Ἱερόν Κελλίον Ὁσίων
Χριστοδούλου τοῦ ἐν Πάτμῳ
καί Ἀρσενίου Καππαδόκου
Ἱερᾶς Μονῆς Κουτλουμουσίου Ἁγ. Ὄρους Ἄθω
Ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τῇ 25-6-2022
Πανασιολογιώτατον Καθηγούμενον
Ἀρχιμανδρίτην π. Νικόλαον
καί σεβαστήν Γεροντίαν
Ἱ. Μ. Κουτλουμουσίου
Σεβαστοί πατέρες Εὐλογεῖτε.
Μέ τόν ἁρμόζοντα σεβασμό πρός ὑμᾶς, ὡς μοναστηριακήν ἀρχήν ὅλων τῶν ἐξαρτηματικῶν ἀδελφῶν τῆς Μονῆς μας, θά ἤθελα νά σᾶς ἀπασχολήσω γιά ἕνα σοβαρότατο θέμα, τό ὁποῖο πρέπει νά ἀντιμετωπισθεῖ μέ φιλάδελφα αἰσθήματα καί μέ βάση τήν ὑποχρέωση ὅλων τῶν Χριστιανῶν, καί ἰδιαίτερα ἡμῶν τῶν Μοναχῶν, νά μήν ὑποχωροῦμε σέ θέματα Πίστεως καί Ἀληθείας.
Πρόκειται γιά τόν ἀδικαιολόγητο ἀφιλάδελφο καί ἐξοντωτικό διωγμό πού ὑφίσταται ἐδῶ καί χρόνια ὁ ἀδελφός μας Γέρων Κοσμᾶς Ἱερομόναχος, τῆς Καλύβης τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου Ἀλεξανδρείας, πού ἀνήκει εἰς τήν ὑφ᾽ ὑμᾶς Σκήτην τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος. Ὁ ἐν λόγῳ ἱερομόναχος ζεῖ στό Ἅγιον Ὄρος ἐδῶ καί τριάντα δύο (32) χρόνια, ἐκ τῶν ὁποίων τά τελευταῖα εἴκοσι (20) ὡς Κουτλουμουσιανός ἐξαρτηματικός μοναχός στήν Καλύβη πού ἐμνημονεύσαμε.
Οἱ λόγοι πού μέ ὤθησαν νά σᾶς ἀπευθύνω ἀδελφικά τήν παρούσα ἐπιστολή εἶναι οἱ ἑξῆς: Ὁ ἱερομόναχος Κοσμᾶς εἶναι πνευματικόν μου τέκνον, καί λόγῳ αὐτοῦ τοῦ πνευματικοῦ δεσμοῦ γνωρίζω τά κατ᾽ αὐτόν καί ἰδιαιτέρως τίς κατηγορίες πού τοῦ προσάπτουν οἱ διοικήσεις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς καί τῆς Σκήτης, οἱ ὁποῖες εἶναι ἄδικες καί ἀνυπόστατες παντελῶς. Ἡ ἀπόφασή του νά μή μετέχει τῆς κοινῆς λατρείας στό Καθολικό τῆς Σκήτης, ὡς καί ἡ ἀποφυγή ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μέ τούς Πατέρες τῆς Σκήτης, ἔχουν δογματικό καί ἱεροκανονικό ὑπόβαθρο.
Δέν θέλει νά μνημονεύει τόν αἱρετίζοντα πατριάρχη Βαρθολομαῖο, πρωτεργάτη καί στύλο τῆς παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διότι μνημονεύοντάς τον δηλώνει ὅτι πιστεύει καί αὐτός τά ἴδια. Ὡς πρός τήν ἀποφυγή κοινωνίας πρός τούς πατέρες τῆς Σκήτης πράττει ὀρθῶς, διότι ἔχουν κοινωνία μέ τούς σχισματικούς καί ἀχειροτόνητους τῆς Οὐκρανίας, τούς ὁποίους δέν ἀναγνωρίζουν οἱ περισσότεροι ἀπό τούς μισούς Ὀρθοδόξους, οἱ δέκα ἀπό τίς δεκατέσσερις αὐτοκέφαλες ἐκκλησίες.
