του Μαθηματικου κ. Νικου Σακαλακη
Αναμφίβολα,
όταν συγκαλείται μια Εκκλησιαστική Ορθόδοξη σύνοδος τότε, απόλυτα
δικαιολογημένα, προβάλλουμε πάνω της ολόκληρο το Συνοδικό παρελθόν και μέλλον
της Ορθοδοξίας με το ερώτημα: Σύνοδος ζωής ή σκοπιμότητας;
Αντικρίζοντας
ολόκληρη τη περασμένη διαδρομή της Συνοδικής ιστορίας βλέπουμε, ότι πάνω από
τους επισκόπους και τις Συνόδους υπάρχει η αυθεντία της διαχρονικής Ορθόδοξης
Εκκλησίας, ως έσχατου κριτηρίου αλήθειας. Μετά τη «Σύνοδο της Κρήτης», που
αναγνώρισε συνοδικά την παναίρεση του Οικουμενισμού, συγκλήθηκε και η Σύνοδος
της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος (23-24 Νοεμβρίου) με θέμα συζητήσεως
τις αποφάσεις – θέσεις της συνόδου, που κολακεύεται από την ονομασία της ως
«πανορθοδόξου συνόδου». Είναι αλήθεια, ότι η πνευματικότητα – ψυχολογία μιας
εκκλησιαστικής Ιεραρχίας (Διοικούσα Εκκλησία) προβάλλεται πάνω στις συνοδικές
αποφάσεις της.
Και
οι δυο σύνοδοι έχουν εμφανή τα σημεία της πνευματικής διάθλασης, ως γινόμενο
οικουμενιστικών αντιλήψεων – θέσεων, γι’ αυτό και απέτυχαν να παρουσιάσουν στον
σύγχρονο κόσμο την έγκυρη και ολοκληρωμένη έκφραση της Θεϊκής αλήθειας, που
είναι η Μία Εκκλησία του Χριστού, η Ορθόδοξη Εκκλησία. Αυτή διδάσκει και έχει
το πλήρωμα της αλήθειας. Και το σπουδαιότερο, οι σύνοδοι αυτές δεν παρουσίασαν
τον οικουμενισμό ως άρνηση της Ορθοδοξίας, ως σύνολο βέβηλων δογμάτων.
Ο
άγιος Αναστάσιος ο Σιναΐτης παρατηρεί, στο λόγο του (περί ψευδοπροφητών και
αθέων αιρετικών και περί σημείων της συντελείας του αιώνος):«ποίον λοιπόν να
ειπώ πρώτον, περί της συντελείας ημών ή περί των αθέων αιρετικών και να
στηλιτεύσω αυτών τα βέβηλα δόγματα». Περιμέναμε η εκκλησιαστική ιεραρχία να
βηματίσει στον δρόμο της θεϊκής – αποκαλυπτικής εντολής «κράτει ό έχεις» και «ο
έχων ούςακουσάτω τι το πνεύμα λέγει ταις εκκλησίαις» (Αποκ. 3-11,13) και η
οποία, ερμηνευτικά, σημαίνει την παράδοση της Εκκλησίας που πρέπει σταθερά να
κρατήσουμε.
Δυστυχώς,
η εντολή «κράτει ο έχεις» δεν έγινε και συνοδική εμπειρία.
Περιμέναμε,
μήπως από την Ελλαδική ιεραρχία δημιουργηθούν έξοδοι υδάτων ζωής μέσα στο
οικουμενιστικό παρανάλωμα των καιρών μας.
Δυστυχώς,
ο σύγχρονος συνοδικός λόγος δεν περιέχει αυτό που «παρά πάσης της Εκκλησίας
πιστεύεται» (Ισαάκ Σύρος).
