ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία μακαριστοῦ γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου
μὲ θέμα:
«Ἡ ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑΣ»
[ἐκφωνήθηκε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Κομνηνείου Λαρίσης στὶς 27-3-1988]
(Β193)
Τὸ τέλος, ἀγαπητοί μου, τῆς ἐπιγείου ζωῆς καὶ δράσεως τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι κοντά. Ἤδη οἱ ἐχθροί Του ἔχουν δείξει φανερὰ πιὰ τίς διαθέσεις τους τίς φονικές. Καὶ ὁ Κύριος γνωρίζει πλέον ποιά εἶναι ἡ πορεία. Ἐξάλλου γι᾿ αὐτὴν τὴν πορεία ἦλθε εἰς τὸν κόσμον αὐτόν. Τὴν πορείαν τῆς θυσίας.
Ὁ Κύριος ὅμως, λίγο πρὶν τὸ πάθος Του, ποὺ τὸ γνωρίζει πολὺ καλά, ἀποκαλύπτει τὰ πάντα εἰς τοὺς μαθητάς Του, τὸ τί ἐπρόκειτο νὰ συμβεῖ. Δηλαδὴ προφητεύει τὸ ἄμεσο μέλλον, ποὺ ἀφορᾷ στὸ πρόσωπό Του. Ἄς δοῦμε ὅμως τὸ ἱερὸν κείμενο στὴν ἀπόδοσή του· σὲ μία του ἀπόδοση: «Ἀνηφόριζαν πρὸς τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ὁ Ἰησοῦς προχωροῦσε μπροστὰ ἀπὸ τοὺς μαθητάς Του, ποὺ ἦσαν γεμᾶτοι ἀπὸ δέος. Τὸν ἀκολουθοῦσαν, ἀλλὰ εἶχαν φόβο, τόσο διὰ τὸν Ἰησοῦν, ὅσο καὶ διὰ τὸν ἑαυτόν τους, τὸ τί τοὺς περίμενε στὴν πόλη. Τότε, ἐκάλεσε κοντά Του τους δώδεκα καὶ ἄρχισε νὰ τοὺς λέγει γιὰ ὅσα ἐπρόκειτο νὰ τοὺς συμβοῦν. ''Δηλαδή, νά, τοὺς ἔλεγε, ἀναβαίνουμε στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, δηλαδὴ Ἐγὼ ὁ Μεσσίας, θὰ παραδοθεῖ στοὺς ἀρχιερεῖς καὶ στοὺς γραμματεῖς, ποὺ θὰ Τὸν καταδικάσουν σὲ θάνατον καὶ θὰ Τὸν παραδώσουν στοὺς εἰδωλολάτρας. Θὰ Τὸν περιγελάσουν, θὰ Τὸν μαστιγώσουν, θὰ Τὸν φτύσουν καὶ θὰ Τὸν θανατώσουν. Ὕστερα ὅμως ἀπὸ τρεῖς ἡμέρες, θὰ ἀναστηθεῖ''».
Τίθεται ὅμως εὔλογο τὸ ἐρώτημα: Γιατί ὁ Κύριος ἀποκαλύπτει αὐτὸ τὸ ἄμεσο μέλλον; Τόσο ἄμεσο, ποὺ ἦταν θέμα ἡμερῶν· διότι ἦτο ἡ τρίτη πρόρρησις τοῦ Κυρίου αὐτή. Εἶχαν προηγηθεῖ ἄλλες δύο προρρήσεις τοῦ Κυρίου, προφητεῖες, γιὰ τὸ ἴδιο θέμα. Αὐτὴ λοιπὸν εἶναι ἡ τρίτη πρόρρησις. Καὶ εἶναι ἐπὶ θύραις τοῦ μαρτυρίου Του. Γιατί λοιπὸν ὁ Κύριος ἀποκαλύπτει αὐτὸ τὸ ἄμεσο μέλλον; Δὲν θὰ ἐθορυβοῦντο οἱ μαθηταὶ ἀκούγοντάς το ἐκ τῶν προτέρων; Δηλαδὴ τί σκοπὸ θὰ μποροῦσε νὰ ἐξυπηρετήσει μία τέτοια προφητεία; Κι ἂν ἀκόμη ἂν θέλετε, καὶ ποιά εἶναι ἡ ἀξία μιᾶς τέτοιας προφητείας; Αὐτὸ τὸ θέμα θὰ δοῦμε, ἀγαπητοί μου.
