ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ 70 χρόνια από την εκλογή στον Οικουμενικό Θρόνο Επέτειος χαράς ή οδύνης;

Σᾶς κοινοποιῶ ἐνδιαφέρον φυλλάδιο ποὺ ἐξέδωσε  "Σύναξη Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν" μὲ ἀφορμὴ τὸ Διεθνὲς Συνέδριο μὲ θέμα τὴν ἐπέτειο ἐκλογῆς τοῦ Ἀθηναγόρα στὸν Οἰκουμενικὸ Θρόνο καὶ τὴν ἴδρυση τοῦ Π.Σ.Ε.

ποὺ διοργανώνεται στὴν Θεσσαλονίκη 19-20.4.2018.

   Ἤδη τὸ εὐλογημένο ἰστολόγιό σας ἔχει ἀσχοληθεῖ μὲ τὸ θέμα. Θεωρεῖστε τὸ συνημμένο συμπλήρωμα τῶν ὅσων ἀναρτήσατε, γιὰ τὴν πληρέστερη ἐνημέρωση τῶν πιστῶν.

                                                                  Μὲ σεβασμὸ καὶ ἀγάπη

                                                                           ΝΑΘΑΝΑΗΛ

ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ  ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ

70 χρόνια από την εκλογή στον Οικουμενικό Θρόνο

Επέτειος  χαράς   ή   οδύνης;

Σύμφωνα με τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας κάθε κεκοιμημένος, δίκαιος ή άδικος, παραδίδεται στη φιλάνθρωπη κρίση και το έλεος του Κυρίου μας.

Για το λόγο αυτό και η Εκκλησία μας κηδεύει όλους και μετά θάνατον δεν αναφέρεται πλέον στα αμαρτωλά πεπραγμένα και φυσικά δεν καταδικάζει κανένα μετά θάνατον. Η πάγια αυτή πράξη της Εκκλησίας μας έχει μόνο μία εξαίρεση: τους αιρετικούς!

Και αυτό, διότι, ενώ κάθε άνθρωπος με το θάνατό του σταματά να βλάπτει τους άλλους, δεν συμβαίνει το ίδιο με τον αιρετικό. Ο αιρετικός συνεχίζει να βλάπτει ψυχές ανθρώπων, διότι το αιρετικό και πλανεμένο φρόνημά του επιζεί και μετά το θάνατό του.

Έτσι, ως Χριστιανοί οφείλουμε να σιωπούμε και να μην ασχολούμαστε με τα αμαρτήματα των κεκοιμημένων, αλλά όταν όμως πρόκειται για ζητήματα πλανεμένου ήθους και αιρέσεως, αναλόγως της θέσεως που έχουμε στην Εκκλησία και των ψυχικών και πνευματικών μας χαρισμάτων υποχρεούμαστε να ενεργούμε, ώστε το αιρετικό και πλανεμένο φρόνημα να μη συνεχίζει το ψυχοφθόρο έργο του στα μέλη της Εκκλησίας μας.

Αφορμή για το φυλλάδιο αυτό μας έδωσε η διοργάνωση διεθνούς συνεδρίου από τη

Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με θέμα:

«Αθηναγόρας και Οικουμένη: 70 Χρόνια από την εκλογή του Πατριάρχη Αθηναγόρα

στον Οικουμενικό Θρόνο και από την ίδρυση του Π.Σ.Ε.», Θεσσαλονίκη 19-20.4.2018.

Θα περιμέναμε από τους διοργανωτές του συνεδρίου αλλά και τους πνευματικούς επιγόνους του Αθηναγόρα να πάρουν σαφή και κατηγορηματική θέση σε κρίσιμα θέματα τα οποία, δεκαετίες τώρα, σκανδαλίζουν τις ψυχές των Χριστιανών και να προστατεύσουν έτσι τη μνήμη του Πατριάρχου Αθηναγόρα. Δυστυχώς όμως από το δημοσιευθέν πρόγραμμα δεν φαίνεται να υπάρχει τέτοια πρόθεση των διοργανωτών του συνεδρίου.

Στό σύντομο αὐτό φυλλάδιο, μέ ἀφορμή το διεθνές συνέδριο, θέτουμε πολύ ἐπιγραμματικά καίρια ερωτήματα στα οποία, δυστυχώς, οι υπεύθυνοι ποιμένες σιωπούν προκλητικά επιτείνοντας έτι πλέον τον σκανδαλισμό του λαού.

Παρακαλούμε το φυλλάδιο να εκληφθεί ως πρόσκληση-πρόκληση στους αρμοδίους να κάνουν το χρέος τους απένατι στον κεκοιμημένο πνευματικό τους Πατέρα, αλλά και στο εκκλησιαστικό Σώμα, το οποίο απεχθάνεται την ανθρωπαρέσκεια και αναμένει ειλικρίνεια και ευθύτητα από τους υπευθύνους της Εκκλησίας και της θεολογίας.

Θεσσαλονίκη 19-20 Απριλίου 2018

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ  ΚΛΗΡΙΚΩΝ και ΜΟΝΑΧΩΝ

Προς τους διοργανωτές του Διεθνούς Συνεδρίου: «Αθηναγόρας και Οικουμένη:                   70 χρόνια από την εκλογή του Πατριάρχη Αθηναγόρα  στον Οικουμενικό Θρόνο                                 και από την ίδρυση του Π.Σ.Ε.», Θεσσαλονίκη 19-20.4.2018.

Σεβασμιώτατοι, αξιότιμοι Κύριοι,

είναι γνωστό ότι ένα από τα σοβαρότερα ζητήματα που αφορούν στο πρόσωπο του Οικουμενικού Πατριάρχου Αθηναγόρα και παρά το γεγονός ότι έχουν παρέλθει περισσότερα από 45 χρόνια από το θάνατό του, απασχολεί ιδιαίτερα έντονα την εκκλησιαστική συνείδηση είναι το ερώτημα αν ο Αθηναγόρας ήταν τέκτονας και μάλιστα του ανώτατου 33^ου βαθμού και κατά συνέπεια κατά πόσο υπηρέτησε τους μασονικούς σχεδιασμούς.

Και ενώ οι μασόνοι και τα μασονικά και θεοσοφικά έντυπα είναι απολύτως κατηγορηματικοί από την πρώτη στιγμή του θανάτου του (7.7.1972),  ότι  Ο ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ ΗΤΑΝ ΜΑΣΩΝΟΣ                     33^ου ΒΑΘΜΟY, εν τούτοις οι κατά τα άλλα λαλίστατοι συνεργάτες και πνευματικοί επίγονοι του κεκοιμημένου πατριάρχη τηρούν επ’ αυτού απόλυτη σιγή... Περιορίζονται μόνο σε ανοίκειους χαρακτηρισμούς που συχνά εξελίσσονται σε βίαιους λεκτικούς προπηλακισμούς σε όσους Ορθοδόξους Χριστιανούς τολμούν και θέτουν το ζήτημα αυτό. Αντίθετα ποτέ δεν έχουν στραφεί εναντίον του τεκτονισμού και των εντύπων του.

Όπως γνωρίζετε η τεκτονική ιδιότητα είναι εντελώς ασυμβίβαστη με αυτή του Ορθοδόξου Χριστιανού, πολλώ μάλλον του Ορθοδόξου Κληρικού και ιδιατέρως του Πατριάρχου. Επίσης, είναι γνωστός ο ρόλος της μασονίας και της θεοσοφίας στην προώθηση του συγκρητιστικού - διαχριστιανικού και διαθρησκειακού - Οικουμενισμού.

Συνεπώς, το ζήτημα της μασονικής ή μη ιδιότητος του Αθηναγόρα ως Πρώτου τη τάξει των Ορθοδόξων Πατριαρχών και πρωτεργάτου της Οικουμενικής Κινήσεως δεν είναι ούτε παρονυχίδα ούτε θέμα προσωπικής επιλογής του αλλά καίριο ζήτημα που άπτεται σοβαρών εκκλησιαστικών, διορθοδόξων ζητημάτων και επιλογών.

