θα της επιτρέψει ν' αναπτύξει τη δημιουργικότητά της, να εισαγάγει
καινούριες ιδέες και θα της προσφέρει γνώσεις περισσότερες απ' όσες ο
άνθρωπος μπορούσε ως τώρα να ανακαλύψει.
 
Με άλλα λόγια, πρόκειται για μιαν εκδήλωση της τάσης για επιστροφή του
παγκόσμιου πολιτισμού στο πνεύμα και τη γλώσσα των Ελλήνων.
 
Άλλη συναφής εκδήλωση: Οι Άγγλοι επιχειρηματίες προτρέπουν τα ανώτερα
στελέχη να μάθουν Αρχαία Ελληνικά επειδή αυτά περιέχουν μια ξεχωριστή
σημασία για τους τομείς οργανώσεως και διαχειρίσεως επιχειρήσεων.
 
Σε αυτό το συμπέρασμα ήδη οδηγήθηκαν μετά από διαπιστώσεις Βρετανών ειδικών
ότι η Ελληνική γλώσσα ενισχύει τη λογική και τονώνει τις ηγετικές
ικανότητες.
 
Γι' αυτό έχει μεγάλη αξία, όχι μόνο στην πληροφορική και στην υψηλή
τεχνολογία, αλλά και στον τομέα οργάνωσης και διοίκησης!
 
Αυτές οι ιδιότητες της Ελληνικής ώθησαν το Πανεπιστήμιο Ιρμάιν της
Καλιφόρνια να αναλάβει την αποθησαύριση του πλούτου της. Επικεφαλής του
προγράμματος τοποθετήθηκαν η γλωσσολόγος -Ελληνίστρια- Μακ Ντόναλι και οι
καθηγητές της ηλεκτρονικής Μπρούνερ και Πάκαρι.
 
Στον Η/Υ Ίμυκο αποθησαυρίστηκαν 6 εκατομμύρια λεκτικοί τύποι της γλώσσας
μας όταν η Αγγλική έχει συνολικά 490.000 λέξεις και 300.000 τεχνικούς
όρους, δηλαδή σαν γλώσσα είναι μόλις το 1/100 της δικής μας...

Μνήμη (αγίου) Χριστοφόρου του Παπουλάκου (18 Ιανουαρίου 1861)

Μνήμη (αγίου) Χριστοφόρου του Παπουλάκου
(18 Ιανουαρίου 1861)

Ήταν ένας απλός άνθρωπος, ερωτευμένος με το Χριστό, που παράτησε τα πάντα και ασκήτεψε.

Αυτή και όλες οι εικόνες του Παπουλάκου που δημοσιεύονται εδώ (εκτός από μία), είναι από αυτό το άρθρο, όπου αναφέρεται και πού βρίσκεται καθεμιά (δείτε τις λεζάντες)

Κάποια στιγμή άρχισε να γυρίζει τα χωριά και να μιλάει για το Χριστό και την αγάπη στους ανθρώπους, που είχαν μεσάνυχτα για την ίδια τη δική τους πνευματική κληρονομιά - για τη δική τους πνευματική κληρονομιά τους μιλούσε, μια κληρονομιά που οδήγησε και οδηγεί χιλιάδες ανθρώπους από πολλά έθνη στην αγιότητα. Τα λόγια του στάζανε μέλι (κατά τη διάρκεια ομιλιών του, ληστές έφεραν πίσω τα κλεμμένα, ορκισμένοι εχθροί έδωσαν τα χέρια κ.τ.λ.) και ο λαός τον σεβάστηκε και τον αγάπησε.

Ο ΛΑΟΣ ΤΗΣ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΦΡΟΥΡΟΥΝ ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ, ΑΝΤΙΔΡΟΥΝ ΣΘΕΝΑΡΑ ΣΤΗΝ ΕΜΠΑΘΗ ΚΑΙ ΔΙΑΛΥΤΙΚΗ ΑΡΠΑΚΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΔΕΣΠΟΤΟΥ κ. ΙΕΡΟΘΕΟΥ ΒΛΑΧΟΥ

Βίντεο  από εκδήλωση της Μονής 

  Ο   ΛΑΟΣ ΤΗΣ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ  ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ   ΚΑΙ ΦΡΟΥΡΟΥΝ ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ   ΤΗΣ   ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ,

  ΑΝΤΙΔΡΟΥΝ ΣΘΕΝΑΡΑ  ΣΤΗΝ  ΕΜΠΑΘΗ  ΚΑΙ ΔΙΑΛΥΤΙΚΗ ΑΡΠΑΚΤΙΚΟΤΗΤΑ  ΤΟΥ ΔΕΣΠΟΤΟΥ  κ. ΙΕΡΟΘΕΟΥ ΒΛΑΧΟΥ

Η φιλία με Οικουμενιστές διασπά την ενότητα

Ἑρμηνεία τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου στὸ παρακάτω τμῆμα