Κατ' ἀρχὰς νὰ δοῦμε ποιό εἶναι τὸ πρόσωπον ποὺ προφητεύει. Ἕν προκειμένω, εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ὁ Ἰησοῦς προεφητεύθη ἀπὸ ὅλους τοὺς προφήτας τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Οἱ προφητεῖες ὅλων τῶν προφητῶν συγκλίνουν μόνον σὲ ἕνα πρόσωπον. Τὸ πρόσωπον τὸ δικό Του. Ὅταν ὁ Κύριος προφητεύει, οὐσιαστικά, ἀναγνωρίζει σὲ ὅλους τοὺς παλαιοὺς προφήτας, τοὺς ἐπικυρώνει, τοὺς ἐπαληθεύει, τοὺς ἀνανεώνει ὅ,τι ἐκεῖνοι εἶπαν, μὲ τὴ βασικὴ ὅμως θέση ὅτι αὐτὸ τὸ πρόσωπο, εἶναι τὸ πρόσωπο τὸ δικό Του. Ἐκεῖνοι ὡμίλουν καὶ ἔλεγαν γιὰ ἕνα πρόσωπο. Ὁ Κύριος τοὺς ἐπικυρώνει, ὅπως σᾶς εἶπα, λέγοντας τώρα ὅτι «τὸ πρόσωπον αὐτὸ εἶμαι Ἐγώ». Συνεπῶς εἶναι προφήτης, ὅπως καὶ ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστὴς εἶναι προφήτης καὶ μάλιστα ὁ μέγιστος τῶν προφητῶν. Ξέρετε, δὲν ἔγραψε τίποτα ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής. Μόνο μία κίνηση ἔκανε. Ἐμαρτύρησε περὶ τοῦ Ἰησοῦ. «Εἶναι Αὐτός». Διότι, μεταξύ τοῦ νὰ πεῖς γιὰ κάποιο πρόσωπο καὶ νὰ δείξεις αὐτὸ τὸ πρόσωπο, ὑπάρχει πάρα πολὺ μεγάλη διαφορά. Καὶ τὸ νὰ δείξεις τὸ πρόσωπο, ἂν δὲν εἶσαι ἀληθινὸς προφήτης, δὲν μπορεῖς ποτὲ αὐτὸ νὰ τὸ κάνεις. Ἔτσι, ὁ Ἰωάννης εἶναι ὁ μείζων τῶν προφητῶν, σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο. Καὶ ὁ Κύριος ταυτίζει τώρα τὸ πρόσωπο τοῦ Μεσσίου τῶν προφητῶν, μὲ τὸ πρόσωπό Του: «Ἐγὼ εἰμί». Εἶμαι Ἐγώ.
Ἄς θυμηθοῦμε τὸν προφήτη Ἠσαΐα, μὲ πόση παραστατικότητα περιγράφει τὸ πάθος τοῦ Μεσσίου στὸ 53 του κεφάλαιον. Ὅταν τώρα ὁ Κύριος προφητεύει τὸ ἴδιο Του τὸ πάθος - θὰ δοῦμε ἐκεῖ μὲ πόση ζωηρότητα τὸ προφητεύει ὁ Ἠσαΐας- ὁ Κύριος, θὰ ἔλεγα μὲ λιγότερη ζωηρότητα καὶ τραγικότητα, ταυτίζει ὅμως τὸ προφητικὸ πρόσωπο τοῦ Ἠσαΐου, θὰ ἐπαναλάβω, μὲ τὸ δικό Του. Γιὰ νὰ κατοχυρώσει πρῶτα-πρῶτα τὴν ἀλήθεια ποὺ προφητεύει ὁ Ἰησοῦς, τί πρόκειται τώρα νὰ Τοῦ συμβεῖ στὰ Ἱεροσόλυμα. Μὴν ξεχνᾶμε ἀκόμα ὅτι τὸ θεμελιωδέστερο στοιχεῖο τῆς ἀληθείας τῆς Ἁγίας Γραφῆς, εἶναι ἡ προφητεία. Θὰ ἤθελα νὰ σᾶς ἔλεγα ὅτι δὲν εἶναι τὸ θαῦμα. Τὸ θαῦμα μπορεῖ γιὰ μιὰ στιγμὴ νὰ σταθεῖ καὶ ψεύτικο. Καί το ἐπιτελεῖ ἐπιτέλους καὶ ὁ σατανᾶς τὸ θαῦμα. Ἔστω καὶ ψεύτικα. Ἔστω καὶ κατ᾿ ἐπίφασιν. Ὁ σατανᾶς ὅμως δὲν γνωρίζει τὸ μέλλον. Καὶ συνεπῶς ὁ σατανᾶς δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ ἐκφέρει προφητεία. Καὶ τὴν προφητεία ἀκόμη, ἂν θέλετε, ὁ σατανᾶς δὲν μπορεῖ οὔτε κἄν -τὴν ὑπάρχουσα προφητεία- οὔτε κἂν νὰ τὴν ἑρμηνεύσει σωστά, διότι ἀπαιτεῖται ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀλλὰ ὁ σατανᾶς δὲν ἔχει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον. Καὶ συνεπῶς οὔτε τὴν ἑρμηνεία μπορεῖ νὰ κάνει.
