Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ είναι ΕΛΛΑΔΑ «Τα συμφέροντα της “ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ” υπερίσχυσαν της ιστορικής αλήθειας»

Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ειναι ΕΛΛΑΔΑ

Δημοσίευμα  της Εφημερίδος :
"ΑΓΩΝΑΣ"  αρ φυλ. 248/ Ιανουάριος 2018 http://www.agonas.org/

«Τα συμφέροντα της “ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ”

υπερίσχυσαν της ιστορικής αλήθειας»

Το ψευδώνυμο της γειτονικής χώρας των Σκοπίων “Μακεδονία” αποδόθηκε από τα Κομμουνιστικά κόμματα των Βαλκανίων το 1924.

Το 5^ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς έγινε στην Μόσχα (από 17 Ιουνίου - 8 Ιουλίου 1924) και συμμετείχαν τα κ.κ. της Βουλγαρίας, Γιουγκοσλαβίας και της Ελλάδας. Εκεί, μεταξύ των άλλων θεμάτων, συζητήθηκε και το θέμα μιας ανεξάρτητης “Μακεδονίας” και ένα “Μακεδονικό έθνος”, στηριγμένο στη θεωρία του Βούλγαρου Κομιτατζή Βοεβόδα Σαντάνσκι. Εισηγητές και υποστηρικτές αυτής της πρότασης ήταν οι Βούλγαροι Κομμουνιστές Β. Κολάοφ και Γκ. Δημητρώφ, ισχυριζόμενοι ότι είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. 

Αντίθετα οι εκπρόσωποι του κ.κ. της Γιουγκοσλαβίας αντιτάχθηκαν στις θέσεις των Βουλγάρων για την ύπαρξη “Μακεδονικού έθνους” τονίζοντας ότι όλα αυτά είναι γελοία και φαντασιώσεις του Σαντάνσκι. Η γραμμή των Γιουγκοσλάβων δεν πέρασε γιατί όλα ήταν υπό την καθοδήγηση του Στάλιν.

Η 7^η Συνδιάσκεψη της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας (Β.Κ.Ο.), που ακολούθησε στα μέσα Ιουλίου 1924 και εν συνεχεία στη Μόσχα με αντιπροσωπεία και του κ.κ. Ελλάδας, επικύρωσαν τα αποτελέσματα του Συνεδρίου και επανέλαβαν τη θέση τους για μια “Ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη”.

Στις 24 Αυγούστου του 1925 στην Αθήνα δικάστηκαν 24 αριστερά (κομμουνιστές) άτομα με την κατηγορία ότι προωθούσαν την αυτονομία της Μακεδονίας και Θράκης.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Βουλγαρίας, που πήρε την εξουσία με την λήξη του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, πήρε πλέον θέση ανοικτά για μια κυρίαρχη “Μακεδονία”. Έτσι με απόφαση της 10^ης Ολομέλειας του Κ.Κ.Β. (Αύγουστος 1946) αναγνωρίσθηκε και επίσημα η ύπαρξη “Μακεδονικού Έθνους” παραδίδοντας μάλιστα τα κόκαλά του… “εθνικού” ήρωα Γκότσε Ντελτσέβ ως οστά Μακεδόνα! Από τότε ξεκίνησε η προσπάθεια δημιουργίας “Μακεδονικής γλώσσας” και “Μακεδονικών συλλόγων”.

Μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο η περιοχή της Φύρομ ανήκε στη συνθήκη του Σέρβικου κράτους και ονομάζονταν ως “Νότια Σερβία” ή ως “Vardarska Banovina” δηλαδή διοίκηση του Βαρδάρη. Και όλα αυτά μέχρι τη 2^η Σύνοδο που έγινε (29 Νοεμβρίου 1943), στο Jajce (Γιάιτσε) στην ομώνυμη πόλη της Βοσνίας. Εδώ ο Τίτο αποφάσισε να οργανώσει την χώρα σε Ομοσπονδιακή Βάση. Μία από τις Ομοσπονδίες ήταν και η Λαϊκή Δημοκρατία της “Μακεδονίας”.

