ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Π. ΝΟΥΝΗΣ, Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ ΓΙΑΤί ΜΑΣ ΔΟΥΛΕΥΕΙ;

http://apologitikaa.blogspot.gr/

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ ΓΙΑΤί ΜΑΣ ΔΟΥΛΕΥΕΙ;

Τοῦ Παναγιώτη Π. Νούνη

Μόλις σήμερα, μᾶς ἔχει ἀποσταλλεῖ ἀπό ἐν Χριστῷ ἀδελφούς τῆς Φλώρινας μία περίεργη Μητροπολιτική Ἐγκύκλιος γιά κριτικήν ἀξιολόγησιν. Ἡ Ἐγκύκλιος φέρει τόν Ἀριθμόν Πρωτοκόλου 1151 καί στόν κύριο τίτλον ἀναγράφεται ὡς «Ἐγκύκλιος 92^α» μέ ἡμερομηνία κοινοποίησις καί ἐξαγγελίας της πρός τό Θεφρούρητον ποίμνιον τῆς Φλώρινας τήν 27^ην Ὀκτωβρίου 2016^ην .

Ἡ ἐν λόγῳ «Ἐπισκοπική» Ἐγκύκλιος ἀπευθύνεται κυρίως σέ (ε)ἰδικοῦς της Ἱεροκήρυκες, Ἱερεῖς, Μοναστικές ἀδελφότητες καί τό πλήρωμα τῆς Μητροπολιτικῆς ἐπαρχίας τῆς Φλώρινας, ἀλλά ὅμως τοῦτο τό εἰδικόν Ἐκκλησιαστικόν Ζήτημα πρέπει νά ἀπασχολήσει, ὁμοθυμαδόν, τό ἅπαν Καθολικόν πλήρωμα τῆς Οἰκουμενικῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἡ συγκεκριμένη Ἐγκύκλιος, κατά τήν προσωπικήν μας ἄποψιν, ἀρχίζει, μέ ἕνα ἄκρως δακρύβρεκτον καί ἰησουϊτικόν πρόλογον: ὅτι δῆθεν μία μεγάλη συμφορά καί θλίψη βρῆκε τήν Τοπική Ἐκκλησία τῆς Φλώρινας, ἡ γνωστή σέ ὅλους μας δυναμική ἐνέργεια τῆς Ἱεροκανονικῆς διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου τοῦ μητροπολίτου Φλωρίνης κ. Θεοκλήτου ἀπό τόν ἅγιο Καθηγούμενον καί Ἀρχιμανδρίτην τῆς ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, στό Ἀμύνταιο, τόν κ. Παΐσιον Παπαδόπουλον.

Φαίνεται τοῦτο, ἐξ ἀρχῆς: ὅτι ὁ μητροπολίτης κ. Θεόκλητος προσπαθεῖ ἐπικοινωνιακά, νά μεταβιβάσει ἀλλά καί νά διαμοιράσει ἐξίσου τήν ἐπισκοπική εὐθύνη του, πρός τό ἅπαν Χριστώνυμον πλήρωμα τῆς ἐπαρχίας του. Ὅπερ ποιμαντικῶς, πρόκειται διά ἄκρως ἀνευθυνοϋπεύθυνον στάσιν καί τραγικά ἀπαράδεκτον ποιμαντική δρᾶσιν.