Κατά συνέπεια, ελπίζουμε και ευχόμαστε πως το Συνέδριό σας, στο οποίο συμμετέχουν ως ομιλητές πρόσωπα που γνώρισαν από κοντά τον Αθηναγόρα καθώς και πνευματικοί του επίγονοι δεν θα παραβλέψει αυτή τη διάσταση του προβληματισμού κάποιων μελών της Εκκλησίας μας, έστω «μικρών» και «ασθενών τη πίστει», θα πάρει σαφή θέση και θα αποτελέσει την απαρχή ξεκαθαρισμού του τόσο ομιχλώδους πεδίου γύρω από το τόσο ευαίσθητο ζήτημα της τεκτονικής ιδιότητας του Αθηναγόρα. Και το πεδίο θα ξεκαθαριστεί όχι με “άσφαιρες” και ατελέσφορες προφορικές δηλώσεις κάποιων υπευθύνων ή ανευθύνων, αλλά μόνο όταν αναγκασθούν με κάθε νόμιμο τρόπο – ακόμα και με προσφυγή στην Ελληνική Δικαιοσύνη – οι μασόνοι να αποκαταστήσουν τη συκοφαντική προσβολή που έχουν, δεκαετίες τώρα,  προσάψει στον Αθηναγόρα ότι ήταν μασόνος του 33^ου βαθμού.

Αν, παρ’ όλα αυτά, κρίνετε ως ανάξιο σοβαρότητας το ζήτημα αυτό και το παρακάμψετε τελείως, θα μας επιτρέψετε να υποθέσουμε δύο τινά:

Αν ο Πατριάρχης Αθηναγόρας δεν ήταν μασόνος,

και όσα γράφουν οι μασόνοι είναι ψευδή και συκοφαντικά, αλλά δεν αναγκαστούν οι ίδιοι να αποκαταστήσουν τη συκοφαντία και έτσι συνεχίζει να παραμένει το ομιχλώδες τοπίο,  τότε…

όσα συνέδρια και αν κάνετε, όσα λόγια επαινετικά και αν πείτε, όσους διθυράμβους και αν εκφωνήσετε για τον Αθηναγόρα, δεν έχουν απολύτως καμία αξία.  Αντίθετα, δίνουν την αίσθηση ότι λειτουργούν ως προπέτασμα καπνού για να κρύψετε την ατολμία σας να  τα βάλετε με τη μασονία και να αποκαταστήσετε την τρωθείσα από τους τέκτονες μνήμη του.

Σε τελική ανάλυση δεν σέβεστε τη μνήμη του Αθηναγόρα, παρά τα όσα λέτε γι’  αυτόν…

Αν όμως…

Αν ο Πατριάρχης Αθηναγόρας ήταν πράγματι μασόνος 33^ου βαθμού;

τότε… Ω! Θεέ μου…

Πώς τολμάτε να διοργανώνετε τιμητικά συνέδρια για ένα τέτοιο αξιολύπητο πρόσωπο;

Πώς τολμάτε να εξυφαίνετε ύμνους και επαίνους για ένα μασόνο;

Τι και αν έκανε “πολλά”  και  “σπουδαία” έργα;

Εφόσον πέθανε ως μέλος της αντίχριστης μασονίας χωρίς να την αρνηθεί μέχρι το τέλος της ζωής του,  πώς ανέχεται η ψυχή σας να τον εξυμνείτε και να τον εξυψώνετε;

Τελικά, ούτε το Θεό φοβάστε, ούτε ανθρώπους ντρέπεστε, ούτε την Εκκλησία σέβεστε;

Και ασφαλώς, τον ταλαίπωρο Αθηναγόρα δεν τον αγαπάτε,

αλλά τον χρησιμοποιείτε για να πετύχετε τη δική σας προβολή!

Γιατί, αν τον αγαπούσατε, μόνο «Κύριε ελέησον την ψυχή του» θα λέγατε και                         δεν θα διοργανώνατε συνέδρια δήθεν τιμής, αλλά ουσιαστικά προσβολής της μνήμης του.

Τάδε έφη… Πατριάρχης Αθηναγόρας!

Μικρό απάνθισμα  απίστευτης  αθηναγόρειας  “θεολογίας”…

ΜΝΗΜΟΝΕΥΕΙ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΣΤΗΝ ΑΓIA ΑΝΑΦΟΡΑ!: «Ἐν τῆ κοινωνία ταύτη ἱερουργοῦντες μετά τῆς χορείας τῶν περί ἡμᾶς ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν καί ὑπερτίμων, μνησθησόμεθα ἀπό τῶν διπτύχων τῆς καρδίας ἡμῶν τοῦ τιμίου ὀνόματός Σου, ἀδελφέ , Ἁγιώτατε τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης Ἐπίσκοπε, ἐνώπιον τῆς ἁγίας ἀναφορᾶς αὐτοῦ τούτου τοῦ τιμίου Σώματος καί αὐτοῦ τούτου τοῦ τιμίου Αἵματος τοῦ Σωτῆρος ἐν τῆ θεία τοῦ ἁγιωτάτου προκατόχου ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου λειτουργία. Καί ἐροῦμεν τῆ ἁγία ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων ἐνώπιον τοῦ ἁγίου θυσιαστηρίου καί λέγομέν σοι: τῆς Ἀρχιερωσύνης σου μνησθείη Κύριος ὁ Θεός, πάντοτε νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων» (σημ. 1).

ΠΡΟΤΙΘΕΤΑΙ ΝΑ ΚΟΙΝΩΝΗΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΘΕΙ ΣΕ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΗ!: Σε δήλωσή του πρός τόν προτεστάντην πάστορα τῆς «Μεταρρυθμιστικῆς ἐκκλησίας» (Ρεφορμισταί) τῆς Ἑλβετίας Ρότζε Σούλτζ είπε: «Ἐπιθυμῶ νά σᾶς κάμω μίαν ὁμολογίαν: εἶσθε ἱερεύς, θά ἠδυνάμην νά λάβω ἐκ τῶν χειρῶν σας τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ». Καί τήν ἑπομένην προσέθεσε πρός τόν ἴδιον πάστορα, λέγων: «Θά ἠδυνάμην νά ἐξομολογηθῶ εἰς ὑμᾶς» (σημ. 2).

ΚΑΙ INTERCOΜΜUNION;! «Ἤδη  εἰς τήν Ἀμερικήν μεταλαμβάνετε πολλούς ἀπό τό Ἅγιον Ποτήριον καί καλά κάνετε! Καί ἐγώ ἐδῶ, ὅταν ἔρχονται Καθολικοί ἡ Προτεστάνται καί ζητοῦν νά μεταλάβουν, τούς προσφέρω τό Ἅγιον Ποτήριον! Καί εἰς τήν Ρώμην τό ἴδιο γίνεται καί εἰς τήν Ἀγγλίαν καί εἰς τήν Γαλλίαν» (σημ. 3).

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ  ΟΥΤΕ ΥΓΙΗΣ  ΟΥΤΕ ΚΑΘΟΛΙΚΗ!: «Ὅ,τι καί νά λέγωμεν, τό γεγονός παραμένει ὅτι ὡς διηρημένη ἡ Ἐκκλησία δεν εἶναι δυνατόν νά εἶναι ὑγιής, ἀλλά πληγωμένη, καί τό μέρος οὐδέποτε εἶναι δυνατόν νά διεκδικήση ἐν ἀληθείᾳ τό ὅλον»  (σημ. 4).

ΘΑ ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΕΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ!: «Εἰς τήν κίνησιν πρός τήν ἕνωσιν, δέν πρόκει­ται ἡ μία Ἐκκλησία νά βαδίση πρός τήν ἄλλην, ἀλλ' ὅλαι ὁμοῦ νά ἐπανιδρύσωμεν τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, ἐν συνυπάρξει εἰς τήν Ἀνατολήν καί τήν Δύσιν, ὅπως ἐζῶμεν μέχρι τοῦ 1054, παρά καί τάς τότε ὑφιστάμενας Θεολογικάς διαφο­ράς»  (σημ. 5, σ. 87).

Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΓ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΠΑΛΑΜΑ = «ΒΟΥΛΑΙ και ΕΠΙΝΟΙΑΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ»!: «Γνωρίζω τήν διδασκαλίαν τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καί τάς θέσεις τῶν νεωτέρων θεολόγων τῆς Ἀνατολῆς, ἀλλά ταῦτα εἶναι βουλαί καί ἐπίνοιαι ἀνθρώπων»  (σημ. 4).