Θά σκεπτόσασταν ποτέ νά συστήσετε στούς κληρικούς καί μοναχούς αὐτῶν τῶν δέκα ἐκκλησιῶν νά ἔχουν κοινωνία μέ τούς σχισματικούς, ὅπως ἔπραξαν δυστυχῶς καί κάποιοι Ἁγιορεῖτες ἡγούμενοι, ἱερομόναχοι καί μοναχοί; Μήπως ἀντί νά διώκετε τόν π. Κοσμᾶ, ἔπρεπε ὡς Ἱερά Μονή νά ζητήσετε ἀπό τήν Ἱερά Κοινότητα νά μή ἀναγνωρισθεῖ ὁ νέος ἀντικανονικός μητροπολίτης Κιέβου Ἐπιφάνιος, καί νά μήν ἐπιτραπεῖ στούς κληρικούς τῆς νέας ψευδοαυτοκέφαλης ἐκκλησίας νά ἐνεργοῦν ὡς Ὀρθόδοξοι κληρικοί, ὅταν ἐπισκέπτονται τό Ἅγιον Ὄρος;
Αὐτή εἶναι ἡ βασική αἰτία τῆς, καθ᾽ ὑμᾶς, ἀπαράδεκτης καί δῆθεν ἀντι-μοναχικῆς συμπεριφορᾶς τοῦ καλοῦ ἱερομονάχου, γιά τήν ὁποία ἔπρεπε νά ἀλλάξετε γνώμη μετά τίς ἀπαρκέστατες ἐξηγήσεις πού σᾶς ἔδωσε γραπτῶς μέ τήν ἀπό 31.8.2021/13.9.2021 ἐπιστολή του, τό περιεχόμενο τῆς ὁποίας γνωστοποίησε καί σέ ἐμένα ὡς πνευματικό του πατέρα, μέ τό ὁποῖο συμφωνῶ ἀπολύτως. Ὁ μοναχός πρέπει βέβαια νά σέβεται τίς μοναστηριακές ἀρχές καί νά τηρεῖ τά ὑπεσχημένα, τίς συνάξεις, τά ὁμόλογα, τίς κοινές πρός τήν Μονή καί πρός τήν Σκήτη ὑποχρεώσεις.
Πάνω ὅμως ἀπό ὅλα αὐτά, ἀπό τήν πολυπροβαλλόμενη ἀδιάκριτη ὑπακοή στούς ἡγουμένους καί στούς ἐπισκόπους, ἀπό τόν παπικῆς ἔμπνευσης ἐπισκοποκεντρισμό, ἀκόμη καί πάνω ἀπό τήν κοινή προσευχή καί λατρεία εἶναι ἡ ὁμολογία τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς σώζουσας Ἀλήθειας, ἡ ἀπουσία τῆς ὁποίας καθιστᾶ ὅλα τά ἄλλα ἄχρηστα. Αὐτό δέν λέγει ὁ μέγας μοναστικός ἡγέτης Ὅσιος Θεόδωρος Στουδίτης ἐπικρίνοντας ὅσους μοναχούς τῆς ἐποχῆς του δικαιολογοῦσαν τίς καινοτομίες καί τῆς αἱρέσεις; «Ἐάν λοιπόν μοναχοί εἰσί τινές ἐν τοῖς νῦν καιροῖς δειξάτωσαν ἐπί τῶν ἔργων. Ἔργον δέ μοναχοῦ μηδέ τό τυχόν ἀνέχεσθαι καινοτομεῖσθαι τό εὐαγγέλιον· ἵνα μή ὑπόδειγμα τοῖς λαϊκοῖς προτιθέμενοι αἱρέσεως καί αἱρετικῆς συγκοινωνίας τῆς ὑπέρ αὐτῶν ἀπωλείας λόγον ὑφέξωσιν» (PG 99, 1049).
Τό νά μή ἐπικοινωνοῦμε μέ αἱρετικούς καί σχισματικούς εἶναι σταθερό δίδαγμα τῆς Ἀποστολικῆς καί Πατερικῆς Παραδόσεως, καί εἶναι ἀναρίθμητες οἱ εὐαγγελικές καί πατερικές θέσεις. Περιορίζομαι νά ὑπενθυμίσω ἁπλῶς δύο παραδείγματα, ἑνός μεγάλου ἀσκητοῦ πού ἐθεμελίωσε τόν Μοναχισμό καί ἀποκαλεῖται καθηγητής τῆς ἐρήμου, καί τοῦ μεγίστου τῶν θεολόγων τῆς δεύτερης χιλιετίας, πού ἐλάμπρυνε ὡς Ἁγιορείτης καί ἐδόξασε ὁλόκληρη τήν Ὀρθοδοξία ἀλλά καί τό Ἅγιον Ὄρος.
