Εἶναι γνωστὴ ἡ ρήση, ὅτι ἑνὸς κακοῦ δοθέντος μύρια ἕπονται. Ποῦ εἶναι ἐδῶ τὸ «κακό»; Εἶναι ὅτι ἡ τιμὴ καὶ ἡ εὐθύνη γιὰ τὴν ἐπανοικοδόμηση ἑνὸς μεγάλου καὶ λαμπροῦ ἱεροῦ Ναοῦ κάπου εἰς τὸ κέντρον τῆς Ἀττικῆς δόθηκε πρὶν ἀπὸ χρόνια σ’ ἕνα, ἀξιόλογο κατὰ τὰ ἄλλα, πρόσωπο τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, τὸν Πρόεδρο δηλαδὴ ἑνὸς μεγάλου Συλλόγου…
…Ἀλλὰ – φεῦ! – ὁ Πρόεδρος ἐκείνου τοῦ Συλλόγου τῆς Ἀττικῆς ἦτο ΚΑΙ ὁ Μέγας Διδάσκαλος τῆς μεγάλης -μασονικῆς – ΣΤΟΑΣ τῆς Ἑλλάδος, ἦταν δηλαδὴ ὁ «Ἀρχηγὸς» τῆς Ἑλληνικῆς Μασονίας!
Ἡ σφραγίς τῆς Ἐκκλησίας εἰς χεῖρας αὐτοῦ..
Ὡς ἐκ τῆς θέσεώς του, τοῦ ὑπευθύνου τῆς ἀνοικοδομήσεως τοῦ μεγάλου ἐκείνου Ἱεροῦ Ναοῦ τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἔλαβε ὁ μεγαλομασόνος αὐτὸς καὶ τὴν σφραγίδα τῆς Ἐκκλησίας, θέτοντάς την εἰς ὅλα τὰ σχετικὰ ἔγγραφα, ὡς νὰ ἦτο Μητροπολίτης, θέτων συνάμα ἐκεῖ τὴν ὑπογραφή του!
Ὅταν λοιπὸν ὁλοκληρώθηκε ἡ οἰκοδομὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὡς ἦτο ἑπόμενο, ἡ μεγάλη Τεκτονικὴ Στοὰ τῆς Ἑλλάδος ἄρχισε – διὰ τοῦ περιοδικοῦ της – νὰ καυχᾶται, ὅτι οἱ μασόνοι εἶναι τόσο καλοὶ χριστιανοὶ ποὺ ἡ ἐκκλησιαστικὴ διοίκηση τοὺς ἀναθέτει τιμητικῶς νὰ κτίζουν τοὺς Ἱερούς της Ναούς! Ἄρα, «κακῶς» ἡ Ἐκκλησία τοὺς καταδικάζει[2] – πνευματικῶς – ἀφοῦ ἡ Διοίκηση αὐτῆς τοὺς ἀναθέτει ἐπισημότατα καὶ τιμητικῶς νὰ κτίζουν τὶς Ἐκκλησίες της!
Τὸ ὄνομα ἔτσι τοῦ μεγάλου διδασκάλου τοῦ τεκτονισμοῦ τῆς Ἑλλάδος βρίσκεται στὴν κορυφὴ τῶν ὀνομάτων τῶν κτιτόρων τοῦ ἱεροῦ μας Ναοῦ, κεχαραγμένον ἐπὶ μαρμαρίνης πλακὸς καὶ ἐντοιχισμένης ἐκεῖ. Ἡ τιμητικὴ ἔτσι μνημόνευση αὐτοῦ ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς κλπ. τοῦ Ναοῦ γίνεται ἀνελλιπῶς καὶ μεγαλοφώνως – κατὰ τὰ καθιερωμένα…
Τὶς πταίει;
Δὲν πταίουν οἱ μνημονεύοντες σημερινοὶ ἱερεῖς κλπ. τοῦ Ναοῦ. Γιατί; Μὰ διότι πιθανότατα δὲν γνωρίζουν τί σημαίνει τὸ κορυφαῖον ἐκεῖνο ὄνομα τῶν κτιτόρων.
Δὲν «πταίει» ὁ «μεγάλος ἐκεῖνος διδάσκαλος». Γιατί; Διότι, πρῶτον, δὲν ἐτέθη μόνος του ἐπικεφαλῆς τῶν κτιτόρων ἐκείνων καὶ δεύτερον, διότι ἔφερεν εἰς αἴσιον πέρας τὸ ἀνατεθὲν εἰς αὐτὸν μέγα ἔργον.
