«Ο ΚΑΝΩΝ ΕΙΝΑΙ ΑΚΛΟΝΗΤΟΣ»
(Φλωρίνης
Αυγουστίνος, 30-3-70)
Μέσα
στη σημερινή δίνη του οικουμενισμού, όλο και περισσότερο οι ορθόδοξες ψυχές
αισθάνονται την ανάγκη της προσευχητικής ικεσίας στον Άγιο Τριαδικό Θεό, ώστε
οι επίσκοποι της Ορθόδοξης Εκκλησίας να πάρουν την ορθή, θεολογικά και
ιστορικά, θέση απέναντι στην αίρεση του Οικουμενισμού, που ως «Λέων ωρυόμενος»
ζητά την ανατροπή-κατάποση της Ορθοδοξίας.
Η δειλία των Ορθοδόξων, η επισκοπική
απραξία έναντι της αιρέσεως και το χειρότερο, η πνευματική αποδοκιμασία-τιμωρία
των Ορθοδόξων αγωνιστών (Αγιορείτες πατέρες, π. Παΐσιος Αμύνταιου), αναπόφευκτα
γίνονται συνοδοιπόροι του οικουμενισμού. Πρόσφατα, σε εγκύκλιό του ο
Σεβασμιώτατος της Φλώρινας π. Θεόκλητος, ανέπτυξε μια συλλογιστική, μια
θεολογικά ελικοειδή γραμμή, για να στηρίξει το μύθο της απο-εκκλησιοποίησης
(εκτός εκκλησίας) όλων εκείνων, που διακόπτουν το μνημόσυνό του, λόγω της
συνοδοιπορίας του με τα αιρετικά φρονήματα του Οικουμενικού Πατριάρχη κ.
Βαρθολομαίου.
Η
επανάσταση της συνειδήσεως – επαινετή από τον ΙΕ΄ κανόνα της Α-Β Συνόδου – του
π. Παϊσίου, που διέκοψε το μνημόσυνο του Σεβασμιωτάτου Θεοκλήτου,
χαρακτηρίσθηκε ως εκκλησιαστική «αταξία» μέσα στη Νέα Τάξη του Οικουμενισμού.
Στη
σχετική εγκύκλιο διαβάζουμε: «Με την φυσιολογική και σταδιακή αναχώρηση των
αποστόλων εκ του επίγειου κόσμου φάνηκε αμέσως η ανάγκη προσώπων, που θα
έπρεπε να έχουν την αποστολική διαδοχή
με πνευματική και διοικητική εξουσία».
Ερώτημα:
Αρκεί, Σεβασμιώτατε, μόνο η αποστολική διαδοχή ενός επισκόπου να τον θέτει
εντός εκκλησίας, όταν δεν συνοδεύεται η διαδοχή αυτή και από την αποστολική
πίστη; Τι φρονούν οι Πατέρες;
Ο
Πατριάρχης Ιερεμίας ο Β΄, παρατηρεί: «Μηδέν παρά τα διατεταγμένα τοις
ΙεροίςΑποστόλοις και τας αγίας συνόδους μεταχειρίζεσθαι ή φρονείν. Ο γαρ τούτον
τον όρονφυλάττων ορθώς συγχορευτής (σύντροφος) ημίνέσται, συγκοινωνός και
ομόπιστος».
Οι
σύγχρονοι Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως (1920-2016) είναι συγκοινωνοί και
ομόπιστοι τωνΑποστόλων; Ασφαλώς όχι, Σεβασμιώτατε. Ο π. Παΐσιος τα διατεταγμένα
έπραξε. Σε άλλη παράγραφο της εγκυκλίου υπογραμμίζεται:
«Ο
χειροτονών επίσκοπος όμως κράτησε έναν ομφάλιο λώρο αγίου συνδέσμου με τους
χειροτονούμενους από αυτόν πρεσβυτέρους. Ποιος είναι αυτός; Είναι η μνημόνευση
του οικείου επισκόπου». Στο βιβλίο «περί συνεχούς Θ. Μεταλήψεως» (αγίων
Νοταρά-Νικοδήμου) στην «ΕΝΣΤΑΣΗ ΙΒ» διατυπώνεται με μοναδική ορθόδοξη διαύγεια,
ότι και ο Επίσκοπος ευρίσκεται υπό εξουσία-ομφάλιο λώρο.