Λέγει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ὅτι καμία προφητεία δὲν λύθηκε, δηλαδὴ δὲν ἑρμηνεύτηκε, παρὰ μόνον ἄνδρες ποὺ ἔφεραν τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον. Ἔτσι, γιὰ νὰ γράψεις προφητεία, πρέπει νὰ σοῦ βάλει στὸ στόμα τὴν προφητεία τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον. Γιὰ νὰ λύσεις προφητεία, δηλαδὴ νὰ ἑρμηνεύσεις προφητεία, πρέπει πάλι τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον νὰ σοῦ βάλει τὴν λύσιν, τὴν ἑρμηνείαν τῆς προφητείας εἰς τὸ στόμα σου τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον. Θὰ ἐπαναλάβω λοιπόν, ὁ σατανᾶς δὲν ἔχει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον. Θαύματα κάνει. Προφητεία δὲν μπορεῖ νὰ κάνει. Γι᾿ αὐτό, ἡ σιγουριὰ τῆς πίστεως τῆς ἀληθείας τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ προσώπου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, δὲν βρίσκεται εἰς τὸ θαῦμα ἢ εἰς τὰ θαύματα. Αὐτὰ συμπληρώνουν, ἀλλὰ δὲν εἶναι τὸ κύριον σημεῖον. Τὸ κύριον σημεῖον εἶναι ἡ προφητεία. Τὸ λέγω γιατί μέσ᾿ τὴν Ἱστορία πολλοὶ πολλὰ θαύματα ἔκαναν. Βέβαια, δαιμονικὰ ἐνεργούμενοι. Ὁ Ἀπολλώνιος ὁ Τυανεὺς ἐπὶ παραδείγματι, μάγος ἦταν, στὴν ἀρχαιότητα. Μποροῦσε νὰ βλέπει μακριά, νὰ κάνει θαύματα καταπληκτικά. Ἀλλὰ προφητεία δὲν ἔκανε ποτὲ κανένας. Καὶ μάλιστα προφητεία ποὺ νὰ εἶναι 500 χρόνια πρίν, 1000, 2000 χρόνια ἤ, ἂν θέλετε, προφητεία ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας. Κανείς, μὰ κανείς!
Ἔτσι, θὰ λέγαμε, ὅλες οἱ προφητεῖες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἐνῶ ἦταν στὴν διάθεσή του -τίνος στὴν διάθεση; Τοῦ σατανᾶ-, ὅμως ἦταν σφραγισμένες. Δὲν μποροῦσε νὰ τίς ἑρμηνεύσει ὁ διάβολος. Δὲν μποροῦσε νὰ καταλάβει. Διάβαζε. Μάλιστα, τὴν ξέρει ἀπ᾿ ἔξω καὶ ἀνακατωτὰ τὴ Γραφή. Ὅπως τὴν ξέρουν καὶ οἱ αἱρετικοί. Ἅμα δὲν ἔχεις τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, δὲν καταλαβαίνεις τίποτα. Ὄχι τὸ γράμμα. Τὸ Πνεῦμα. Καὶ γιὰ νὰ καταλάβεις τὸ πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου, πρέπει νὰ ἔχεις τὸ πνεῦμα τὸ Ἅγιον. Ἔτσι, δὲν ἔγραφαν οἱ προφητεῖες ποιός εἶναι ὁ Ἰησοῦς; Δὲν ἄκουσε ὁ διάβολος: «Σὺ εἶσαι ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, εἰς τὸν Ὁποῖον Ἐγὼ ἔχω εὐδοκήσει», κατὰ τὴν Βάπτισιν; Τ᾿ ἄκουσε ὅλα ὁ διάβολος. Ἐξάλλου, βάσει αὐτοῦ τοῦ τελευταίου δὲν ἦρθε νὰ πειράξει τὸν Κύριον; «Ἐὰν εἶσαι Υἱὸς τοῦ Θεοῦ- τοῦ λέγει ἐκεῖ στὴν ἔρημο- πὲς οἱ πέτρες νὰ γίνουν ψωμιὰ» μὲ τὸν τριπλὸν ἐκεῖνον πειρασμόν. Τελικὰ ἀμφιβάλλει ὁ διάβολος ποιός εἶναι ὁ Ἰησοῦς. Γιατί; Διότι... θὰ τὸ πῶ ἄλλη μία φορά, δὲν εἶχε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον. Καὶ τότε ἐσταύρωσε τὸν Κύριον. Δηλαδὴ ὁ διάβολος ἐσταύρωσε τὸν Κύριον. Ναί. Διότι ὄργανά του στάθηκαν οἱ ἄρχοντες τοῦ λαοῦ. Καὶ στάθηκαν ὄργανα τοῦ σατανᾶ, ἐπειδὴ τοῦ ἔμοιαζαν, εἶχαν φθόνο. Καὶ ὁ διάβολος ἔχει φθόνο καὶ τοὺς χρησιμοποίησε σὰν ὄργανά του.
