Γράφει ὁ κ. Γεώργιος Τραμπούλης, θεολόγος
Ὁ νέος κόσμος, πού ἀνατέλλει, εἶναι τρομακτικός. Ἡ ἄθεη πολιτική ἐξουσία, στηριγμένη και συνεργαζόμενη μέ τίς ἐπίσης ἄθεες δεσπόζουσες ἔννοιες τῆς ἐποχῆς μας, τήν ἐπιστήμη καί τήν τεχνολογία, ἐλεγχόμενες πλήρως καί καθοδηγούμενες καί οἱ τρεῖς ἀπό τίς διάφορες μασονικές στοές, θά εἶναι ὁ καταλύτης πού θά κάνη τό μέλλον ὄχι μόνον τῆς Πατρίδος μας, ἀλλά ὅλου τοῦ κόσμου ἕνα ἐφιάλτη ὁλοκληρωτισμοῦ, πού δέν θά ἔχη ὑπάρξει ποτέ ξανά στήν ἱστορία, ἔτσι ὥστε νά ἀνοίξη ἡ πόρτα, γιά νά ἐμφανισθῆ ὁ ἀντίχριστος.
Ὁ χριστιανισμός ἀποκαθηλώνεται καθημερινά καί ἀμφισβητοῦνται αἱ παραδοσιακαί κοινωνικαί δομαί καί σχέσεις
Ὅλα δείχνουν ὅτι ἡ μέχρι ἐχθές χριστιανική ἑλληνική κοινωνία, σταδιακά ἀλλά γρήγορα πιά, ἔχει μετατραπῆ τόσο σέ μία κοινωνία πού γίνεται ὅλο καί πιό ἐχθρική πρός τόν χριστιανικό τρόπο ζωῆς ὅσο καί νεο-ειδωλολατρική. Ὅμως δέν εἶναι μόνον ὅτι ὁ χριστιανισμός ἀποκαθηλώνεται καθημερινά καί ἀμφισβητοῦνται οἱ παραδοσιακές κοινωνικές δομές καί σχέσεις ὑπό τήν πίεση τῆς ἄθεης πολιτικῆς ἐξουσίας ὅσο εἶναι ἡ σιωπή τῆς διοικούσης Ἐκκλησίας στήν ἀποκαθήλωση πού συντελεῖται ἀλλά καί ἡ ἔμμεση ἀμφισβήτηση τοῦ Δόγματος καί τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τούς ἴδιους τούς ποιμένες της σέ τέτοιο σημεῖο πού ἡ πίστη νά ἔχη εὐρύτατα ἐκκοσμικευθῆ.
Μέσα σέ αὐτή τήν πρωτόγνωρη πραγματικότητα, πού καλεῖται νά ζήση σήμερα ὁ ἄνθρωπος, παρατηρεῖται ἕνα αἴσθημα ἔντονης ἀβεβαιότητας γιά τήν ἐξέλιξη τόσο τῆς Χώρας καί ὅλου τοῦ κόσμου ὅσο καί τῆς προοπτικῆς τοῦ κάθε ἀνθρώπου ξεχωριστά. Ἡ ἄθεη διεθνής πολιτική ἐξουσία, ἔχοντας ὡς ἐργαλεῖο της τό κατασκευασμένο πρόβλημα τοῦ κορωνοϊοῦ, ἔχει ἀνατρέψει κάθε αἴσθημα σταθερότητας καί σιγουριᾶς, καθώς ἡ ἀταξία καί ἡ ἀπορρύθμιση σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο ἀλλά καί ἀτομικό ἔχει εἰσβάλει μέ βίαιο τρόπο στήν ζωή τῶν ἀνθρώπων.