Ὁ Σεβασμιώτατος ἅγιος Φλωρίνης, φαίνεται γραπτῶς, ὅτι διαθέτει κάπως ἀμυδρᾶ ὀρθήν ἀντίληψιν τοῦ ὅλου Κανονικοῦ καί Ἐκκλησιολογικοῦ πράγματος· ὅτι δηλαδή, ἡ ἐν Χριστῷ Ἱεροκανονική Ἀποτείχισις, πολεμεῖ συνὉδῷ, ἐξάπαντος ἀντιρρητικά καί ἀντιαιρετικά, ἀποκλειστικῶς καί μόνον τήν κακοδοξούσα Ἐκκλησιαστική Ἀρχή, δηλαδή τήν ἅπασα αἱρετίζουσα Ἐπισκοπομονιστική ἱεροκρατικήν δομή (π.χ. Μητροπολίτη Φλώρινας καί κυρίως τον Οἰκουμενιστήν Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως), καί ὄχι βέβαια τά  καθ΄ ἐαυτά Ἐκκλησιαστικά πρόσωπα, καθῶς κάκιστα ἤ καί κουτοπόνηρα φαίνεται νά διατυπώνει (γιά νά συγκινήσει (συν)αἰσθηματικῶς, μᾶλλον ὑπέρ του, τό Λογικόν ποίμνιον) στήν ἐν λόγῳ Ἐγκύκλιον. Τά Ζητήματα τῆς Πίστεως, δέν πρέπει νά κρίνονται μέ ἀλογοποιημένα ἤ παρορμητικά αἰσθητο-συναισθηματικά κριτήρια, ἀλλά, με Λ[λ]ογικοποιημένα αἰσθητο-πνευματικά ἤ καί νηπτικο-θεολογικά ὀρθόδοξα και ἀπλανή κριτήρια.

Γιά νά ἐπιτευχθεῖ ὅμως τό δεύτερον, ὡς τό πλέον ἀρμονικά τέλειον καί δίκαιον, θά πρέπει νά (ἀνα)γνωρίζουμεν ἐμπειρικῶς, ἀλλά συνάμα καί γνωσιολογικῶς, τίς ἀξιωματικές προϋποθέσεις καί τά κριτήρια τοῦ ὀρθοδοξως καί ἀπλανῶς Θεολογεῖν.

Σημειῶστε ὡστόσον: ὅτι γιά τό ὀρθόδοξον Κανονικόν Δίκαιον, αἱρετικός Κληρικός, δέν εἶναι μόνον ὅστις διατυπώνει δημόσια τινά συγκεκριμένη κακοδοξία, ἀλλά καί ὅποιος συγκαλύπτει (ἄμεσα ἤ ἔμμεσα) μέ τήν κραυγαλέα σιωπή του κατεγνωσμένους αἱρετικούς (πρό Συνοδικῆς Διαγνώμης) συλλειτουργούς του, ἤ ἀκόμη πρόκειται διά λυκοποιμένες καί ψευδοπροφῆτες ἔστω καί μέ τινά ποιμαντική παράλειψη νά ἀποσαφηνίζωσι καί νά κατηχῶσι συστηματικῶς τά Ὀρθόδοξα Δόγματα καί τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία. Ὁ «πανορθόδοξος» θεσμικός συμβιβασμός ὑπό τῶν ἑτεροδόξων Οἰκουμενιστικῶν Δογμάτων πρόκειται διά καθολικήν στυγνή κακοδοξία καί ἀσεβῆς θεομπαιξία ἐκ μέρους ΠΑΝΤΩΝ τῶν σιωπηλῶν καί φοβισμένων Κληρικῶν.

Μελετῆστε παρακαλῶ καί ἐτοῦτο τό θεολογικόν κείμενον: «Η ΑΓΙΟΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ ΩΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΩΣ ΚΑΙ ΑΠΛΑΝΩΣ ΘΕΟΛΟΓΕΙΝ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΡΗΓΟΡΙΟ ΠΑΛΑΜΑ» τοῦ πλέον Ὁμοτίμου Δογματολόγου καί ἀγαπητοῦ Καθηγητοῦ μας κ. Δημητρίου Τσελεγγίδη. 