Ἀναφέρομαι στόν Μέγα Ἀντώνιο καί στόν Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ. Γιά τόν πρῶτο μᾶς διηγεῖται ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ὅτι ἦταν θαυμαστός καί εὐσεβής σέ θέματα πίστεως. Δέν ἐπικοινώνησε ποτέ μέ τούς σχισματικούς Μελιτιανούς, οὔτε μέ τούς αἱρετικούς Μανιχαίους καί τούς Ἀρειανούς, ἐκ τῶν ὁποίων κάποιους τούς ἔδιωξε ἀπό τό μοναστήρι του, ὅταν ἀπό τήν συζήτηση ἔμαθε πώς πλανῶνται.
Εἶπε μάλιστα πώς οἱ λόγοι τους εἶναι χειρότεροι ἀπό τό δηλητήριο τοῦ φιδιοῦ: «Καί τά πίστει δέ πάνυ θαυμαστούς ἦν καί εὐσεβής. Οὔτε γάρ Μελιτιανοῖς τοῖς σχισματικοῖς ποτε κεκοινώνηκεν εἰδώς αὐτῶν τήν ἐξ ἀρχῆς πονηρίαν καί ἀποστασίαν· οὔτε Μονιχαίοις ἤ ἄλλοις τισίν αἱρετικοῖς ὡμίλησε φιλικά, ἤ μόνον ἄχρι νουθεσίας τῆς εἰς εὐσέβειαν μεταβολῆς, ἡγούμενος καί παραγγέλλων τήν τούτων φιλίαν καί ὁμιλίαν βλάβην καί ἀπώλειαν εἶναι ψυχῆς. Οὕτω γοῦν καί τήν τῶν Ἀρειανῶν αἵρεσιν ἐβδελύσσετο, παρήγγελλέ τε πᾶσι μήτε ἐγγίζειν αὐτοῖς μήτε τήν κακοπιστίαν αὐτῶν ἔχειν. Ἀπελθόντας γοῦν ποτέ τινας πρός αὐτόν τῶν Ἀρειομανιτῶν, ἀνακρίνας καί μαθών ἀσεβοῦντας, ἐδίωξεν ἀπό τοῦ ὅρους λέγων ὄφεων ἰοῦ χείρονας εἶναι τούς λόγους αὐτῶν» (Βίος 68).
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὡς Ἁγιορείτης ἱερομόναχος, διέκοψε τήν μνημόνευση τοῦ αἱρετίζοντος Πατριάρχου Ἰωάννου Καλέκα. Σέ ἐπιστολή του «Πρός τόν εὐλαβέστατον ἐν Μοναχοῖς κύρ Διονύσιον» ἐξ ἀρχῆς σημειώνει ὅτι ὑπάρχουν τρία εἴδη ἀθεΐας. Στό πρῶτο εἴδος ἀνήκουν οἱ κατ᾽ ἐξοχήν ἄθεοι, ὅσοι δηλαδή ἀρνοῦνται τήν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ. Στό δεύτερο εἴδος ἀθεΐας ἀνήκουν οἱ αἱρετικοί, πού διαστρεβλώνουν τήν περί Θεοῦ διδασκαλία, καί στό τρίτο εἴδος ἀθεΐας ἀνήκουν ὅσοι σιωποῦν καί δέν ἐλέγχουν τούς ἀθέους τοῦ πρώτου εἴδους καί τούς αἱρετικούς τοῦ δευτέρου.
Ὅπως καί σήμερα ὑπῆρχαν καί τότε Ἁγιορεῖτες πού δέν ἤθελαν νά ἔλθουν σέ σύγκρουση μέ τόν αἱρετίζοντα πατριάρχη. Ἐπέκριναν μάλιστα τόν Ἅγιο Γρηγόριο, διότι, ἀντί νά ἀσχολεῖται μέ τήν προσευχή καί νά ἀσκεῖ τήν ὑπακοή, ὅπως συμβουλεύουν καί οἱ σημερινοί αἱρετίζοντες πατριάρχες, ἐπίσκοποι καί ἡγούμενοι, ἀναλώθηκε στόν ἔλεγχο τῆς πλάνης τοῦ Βαρλαάμ. Δέν διστάζει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος, ἐνῶ ἦταν ἀκόμη ἱερομόναχος, νά ἐλέγξει τόν Βαρλααμίτη πατριάρχη Ἀντιοχείας Ἰγνάτιο μέ αὐστηρή γλώσσα καί νά γράψει ὅτι ἡ Ἐκκλησία ὑπάρχει ἐκεῖ πού ὑπάρχει ἡ Ἀλήθεια. Ἡ πλάνη καί ἡ αἵρεση σέ βγάζουν ἀπό τήν Ἐκκλησία. Τώρα οἱ πλανεμένοι καί οἱ αἱρετίζοντες διαδίδουν στούς ἀκατήχητους πιστούς ὅτι τό νά μή μνημονεύεις τόν πατριάρχη ἤ τόν ἐπίσκοπο, ἡ ἱεροκανονική δηλαδή Ἀποτείχιση, σέ θέτει ἐκτός Ἐκκλησίας, ἐνῶ μέσα στήν Ἐκκλησία εἶναι οἱ αἱρετικοί οἰκουμενιστές.
