
1. «Θα γίνη κάποτε λιμός», είπε o
προφήτης θρηνώντας την Ιερουσαλήμ, «όχι πείνα άρτου και ύδατος, αλλά
πείνα για τον λόγο τού Κυρίου». Είναι δε ο λιμός στέρησις και συγχρόνως
όρεξις της αναγκαίας τροφής. Υπάρχει όμως και κάτι χειρότερο και
αθλιώτερο από αυτήν την πείνα· όταν δηλαδή κάποιος, ενώ στερείται τ’
αναγκαία για την σωτηρία, δεν έχει συναίσθησι της συμφοράς, επειδή δεν
έχει όρεξι για τη σωτηρία. Όποιος
πεινά και δεν διαθέτει τ’ αναγκαία, τριγυρίζει αναζητώντας ένα κομμάτι
ψωμιού οπουδήποτε· κι’ αν εύρει μουχλιασμένο ζυμάρι, ή του προσφέρει
κάποιος άρτο από κεχρί ή από πίτουρα ή κάτι άλλο από τα ευτελέστατα είδη
τροφής, χαίρεται τόσο πολύ, όσο επονούσε προηγουμένως που δεν εύρισκε.
Όποιος επίσης έχει πνευματική πείνα, δηλαδή στέρηση και συγχρόνως όρεξη
για πνευματικές τροφές, τριγυρίζει αναζητώντας αυτόν που έχει από τον
Θεό το χάρισμα της διδασκαλίας· κι’ αν εύρει, τρέφεται ευφρόσυνα με τον
άρτο της ζωής της ψυχής, δηλαδή με τον σωτήριο λόγο, που όποιος τον
αναζητεί έως το τέλος δεν πρόκειται να μη τον εύρει· «διότι όποιος αιτεί
λαμβάνει και όποιος αναζητεί ευρίσκει, και στον κρούοντα θ’ ανοιγεί η
θύρα», είπε ο Χριστός.















