Ὁ Ἀμερικανὸς συγγραφέας Dean Koontz, στὸ μυθιστόρημά του «Τὰ μάτια τοῦ σκότους» (The Eyes of Darkness, μτφ.: Μαρία-Ρόζα Τραϊκόγλου, ἐκδ. Ψυχογιός, Ἀθήνα 2020· ἡ προηγούμενη κυκλοφορία τοῦ βιβλίου στὰ ἑλληνικὰ εἶχε γίνει τὸ 1990 ὑπὸ τὸν τίτλο «Φωνὴ ἀπ᾿ τὸ σκοτάδι» ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις Bell), τὸ ὁποῖο πρωτοδημοσιεύθηκε τὸ 1981 ὑπὸ τὸ καλλιτεχνικὸ ψευδώνυμο Λῖ Νίκολς (Leigh Nichols), ἐμπνεύσθηκε ἕνα κινεζικὸ βιολογικὸ ὅπλο, τὸν κατασκευασμένο ἰὸ ΟΥΧΑΝ-400 (Wuhan-400). Σύμφωνα ὅμως μὲ τὴν ἐπισήμανση τῆς Kate Whitehead (βλ. διαδικτυακὸ δημοσίευμα τῆς 20ὴς Φεβρουαρίου 2020), στὴν πρώτη ἔκδοση τοῦ βιβλίου ὁ ἰὸς ὀνομαζόταν Gorki-400 (Gorki εἶναι τὸ ὄνομα ρωσικὴ πόλεως) καὶ ἡ ὀνομασία του ἄλλαξε, ὅταν τὸ βιβλίο ἐπανεκδόθηκε τὸ 1989 μὲ τὸ πραγματικὸ ὄνομα τοῦ συγγραφέως.
Ἡ προφητικὴ ἀναφορά, ἡ ὁποία ἐντοπίζεται πρὸς τὸ τέλος τοῦ μυθιστορήματος, εἶναι ἡ ἑξῆς (σελ. 374 ἐπ.):
«Πρὶν ἀπὸ περίπου εἴκοσι μῆνες, ἕνα Κινέζος ἐπιστήμονας, ὀνόματι Λῖ Τσέν, αὐτομόλησε στὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες φέρνοντας μαζί του μιὰ δισκέτα μὲ τὸ πιὸ σημαντικὸ καὶ ἐπικίνδυνο νέο ὅπλο τῆς Κίνας τὴν τελευταία δεκαετία. Τὸ εἶχαν ὀνομάσει «ΟΥΧΑΝ-400», ἐπειδὴ τὸ εἶχαν ἀναπτύξει στὰ ἰολογικὰ ἐργαστήριά τους ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη Οὐχὰν καὶ ἦταν τὸ τετρακοσιοστὸ βιώσιμο στέλεχος τεχνητῶν μικροοργανισμῶν ποὺ εἶχε δημιουργηθεῖ σ᾿ ἐκεῖνο τὸ ἐρευνητικὸ κέντρο.
Ὁ ΟΥΧΑΝ-400 εἶναι ἕνα τέλειο ὅπλο. Πλήττει μονάχα ἀνθρώπους, κανέναν ἄλλο ζωντανὸ ὀργανισμό. Ὅπως ἡ σύφιλη, ἔτσι καὶ ὁ ΟΥΧΑΝ-400 δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιβιώσει ἔξω ἀπὸ τὸ ἀνθρώπινο σῶμα γιὰ διάστημα μεγαλύτερο τοῦ ἑνὸς λεπτοῦ, κάτι ποὺ σημαίνει πὼς δὲν μπορεῖ νὰ μολύνει σὲ μόνιμη βάση ἀντικείμενα ἢ ὁλόκληρες περιοχές, ὅπως συμβαίνει μὲ τὸν ἄνθρακα κι ἄλλους λοιμογόνους μικροοργανισμούς. [.......].