Ἔτσι βλέπει κανένας, ἀγαπητοί, ὅτι τελικὰ ἡ προφητεία δὲν μπορεῖ νὰ γίνει κατανοητή, ἔξω ἀπὸ τὸν χῶρον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μόνον ὅταν ὁ διάβολος ἔλαβε πεῖραν ἀπὸ τὴν κάθοδο τοῦ Χριστοῦ στὸν Ἅδη. Τότε ἀντελήφθῃ μὲ Ποιόν εἶχε νὰ κάνει. Ἀλλὰ γι᾿ αὐτὸν ἦταν πιὰ πολὺ ἀργά. Ἤδη εἶχε καταβληθεῖ. Τὸν εἶχε ἤδη νικήσει ὁ Κύριος.
Ποῖοι ὅμως εἶναι οἱ ἀποδέκται μιᾶς προφητείας; Τότε, στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ἦταν ὅλος ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ. Τώρα εἶναι οἱ Ἀπόστολοι καὶ ἡ Ἐκκλησία. Μόνο μέσ᾿ τὴν Ἐκκλησία ὑπάρχει ἡ γνήσια προφητεία. Ἄν ὑπάρχουν ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας ἄνθρωποι ποὺ προφητεύουν καί... -προσέξτε- βγαίνει ἡ προφητεία τους, εἶναι ἐκτὸς Ἐκκλησίας. Εἶναι γνωστό, ὅπως ἀναφέρει ἡ Παλαιὰ Διαθήκη, ὅτι τὸ ἐπιτρέπει αὐτὸ ὁ Θεός, ὥστε ἐκεῖνοι ποὺ θὰ πιστέψουν σὲ αὐτοὺς νὰ ἀποκτήσουν τὸ πνεῦμα τῆς πλάνης. Εἶναι ἡ τιμωρία τους. Κι αὐτὸ εἶναι τὸ φοβερό. Ἄν θὰ πᾶς νὰ σοῦ πεῖ ἡ χαρτορίχτρα, ἡ καφετζοῦ ἢ τὸ μέντιουμ τὸ μέλλον σου, ποὺ δύναται νὰ θεωρηθεῖ γιὰ μία στιγμὴ ὅτι εἶναι μία προφητεία, ἂν θὰ βγεῖ..., ξέρετε, δὲν ξέρει τίποτε ὁ διάβολος, ἔ; Ἄν θὰ βγεῖ, τὸ ἐπιτρέπει ὁ Θεός. Κι ὅταν ἐσὺ λές: «Μὰ ἐμένα μοῦ βγῆκε», ναί, σημαίνει... ὦ ἀλίμονό σου, ἐπέτρεψε ὁ Θεὸς νὰ ἔρθει ἐπάνω σου τὸ πνεῦμα τῆς πλάνης. Καὶ εἶναι φοβερό. Εἶναι, θὰ ἔλεγα, ἡ ἔσχατη τιμωρία ποὺ μπορεῖ νὰ δώσει ὁ Θεὸς εἰς τὸν ὑπερήφανον ἄνθρωπον.
Πάντως οἱ ἄπιστοι δὲν μποροῦν νὰ δεχθοῦν τὴν προφητεία. Διότι, θὰ ἐπαναλάβω, δὲν ἔχουν τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον καὶ τὴν ἀπωθοῦν. Καὶ δὲν τὴν καταλαβαίνουν καὶ τὴν ἀπωθοῦν. Γι᾿ αὐτὸ γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Ἡ δὲ προφητεία οὐ τοῖς ἀπίστοις, ἀλλὰ τοῖς πιστεύουσιν σημεῖον ἐστίν», Α΄κορ. 14,22. «Ἡ δὲ προφητεία», λέγει, «δὲν εἶναι γιὰ τοὺς ἀπίστους ἀλλὰ εἶναι γιὰ ἐκείνους ποὺ πιστεύουν σημάδι, θαῦμα, σημεῖον». Γιὰ ποιούς; Γιὰ κείνους ποὺ πιστεύουν. Ἔτσι, προηγεῖται ἡ πίστις τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀκολουθεῖ ἡ προφητεία, πάντοτε μέσα εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Πιστεύεις στὸν Χριστό, μετὰ βλέπεις πόσο φοβερὰ πειστικὴ εἶναι ἡ προφητεία ποὺ ἀφορᾷ στὸ πρόσωπο τὸ Θεανθρώπινο τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλὰ πρῶτα θὰ πιστέψεις. Καὶ μετὰ θὰ δεῖς διὰ τῆς προφητείας Ποιός εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ἔτσι ἔχουμε, ἀγαπητοί μου, πάντοτε μέσα εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, γιὰ τοὺς ἄλλους ἀπ᾿ ἔξω δὲν ἔχει καμία σημασία, ἔτσι ἔχουμε τίς χριστολογικὲς