Τοῦ κ. Χρήστου Κων. Λιβανοῦ «Καὶ δώσω τοῖς δυσὶ μάρτυσί μου καὶ
προφητεύσουσιν ἡμέρας χιλίας...
ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ – ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
Τοῦ κ. Χρήστου Κων. Λιβανοῦ
«Καὶ δώσω τοῖς δυσὶ μάρτυσί μου καὶ προφητεύσουσιν ἡμέρας χιλίας διακοσίας ἑξήκοντα περιβεβλημένοι σάκκους» (Ἀποκ. 11, 3). Θὰ δώσω, λέγει ὁ Χριστὸς στὴν ῾Ιερὰ ᾿Αποκάλυψι τοῦ ᾿Ιωάννου, δύναμι στοὺς δύο μάρτυρές μου (κήρυκές μου), γιὰ νὰ προφητεύσουν (κηρύξουν) χίλιες διακόσιες ἡμέρες φορώντας σάκκους (πένθιμα ἐνδύματα). Πρόκειται βεβαίως γιὰ τοὺς δύο προφῆτες (κήρυκες), οἱ ὁποῖοι θὰ προφητεύσουν (θὰ κηρύξουν) στὸν κόσμο μὲ ἀπαράμιλλη παρρησία καὶ δύναμι θεόσδοτη κατὰ τὸν καιρὸ τοῦ ᾿Αντιχρίστου, καὶ οἱ ὁποῖοι, σύμφωνα μὲ τὴν ἐπικρατέστερη γνώμη τῶν Πατέρων, θὰ εἶναι οἱ Προφῆτες ᾿Ηλίας καὶ ᾿Ενώχ.
᾿Εκτὸς ὅμως ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἀντιχρίστου, ἡ ὁποία, ὅπως δείχνουν τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν, φαίνεται νὰ πλησιάζῃ μὲ καλπάζουσα ταχύτητα, καὶ ἄλλοτε ὁ Χριστὸς ἔδωσε καὶ δίνει δύναμι στοὺς κήρυκές του νὰ κηρύττουν στὸ λαό του κήρυγμα προφητικό, κήρυγμα πεπαρρησιασμένο, κήρυγμα ἐλεγκτικό, κήρυγμα ποὺ καλεῖ τοὺς ἀνθρώπους σὲ μετάνοια καὶ ἐπιστροφὴ στὸ Θεό.
Γιὰ δύο τέτοιους κήρυκες θὰ κάνωμε λόγο στὸ παρὸν ἄρθρο μας, ποὺ ἔζησαν στὴν ἐποχή μας καὶ κράτησαν ὡς καλὸς ἀξιωματικὸς ὁ πρῶτος καὶ ὡς καλὸς στρατιώτης ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ ὁ δεύτερος τὴ σημαία τῆς ᾿Ορθοδοξίας ὑψηλά, σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ πολλοὶ ἐπιτελάρχες καὶ ἀξιωματικοί της τὴν ὑποστέλλουν καὶ τὴν προδίδουν. ᾿Αφορμὴ γι᾿ αὐτὸ τὸ ἄρθρο ἐλάβαμε ἀπὸ τὴν συμπλήρωσι τὴν 28η Αὐγούστου 2015 πέντε ἐτῶν ἀπὸ τὴν κοίμησι τοῦ ἀγωνιστικωτέρου ἐπισκόπου τῆς ἐποχῆς μας, τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου πρ. Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτου καὶ ἑνὸς ἔτους ἀπὸ τὴν κοίμησι τοῦ γνησιωτέρου πνευματικοῦ του τέκνου, τοῦ ἀειμνήστου θεολόγου καὶ ἀγωνιστοῦ καὶ ὁμολογητοῦ τῆς ᾿Ορθοδοξίας Νικολάου Σωτηροπούλου. Τριακόσες ἑξῆντα πέντε ἡμέρες ἔχει τὸ ἔτος. Καὶ ὅμως ὁ Θεὸς ἐπέλεξε τὴν ἡμέρα αὐτὴ γιὰ νὰ καλέσῃ, μὲ διαφορὰ τεσσάρων ἐτῶν, καὶ τοὺς δύο αὐτοὺς πιστοὺς καὶ ἀφωσιωμένους δούλους του κοντά του καὶ νὰ τοὺς ἀναπαύσῃ ἀπὸ τοὺς κόπους, τὶς ἀσθένειες, τὶς θλίψεις, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοὺς διωγμούς, ποὺ ὑπέστησαν γιὰ τὸ ὄνομά του καὶ γιὰ τὴν ᾿Ορθόδοξη μαρτυρία τους ἐν μέσῳ μιᾶς γενεᾶς ἄπιστης καὶ διεστραμμένης, ἡ ὁποία, ὅπως ἔλεγε ὁ Ν. Σ., πυρετωδῶς προετοιμάζει τὸ ἔδαφος γιὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ ᾿Αντιχρίστου.