Πταίει ὡστόσο ἡ τότε ἐκκλησιαστκὴ Ἀρχὴ ποὺ ἀνέθεσε τὴν ἀνοικοδόμηση, καθὼς ἐπίσης καὶ ἡ Μεγάλη Στοὰ ποὺ καυχᾶται ἐν συνεχείᾳ διὰ τὸ ἐπίτευγμα τῆς ἀνεγέρσεως τοῦ Ναοῦ, ἐν γνώσει αὐτῆς ὅτι ἡ Μασονία μάχεται στὸ βάθος σκληρὰ τὴν αὐθεντία τῆς Ἐκκλησίας μας, ὑποκρινόμενη ἐντούτοις ἐπὶ σκοπῷ πονηρῷ: τὴν ἀποδυνάμωση – ἐξουδωτέρωση τῆς Ἐκκλησιαστιῆς Ἀποφάσεως τοῦ 1933[3] κατὰ τοῦ τεκτονισμοῦ…
Τὸ σχόλιον τοῦ Μοναχοῦ Ἀβερκίου
Ἔχουμε τὴν αἴσθηση, ὅτι στὸ προαναφερθὲν «πάθημα» τῆς Διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας μας ταιριάζει ἡ ἑλληνικὴ παροιμία, ἡ ὡς ἑξῆς ἔχουσα: Ἔτσι τὸ φέραν’ οἱ καιροὶ κι οἱ σβουρλισμένοι χρόνοι, νὰ παίξ’ ὁ λύκος μὲ τ’ Ἀρνὶ κι ὁ κοῦκος μὲ τ’ Ἀηδόνι…
Πῶς ὅμως ἀνετέθη εἰς τὸν μεγαλομασόνον ἐκεῖνον ἡ ἐπιμέλεια διὰ τὴν ἀνοικοδόμησιν τοῦ ἱεροῦ μας Ναοῦ;
Ναί, τὸ πρᾶγμα συνδέεται μὲ τὴν ἀπὸ πολλῶν χρόνων διείσδυση τῆς Μασονίας στὴν Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας μας, διὰ τῆς μυήσεως στὸν τεκτονισμὸ ἀρκετῶν ὑψηλόβαθμων κληρικῶν μας. Ἡ διάβρωση ἔτσι μέρους τῆς ἑκάστοτε ἐκκλησιαστικῆς Διοικήσεως εἶναι βαθύτατη.
Ἀπὸ πότε;
Κυρίως ἀπὸ τὸ ἔτος 1882, μὲ τὴν πρώτη μύηση Ἑλλαδίτου Κληρικοῦ στὸν τεκτονισμὸ καὶ ἑξῆς.
«Ἀπολαῦστε» το – μετὰ τῆς δεούσης θλίψεως -, ἔτσι ὅπως μᾶς τὸ λέγουν μὲ καμάρι οἱ ἴδιοι οἱ τέκτονες, ὅταν ἀναφέρονται στὴν ἀνάθεση τῆς ἀνοικοδομήσεως τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας μας εἰς τὸν «Μέγαν» αὐτῶν «Διδάσκαλον». Γράφουν:
«…Ἡ Στοὰ ἡμῶν, ἐνισχύουσα τὸ ἔργον τῆς μητρὸς Ἐκκλησίας συνεργασθεῖσα στενῶς μετὰ τῆς Ἡγεσίας Αὐτῆς, τῆς Ὁποίας διαπρεπεῖς Λειτουργοί, Πατριάρχαι, Ἀρχιεπίσκοποι, Μητροπολῖται καὶ λοιποὶ Κληρικοί, διεκρίθησαν καὶ ἐν τῇ διακονίᾳ τοῦ τάγματος ἡμῶν [τοῦ μασονικοῦ Τάγματος!] περιεβληθέντες τὸ τίμιον περίζωμα τῆς Ἐργασίας, τὸ περίπυστον σύμβολον τῶν Τεκτόνων Ἀδελφῶν…».
