Τοῦ κ. Δημητρίου Κ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου
Αὐτὲς τὶς ἡμέρες διαδραματίζονται φοβερὰ καὶ ἀπαίσια γεγονότα στὸ Κίεβο καὶ συγκεκριμένα στὴν Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου (11ου αἰῶνος), τὸ σέμνωμα τῆς Ὀρθοδοξίας γιὰ ὁλόκληρο τὸν Ὀρθόδοξο Σλαβικὸ κόσμο.
Οἱ ἑκατοντάδες μοναχοί τῆς Λαύρας ἐκδιώκονται ἀπὸ τὴ Μονὴ τῆς Μετανοίας τους, ὁ Ἡγούμενός τους, Ἐπίσκοπος Παῦλος, καταδικάζεται σὲ κατ’ οἶκον περιορισμὸ (ἐκτός τῆς Λαύρας) καὶ ἀπὸ τὶς Ἀστυνομικὲς Ἀρχὲς τοποθετεῖται στὸ πόδι του τὸ γνωστὸ ἠλεκτρονικὸ «βραχιολάκι», οἱ χιλιάδες διαμαρτυρόμενοι πιστοὶ χλευάζονται ἀπὸ ὑποστηρικτὲς τῆς ἐκδιώξεως τῶν μοναχῶν, οἱ ὁποῖοι (χλευαστὲς) φέρουν στὰ ἐνδύματά τους φασιστικὰ καὶ σατανιστικὰ σύμβολα, ἐνῷ σχηματίζουν ἀνάλογα σχήματα καὶ σύμβολα μὲ τὰ ὑψωμένα ἀπειλητικὰ χέρια τους!
Τὸ πρόσχημα εἶναι οἱ ἀπαιτήσεις τῶν Οὐκρανικῶν Ἀρχῶν καὶ εἰδικότερα τοῦ Οὐκρανικοῦ Ὑπουργείου Πολιτισμοῦ ἐπὶ τοῦ χώρου, τὸν ὁποῖο ἀντιμετωπίζουν ὡς κρατικὴ περιουσία καὶ τουριστικὸ ἀξιοθέατο γιὰ προσπορισμὸ ἐσόδων.
Ἡ πραγματικὴ αἰτία εἶναι ἡ συνεργασία τοῦ καθεστῶτος Β. Ζελένσκυ μὲ τὸν ἐπικεφαλῆς τῆς Αὐτοκέφαλης ψευδὸ-ἐκκλησίας στὴν Οὐκρανία ὑπὸ τὸν «Μητροπολίτη» Κιέβου Ἐπιφάνιο Ντουμένκο, στὴν κατεύθυνση μίας σχεδιασμένης ἁρπαγῆς, ἀπὸ τὴν κατοχὴ καὶ δικαιοδοσία τῆς περὶ τὸν Μητροπολίτη Κιέβου κ. Ὀνούφριο Ἱεραρχίας τῆς Οὐκρανικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅλων τῶν ἱστορικῶν Μονῶν ἀλλὰ καὶ τῶν Ἐνοριῶν καὶ προσκυνημάτων τῶν Ὀρθοδόξων τῆς Οὐκρανίας.
Πέραν, ὅμως, ἀπὸ τοὺς ἀνωτέρω δρῶντες καὶ συνενόχους τοῦ ἀπάνθρωπου καὶ ἀντιχρίστου διωγμοῦ κατὰ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στὴν Οὐκρανία, ὑπάρχει καὶ κρύπτεται ὄπισθεν αὐτῶν καὶ ὁ ἠθικὸς αὐτουργὸς τοῦ τεράστιου αὐτοῦ σκανδάλου καὶ φοβεροῦ ἐγκλήματος, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλος παρὰ ὁ ἐπικαθήμενος στὸν Πατριαρχικὸ Θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαῖος. Ὁ τελευταῖος μὲ προκλητικὴ ἐκδικητικότητα καὶ μανία πολεμᾶ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ ἐπιδίδεται στὸ ἀνίερο ἔργο τῆς «δημιουργίας», ὅπου δὲν ἀναγνωρίζεται ἡ κυριαρχία του, παραλλήλων πρὸς τὶς ὑφιστάμενες τοπικὲς Ἐκκλησίες «ἐκκλησιῶν», τῶν ὁποίων ὄχι μόνον ἡ κανονικότητα ἀμφισβητεῖται, ἀλλὰ καὶ ἡ ἴδια ἡ πίστη τους!
Στὸ πλευρὸ τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, ἄβουλοι καὶ μοιραῖοι ἀντάμα, στὸ σχέδιο ἐξουθενώσεως καὶ ἀπομονώσεως τῶν Πατριαρχείων καὶ Ἐκκλησιῶν ἐκείνων ποὺ μὲ τὴν ἀποχὴ τους «χάλασαν» τὸ ἀφήγημα τῆς παντοκρατορίας του κατὰ τὴ σύγκληση τῆς διαβοήτου «Συνόδου» στὸ Κολυμπάρι τῆς Κρήτης (Ἰούνιος 2016), βρίσκονται μόνον τέσσερεις (4), τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως συναριθμουμένου, ἐκ τῶν δεκατεσσάρων (14) Πατριαρχείων καὶ Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν ἀνὰ τὸν Ὀρθόδοξο κόσμο. Μεταξὺ δὲ αὐτῶν, ἀτυχῶς καὶ ἀδικαιολογήτως, ἂν καὶ ὄχι ἀνεξηγήτως, βρίσκεται καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος.