Με την ενέργειά του αυτή ο Τίτο απέβλεπε: 1^ον. Να αφομοιώσει την περιοχή αυτή εντός της Γιουγκοσλαβικής Συνομοσπονδίας – οι κάτοικοί της, στην πλειοψηφία, είχαν Βουλγαρική αυτοσυνειδησία – και 2^ον. Να επεκτείνει τη Γιουγκοσλαβία προς τη βουλγαρική και ελληνική Μακεδονία.

Στις 2 Αυγούστου του 1944 ο Τίτο “δημιουργεί” το “Μακεδονικό έθνος”. Στο μοναστήρι Πρόχορ Πτσίνσκι συνήλθε η ιδρυτική σύνοδος του “Αντιφασιστικού Συμβουλίου Λαϊκής Απελευθέρωσης Μακεδονίας” (ASNOM) όπου στο 1^ο άρθρο της απόφασής του ορίζεται: «Στηριζόμενοι στην κυρίαρχη θέση και στο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του λαού της Μακεδονίας…, σύμφωνα με τις αποφάσεις της 2^ης συνόδου στο Jajce (Γιάιτσε) στις 29 Νοεμβρίου 1943… ιδρύεται ως ανώτατο νομοθετικό και εκτελεστικό αντιπροσωπευτικό σώμα της Μακεδονίας και του Μακεδονικού κράτους… Η πρώτη Μακεδονική λαϊκή εθνοσυνέλευση διακηρύττει μπροστά σε όλο τον κόσμο τη δίκαιη και ακλόνητη θέλησή της “Για την ένωση ολοκλήρου του μακεδονικού λαού” σύμφωνα με τις αρχές του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης. Με αυτό θα τεθεί τέρμα στη δουλεία του μακεδονικού λαού σε όλα τα τμήματά του…».

Οι Βούλγαροι άρχισαν να αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο οπότε την 11-12 Μαρτίου 1963 ο Πρόεδρος της Βουλγαρίας Τοντόρ Ζίβκοφ ενώπιον της Ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Β. αλλάζει πορεία και δηλώνει: «Δεν υπάρχει “Μακεδονική Εθνότητα” ούτε “Μακεδονικό Έθνος”! Στα όρια του κράτους του Σαμουήλ, ζούσαν Σέρβοι, Έλληνες και Αλβανοί! Πουθενά δεν υπήρχαν “Μακεδόνες”! Επομένως, και κατά τον Μεσαίωνα, αλλά και κατά τη νεώτερη και σύγχρονη ιστορία η “Μακεδονία” υπήρχε μόνο με την εδαφική και πολιτική της έννοια και όχι με την εθνική, ως ξεχωριστή εθνότητα ή έθνος! Η “Μακεδονική γλώσσα” δεν είναι γλώσσα! Είναι μίγμα βουλγαρικής, σέρβικης και λίγο ελληνικής! Η γλώσσα δεν προσδιορίζει την εθνικότητα! Τα λατινοαμερικανικά έθνη, μπορεί να μιλάνε την ισπανική, αλλά δεν είναι Ισπανοί!».

Στα μέσα του ’60 εμφανίζεται ο αμερικανικός παράγων με προπαγανδιστή τον “Πρόεδρο της Μακεδονικής Επαναστατικής Οργάνωσης” Ιβάν Μιχαήλωφ, που τις απόψεις του διετύπωσε σε βιβλίο με τίτλο: “Μακεδονία – η Ελβετία των Βαλκανίων”. Σ’ αυτό αναφέρει πως, τη λύση δεν μπορεί να τη δώσει ούτε η Βουλγαρία, ούτε η Ελλάδα, ούτε η Γιουγκοσλαβία! Πρότεινε να παραιτηθούν αυτές οι χώρες από τη Μακεδονία του Πιρίν, του Αιγαίου και του Βαρδάρη και να δημιουργήσουν μια αυτόνομη Μακεδονία στα Βαλκάνια! Αλλά για να γίνει αυτό θα πρέπει να βρεθεί λύση υπό την σκέπη και την προστασία των ΗΠΑ και του ΟΗΕ! Κατέληξε δε ότι θα πρέπει η αυτόνομη “Μακεδονία” να είναι προτεκτοράτο των ΗΠΑ!

