(Three doctors insisted on abortion. Mom and Dad chose life.)
Πάντοτε γνώριζα την ιστορία μου, φυσικά κομματιασμένη. Ανάλογα με την ηλικία που είχα, μου την έλεγαν με τον κατάλληλο τρόπο. Αλλά την ημέρα που κατάλαβα πως τρεις γιατροί με ήθελαν νεκρή, η καρδιά μου πληγώθηκε...
Ενώ βρισκόταν ακόμη μέσα στη μήτρα της μητέρας της, η Ρέητσελ διαγνώσθηκε με κάποια χρωμοσωμική ανωμαλία.
Θεωρήθηκε πως επρόκειτο για τρισωμία 18, και οι γιατροί είπαν πως εάν η Ρέητσελ κατάφερνε να επιβιώσει θα ήταν τυφλή, κωφή και θα είχε εγκεφαλική παράλυση.
Τρεις γιατροί γνωμάτευσαν πως η Ρέητσελ έπρεπε να εκτρωθεί.
Όταν έμαθα πως υπήρχαν άνθρωποι που δεν έδιναν αξία στη ζωή μου, δεν εκτιμούσαν τη ζωή εκατοντάδων παιδιών, μόνο και μόνο για αυτά τα ευρήματα... η καρδιά σου σκληραίνει πολύ, πονάει... και εγώ πολύ χαρακτηριστικά θυμάμαι, πως πήγα στον υπολογιστή και έψαξα στο Google τα ονόματα των γιατρών που δεν πάλεψαν για τη ζωή μου, και έκλαψα και είπα στο Θεό... Του είπα πως θα έκανα ό,τι μου περνούσε από το χέρι για να είμαι σίγουρη πως οι άνθρωποι θα καταλάβουν πως η άμβλωση δεν είναι η απάντηση.
Και ο Θεός επέτρεψε να μπει στη καρδιά μου η σκέψη να γράψω σε αυτούς τους γιατρούς, που είπαν στους γονείς μου να με κάνουν έκτρωση, ήταν κάτι που μου πήρε έξι μήνες, και ακόμη μέσα από την καρδιά μου είπα, πως αυτοί οι γιατροί πρέπει να γνωρίσουν πως ο Χριστός τους αγαπά.
Ήθελα να τους βοηθήσω να καταλάβουν πως ο Ιησούς τους έδωσε τόσο μεγάλη δύναμη, και να τους ζητήσω να χρησιμοποιούν αυτή τη δύναμη και να παλέψουν να στηρίξουν τη ζωή και όχι να της κάνουν κακό.
Και λοιπόν το έστειλα, και χωρίς καθόλου να το περιμένω, πηγαίνω μια μέρα στο γραμματοκιβώτιο, δύο εβδομάδες αργότερα, και βλέπω μέσα ένα χειρόγραφο σημείωμα από έναν από τους γιατρούς. Και αυτός ο γιατρός μου είπε, «ξέρεις είμαστε ευγνώμονες που τα κατάφερες που δεν πιστεύαμε πως θα κατάφερνες να επιβιώσεις», και εκείνη μου είπε επίσης, «ο Θεός να σε έχει καλά».
Και μετά, δεν είχε περάσει καλά-καλά μια εβδομάδα, και βρήκα και άλλο ένα χειρόγραφο σημείωμα, όπου μου έγραφαν, «δεν πίστευα πως θα μπορούσες καν να επιβιώσεις, δεν το πίστευα, αλλά είμαι ευγνώμων που τα κατάφερες, και θα ήθελα να σε συναντήσω κάποια μέρα»...
Όταν κοιτάς τα πρόσωπά τους και κατόπιν διαβάζεις αυτά που έχουν γράψει, και ακούς και αυτά που λένε οι παππούδες, όλα αυτά μαζεύονται και σε συγκλονίζουν. Σε συγκλονίζουν γιατί βλέπεις πως στον ιατρικό τομέα κάποτε επιλέγουν να χρησιμοποιήσουν τη δύναμή τους για να κάνουν το κακό αντί να το παλέψουν.
Αυτό με συνέτριψε και μου έδωσε ακόμη περισσότερη επιθυμία να πω στο Θεό: Θεέ μου σε παρακαλώ επέτρεψέ μου να πω στους ανθρώπους πόσο πολύ ελπίδα κλείνει μέσα της η επιλογή της ζωής.
Θα είχα χάσει την αγάπη δυό καταπληκτικών γονέων, την ευκαιρία να ακούω τις ιστορίες τόσων ανθρώπων που με έχουν πλησιάσει, θα είχα χάσει τόσους καταπληκτικούς ανθρώπους στην Ουγκάντα, τη σφικτή αγκαλιά τόσων μικρών παιδιών στην Ουγκάντα.
Θα έχανα μια ζωή που έχει τόσο μεγάλη χαρά.