Τυχαῖαι συμπτώσεις ἢ θεοσημεῖαι;
Νὰ ἦταν ἆραγε σύμπτωσι ἡ κοίμησι τῶν δύο μεγάλων αὐτῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν τὴν ἰδία ἡμέρα; Νὰ ἦταν σύμπτωσι καὶ τὸ ὅτι αὐτὴ τὴν ἡμέρα τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ ᾿Ορθοδόξου Χριστιανικοῦ κόσμου ἑορτάζει τὴν Κοίμησι τῆς Θεοτόκου, ἀλλὰ καὶ τὸ γεγονός, ὅτι τὴν αὐτὴ ἡμέρα τὸ 430 μ.Χ. εἶχε κοιμηθῆ καὶ ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος, ἐπίσκοπος ῾Ιππῶνος, τοῦ ὁποίου τὸ ὄνομα ἔφερε ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης, τὸ δὲ 1959 τὴν αὐτὴ ἡμέρα εἶχε κοιμηθῆ καὶ ὁ συντοπίτης του ἐκ Λευκῶν τῆς Πάρου καταγόμενος μακαριστὸς Γέροντας ᾿Ιωσὴφ ὁ ῾Ησυχαστής; Νὰ ἦταν τέλος σύμπτωσι τὸ ὅτι τὴν 29η Αὐγούστου, κατὰ τὴν ὁποία ἡ ᾿Εκκλησία μας πενθεῖ μὲ αὐστηρὴ νηστεία γιὰ τὴν ἀποτομὴ τῆς κεφαλῆς τοῦ Βαπτιστοῦ ᾿Ιωάννου καὶ ἀκούομε στοὺς ναούς, ὅτι οἱ μαθηταί του «ἦραν τὸ πτῶμα αὐτοῦ καὶ ἔθηκαν ἐν μνημείῳ» (Μάρκ. 6, 29), τὴν ἰδία ἡμέρα συγγενεῖς, ἀδελφοὶ ἐν Χριστῷ καὶ συνεργάτες νὰ ἐνταφιάζουν τὸ σῶμα ἑνὸς συγχρόνου μιμητοῦ τοῦ Προδρόμου, ὁ ὁποῖος ἤλεγξε μὲ Προδρομικὴ παρρησία αἱρέσεις, ἁμαρτίες καὶ φαυλότητες; ῎Ηλεγξε ὁ ᾿Ιωάννης τὸν Ἡρώδη καὶ ἀποκεφαλίστηκε· ἤλεγξε καὶ ὁ Νικόλαος Σωτηρόπουλος πλάνες καὶ αἱρέσεις οἰκουμενιστῶν ἀρχιερέων καὶ ἀφωρίστηκε!
Σὲ ἀντίθεσι πρὸς τὸν κόσμο, ποὺ πιστεύει στὴν τύχη, ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί, ποὺ πιστεύουμε στὴν πρόνοια καὶ πανσοφία τοῦ Θεοῦ, φρονοῦμε, ὅτι οἱ συμπτώσεις αὐτὲς δὲν ἦταν τυχαῖες, ἀλλὰ ἀποτελοῦν σημεῖα οὐράνια, διὰ τῶν ὁποίων ὁ Θεὸς θέλησε νὰ ἐκφράσῃ τὴν εὐαρέσκειά του πρὸς τοὺς δύο δούλους του, οἱ ὁποῖοι μὲ τὸν ζῆλο, τὴν ἀφοσίωσί τους καὶ τοὺς ἀγῶνες τους εὐαρέστησαν στὸν Κύριό τους ὅσον ὀλίγοι ἄνθρωποι στὴν ἐποχή μας, συγχρόνως δὲ νὰ ἀποδείξῃ ὅτι ἐκείνους, ποὺ οἱ φθονεροὶ καὶ μοχθηροὶ ἄνθρωποι ἀπορρίπτουν καὶ διώκουν, αὐτὸς τοὺς τιμᾶ, δικαιώνει καὶ δοξάζει.
Προφητικαὶ μορφαί
Οἱ δύο αὐτὲς μεγάλες μορφὲς τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας καὶ Θεολογίας, ὁ πνευματικὸς πατέρας καὶ τὸ κατὰ πάντα ἄξιο τέκνο του, ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης καὶ ὁ Νικόλαος Σωτηρόπουλος, ἔλαβαν ἀπὸ τὸ Θεὸ πολλὰ χαρίσματα, σπουδαιότερο τῶν ὁποίων ἦταν ἡ παρρησία, ἀρετὴ δυσεύρετη στὴν ᾿Ορθοδοξία σήμερα. Καὶ τὸ χάρισμα αὐτὸ καλλιέργησαν καὶ ἀνέπτυξαν σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε θύμισαν στοὺς πιστοὺς μεγάλα πνευματικὰ ἀναστήματα περασμένων ἐποχῶν, Προφῆτες τῆς Π.Δ., ᾿Αποστόλους καὶ μεγάλους Πατέρες τῆς ᾿Εκκλησίας. Ποιός ἄλλος ἀλήθεια σύγχρονος ἐπίσκοπος ἔδειξε τόσο θαυμαστὴ παρρησία, ὅσον ὁ Αὐγουστῖνος Καντιώτης; Καὶ ποιός ἄλλος σύγχρονος θεολόγος ἀγωνίστηκε μὲ τόση τόλμη, θάρρος καὶ ἀνδρεία ὑπὲρ τῆς ᾿Ορθοδοξίας καὶ κατὰ τῶν αἱρέσεων, ὅσον ὁ Νικόλαος Σωτηρόπουλος;