Στο
κεφάλαιο αυτό ο Μ. Βασίλειος, Ι. Χρυσόστομος, Αρεοπαγίτης Διονύσιος και
Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, αναλύουν το ρητό «Πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και
υπείκετε».
Περιγράφουν
τον άξονα: Θεός-Ευαγγέλιο-Σύνοδοι-Αρχιερείς-πρεσβύτεροι-ορθόδοξο πλήρωμα,
λαϊκοί και μοναχοί. Σχετικά, ο Άγιος Ιγνάτιος σε επιστολή του σε Αρχιερέα,
υπενθυμίζει τον άξονα αυτό: «Κανένα πράγμα να μη γίνεται χωρίς τη γνώμη σου·
και συ πάλιν να μη κάμνης κανένα έργο χωρίς τη γνώμη και την προσταγή του Θεού·
λοιπόν το να έχει ο Αρχιερεύς το Ευαγγέλιο επάνω στην κεφαλή του είναι σημείο,
ότι ευρίσκεται υπό εξουσία (ομφάλιος λώρος)».
Στ’
αλήθεια, Σεβασμιώτατε, τι γίνεται όταν ένας Αρχιερεύς κόψει με αίρεση τον
ομφάλιο λώρο, που τον συνδέει με τη χάρη της Εκκλησίας; Στην εγκύκλιό σας το
τονίζετε: «Κανείς δεν είναι αδέσποτος στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας».
Όπως
γνωρίζετε, η διαχρονική Ορθόδοξη Εκκλησία έχει προβλέψει κανόνες για τη
διαφύλαξη της ενότητας. Οι κανόνες δεν αφορούν μόνο τους υφισταμένους αλλά και
τους Αρχιερείς και τις Συνόδους. Η σύνοδος της Κρήτης έκανε υπακοή στην
Εκκλησία; Στην Πατερική γραμματεία (Β.Ε.Π.Ε.Σ. 3,310) υπάρχει το έργο του
Ιουστίνου του φιλοσόφου και μάρτυρας με τίτλο: «προς Τρύφωνα Ιουδαίον,
διάλογος».
Στο
έργο αυτό, που αφορά την αφοσίωση στη Χριστιανική πίστη (αποστολική πίστη), διαβάζουμε:
«Δεν υπάρχει εκείνος, που ημπορεί να εκφοβίσει και καταστήσει δούλους ημάς, οι
οποίοι εις όλην την γην έχομεν πιστεύσει εις τον Ιησούν».
Ενώ
βεβαίως αποκεφαλιζώμεθα και σταυρωνόμεθα και ριπτώμεθα εις τα θηρία και εις τα
δεσμά και εις την φωτιάν και εις όλα τα άλλα βασανιστήρια, είναι φανερό ότι δεν
εγκαταλείπομεν την μετά θάρρους διακήρυξη της πίστεως (ομολογίας)».
Να
υπογραμμίσουμε, ότι ο Σεβασμιώτατος π. Αυγουστίνος Καντιώτης, δεν έβλεπε
αντιθετικά το δίδυμο Εκκλησία-διακοπή μνημοσύνου (λόγω αιρέσεως).
Δεν
έβλεπε τον 15ο κανόνα της Α – Β συνόδου ούτε ως διασπαστικό της ενότητας της
Εκκλησίας, ούτε ακυρωτικό των μυστηρίων της. Αντίθετα, την εφαρμογή του κανόνα
την βίωνε ως αγιοπνευματική εντατικοποίηση της Εκκλησιαστικής Ορθόδοξης ζωής,
για την απομάκρυνση των αιρέσεων. Είναι δυνατόν η Εκκλησία να διατύπωσε
διασπαστικούς νόμους;
Γι’
αυτό και στο τηλεγράφημά του προς την Ιερά Σύνοδο (30-3-70) έγραφε για την
κανονικότητα της παύσης του μνημοσύνου του αιρετικού Πατριάρχη Αθηναγόρα:
«Ιεράρχαι,
διαμαρτυρηθέντες ή και παύσαντες μνημόσυνο Πατριάρχου, όχι μόνο απαλλάσσονται
ευθύνης, αλλ’ είναι άξιοι επαίνου, ως ορθώς ερμηνεύοντες και εφαρμόζοντες τον
ΙΕ΄ κανόνα της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, του οποίου η ισχύς κανονικώς παραμένει
ακλόνητος».