ΑΘΗΝΑΓΟΡΕΙΟΣ ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ!: α) «Τά δόγματα εἶναι ἡ δύναμις τῆς Ἐκκλησίας, ὁ πλοῦτος της, διά τοῦτο τόν κρατοῦμεν εἰς τό θησαυροφυλάκιον. Τοῦτο, ὅμως, οὐδόλως μᾶς ἐμποδίζει νά κόψωμεν ἕνα κοινόν νόμισμα μετά τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν» (σημ. 6),  β) «Μά ἔχουμε καί πολλές διαφορές, μᾶς λένε. Ποιές; Τό Φιλιόκβε; Ἀπό τόν 7ο αἰώνα ὑπῆρχε καί οἱ Ἐκκλησίες δέν εἶχαν χωρισθῆ. Τό πρωτεῖο καί τό ἀλάθητο; Τί μᾶς ἐνδιαφέρει; Κάθε Ἐκκλησία θά κρατήση τά δικά της ἔθιμα. Ἄν τό θέλη ἡ Καθολική Ἐκκλησία, ἄς τό κρατήση. Ἀλλά σᾶς ἐρωτῶ : Ποῦ εἶναι τό ἀλάθητο σήμερα, ὅταν ὁ πάπας ἔχη στήν Ρώμη μόνιμο 15μελή Σύνοδο, ἡ ὁποία ἀποφασίζει; Ἄλλωστε, ὅλοι θεωροῦμε τόν ἑαυτό μας ἀλάνθαστο. Στή δουλειά μας, στίς σκέψεις μας, σέ ὅλα. Σέ ρωτᾶ ἡ γυναίκα σου πόσο ἁλάτι θά βάλη στό φαγητό; Ὄχι ἀσφαλῶς. Ἔχει τό ἀλάθητό της. Ἄς τό ἔχη καί ὁ πάπας, ἅμα τό θέλη. Ἐμεῖς δέν ζητᾶμε νά τό ἔχουμε» (σημ. 7),  γ) «Ἅγιε Ἀδελφέ, τό Σχίσμα δέν ἔγινε ἀπό τά ἔνζυμα καί τά ἄζυμα. Ἄν τό Ἅγιο Πνεῦμα πνεῖ στά ἔνζυμα, κατά τόν ἴδιο τρόπο πνεῖ καί στά ἄζυμα. Ἡ ἀντίθεσις δέν ἦταν θεολογική, ἀλλά μόνο πολιτική. Ἦταν ἡ ἀντίθεσις τῆς Ρώμης μέ τήν Ἀθήνα. Σεῖς ἐκπροσωπούσατε τήν Ρώμη κι ἐμεῖς τότε τήν Ἀθήνα» (σημ. 8, σ. 93), δ) «Εις και ο ίδιος Ιησούς Χριστός, η ιδία Παναγία Παρθένος, το ίδιον Ευαγγέλιον, το ίδιον Βάπτισμα, η ιδία Πίστις εν Χριστώ, το ίδιον Άγιον Ποτήριον, η ιδία Εκκλησία, η αυτή ζωή, ενταύθα και εν τη αιωνιότητι. Ιδού ο ύμνος των Αγγέλων της Γεννήσεως του Χριστού, ψαλλόμενος σήμερον από κοινού, εν τη Δύση και τη Ανατολή. Ιδού η υψίστη Θεολογία. Ἐάν ὑφίστανται εἰσέτι καί τινες τινες θεολογικαί διαφοραί, ὁ ἥλιος τῆς ἀγάπης ἀποχρωματίζει αὐτάς καί πλησιστίους φέρει ἡμᾶς εἰς τήν ἀρχαίαν πίστιν ὅτι ἀνήκομεν εἰς τήν αὐτήν θρησκείαν καί Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ» (σημ. 5, σ. 87),   ε) «Ἡμεῖς οὐδέν βλέπομεν πρόσκομμα εἰς τήν ὁδόν τῆς ἑνώσεως τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης μέ τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἀνατολῆς… Δέν βλέπομεν πρόσκομμα διά τόν ἁπλούστατον λόγον ὅτι τοιαῦτα προσκόμματα δέν ὑφίστανται» (σημ. 10).

ΥΠΕΡΜΑΧΟΣ  ή  ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΤΙΚΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ; α) «Ὁ Θεολογικός διάλογος δέν θά ἀποδώση. Δέν εἴμεθα ἕτοιμοι καί θά χρειασθοῦν αἰῶνες. Μόνον ἕνας διάλογος εἶναι ἐφικτός: Ὁ διάλογος τῆς ἀγάπης. Αὐτός θά διευκολύνη τόν διάλογον τῶν διαφορῶν» (σημ. 7). β) «Επειδή δέν ἔχω πολλές ἐλπίδες ἀπό τόν θεολογικόν διάλογον ... δι' αὐτό ἐγώ προτιμῶ τόν διάλογο τῆς ἀγάπης. Νά ἀγαπηθοῦμε! Καί τί γίνεται σήμερα; Πνεῦμα μέγα ἀγάπης ἐξαπλώνεται ὑπέρ τούς Χριστιανούς Ἀνατολῆς καί Δύσεως. Ἤδη ἀγαπώμεθα. Ὁ Πάπας τό εἶπε: ἀπέκτησα ἕναν ἀδελφόν καί τοῦ λέγω σ' ἀγαπῶ! Τό εἶπα καί ἐγώ : Ἀπέκτησα ἕναν ἀδελφό καί τοῦ εἶπα σ' ἀγαπῶ! (σημ. 3).  γ) «Κατά τά 900 χρόνια, πού ἐπέρασαν ἀπό τό 1054, φθάσαμε οἱ δύο κόσμοι Ἀνατολῆς καί Δύσεως νά νομίζωμε ὅτι ἀνήκομε σέ διαφορετικές Ἐκκλησίες καί σέ διαφορετικές θρησκεῖες. Καί ἑπομένως γίνεται πρόδηλος ὁ σκοπός τῶν Διαλόγων. Νά προπαρασκευάσουν ψυχολογικῶς τούς λαούς μας ὅτι πρόκειται γιά μία Ἐκκλησία καί μία Θρησκεία, ὅτι πιστεύομε ὅλοι τόν ἴδιον Θεόν, τόν Σωτήρα Χριστόν» (σημ. 5, σ. 53).

Ο ΠΑΠΑΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ…ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ: α) «Ὑμεῖς εἶσθε ὁ δεύτερος Πρόδρομος, ὁ ἐπιφορτισμένος παρά τοῦ Θεοῦ μέ τήν ἐντολήν εὐθείας νά ποιήσητε τάς τρίβους Αὐτοῦ» (σημ. 8, σ. 94), β) Εἶσθε «φορεύς ἀποστο­λικῆς χάριτος καί διάδοχος πλειάδος ἁγίων ἀν­δρῶν… Πάπας ἐξαιρέτου πνευματικῆς περιωπῆς καί χρστιανικῆς πνοῆς, κτησάμενος ἐν τῆ ταπεινώσει τά ὑψηλά» (σημ. 11, σ. 225, 227).

Η ΠΑΠΟΚΕΝΤΡΙΚΗ Β΄ ΒΑΤΙΚΑΝΗ είναι «ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ Θ. ΠΡΟΝΟΙΑΣ»!: «Θεωροῦμεν ὡς ἐκδήλωσιν τῆς Θείας Προνοίας τήν Σύνοδον τοῦ Βατικανοῦ τῆς Σεβαστῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, πρός τήν ὁποίαν ἐξεφράσαμεν ὅλην μας τήν ἐκτίμησιν» (σημ. 11, σ. 108).

ΑΙΣΘΗΜΑ ΜΕΙΟΝΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΔΥΣΗ: Αθηναγόρας προς Αμερικής Ιάκωβο: «Ἀπό αὐτή τήν κατάθλιψη, στήν ὁποία ζοῦμε ἐδῶ ἐπί αἰῶνες, δέν εἶναι δυνατόν νά μᾶς βγάλει κανείς. Πρέπει νά βγάλουμε ἐμεῖς τόν ἑαυτό μας, κοιτάζοντας πρός τήν Δύση,  πρός τήν Εὐρώπη γενικά καί τίς Ἐκκλησίες τῆς Δύσεως» (σημ. 9).