Ὁ ἅγιος Καθηγούμενος Γέρων Παΐσιος, εἰκάζω ἀλλά καί ἐντοπίζω ἀντικειμενικά μέσα στά γραπτά του, ὅτι ὡς καλός ποιμήν, δύναται νά διακρίνει, τήν σημαίνουσα λογικο-πνευματικήν διαφορά: τῆς ἁμαρτωλῆς ἱεροκατακρίσεως τῶν προσώπων, ἀπό τῆς ἱερᾶς καί λογικῆς (ἐπί)κρίσεως σημαντικῶν κακόδοξων ἐνεργειῶν, ἤ ἀκόμη καί ἀνενεργῶν παραλείψεων, ἀπό τά πρόσωπα πού φέρωσι τινά ἐκκλησιαστικόν θεσμικόν ἀξίωμα. Δηλαδή, ἡ ἱερά Ἀποτείχισις, ἔχει ὡς πρωταρχικόν στόχον της, νά ἀναχαιτίσει ἄρδην τόν θεσμικό φορέα τῆς κακοδοξίας, νά γίνει ἐνδοεκκλησιαστικά βροντερή φασαρία πιό ἁπλᾶ, καί ὅχι βέβαια νά προσβάλει τό κάθε ἱερόν πρόσωπον πού κατέχει Λειτουργικά ἕνα θεσμικόν Ἐκκλησιαστικόν ἀξίωμα.

Ἡ ἐπισκοπική θλῖψις, πού ἀπορρέει, ἐκ τῆς ἱερᾶς Ἀποτειχίσεως τοῦ Γέροντος Καθηγουμένου π. Παϊσίου, εἶναι ἀναντίλεκτα καλή ἁγία καί προφανῶς ὡφέλιμη, κυρίως, διά τόν ἴδιον (τόν Μητροπολίτην) καί κατά Ἐκκλησιολογικήν προέκτασιν ὡφέλιμη καί διά τόν κακόδοξον Πατριάρχην κ. Βαρθολομαίον μετά τῆς  αἱρετίζουσας κουστωδίας αὐτοῦ.

Οἱ «βεβολευμένοι αἰχμάλωτοι» καί φανατικοί ὁπαδοί τοῦ νεοΦαναρίου, πρέπει ἔτι περαιτέρω, νά θλιβῶσι, διά τῆς θεοφώτιστης «πυρηνικῆς ἐνεργείας» τῆς ἱερᾶς Ἀποτειχίσεως, ὥστε νά (συν)προβληματιστῶσι καί ἔπειτα νά καμφθῶσι, ὀντολογικῶς, ἵνα τελικῶς τῷ ὄντι (παν)ἁγιασθῶσι.

Ὄντως, ἔχει ἀπόλυτον δίκαιον ὁ Μητροπολίτης κ. Θεόκλητος, ὅτι πλέον εἶναι γεγονός, δηλαδή Ἐκκλησιαστικόν ἱστορικόν γεγονός, ἡ διακοπῆ τοῦ μνημοσύνου του ἀπό τόν Ἀρχιμανδρίτην π. Παΐσιον. Ἔχει δίκαιον ἐπίσης, ὅτι ἡ Κανονική τάξις, ὁρίζει, στούς Κληρικούς νά μνημονεύωσι τό ὄνομα τοῦ Κανονικοῦ Ἐπισκόπου. Ἀπό μίαν ἄλλη ὀπτικήν, ἔχει βέβαια ἄδικον καί ψευδολογεῖ ἀλεπουδέλικα, ὅταν παράλληλα ἀπεσιωπεῖτο (ἐκ τῆς Ἐγκυκλίου) ἡ ἅπαξ ὁλοκληρωμένη καί Κανονική ἀλήθειαν τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων.

Ἡ Κανονική τάξις, ὁρίζει ἐπίσης, νά διακόπτεται τό μνημόσυνον τῆς ἀνωτέρας Ἐκκλησιαστικῆς Ἀρχῆς, ὅταν ἡ ἐν λόγῳ Ἀρχή, κακοδοξεῖ, ἤ, ὅταν μάλιστα ὕποπτα σιωπεῖ ἀλλά καί παραλείπει, νά κατηχεῖ, ὀρθοδόξως καί ἀπλανῶς, τό Χριστοφόρον ποίμνιον. Βέβαια ἐδῶ, ἡ μείζωνα ἐπισκοπική παράλειψις, θεωροῦμεν, ὅτι ἔγκειτο στήν σκόπιμα γενικευμένη καί παντελή ἀπουσία συστηματικῆς ἀντιοικουμενιστικῆς ἱερᾶς Κατηχήσεως ὑπό πάντων καί πασῶν τῶν Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν.