τοῦ σημερινοῦ Ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος:

Ἓν σῶμα καὶ ἓν πνεῦμα, καθὼς καὶ ἐκλήθητε

ἐν μιᾷ ἐλπίδι τῆς κλήσεως ὑμῶν· εἷς Κύριος,

μία πίστις, ἓν βάπτισμα· εἷς Θεὸς Πατὴρ

πάντων, ὁ ἐπὶ πάντων, καὶ διὰ πάντων, καὶ

ἐν πᾶσιν. Ἑνὶ δὲ ἑκάστῳ ἡμῶν ἐδόθη ἡ χάρις

κατὰ τὸ μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ.

(Χρυσοστόμου Ἰω., Ὑπόμνημα εἰς τὴν πρὸς Ἐφεσίους, Λόγος ΙΑ΄,

Πατερικαὶ Ἐκδόσεις ”Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς”, τόμ. 20, σελ. 686, ἑξ.).

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΣΧΟΛΙΑ

^{___________________________}

«Εἴ τις αἱρετικῶν φίλος εἴη, οὐχ ἓν πνεῦμα»

Ἑρμηνεύοντας ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τοὺς στίχους τοῦ σημερινοῦ ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος τῆς Πρὸς Ἐφεσίους Ἐπιστολῆς τοῦ ἀπ. Παύλου, στρέφει τὸ λόγο πρὸς τὸ τρίπτυχο ἀλήθεια, ἀγάπη, ἑνότητα ποὺ πρέπει νὰ ὑπάρχει μεταξὺ τῶν Χριστιανῶν καὶ γράφει:

«Ἀγάπην ζητεῖ ἀπὸ ἐμᾶς ὁ Παῦλος, ὄχι οἱανδήποτε, ἀλλ’ αὐτὴν ἡ ὁποία μᾶς συνενώνει μεταξύ μας ἀδιασπάστως, καὶ μᾶς συνενώνει κατὰ τέτοιον τρόπον καὶ τόσον τέλεια, ὡσὰν νὰ εἴμεθα μέλη πρὸς μέλη. Αὐτὴ λοιπὸν εἶναι ἐκείνη ἡ ὁποία κατορθώνει τὰ μεγάλα καλά. Διὰ τοῦτο λέγει, “ἕνα σῶμα”, διὰ νὰ δείξῃ καὶ τὴν συμπάθειαν καὶ τὸ νὰ μὴ ἐπιδιώκομεν ν’ ἁρπάσωμεν τὰ ἀγαθὰ τῶν ἄλλων καὶ τὸ νὰ χαιρώμεθα μαζὶ μὲ αὐτούς, καὶ ὅλα γενικῶς νὰ εἶναι κοινά. Καὶ καλῶς εἶπε, “ἕνα πνεῦμα” διὰ νὰ δείξῃ ὅτι εἰς τὸ ἕνα σῶμα, ἕνα πνεῦμα θὰ ὑπάρχῃ, ἢ ὅτι εἶναι μὲν δυνατὸν νὰ ὑπάρχῃ ἕνα σῶμα, ὄχι ὅμως ἕνα πνεῦμα...»

Καὶ πότε εἶναι δυνατὸν νὰ ἀνήκει κανεὶς στὸ ἴδιο σῶμα, ἀλλὰ νὰ μὴ ἔχει τὸ ἴδιο πνεῦμα; Αὐτὸ εἶναι δυνατὸν νὰ συμβεῖ, λέγει ὁ ἱ. Χρυσόστομος, καὶ στὴν περίπτωση ποὺ «κάποιος γίνῃ  φίλος  αἱρετικῶν». Μὲ αὐτὴ τὴν διαπίστωση ὁ ἱ. Χρυσόστομος, θίγει τὸ κρισιμότατο πρόβλημα τῆς ἐποχῆς μας, τὴν ὅποια σχέση καὶ ἐπαφή μας μὲ τὴν αἵρεση, ἡ ὁποία κομματιάζει τὸ σῶμα τῶν πιστῶν. Ἐπισημαίνει δηλαδή, αὐτὸ ποὺ κατὰ κόρον συμβαίνει σήμερα στὸν Ὀρθόδοξο χῶρο: τὴν ἄμεση ἢ ἔμμεση –ἀλλὰ συνειδητὴ– φιλία τῶν ὀρθοδόξων μὲ τοὺς Οἰκουμενιστές, ποὺ διαδίδουν στὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας τὴν ἐσχάτη αἵρεση τῆς ἱστορίας, τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Καὶ οἱ φίλοι τῶν Οἰκουμενιστῶν, ἐνῶ ἀνήκουν στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τυπικά, ὅμως δὲν ἀποτελοῦν μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους «ἓν σῶμα», ἀφοῦ διαφοροποιοῦνται ὡς πρὸς τὴν ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση τῶν αἱρετικῶν ἀπὸ τοὺς Πατέρες καὶ ἔτσι ἀποδέχονται στὴν πράξη τὴν δράση τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν.