προφητεῖες, δηλαδὴ ἐκεῖνες ποὺ ἀφοροῦν στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ποὺ κυριολεκτικὰ στηρίζουν στὴν πίστη. Ἄν πίστεψες, ἀδελφέ μου, στὸν Χριστὸ καὶ τώρα ἀσχοληθεῖς μὲ τίς προφητεῖες, εἰλικρινὰ θὰ ἀποκτήσεις τὴν πιὸ σίγουρη πίστη γιὰ τὸ θεανθρώπινον πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ. Ὁ δὲ σκοπὸς αὐτῆς τῆς χριστολογικῆς προφητείας εἶναι νὰ κατοχυρωθεῖ πάντοτε καὶ μέσ᾿ τὴν Ἐκκλησία καὶ στὸν κάθε πιστὸ ἡ ταυτότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γι᾿ αὐτὸν τὸν λόγο γράφουν οἱ ἱεροὶ Εὐαγγελισταί, παίρνουν, χρησιμοποιοῦν ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη προφητεῖες, γι᾿ αὐτὸ τὸν σκοπὸ ἐπισφραγίζουν τὴν ταυτότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ὑπάρχει ὅμως καὶ ἡ προφητεία ποὺ ἀναφέρεται στὴν Ἐκκλησία. Ἐκτὸς ἀπὸ τίς χριστολογικὲς προφητεῖες. Λέγει ὁ Θεοφύλακτος: «Τίνος ἕνεκεν προλέγει τὰ μέλλοντα αὐτῷ συμβαίνειν;(Γιὰ ποιό λόγο λέγει ὁ Κύριος ἀναφέρει στοὺς μαθητάς Του ἐκεῖνα ποὺ θὰ Τοῦ συμβοῦν;) Διὰ τὸ προομαλεῖσαι τῶν μαθητῶν τὴν διάνοιαν(νὰ τὴν προλειάνει τὴ διάνοιά τους)ὡσὰν ἀκούσαντες εὐφορώτερον ἀνέγκωσι καὶ μὴ τῷ ἀθρόῳ καταπλαγῶσι(ὥστε ἐπειδὴ θὰ ἔχουν προακούσει, νὰ μποροῦν νὰ φέρουν καλύτερα, ὥστε νὰ μὴν μείνουν ἔκπληκτοι ἀπὸ τὸ ξαφνικόν, ἀπὸ τὸ ἀθρόον, ἀπὸ τὸ ξαφνικόν)».
Ὥστε ἡ προφητεία ποὺ ἀφορᾷ στὴν Ἐκκλησία, προετοιμάζει τὸν κάθε πιστό, μὰ καὶ τὴν Ἐκκλησία, μὲ μία προετοιμασία ψυχολογική. Κατὰ τὸ «ἡτοιμάσθην καὶ οὐκ ἐταράχθην». Ἑτοιμάστηκα, γι᾿ αὐτὸ καὶ δὲν ταράχτηκα.
Ἀκόμη, ἑτοιμάζει ἡ προφητεία ἕνα ἐνδεχόμενο μαρτύριον. Ὥστε νὰ γνωρίζει ἡ Ἐκκλησία καὶ ὁ πιστὸς ποῦ ἀνήκει. Γιὰ νὰ φανεῖ συνεπὴς στὸ βάπτισμά του. Μὴν πεῖ: «Μὰ δὲν ἤξερα». Ἀκόμα, τὸν προετοιμάζει ἡ προφητεία γιὰ τὴν ἐμφάνιση ἡμερῶν πνευματικῆς παρακμῆς. Ὥστε νὰ μείνει ὄρθιος καὶ νὰ μὴν παρασυρθεῖ. Νὰ μὴν πεῖ: «Ὅλοι ἔτσι κάνουν». Ὄχι. Εἰδοποιεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον. Λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὸν Τιμόθεο: «Τοῦτο δὲ γίνωσκε(ὀφείλεις νὰ τὸ γνωρίζεις), ὅτι ἐν ἐσχάταις ἡμέραις ἐνστήσονται (θὰ σταθοῦν) καιροὶ χαλεποὶ (δύσκολοι καιροὶ)· ἔσονται γὰρ οἱ ἄνθρωποι (Γιατί οἱ ἄνθρωποι θὰ εἶναι) φίλαυτοι, φιλάργυροι, ἀλαζόνες, ὑπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεῦσιν ἀπειθεῖς(Πᾶρτε τὸ θέμα τῶν παιδιῶν ποὺ ἀντιδροῦν καὶ ἀφήνουν τὰ σπίτια τους...), ἀχάριστοι(ὅσα θέλεις λεφτὰ δῶσε στοὺς ἀνθρώπους, θέλουν κι ἄλλα... Ἔχει μπεῖ τὸ μικρόβιο τῆς ἀχαριστίας. Κανεὶς δὲν φτάνει νὰ πεῖ: ''Φτάνει, εἶμαι εὐχαριστημένος''. Φοβερό!), ἀνόσιοι, ἄστοργοι, ἄσπονδοι, διάβολοι, ἀκρατεῖς, ἀνήμεροι, ἀφιλάγαθοι, προδόται, προπετεῖς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μᾶλλον