ΕΞΙΣΩΣΗ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ: «Ἀπατώμεθα και ἁμαρτάνομεν, ἐάν νομίζωμεν ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος πίστις κατῆλθεν ἐξ οὐρανοῦ καί ὅτι τά ἄλλα δόγματα εἶναι ἀνάξια. Τριακόσια ἑκατομμύρια ἀνθρώπων ἐξέλεξαν τόν Μουσουλμανισμόν διά νά φθάσουν εἰς τον Θεόν των καί ἄλλαι ἑκατοντάδες ἑκατομμυρίων εἶναι Διαμαρτυρόμενοι, Καθολικοί, Βουδισταί. Σκοπός κάθε θρησκείας εἶναι να βελτιώσῃ τόν ἄνθρωπον» (σημ. 12).

ΓΑΜΟΣ  ΜΕΤΑ ΤΗ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ!: «Εἶμαι σαφῶς κεκηρυγμένος ὑπέρ τοῦ γάμου τῶν κληρικῶν καί ἀφοῦ χειροτονηθοῦν. Δέν εἶναι κώλυμα γάμου ἡ χειροτονία. Θά εἴχαμε πολλούς ἀποφοίτους Θεολογικῶν Σχολῶν ἱερεῖς, ἐάν ἤξεραν ὅτι μποροῦν νά νυμφευθοῦν, ὅταν εὕρουν τήν σύντροφο τῆς ζωῆς των καί ὄχι βιαστικά, ἐπειδή τό ἐπιβάλλει ὁ τύπος. Εἰς μίαν κληρικολαϊκήν συνεδρίασιν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀμερικῆς τό εἴχαμε ἀποφασίσει καί θά τό εἶχα λύσει τό θέμα αὐτό, ἀλλά δέν πρόφθασα. Ἐκλήθην ἐδῶ» (σημ. 7).

ΚΟΙΝΟ ΠΑΣΧΑ!: «Καί αὖθις ἐπαναλαμβάνομεν εἰς ὅλον τόν χριστιανικόν κόσμον ὡς ἡμέραν κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, τήν δευτέραν Κυριακήν τοῦ Ἀπριλίου, ἐλπίζοντες ὅτι ὁ κοινός οὖτος ἑορτασμός, ὁ σταθερός, θά ἀποτελέση ὄχι μόνον ἕν σύμβολον, ἀλλά καί μίαν θετικήν συμβολήν εἰς τήν τελείωσιν τῆς χριστιανικῆς ἑνότητας» (σημ. 12).

«ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΚΛΑΔΩΝ»!: «Ἤδη ἀπεκτήσαμεν τήν ἑνότητα μέ τόν Προτεσταντισμόν, διά τῆς ὁποίας πραγματοποιοῦμεν ὁμοσπονδιακήν δύναμιν 350 ἑκατομμυρίων ἀτό­μων ἐπί καθαρῶς ἐκκλησιαστικῶν θεμάτων. Ὅ­σον ἀφορᾶ τήν Καθολικήν Ἐκκλησίαν ἔγιναν πολλαί ἐπαφαί, αὗται δέ συνεχίζονται διά νά ἐπιτύχωμεν τήν ὁμοσπονδίαν τῶν χριστιανικῶν κλά­δων, ἡ ὁποία θά συμπεριλάβη πληθυσμόν 1.000.000.000 ἀτόμων. Μέ τούς Παλαιοκαθολικούς οὐδεμίαν ἔχομεν διαφοράν. Μέ τούς Νεοκαθολικούς, καί ἰδία μετά τό 1870, ἔχομεν μικράς δια­φοράς, αἱ ὁποῖαι ἡμπορεῖ καί πρέπει νά ἐξομα­λυνθοῦν» (σημ. 13).

και… ΡΑΒΒΙΝΟΣ!: «Στην Κέρκυρα, όπου έζησα κάποτε, λειτούργησα αρκετές φορές ως Ραββίνος για τους Εβραίους φίλους μου» (Δήλωση Αθηναγόρα στην Εβραϊκή Συναγωγή  Ν. Υόρκης, 24.11.1940) (σημ. 14).

Σημειώσεις-παραπομπές: 1. Ἀθηναγόρας πρός πάπα Παῦλο ΣΤ΄, Δεκέμβριος 1968, Τόμος Αγάπης, σ. 525-530, 2. Le Monde 21.3.1970,  3. πρωτ. Γ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ, «Ἡ προσλαλιά τοῦ Ἀθηναγόρου», Οἱ διάλογοι χωρίς προσωπεῖον, Ἀνάτυπο Παρακαταθήκη, σ. 5,  4. πρωτ. Θ. ΖΗΣΗΣ, «Γένεση και εξέλιξη της πατρομαχικής μεταπατερικότητας», Θεοδρομία 14( 2012), τ.1, σ. 43-44,  5. Αρχιμ. Αθαν. Βασιλόπουλος, μετέπ. Μητρ. Ηλείας, Ἀπό τήν πορεία τῆς ἀγάπης, Ἀθῆναι 1968,  6. Ἔθνος, 18-1-1964,  7. Ἔθνος,  20-3-1970,  8. Δ. ΤΣΑΚΩΝΑΣ, Ἀθηναγόρας ὁ Οἰκουμενικός τῶν Νέων Ἰδεῶν, Ἀθῆναι 1976,  9. Γ. Π. ΜΑΛΟΥΧΟΣ, Ἐγώ ὁ Ἰάκωβος, ἐκδ. ΣΚΑΪ, Ἀθήνα 2002, σ. 189-190,  10. Αρχιμ. Σπ. Μπιλάλης, Ὀρθοδοξία και Παπισμός, τ. Β΄,  Ἀθῆναι 1969, σ. 470, 510,  11. Αρ.  Πανώτη, Ειρηνοποιοί, Παύλος ΣΤ' – Αθηναγόρας Α' , Ίδρυμα Ευρώπης ΔΡΑΓΑΝ, Αθήναι 1971,   12. «Καθολική» 1635/18.6.1969, σ. 3,   13. «Καθολι­κή»  1289/ 18.4.1962, 14. Έφημερίδα  NEW YORK TIMES 25.11.1940,  μεταφρ. ΧΡΟΝΙΚΑ 29(2006), 4, στο https://kis.gr/files/chronika-205.pdf.

	Προς τους Σεβ. Μητροπολίτες  και Αξιοτίμους Καθηγητές του Διεθνούς Συνεδρίου: 1) Θα χειροτονούσατε ή θα δίνατε πτυχίο σε κάποιον που έλεγε τέτοιες ασέβειες; 2) Τις ανωτέρω απόψεις του Αθηναγόρα θα τις επικροτούσαν οι Άγιοι της Εκκλησίας μας  ή   οι Μασώνοι και  οι θεοσοφιστές; 3)Τελικά,  με πόσο ήρεμη  συνείδηση τιμάτε τον Αθηναγόρα  και τον παρουσιάζετε ως πρότυπο Πρωθιεράρχου;

 

Οι Άγιοι και χαριτωμένα μέλη της Εκκλησίας καταγγέλλουν

τον Πατριάρχη Αθηναγόρα…

1. ΑΓ. ΠΑΪΣΙΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ: Στην από 23.1.1969 επιστολή του γράφει για «την κοσμικήν ἀγάπην δυστυχῶς τοῦ πατέρα μας κ. Ἀθηναγόρα. Ὅπως φαίνεται, ἀγάπησε μίαν ἄλλην γυναίκα μοντέρνα, πού λέγεται Παπική Ἐκκλησία, διότι ἡ Ὀρθόδοξος Μητέρα μας δέν τοῦ κάμνει καμμίαν ἐντύπωσι, ἐπειδή εἶναι πολύ σεμνή…  Μέ μία τέτοια περίπου κοσμική ἀγάπη καί ὁ Πατριάρχης μας φθάνει στή Ρώμη... Τό ἀποτέλεσμα ἦταν νά ἀναπαύσῃ μέν ὅλα τά κοσμικά παιδιά, πού ἀγαποῦν τόν κόσμον καί ἔχουν τήν κοσμικήν αὐτήν ἀγάπην, νά κατασκανδαλίσῃ, ὅμως, ὅλους ἐμᾶς, τά τέκνα τῆς Ὀρθοδοξίας, μικρά καί μεγάλα, πού ἔχουν φόβο Θεοῦ. Μετά λύπης μου, ἀπό ὅσους φιλενωτικούς ἔχω γνωρίσει, δέν εἶδα νά ἔχουν οὔτε ψίχα πνευματική οὔτε φλοιό. Ξέρουν, ὅμως, νά ὁμιλοῦν γιά ἀγάπη καί ἑνότητα, ἐνῶ οἱ ἴδιοι δέν εἶναι ἑνωμένοι μέ τόν Θεόν, διότι δέν Τόν ἔχουν ἀγαπήσει…  οἱ φιλενωτικοί δίνουν τό πρῶτο πλῆγμα στήν Ἐκκλησία» (σημ. 1).