Προφανῶς, δικαίως ὁ Ἀρχιμανδρίτης Καθηγούμενος π. Παΐσιος, διέκοψεν τό μνημόσυνον, τῆς ἀνωτέρας Ἐκκλησιαστικῆς Ἀρχῆς του, τοῦ αἱρετικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου καί τοῦ φοβισμένου Μητροπολίτου Φλωρίνης κ. Θεοκλήτου, ὁ ὁποῖος μνημονεύει στήν τελική, ἕναν κακόδοξον ψευδοπροφήτην, τόν πατριάρχην Κων/Πόλεως. Τοῦτη εἶναι ἡ μαχητική ἱερά παράδοσις πού ἔλαβεν ὑπό τοῦ μακαριστοῦ καί ἁγίου προκατόχου του;

Τό ἄκρως προβληματικόν καί παράδοξα, τό πλέον κακόδοξον σημεῖον τῆς Μητροπολιτικῆς Ἐγκυκλίου, θεωροῦμεν ἐπίσης, ὅτι εἶναι τό ἑξῆς ἀκόλουθον:

«… Ὁ δέ προβαλλόμενος ὡς λόγος τῆς μή μνημονεύσεως δέν εἶναι πρόβλημα νά ἀπαντήση ἕνας μόνος του, καί οὔτε εἶναι πρόβλημα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας.»…!

Σύνολη ἡ ὀρθόδοξη Ἐκκλησιαστική Ἱστορία, τά ἅγια Συναξάρια, ἡ γραπτή καί ἅγραφος ἱερά Παράδοσις, ἡ Πατερική Γραμματεία, τά Συγγράμματα τῶν Φωτισμένων καί Θεοφόρων ἁγίων Πατέρων μας, βρίθωσι πανταχόθεν ἀπό τέτοιου εἶδους μεμονωμένες ἱεροκανονικές ἀπαντήσεις. Συνεπῶς διαψεύδεται παταγωδῶς ὁ καλός Μητροπολίτης τῆς Φλώρινας. Κυρίως, ἀπό ἐξαιρετικά ἰσχυρές, δυναμικές ἀλλά μεμονωμένες, πλήν σπάνιες Χαρισματοῦχες Προσωπικότητες. Βέβαια, τοῦτες οἱ Χαρισματοῦχες προσωπικότητες (ἅγιοι Πατέρες: π.χ. ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, Μάρκος ὁ Ευγενικός, ὁ Γρηγόριος Παλαμᾶς, κ.ο.κ.) εἴχαν ἀπό σωρηδόν ἤ ἐλάχιστα πνευματικά παιδιά καί φίλους πού τούς ἀκολουθούσαν μέχρι ἐσχάτων. Πιό κάτω παραθέτω, γιά τό συγκεκριμένο ζήτημα, τινά περίφημον ἰσχυράν ὁμιλία τοῦ μακαριστοῦ καί ἁγίου Μητροπολίτου Φλωρίνης κυροῦ Αυγουστίνου Καντιώτη πρός σημαίνουσα ἀνταπάντησιν τοῦ ΑΝΑΞΙΟΥ διαδόχου του Σεβ. κ. Θεοκλήτου, ὁ ὁποῖος μᾶς ἐμπαίζει, μέ λογικοφανήν πλήν ὅμως ἔωλον καί σαθρήν ἐπιχειρηματολογίαν ἐπί τῆς Ἐγκυκλίου.