Το 1967, με προσωπική παρέμβαση του Τίτο, έχουμε απόσχιση από το Πατριαρχείο της Σερβικής Εκκλησίας και ίδρυση της “Αυτοκέφαλης Μακεδονικής Εκκλησίας”, διασπώντας έτσι την πνευματική ενότητα της Ορθόδοξης Σερβικής Εκκλησίας. Και τούτο έκανε ο Τίτο για να δείξει ότι υπάρχει “Μακεδονικό” κράτος και “Αυτοκέφαλη” Ορθόδοξη Εκκλησία!

Τα λάθη των ελληνικών κυβερνήσεων για δεκάδες χρόνια ήταν απανωτά. Εμείς οι ίδιοι αναγνωρίζαμε την Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας με διάφορες συμφωνίες που κάναμε κατά καιρούς, και τώρα τα βρίσκουμε μπροστά μας.

Η ΑΝΑΒΙΩΣΗ ΤΟΥ “ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ”

Το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων πήρε ανησυχητικές διαστάσεις για την Ελλάδα όταν το γιουγκοσλαβικό “ηφαίστειο” εξερράγη στα Βαλκάνια και από την έκρηξη αυτή αναδείχθηκαν 5 ανεξάρτητα κράτη (Σερβία, Κροατία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Σλοβενία και τέλος το κρατίδιο το αυτοαποκαλούμενο ως… “Μακεδονία”).

Το σκοπιανό κρατίδιο από τις 8 Σεπτεμβρίου του 1991 είχε κάνει την ανακήρυξή του ως ανεξάρτητο κράτος, ο δε πρώτος Πρόεδρός του Κιρ Γκλιγκόρωφ με επιστολές προς όλες τις χώρες του κόσμου και διεθνείς Οργανισμούς ζητούσε την αναγνώρισή τους.

Στις 16 Δεκεμβρίου 1991 συνήλθε το Συμβούλιο Εξωτερικών της Ε.Ο.Κ. στις Βρυξέλλες και αναγνώρισαν – κάτω από την ασφυκτική πίεση της Γερμανίας – επίσημα τις νέες χώρες που προέκυψαν από την διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας, μαζί και την “Δημοκρατία της Μακεδονίας” με την προϋπόθεση ότι θα τηρούν τους τρεις παρακάτω όρους: α) Καμία από τις νέες αυτές Δημοκρατίες να μην έχει εδαφικές διεκδικήσεις έναντι κάποιας γειτονικής χώρας, β) Καμία… να μην πραγματοποιεί εχθρικές προπαγανδιστικές δραστηριότητες, γ) καμία από τις νέες αυτές Δημοκρατίες να μην μπορεί να χρησιμοποιήσει ονομασία που να υποδηλώνει εδαφικές διεκδικήσεις.

Βέβαια οι Σκοπιανοί αυτά τα αγνόησαν αδιαφορώντας για τους παραπάνω όρους και τους συντάξαντες αυτούς σκανδαλωδώς και παρανόμως να κωφεύουν. Επίσης, ο γνωστός τοκογλύφος και κερδοσκόπος Τζόρτζ Σόρος τους ενθάρρυνε διεισδύοντας αμέσως και εξαγοράζοντας το πολιτικό σύστημα, μετατρέποντας την περιοχή σε “περιβόλι” παραγωγής ναρκωτικών ουσιών.

Και στο γεωστρατηγικό επίπεδο οι Αμερικανοί αρχικά με τον Τζόρτζ Μπους και στη συνέχεια με τον Μπιλ Κλίντον – που τα συμφέροντά τους είναι τεράστια – έπαιξαν και παίζουν στο παρασκήνιο παιχνίδια εις βάρος της Ελλάδας. Θέλουν το “ΠΑΡΘΕΝΟ” έδαφος των Σκοπίων να το μετατρέψουν σε μία Πολεμική Αποθήκη εν όψει των επερχόμενων δραματικών εξελίξεων της ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ.

Δυστυχώς εκείνη την περίοδο το ελληνικό πολιτικό σύστημα βρέθηκε εντελώς απροετοίμαστο. Στα γελοία και ανιστόρητα επιχειρήματα των Σκοπιανών απέτυχε να απαντήσει δυναμικά η Ελλάδα, σ’ αντίθεση με τους Σκοπιανούς που είχαν εξαπολύσει μια τεράστια παγκόσμια προπαγάνδα για το όνομα και το “δίκαιό τους”. Δυστυχώς πολλές χώρες δεν μπορούσαν να καταλάβουν τις ελληνοσκοπιανές διαφορές και τα ελληνικά δίκαια, αφού για όλους αυτούς η υπόθεση ήταν κάτι σαν να πρόκειται για μια διαφορά του τύπου “Νότιος ή Βόρειος Κορέα”, “ΝΟΤΙΟ ή ΒΟΡΕΙΟ Βιετνάμ”.