Ἦταν λοιπόν ἐκτός Ἐκκλησίας ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς πού δέν μνημόνευε τόν πατριάρχη; Καί ἦσαν ἐκτός Ἐκκλησίας οἱ τρεῖς ἐπίσκοποι καί ὁλόκληρο τό Ἅγιον Ὄρος, μεταξύ αὐτῶν καί ὁ Ἅγιος Παΐσιος, πού διέκοψαν τό μνημόσυνο τοῦ πατριάρχου Ἀθηναγόρα ἐπί τρία ἔτη (1969-1972). Λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος: «Καί γάρ οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσί˙ καί οἱ μή τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας εἰσί, καί τοσοῦτο μᾶλλον, ὅσον ἄν καί σφῶν αὐτῶν καταψεύδοιντο, ποιμένας καί ἀρχιποίμενας ἱερούς ἑαυτούς καλοῦντες καί ὑπ᾽ ἀλλήλων καλούμενοι˙ μηδέ γάρ προσώποις τόν χριστιανισμόν, ἀλλ᾽ ἀληθείᾳ καί ἀκριβείᾳ πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα.» (Ἀναίρεσις γράμματος Ἰγνατίου 3).
Ὁ δεύτερος λόγος πού μέ παρακίνησε νά γράψω αὐτήν τήν ἐπιστολή, ἐκτός ἀπό τό νά δηλώσω τήν συμφωνία μου γιά τήν ὁμολογητική καί ἄξια ἐπαίνων στάση τοῦ ἱερομονάχου Γέροντος Κοσμᾶ, πού στηρίζεται στήν διαχρονική διδασκαλία καί πράξη τῶν Ἁγίων, ἦταν ἡ ἐκτίμησή μου, καί τό ἐκφράζω αὐτό μέ βαθύτατη θλίψη καί πικρία, ὅτι αὐτός ὁ χρόνιος καί ἀπάνθρωπος διωγμός ἐναντίον του οὐσιαστικά στρέφεται καί πάλιν πρός τό ταπεινό μου πρόσωπο.
Ὁ ἱερομόναχος Κοσμᾶς ταυτίζεται ἀπολύτως πρός τίς θέσεις καί ἀπόψεις μου γιά ὅσα συνταράσσουν τήν Ἐκκλησία τόν τελευταῖο καιρό καί ἐκθεμελιώνουν τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία, καί γιά τόν λόγο αὐτό εἶναι ὁ μόνος ἱερεύς τῆς περί τό Κελλίον μου περιοχῆς, στόν ὁποῖο μπορῶ νά λειτουργοῦμαι καί νά κοινωνῶ τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Μέ τήν ἐπιβολή λοιπόν εἰς αὐτόν, χωρίς σοβαρούς λόγους, χωρίς συγκεκριμένα παραπτώματα, τῆς ποινῆς τῆς ἀργίας, ἡ ὁποία κατά τό Κανονικό Δίκαιο ἐπιβάλλεται μέ συγκεκριμένο κατηγορητήριο καί συγκεκριμένη διαδικασία, οὐσιαστικά ἐπιδιώκετε νά μᾶς ἀφήσετε ἀλειτούργητους καί ἀκοινώνητους, ἐμένα καί τούς περί ἐμέ πατέρες, ὅπως ἐπράξατε ἐνωρίτερα διώκοντας τόν παπα-Εἰρηναῖο ἐντελῶς ἄδικα.