Ἐπιπλέον, ὁ ΟΥΧΑΝ-400 ἔχει κι ἄλλα, ἐξίσου σημαντικὰ πλεονεκτήματα σὲ σύγκριση μὲ τοὺς περισσότερους βιολογικοὺς παράγοντες. Κατ᾿ ἀρχὰς μπορεῖς νὰ γίνεις μεταδοτικὸς ξενιστὴς μόλις τέσσερις ὧρες μετὰ τὴν ἐπαφή σου μὲ τὸν ἰό. Μιλᾶμε γιὰ ἀπίστευτη σύντομη περίοδο ἐπώασης. Κανένας δὲν ζεῖ περισσότερες ἀπὸ εἴκοσι τέσσερις ὧρες ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ μολυνθεῖ. Οἱ περισσότεροι πεθαίνουν στὸ δωδεκάωρο. Εἶναι ἕνας ἰὸς χειρότερος ἀπὸ τὸν Ἔμπολα στὴν Ἀφρική - ἀπείρως χειρότερος. Τὸ ποσοστὸ θνητότητας τοῦ ΟΥΧΑΝ-400 φτάνει τὸ ἑκατὸ τοῖς ἑκατό. Κανένας δὲν ἐπιβιώνει. Οἱ Κινέζοι τὸν δοκίμασαν σὲ ποιός ξέρει πόσους πολιτικοὺς κρατούμενους καὶ ποτὲ δὲν μπόρεσαν νὰ βροῦν ἀντίσωμα ἢ ἀντιβιοτικὸ ποὺ θὰ ἦταν ἀποτελεσματικὸ ἐναντίον του. Ὁ ἰὸς μετακινεῖται στὸ ἐγκεφαλικὸ στέλεχος κι ἐκεῖ ἀρχίζει νὰ ἐκκρίνει μιὰ τοξίνη ἡ ὁποία κυριολεκτικὰ καταβροχθίζει τὸν ἐγκεφαλικὸ ἱστό, σὰν ὀξὺ μπαταρίας ποὺ λιώνει ἕνα τουλπάνι. Καταστρέφει ἐκεῖνο τὸ τμῆμα τοῦ ἐγκεφάλου ποὺ ἐλέγχει ὅλες τὶς αὐτόνομες λειτουργίες τοῦ σώματος. Τὸ θῦμα ἁπλῶς παύει νὰ ἔχει σφυγμό, ὄργανα ποὺ λειτουργοῦν ἢ τὴν παραμικρὴ ἐπιθυμία νὰ ἀνασάνει».
Ὅπως ἀναφέρεται στὴ σελ. 367 τοῦ μυθιστορήματος, ὁ ἰὸς αὐτὸς «μοιάζει μὲ τὴ στρεπτοκοκκικὴ φαρυγγίτιδα, τὸ κοινὸ κρυολόγημα ἢ τὸν καρκίνο, καθὼς μπορεῖς νὰ κολλήσεις τὸν ἰὸ ξανὰ καὶ ξανά... ἐφόσον εἶσαι ἀρκετὰ τυχερὸς νὰ ζήσεις τὴν πρώτη φορά».
Παρότι ὁ ἀνωτέρω ἰὸς ποὺ ἐμπνεύσθηκε ὁ Κούντζ διαφέρει οὐσιωδῶς ἀπὸ τὸν κορωνοϊὸ τόσο ὡς πρὸς τὸ ποσοστὸ θνητότητος (σημειωτέον ὅτι ὁ Ντάνι εἶναι «ὁ μοναδικὸς ἄνθρωπος ποὺ νόσησε καὶ ἐπιβίωσε»: σελ. 367) ὅσο καὶ ὡς πρὸς τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ἐπιτίθεται στὸν ἀνθρώπινο ὀργανισμό, κάθε μελετητὴς τῆς παρούσας ὑγειονομικῆς κρίσης ποὺ ἀναλύει μὲ προσοχὴ ὅσα στοιχεῖα στηρίζουν τὴν ὑπόνοια ὅτι τὸ ξέσπασμα τῆς κορωνοϊκῆς πανδημίας ἦταν προσχεδιασμένο, δικαιοῦται εὐλόγως νὰ ἐπικαλεσθεῖ ὑπὲρ τῆς ἄποψης αὐτῆς τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ὀνομασία τοῦ φανταστικοῦ ἰοῦ -καὶ δὴ πρὶν ἀπὸ 41 χρόνια!- ταυτίζεται ὅλως παραδόξως μὲ τὴν κινεζικὴ πόλη ὅπου ἐντοπίσθηκαν τὰ πρῶτα κρούσματα κορωνοϊοῦ (στὸ μυθιστόρημα διευκρινίζεται ὅτι ὁ ἰὸς εἶχε κατασκευασθεῖ στὰ ἰολογικὰ ἐργαστήρια ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη Οὐχάν).