Πηγή, τὸ βιβλιάριο – ἐπετήριδα: Τὸ χρονικὸ μιᾶς Πεντηκονταετίας – 1908/ 1958 – Ὁμιλία τοῦ Ἐνδόξου Ἐπιτίμου Μεγάλου Διδασκάλου, Κραταιοῦ Ἀδελφοῦ (…). [Πρόκειται περὶ τοῦ «ἰσοβίου» Μεγάλου Δίδασκάλου τοῦ Τεκτονισμοῦ, τοῦ ἀνοικοδομήσαντος κατ’ ἐκκλησιαστικὴν ἀνάθεση τὴν μεγάλη μας Ἐκκλησιά, ὅπου, ὡς κτίτωρ αὐτῆς ἀνελλιπῶς μνημονεύεται…).
Τί σημαίνει ὅμως αὐτὴ ἡ «ποδίτσα», τὸ τεκτονικὸν περίζωμα δηλαδή;
Τί λοιπὸν σημαίνει ἡ τεκτονικὴ αὐτὴ «ποδιὰ», τὴν ὁποία δένουν στὴ μέση τους κατὰ τὶς συνεδριάσεις αὐτῶν οἱ μασόνοι καὶ οἱ κληρικοὶ ἐξ αὐτῶν;
Ἰδού, ὅπως τὸ γράφουν οἱ τέκτονες:
«Οὐδὲν ἄλλο ἐκ τῶν συμβόλων τοῦ Ἐλευθεροτεκτονισμοῦ εἶναι τόσον σημαντικὸν εἰς τὴν διδασκαλίαν του καὶ τὴν ἱστορίαν τοῦ βίου τὸ ἐκ δέρματος ἀμνοῦ λευκὸν περίζωμα…». Διότι αὐτὸ εἶναι «τὸ διακριτικὸ γνώρισμα τοῦ τέκτονος…» Πρέπει δὲ νὰ εἶναι «ἀπὸ δέρμα ἀμνοῦ πλάτους 14- 16 ἰντσῶν, καὶ ὕψους 12- 14, τετράγωνον κάτω μὲ τριγωνικὸν ἐπικάλυμμα μήκους 3-4 ἰντσῶν…».
Τί προσφέρει εἰς τοὺς τέκτονες – κληρικοὺς ἢ μὴ – αὐτὸ τὸ περίζωμα τῆς μέσης των; Τοὺς «προστατεύει τὸ ὑπογάστριον, τὸ ὁποῖον συνδέεται μὲ τὸ ἡλιακὸν πλέγμα ἀναλογοῦν πρὸς τὴν περιοχὴν ἀπὸ τὴν ὁποίαν ἐξαρτῶνται τὰ αἰσθήματα καὶ αἱ συγκινήσεις, ἐναντίον τῶν ὁποίων πρέπει νὰ προστατευθῆ ὁ μαθητὴς [λαϊκὸς ἢ κληρικὸς] διὰ νὰ φθάση τὴν γαλήνην τοῦ πνεύματος ἑνὸς πραγματικοῦ μύστου…»!
Τί ἄλλο σημαίνει αὐτὸ τὸ περίζωμα τῶν μασόνων καὶ τί μπορεῖ νὰ «πάθει» ὁ φέρων αὐτό; «…Τὸ περίζωμα σημαίνει καὶ μεταβολὴν τοῦ ἀτόμου, τὸ ὁποῖον διὰ τῆς εἰσόδου του εἰς τὸν τεκτονισμὸν μεταβάλλει προορισμὸν καὶ ἰδιότητα καὶ καθίσταται ἄλλος ἄνθρωπος [!], μύστης…».
(Πηγή: Ἐγκυκλοπαίδεια τῆς Ἐλευθέρας Τεκτονικῆς, ὑπὸ Νέστορος Χ. Λάσκαρι, Ἔκδοσις Στοᾶς Ὅμηρος, ἐν Ἀθήναις 1951, ἐκδίδεται μὲ τὴν ἄδειαν τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος καὶ τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τοῦ 33ου. Λῆμμα Περιβολὴ – Περίζωμα σελ. 673, 674).