Κλονίζονται μέ πολύ ταχεῖς ρυθμούς αἱ σταθεραί τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων
Ἡ διεθνής πολιτική ἐξουσία μέσῳ τοῦ κορωνοϊοῦ, παίζοντας μέ τό ποιό εὐαίσθητο σημεῖο τοῦ ἀνθρώπου, τήν ὑγεία του, κατάφερε, σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο, νά κλονίση μέ πολύ γρήγορους ρυθμούς τίς σταθερές τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων καί εἰδικότερα ἐκεῖνες πού ἔχουν σχέση μέ τήν ἐργασία. Ἔτσι, ἡ κοινωνική θέση καί ἡ ἀξιοπρέπεια τοῦ ἀνθρώπου πού προκύπτει ἀπό τήν ἐργασία του καί ἡ ὁποία μέχρι ἐχθές καθόριζε ἀποφασιστικά τήν ζωή του, σήμερα χάνεται κυριολεκτικά μέσα σέ μία νύκτα. Ἡ σταθερή ἐργασιακή σταδιοδρομία ἀποτελεῖ πλέον γιά ἕνα πολύ μεγάλο μέρος τοῦ πληθυσμοῦ παρελθόν καί στήν καλύτερη περίπτωση κάτι τό ἀβέβαιο.
Ἡ διεθνής πολιτική ἐξουσία, γιά νά ἐλέγξη κάθε πτυχή τῆς ζωῆς τοῦ ἀθρώπου καί νά ἐπιβάλλη τά σχέδια της, ἀποφάσισε νά ἀπορρυθμίση τήν παγκόσμια οἰκονομία, ὥστε νά πτωχοποιήση τό μεγαλύτερο μέρος τοῦ πληθυσμοῦ καί μάλιστα νά ὁδηγήση μεγάλο μέρος του σέ χρόνιους ἀνέργους, ἀφοῦ, ὅπως διατείνεται, “τό πρόβλημα τοῦ κορωνοϊοῦ ἦλθε γιά νά μείνη”. Τήν στιγμή μάλιστα πού τά καινούργια μοντέλα οἰκονομικῆς ἀνάπτυξης πιά δέν σημαίνουν καί αὔξηση τῶν θέσεων ἐργασίας. Ἀφοῦ “Ἡ παραγωγική ἀνασυγκρότηση τῶν ἑταιρειῶν, ἡ μεταφορά τῶν παραγωγικῶν κλάδων σέ ζῶνες-περιοχές καί χῶρες μέ φθηνό καί ἀνοργάνωτο πολιτικά ἐργατικό δυναμικό, ἡ αὐτοματοποίηση ἑνός μεγάλου μέρους τῆς παραγωγικῆς διαδικασίας, ὁ ἔντονος διεθνής κεφαλαιακός ἀνταγωνισμός, ἡ διόγκωση τοῦ χρηματιστηριακοῦ καί χρηματοπιστωτικοῦ τομέα, τά νέα μέσα καί ὑποδομές μεταφορᾶς καί ἐπικοινωνίας, ἡ ἀπορρύθμιση τῶν σχέσεων ἐργασίας, ὁ αὐξανόμενος ρυθμός ἰδιωτικοποιήσεων καί ἀποκρατικοποιήσεων, ἡ ἀπόσυρση τοῦ μεταπολεμικοῦ κράτους πρόνοιας, ὅλα αὐτά τά δεδομένα, οἱ τάσεις καί οἱ ἐξελίξεις ἔχουν ὡς μία βασική τους συνέπεια τόν ὁλοένα καί αὐξανόμενο ἀριθμό ἀτόμων πού τίθενται ἐκτός τῆς σφαίρας ἐργασίας. Ὅπως ἀποφαίνεται μέ κυνικό τρόπο ὁ κυρίαρχος λόγος, «περισσεύουν»”.