Στις αρχές του 1992 η Βουλγαρία γίνεται η πρώτη χώρα που αναγνωρίζει τα Σκόπια με το συνταγματικό της όνομα («Δημοκρατία της Μακεδονίας»). Και έκτοτε μπαίνουμε σε μια περίοδο μεγάλων κινητοποιήσεων και συλλαλητηρίων.

Η Ελλάδα βρέθηκε στη δίνη του μακεδονικού ζητήματος να τα έχει χαμένα! Στις 16 Φεβρουαρίου 1992 συνέρχεται το πρώτο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κων. Καραμανλή. Εδώ υπήρξε κοινή γραμμή πλεύσης – με “αστερίσκους” από το Κ.Κ.Ε. –. Αποφασίστηκε ότι η Ελλάδα δεν θα συνηγορήσει ποτέ στη λέξη “Μακεδονία” ή τα παράγωγά της να μπουν στην ονομασία των Σκοπίων.

Ακολουθεί το δεύτερο συμβούλιο στις 13 Απριλίου 1992, το οποίο υπήρξε επεισοδιακό αφού αποχώρησε ο υπουργός εξωτερικών Αντώνης Σαμαράς και αντικαταστάθηκε από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη. Μετά την σύσκεψη έγινε γνωστή η διαφωνία του Κ.Κ.Ε.

Και τέλος στις 14 Ιουνίου 1992 έγινε και τρίτη σύσκεψη των πολιτικών Αρχηγών υπό του Προέδρου της Δημοκρατίας, όπου αποφασίστηκε, ότι παραμένουν αμετάκλητες οι ελληνικές θέσεις – με εξαίρεση το Κ.Κ.Ε. – που ήταν: «Η Ελλάδα θα αναγνωρίσει ανεξάρτητο το κράτος των Σκοπίων μόνον αν τηρηθούν και οι τρεις όροι που έθεσε η ΕΟΚ, στις 16 Δεκεμβρίου 1991, με την αυτονόητη διευκρίνιση ότι στο όνομα του κράτους αυτού δεν υπάρχει η λέξη Μακεδονία».

Την περίοδο αυτή παίχτηκε μεγάλο παρασκήνιο. Ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κ. Καραμανλής δάκρυσε στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης λέγοντας ότι: “Η Μακεδονία είναι μόνο μία, και είναι ελληνική”, και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Ανδρ. Παπανδρέου, δήλωσε: “Κανένας συμβιβασμός για το θέμα του ονόματος με τα Σκόπια”.

Μετά την αποχώρηση του Σαμαρά, το υπουργείο αναλαμβάνει ο Μιχ. Παπακωνσταντίνου ο οποίος άρχισε να έχει μυστικές επαφές με Σκοπιανούς, πιεζόμενος βέβαια και από ξένους παράγοντες προκειμένου να βρουν συμβιβαστική λύση στο ζήτημα του ονόματος. Σε ερώτηση, γιατί οι μέχρι τότε κυβερνήσεις δεν αντέδρασαν, ο Παπακωνσταντίνου απάντησε: «Δεν αντιδράσαμε διότι, καθ’ υπόδειξη των συμμάχων μας έπρεπε να υποστηρίξουμε τον Τίτο, ο οποίος προσπαθούσε να απαγκιστρωθεί από την Μόσχα».

Την περίοδο αυτή υπάρχει μια τολμηρή πρόταση από τον ηγέτη της Γιουγκοσλαβίας Σλομπ. Μιλόσεβιτς στον Κων. Μητσοτάκη: Το ΜΟΙΡΑΣΜΑ των Σκοπίων ανάμεσα σε Ελλάδα και Σερβία! Αυτό ήταν ένα από τα συνθήματα και κυριαρχούσε στα συλλαλητήρια “Η λύση είναι μία, σύνορα με τη Σερβία!”.