Τὸ ἔμπονον διερώτημα τοῦ Μοναχοῦ Ἀβερκίου
Ἀφοῦ λοιπὸν ὁ περιζώνων τὴν μέση του διὰ τοῦ μασονικοῦ αὐτοῦ περιζώματος – τὴν «ποδίτσα» – μεταβάλλει προορισμὸν καὶ ἰδιότητα, κατὰ τὰ μασονικῶς διαβεβαιούμενα, τότε ἂν τὸ πρόσωπο αὐτὸ εἶναι Μητροπολίτης ἢ Πατριάρχης θὰ «πάθει» τὰ ἴδια; Θὰ μεταβάλει δηλαδὴ προορισμὸν καὶ ἰδιότητα; Θὰ πάψει λοιπὸν ἂν εἶναι Πατριάρχης, Μητροπολίτης, Πάπας, ἢ καὶ χριστιανὸς μόνο;
Ἂς δοῦμε τί ἐπ’ αὐτῶν λέγει σχετικῶς ἐκ τοῦ τάφου του ὁ μακαριστὸς Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος
«Ἀληθεύει κατὰ πάντα ὁ λόγος τοῦ Κυρίου: οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν (Ματθ. 6:24). Δύναται ἕνας Μασόνος νὰ θρησκεύει, δὲν δύναται ὅμως νὰ θεολογεῖ, ἐπειδὴ τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ἔχει ἀποστεῖ ἀπ’ αὐτοῦ. Κατὰ συνέπειαν ἐὰν ὑποτεθεῖ ὅτι ὑπάρχει ἐκκλησιαστικὸς λειτουργὸς ἐλευθεροτέκντων [=μασόνος], αὐτὸς θὰ καταστεῖ ἀνενεργὸς ἐξάγων ἑαυτὸν τοῦ λειτουργικοῦ βίου καὶ τῆς διακονίας τοῦ λόγου τοῦ Εὐαγγελίου μὴ δυνάμενος νὰ συνδυάσει μέσα του Θεὸν καὶ Σατανᾶν…»!
Αὐτὰ φρονοῦσε ὁ μακαριστὸς ἐκεῖνος Ἱεράρχης γιὰ ὅσους κληρικοὺς ἔγιναν – κατὰ καιροὺς – μασόνοι.
(Πηγή, ἀπόσπασμα ἀπὸ ἐπιστολὴν αὐτοῦ εἰς σχετικὸ ἐρώτημα – Ἀριθ. πρωτ. /Γ/ΕΞ/2184/206, ἀπὸ 12.5.2006)
Ποῖοι ὅμως ὑψηλόβαθμοι κληρικοὶ μας «διευκόλυναν» τὸν μέγαν ἐκεῖνον μασόνον νὰ ἔχη τὸν πρῶτον λόγον εἰς τὴν ἀνοικοδόμησιν τοῦ ἱεροῦ μας Ναοῦ;
Αὐτὸ μᾶς τὸ λέγουν σαφῶς οἱ ἴδιοι οἱ τέκτονες, διότι ἡ προσπάθεια νὰ «προσεγγίσουν» αὐτοὶ – καὶ «σκοπίμως» – τὴν Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας χρονολογεῖται ἀπὸ μακροῦ, ὡς ἑξῆς, ὅπως γράφουν:
«…Ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον χρειάζεται νὰ σημειωθῆ ἰδιαιτέρως, εἶναι ἡ προσπάθεια τοῦ ἀδελφοῦ [τοῦ βραδύτερον κτίτορα τοῦ ἐν λόγω Ναοῦ], ὅπως πλησιάση τὸν τεκτονισμὸν πρὸς τὴν Ἑλληνικὴν Ἐκκλησίαν. Εἶχε συνδεθῆ στενῶς [!] μὲ τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν, ἀείμνηστον ἀδελφόν μας [μασόνον!] Χρυσόστομον, ὁ ὁποῖος καὶ τὸν διώρισεν ἀριστίνδην Ἔφορον τοῦ Μητροπολιτικοῦ ναοῦ Ἀθηνῶν, καὶ στενὴ φιλία τὸν ἕνωνε μὲ τὸν ἀδελφόν μας [καὶ τοῦτον μασόνον!] Μακαριώτατον Ἀθηνῶν Χρύσανθον…».
(Ὅλα ἐτοῦτα τὰ φοβερὰ γράφονται στὸ τεκτ. περιοδικὸ Τεκτονικὸν Δελτίον, Ὄργανον τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος, ἔτος 20ον, ἀριθ. 83-84 Ἰαν. – Ἀπρίλιος 1969, σελ. 110)!