Δηλαδή, ἀπὸ τὴ μιὰ μεριὰ σθεναρῶς ἀντικρούουν τὶς κακόδοξες θέσεις τῶν “ὀρθοδόξων” Οἰκουμενιστῶν (αὐτὸ τὸ κάνουν οἱ λίγοι), ἐνῶ οἱ πολλοὶ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὸν Οἰκουμενισμό· ἀμφότεροι δέ, ἀπὸ τὴν ἄλλη, μνημονεύουν τοὺς ἡγέτες τῶν Οἰκουμενιστῶν (π.χ. τοὺς Πατριάρχες Κων/πόλεως Βαρθολομαῖο, Ἀλεξανδρείας Θεόδωρο, Σερβίας Εἰρηναῖο κ.λπ), ἢ τοὺς ὑποδέχονται μετὰ βαΐων καὶ κλάδων στὶς διάφορες ἀνὰ τὴν Ἑλλάδα ἐπισκέψεις τους, ἢ συλλειτουργοῦν μαζί τους, καὶ ἀρνοῦνται νὰ καταγγείλουν ὀνομαστικὰ τὶς κακόδοξες πράξεις καὶ λόγους τους.

Ἂς ἐπανέλθουμε στὴν ἑρμηνεία ἀπὸ τὸν Ἅγιο τοῦ ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος:

«Ὕστερον, ”Καθὼς καὶ μία εἶναι ”, λέγει, ”ἡ ἐλπὶς τῆς κλήσεώς σας”. Ὁ Θεός, λέγει, εἰς τὰ ἴδια σᾶς ἐκάλεσε· τίποτα περισσότερον δὲν ἐμοίρασεν εἰς τὸν ἕνα ἀπὸ τὸν ἄλλον· εἰς ὅλους ἐχάρισεν ἀθανάσίαν, εἰς ὅλους ζωὴν αἰώνιον, εἰς ὅλους δόξαν ἀθάνατον, εἰς ὅλους ἀδελφότητα, εἰς ὅλους κληρονομίαν· κοινὴ κεφαλὴ ἔγινεν εἰς ὅλους· ὅλους συνανέστησε καὶ ἐκάθισε μαζί του.

Σεῖς λοιπὸν οἱ ὁποῖοι εἰς τὰ πνευματικὰ ἔχετε τόσην ἰσοτιμίαν, ἀπὸ ποῦ ὁρμώμενοι μεγαλοφρονεῖτε; ἀπὸ τὸ ὅτι ὁ τάδε εἶναι πλούσιος καὶ ὁ τάδε ἰσχυρός; Καὶ πῶς δὲν θὰ ἦτο αὐτὸ ἀξιογέλαστον; Διότι εἰπέ μου· ἐὰν κάποτε ὁ βασιλεύς, ἀφοῦ ἐλάμβανε δέκα ἀνθρώπους καὶ ἐνέδυε ὅλους μὲ πορφύραν καὶ τοὺς ἐκάθιζεν εἰς τὸν βασιλικὸν θρόνον καὶ ἔδιδε εἰς ὅλους τὴν αὐτὴν τιμήν, ἆρά γε θὰ εἶχε τὴν τόλμην κάποιος ἐξ αὐτῶν νὰ κατηγορήσῃ τὸν ἄλλον ὅτι εἶναι πλουσιώτερος ἢ λαμπρότερος; Καθόλου. Καὶ ἀκόμη δὲν τὰ εἶπα ὅλα· διότι δὲν εἶναι τόση ἡ διαφορὰ εὶς τοὺς οὐρανούς, ὅσον κάτω εἰς τὴν γῆν» [Μὲ τὴν τελευταία πρόταση ἑρμηνεύεται ἡ φράση:  «οὐ γὰρ τοσοῦτον τὸ μέσον ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ὅσον καὶ κάτω διεστήκαμεν». Εἰς τὸ T.L.G. ὅμως, παραδίδεται ἡ ἑξῆς γραφὴ (ὁπότε ἀλλάζει καὶ τὸ νόημα): «Ἐν οὖν τοῖς οὐρανοῖς ἴσοι, καὶ κάτω διεστήκαμεν;»].

