(Ἀναφορὰ στὸν συλλογικὸ Τόμο: «Ἡ κατάσταση τοῦ Κόσμου – 2010»)
Γράφει ὁ ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
(ΜΕΡΟΣ Α')
Στὴ σημερινὴ ἀποστασία ἀπὸ τὸν ἀληθινὸ Τριαδικὸ Θεό, προβάλλουν ὡς «ἀνακουφιστικὴ» λύση – πεποίθηση: α) ὁ οἰκουμενισμὸς – πανθρησκεία καὶ β) ἡ «πράσινη ἀνάπτυξη».
Σ᾿ αὐτούς τούς δύο πόλους ἑκατομμύρια ἄνθρωποι θὰ συντονισθοῦν (ἀποπροσανατολιστικὰ) μὲ τὴ βοήθεια «ποιμένων» καὶ πολιτικῶν ἡγεσιῶν, δυστυχῶς!
Γιὰ τὴν λεγόμενη «πράσινη ἀνάπτυξη ἢ συμφωνία», τὸ Ἰνστιτοῦτο WORLDWATCH (Ἰνστιτοῦτο Παρακολούθησης τοῦ Κόσμου), ἔχει κυκλοφορήσει «Τόμο» συνεργασίας πολλῶν «εἰδικῶν» μὲ πρωτότυπο τίτλο: «State of the World 2010: Trans forming cultures: From Consumerism to sustainability», δηλ. «2010 – Ἡ κατάσταση τοῦ κόσμου – ὁ πολιτισμός μας σὲ μετάβαση – Ἀπὸ τὸν καταναλωτισμὸ στὴν ἀειφορία».
Παρακολουθοῦμε τίς σκέψεις τους, τὰ πιστεύω τους, στηριζόμενοι σὲ δύο (2) ἀσφαλεῖς ἄξονες:
Α) Στὸ Λόγο τοῦ Θεοῦ (γενικὰ) καὶ Β) εἰδικότερα, στὸ νόημα τοῦ κόσμου, ὡς κάτοπτρο τῶν ἰδιοτήτων τοῦ Θεοῦ (Ρωμ. 1, 19 – 20).
Δὲν ἀποτελεῖ εἴδηση, ὅτι ἡ ἀνυπακοὴ – παραβίαση – περιφρόνηση των δύο (2) αὐτῶν πνευματικῶν ἀξόνων ὁδήγησε (καὶ ὁδηγεῖ) τὴν ἀνθρωπότητα στὸ δρόμο τῆς αὐτοκαταστροφῆς της.
Εὔστοχα ὁ Σταυρουπόλεως Μάξιμος, ἔχει τονίσει:
«ἡ ἀποκοπὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ περιορισμὸς αὐτοῦ ἐντὸς τοῦ φυσικοῦ μόνον κόσμου σημαίνει ἄρνησιν καὶ τῆς ὑψηλῆς εὐθύνης, τὴν ὁποίαν ἐπιβάλλει ἡ μετὰ τοῦ Θεοῦ κοινωνία καὶ σχέσις τοῦ ἀνθρώπου. Τὸ ὑπὲρ φυσικὸν ὁλοκληρώνει τὴν ἔννοιαν τοῦ φυσικοῦ καὶ τὴν ἔννοιαν τοῦ Θεοῦ ὁλοκληρώνει ἡ παρουσία τοῦ ἀνθρώπου, διὰ τὸν ὁποῖον ὁ Θεὸς ἀπεκαλύφθη. Διότι ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι ἡ Ἱστορία τῆς ἀποκαλύψεως τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἐγένετο εἰς τὸν ἄνθρωπον καὶ διὰ τὸν ἄνθρωπον» (Στάχυς Ζ 52-62, Ἰούνιος 1977, Ἰούλιος 1981, σελ. 344).