Στον
θεολογικό ορίζοντα των συνόδων Κρήτης και Ελλάδος, αβίαστα παρατηρούμε, εκτροπή
από την ευθεία γραμμή του μυστηρίου της ευσεβείας, που συνδέει: Τον Άβελ, τον
Σηθ, τον Νώε, τον Σήμ, τον Αβραάμ, τη Θεοτόκο μέχρι το Σωτήρα Χριστό, που
ιδρύει την Εκκλησία Του επί της γης με συνέχεια τους Πατέρες και τις αγίες
Οικουμενικές Συνόδους.
Η
εκτροπή στη Γραφή ονομάζεται Αποστασία και έγινε στις ημέρες μας με τη συνοδική
κατοχύρωση του Οικουμενισμού.
Περιμέναμε,
από τους Έλληνες Ιεράρχες να ακολουθήσουν το νήμα της Παραδόσεως, τον πλούτο
της Αγιοσυνοδικής εμπειρίας. Δεν διασφάλισαν όμως την «ορθή δόξα». Έχασαν την
ιστορική – θεολογική ευκαιρία να αναδειχθούν εμπροσθοφυλακή της Εκκλησίας και
υπερασπιστές της πίστεως του πληρώματος.
Οι
εγκωμιαστικοί λόγοι του εισηγητού Σεβασμιωτάτου Σερρών κ. Θεολόγου για την
Ορθοδοξία, από μόνοι τους δεν αναιρούν τον οικουμενισμό. Οι λόγοι αυτοί είναι
απόλυτα συμβατοί με το πνεύμα του Οικουμενισμού, ο οποίος δημιουργεί
«Εκκλησιαστική ενότητα» στη βάση της δογματικής ποικιλίας, απαραίτητης γι’
αυτόν.
Στο
οικουμενιστικό βιβλίο «Η ενότης εν τη ποικιλία» διαβάζουμε, ότι δημιουργείται
σχήμα μόνιμης συνεργασίας και κοινής δράσης των «ετεροδόξων εκκλησιών» με τη
θεσμική ορθοδοξία, πάνω στη δογματική ετερότητα, για μια πνευματική «όσμωση»
και αλληλοπεριχώρηση, που θα αποτελούν βάση της μελλοντικής «εκκλησιαστικής
ενότητας».
Σεβαστοί
ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος, χωρίς εμπαθή – κατακριτική διάθεση είδαμε,
ότι δεν καταδικάσατε την παναίρεση του οικουμενισμού. Η στάση αυτή, έμμεσα,
είναι μια ακόμη ευεργετική συμβολή στην εδραίωση του οικουμενισμού.
Ως
λαϊκά μέλη της Εκκλησίας, κρατούμε το βαθμό της ευθύνης που μας ανήκει για την
πορεία της Εκκλησίας.
Η
σύγχρονη συνοδική ιστορία σημαδεύτηκε από μετακίνηση της εκκλησιολογικής βάσης
της θεσμικής Ορθοδοξίας.
Παλαιότερα,
στις συνόδους της Ιεραρχίας της Ελλάδος, υπήρχαν επισκοπικά αναστήματα μεγάλου
πνευματικού βεληνεκούς, που καθόριζαν την Ορθόδοξη πορεία των συνόδων.
Να
θυμίσουμε: Φλωρίνης Αυγουστίνος και Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος στην ιστορική
σύγκλιση της Ιεραρχίας το Νοέμβριο του 1972.
Στο
υπόμνημά του ο Σεβασμιώτατος Φλωρίνης τόνιζε:
«οι
αποφάσεις να λαμβάνονται αβίαστα, κατόπιν πολλής συζητήσεως, με την έμπνευση
του Αγίου Πνεύματος, το οποίο ενεργεί όπου ελευθερία».
Αυτοί
τότε πράγματι δημιουργούσαν, ως ζωντανοί δάσκαλοι της Ορθοδοξίας, την συνέχουσα
σχέση μεταξύ των συγχρόνων συνόδων και των αγίων συνόδων του παρελθόντος, όπως
επίσης τη συνοδική σύνδεση με παράδοση και Αγία Γραφή.