ἢ φιλόθεοι (χαρακτηριστικὸ τοῦ 20οῦ αἰῶνος εἶναι ἡ φιληδονία. Εἶναι τὸ σῆμα κατατεθὲν της), ἔχοντες μόρφωσιν εὐσεβείας, τὴν δὲ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι(ἔχουν βέβαια ἕνα σχῆμα εὐσεβείας. Δηλαδὴ πρόκειται περὶ Χριστιανῶν. Ὄχι περὶ ἀνθρώπων μὴ χριστιανῶν. Ἀλλὰ τὴν δύναμιν τῆς πίστεως, τὴν δύναμιν τῆς πνευματικῆς ζωῆς δὲν τὴν ἔχουν)».
Ἀκόμη προετοιμάζει ἡ προφητεία γιὰ τὴν ἐμφάνισιν αἱρετικῶν καὶ αἱρέσεων εἰς τὸν γύρω χῶρον. Λέει στοὺς πρεσβυτέρους τῆς Μιλήτου ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Ἐγὼ γὰρ οἶδα τοῦτο(Αὐτὸ ξέρω καὶ αὐτὸ σᾶς λέγω. Προφητεία), ὅτι εἰσελεύσονται μετὰ τὴν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς( οἱ λύκοι βαρεῖς εἶναι οἱ αἱρετικοὶ) μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα(καὶ ἀπό σᾶς τοὺς ἴδιους, τοὺς χριστιανοὺς δηλαδή, θὰ σηκωθοῦν ἄνθρωποι, ἄνδρες ποὺ μιλᾶνε διεστραμμένα. Δηλαδὴ ἔξω ἀπ᾿ τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου) τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν. διὸ γρηγορεῖτε(ὥστε νὰ ἀποκτοῦν μαθητάς, νὰ τοὺς ἀποσποῦν ἀπὸ τὸν Χριστὸν καὶ νὰ τοὺς κάνουν δικούς των. Μένετε ξυπνητοί)». Ὥστε λοιπὸν ὁ σκοπὸς τῆς προφητείας, νὰ μένω ξυπνητός, νὰ ξέρω τί θὰ γίνει. Νὰ μὴν καταληφθῶ, σᾶς εἶπα, ἀπὸ ἕναν αἰφνιδιασμόν.
Προφητεύει ἀκόμα ἡ Ἐκκλησία καὶ τὸν Ἀντίχριστο. Καὶ οἱ Πατέρες μάλιστα ἀναλύουν τὸ θέμα γιὰ νὰ βοηθήσουν τοὺς πιστούς. Ὁ σκοπὸς ὅμως τῆς προφητείας τοῦ Ἀντιχρίστου δὲν εἶναι νὰ τρομάξουν ἢ νὰ θορυβηθοῦν οἱ πιστοί. Τὸ ὑπογραμμίζω αὐτό. Ἀλλὰ νὰ ὁπλιστοῦν καὶ νὰ ἀναμένουν ὄχι παθητικά, ἀλλὰ ἐνεργητικά. Εἴδατε τελευταῖα πόσος θόρυβος ἔγινε γύρω ἀπὸ τὸ θέμα αὐτό. Ἔφθασαν νὰ λένε γονεῖς σὲ ἐκπαιδευτικούς, σὲ ἱερεῖς: «Μὰ τὰ παιδιά μας, οἱ ἄνθρωποί μας, δὲν μποροῦν νὰ κοιμηθοῦν τὸ βράδυ». Γιατί; Θὰ τὸ δοῦμε παρακάτω. Θέλει λοιπὸν μία χαρούμενη, θὰ λέγαμε, ἀγωνιστικότητα. «Ἔλα. Σὲ περιμένουμε. Θὰ ἀγωνιστοῦμε». Ὅ,τι δηλαδὴ ἔκαναν οἱ 300 τοῦ Λεωνίδα, ἀναμένοντας τοὺς Πέρσες στὰ στενὰ τῶν Θερμοπυλῶν. Ὅταν οἱ Πέρσες ἔστειλαν κάποιους κατασκόπους των νὰ δοῦν τί κάνουν οἱ 300, γύρισαν καὶ εἶπαν ὅτι «χτενίζονται, χορεύουν καὶ ἀσκοῦνται!». Δηλαδὴ μία χαρούμενη ἀντιμετώπισις, μία χαρούμενη ἀγωνιστικότης. Ἔτσι ἦσαν, ἀγαπητοί μου, καὶ οἱ μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας μας· χαρούμενοι. Δὲν κλαίγαν ὅταν πήγαιναν στὸ μαρτύριο. Εἶχαν χαρά. Γιατί λοιπὸν πρέπει νὰ θορυβηθοῦμε ὅταν ἀκούσουμε τὴν προφητεία τοῦ Ἀντιχρίστου; Μήπως κάτι λείπει; Ναί. Μήπως δὲν ἔχουμε τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ; Φοβᾶμαι...