Ο Μητσοτάκης όχι μόνο απέρριψε την πρόταση αλλά το όλο σχέδιο Μιλόσεβιτς το αποκάλυψε στους Αμερικανούς, οι οποίοι “ως καλοί φίλοι μας”… ενίσχυσαν τους Σκοπιανούς προφυλάγοντάς τους από ένα πιθανό εδαφικό ακρωτηριασμό τους.

 Στις 6 Αυγούστου 1992 η Ρωσία αναγνωρίζει επισήμως τα Σκόπια με το όνομα Μακεδονία, και στις 24 Αυγούστου τα Σκόπια επιλέγουν ως σημαία τους το αστέρι της Βεργίνας.

Στις 7 Απριλίου 1993 το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ με την υπ’ αριθ. 817 απόφαση κάνει δεκτά τα Σκόπια με το προσωρινό όνομα FYROM, αλλά χωρίς να μπορούν να αναρτήσουν την σημαία τους.

Τον Μάιο της ίδιας χρονιάς οι μεσολαβητές Βανς και Όουεν προτείνουν στην Ελλάδα το όνομα «Νέα Μακεδονία» (Nova Makedonija). Η Αθήνα το απορρίπτει και αντιπροτείνει το «Σλαβομακεδονία», το οποίο τα Σκόπια αρνούνται.

Μετά από μερικές ημέρες (23 έως 25 Απριλίου) η Αθήνα φιλοξενούσε την παγκόσμια σκοτεινή «υπερ-οργάνωση», την περιβόητη “Λέσχη Μπίλντεμπεργκ”, στο συγκρότημα “Ναυσικά” στον Αστέρα της Βουλιαγμένης. Πάντως το κεντρικό θέμα των συζητήσεων ήταν (τυχαίο;;;) ο πόλεμος στην Γιουγκοσλαβία και το σκοπιανό ζήτημα. Από ελληνικής πλευράς παραβρέθηκε ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης, ο υπουργός Εξωτερικών Μ. Παπακωνσταντίνου, ο υπουργός Στ. Μάνος κ.ά.

Στις επόμενες ημέρες είχαμε την σύλληψη του Ελληνοαμερικανού Στηβ Λάλα στην Αμερική για κατασκοπεία υπέρ της Ελλάδας.

Ένα άλλο παράξενο περιστατικό συνέβη στις 11 Ιουνίου 1993. Την Αθήνα επισκέπτεται ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Γουόρεν Κρίστοφερ. Βγαίνοντας από το γραφείο του Μητσοτάκη και σε ερώτηση για το προγραμματισμένο ταξίδι Μητσοτάκη στις ΗΠΑ δήλωσε αινιγματικά: «Η επίσκεψη συνδέεται με την πιθανότητα εξελίξεων στην Ελλάδα συνδέεται με τις εκλογές!». Και αυτό έγινε. Η Κυβέρνηση Μητσοτάκη πέφτει στις 9 Σεπτεμβρίου 1993. Στις εκλογές που ακολούθησαν 13 Οκτωβρίου εκλέγεται η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με επικεφαλής τον Ανδρέα Παπανδρέου. Σε ένα μήνα αργότερα (13 Δεκέμβριου – 14 Ιανουαρίου) άρχισαν να γίνονται οι αναγνωρίσεις βροχή, από διάφορες χώρες του κόσμου με το συνταγματικό της όνομα…!

Φεβρουάριος 16 του 1994 η ελληνική Κυβέρνηση Α. Παπανδρέου αποφασίζει οικονομικό αποκλεισμό στα Σκόπια (εμπάργκο). Οι πιέσεις για άρση του εμπάργκο από παντού είναι ασφυκτικές. Τελικά, για το εμπάργκο μας παραπέμπουν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο το οποίο δεν κάνει δεκτό το αίτημα για λήψη μέτρων κατά της Ελλάδας.