Ἀκριβῶς αὐτὸς εἶναι ὁ ἰδεολογικὸς πυρῆνας ὅλων σχεδὸν τῶν «πράσινων κινημάτων», ἡ «ἀποκοπὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ περιορισμὸς αὐτοῦ ἐντὸς τοῦ φυσικοῦ μόνο κόσμου...».
Ἡ ἔκδοση τοῦ Ἰνστιτούτου WORLDWATCH, φιλοξενεῖ καὶ τὸ ἄρθρο: «Κατανάλωση καὶ πράσινη ἀνάπτυξη», τοῦ κ. Σπύρου Κουβέλη, πρώην Ὑφυπουργοῦ Ἐξωτερικῶν. Γράφει:
1) «Ὅλες οἱ προσπάθειες γιὰ εὐημερία τῆς ἀνθρωπότητας καὶ ταυτόχρονης διατήρησης τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος ἔχουν ἀποτύχει... Ἀρκεῖ νὰ σκεφθοῦμε ὅτι δύο δισεκατομμύρια ἄνθρωποι, ἀπὸ τὰ ἕξι καὶ πλέον ποὺ φιλοξενεῖ σήμερα ὁ Πλανήτης, ζοῦν κάτω ἀπὸ τὸ ὅριο τῆς φτώχειας, καὶ ὅπως εἶναι γνωστὸ ἡ φτώχεια καὶ ἐνισχύει καὶ προκαλεῖ μεγάλα περιβαλλοντικὰ προβλήματα».
2) «Σήμερα στὸν πλανήτη μας ὑπάρχουν λαοὶ ποὺ πετᾶνε τὰ περισσεύματά τους στὰ σκουπίδια καὶ ἄλλοι λαοὶ ποὺ λιμοκτονοῦν καὶ τὰ παιδιά τους πεθαίνουν ἀπὸ τὴν πεῖνα, τὴ δίψα καὶ τὴν ἐγκατάλειψη».
1ο Σχόλιο: Πῶς γίνεται, αὐτοὶ ποὺ πετᾶνε στὰ σκουπίδια τὰ περισσεύματά τους (μᾶλλον ἀπορρίμματά τους) νὰ μὴν ρυπαίνουν τὸ περιβάλλον καὶ οἱ φτωχοὶ νὰ ἐνισχύουν – προκαλοῦν τὰ μεγάλα περιβαλλοντικὰ προβλήματα; Ἀντίφαση, κ. Κούβελα∙ ὁμιλεῖτε ὡς ἄνθρωπος τοῦ συστήματος! Στὴ δεκαετία τοῦ '60, ἐδῶ στὸ Βόλο, ὁ Παγασητικὸς Κόλπος εἶχε μολυνθῇ (φρικτὰ) ἀπὸ τὰ λύματα τῆς ἀχυροκυτταρίνης, ἐργοστασίου στὴν Λάρισα (τότε). Σήμερα ἔχουμε τὰ «Τσιμέντα» καὶ τὴν «Χαλυβουργία» ποὺ ρυπαίνουν τὴν Μαγνησία. Οἱ πτωχοὶ εὐθύνονται γιὰ τίς θανατηφόρες αὐτὲς ρυπάνσεις;
Τὸν πρόλογο τοῦ βιβλίου ἔχει γράψει ὁ Muhammad Yunus, ἱδρυτὴς τῆς Τράπεζας Grameen, κάτοχος βραβείου Νόμπελ Εἰρήνης 2006. Γνωρίζει, ὅτι ἡ σημερινὴ κοινωνία χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὴν ἄνιση κατανομὴ τοῦ εἰσοδήματος στοὺς διάφορους λαούς, γι᾿ αὐτοῦ πρὸς «ἀνακούφιση» δημιούργησε μιὰ διαφορετικὴ τράπεζα προκειμένου νὰ βοηθήσει «τὸ δύσκολο ζήτημα τῆς πολιτισμικῆς ἀλλαγῆς στὴν Κατάσταση τοῦ Κόσμου 2010», «τὸν πολιτισμὸ τῆς βιωσιμότητας», ὅπως δικαιολογεῖ τὴν ἀπόφασή του. Γράφει, ἐπίσης:
«...ἀναλάβαμε τὸ ἔργο νὰ δημιουργήσουμε μιὰ διαφορετικὴ τράπεζα, μιὰ τράπεζα ποὺ θὰ ἦταν προσανατολισμένη νὰ ἐξυπηρετῇ τοὺς φτωχούς... ἔτσι ξεκίνησε ἕνα νέο πολιτισμικὸ μοντέλο χρηματοδότησης καὶ ἀνακούφισης τῆς φτώχειας, σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο οἱ φτωχότεροι ἐξυπηρετοῦνται κατὰ προτεραιότητα καὶ ἕνα μικρὸ κεφάλαιο μπορεῖ νὰ μετατρέψῃ τὴν ἀξιοθρήνητη φτώχεια σὲ βιοπορισμό.