Ἡ ἐποχή πού ἀνατέλλει εἶναι ξένη πρός κάθε ἔννοιαν ἀνθρωπισμοῦ, πόσον μᾶλλον πρός τήν χριστιανικήν ἠθικήν
Στήν ἐποχή πού ἀνατέλλει, ἡ πολιτική ἐξουσία, ξένη ἀπό κάθε ἔννοια ἀνθρωπισμοῦ, πόσο μᾶλλον ἀπό τήν χριστιανική ἠθική, θεωρεῖ ἕνα μεγάλο μέρος τοῦ πληθυσμοῦ “ὡς βάρος”, ἀφοῦ ἡ ἀνεργία γιά πολλούς συνανθρώπους μας θά εἶναι μία μακρόχρονη ἤ καί μόνιμη κατάσταση. “Ἡ ἐργασία δέν θά προστατεύεται πιά ὡς δικαίωμα οὔτε θά γίνεται ἀντιληπτή ὡς «ἔργο ζωῆς» καί μέσο αὐτοπροσδιορισμοῦ, ἀξιοπρέπειας, αὐτοεπιβεβαίωσης καί αὐτοσεβασμοῦ”, κάτι πού καθόριζε τήν κοινωνία μέχρι σήμερα. Οἱ συνάνθρωποί μας αὐτοί (ἴσως καί ἐμεῖς οἱ ἴδιοι), ἐπειδή ἀκριβῶς δέν θά μποροῦν νά ἀνταποκρίνωνται στίς βασικές ἀνάγκες τῆς καθημερινότητας, θά θεωροῦνται “ὡς βάρος” τῆς κοινωνίας, μιᾶς κοινωνίας ἡ ὁποία ἔχει ὡς μοναδικό της κριτήριο τήν κατανάλωση. Ἔτσι, οἱ φόβοι, οἱ ἀνησυχίες, οἱ ἀνασφάλειες καί ἡ ἀβεβαιότητα, πού ἀποτελοῦν τά ἀποτελέσματα τοῦ προβλήματος τοῦ κορωνοϊοῦ, θά ἔχουν ὡς φυσικό ἐπακόλουθο σέ μία ἐκκοσμικευμένη καί ξένη πρός τόν λόγο τοῦ Εὐαγγελίου κοινωνία τήν βία καί τήν ἀνατροπή.
Ὁ ἱερός Χρυσόστομος ἑρμηνεύοντας τούς στίχους τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου, “οὐαί τῷ ἀνθρώπῳ ἐκείνῳ δι’ οὗ τό σκάνδαλον ἔρχεται… ὁρᾶται μή καταφρονήσατε ἑνός τῶν μικρῶν τούτων”, σημειώνει μέ ἔμφαση ὅτι “Μικρούς δέν ὀνομάζει αὐτούς πού πράγματι εἶναι μικροί, ἀλλά αὐτούς πού οἱ πολλοί θεωροῦν ὡς μικρούς, τούς πτωχούς, τούς περιφρονημένους, τούς ἀφανεῖς, αὐτούς πού θεωροῦνται μικροί σύμφωνα μέ τήν ἀντίληψη τῶν πολλῶν… ἀπειλῶν μέ ἀνυπόφορα κακά αὐτούς πού τούς παραβλέπουν καί ὑποσχόμενος μεγάλα ἀγαθά σέ αὐτούς πού τούς βοηθοῦν καί τούς φροντίζουν… μή παραλείψωμεν νά πράξωμεν ὑπέρ τῶν ἀδελφῶν μας τίποτε ἀπό ὅλα ἐκεῖνα πού θεωροῦνται ὡς ταπεινά καί ἐλεεινά”.
Νά καταγγείλλωμεν τάς ἀπανθρώπους καί ἀντιχριστιανικάς συμπεριφοράς καί μεθόδους
Ἆραγε δέν ἔχουμε ὑποχρέωση νά ἐνδιαφερθοῦμε γιά τούς ἐλάχιστούς αὐτούς ἀδελφούς μας πού «περισσεύουν», πού θεωροῦνται “ὡς βάρος” τῆς κοινωνίας σήμερα; Βέβαια, τά συσσίτια εἶναι τό ἔσχατο πού μποροῦμε νά τούς προσφέρουμε, ἔχουμε πάνω ἀπό ὅλα ὑποχρέωση νά στιγματίσουμε, νά καταγγείλλουμε τίς ἀπάνθρωπες καί ἀντιχριστιανικές συμπεριφορές καί μεθόδους τοῦ ἀμοραλιστικοῦ καί ἄθεου πολιτικοῦ συστήματος, πού ὁδηγοῦν τούς συνανθρώπους μας σέ αὐτή τήν κατάπτωση. Καί ἐάν ἐμεῖς, οἱ πιστοί ἐπιτάσσεται νά “μή παραλείψωμεν νά πράξωμεν ὑπέρ τῶν ἀδελφῶν μας τίποτε ἀπό ὅλα ἐκεῖνα πού θεωροῦνται ὡς ταπεινά καί ἐλεεινά” πόσο μᾶλλον ἔχουν ὑποχρέωση οἱ ποιμένες καί οἱ ἐπίσκοποί μας.