Τό προαναφερόμενον ὅμως γεγονός, πλέον καί σύγχρονον Νεοελλαδικόν Ἐκκλησιαστικόν ἱστορικον γεγονός, περί τῆς Ἱεροκανονικῆς Ἀποτειχίσεως τοῦ ῥωμαλέου Καθηγουμένου καί Γέροντος Παϊσίου, τόσον κατά τοῦ οἰκείου Μητροπολίτου του (τοῦ ἁγίου Φλωρίνης) ὅσον ταυτόχρονα καί κατά τοῦ Ἀρχιοικουμενιστοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου καί σύν αὐτῷ Λατινόφρωνᾳ φατριᾷ, εἶναι ἤ δέν εἶναι ἀκανθῶδες πρόβλημα, τόσον τῆς ἱερᾶς Μητροπόλεως Φλωρίνης ὄσον καί τοῦ Οἰκουμενι(στι)κοῦ Πατριαρχείου μας;  

Εἶναι ἤ δέν εἶναι μείζωνα δογματολογικόν ζήτημα Πίστεως διά τήν Καθολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία;

Γιατί τότε ὁ Μητροπολίτης Φλωρίνης, ἀποκρούει κάπως θρασύδειλα καί φοβισμένα, καί δή γραπτῶς, τήν περιρρέσουσα μητροπολιτικήν εὐθύνη του γιά τήν περίφημον ἐνέργεια τοῦ ἰδικοῦ του Κληρικοῦ; Ἔγινε ἐπίσκοπος γιά τό ἐπισκοπειό του, ἤ μήπως γιά τήν Καθολική Ἐκκλησία Του;

Τά ἴδια ἐρωτήματα, ἰσχύουν βέβαια καί γιά ὅλους ὄσους ἀκόμη Νεογραικούς Μητροπολῖτες, σιωπῶσι, ὑπέρ τῶν Φαναριωτῶν.

-Ποιανοῦ εἶναι ἡ εὐθύνη τέλος πάντων;

-Τοῦ κακομήχανου Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν τῆς Ἀμερικῆς; Τῆς Δρ. κ. Ἐλισάβετ Προδρόμου; Μήπως τοῦ θεοκρατικοῦ Βατικανοῦ; Τῶν Μασωνικῶν ἤ Θεοσοφικῶν σατανικῶν Στοῶν; Τοῦ Σιωνιστικοῦ Λόμπι; Τῆς Ν.Α.S.A.; Τῶν λοιπῶν ἐξωγήινων (U.F.O.) πολιτισμῶν τινῶν ἄλλων γνωστῶν ἤ ἄγνωστων ἀπειράριθμων συμπάντων;

Ἐδῶ βρίσκεται, κατά τήν ταπεινή μας γνώμη, καί τό ἅπαν τραγελαφικόν σημεῖον τῆς δραματικῆς Ἐκκλησιαστικῆς ὑποθέσεως, περί τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ: ὅπου οἱ Κανονικοί Μητροπολῖτες-Ἐπίσκοποι-Ἀρχιεπίσκοποι καί Πατριάρχες μας, οἱ κυρίως ἐντεταλμένοι (ἐπί-)σκοποί καί φρουροί τῆς Πίστεως, ἀρνοῦνται -κυρίως ἀπό ἰδιοτέλειαν- ὅπως ἀναλάβωσι τήν ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΗΝ ἐπισκοπικήν εὐθύνην τους, καί (δια)τηρήσουν ἔτσι τίς αἰῶνιες ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΕΣ ὑποσχέσεις πού ἔδωσαν κατά τήν Μυστηριακήν Χειροτονία τους εἰς Ἐπίσκοπον ἐνώπιον Τριαδικοῦ Θεοῦ καί ἀνθρώπων. Δηλαδή, πρόκειται διά ῥητήν καί κραυγαλέαν ἐξωμοσίαν, ἐπιορκίαν ἤ καί ψευδορκίαν, καταπάτησιν τῶν σωρηδόν καί συγκεκριμένων Ἐπισκοπικῶν ὅρκων τους, εἰς βάρος, καί κατά τήν διάρκεια κινδυνευούσις τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Πίστεως.