Στην ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ πολιτική της Ελλάδος ανάγκασε τα Σκόπια να υποσχεθούν ότι θα αλλάξουν το Σύνταγμα και τη σημαία τους. Αυτό προέβλεπε και η “Ενδιάμεση Συμφωνία”. Αυτό όμως ουδέποτε έγινε. Ο Σλόμπ. Μιλόσεβιτς επανήλθε με επικαιροποιημένη την παλαιότερη προς την Ελλάδα πρότασή του. Αυτή τη φορά πρότεινε στον Ανδρ. Παπανδρέου τη ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΟΠΟΙΗΣΗ Ελλάδας-Σερβίας αλλά και… Σκοπίων, πιστεύοντας ότι μέσα σε μια “Ορθόδοξη Ένωση”, θα επιλύονταν το ζήτημα του ονόματος! Ο Παπανδρέου συμφώνησε με την πρόταση. Δεν προχώρησε όμως, επειδή αντέδρασε τότε έντονα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κων. Καραμανλής, με τον φόβο μήπως η χώρα μας απομονωθεί από τους “φίλους” και “συμμάχους” μας, των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής ένωσης.

Οι αμερικανοί πρωτοστατούσαν για την άρση του εμπάργκο. Έτσι στις 4 Σεπτεμβρίου 1995 έρχεται στην Αθήνα ο υφυπουργός της Αμερικής Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ όπου έχει συνομιλίες με τον πρωθυπουργό και υπουργό Εξωτερικών Κάρολο Παπούλια. Την ίδια ημέρα πάει και στα Σκόπια όπου και εκεί έχει συνομιλίες με την πολιτική ηγεσία. Έτσι, από τα Σκόπια ο Χόλμπρουκ, από την Αθήνα ο επιτετραμμένος της πρεσβείας Τόμας Μίλερ και από την Ουάσιγκτον ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Νίκολας Μπερνς ανακοίνωναν ταυτόχρονα την επίτευξη συμφωνίας Ελλάδας-Σκοπίων.

Υπό την αιγίδα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) στις 13 Σεπτεμβρίου του 1995 στη Νέα Υόρκη υπογράφεται η λεγόμενη “ενδιάμεση Συμφωνία” από τον Έλληνα υπουργό κ. Παπούλια και τον Σκοπιανό υπουργό Τσερβενκόφσκι, με την Ελλάδα πλέον να αναγνωρίζει προσωρινά τα Σκόπια με την ονομασία “Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας” (ΠΓΔΝ).

Η “Ενδιάμεση Συμφωνία” είχε έναν όρο τον “προσωρινό” θα έχει “επταετή ισχύ” (δηλ. έως το 2002) μέχρι τότε υποτίθεται ότι οι δύο πλευρές – υπό την αιγίδα του ΟΗΕ – θα βρουν οριστική λύση στο ζήτημα του ονόματος. Λύση όμως δεν βρέθηκε μέχρι το 2002 διότι τα Σκόπια δεν δέχτηκαν καμία συζήτηση για το θέμα του ονόματος και η Ελλάδα από πλευρά της το άφησε σχεδόν να ξεχαστεί. Μάλλον οι κυβερνώντες πίστεψαν στο “δόγμα” Κ. Μητσοτάκη: «Σε δέκα χρόνια ποιος θα θυμάται το όνομα Μακεδονία…».

Τον Σεπτέμβριο του 2002 έληξε η “Ενδιάμεση Συμφωνία” – αν και νομικά είναι άκυρη πλέον, αλλά  και από την αρχή  ήταν άκυρη, διότι ουδέποτε ήρθε στη βουλή των Ελλήνων και ούτε εγκρίθηκε από αυτή - παρατείνεται έκτοτε σιωπηρά. Και φθάσαμε στο Νοέμβριο του 2004 – μία μέρα μετά τις αμερικανικές εκλογές – όπου έρχεται ο εκλεγείς Αμερικανός Πρόεδρος Μπους να καταφέρει σε βάρος μας ένα ξαφνικό διπλωματικό χτύπημα αναγνωρίζοντας τα Σκόπια ως “Δημοκρατία της Μακεδονίας”. Στο διάστημα αυτό έχουμε την Αμερική να έχει υπογράψει με την ΠΓΔΜ δύο διακρατικές συμφωνίες – η μία τον Ιούνιο του 2003 και η δεύτερη τον Οκτώβριο του 2004 – για αμυντική συμφωνία μεταξύ τους.