Ἀπὸ μόνη της ἡ σύμπτωση αὐτὴ εἶναι ἀρκετὴ γιὰ νὰ μᾶς νομιμοποιεῖ νὰ κατατάξουμε τὸ ἐν λόγῳ μυθιστόρημα στὴν κατηγορία τοῦ ὑλοποιούμενου -ὄχι μόνο μέσῳ τῆς λογοτεχνίας ἀλλὰ καὶ μέσῳ τοῦ κινηματογράφου, τῶν τηλεοπτικῶν σειρῶν ἢ ἀκόμη καὶ τῶν κόμικς- προγνωστικοῦ προγραμματισμοῦ (predictive programming), ὁ ὁποῖος ἀπευθύνεται στὸ ὑποσυνείδητο τῶν ἀμέριμνων πολιτῶν, ποὺ δι᾿ αὐτοῦ τοῦ τρόπου ἐξοικειώνονται ἀσυναίσθητα μὲ ὅσα ζοφερὰ πρόκειται νὰ βιώσουν στὸ μέλλον.
Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα προγνωστικοῦ προγραμματισμοῦ μέσῳ κόμικς ἀποτελεῖ τὸ τεῦχος «Ὁ Asterix καὶ ὁ Ὑπεριταλικός», τὸ ὁποῖο κυκλοφόρησε στὴν μὲν γαλλικὴ γλῶσσα τὸ 2017 ὑπὸ τὸν τίτλο «Astérix et la Transitalique», στὴν δὲ ἑλληνικὴ τὸ 2018 (κείμενα: Jean-Yves Ferri / σχέδια: Didier Conrad, ἐκδ. Μαμοὺθ Comic ΕΠΕ): Τὸ φαβορὶ ποὺ ἔρχεται κατευθεῖαν ἀπὸ τὴ Ρώμη γιὰ νὰ συμμετάσχει στὴ στημένη ἁρματοδρομία, «ὁ πρωταθλητὴς μὲ τὶς MCDLXii νῖκες» εἶναι ἕνας «μασκοφόρος ἡνίοχος», ὁ «μεγάλος κορονοϊούς», ὁ ὁποῖος συνοδεύεται ἀπὸ τὸν πιστό του, τὸν «βάκιλους» (τὸ φαβορὶ αὐτὸ εἶναι στὴν πραγματικότητα ὁ Τέστους Στερόνε, πρόσωπο βαλτὸ ἀπὸ τὸν Καίσαρα). Ἀκολούθως, κηρύσσεται ἡ ἔναρξη τοῦ μεγάλου ὑπεριταλικοῦ ἀγῶνα καὶ τὸ πλῆθος ζητωκραυγάζει «ΚΟΡΟΝΟΪΟΥΣ - ΚΟΡΟΝΟΪΟΥΣ - ΚΟΡΟΝΟΪΟΥΣ» (σελ. 16). Μάλιστα, ὁ ἀνυποψίαστος Ὀβελὶξ θαυμάζει τὸ χαμόγελο τοῦ μασκοφόρου κορονοϊοῦ, ἀλλὰ ὁ Ἀστερὶξ ἀντιδρᾷ, λέγοντάς του ὅτι «εἶναι μάσκα», ὑπονοῶντας ὅτι μιὰ μάσκα ἐξ ὁρισμοῦ δὲν μπορεῖ νὰ χαμογελᾷ!
Φυσικά, θὰ ὑπάρχουν πάντοτε ἐκεῖνοι ποὺ θὰ λοιδοροῦν τοὺς συλλέκτες τέτοιων ἀποδεικτικῶν στοιχείων ὡς συνωμοσιολόγους. Ὡστόσο, στὸν θαυμαστὸ ἀνάποδο κόσμο τῆς ἐποχῆς τοῦ κορωνοϊοῦ, ἡ ρετσινιὰ τοῦ συνωμοσιολόγου εἶναι ἡ προληπτικὴ ἄμυνα τοῦ κάθε συνωμότη, ὁ ὁποῖος ὡς γνήσιος προπαγανδιστὴς σπεύδει νὰ κατηγορήσει τὸν κατήγορό του (accusing the accuser· γιὰ τὴν τακτικὴ αὐτὴ βλ. Βαθιώτη, Ἀπὸ τὴν πανδημία στὴν κλιματικὴ ἀλλαγή. Συντονισμένα τρομο-κράτη σὲ φόντο παγκόσμιας διακυβέρνησης, ἐκδ. Ἀλφειός, Ἀθήνα 2021, σελ. 410, ἰδίως ὑποσ. 920).