Συναφῶς, ἴσως τό ἐρώτημα νά φαίνεται κάπως σκληρόν, ἀλλά εἶναι συνάμα καί ἀμείλικτον πρός πᾶσαν κατεύθυνση πού συγκαλύπτει το κακόδοξον Π[φ]ατριαρχεῖον τῆς Κωνσταντινουπόλεως: Ὁ Μητροπολίτης κ. Θεόκλητος καί οἱ ἄλλοι ὁμόλογοί του πού δειλαῖος σιωποῦν τήν σήμερον, πολλῷ δέ μᾶλλον, μετά τήν Κολυμπάριον ἐποχήν, γιατί μᾶς δουλεύωσιν; Γιατί συγκαλύπτωσι, τίς ἀνήκουστες καί θεοστυγεῖς κακοδοξίες-αἱρέσεις τοῦ πατριάρχου μας κ. Βαρθολομαίου, τοῦ Περγάμου κ. Ἰωάννου Ζηζιούλα καί τοῦ Προύσης κ. Ἐλπιδοφόρου; Ποῖον τό οὐσιαστικόν ὤφελος τοῦ ἀνιεροκρύφιου καί ἀνεπίσκοπου Ἐπισκοπομονιστικοῦ καί Κληρικαλιστικοῦ φιλάδελφου; Γιατί ᾆραγέ, δέν ἀναχαιτίζεται πιό μαχητικά, στά ἀκριβῆ χνάρια τοῦ σύγχρονου ὁμολογητοῦ καί Ἀρχιμανδρίτου Καθηγουμένου Γέροντος Παϊσίου, ἡ αἱρετίζουσα «νέοἘκκλησιολογία τῶν Ἀρχιοικουμενιστῶν» τοῦ βατικανοποιημένου Φαναρίου; Γιατί οἱ σιωπῶντες λυκοποιμένες καί ἀ-φιλάδελφοι, σπέρνωσι, τό ψυχόλεθρον μικρόβειον τῶν σχισμάτων καί αἱρέσεων;

Τέλος, λόγῳ τοῦ ὅτι δέν ἔχω ἀσχοληθεῖ σέ κατά βάθος μελέτη (πλήν ἐλάχιστον τινά ἀνάγνωσιν) μέ τά ἐξηγητικά, ἤ ἀντιρρητικά, καί συνάμα ὁμολογιακά κείμενα καί γραπτά τοῦ ὀρθοδόξου ἀντιοικουμενιστοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Παϊσίου Παπαδοπούλου,  σᾶς τά προτείνω ὅμως, ἀνεπιφύλακτα, ὅπως τά μελετήσετε προσεκτικά, κριτικά, γιά νά βγάλετε ἀντικειμενικῶς τά ἰδικά σας προσωπικά συμπεράσματα, διότι, ἐπαρακολούθησα τό ἐπίκαιρον καί ἄκρως ὁμολογιακόν καί συνάμα φλογερόν ὀπτικοακουστικόν κήρυγμά του.

Εἰρήσθω ἐν παρόδῳ, ὑστερογραφικῶς, κάτι τό ἀναντίρρητα ἄκρως διευκρινιστικόν ἀπό μέρους μας πρός ἄρσιν τῶν τινῶν παρορμητικῶν «Ζηλωτικῶν» παρεξηγήσεων: ὅτι ὑφίσταντο, δύο εἴδη Ἀποτειχίσεις. Ἡ Ἱεροκανονική ἁγία καί καλή Ὁμολογιακή Ἀποτείχισις· καί ἡ ἀνίερη σχισματικοαιρετική ἡ κάκιστη Ἀποτείχισις πού ὁδηγεῖ σέ ἀμφιλεγόμενες Παρασυναγωγές. Ὅπως ὑφίσταντο π.χ. δύο εἴδη ὑπακοῆς. Λόγου χάριν, κακή και ἀδιάκριτη «τυφλή ὑπακοή» καί διακριτική ἁγία (ἀν)ὑπακοή· δηλαδή ῥωμαλέα ἀνυπακοή στό κακόδοξον ἱεροκρατικόν σύστημα-κατεστημένον, καί ὑπακοή δηλ. στό «ἀντισυστημικόν» ἱερό Εὐαγγέλιον καί στούς «ἀναρχικούς» Θεοφόρους Πατέρες.

Τοῦ Παναγιώτη Π. Νούνη

Ὀρθόδοξος Θεολογῶν