Στην Ελλάδα έχουμε τον Μάρτιο του 2004 νέα κυβέρνηση με Πρωθυπουργό τον Κ. Καραμανλή που άρχισε να κάνει ανοίγματα προς Ανατολάς με βασικότερο την παραχώρηση του λιμανιού του Πειραιά στους Κινέζους, στους Ρώσους τον πετρελαιαγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, την άρνηση του σχεδίου Ανάν για την “επίλυση” του Κυπριακού και την αγορά ρωσικού στρατιωτικού εξοπλισμού από τη Μόσχα…

Τον Απρίλιο του 2008 ο Καραμανλής είπε το “ΟΧΙ” στην ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, κατά τη διάρκεια της Συνόδου στο Βουκουρέστι! Τα Σκόπια “πάγωσαν” από την Ελληνική άρνηση, η οποία τους έκλεισε την πόρτα στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή ένωση, αφού δεν είχε επιλυθεί το θέμα του ονόματός του.

Η άρνηση του Καραμανλή προκάλεσε την οργή των Αμερικανών, διότι χαλούσε άμεσα τον αμερικανικό σχεδιασμό για την περιοχή των Βαλκανίων που ήθελαν, με την προσχώρηση της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, να την μετατρέψουν σε μία τεράστια στρατιωτική βάση στο κέντρο της βαλκανικής χερσονήσου. Ακολούθησε το σχέδιο ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του Καραμανλή.

Απ’ ό,τι διέρρευσε στα Μ.Μ.Ε. τότε, την οργανωμένη ομάδα ξένων και ντόπιων πρακτόρων που ετοίμαζε την δολοφονία του την εντόπισαν – και ενημέρωσαν τις Ελληνικές αρχές – οι ειδικές ρωσικές μυστικές υπηρεσίες (FSB). Δεν μας προκαλεί αυτό το γεγονός εντύπωση διότι κατά πάγια τακτική υπάρχουν συγκυριακές ανταλλαγές πληροφοριών μεταξύ ξένων μυστικών υπηρεσιών, για μείζονος σημασίας γεγονότα!

Το βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αθηνών σοκάρει με τις λεπτομέρειες του σχεδίου “ΠΥΘΙΑ” για την δολοφονία του Καραμανλή. «Σκοπός των δραστών – αναφέρει το πόρισμα – φαίνεται ότι ήταν η διακοπή της πολιτικής και οικονομικής προσέγγισης της Ελλάδας με τη Ρωσία που τότε είχε αρχίσει να διαμορφώνεται σε κρίσιμους τομείς, ειδικότερα της ενέργειας, των εξοπλισμών και των κρατικών προμηθειών».

Παράλληλα το βούλευμα φωτογραφίζει, πως πίσω απ’ όλα αυτά είναι η CIA, και παραπέμπει σε δίκη, με βαρύτατες κατηγορίες για κατασκοπεία και παραβίαση μυστικών του Κράτους, περίπου 20 άτομα.

Ο Κ. Καραμανλής γλίτωσε από την περιπέτεια και είναι ζωντανός, αλλά πρέπει να αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή!

Για την ιστορία αναφέρουμε ότι: Τις παραμονές της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι του 2008, ο Αμερικανός Πρέσβης Ντ. Σπέκχαρντ έκανε καθημερινό δρομολόγιο μεταξύ πρεσβείας και Μαξίμου προκειμένου να πείσει τον Καραμανλή να δεχθεί την πρότασή τους και να ενταχτούν τα Σκόπια στη Συμμαχία.

Σ’ ένα τηλεγράφημά του προς την Ουάσιγκτον διαφαίνονται τα όσα θα ακολουθήσουν τους επόμενους μήνες.

 «Δεν διαπιστώνουμε ενδείξεις ότι οι Έλληνες έχουν καταλάβει τι θα τους συμβεί και να κάνουν μια ανάλυση του κόστους και των ωφελειών που έχει για την Ελλάδα η υλοποίηση της απειλής του ΒΕΤΟ, ούτε φαίνεται η Ελλάδα να έχει σκεφτεί το σενάριο για την επόμενη ημέρα».

Το ΟΧΙ του Καραμανλή στο Βουκουρέστι και η επίσκεψή του αμέσως μετά στην Μόσχα για να συζητήσει με τον Βλ. Πούτιν τον αγωγό Nabucco, έκανε τους αμερικανούς έξαλλους… και δεν συγχώρησαν ποτέ τη στάση αυτή του Έλληνα Πρωθυπουργού.