Τὸ κήρυγμα ἀμφοτέρων ἦταν προφητικό, εἶχε δηλαδὴ ὅλα ἐκεῖνα τὰ στοιχεῖα, ποὺ περιεῖχε τὸ κήρυγμα τῶν Προφητῶν, ἐκτὸς βεβαίως τοῦ Μεσσιακοῦ καὶ τῆς κατ᾿ ἔμπνευσι τοῦ ῾Αγ. Πνεύματος προφητείας. ῎Ηλεγξαν καὶ οἱ δύο, ὅπως οἱ Προφῆτες, τὴν ἁμαρτία, τὴν παρανομία, τὴν πλάνη καὶ τὴν ἀσέβεια τῆς ἐποχῆς τους, ὅπου καὶ ἂν τὶς συνάντησαν. ῎Ηλεγξαν καὶ κατήγγειλαν δημοσίως πρόσωπα ὑπεροχικά, ἄρχοντες ἰσχυρούς, πολιτικοὺς καὶ ἐκκλησιαστικούς, γιὰ δημόσια σκάνδαλα καὶ παρεκτροπές τους. Κήρυξαν στὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ ὁλόκληρη τὴν ἀλήθεια, τὴν ἀκίνδυνη ἀλλὰ καὶ τὴν ἐπικίνδυνη, γι᾿ αὐτὸ καὶ μισήθηκαν καὶ διώχθηκαν. Κήρυξαν καὶ οἱ δύο μετάνοια, μιὰ λέξι καὶ ἀρετή, ποὺ ἀγνόησαν ἢ λησμόνησαν οἱ περισσότεροι κληρικοὶ καὶ θεολόγοι στὶς ἡμέρες μας. Προειδοποίησαν τέλος γιὰ τὰ δεινὰ καὶ τὶς συμφορές, ποὺ θὰ ἀκολουθήσουν, ἐὰν ἡ ἀφηνιασμένη καὶ λακτίζουσα κατὰ τοῦ Θεοῦ ἀνθρωπότητα δὲν μετανοήσῃ γιὰ τὰ ἁμαρτωλά της ἔργα καὶ τὴν ἀποστασία της. Καὶ ἀρκετοὶ καλοπροαίρετοι ἄνθρωποι, ποὺ ἄκουσαν τὰ κηρύγματά τους, μετανόησαν. Οἱ περισσότεροι ὅμως καταφρόνησαν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ «οὐ μετενόησαν ἐκ τῶν ἔργων αὐτῶν» (᾿Αποκ. 16, 11). Καὶ τὰ δεινὰ ἦλθαν. Κρίσι οἰκονομική, ἀνεργία, φτώχεια, ἀνέχεια, συσσίτια, χρεωκοπίες, αὐτοκτονίες, φυγὴ τῶν νέων στὸ ᾿Εξωτερικό, λαθρομετανάστευσι, ὑποδούλωσι τῆς Πατρίδος στοὺς δανειστές της· Καὶ ὅλα δείχνουν, ὅτι ἔρχονται καὶ χειρότερα.
Προφητικὸν κήρυγμα –Προφητικὸν τέλος
Προφητικὲς λοιπὸν μορφὲς ὁ πνευματικὸς πατέρας, ὁ ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος, ἀλλὰ καὶ ὁ πνευματικὸς υἱός του, ὁ θεοφώτιστος θεολόγος Νικόλαος. Καὶ ὅπως «ἐπαναπέπαυται τὸ πνεῦμα ᾿Ηλιοὺ ἐπὶ ᾿Ελισαιέ» (Δ´ Βασ. 2, 15), τοιουτοτρόπως, κατ᾿ ἀναλογίαν, ἀναπαύθηκε καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ π. Αὐγουστίνου στὸ Νικόλαο. ῎Αλλα πνευματικὰ τέκνα ὑποβάσταζαν ἐπὶ μακρὸν τὸ γηρασμένο σῶμα τοῦ ὑπεραιωνοβίου ἐπισκόπου στὴ Φλώρινα, στὸν δὲ Νικόλαο ὁ Θεὸς εἶχε ἀναθέσει νὰ κρατήσῃ τὸ ἀγωνιστικὸ καὶ μαχητικὸ πνεῦμα του καὶ μὲ αὐτὸ νὰ ἀγωνισθῇ «ἄχρι θανάτου» ὑπὲρ τῆς ἀληθείας, τῆς εὐσεβείας καὶ τῆς δικαιοσύνης. Καὶ αὐτὸ ἔπραξε ὁ τίμιος καὶ ἀνιδιοτελὴς αὐτὸς ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου, προκαλώντας μὲ τὴ θεάρεστη δρᾶσι του τὸν φθόνο καὶ τὴν μῆνι ἐμπαθῶν καὶ φθονερῶν ἀρχιερέων, οἱ ὁποῖοι τὸν ἐδίωξαν καὶ τελικῶς τὸν ἀφώρισαν ἀδίκως καὶ παρανόμως, ἄνευ δίκης καὶ ἀπολογίας! Προφητικὸ λοιπὸν τὸ κήρυγμά του, προφητικὸ καὶ τὸ τέλος του. Διότι, ὅπως οἱ περισσότεροι Προφῆτες φονεύθηκαν ἀπὸ τοὺς προφητοκτόνους ᾿Ιουδαίους, ἔτσι καὶ ὁ Νικόλαος Σωτηρόπουλος καταδικάστηκε, μὲ τὸν ἄδικο καὶ ἀντικανονικὸ ἀφορισμό, σὲ πνευματικὸ θάνατο, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν αἰωνία Κόλασι καὶ ἀπώλεια. ῎Ετσι βέβαια νόμισαν οἱ ἐχθροί του. ῾Ο Θεὸς ὅμως, ὅπως ἔδειξε μὲ διάφορα σημεῖα, τὸν δικαίωσε, καταισχύνοντας τοὺς κακοδόξους διῶκτες του καὶ εὐφραίνοντας τοὺς πιστοὺς καὶ εὐσεβεῖς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι τὸν ἀγάπησαν, τὸν ἐκτίμησαν, τὸν ὑποστήριξαν καὶ ἀκούουν καὶ σήμερα τὰ κηρύγματά του, μελετοῦν τὰ φωτισμένα συγγράμματά του καὶ τὸν ἐπικαλοῦνται στὶς ταπεινές τους προσευχές. «Παιδάκι μου, ὁ Νικολάκης μὲ τὸν ἀφορισμὸ αὐτὸ εἶναι ἀπὸ τώρα μὲ τὸ ἕνα πόδι στὸν Παράδεισο», εἶχε εἰπῆ στὸν γράφοντα ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγάλους καὶ χαρισματούχους Γέροντες τῶν ἡμερῶν μας. Καὶ αὐτὴ εἶναι ἄλλωστε καὶ ἡ πίστι καὶ πεποίθησι τῆς ᾿Εκκλησίας γιὰ κάθε ἀδίκως καὶ παρανόμως ἀφωρισμένο τέκνο της.