Προετοιμάζει μὲ ὅλα αὐτὰ τὴν ἐνατένισιν τῶν ἐσχάτων. «Οὐ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν». Ἀκόμα, αὐτοὶ οἱ πειρασμοὶ τῆς Ἐκκλησίας, δὲν εἶναι ἀτελείωτοι. «Ἀρχομένων δὲ τούτων γίνεσθαι (Λέει ὁ Κύριος, ὅταν ἀρχίσουν οἱ πειρασμοί, οἱ μεγάλοι πειρασμοὶ) ἀνακύψατε καὶ ἐπάρατε τὰς κεφαλὰς ὑμῶν(κοιτᾶξτε ἐπάνω, στὸν οὐρανό), διότι ἐγγίζει ἡ ἀπολύτρωσις ὑμῶν(γιατί πλησιάζει ἡ ἀπολύτρωσή σας)». Ἔτσι, ὑπάρχει ἡ χαρὰ ὅτι ὅλοι οἱ πειρασμοὶ θὰ περάσουν καὶ θὰ βρεθοῦμε στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Ἔχουμε καὶ προφητεῖες, ἀγαπητοί μου, ποὺ ἀφοροῦν σὲ ἐντελῶς συγκεκριμένα πρόσωπα ἢ σὲ τοπικὲς Ἐκκλησίες, ὅπως προφητεύει γιὰ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο ὁ Κύριος, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον γιὰ τὸν Ἀπόστολο Πέτρο, γιὰ τίς ἑπτὰ Μικρασιατικὲς Ἐκκλησίες κ.ὅ.κ. Ἔχομε ὅμως καὶ προφητεῖες ποὺ δὲν ἀναφέρονται μόνον στὸ μέλλον. Ἀλλὰ καὶ εἰς τὸ παρὸν καὶ εἰς τὸ παρελθόν. Προσέξτε αὐτὸ τὸ σημεῖο. Στὴν Ἀποκάλυψη λέει ὁ Κύριος στὸν Ἰωάννη: «Γράψον οὖν ἃ εἶδες (ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα εἶδες), καὶ ἅ εἰσι(ἐκεῖνα ποὺ ὑπάρχουν) καὶ ἃ μέλλει γίνεσθαι μετὰ ταῦτα(καὶ ἐκεῖνα ποὺ πρόκειται νὰ γίνουν μετὰ ταῦτα)». Δηλαδὴ τὰ παρόντα καὶ τὰ μέλλοντα. Ἡ προφητεία τοῦ παρόντος εἶναι ἡ ἀποκάλυψις, ὅ,τι ἀφορᾷ στὸ παρὸν ποὺ εἶναι κρυμμένο. Κι αὐτὸ τὸ βλέπομε στὴ ζωὴ τῶν ἁγίων, σὲ πλεῖστες ὅσες περιπτώσεις. Νὰ προφητεύουν τὸ παρὸν οἱ ἅγιοι.