2. ΑΓ. ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ (Καθηγητής Δογματικής): «Με τη νεοπαπιστικήν συμπεριφοράν του εις τους λόγους και εις τας πράξεις, σκανδαλίζει επί μίαν ήδη δεκαετίαν τας ορθοδόξους συνειδήσεις, αρνούμενος την μοναδικήν και πανσωστικήν αλήθειαν της Ορθοδόξου Εκκλησίας και Πίστεως, αναγνωρίζων τας ρωμαϊκάς και άλλας αιρέσεις ως ισοτίμους με την αλήθειαν, αναγνωρίζων τον Ρωμαίον άκρον Ποντίφηκα με όλην την δαιμονικήν αντιεκκλησιαστικήν υπερηφάνειάν του… Τον τελευταίον καιρόν αυτός έχει γίνει πηγή αναρχισμού και μηδενισμού εις τον Ορθόδοξον κόσμον. Οι Αγιορείται δικαίως τον ονομάζουν αιρετικόν και αποστάτην» (σημ. 2). 

3. ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ: Σύσσωμος ὁ ἁγιορειτικός μοναχισμός (Μονές, Σκῆτες καί Κελιά) ἀκολουθώντας τή μακραίωνη ἐκκλησιαστική καί κανονική παράδοση (σημ. 3) ἔπαψαν νά ἀναγνωρίζουν τόν Αθηναγόρα ὡς Ὀρθόδοξο καί διέκοψαν τή μνημόνευση τοῦ ὀνόματός του (ἀπό τό 1970 μέχρι τό θάνατό του (7.7.1972) σέ ἔνδειξη διαμαρτυρίας γιά τήν οἰκουμενιστική του πολιτική. «Ἡ διακοπή τοῦ Μνημοσύνου ἀποτελεῖ ἄρνησιν καί πράξιν ἀντιστάσεως, ἐν ὄψει διαγραφομένου κινδύνου», τόνιζε προφητικά ἡ Ἱ. Κοινότητα σέ ἔγγραφό της (σημ. 4). Από την εποχή του λατινόφρονα Πατριάρχου Βέκκου (+1297) το Άγ. Όρος είχε να διακόψει τη μνημόνευση του πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, εξισώνοντας ουσιαστικά τον Αθηναγόρα με τον Βέκκο! Ακολουθώντας το Άγ. Όρος τρεις Μητροπολίτες της Β. Ελλάδος (Φλωρίνης Αυγουστίνος, Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος και Παραμυθίας Παύλος) διέκοψαν και αυτοί το μνημόσυνο καταγγέλλοντας τον Αθηναγόρα ως αιρετικό!

4. Στην από 21.11.1968 κοινή επιστολή τους ο Καθηγούμενος Ι. Μ. Σταυρονικήτα, αρχιμ. Βασίλειος (Γοντικάκης), ο Άγ. Παΐσιος και ο ιερομ. Γρηγόριος χαρακτήρισαν τά λεχθέντα καί πραχθέντα ὑπό τοῦ Ἀθηναγόρα ὡς «ἀκατανόητα καί δυστυχῶς βλάσφημα διά τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν» καί σημείωσαν: «ἡ ἂρνησι πρός τόν Πατριάρχη δέν εἶναι ἂρνησι πρός τήν ἀγάπην οὒτε πρός τήν ἑνότητα. Εἶναι “ὂχι” πρός τό ψεῦδος καί “ναί” πρός τήν Ἀλήθεια» (σημ. 5)!

5. ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ  ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ Β΄:«Ὁ Ἀθηναγόρας Α´ οὐδέν πρεσβεύει, εἰς οὐδέν πιστεύει, εἰ μή μόνῳ ἑαυτῷ δουλεύει καί τήν ἀπαθανάτισιν τοῦ ὀνόματός του ἐπιδιώκει, ἔστω, κατά Ἡρόστρατον, διά τῆς καταστροφῆς τῆς Ἐκκλησίας» (σημ. 6, σ. 197). «Τά τελεσθέντα εἶναι κανονικῶς κολάσιμα, ὡς γενόμενα ἐπί καταφρονήσει τῶν ἁγίων καί Ἱερῶν Κανόνων καί ἐπί ἀνατροπῇ τῆς ἐν Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ αἰωνοβίου τάξεως, καί πρός σοβαρόν σκανδαλισμόν τῆς Ὀρθοδόξου Εκκλησίας, δός δ᾽ εἰπεῖν, καί διαιρέσεως αὐτῶν, καί πρός προφανῆ ἐξευτελισμόν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ... Τά περί τούτου λαβόντα χώραν γεγονότα, ἄκρως δυσάρεστα καί διασύροντα αὐτό τοῦτο τό κῦρος τῆς Ὀρθοδοξίας» (σημ. 6, σ. 40-41).

6. ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΖΕΡΒΑΚΟΣ: «Πόθεν ο Πατριάρχης εκπέπτωκεν εις τοιούτον όλισθον ώστε εκουσίως να αγωνίζεται να παραδώση το ποίμνιό του εις τους λύκους να το κατασπαράξουν;  Η αιτία είναι η υπερηφάνεια…. Μίαν πατρικήν συμβουλήν δίδω τω Οικουμενικώ Πατριάρχη ... : Να ταπεινωθή, να μετανοήση και να ζητήση συγχώρησιν από τον Θεόν και από το ποίμνιό του, το οποίον εσκανδάλισεν» (σημ. 7, τ. Β΄ σ. 109, 112).  «Και εις τι συνετελέσατε με τους θεαματικούς και εξηζητημένους  ασπασμούς και γλοιώδεις εναγκαλισμούς και την παρά τους ιερούς κανόνας ανταλλαγήν των δώρων; Ακριβώς εις το να ... αμβλυνθή εις την ψυχήν των πιστών  η συνείδησις ότι οι Παπικοί είναι αιρετικοί… Μη κολακεύετε  αυτούς [τους Παπικούς], διότι τους βλάπτετε… Μηδέ στηρίζεσθε εις την πονηράν αλώπεκα, το Βατικανόν, και ελπίζετέ τι παρά της Δυτικής οφρύος… Ομολογουμένως φοβούμαι πώς διά το ατυχές Οικουμενικόν Πατριαρχείον … επαναλαμβάνεται το Γραφικόν “οι ιερείς ηθέτησαν νόμον μου και εβεβήλωσαν τα άγιά μου. Αναμέσον αγίου και βεβήλου, ου διέστειλαν”… “Μνημόνευε πόθεν πέπτωκας, και μετανόησον”… Οποία έκπτωσις! Οποία συμφορά! … Θερμώς παρακαλούμεν Υμάς.  θέσατε τέρμα εις τον σκανδαλισμόν» (σημ. 7,  τ. Α΄σελ. 295, 298).

7. ΑΡΧΙΜ. ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ: «Μυριάκις προτιμότερον νά ἐκριζωθῆ ὁ ἱστορικός τῆς Κων/λεως Θρόνος… ἀκόμη δέ καί νά καταποντισθῆ εἰς τά βάθη τοῦ Βοσπόρου, ἢ νά ἐπιχειρηθῆ ἔστω καί ἡ ἐλαχίστη παρέκκλισις ἀπό τῆς χρυσῆς τῶν Πατέρων γραμμῆς… Ὁ Οἰκουμενικός Θρόνος ἔχει ἀξίαν καί χρησιμότητα μόνον καί μόνον, ὅταν ἐκπέμπη ἁπανταχοῦ τῆς γῆς τό γλυκύ καί ἀνέσπερον τῆς Ὀρθοδοξίας Φῶς. … Προυχωρήσατε ἤδη πολύ. Οἱ πόδες Ὑμῶν ψαύουσι πλέον τά ρεῖθρα τοῦ Ρουβίκωνος. Ἡ ὑπομονή χιλιάδων εὐσεβῶν ψυχῶν, Κληρικῶν καί λαϊκῶν, συνεχῶς ἐξαντλεῖται. Διά τήν ἀγάπην τοῦ Κυρίου, ὀπισθοχωρήσατε! Μή θέλετε νά δημιουργήσητε ἐν τῆ Ἐκκλησία σχίσματα καί διαιρέσεις» (σημ. 8).

	ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ: Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ που έχει καταγγελθεί ως αιρετικός από συγχρόνους Αγίους και πρόσωπα που η εκκλησιαστική συνείδηση τα αναγνωρίζει ως χαριτωμένα από το Θεό. Τι σημαίνει αυτό;

 

Παραπομπές-σημειώσεις: 1.Αναλυτικότερα, π. Αναστ. Γκοτσοπούλου,  Άγ. Παΐσιος Αγιορείτης, Σύγχρονος ομολογητής της  Ορθοδόξου Πίστεως, Πάτρα 2015, στο https://www.impantokratoros.gr/dat/storage/dat/8176E8F8 /agios_paisios_kai_oikoumenismos.pdf, 2. Θεοδρομία, 18(2016), τ.1-2, σ. 16,  3. Ἐξαιρετικά στοιχεῖα γιά  τή στάση τοῦ Ἁγ. Ὄρους ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ βλ.   «Ἅγιον Ὂρος, Διαχρονική μαρτυρία στούς ἀγῶνες ὑπέρ τῆς Πίστεως», Ἃγ. Ὅρος  20142,  4. Ὀρθόδοξος Τύπος 127/10.10.1970,   5. Ὀρθόδοξος Τύπος,  98/1.3.1969 καί 1680/9.3.2007,   6. Αρχιεπίσκοπου Αθηνών Χρυσοστόμου Β΄,  Πεπραγμένα, τ. Β΄, Αθήναι 1964,  7. Ο Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος, εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 1988,  8. Αρχιμ. Επ. Θεοδωρόπουλος, Ἄρθρα-Μελέται-Ἐπιστολαί, τ. Α΄, Ἀθήναι 1981, σ. 152-153.

 

         

 Οι μασόνοι, οι θεοσοφιστές  και  οι πνευματιστές επαινούν

τον Πατριάρχη Αθηναγόρα…^[1]

ΤΕΚΤΟΝΕΣ: Η ηγεσία της μασονίας είναι κατηγορηματική για τη τεκτονική ιδιότητα του Πατριάρχου Αθηναγόρα, στον ύπατο 33ο βαθμό!  Ενδεικτικά αναφέρουμε:

1. Επίσημη ιστοσελίδα της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος: στην ενότητα «Διακεκριμένοι Έλληνες Τέκτονες» υπάρχει εκτενές βιογραφικό του Αθηναγόρα και ιδιαίτερα επαινετική αναφορά στην οικουμενιστική του δραστηριότητα (http://www.grandlodge.gr/athinagoras-w-57864.html)

2. Επίσημη ιστοσελίδα της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου (http://www.aasr.gr/index.php/tektones/ellines-tektones)

3.  Τά ἐπίσημα μασονικά περιοδικά κατ' ἐπανάληψη ἔχουν δημοσιεύσει ὅτι ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ἦταν Μασόνος [τόν χαρακτηρίζουν: «μέγα» (Πυθαγόρας 1977, τ. 5, σ. 5),  «ἐνσυνείδητο μασόνο» (Πυθαγόρας, 1997, τ. 58-59, σ. 49), «τοῦ Ὑπάτου 33ου βαθμοῦ…μεγάλο ὁραματιστή πού προώθησε τήν ἰδέα τῆς ἑνώσεως τῶν Χριστιανῶν» (Ἰλισός, 1973, τ. 97, σ. 41)].

4. Στη Στοά «Αρμονία», στις 12.10.1972 τελέστηκε μασονικό «μνημόσυνο». Μίλησε τέκτονας από την Κωνσταντινούπολη,συνεργάτης του Αθηναγόρα και έπλεξε το εγκώμιό του επαινώντας ιδιαίτερα τη πρωτοπορία του στην Οικουμενική Κίνηση. Μετά την ομίλια «οι αδελφοί, καλούμενοι, εγείρονται και εις σιγήν κατανύξεως, αποδίδουν τον φόρον τιμής εις μνήμην της Α. Θ. Παναγιότητος, ενώ χορός εξ αδελφών  της Στοάς ψάλλει τον εξόδιον ύμνον»  (Τεκτονικό Δελτίο, 1972,  τ. 104, σ. 232-236).

ΘΕΟΣΟΦΙΣΤΕΣ: Ο Αθηναγόρας είναι ο πλέον αγαπημένος Πατριάρχης των εν Ελλάδι Θεοσοφιστών! Δεκάδες είναι τα άρθρα που τον εξυμνούν στο θεοσοφικό περιοδικό «Ιλισός». Ενδεικτικά:

1. Ιλισός, 1968, τ. 55-56, σ. 68: Μήνυμα Χριστουγέννων,  2. 1969, τ. 69-70, σ. 137: Σχόλιο στην 20ετία στον Πατριαρχικό Θρόνο,  3. 1969, τ. 73-74, σ. 250: Πρόταση του Αθηναγόρα για Κοινό εορτασμό του Πάσχα,  4. 1972, τ. 91, σ. 5-9: Αφιέρωμα με τίτλο: «Επέτειος αναρρήσεως στον Οικουμενικό Θρόνο, Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας και η ανακαίνισις του Χριστιανισμού», 5. 1972, τ. 92, σ. 125-126: Άρθρο του Αθηναγόρα, 6. 1972, τ. 94, σ. 243-245: Άρθρο με τίτλο: «Πένθος της Χριστιανοσύνης, Το Κληροδότημα του Αθηναγόρα», 7. 1972, τ. 96, σ. 484: «Εις μνήμην του Πατριάρχου Αθηναγόρα», 8. 1973, τ. 97, σ. 41: Ο Αθηναγόρας «μετέστη εις την Αιωνίαν Ανατολήν». Σύντομο βιογραφικό αναφέρει ότι ήταν τέκτων 33ου βαθμού, μυηθείς στην Αμερική.

Αλλά η αγάπη και η εκτίμηση των θεοσοφιστών προς τον Αθηναγόρα ήταν αμοιβαία! Και ο Αθηναγόρας τους εκτιμούσε πολύ, όπως προκύπτει από επιστολή του προς τον δεδηλωμένο μασόνο, θεοσοφιστή και εωσφοριστή Κ. Μελισσαρόπουλο (Αναλυτικότερα για την απαράδεκτη αυτή επιστολή και για το ποιος ήταν ο Κ. Μελισσαρόπουλος βλ. Αν. Γκοτσοπούλου, Αθηναγόρας-Μελισσαρόπουλος Α΄, Β΄, Γ΄, στο http://anastasiosk.blogspot.gr /2015/10/blog-post74.html και https://www.impantokratoros.gr/ 9B1FCB4.el.aspx): Γράφει ο Αθηναγόρας τα εξής αδιανόητα σε εωσφοριστή: «πολλήν εδοκιμάσαμεν ψυχικήν χαράν κομισάμενοι το σύγγραμμα της ημετέρας λίαν ημίν αγαπητής Εντιμότητας… μελετούμεν αυτό εν μυστική μεθ υμών ψυχική επικοινωνια και αγαλλιάσει, ότι πλουτιζομεθα εκ των υψηλών σκέψεων της ημετέρας Εντιμότητας. Ταύτα δε πάντα συγκροτούσι και την προσωπικήν Βιβλιοθήκην την οποιαν καταρτίζομεν εν τη ψυχή ημών και διατηρούμεν ανεξάντλητον.... έχουσι τοποθετήσει την υμετέραν Εντιμότητα εις την γενναίαν και τετιμημενην παρεμβολήν των συμμετόχων και συνεργατών της Μητρός Εκκλησίας εν τη προσπάθεια αυτής εις προώθησιν της ενότητος των  Χριστιανών». 