Κηρύττουν καὶ ἀπὸ τοὺς τάφους των
Στὰ κοιμητήρια τῶν ἱερῶν μονῶν ῾Αγ. Αὐγουστίνου στὴ Φλώρινα καὶ Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου Μυρτιᾶς στὴν Τριχωνίδα, ὅπου ἀναπαύονται τὰ σκηνώματα τῶν δύο αὐτῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν, ἐπικρατεῖ, ὅπως σὲ ὅλα τὰ κοιμητήρια, σιγὴ νεκροταφείου. Παρόμοια σιγὴ θέλησαν νὰ ἐπικρατήσῃ καὶ μέσα στὴν ᾿Εκκλησία ὅσοι πολέμησαν τοὺς δύο αὐτοὺς ἀγωνιστές, ὥστε νὰ μὴ ἐλεγχθοῦν οἱ κακοδοξίες τους καὶ τὰ πονηρά τους ἔργα, ἀλλὰ δὲν τὸ ἐπέτυχαν. Διότι οἱ δύο αὐτοὶ κήρυκες τοῦ Εὐαγγελικοῦ λόγου κήρυξαν τὴν ἀλήθεια, ἀφύπνισαν τὶς συνειδήσεις τῶν πιστῶν καὶ τηροῦν, ἀκόμη καὶ μέσα ἀπὸ τοὺς τάφους των, σὲ ἐγρήγορσι χιλιάδες ᾿Ορθοδόξους χριστιανοὺς μὲ τὴν ἀνεκτίμητη πνευματικὴ παρακαταθήκη, ποὺ τοὺς κληροδότησαν.
Στὰ δύο προαναφερθέντα κοιμητήρια ὁ Αὐγουστῖνος Καντιώτης καὶ ὁ Νικόλαος Σωτηρόπουλος συνεχίζουν νὰ κηρύττουν σήμερα ὄχι πλέον μὲ τὰ πύρινα καὶ βροντερὰ ἐκεῖνα κηρύγματά τους, ἀλλὰ μὲ τὴν ἐκκωφαντικὴ σιωπή τους. «῎Ακρα τοῦ τάφου σιωπή», ὅπως λέγει καὶ ὁ ἐθνικός μας ποιητὴς Διονύσιος Σολωμός. Καὶ ὅμως τὸ κήρυγμά τους εἶναι τώρα πιὸ πειστικὸ καὶ ἀποτελεσματικό. Διότι εἶναι κήρυγμα ἀπὸ τὴν αἰωνιότητα καὶ μόνο πωρωμένες καὶ διεστραμμένες ψυχὲς μποροῦν νὰ μείνουν ἀσυγκίνητες, ἀδιάφορες καὶ ἀμετανόητες μπροστὰ στὸ κήρυγμα αὐτό, μπροστὰ στὸ θάνατο, τὰ φέρετρα, τοὺς τάφους. «Πάντα ματαιότης τὰ ἀνθρώπινα, ὅσα οὐχ ὑπάρχει μετὰ θάνατον»! Μακάριοι, εὐτυχεῖς ὅσοι πιστεύουν στὸ λακωνικὸ αὐτὸ κήρυγμα καὶ μετανοοῦν καὶ ἀγωνίζονται ὄχι γιὰ τὰ ἀνθρώπινα, τὰ πρόσκαιρα, τὰ «μάταια καὶ ψευδῆ», ἀλλὰ γιὰ τὰ οὐράνια καὶ αἰώνια ἀγαθά, ποὺ μᾶς ὑποσχέθηκε ὁ ἴδιος ὁ ἐνανθρωπήσας, σταυρωθεὶς καὶ ἀναστὰς ἐκ τῶν νεκρῶν Χριστός, ὁ ἀληθινὸς Θεὸς ἡμῶν. Δυστυχεῖς δὲ ὅσοι ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴ σωτηρία τους, παραμένουν ἀμετανόητοι, καταφρονοῦν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ (τὸ χειρότερο) πολεμοῦν καὶ διώκουν τοὺς δικαίους, τοὺς εὐσεβεῖς, τοὺς ἱεραποστόλους καὶ τοὺς ἀπεσταλμένους τοῦ Θεοῦ. Οἱ τελευταῖοι, οἱ διῶκτες τῶν ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν κηρύκων τοῦ Εὐαγγελίου, σύμφωνα μὲ τὸν ἀδιάψευστο λόγο τοῦ Θεοῦ, τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως θὰ τιμωρηθοῦν σκληρότερα καὶ ἀπὸ τοὺς Σοδομῖτες (Ματθ. 10, 15). ᾿Ακουέτωσαν ταῦτα καὶ οἱ διῶκτες τοῦ μακαριστοῦ Νικολάου Σωτηροπούλου, τὴν δημοσία καὶ ἔμπρακτη συγγνώμη τῶν ὁποίων ἀναμένει ὁ κοιμηθεὶς θεολόγος, ἡ ᾿Εκκλησία καὶ ὁ πολυέλεος, ἀλλὰ καὶ δίκαιος Θεός.
Τοῦ μακαριστοῦ ἐπισκόπου Αὐγουστίνου καὶ τοῦ ἀειμνήστου θεολόγου Νικολάου, ἡ ἀπουσία τῶν ὁποίων στὶς ἐπάλξεις τῆς ἀγωνιζομένης ᾿Ορθοδοξίας εἶναι κάτι παραπάνω ἀπὸ αἰσθητή, ἂς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη.
