Η διαφορετικότητα.
Δεν είμαι τίποτε γι’ αυτόν τον τόπο, την πατρίδα μου. Μια απλή συνταξιούχος είμαι που για το κράτος, μάλλον, βάρος είμαι. Ούτε πρόεδρος σε κάποιο σωματείο είμαι ούτε εκπροσωπώ κανένα. Η τελευταία πολίτης είμαι αυτής της πόλης που γεννήθηκα, μεγάλωσα, εργάστηκα, έκανα οικογένεια και πρόσφερα παιδιά στην κοινωνία. Στην ηλικία μου πολλά θέματα και κύκλοι ζωής έχουν κλείσει Όμως, δεν παύω να ενδιαφέρομαι και να πονάω για τα προβλήματα του τόπου μου και της πατρίδας μου.
Στον καιρό της πανδημίας αυτής, το κράτος έρχεται και κόντρα στο Σύνταγμα και τους διεθνείς νόμους επιβάλλει υγειονομικό χαράτσι σε συμπολίτες μας, φορτώνοντάς τους και την ενοχή πως εξ αιτίας τους, κάποιοι άλλοι, στερούνται τις υπηρεσίες του συστήματος Υγείας, επειδή απλά ασκούν το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής του εμβολιασμού. Το πρόστιμο των 100 ευρώ μηνιαίως δεν είναι ευκαταφρόνητο ποσό για μισθωτούς και συνταξιούχους. Θα οδηγήσει πολλούς σε αδυναμία αντιμετωπίσεως των αναγκαίων εξόδων διαβίωσης και κάποιους σε αβεβαιότητα επιβίωσης. Δεν μπορεί να το δεχθεί η συνείδησή μου ότι οι κρατικές αρχές πραγματοποιούν τέτοιο ψυχολογικό εκβιασμό προκειμένου οι πολίτες να ενδώσουν στο να υποστούν επέμβαση στο σώμα τους παρά την θέλησή τους υπό το κράτος φόβου πληρωμής τέτοιου προστίμου.
Σε μια χώρα που λίγο πριν βγήκε από μια ισχυρή οικονομική κρίση, ήρθε και η υγειονομική κρίση, για να προστεθούν στον μακρύ κατάλογο των προβλημάτων και οι εξαθλιωμένοι και εξαπατημένοι, τώρα και εκβιαζόμενοι μισθωτοί και συνταξιούχοι άνω των 60 ετών.
Από τον βομβαρδισμό των μέσων ενημέρωσης που διασπείρουν τον τρόμο του θανάτου, τις εναλλαγές των περιοριστικών μέτρων της κυβέρνησης στις επαναλήψεις των αναμνηστικών δόσεων, μόνον άγχος και αβεβαιότητα εισπράττει ο πολίτης.
Απέραντος ο ορίζοντας της θλίψης και της ανασφάλειας που διαγράφεται μπροστά μαςּ δύο έντονα, αντιφατικά, συναισθήματα με διακατέχουν: Θυμός και ελπίδα. Θυμός γιατί αφήσαμε τις πόρτες της αντίστασης ορθάνοιχτες και ελπίδα γιατί παίρνω κουράγιο από κάτι ευλογημένες μειονότητες που ακόμα αντιστέκονται. Με τις δικές τους χαρακτηριστικές ιδιαιτερότητες, με τον «τρόπο» τους ο καθένας. Δεν ξέρουν από συνταγματικά δικαιώματα, νομοθετικά και υγειονομικά μέτρα, τα κανάλια δεν καταδέχονται να ασχοληθούν μαζί τους . Δεν πρόκειται να δεις αυτές τις μειονότητες να κάνουν παρελάσεις για να διεκδικήσουν «με περηφάνεια» τα δικαιώματά τους αλλά ζουν και κινούνται μέσα στην –όλο νόημα- σιωπή. Περνούν δίπλα σου σχεδόν αόρατοι, δεν είναι επώνυμοι, οι περισσότεροι δεν έχουν τίτλους σπουδών, ούτε βιογραφικά σημειώματα για να παρουσιάσουν σπουδαίες δραστηριότητες και δεξιότητες. Ξεχωρίζουν όμως από την μάζα, έρχονται από το παρελθόν, κουβαλούν στην πλάτη τους τα ιερά και τα όσια των πατεράδων μας, βαδίζοντας στα μονοπάτια του σήμερα. Τα αυτιά τους δεν ακούν τις σειρήνες του κόσμου τούτου, μιλάνε αν και σιωπηλοί, αναδεικνύονται ενεργοί αν και αθέατοι. Προορισμός τους, το μέλλον αυτού του τόπου. Στους καιρούς της αποστασίας ζυμώνουν μυστικά με τη μικρή ζύμη τους όλο το φύραμα της ζωής, παρακαταθήκη στις καινούργιες γενεές των Ελλήνων
Ζουν και κινούνται δίπλα μας, μέσα στις οικογένειες μας ή μακριά απ’ αυτές, προσεύχονται μέσα στη εκκωφαντική σιωπή τους, ανώνυμοι ταπεινοί, γονατισμένοι απέναντι από μια Εικόνα και ένα αναμμένο καντήλι, με τα χέρια καθαρά, ικετευτικά απλωμένα, με καρδιές γεμάτες αγάπη ζητούν από τον Χριστό «συγνώμη» για όλους μας.
Αν θελήσεις να συντάξεις το βιογραφικό τους, ένα είναι το κύριο που τους ξεχωρίζει: Η αχώριστα ενωμένη ελληνική και ορθόδοξη αυτοσυνειδησία. Έχουν κάνει πράξη ζωής ό,τι αυτά τα χαρακτηριστικά σημαίνουν. Θεματοφύλακες των ιδιαιτεροτήτων με τις οποίες μας έχει προικίσει ο Θεός, αλλά και μας βαραίνει αυτός ο συνδυασμός. Εμπνέονται από την μακραίωνη Ελληνική παράδοση που φυλάξανε οι μανάδες στα νανουρίσματα των παιδιών, οι δάσκαλοι στα ακριτικά χωριά, οι γιαγιάδες που «ξαναγέννησαν» παιδιά και εγγόνια με προσευχή.
Οι σημερινοί κυβερνήτες δεν φαίνεται να ξέρουν πως μπορούν να συνεννοηθούν μαζί τους. Μόνον όταν έρχεται μια μεγάλη δοκιμασία, μια τεράστια φυσική καταστροφή, μια ανεξέλεγκτη πανδημία, τότε αρχίζουν να καταλαβαίνουν πως δεν κυβερνούν αυτοί τον κόσμο. Λείπει από τον κόσμο της τόσης πληροφόρησης η γνώση Ποιος αληθινά κυβερνά τον κόσμο.
Αυτές όμως οι μειονότητες, με την ευλογημένη διαφορετικότητά τους, γνωρίζουν καλά τον Κυβερνήτη και έχουν πείρα Χριστού. Ξέρουν πόσο αδιέξοδη μπορεί να γίνει η ζωή μας όταν επιλέγεις να βγάλεις από την ζωή σου τον Θεό. Ανήκουν στην ευφυή ομάδα της μετάνοιας και της συγχωρητικότητας, πιθανόν να μην έχουν καταλάβει πόσο μεγάλο βάρος κουβαλούν στην πλάτη τους, είναι το δώρο του Θεού στον τόπο μας.