Ὅμως, τὸ Οὐκρανικὸ ζήτημα πλέον ἔχει πάρει ἐκρηκτικὲς διαστάσεις καὶ ἔχει ἐξελιχθεῖ, ἀπὸ ἕνα διοικητικὸ (ἂν καὶ ὄχι μόνο, λόγῳ τῆς διακοπῆς καὶ τῆς εὐχαριστιακῆς κοινωνίας) σχίσμα μεταξὺ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως καὶ Πατριαρχείου Μόσχας, σὲ πνευματικὴ ὡρολογιακὴ βόμβα γιὰ τὴν παγκόσμια Ὀρθοδοξία, ἡ ὁποία ἀπειλεῖ νὰ ἀνατινάξει τὴν ἑνότητά Της στὸν ἀέρα!
Ἐπιπλέον, ὅσοι γιὰ συγκεκριμένους λόγους (μίας κακῶς νοουμένης στηρίξεως πρὸς τὸν λεγόμενο «Προκαθήμενο τῆς Ὀρθοδοξίας» ἢ ἐκ λόγων ἰδιαιτέρου συμφέροντος) εὐθυγραμμίζονται, ἄνευ ἑτέρου, πρὸς τὴν τακτικὴ καὶ πρακτική τοῦ Φαναρίου, εἶναι πρόδηλο καὶ σαφὲς ὅτι ἐπωμίζονται τεράστια εὐθύνη γιὰ σειρὰ ἀνόσιων πρακτικῶν κρυφοῦ καὶ φανεροῦ διωγμοῦ τῆς Οὐκρανικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τῶν ἑκατομμυρίων πιστῶν της. Αὐτὲς οἱ πρακτικὲς ἔχουν ἤδη καταγραφεῖ καὶ θὰ παραμείνουν ἀνεξίτηλες στὶς σελίδες τῆς σύγχρονης ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας, βαμμένες κυριολεκτικὰ ἀκόμη καὶ μὲ τὸ αἷμα κληρικῶν, μοναχῶν καὶ πιστῶν στὴν μαρτυρική, καὶ ὄχι μόνο λόγῳ πολέμου, Οὐκρανία.
Γι’ αὐτό, πλέον, ὅσοι στηρίζουν, ὑπερασπίζονται καὶ δικαιολογοῦν ἢ σιωποῦν μπροστὰ στὰ ἀποτρόπαια «κατορθώματα» τῆς ἐκκλησιαστικῆς πολιτικῆς τοῦ Φαναρίου καὶ τοῦ φερομένου ὡς «πρώτου ἄνευ ἴσων» Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, θὰ εἶναι καὶ ἤδη εἶναι ὑπόλογοι καὶ συνένοχοι γιὰ αὐτὰ ἔναντι Θεοῦ, Ἱστορίας καὶ ἀνθρώπων!
Ὅσο γιὰ τὸν ἐξ ἀντικειμένου ὑπεύθυνο γιὰ τὴν βία καὶ τὴν τρομοκρατία τῶν Οὐκρανικῶν Ἀρχῶν κατὰ τῶν Ὀρθοδόξων Κληρικῶν, Μοναχῶν καὶ πιστῶν Πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκυ, τί νὰ ποῦμε; Αὕτη φαίνεται εἶναι ἡ Δημοκρατία, ἡ Ἐλευθερία, ὁ πατριωτισμὸς καὶ ὁ ἀνθρωπισμὸς ποὺ ἐπικαλεῖται καὶ ἐπαγγέλλεται!
Ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ποὺ ὡς μὴ ὤφειλε ἐνεπλάκη σὲ αὐτὸ τὸ βρώμικο παιγχνίδι τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς καὶ τῶν μετ’ αὐτῶν διαπλεκομένων ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν, καὶ ἰδιαιτέρως γιὰ τὴν Ἱεραρχία Της τίθεται πιεστικὸ τὸ ἐρώτημα: Δὲν ὑπάρχει μεταξὺ τῶν Ἱεραρχῶν της ΕΝΑΣ ἐκκλησιαστικὸς ΑΝΔΡΑΣ (Ἐπίσκοπος μὲ ἀνδρεῖο φρόνημα) νὰ διαφωνήσει, νὰ διαμαρτυρηθεῖ, νὰ διαχωρίσει τὴν θέση του καὶ νὰ καταγγείλλει τὰ ἐγκλήματα ποὺ συντελοῦνται καὶ τοὺς καθιστοῦν συνενόχους των;
Σήμερα, ἴσως, θὰ ἀποτελοῦσε μία διέξοδο στὰ συσσωρευμένα ἀδιέξοδα τῆς Φαναριώτικης πολιτικῆς (καὶ) στὸ Οὐκρανικὸ ἡ σύγκληση ἀληθινῆς Πανορθοδόξου Συνόδου, ὅπως ἤδη ἔχουν ζητήσει ἀρκετὲς τοπικὲς Ἐκκλησίες, πρὸς ἀντιμετώπιση ὅσων ἔχουν προκληθεῖ καὶ δημιουργηθεῖ. Φοβούμεθα, ὅμως, ὅτι ἂν ὄχι καὶ σήμερα, αὔριο πάντως ἴσως νὰ εἶναι ἀργὰ γιὰ μία κοινῶς ἀποδεκτὴ κανονικὴ δευθέτηση καὶ ἀποκατάσταση τῶν πραγμάτων