Δημοσίευση
23 Σεπτεμβρίου 2015, 9:08 μμ
Τοῦ κ. Χρήστου Κων. Λιβανοῦ
«Καὶ δώσω τοῖς δυσὶ μάρτυσί μου καὶ προφητεύσουσιν ἡμέρας χιλίας διακοσίας ἑξήκοντα περιβεβλημένοι σάκκους» (Ἀποκ. 11, 3). Θὰ δώσω, λέγει ὁ Χριστὸς στὴν ῾Ιερὰ ᾿Αποκάλυψι τοῦ ᾿Ιωάννου, δύναμι στοὺς δύο μάρτυρές μου (κήρυκές μου), γιὰ νὰ προφητεύσουν (κηρύξουν) χίλιες διακόσιες ἡμέρες φορώντας σάκκους (πένθιμα ἐνδύματα). Πρόκειται βεβαίως γιὰ τοὺς δύο προφῆτες (κήρυκες), οἱ ὁποῖοι θὰ προφητεύσουν (θὰ κηρύξουν) στὸν κόσμο μὲ ἀπαράμιλλη παρρησία καὶ δύναμι θεόσδοτη κατὰ τὸν καιρὸ τοῦ ᾿Αντιχρίστου, καὶ οἱ ὁποῖοι, σύμφωνα μὲ τὴν ἐπικρατέστερη γνώμη τῶν Πατέρων, θὰ εἶναι οἱ Προφῆτες ᾿Ηλίας καὶ ᾿Ενώχ.
᾿Εκτὸς ὅμως ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἀντιχρίστου, ἡ ὁποία, ὅπως δείχνουν τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν, φαίνεται νὰ πλησιάζῃ μὲ καλπάζουσα ταχύτητα, καὶ ἄλλοτε ὁ Χριστὸς ἔδωσε καὶ δίνει δύναμι στοὺς κήρυκές του νὰ κηρύττουν στὸ λαό του κήρυγμα προφητικό, κήρυγμα πεπαρρησιασμένο, κήρυγμα ἐλεγκτικό, κήρυγμα ποὺ καλεῖ τοὺς ἀνθρώπους σὲ μετάνοια καὶ ἐπιστροφὴ στὸ Θεό.
Γιὰ δύο τέτοιους κήρυκες θὰ κάνωμε λόγο στὸ παρὸν ἄρθρο μας, ποὺ ἔζησαν στὴν ἐποχή μας καὶ κράτησαν ὡς καλὸς ἀξιωματικὸς ὁ πρῶτος καὶ ὡς καλὸς στρατιώτης ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ ὁ δεύτερος τὴ σημαία τῆς ᾿Ορθοδοξίας ὑψηλά, σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ πολλοὶ ἐπιτελάρχες καὶ ἀξιωματικοί της τὴν ὑποστέλλουν καὶ τὴν προδίδουν. ᾿Αφορμὴ γι᾿ αὐτὸ τὸ ἄρθρο ἐλάβαμε ἀπὸ τὴν συμπλήρωσι τὴν 28η Αὐγούστου 2015 πέντε ἐτῶν ἀπὸ τὴν κοίμησι τοῦ ἀγωνιστικωτέρου ἐπισκόπου τῆς ἐποχῆς μας, τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου πρ. Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτου καὶ ἑνὸς ἔτους ἀπὸ τὴν κοίμησι τοῦ γνησιωτέρου πνευματικοῦ του τέκνου, τοῦ ἀειμνήστου θεολόγου καὶ ἀγωνιστοῦ καὶ ὁμολογητοῦ τῆς ᾿Ορθοδοξίας Νικολάου Σωτηροπούλου. Τριακόσες ἑξῆντα πέντε ἡμέρες ἔχει τὸ ἔτος. Καὶ ὅμως ὁ Θεὸς ἐπέλεξε τὴν ἡμέρα αὐτὴ γιὰ νὰ καλέσῃ, μὲ διαφορὰ τεσσάρων ἐτῶν, καὶ τοὺς δύο αὐτοὺς πιστοὺς καὶ ἀφωσιωμένους δούλους του κοντά του καὶ νὰ τοὺς ἀναπαύσῃ ἀπὸ τοὺς κόπους, τὶς ἀσθένειες, τὶς θλίψεις, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοὺς διωγμούς, ποὺ ὑπέστησαν γιὰ τὸ ὄνομά του καὶ γιὰ τὴν ᾿Ορθόδοξη μαρτυρία τους ἐν μέσῳ μιᾶς γενεᾶς ἄπιστης καὶ διεστραμμένης, ἡ ὁποία, ὅπως ἔλεγε ὁ Ν. Σ., πυρετωδῶς προετοιμάζει τὸ ἔδαφος γιὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ ᾿Αντιχρίστου.