Μήπως ὅμως τελειώσαμε τὴν κάθοδο στοῦ «κακοῦ τὴ σκάλα;» ΟΧΙ! Ἰδοὺ καὶ ἡ θλιβερὴ συνέχεια, σχετικῶς, καθ’ ὅσον μᾶς ἀφορᾶ ἐκκλησιαστικῶς. Διαβάζουμε:
«…Θείᾳ συνάρσει, κατὰ τὸ ἔτος 1950, ἄνδρες φιλοπόλιδες καὶ φιλόθρησκοι, τὰ ἐπίλεκτα μέλη τῆς […] κοινωνίας, οἱ ἀριστεῖς τῆς πόλεως, συνέστησαν τὴν […] Ἕνωσιν Ἀναστηλώσεως, ἥτις, ὑπὸ τὴν προεδρίαν τοῦ [μεγαλοτέκτονος – ὄνομα αὐτοῦ] διὰ τοῦ ἀειμνήστου ὡσαύτως Ἀδελφοῦ μας [πάλι μασόνου!] Ἀρχιεπισκόπου Δωροθέου [!] καὶ ἐπὶ τῇ βάσει τῶν σχεδίων τοῦ διακεκριμένου ἀρχιτέκτονος κ. Γ. Νομικοῦ, τὸ 1956 ἐθεμελίωσαν τὸν νέον αὐτὸν ὀκταγωνικοῦ τύπου βυζαντινὸν κολοσσόν, ὅν ἀποθαυμάζει «πᾶς ὀφθαλμός»…
(Πηγή, τὸ Τεκτ. Περί. Τεκτονικὸν Δελτίον, Ἰανουαρίου – Φεβρουαρίου τοῦ ἔτους 1967, ἀρ. 71, σελ. 62).
Διερώτημα: Πόσοι ἐπιτέλους νὰ εἶναι οἱ ὑψηλόβαθμοι Κληρικοί μας, οἱ ὁποῖοι ἀναφέρονται συνεχῶς καὶ ἀνεξελέγκτως παρὰ τῶν τεκτόνων ὅτι ὑπῆρξαν καὶ αὐτοὶ τέκτονες;
Ἐρώτημα τοῦ Κανδηλανάπτου: γιατί, μοναχὲ Ἀβέρκιε, δὲν μᾶς λὲς ποία καὶ ποῦ εἶναι ἡ μεγάλη αὐτὴ ἐκκλησιά, καὶ ποῖον τὸ ὄνομα τοῦ μασόνου ἐκείνου πού τὴν ἔκτισε;
Ἀπάντηση: Τὸ ζήτημα δὲν εἶναι ποιὸς καὶ γιατί «κτίζει» Ἐκκλησιές. Τὸ πρόβλημα εἶναι ὁ συγχρωτισμὸς Μητροπολιτῶν, Ἀρχιεπισκόπων καὶ Πατριαρχῶν μὲ τοὺς Μασώνους, καὶ μάλιστα τὸ ἂν Ἀρχιερεῖς ἔχουν προχωρήσει στὸν τεκτονισμό!
Διότι τότε, ἐνῶ κάποιοι – μασόνοι ἔστω – μπορεῖ νὰ κτίζουν κάποιες Ἐκκλησίες, οἱ Κληρικοὶ μας «ἀδελφοὶ» αὐτῶν τίς γκρεμίζουν στὴν πραγματικότητα.
Πῶς τὶς γκρεμίζουν;
Μὰ μὲ τὰ «καμώματα»[5] καὶ τοὺς λόγους αὐτῶν πολλάκις καὶ μὲ τὶς «σιωπὲς» των νὰ «κατεδαφίζουν» τὰ δόγματα, τὰ θέσμια καὶ τὶς καθιερωμένες Παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας μας!
Παραδείγματα; Πολλά. Τὰ διαβάζετε τακτικὰ ἀπὸ τὶς στῆλες τοῦ Ὀρθοδόξου Τύπου – καὶ ὄχι μόνο.
Τί «προτείνει λοιπὸν ὁ «Κανδηλανάπτης»;
Ὁ Κανδηλανάπτης εὔχεται καὶ παρακαλεῖ, ἐκ τῶν ὀρεγομένων ἐπισκοπάς νὰ ἐπιλέγονται οἱ ἱερομόναχοι ἐκεῖνοι οἱ ἐγκαταβιοῦντες συνεχῶς εἰς Κοινόβια Μοναστήρια[6].
…Τὰ ὅσο μακρύτερα ἀπὸ τὴν Πρωτεύουσα εὑρισκόμενα Μοναστήρια μας -μὲ τὶς σχετικὲς ἐξαιρέσεις, ἂν χρειαστεῖ.
Μοναχὸς Ἀβέρκιος
Μήπως μᾶς συνέλαβον ἐντέλει εἰς ὕπνον βαρούχειον; - Ορθόδοξος Τύπος