»”Ἕνας Κύριος, μία πίστις, ἕνα βάπτισμα... Ἕνας Θεὸς καὶ Πατὴρ ὅλων..., ἀλλ’ εἰς τὸν καθένα ἀπὸ ἐμᾶς ἐδόθη ἡ χάρις”. Τί λοιπόν; θὰ εἴπῃ κάποιος· ἀπὸ ποῦ εἶναι τότε διάφορα τὰ χαρίσματα; ...Καὶ πρόσεχε τί λέγει. Δὲν εἶπε, “Συμφώνως πρὸς τὴν πίστιν τοῦ καθενός”, διὰ νὰ μὴ ὁδηγήσῃ εἰς μικροψυχίαν ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι δὲν ἠξιώθησαν τὰ μεγάλα χαρίσματα. Ἀλλὰ τί λέγει; ”Συμφώνως πρὸς τὸ μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ”.  Τὰ κυριώτερα ἀπὸ ὅλα, λέγει, εἶναι κοινὰ εἰς ὅλους, δηλαδὴ τὸ βάπτισμα, ἡ διὰ τῆς πίστεως σωτηρία, τὸ νὰ ἔχωμεν τὸν Θεὸν Πατέρα, τὸ νὰ μετέχωμεν ὅλοι εἰς τὸ αὐτὸ Πνεῦμα. Ἐὰν πάλι ὁ τάδε ἔχει κάποιο χάρισμα περισσότερον, μὴ στενοχωρῆσαι, διότι καὶ ὁ κόπος εἶναι εἰς αὐτὸν περισσότερος...

»Διὰ τοῦτο ἐδῶ ἀπὸ τὴν ἰδίαν αἰτίαν παρηγορεῖ τὸν ἀκροατήν. “Πρὸς τὸν σκοπὸν νὰ καταρτίσουν τοὺς ἁγίους”, λέγει, “διὰ τὸ ἔργον τῆς διακονίας, διὰ τὴν οἰκοδομὴν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ”. Διὰ τοῦτο καὶ ὁ ἴδιος ὁ Παῦλος ἔλεγεν ἀλλοῦ· ”Ἀλλοίμονόν μου, ἐὰν δὲν κηρύττω τὸ Εὐαγγέλιον”. Δηλαδή, ἔλαβε τὸ χάρισμα ἀποστολῆς. Ἀλλὰ διὰ τοῦτο ἀκριβῶς, διὰ τὸ ὅτι ἔλαβε, ἀλλοίμονον· ἐνῷ ἐσὺ ἔχεις ἀπαλλαγῆ ἀπὸ τὸν κίνδυνον.

»”Συμφώνως πρὸς τὸ μέτρον”. Τί σημαίνει ”συμφώνως πρὸς τὸ μέτρον”; Δηλαδὴ ὄχι συμφώνως πρὸς τὴν ἰδικήν μας ἀξίαν· διότι δὲν θὰ ἐλάμβανε κανεὶς ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἔλαβεν, ἀλλ’ ὅλοι ἀπὸ τὴν δωρεάν του ἐλάβομεν. Καὶ διατί ὁ μὲν ἔλαβεν περισσότερον, ὁ δὲ ὀλιγώτερον; Δὲν ἔχει καμμίαν σημασίαν αὐτό, λέγει, ἀλλ’ εἶναι ἀδιάφορον πρᾶγμα· διότι εἰς τὴν οἰκοδομὴν ὁ καθένας συντελεῖ. Καὶ μὲ αὐτὸ δεικνύει ὅτι δὲν ἔλαβεν ἀπὸ τὴν ἰδικὴν του ἀξίαν ὁ μὲν περισσότερον, ὁ δὲ ὀλιγώτερον, ἀλλὰ δι’ ἄλλους λόγους, ὅπως ἀκριβῶς ἔκρινεν ὁ Θεός...

ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΑΝΤΑΖΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΥΚΟΦΑΝΤΗ ΚΩΣΤΑ ΝΟΥΣΗ ΕΙΣ ΛΑΡΙΣΑ

A N A Ρ M O Δ I O T H T A

του Θεολογου κ. Νικολαου Πανταζη 

απο τη Μελβουρνη της Αυστραλιας

Αγαπητέ Κωστα Νουση


Σε αγαπώ σαν άνθρωπο, μισώ όμως τις αιρετικές σου αντιλήψεις και τη διπλωματική σου διαβολή να μετατρέπεις κατά το δολιοτόκο σου δοκούν, την αδικία σε "θεολογούμενο" και διφορούμενο. 
Η θεολογική σου σύγχυση αποκαλύπτει άλλες παραμέτρους στις οποίες δεν θα τολμήσω να επεισέλθω, αυτό είναι ευθύνη του πνευματικού σου. Όσο γράφεις εναντίον του κ. Νικολάου Σωτηροπούλου,ξεσκεπάζεται η αυτοδοξάζουσα έπαρσή σου και εκτίθεσαι ανεπανόρθωτα. 
Δεν εκφράζεις ταπεινή συναίσθηση της αμαρτωλότητος αλλ' ύπουλη ταπεινολογία η οποία πάλι επεξεργάζεται και εξυπηρετεί την ενδόμυχη τάση σου για αυτοεξύμνηση. 



Η τρομερή σου υπεροψία ξεπερνά τα όρια του παραλόγου και εγγίζει τη σφαίρα της δαιμονοπληξίας. 
Δεν είχα την αφέλεια να εθελοτυφλώ με το να σου ζητώ να γράψεις επιστολή προς τον Πατριάρχη, παρ' ότι η παράκληση έγινε "εν Χριστώ". 
Άχρηστη η επίκληση για σένα. 
Προγνώριζα χωρίς τη κατοχή ιδιαιτέρου χαρίσματος, πως ο πληγωμένος σου εγωισμός δεν θα σου επέτρεπε κάτι τέτοιο. 



Η επιπόλαιη και βεβιασμένη σου δικαιολογία συμμαρτυρεί αδιάψευστα το μέγεθος της πλάνης σου. "Δεν είναι αυτό αρμοδιότητα δική μου", αποφαίνεσαι πονηρότατα. 
Και είναι αρμοδιότητά σου, να επικυρώνεις ως έγκυρο έναν ευθύς εξ’ αρχής άκυρο, γελοίο, κωμικο-τραγικό ψευτο-αφορισμό που οι ίδιοι οι έγκριτοι Κανονολόγοι απορρίπτουν ως αυθύπαρκτα άκυρο; 
Και είναι στην αρμοδιότητά σου να ανακρίνεις, να λοιδορείς ως "δειλό λαγωό" και να κατακρίνεις εμπαθέστατα πρεσβύτερό σου Θεολόγο, εντιμότατο και πολυγραφότατο με παγκόσμια ιεραποστολική αναγνώριση και Διεθνή Αντιαιρετική δράση; 



Αλήθεια, εσύ πόσους αιρετικούς και πλανεμένους επέστρεψες με τις "αρθρογραφικές σου παρεμβάσεις", στη μία ποίμνη του Χριστού; 
Είναι αρμοδιότητα δική σου, αυτόκλητος και αυτοσύστατος να εκπροσωπείς πρεσβυγενή πατριαρχεία, να ελέγχεις και να διορθώνεις ως υψίστη αυθεντία Αγιασμένους και πεφωτισμένους Γέροντες Αρχιμανδρίτες, να ορθώνεις ιεροεξεταστικό ανάστημα σε διάφορες Μητροπόλεις, να επιτελείς λεπτομερή, νομοκανονικό έλεγχο σε δικαιοδοσίες και αρμοδιότητες Μητροπολιτών, να διεισδύεις σε θεολογικές θέσεις και σχέσεις Αρχιεπισκόπων, να καταδύεις σε ωκεάνια βάθη με μάσκες έπαρσης και υπερβολικά γεμάτες μποτίλιες εγωισμού, να εξαπολύεις βέλη καταδικασμού και ξίφη κατακρίσεως, και να αναδύεις τελικά σα διαδυκτιακός ψυχοσώστης και ψυχαναλυτής από παράλογες, παράτολμες αναρμοδιότητές σου; 



Τα υπεροπτικά σου "πάψε, πάψε..." που στην απάδουσα προστακτική αραδιάζεις, παραπέμπουν αλλού, σε χώρο που ταιριάζει τέλεια με τη δική σου φαυλότητα και φαρισαϊκότητα. 
Ναι, οι Γέροντες όπως λες, ήταν ευγενικοί με όλους, χωρίς ποτέ και πουθενά να αποδεχτούν την έστω και "ακούσια" βλάσφημη θεολογία του Αυστραλίας Στυλιανού, ενώ του κ. Νικολάου Σωτηροπούλου εκτίμησαν και θαύμασαν την θεολογία, τις ερμηνευτικές ικανότητες και τις αντιαιρετικές δεινότητες, το ήθος, την οξυδέρκεια και μεγαλοσύνη αυτού του ιερωτάτου Ανδρός.