Τυχαῖαι συμπτώσεις ἢ θεοσημεῖαι;Νὰ ἦταν ἆραγε σύμπτωσι ἡ κοίμησι τῶν δύο μεγάλων αὐτῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν τὴν ἰδία ἡμέρα; Νὰ ἦταν σύμπτωσι καὶ τὸ ὅτι αὐτὴ τὴν ἡμέρα τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ ᾿Ορθοδόξου Χριστιανικοῦ κόσμου ἑορτάζει τὴν Κοίμησι τῆς Θεοτόκου, ἀλλὰ καὶ τὸ γεγονός, ὅτι τὴν αὐτὴ ἡμέρα τὸ 430 μ.Χ. εἶχε κοιμηθῆ καὶ ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος, ἐπίσκοπος ῾Ιππῶνος, τοῦ ὁποίου τὸ ὄνομα ἔφερε ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης, τὸ δὲ 1959 τὴν αὐτὴ ἡμέρα εἶχε κοιμηθῆ καὶ ὁ συντοπίτης του ἐκ Λευκῶν τῆς Πάρου καταγόμενος μακαριστὸς Γέροντας ᾿Ιωσὴφ ὁ ῾Ησυχαστής; Νὰ ἦταν τέλος σύμπτωσι τὸ ὅτι τὴν 29η Αὐγούστου, κατὰ τὴν ὁποία ἡ ᾿Εκκλησία μας πενθεῖ μὲ αὐστηρὴ νηστεία γιὰ τὴν ἀποτομὴ τῆς κεφαλῆς τοῦ Βαπτιστοῦ ᾿Ιωάννου καὶ ἀκούομε στοὺς ναούς, ὅτι οἱ μαθηταί του «ἦραν τὸ πτῶμα αὐτοῦ καὶ ἔθηκαν ἐν μνημείῳ» (Μάρκ. 6, 29), τὴν ἰδία ἡμέρα συγγενεῖς, ἀδελφοὶ ἐν Χριστῷ καὶ συνεργάτες νὰ ἐνταφιάζουν τὸ σῶμα ἑνὸς συγχρόνου μιμητοῦ τοῦ Προδρόμου, ὁ ὁποῖος ἤλεγξε μὲ Προδρομικὴ παρρησία αἱρέσεις, ἁμαρτίες καὶ φαυλότητες; ῎Ηλεγξε ὁ ᾿Ιωάννης τὸν Ἡρώδη καὶ ἀποκεφαλίστηκε· ἤλεγξε καὶ ὁ Νικόλαος Σωτηρόπουλος πλάνες καὶ αἱρέσεις οἰκουμενιστῶν ἀρχιερέων καὶ ἀφωρίστηκε!
Σὲ ἀντίθεσι πρὸς τὸν κόσμο, ποὺ πιστεύει στὴν τύχη, ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί, ποὺ πιστεύουμε στὴν πρόνοια καὶ πανσοφία τοῦ Θεοῦ, φρονοῦμε, ὅτι οἱ συμπτώσεις αὐτὲς δὲν ἦταν τυχαῖες, ἀλλὰ ἀποτελοῦν σημεῖα οὐράνια, διὰ τῶν ὁποίων ὁ Θεὸς θέλησε νὰ ἐκφράσῃ τὴν εὐαρέσκειά του πρὸς τοὺς δύο δούλους του, οἱ ὁποῖοι μὲ τὸν ζῆλο, τὴν ἀφοσίωσί τους καὶ τοὺς ἀγῶνες τους εὐαρέστησαν στὸν Κύριό τους ὅσον ὀλίγοι ἄνθρωποι στὴν ἐποχή μας, συγχρόνως δὲ νὰ ἀποδείξῃ ὅτι ἐκείνους, ποὺ οἱ φθονεροὶ καὶ μοχθηροὶ ἄνθρωποι ἀπορρίπτουν καὶ διώκουν, αὐτὸς τοὺς τιμᾶ, δικαιώνει καὶ δοξάζει.
Προφητικαὶ μορφαί
Οἱ δύο αὐτὲς μεγάλες μορφὲς τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας καὶ Θεολογίας, ὁ πνευματικὸς πατέρας καὶ τὸ κατὰ πάντα ἄξιο τέκνο του, ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης καὶ ὁ Νικόλαος Σωτηρόπουλος, ἔλαβαν ἀπὸ τὸ Θεὸ πολλὰ χαρίσματα, σπουδαιότερο τῶν ὁποίων ἦταν ἡ παρρησία, ἀρετὴ δυσεύρετη στὴν ᾿Ορθοδοξία σήμερα. Καὶ τὸ χάρισμα αὐτὸ καλλιέργησαν καὶ ἀνέπτυξαν σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε θύμισαν στοὺς πιστοὺς μεγάλα πνευματικὰ ἀναστήματα περασμένων ἐποχῶν, Προφῆτες τῆς Π.Δ., ᾿Αποστόλους καὶ μεγάλους Πατέρες τῆς ᾿Εκκλησίας. Ποιός ἄλλος ἀλήθεια σύγχρονος ἐπίσκοπος ἔδειξε τόσο θαυμαστὴ παρρησία, ὅσον ὁ Αὐγουστῖνος Καντιώτης; Καὶ ποιός ἄλλος σύγχρονος θεολόγος ἀγωνίστηκε μὲ τόση τόλμη, θάρρος καὶ ἀνδρεία ὑπὲρ τῆς ᾿Ορθοδοξίας καὶ κατὰ τῶν αἱρέσεων, ὅσον ὁ Νικόλαος Σωτηρόπουλος;
