Νεκτάριος Δαπέργολας
Χριστούγεννα του 2025. Άλλοι καιροί πια. Καιροί χαλεποί και δύσβατοι. Και καθώς τα μαύρα σύννεφα πυκνώνουν όλο και περισσότερο πάνω από την καταρρέουσα πατρίδα, μόνο τους αφελείς μπορεί ακόμη να ξεγελάσει το εορταστικό κλίμα των ημερών. Μπορεί και πάλι να φωταγωγήθηκαν οι πόλεις, να στολίστηκαν τα σπίτια και τα μαγαζιά στὴν αγορά, να ετοιμαζόμαστε και εμείς να «εορτάσουμε», δίνοντας και παίρνοντας δώρα και ευχές. Στην πραγματικότητα όμως, εδώ και μερικά χρόνια τίποτε δεν είναι ίδιο σε σύγκριση με παλαιότερες εποχές. Άλλοι καιροί μάς κύκλωσαν πια – και άλλα ήθη.
Θέλεις να γράψεις κάτι για τα Χριστούγεννα, μα μόνο πικρές σκέψεις σού έρχονται πλέον. Πικρές σκέψεις για το πραγματικό (και τόσο τραγικά ξεχασμένο) νόημα της μεγάλης εορτής μας. Πικρές σκέψεις για μια εορτή που εδώ και πολλά χρόνια κατάντησε πλέον ανέορτη. Νεκρή και άλογη, χωρίς τον Λόγο. Απάνθρωπη, χωρίς τον Ενανθρωπήσαντα. Κενή, δίχως τον Κενωθέντα. Βουλιάζουμε συνεχώς στον ζόφο της εξωστρέφειας και τὴς διασκόρπισης, περιφέροντας τις ζωές μας απρόσωποι και διασπασμένοι, δεσμώτες σ’ έναν ατελεύτητο φαύλο κύκλο, που ανακυκλώνουν τα αδιέξοδα της ύπαρξής τους και αναζητούν εις μάτην αντίδοτα και υποκατάστατα. Διαλυμένοι και ανίδεοι, σωρηδόν σκύβαλα καταπίοντες και ειδωλόθυτα κατεσθίοντες. Λαός εδώ και πολύ καιρό τὴς παραφροσύνης και τὴς αποστασίας. Και πάνω απ’ όλα βέβαια, λαός τὴς αμετανοησίας.
Χριστούγεννα του 2025. Η Παρθένος σήμερον εν σπηλαίω έρχεται αποτεκείν απορρήτως τον προαιώνιον Λόγον. Και τὴν ίδια ώρα, ενώ το σκοτάδι πλανάται βαρύ πάνω από την ξεπουλημένη και καμμένη γη της ματωμένὴς πατρίδας, κάποιοι υιοί της Απωλείας εν αδύτοις συνευρίσκονται αποτεκείν (απορρήτως και αυτοί) τα δαιμονικά τους σχέδια για τὴν πνευματική και υλική εξόντωση των λαών, για την ποδηγέτηση του πλανήτη, για την ολοκλήρωση της νεοταξικής ισοπέδωσης του παντός, για τὴν επιβολή της Πανθρησκείας και της παγκόσμιας πολιτικής κυριαρχίας. Και τα όργανά τους είναι εδώ, ανάμεσά μας. Δουλικοί υπηρέτες, τυφλά υποχείρια, που φορούν ράσα, τηβέννους, κοστούμια και κάθε λογής ακόμη συστημικούς μανδύες εικονικής νομιμότητας και στα χέρια τους κραδαίνουν πρωτόφαντα όπλα καταστροφής: εξοντωτικά οικονομικά μέτρα, που καταλύουν το παρόν και το μέλλον ολόκληρων λαών, νεοταξίτικα νομοσχέδια που κυοφορούν πνευματικό θάνατο, δημογραφική εξόντωσὴ, εθνική διάλυση, κοινωνική κατάρρευση. Σχέδια που γεννούν πολέμους και ωθούν με λυσσασμένη απόνοια στον τρόμο ενός παγκόσμιου ολοκαυτώματος. Και ταυτόχρονα βεβαίως, σχέδια «ενωτικά», εκστρατείες αγαπολογίας, κείμενα και δράσεις που ετοιμάζουν την Νέα Εποχή. Όλα τους είναι όπλα εξουθένωσης, μέσα καταρράκωσης, όργανα καταισχύνης. Κι όλοι τους είναι εδώ ολόγυρα κι ακόμη μας παραπλανούν, ακόμη τους αποδεχόμαστε και τους ανεχόμαστε, ακόμη συνεχίζουμε να βουλιάζουμε στὴν απάθεια και τὴν ατονία. Κι ούτε μπορεί κανείς να πει πότε θα ξημερώσει επιτέλους η πολυπόθητη εκείνη μέρα τὴς ανάνηψης…