ΠΝΕΥΜΑΤΙΣΤΕΣ (ΜΕΝΤΙΟΥΜ): Και με τους πνευματιστές τα πήγαινε καλά ο Αθηναγόρας;!

1. Ν. Α. Αντωνακέας: «Δύναμαι να σας διαβεβαιώσω ότι…ο εκ των πλέον διανοουμένων και φιλοσοφημένων ανδρών της εποχής μας, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας, του οποίου αι συντεταγμέναι αρχίζουν εκ της γης, επεκτείνονται εντός του δονητικού βάθους και φθάνουν εις τον Ουρανόν, εκεί όπου είναι κεχαραγμένον το όνομά του, ου μόνο παραδέχεται την ορθότητα και αναγκαιότητα του Πνευματισμού, αλλά και ενυπογράγως διακηρύσσει τας περί πνευματισμού ιδέας του» (στο Κ. Ν. Αντωνακέας, Κοσμικοί Κύκλοι, Θέματα Μεταψυχικής, Αθήναι 1967, σ. 23).

2. Κ. Ν. Αντωνακέας: «Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Αθηναγόρας,… υπήρξε κατά τους νεωτέρους χρόνους πρωτοπόρος του Πνευματισμού» (Κ. Ν. Αντωνακέας, αυτόθι).

3. Ηλ. Σκριβάνου-Βασιλειάδου: «Κεφαλές της Εκκλησίας ήλλαξαν “στάσιν” και έγιναν ένθερμοι υποστηρικτές Πνευματοφρόνων [Πνευματιστικών] Σωματείων…Υπεράνω όλων αυτών η κορυφή της Ορθοδοξίας, ο μεταστάς Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας, ο οποίος δι'  επιστολών του συγχαίρει Πνευματοφρόνους πνευματιστές συγγραφείς» (Ηλ. Σκριβάνου-Βασιλειάδου, Πνευματόφρονα  Νάματα  Ενώσεως  Ερευνητών Μεταψυχικών Φαινομένων “O Άγ. Νεκτάριος”, εκδ. δ΄, Αθήναι ).

Συγχαρητήριες επιστολές στις οποίες «απονέμει ολόθερμον  την πατρικήν και πατριαρχικήν ευλογίαν… όπως ο Ύψιστος ενισχύη υμάς προς συνέχισιν της τόσο γονίμου πνευματικής υμών εργασίας» έχει αποστείλει ο Αθηναγόρας μεταξύ άλλων στους πνευματιστές-μέντιουμ Νικόλαο Αντωνάκεα, Ηλέκτρα Σκριβάνου-Βασιλειάδου και Βασίλειο Τσινούκα, οι οποίοι στα συγγράμματά του υβρίζουν σκαιότατα τα  Χριστιανικά δόγματα!

	ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ: Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ που έχει αποσπάσει τόσο πολλούς επαίνους και κολακευτικές κρίσεις από μασόνους, θεοσοφιστές  και πνευματιστές! Τι σημαίνει αυτό;

 

Οἰκουμενισμός:  Ἡ “παναίρεση” τῆς ἐποχῆς μας,

στήν ὑπηρεσία τοῦ τεκτονισμοῦ καί  τῆς θεοσοφίας

Οἱ οἰκουμενιστές ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός ἐμπνέεται ἀπό τό αἴτημα τῆς Ἐκκλησίας καί τήν ἐπιθυμία τοῦ Κυρίου γιά ἑνότητα ὅλων τῶν πιστῶν Του καί γεννήθηκε μέ τίς Πατριαρχικές Ἐγκυκλίους 1902, 1904 καί 1920. Δυστυχῶς, ὅμως ἡ ἀλήθεια εἶναι διαφορετική καί πολύ τραγική: ὅπως ἀποκαλύπτει ἡ μελέτη ἀπορρήτων μασoνικῶν κειμένων, ἡ ἑνότητα τῶν χριστιανῶν, ὅπως σχεδιάστηκε καί προωθεῖται ἀπό τό διαχριστιανικό Οἰκουμενισμό (μέ παπικούς καί προτεστάντες), ἐντάσσεται στά εὑρύτερα πλαίσια τοῦ διαθρησκευτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πού ἀποβλέπει στήν ἑνοποίηση  ὅλων τῶν θρησκειῶν^[2]!

Οἱ μασόνοι εἶναι ἀπολύτως σαφεῖς : «Ὁ Τεκτονισμός … προώρισται αὐτός νά ὑποδείξῃ  βραδύτερον τήν βάσιν, ἐπί τῆς ὁποίας  θά ἑδρασθῇ ἡ παγκόσμιος θρησκεία τοῦ μέλλοντος, ἥτις θά περισυναγάγῃ τήν Οἰκουμένην ἅπασαν εἰς μίαν ποίμνην ὑπό ἕνα ποιμένα»^[3]. Τό ἔργο αὐτό τό ἔχουν ἀναλάβει τά ἀνώτατα κλιμάκια τῆς μασονίας :«Ἡ ἕκτη τάξις [30^oς-33^ος μασονικοί βαθμοί] καθιερώθη διά τήν ἵδρυσιν θρησκείας παγκοσμίου»^[4]. Ἀσφαλῶς στό ἔργο τοῦ τέκτονα ἐντάσσεται ἡ κατάργηση τῶν θρησκειῶν μέ τή σημερινή τους μορφή: «Ὁ τέκτων ὃτε μεν εἶναι δημοτικός [δημοκρατικός], ὃτε μεν ἀριστοκρατικός, καί ἄλλοτε καταρρίπτει τούς βωμούς τῶν ναῶν, ἄλλοτε κατακρημνίζει τούς θρόνους τῶν βασιλέων»^[5]. Μέσῳ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τά χριστιανικά δόγματα, ἀρχικά, καί στή συνέχεια ὅλες οἱ θρησκεῖες θά παραμερίσουν καί θά διαγράψουν τίς διδασκαλίες πού τίς διαφοροποιοῦν καί θά κρατήσουν μόνο τά στοιχεῖα πού τίς ἑνώνουν!  Αὐτό εἶναι τό «Βασιλικό Μυστικό»^[6] τοῦ Τεκτονισμοῦ, ὅπως ἐκτίθεται στήν τελετή μυήσεως τοῦ «Ὑπερτάτου Πρίγκηπος τοῦ Βασιλικοῦ Μυστικοῦ» (32^ος μασονικός βαθμός) : «Νά ἐλευθερωθοῦν οἱ θρησκεῖες τοῦ κόσμου, παραμερίζοντας πολλά πράγματα ἐξ ἐκείνων τά ὁποία τιμοῦν ἤ κηρύσσουν εἰς τάς ἰνδικάς παγόδας, τούς βουδιστικούς ναούς, τά μωαμεθανικά τεμένη καί τάς χριστιανικάς ἐκκλησίας, νά ἀναζητήσουν κάτι τό ἁγνότερον, καί νά προχωρήσουν πρός μίαν αἰωνίαν ἀλήθειαν, ἔτσι ὥστε νά προκύψῃ ἡ Ἐκκλησία τοῦ μέλλοντος, ὁ νέος ναός τόν ὁποῖον θέλομεν νά οἰκοδομήσωμεν μίας πράγματι καθολικῆς θρησκείας, τότε θά ἀρχίσῃ νά ἀναφαίνεται τό ἀληθές Βασίλειον τῆς Ἐλευθερίας, δεδομένου ὅτι οἱ διδασκαλίες τῶν διαφόρων θρησκειῶν ἔχουν ἀξιοσημείωτον σύμπτωσιν καί συμφωνίαν … αὐτοί εἶναιοἱ Ἅγιοι Τόποι τούς ὁποίους θέλομεν νά κατακτήσωμεν, αὐτός εἶναι ὁ Ναός τόν ὁποῖον θέλομεν νά οἰκοδομήσωμεν, εἰς αὐτό συνίσταται τό Βασιλικόν Μυστικόν». Ἡ σοβαρότητα τοῦ «Βασιλικοῦ Μυστικοῦ» καταδεικνύεται ἀπό τό ὅτι σέ αὐτό μυοῦνται μόνο οἱ «Ὑπέρτατοι Πρίγκηπες», οἱ ἡγέτες τῆς μασονίας (32^ος βαθμός) καί δίνουν ὅρκο νά μήν ἀποκαλύψουν σέ κανένα τό «ἀπόρρητο ἔργο» γιά τήν πραγμάτωσή του: «ὁρκίζομαι ὅτι δέν θά ἀποκαλύψω εἰς οἱονδήποτε, μή δικαιούμενον νά μάθῃ τοῦτο, οἱονδήποτε τμῆμα τοῦ ἀπορρήτου ἔργου τοῦ βαθμοῦ τούτου (τοῦ 32^ου μασονικοῦ βαθμοῦ)»^[7]. Ἐπιπλέον δε, οἱ ἲδιοι οἱ μασόνοι ὁμολογοῦν κυνικά: «Τό εἰρηνοπολιτικόν σωτήριον κήρυγμα τῆς Ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν ὑπέκρυπτε τήν καθαίρεσιν τῆς Ὀρθοδοξίας» («Πυθαγόρας», ἔτος 1930, τ. 1, σ. 17)!