Τὸ κήρυγμα ἀμφοτέρων ἦταν προφητικό, εἶχε δηλαδὴ ὅλα ἐκεῖνα τὰ στοιχεῖα, ποὺ περιεῖχε τὸ κήρυγμα τῶν Προφητῶν, ἐκτὸς βεβαίως τοῦ Μεσσιακοῦ καὶ τῆς κατ᾿ ἔμπνευσι τοῦ ῾Αγ. Πνεύματος προφητείας. ῎Ηλεγξαν καὶ οἱ δύο, ὅπως οἱ Προφῆτες, τὴν ἁμαρτία, τὴν παρανομία, τὴν πλάνη καὶ τὴν ἀσέβεια τῆς ἐποχῆς τους, ὅπου καὶ ἂν τὶς συνάντησαν. ῎Ηλεγξαν καὶ κατήγγειλαν δημοσίως πρόσωπα ὑπεροχικά, ἄρχοντες ἰσχυρούς, πολιτικοὺς καὶ ἐκκλησιαστικούς, γιὰ δημόσια σκάνδαλα καὶ παρεκτροπές τους. Κήρυξαν στὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ ὁλόκληρη τὴν ἀλήθεια, τὴν ἀκίνδυνη ἀλλὰ καὶ τὴν ἐπικίνδυνη, γι᾿ αὐτὸ καὶ μισήθηκαν καὶ διώχθηκαν. Κήρυξαν καὶ οἱ δύο μετάνοια, μιὰ λέξι καὶ ἀρετή, ποὺ ἀγνόησαν ἢ λησμόνησαν οἱ περισσότεροι κληρικοὶ καὶ θεολόγοι στὶς ἡμέρες μας. Προειδοποίησαν τέλος γιὰ τὰ δεινὰ καὶ τὶς συμφορές, ποὺ θὰ ἀκολουθήσουν, ἐὰν ἡ ἀφηνιασμένη καὶ λακτίζουσα κατὰ τοῦ Θεοῦ ἀνθρωπότητα δὲν μετανοήσῃ γιὰ τὰ ἁμαρτωλά της ἔργα καὶ τὴν ἀποστασία της. Καὶ ἀρκετοὶ καλοπροαίρετοι ἄνθρωποι, ποὺ ἄκουσαν τὰ κηρύγματά τους, μετανόησαν. Οἱ περισσότεροι ὅμως καταφρόνησαν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ «οὐ μετενόησαν ἐκ τῶν ἔργων αὐτῶν» (᾿Αποκ. 16, 11). Καὶ τὰ δεινὰ ἦλθαν. Κρίσι οἰκονομική, ἀνεργία, φτώχεια, ἀνέχεια, συσσίτια, χρεωκοπίες, αὐτοκτονίες, φυγὴ τῶν νέων στὸ ᾿Εξωτερικό, λαθρομετανάστευσι, ὑποδούλωσι τῆς Πατρίδος στοὺς δανειστές της· Καὶ ὅλα δείχνουν, ὅτι ἔρχονται καὶ χειρότερα.
Προφητικὸν κήρυγμα –Προφητικὸν τέλος
Προφητικὲς λοιπὸν μορφὲς ὁ πνευματικὸς πατέρας, ὁ ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος, ἀλλὰ καὶ ὁ πνευματικὸς υἱός του, ὁ θεοφώτιστος θεολόγος Νικόλαος. Καὶ ὅπως «ἐπαναπέπαυται τὸ πνεῦμα ᾿Ηλιοὺ ἐπὶ ᾿Ελισαιέ» (Δ´ Βασ. 2, 15), τοιουτοτρόπως, κατ᾿ ἀναλογίαν, ἀναπαύθηκε καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ π. Αὐγουστίνου στὸ Νικόλαο. ῎Αλλα πνευματικὰ τέκνα ὑποβάσταζαν ἐπὶ μακρὸν τὸ γηρασμένο σῶμα τοῦ ὑπεραιωνοβίου ἐπισκόπου στὴ Φλώρινα, στὸν δὲ Νικόλαο ὁ Θεὸς εἶχε ἀναθέσει νὰ κρατήσῃ τὸ ἀγωνιστικὸ καὶ μαχητικὸ πνεῦμα του καὶ μὲ αὐτὸ νὰ ἀγωνισθῇ «ἄχρι θανάτου» ὑπὲρ τῆς ἀληθείας, τῆς εὐσεβείας καὶ τῆς δικαιοσύνης. Καὶ αὐτὸ ἔπραξε ὁ τίμιος καὶ ἀνιδιοτελὴς αὐτὸς ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου, προκαλώντας μὲ τὴ θεάρεστη δρᾶσι του τὸν φθόνο καὶ τὴν μῆνι ἐμπαθῶν καὶ φθονερῶν ἀρχιερέων, οἱ ὁποῖοι τὸν ἐδίωξαν καὶ τελικῶς τὸν ἀφώρισαν ἀδίκως καὶ παρανόμως, ἄνευ δίκης καὶ ἀπολογίας! Προφητικὸ λοιπὸν τὸ κήρυγμά του, προφητικὸ καὶ τὸ τέλος του. Διότι, ὅπως οἱ περισσότεροι Προφῆτες φονεύθηκαν ἀπὸ τοὺς προφητοκτόνους ᾿Ιουδαίους, ἔτσι καὶ ὁ Νικόλαος Σωτηρόπουλος καταδικάστηκε, μὲ τὸν ἄδικο καὶ ἀντικανονικὸ ἀφορισμό, σὲ πνευματικὸ θάνατο, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν αἰωνία Κόλασι καὶ ἀπώλεια. ῎Ετσι βέβαια νόμισαν οἱ ἐχθροί του. ῾Ο Θεὸς ὅμως, ὅπως ἔδειξε μὲ διάφορα σημεῖα, τὸν δικαίωσε, καταισχύνοντας τοὺς κακοδόξους διῶκτες του καὶ εὐφραίνοντας τοὺς πιστοὺς καὶ εὐσεβεῖς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι τὸν ἀγάπησαν, τὸν ἐκτίμησαν, τὸν ὑποστήριξαν καὶ ἀκούουν καὶ σήμερα τὰ κηρύγματά του, μελετοῦν τὰ φωτισμένα συγγράμματά του καὶ τὸν ἐπικαλοῦνται στὶς ταπεινές τους προσευχές. «Παιδάκι μου, ὁ Νικολάκης μὲ τὸν ἀφορισμὸ αὐτὸ εἶναι ἀπὸ τώρα μὲ τὸ ἕνα πόδι στὸν Παράδεισο», εἶχε εἰπῆ στὸν γράφοντα ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγάλους καὶ χαρισματούχους Γέροντες τῶν ἡμερῶν μας. Καὶ αὐτὴ εἶναι ἄλλωστε καὶ ἡ πίστι καὶ πεποίθησι τῆς ᾿Εκκλησίας γιὰ κάθε ἀδίκως καὶ παρανόμως ἀφωρισμένο τέκνο της.