2ο Σχόλιο: Ἀναμφίβολα, ἡ ἄνιση διανομὴ τοῦ εἰσοδήματος (Ἐθνικοῦ) δημιουργεῖ τίς κοινωνικὲς τριβές. Παρατηροῦμε νὰ ὑπάρχουν εἰσοδήματα χωρὶς ἐργασία (τὴν ἀνάλογη) καὶ ἐργασίες χωρὶς εἰσόδημα (τὸ ἀνάλογο).
Ἡ Γραφὴ ἀναιρεῖ τίς διχαστικὲς λογικὲς τῶν οἰκονομικῶν (κοσμικῶν) συστημάτων, κατηγορηματικά:
α) «λέγει γὰρ ἡ γραφή∙ βουναλοώντα οὐ φιμώσεις∙ καὶ ∙ ἄξιος ὁ ἐργάτης τοῦ μισθοῦ αὐτοῦ (Α' Τιμ. 5, 18).
β) Ὁμιλεῖ ὁ ἀδελφόθεος Ἰάκωβος στὴν Καθολικὴ Ἐπιστολή του γιὰ τὸν «μισθὸ τῶν ἐργατῶν τὸν ἀπεστερημένο», ὡς ἔργο (ἁμαρτία) τῶν πλουσίων.
3ο Σχόλιο: Στὸ βιβλίο «Περιβάλλον καὶ ποιότητα τῆς ζωῆς – Οἰκολογικὲς μελέτες» (μετάφραση ἀπὸ τὰ Γερμανικὰ) – Ἐκδόσεις ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ, διαβάζουμε:
ι) «Ἡ ἰδέα τῆς προστασίας τοῦ περιβάλλοντος καὶ οἱ τεχνικὲς γιὰ τὴν πραγματοποίησή της ἐφευρέθηκαν ἀπὸ τοὺς μπενθαμιστὲς πρὶν ἀπὸ περισσότερα ἀπὸ 150 χρόνια καὶ μάλιστα γιὰ τὰ συμφέροντα τοῦ βιομηχανικοῦ κεφαλαίου. Ὁ ἔλεγχος τῆς μόλυνσης τοῦ περιβάλλοντος δὲν ἀποσκοποῦσε ἀρχικὰ στὸν περιορισμὸ τῆς βιομηχανικῆς ἀνάπτυξης, ἀλλὰ μᾶλλον στὴ διασφάλιση καὶ στὴν προώθησή της...» (Σελ. 21).
4ο Σχόλιο: Γράφουν στὸ βιβλίο ποὺ ἀναφέραμε (οἱ 3 συγγραφεῖς του), ὅτι:
«τὴ δεκαετία τοῦ '70 ἡ ἑταιρεία Koppers Company κατασκευάζει ἀποχετευτικὰ συστήματα καὶ φίλτρα ἀερίων∙ ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος κατέχει ἡγετικὴ θέση στὸν τομέα κατασκευῆς Χαλυβουργείων (...) ἡ ἑταιρεία θὰ χτίσῃ νέα χαλυβουργεία, ποὺ μολύνουν τὸ περιβάλλον, καὶ μετὰ θὰ τὰ ἐφοδιάσει μὲ συστήματα προστασίας τοῦ περιβάλλοντος»! (Σελ. 24).