Ένα έγγραφο που διέρρευσε από την πρεσβεία των ΗΠΑ στο Βερολίνο (Wikileaks 23/4/08) αναφέρει την απογοήτευση των ΗΠΑ για το Βέτο της Ελλάδας και υπογραμμίζει ιδιαίτερα τις προσπάθειες που έκανε η Μέρκελ τις ημέρες πριν από την Σύνοδο για να πείσει τον Καραμανλή να βάλει νερό στο κρασί του. Λίγους μήνες μετά είχαμε τις πρωτόγνωρες στα χρονικά της χώρας ταραχές στην Αθήνα, με καταστροφές και λεηλασίες, στις οποίες μετείχαν και ξένα στοιχεία.

Φημολογείται έντονα ότι έγινε “ο κακός χαμός” με χιλιάδες πακέτα καρτοκινητών μέσα σε λίγα λεπτά για την κινητοποίηση δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων, κυρίως μαθητών… Λέγεται ότι μόνο στα μέλη των 15μελών συμβουλίων των σχολείων είχαν σταλεί με μαζική αποστολή δεκαπέντε χιλ. SMS, γεγονός – όπως έλεγαν οι αρμόδιοι – ότι αυτή την οργανωτική δυνατότητα ήταν αδύνατο να την πραγματοποιήσει οποιαδήποτε ομάδα ή Κόμμα, παρά μόνο μυστικές υπηρεσίες!

Ο Καραμανλής αναγκάστηκε να πάει σε εκλογές τον Οκτώβριο του 2009 σε μια συνολικά τεταμένη ατμόσφαιρα. Και τις έχασε!!!

Ο νικητής των εκλογών – “ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ” – ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου που αμέσως κατήργησε όλες τις συμφωνίες που είχε κάνει ο Κων. Καραμανλής με τον Ρωσικό παράγοντα και στη συνέχεια μας οδήγησε στα Μνημόνια και στο αμερικανικό Δ.Ν.Τ. για να μην έχουμε πόδια να πηγαίνουμε σε συγκεντρώσεις και στόμα να διαμαρτυρόμαστε…

Έτσι, για οκτώ χρόνια, το θέμα “Μακεδονικό” ξεχάστηκε. Οι “φίλοι” μας Αμερικάνοι βρήκαν την κατάλληλη ευκαιρία με αριστερή κυβέρνηση – που όλα τα περνάει με μεγάλη ευκολία – και με έναν λαό “συγκύπτοντα” από τα οικονομικά, και όχι μόνο, προβλήματα, να επαναφέρει το “Μακεδονικό”.

Ο Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα Τζ. Πάιατ έχει πυκνές επαφές με κυβερνητικούς παράγοντες αλλά και με στελέχη των κομμάτων της αντιπολίτευσης, προσπαθώντας να τους πείσει ότι πάση θυσία πρέπει το θέμα αυτό να κλείσει. Επιμένει ότι η Ελλάδα έχει μόνο να κερδίσει από αυτό, άλλως θα χάσει πολλά αν δεν επιλυθεί το πρόβλημα. Αρκετοί συνομιλητές μαζί του έμειναν με την αίσθηση της απειλής, του τύπου «στηρίξτε να λυθεί το πρόβλημα, αλλιώς…».

Ζούμε ημέρες αυθόρμητων κινητοποιήσεων το 1992 και σκληρών ξένων πιέσεων Βουκουρεστίου 2008.

Η σύντομη αυτή ιστορική αναδρομή έχει ως σκοπό να καταδείξει ότι το θέμα των Σκοπίων δεν είναι απλώς θέμα ονοματολογίας. Πίσω κρύβονται άλλοι λόγοι, άλλα ιδεολογήματα και άλλα συμφέροντα, ικανά να παραβλέψουν ελευθερία, δικαιώματα, νόμους, ηθική, ιστορία και τη ζωή ακόμη ανθρώπων και εθνών. Να ξέρουν όμως ότι καμία χώρα δεν διαπραγματεύεται το έδαφός της, την ιστορία και τον πολιτισμό της όσες πιέσεις και αν δεχθεί, ιδιαίτερα δε ο Ελληνικός Λαός που για την Πίστη του στο Χριστό και την αγάπη του στην αιμαποτισμένη με αίματα μαρτύρων και ηρώων πατρίδα προτιμάει το θάνατο «τοις Κείνου ρήμασι πειθόμενος».