Ὅμως μέσα σέ αὐτή τήν ἔντονη ἀβεβαιότητα πού βιώνει ὁ λαός μας σήμερα, ὅπου οἱ χριστιανοί στήν πλειοψηφία τους ἔχουν ἀποδεχθῆ ἕνα ἐκκοσμικευμένο ἦθος, πού διαπερνᾶ ὅλους τούς τομεῖς τῆς ζωῆς τους καί τό ἄθεο πολιτικό σύστημα ἐπιβάλλει μία ἀπάνθρωπη καί ἀντιχριστιανική κυρίαρχη ἰδεολογία, ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τό ἀνώτατο Συνοδικό σῶμα, ἔχει καταντήσει κωφάλαλη οὔτε ἀκούει οὔτε μιλάει ἀλλά οὔτε καί ἀντιλαμβάνεται τίς προκλήσεις τῶν γεγονότων. Ἐμφανίζεται σιωπηλή, ἔχοντας μεταθέσει τήν σύγκληση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας “ἐν εὐθέτῳ χρόνῳ” καί ἔχοντας ἀποποιηθῆ τῶν εὐθυνῶν της, ἀνίκανη νά ἀπαντήση στά προβλήματα καί ἐρωτήματα πού τίθενται. Καί ἐνῶ τά Μέσα Μαζικῆς Ἐνημέρωσης, χειραγωγούμενα καί χρηματοδοτούμενα ἀπό τό πολιτικό σύστημα, παραπλανοῦν καί ἀποπροσανατολίζουν τούς πιστούς, οἱ ἐπίσκοποι σιωποῦν χωρίς νά ἐκφέρουν λόγο μήτε σάν ἄτομα, ἐκτός ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, μήτε σάν σῶμα νά συνέλθουν, γιά νά στηλιτεύσουν τουλάχιστον τό κλείσιμο τῶν ἱερῶν ναῶν, πόσο μᾶλλον τῶν δεινῶν πού περνᾶ ὁ λαός μας ἀλλά καί τῶν δεινῶν πού ἐπέρχονται.
Ὁ ἐπίσκοπος, πού δέν ὁμιλεῖ, εἶναι συνεργός τῆς ἀνωμαλίας
Ἕνας ὁλόκληρος χρόνος πέρασε χωρίς νά συνέλθη ἡ Ἱεραρχία σέ τακτική συνεδρίαση, τήν στιγμή πού ἡ Σύνοδος ἀποτελεῖ τό θεμελιακό ὄργανο ἔκφρασης τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, χωρίς κανείς νά μᾶς ἐνημερώση ὑπεύθυνα γιά τά πρωτόγνωρα προβλήματα πού συμβαίνουν στήν Χώρα μας. Ἡ πλειοψηφία τῶν ἐπισκόπων σιωπᾶ, φοβούμενη τίς πιέσεις τοῦ Καίσαρα, ἀποδεικνύοντας ἔτσι ἔλλειψη παρρησίας καί ἄρνηση τῶν ὑποχρεώσεων πού τούς ἐπιβάλλει ἡ ἀρχιερατική τους ἰδιότητα.
Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ὅμως τονίζουν ὅτι ἕνας ἐπίσκοπος πού δέν μιλάει εἶναι συνεργός τῆς ἀνωμαλίας, συνεργάτης τῆς φθορᾶς καί ἀνίκανος νά δώση λύσεις στά προβλήματα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος. Δυστυχῶς, ὁ μοναδικός τρόπος ἄμυνας πού ἐπινόησε ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας στίς πιέσεις τοῦ Καίσαρα ἦταν τό ἀμπάρωμα τῶν θυρῶν τῶν ἐκκλησιῶν, πρωτάκουστο στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία, ἀφήνοντας ἔτσι τόν λαό ἕρμαιο σέ ἕνα ἐφιάλτη πολιτικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ, πού δέν θά ἔχη ὑπάρξει ποτέ ξανά στήν ἱστορία καί ὁ ὁποῖος θά ἀνοίξη τήν πόρτα, γιά νά ἐμφανισθῆ ὁ ἀντίχριστος, βέβαια ὅμως ὁ Χριστός εἶναι ὁ κυρίαρχος τῆς ἱστορίας.