Ἐπίσης γράφουν, ὅτι «πολλὲς οἰκολογικὲς ὁμάδες πρωτοβουλίας παίζουν συχνὰ ἕναν πολὺ ὕποπτο ρόλο. Δημιουργοῦνται ἄλλοτε φαινομενικὰ αὐθόρμητα ὅπως τὸ κίνημα γιὰ «Καθαρὸ Περιβάλλον», ἄλλοτε βρίσκονται ἄμεσα κάτω ἀπὸ τὴν αἰγίδα τοῦ κράτους καὶ τῆς βιομηχανίας∙ Σκοπός τους εἶναι νὰ διευθετοῦν τὴν αὐξανόμενη δυσαρέσκεια τῶν μισθωτῶν γιὰ τίς ἄθλιες συνθῆκες τῆς ζωῆς τους, νὰ διασφαλίζουν δηλαδὴ τὴν «κοινωνικὴ εἰρήνη» καὶ νὰ δημιουργοῦν τὴν ἐντύπωση πὼς τάχα καὶ ὁ λαὸς συμμετέχει στὴν διαδικασία τῆς "προστασίας τοῦ περιβάλλοντος"» (Σελ. 25).
Διευκρινίζουν, ὅμως «ὅτι οἱ οἰκολογικὲς ὁμάδες πρωτοβουλίας δὲν μπαίνουν ὅλες μὲ τέτοια δουλοπρέπεια στὴν ὑπηρεσία τῶν συμφερόντων τοῦ κεφαλαίου∙ τοῦτο φαίνεται καὶ ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ δράση τους ἔχει ὁδηγήσει συχνὰ σὲ συγκρούσεις μὲ τὴν ἀστυνομία. Ὁ κίνδυνος τῆς χειραγώγησής τους παραμονεύει πάντα» (Σελ. 26).
5ο Σχόλιο: Θεωρῶ ὅτι ἡ «φροντίδα» τῶν πράσινων κινημάτων γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸ περιβάλλον εἶναι περισσότερο συμβολική. Ὡς φιλοσοφικὸ – κοσμοθεωριακὸ σύνολο προωθοῦν τὴν «πολιτισμικὴ ἀλλαγή», ὅπου ἡ Ἠθική, ἡ κοινωνιολογία καὶ ἡ οἰκονομία εἶναι ἀναπόσπαστα ἑνωμένες στὴ βάση τοῦ ὑλισμοῦ – φυσιοκρατίας.
Νὰ ὑπογραμμίσουμε, ὅτι ὑπάρχουν διάφορες ἐκδοχὲς «πράσινης ἀνάπτυξης». Ὁ οἰκουμενισμὸς – πανθρησκεία θὰ χρειαστοῦν στὴν παγκόσμια ἡγεσία γιὰ τὴ ρύθμιση (κυρίως) τῆς Ἠθικῆς, ἐνῶ γιὰ τὴν κοινωνιολογία – οἰκονομία θὰ χρησιμοποιήσουν τὸ «ὅραμα» πράσινη ἀνάπτυξη. Πλήρης ἀποστασία!
Ἂν δὲν ἀντιληφθοῦν, ὅτι ἡ ἁμαρτία τοῦ ἀνθρώπου, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ἀλαζονεία – ἀπληστία τῶν πλουσίων χωρῶν, καταστρέφουν τὴν Κτίση, τότε οἱ «πράσινοι» ματαιοπονοῦν.
«τὴ γὰρ ματαιότητι ἡ κτίσις ὑπετάγη, οὐχ ἑκοῦσα, ἀλλὰ γιὰ τὸν ὑποτάξαντα» (αὐτὴν) – Ρωμ. 8, 20.
__________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»