Χριστούγεννα του 2025. Η Παρθένος σήμερον τον Υπερούσιον τίκτει. Κι εσύ ν’ ακροβατείς ανάμεσα στην άρρητη ωραιότητα του Γλυκασμού των Αγγέλων και στον αποτροπιασμό για τις καταιγιστικές εξελίξεις ολόγυρα. Ν’ ακροβατείς ανάμεσα στὴ ζείδωρη γαλήνη του σπηλαίου, εν ω ανεκλίθη ο Αχώρητος, και στὴν οργή για τους πνευματικούς και πολιτικούς Εφιάλτες που κατάστρεψαν μεθοδικά εδώ και δεκαετίες τον τόπο σου και που τώρα πλέον τον αποτελειώνουν, έχοντας αποβάλει ξεδιάντροπα όλα τα προσχήματα κι έχοντας πετάξει όλα τα προσωπεία. Με όλη φυσικά τὴν δική μας συνέργεια, ανοχή και συνενοχή. Όποια κι αν ήταν άλλωστε τα ζοφερά σχέδια, όσο μεθοδικά και οργανωμένα βυσσοδομήθὴκαν κι εφαρμόστηκαν, πάνω απ’ όλα δική μας δεν είναι τελικά η ευθύνη, που τα αφήσαμε (και τα αφήνουμε) να συμβούν;
Δική μας πράγματι η ευθύνη. Δικό μας το ότι επιλέξαμε να ζούμε μέσα στο βούρκο, να έχουμε ξεχάσει πλέον κάθε άλλο τρόπο ζωής, να αγνοούμε προκλητικά όλα τα σημεία των Oυρανών, να πετούμε στα σκουπίδια όλες τις ευκαιρίες (και ήταν πολλές) που μας έστειλε μέχρι τώρα ο Θεός για να συνέλθουμε. Δική μας ὴ προδοσία της πίστης των πατέρων μας και η άνευ όρων παράδοση σε κάθε είδους διαστροφή, κενότητα και ανοησία. Δική μας η πτώση, δική μας και η επίμονη άρνηση να ξανασηκωθούμε, δική μας η νευρωσική εμμονή στον ζόφο και την απόγνωση. Δικά μας θα είναι μοιραία και τα επίχειρα. Από τους πνευματικούς νόμους που πάντα λειτουργούν – κι ας αγνοούμε μυωπικά την ύπαρξή τους.
Χριστούγεννα του 2025. Τα πράγματα δείχνουν εφιαλτικά, καθώς η πατρίδα βουλιάζει στην λαίλαπα του ανεξέλεγκτου λαθροεποικισμού, της κατάφωρης προδοσίας από τις πολιτικές και πνευματικές «ελίτ» του τόπου, της βιοτρομοκρατικής απάτης των ψευτοπανδημιών, του ψηφιακού ολοκληρωτισμού. Να ’ναι ωστόσο άραγε, λες, απ’ τὴν άλλη, η ευκαιρία γι’ αυτόν τον λαό τον αμνησιακό και εκμαυλισμένο; Η ευκαιρία για να ξανάβρει μέσα απ’ την βαθιά κατάπτωση και παρακμή το ίσο του, εκείνο το συνάμφω υψιπετές και χοϊκό ισοκράτημα του προαιώνιού του Τρόπου, εκείνη την επί πτερύγων ανέμων άναρχη περπατηξιά του, που του τὴν κολόβωσαν και τὴν ευνούχισαν μερικές δεκαετίες εκσυγχρονιστικής χυδαιότητας και υλόφρονης εξΗλιθίωσης; Να ’ναι θεόθεν δοκιμασία για τα χάλια μας, επιτίμιο άξιο και δίκαιο για τον εθελούσιο εκτροχιασμό μας προς τρόπους αλλότριους κι απατηλούς, κανόνας πνευματικός για τον εθελότρεπτο καλπασμό μας σε οδούς ειδωλολατρείας, σαρκολατρείας και πλάνης;
Χαραυγή του 2026. Μακάρι να είναι πράγματι τέτοια δοκιμασία. Γιατί αυτό βέβαια από μόνο του κρύβει μέσα του ελπίδα καταφανή, ελπίδα απτή και βάσιμη ότι θα έρθουμε πάλι κάποια στιγμή εις εαυτόν και θα ανανήψουμε. Ως λαός ανθρωπίνως δείχνουμε φυσικά να βαδίζουμε ολοταχώς προς το ιστορικό μας Τέλος. Ας μην τρέφουμε άλλες αυταπάτες: είναι τέτοιος πλέον ο κατήφορος που καμιά υλική, εγκόσμια δύναμη δεν μπορεί να τον αποτρέψει. Ανθρωπίνως όμως πάντα. Η ελπίδα μας ωστόσο είναι αλλού.
Χαραυγή του 2026. Νέοι καιροί έχουν φτάσει, άγριοι και δύσβατοι. Καιροί θλίψης και οδύνης. Αυτούς δεν πρόκειται να τους γλιτώσουμε. Μα υπάρχει και κάτι που φεγγίζει μες στο σκότος, κάτι παυσίλυπον. Δεν είναι άλλο από το φως του εκ Παρθένου τεχθέντος. Και δεν θα λάμψει μέσα μας καταναγκαστικά, αλλά μόνο αν το θελήσουμε ειλικρινά και το ζητήσουμε εμπράκτως. Είναι πάντως το μοναδικό που μπορεί να διασπάσει τα ερέβη και να καταυγάσει το ζοφερό τοπίο.
Καλά Χριστούγεννα λοιπόν! Χριστούγεννα πνευματικά, με ανάνηψη και μετάνοια! Και με αφετηρία την Γέννησή Του, ας κρατήσουμε μόνιμα πια τα κουρασμένα και σκονισμένα μας βήματα σ’ αυτόν τον δρόμο της μετάνοιας. Αυτός είναι και ο μοναδικός δρόμος που μια μέρα θα μας ξαναβγάλει στο φως…