Εἶναι λοιπόν σαφές ὅτι ἡ Οἰκουμενική Κίνηση, ὃπως τήν ζοῦμε, εἶναι πνευματικός καρπός τοῦ τεκτονισμοῦ καί τῆς θεοσοφίας καί αὐτῶν τά ἄνομα καί ἀνήθικα σχέδια καλεῖται νά ὑλοποιήσει. Ἄρχισε νά ἐφαρμόζεται, τόν 19^ο αἰ, ἀρχικά στόν προτεσταντικό χῶρο^[8] μέ καθαρά προτεσταντικές ἐκκλησιολογικές προϋποθέσεις (θεωρία κλάδων-ἀναδενδράδων) καί στοχεύσεις (ἀποκατάσταση τῆς ἑνότητας τοῦ κατακερμα-τισμένου προτεσταντισμοῦ) καί μέ πρωτοπόρους Προτεστάντες. Ἀργότερα, στίς ἀρχές τοῦ 20^ου αἰ., στήν Οἰκουμενική Κίνηση προσχώρησε τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως (δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι, σύμφωνα μέ μασονικά περιοδικά, οἱ Πατριάρχες ΚΠόλεως Ἰωακείμ Γ΄, Μελέτιος Μεταξάκης καί Ἀθηναγόρας - πρωτεργάτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ - ἦσαν μασόνοι!). Ὁ παπισμός, ἀρχικά ἦταν ἀντίθετοςστόν Οἰκουμενισμό, καί στή συνέχεια, ὅταν ‘‘συμφιλιώθηκε’’ μέ τήν μασονία μέ τή Β΄ Βατικανή Σύνοδο (1962-65)^[9], παρέσχε στόν Οἰκουμενισμό τή “θεολογική” κάλυψη (βαπτισματική θεολογία, ὅρια Ἐκκλησίας) καί πρότεινε συγκεκριμένες πρακτικές γιά τήν ὑλοποίησή του, τίς ὁποῖες ἔκτοτε ἀκολουθεῖ κατά γράμμα ἡ Οἰκουμενική Κίνηση. Ὡς Ὀρθόδοξοι θλιβόμαστε ὅταν διαπιστώνουμε ὅτι οἱ Ἐκκλησιαστικοί μας Ταγοί πορεύονται καί ἐνεργοῦν στά πλαίσια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ βάσει τῆς θεολογίας καί τῶν ἀποφάσεων καί πρακτικῶν ἐπιταγῶν τῆς παπικῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου μέ τελική στόχευση τούς σκοπούς τῆς μασονίας γιά ἑνοποίηση καί συγχώνευση ὅλων τῶν θρησκειῶν!

Εἶναι προφανές ὅτι μία τέτοια προσπάθεια μέ τίς προϋποθέσεις τῆς προτεσταντικῆς καί παπικῆς ἐκκλησιολογίας καί κατά βάθος τῆς θεοσοφίας καί τοῦ τεκτονισμοῦ, εἶναι ἐντελῶς ξένη στήν ἐκκλησιαστική καί πατερική παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας.  Γι’ αὐτό καί ὁ Καθηγητής τῆς Δογματικῆς καί σύγχρονος Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, χαρακτήρισε τόν Οἰκουμενισμό ὡς  «Παναίρεση» καί συνακόλουθα

ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ ΑΝΤΙΘΕΤΟΙ ΣΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ

ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ.

---

[1]  Τά στοιχεῖα τῆς παραγράφου αὐτῆς μᾶς τά παρέσχε ἡ ἐρευνητική ἐργασία τοῦ Μοναχοῦ  Ἀβερκίου, τόν ὁποῖο καί θερμῶς εὐχαριστοῦμε. Μικρό μέρος τῆς ἐργασίας αὐτῆς δημοσιεύεται στήν ἐφημερίδα Ὀρθόδοξος Τύπος μέ τίτλο: «Ποιός θά ὑπερασπιστεῖ δραστικά τούς κατά καιρούς φερομένους ὡς “θαυμαστές” Σκοτεινῶν Ὀργανώσεων Κληρικούς μας;» Α΄-Z΄, στό Ὀρθόδοξος Τύπος  τ. 2202/2.3.18 ἓως τ. 2208/13.4.18  Βλ. καί  Μοναχοῦ Σεραφείμ (Ζήση), «Ἡ μασονική προώθηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», στό www.impantokratoros.gr/741CE610.el.aspx  και του ιδίου, Στοιχεῖα ἐπιδράσεως τῆς Μασονίας στόν πρώιμο  ἑλληνικό Οἰκουμενισμό, ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ 19(2017)4, 568-589) και  https://www.scribd.com/document/36807 0179 /Στοιχεία-Επιδράσεως-της-Μασονίας-στον-πρώιμο-Ελληνικό-Οικουμενισμό.

[2] Ἡ παρούσα παράγραφος δημοσιεύθηκε στό π. Ἀναστ. Γκοτσόπουλος, Ἅγιος Παΐσιος,  Σύγχρονος Ὁμολογητής τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, Πάτρα 2015, στό https://www.impantokratoros.gr/dat/storage/dat/8176E8F8/agios_paisios_kai_oikoumenismos.pdf. 

      Τά στοιχεῖα τῆς παραγράφου αὐτῆς τά ἒχουμε ἀντλήσει ἀπό τά ἀποκαλυπτικά ἄρθρα τοῦ  Μοναχοῦ  Ἀβερκίου, «Παγκόσμια θρησκεία και Τεκτονισμός» Α΄-Ε΄, στό Ὀρθόδοξος Τύπος  τ. 2077/10.7.15 έως 2081/7.8.15. Βλ. καί  Μοναχοῦ Σεραφείμ, «Ἡ μασονική προώθηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», στό http://www.impantokratoros.gr/741CE610.el.aspx

[3]  (Μασονικό περιοδικό) «Ἀθηνᾶ», ἔτος 1894, τευχ. 3, σ. 55-56  και τευχ. 2, σ. 26-27.

[4]  (Μασονικό) «Τυπικόν τοῦ μυστικοῦ Συνεδρίου [30^ου βαθμοῦ] τῶν Μεγάλων Ἐκλεκτῶν Ἱπποτῶν Καδός [“Ἁγίων”]», 1905, σ. 27.

[5]  (Μασονικό περιοδικό) Πυθαγόρας, ἔτος 1882, τ. 10,  σ. 291.

[6]  Ἀναλυτικότερα στά ἄρθρα τοῦ Μοναχοῦ  Ἀβερκίου, «Παγκόσμια θρησκεία και Τεκτονισμός» Α΄-Ε΄, βλ. ὑποσημ. 1.

[7]  «Ὕπατον Συμβούλιον τοῦ 33^ο τῆς Ἑλλάδος, ΤΥΠΙΚΟΝ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ τοῦ 32 βαθμοῦ τοῦ ἀρχαίου καί ἀποδεδεγμένου Σκωτικοῦ Τύπου», ἐν Ἀθήναις, 1975.

[8]  Ἀναλυτικά  βλ. π. Π. Heers, «Οἱ ἱεραποστολικές καταβολές τοῦ συγχρόνου οἰκουμενισμοῦ, Ὁρόσημα στήν πρό τοῦ 1920 πορεία του», στό http://www.impantokratoros.gr/1FD9FFD7.print.el.aspx

[9]  (Μασονικό περιοδικό) Ο Κλειδόλιθος, ἔτος 1983, τ. 15,  σ. 36.