Ὁ τρίτος λόγος γιά τόν ὁποῖο σᾶς γράφω αὐτήν τήν ἐπιστολή εἶναι ὅτι πρέπει νά ἀποφευχθεῖ ὁ σκανδαλισμός τών πιστῶν, πού σέβονται καί τιμοῦν τό Ἅγιον Ὄρος, ὅταν πληροφορηθοῦν τά ἀπάνθρωπα καί πρωτάκουστα ἤ ἀνήκουστα μέτρα πού πήρατε ἐναντίον τοῦ ἱερομονάχου Κοσμᾶ, γιά νά κάμψετε τίς ὀρθόδοξες ἀντιστάσεις του. Σᾶς εἶναι γνωστά καί δέν θά τά ἀπαριθμήσω. Δέν τόν ἐκάμψατε οὔτε μέ τήν ἀπειλή τῆς ἐκδίωξης ἀπό τό Κελλί του, οὔτε μέ τήν διακοπή παροχῆς νεροῦ ἐπί ἐννέα (9) μῆνες. Οἱ μοναχοί διώκονται, δέν διώκουν.
Δέν θά ἐπιχειρηματολογήσω περισσότερο, διότι γνωρίζω ὅτι θά σᾶς παροργίσω, ἄν ἤδη δέν σᾶς παρώργισα, ὑποστηρίζοντας ἕναν ἀδίκως διωκόμενο, συκοφαντούμενο καί ἐκβιαζόμενο ἀδελφό μας. Ἡ πατρική καί ποιμαντική σας μέριμνα ἔπρεπε νά στραφεῖ πρός ἄλλους ἐξαρτηματικούς ἀδελφούς τῆς Μονῆς μας, πού ἔχουν ξεφύγει τελείως ἀπό τήν ὁδό τῆς μοναχικῆς ζωῆς καί τελείωσης, καί αὐτούς ἔπρεπε νά νουθετήσετε καί νά συνετίσετε, καί ὄχι τόν παπα-Κοσμᾶ, ὁ ὁποῖος μέ τήν δική μου καθοδήγηση καί ἄλλων Γερόντων πράττει τά αὐτονόητα, τά εὐάρεστα εἰς τόν Θεόν καί ὄχι εἰς τούς ἰσχυρούς καί ἐξουσιαστές τῶν τοῦ κόσμου.
Οἱ ἀδίκως καί ἀντικανονικῶς ἐπιβαλλόμενες ποινές, ὅταν προέρχονται ὄχι ἀπό ἀδελφική καί πατρική μέριμνα, ἀλλά ἀπό προσπάθεια ἐκβιασμοῦ καί ἐκφοβισμοῦ πρός ἐπιτυχίαν ἀντορθοδόξων στόχων, δέν ἐπικυρώνονται ἀπό τόν Θεό. Ἀλλοίμονον ἄν ὁ Θεός ἐνέκρινε τούς διωγμούς αἱρετικῶν καί αἱρετιζόντων ἐναντίον τῶν Ὀρθοδόξων.
Εὔχομαι ὁ Θεός ταῖς πρεσβείαις τῶν ὁμολογητῶν Ἁγίων Πατέρων καί ἰδιαιτέρως τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων νά ἐνισχύσει περαιτέρω τόν παπα-Κοσμᾶν εἰς τήν ὀρθόδοξη πορεία καί νά φωτίσει καί ὑμᾶς νά σταματήσετε νά τόν διώκετε ἀδίκως. Ἡ ποινή τῆς ἀργίας πού τοῦ ἐπιβάλατε ὡς πρός τό ἱεροπρακτεῖν ἐπί ἕξι μῆνες δέν εἶναι «ἀφυπνιστική», ὅπως νομίζετε, ἀλλά ἄδικη καί ἐκδικητική! Ἄλλοι πρέπει νά ἀφυπνισθοῦν καί νά κατανοήσουν τά διά τούς μοναχούς αὐτονόητα. Κατά ἰδική μου συμβουλή καί προτροπή, ἀλλά καί ἄλων Γερόντων, δέν θά τηρήσει τόν κανόνα τῆς ἀργίας, διότι δέν εἶναι σύμφωνος οὔτε μέ τό γράμμα οὔτε μέ τό πνεῦμα τῶν Ἱερῶν Κανόνων, καί συνεπῶς οὔτε μέ τόν Καταστατικό Χάρτη τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί τόν Ἐσωτερικό Κανονισμό τῆς Μονῆς.
Μέ σεβασμό καί ἐλπίζοντας στήν παύση τοῦ διωγμοῦ ἐναντίον μας.