Κηρύττουν καὶ ἀπὸ τοὺς τάφους των
Στὰ κοιμητήρια τῶν ἱερῶν μονῶν ῾Αγ. Αὐγουστίνου στὴ Φλώρινα καὶ Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου Μυρτιᾶς στὴν Τριχωνίδα, ὅπου ἀναπαύονται τὰ σκηνώματα τῶν δύο αὐτῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν, ἐπικρατεῖ, ὅπως σὲ ὅλα τὰ κοιμητήρια, σιγὴ νεκροταφείου. Παρόμοια σιγὴ θέλησαν νὰ ἐπικρατήσῃ καὶ μέσα στὴν ᾿Εκκλησία ὅσοι πολέμησαν τοὺς δύο αὐτοὺς ἀγωνιστές, ὥστε νὰ μὴ ἐλεγχθοῦν οἱ κακοδοξίες τους καὶ τὰ πονηρά τους ἔργα, ἀλλὰ δὲν τὸ ἐπέτυχαν. Διότι οἱ δύο αὐτοὶ κήρυκες τοῦ Εὐαγγελικοῦ λόγου κήρυξαν τὴν ἀλήθεια, ἀφύπνισαν τὶς συνειδήσεις τῶν πιστῶν καὶ τηροῦν, ἀκόμη καὶ μέσα ἀπὸ τοὺς τάφους των, σὲ ἐγρήγορσι χιλιάδες ᾿Ορθοδόξους χριστιανοὺς μὲ τὴν ἀνεκτίμητη πνευματικὴ παρακαταθήκη, ποὺ τοὺς κληροδότησαν.
Στὰ δύο προαναφερθέντα κοιμητήρια ὁ Αὐγουστῖνος Καντιώτης καὶ ὁ Νικόλαος Σωτηρόπουλος συνεχίζουν νὰ κηρύττουν σήμερα ὄχι πλέον μὲ τὰ πύρινα καὶ βροντερὰ ἐκεῖνα κηρύγματά τους, ἀλλὰ μὲ τὴν ἐκκωφαντικὴ σιωπή τους. «῎Ακρα τοῦ τάφου σιωπή», ὅπως λέγει καὶ ὁ ἐθνικός μας ποιητὴς Διονύσιος Σολωμός. Καὶ ὅμως τὸ κήρυγμά τους εἶναι τώρα πιὸ πειστικὸ καὶ ἀποτελεσματικό. Διότι εἶναι κήρυγμα ἀπὸ τὴν αἰωνιότητα καὶ μόνο πωρωμένες καὶ διεστραμμένες ψυχὲς μποροῦν νὰ μείνουν ἀσυγκίνητες, ἀδιάφορες καὶ ἀμετανόητες μπροστὰ στὸ κήρυγμα αὐτό, μπροστὰ στὸ θάνατο, τὰ φέρετρα, τοὺς τάφους. «Πάντα ματαιότης τὰ ἀνθρώπινα, ὅσα οὐχ ὑπάρχει μετὰ θάνατον»! Μακάριοι, εὐτυχεῖς ὅσοι πιστεύουν στὸ λακωνικὸ αὐτὸ κήρυγμα καὶ μετανοοῦν καὶ ἀγωνίζονται ὄχι γιὰ τὰ ἀνθρώπινα, τὰ πρόσκαιρα, τὰ «μάταια καὶ ψευδῆ», ἀλλὰ γιὰ τὰ οὐράνια καὶ αἰώνια ἀγαθά, ποὺ μᾶς ὑποσχέθηκε ὁ ἴδιος ὁ ἐνανθρωπήσας, σταυρωθεὶς καὶ ἀναστὰς ἐκ τῶν νεκρῶν Χριστός, ὁ ἀληθινὸς Θεὸς ἡμῶν. Δυστυχεῖς δὲ ὅσοι ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴ σωτηρία τους, παραμένουν ἀμετανόητοι, καταφρονοῦν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ (τὸ χειρότερο) πολεμοῦν καὶ διώκουν τοὺς δικαίους, τοὺς εὐσεβεῖς, τοὺς ἱεραποστόλους καὶ τοὺς ἀπεσταλμένους τοῦ Θεοῦ. Οἱ τελευταῖοι, οἱ διῶκτες τῶν ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν κηρύκων τοῦ Εὐαγγελίου, σύμφωνα μὲ τὸν ἀδιάψευστο λόγο τοῦ Θεοῦ, τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως θὰ τιμωρηθοῦν σκληρότερα καὶ ἀπὸ τοὺς Σοδομῖτες (Ματθ. 10, 15). ᾿Ακουέτωσαν ταῦτα καὶ οἱ διῶκτες τοῦ μακαριστοῦ Νικολάου Σωτηροπούλου, τὴν δημοσία καὶ ἔμπρακτη συγγνώμη τῶν ὁποίων ἀναμένει ὁ κοιμηθεὶς θεολόγος, ἡ ᾿Εκκλησία καὶ ὁ πολυέλεος, ἀλλὰ καὶ δίκαιος Θεός.
Τοῦ μακαριστοῦ ἐπισκόπου Αὐγουστίνου καὶ τοῦ ἀειμνήστου θεολόγου Νικολάου, ἡ ἀπουσία τῶν ὁποίων στὶς ἐπάλξεις τῆς ἀγωνιζομένης ᾿Ορθοδοξίας εἶναι κάτι παραπάνω ἀπὸ αἰσθητή, ἂς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη.
