«Ποιο κοινό συνδέει τους δύο δεσποτάδες
(Ναυπάκτου Ιερόθεο Βλάχο και τον μοιχεπιβάτη Ιγνάτιο Λάππα Λαρίσης) που συχνά συναντιούνται και αλληλολιβανίζονται ενώ
ουσιαστικά τους χωρίζει μεγάλο χάσμα;».
ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ :ΑΓΩΝΑΣ Εφημερίδα
Αγωνιζομένων
Χριστιανών
Λαρίσης Ιούλιος Αύγουστος α.φ.218-219
Πριν
δύο μήνες (φ. 214-5) είχαμε γράψει: «Ποιο κοινό συνδέει τους δύο δεσποτάδες
(Ναυπάκτου και Λαρίσης) που συχνά συναντιούνται και αλληλολιβανίζονται ενώ
ουσιαστικά τους χωρίζει μεγάλο χάσμα;».
Και
αφού αναφερθήκαμε στα καλά και άσχημα του καθενός καταλήξαμε στο συμπέρασμα
ότι, για να πετύχουν τα καπρίτσια τους χρησιμοποιούν την ίδια συνταγή (αναλγησία,
πυγμή, φιλαργυρία, ψέμα).
Ο
Ναυπάκτου Ιερόθεος, προκειμένου να βάλει στο χέρι επιδοτήσεις που ελάμβανε το
μοναστήρι «Μεταμόρφωσης του Σωτήρος» - αρνούμενου να του τις παραχωρήσει -
μετήλθε το ψέμα και τη συκοφαντία πετυχαίνοντας, μέσω της Συνόδου, την «ακοινωνησία»
τους (Τί μας θυμίζει;) και έτσι με ευκολία χάλασε το μοναστήρι 25 μοναχών,
πράγμα που δεν έκαναν οι Τούρκοι στην σκλαβιά και οι Βαυαροί αργότερα.
Ο
Λαρίσης Ιγνάτιος, προκειμένου να απαλλαγεί από τους Αγωνιζόμενους και να μπορεί
να αλωνίζει ελεύθερα, εφάρμοσε την ίδια τακτική (ψέμα και δυσφήμιση). Έτσι
οδήγησε χριστιανούς στα δικαστήρια, δίχασε οικογένειες, χώρισε φίλους και
σκανδάλισε συνειδήσεις διεκδικώντας μεγάλα χρηματικά ποσά προς αποκατάσταση της
τρωθείσης «ηθικής του βλάβης».
«Τα ψέμματα των δεσποτάδων δεν
έχουν τελειωμό».
Τον
Ναυπάκτου - τον λόγιο, πολυγραφότατο και χαρισματούχο ιεράρχη - βρέθηκε έντιμος
δικαστής να τον παραπέμψει μαζί με όλο το μητροπολιτικό Συμβούλιο στο νόμο για
πληθώρα παραβάσεων, που τελειωμό δεν έχουν, γιατί εκκρεμούν και άλλες παρόμοιες
υποθέσεις.
Αυτά
έπαθαν οι 15 παπάδες - μαζί και ο αδελφός του δεσπότη στη μητρόπολη
Αιτωλοακαρνανίας -, που καταδικάστηκαν πρωτόδικα από 5 μήνες φυλακή γιατί
ψευδόμενοι συκοφάντησαν συνάδελφό τους ιερέα για να κάνουν το χατίρι του
δεσπότη, γιατί ο παπάς και οι ενορίτες δεν υπέκυψαν στις παράλογες απαιτήσεις
του δεσπότη Αιτωλοακαρνανίας Κοσμά. Έτσι το δικαστήριο «μετέτρεψε την
συκοφαντική δυσφήμιση κατά συναυτουργία, σε απλή δυσφήμιση κατά συναυτουργία…
διότι διέδωσαν και ισχυρίστηκαν ενώπιον τρίτων για κάποιον άλλον ψευδή
γεγονότα…».
Το
ίδιο έπαθε και άλλος φίλος του δεσπότη Λάρισας, ο παράνομος και αντικανονικός
Μπεζενίτης, που με ψεύδη προσπάθησε να πάρει την μητρόπολη Αττικής και
Μεγαρίδος από τον κανονικό Νικόδημο.
«Πήγε
για μαλλί και βγήκε κουρεμένος» ο ταλαίπωρος, γιατί το δικαστήριο κατάλαβε τα
ψέματα που επικαλούνταν και τον καταδίκασε.
Μήπως
κι εδώ δεν είχαμε το ίδιο φαινόμενο; Ψευδομάρτυρες, που για να ικανοποιήσουν
τον αφέντη δεσπότη, παραπέμφθηκαν να δικαστούν, αλλά με βουλεύματα έγιναν
«αθώοι» και οι αθώοι πήγαν κατηγορούμενοι;
«Θαρσείτε…
οι ημέρες εγγύς». Γρήγορα θα ακουστεί το τρομερό «παραπέμπεται» και ο κρότος τότε
θα είναι τόσο μεγάλος, που θα χρειαστούν ωτασπίδες.