Ἀλλὰ ὑπάρχει ὅμως καὶ ἡ προφητεία τοῦ παρελθόντος, ἀγαπητοί μου. Αὐτὸ προσέξατε λιγάκι. Δυνάμει αὐτῆς τῆς προφητείας τοῦ παρελθόντος ἔγραψε ὁ προφήτης Μωυσῆς τὴ δημιουργία τοῦ κόσμου καὶ τὴ δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου. Ὅπως λέγει ἕνας πατὴρ τῆς Ἐκκλησίας μας: «Τὸ προφητικὸν ἃπαν εἶδος τριχῇ τέμνεται· εἰς τε τὸ μέλλον, τὸ ἐνεστὼς καὶ τὸ παρεληλυθός». Ἡ προφητεία ἀναφέρεται σὲ κάτι ποὺ ἀνήκει στὸ μέλλον, στὸ παρὸν καὶ στὸ παρελθόν. Ποῦ εἶναι ἡ ἀξία τοῦ πράγματος; Ὅτι πάντα γιὰ τοὺς πιστοὺς εἶναι ἡ γνῶσις τοῦ παρελθόντος ὀρθὴ καὶ σωστή· ποὺ δὲν ἐπιτρέπει νὰ παρασυρθεῖ ὁ πιστὸς ἀπὸ θεωρίες ποὺ ὑπάρχουν στὴν κάθε ἐποχή, ποὺ καθορίζουν τὸ παρελθόν. Ἔτσι ἔχουμε τὴν θεωρία περὶ τῆς αἰωνιότητος τῆς ὕλης. Ὑλισμὸς δηλαδή. Ἔχομε περὶ τῆς αὐτομάτου γενέσεως τῆς ζωῆς. «Ἡ ζωή, λέει, μόνη της ἔγινε»... Ἔχομε τὴ θεωρία τοῦ Δαρβίνου, τὴν καταγωγὴ τῶν εἰδῶν. Ὁ πιστὸς θὰ πεῖ: «Ἔχω προφητεία. Καὶ ἡ προφητεία μοῦ λέγει ὁ Θεὸς ἔκανε τὸν κόσμον καὶ τὸν ἄνθρωπον». Νὰ ἡ ἀξία. Βλέπετε ποιά εἶναι ἡ ἀξία τῆς προφητείας μέσα στὴν Ἐκκλησία;
Ἀγαπητοί μου, ἡ ἀξία τῆς προφητείας διὰ τὴν Ἐκκλησία εἶναι πολὺ μεγάλη. Ἀλλὰ καὶ στὶς ἡμέρες μας ὑπάρχει τὸ προφητικὸν χάρισμα· ποὺ ποτὲ δὲν θὰ λείψει, μέχρι τέλους τῆς Ἱστορίας. Μόνο προσοχὴ σὲ μερικοὺς ποὺ ἔχουν ὑπερήφανη ψυχή, πυρῆνα περίεργον τῆς ψυχῆς, ποὺ εἶναι σφετερισταὶ τῶν χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ δῆθεν προφητεύουν, γιὰ νὰ προσπορίζουν δόξαν στὸν ἑαυτό τους. Αὐτοὶ δὲν εἶναι λίγοι, σὲ κάθε ἐποχή. Καὶ φαίνεται στὴν ἐποχή μας εἶναι ἀρκετοί. Πολλὴ προσοχή. «Ἀλίμονο σὲ ἐκεῖνον», λέγει ἡ Παλαιὰ Διαθήκη, «ποὺ προφητεύει, χωρὶς νὰ τοῦ βάλει ὁ Θεὸς τὴν προφητεία στὸ στόμα. Αὐτὸς εἶναι ἕνας ψευδοπροφήτης». Τὸ γνήσιον προφητικὸν χάρισμα διαρκῶς διαμαρτύρεται ὅτι ἔρχονται ἡμέρες μέσα εἰς τὴν Ἐκκλησία, ὅτι ἔρχονται ἡμέρες δύσκολες διὰ τὴν Ἐκκλησίαν. Καὶ πρέπει νὰ τὸ ξέρομε. Ὄχι γιὰ νὰ ἀπογοητευτοῦμε. Ἀλλὰ γιὰ νὰ ὁπλιστοῦμε μὲ χαρά. Κι αὐτὴ ἡ χαρὰ εἶναι ἡ χαρὰ τοῦ Χριστοῦ ποὺ πήγαινε στὰ Ἱεροσόλυμα γιὰ νὰ σταυρωθεῖ! Καὶ προλέγει τὸ πάθος Του. Εἶναι ἡ χαρὰ τοῦ Παύλου, εἶναι ἡ χαρὰ τῶν ἁγίων μαρτύρων. Δὲν μᾶς μένει παρὰ νὰ ἔχομε μόνον τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον γιὰ νὰ τοποθετηθοῦμε σωστὰ ἔναντι τῆς προφητείας καὶ τότε θὰ ἀνακαλύψουμε τὴν ἀξία της μέσα εἰς τὴν Ἐκκλησία.
ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ
καὶ μὲ ἀπροσμέτρητη εὐγνωμοσύνη στὸν πνευματικό μας καθοδηγητή
μακαριστὸ γέροντα Ἀθανάσιο Μυτιληναῖο,
μεταφορὰ τῆς ἀπομαγνητοφωνημένης ὁμιλίας σὲ ἠλεκτρονικὸ κείμενο καὶ ἐπιμέλεια:
Ἑλένη Λιναρδάκη, φιλόλογος
• απομαγνητοφώνηση ὁμιλίας δια χειρὸς τοῦ ἀξιοτίμου κ. Ἀθανασίου Κ.
• http://www.arnion.gr/mp3/omilies/p athanasios/omiliai kyriakvn/omiliai kyriakvn 391.mp3
________________________________
