Εν αρχη ΗΝ ο Λογος, τουτεστιν, απ αρχης ην.
Το γαρ απ αρχης
ον, ου μη ευρεθη παντως χρονος, οτε ουκ ην.
Ο γαρ εν αρχη
ων, αει ην.
Εν αρχη ην,
ταυτον σημαινει τω απ αρχης;
Ποθεν;
Φησι γαρ εν μια
των αυτου επιστολων, ο ην απ αρχης, ο ακηκοαμεν, ο εωρακαμεν τοις οφθαλμοις
ημων, ο εθεασαμεθα και αι χειρες ημων εψηλαφησαν…(Α Ιω.1,1).
Τις κοινωνια τω εποιησε, προς το ην;
Ει μεν γαρ
εγεγραπτο και ενταυθα εν αρχη εποιησεν ο Θεος τον Υιον, εσιγησα αν.
νυν δε εν
αρχη ην εξ ου αιδιως είναι τον Λογον, αλλα μη υστερον.
Toυτο
του αιδιου δηλωτικον.
Συναιδιον τω
Πατρι οντα, ουτως ουδε τον Πατερα και τον Θεον χωρις του Υιου.
Το δε ην
προς τον Θεον, τουτεστι μετα του Θεου, ενταυθα σαφεστερον δεικνυσι
συναιδιον τον Υιον τω Πατρι, ινα μη νομισης, ότι ην ποτε ο Πατηρ χωρις του
Υιου, φησιν ο Λογος ην προς τον Θεον, τουτεστιν μετα του Θεου, εν
τοις κολποις τοις πατρικοις, ουδεποτε εχωρισθη του Θεου και Πατρος.
Είναι γνησιο,
γεννημα της ουσιας του Πατρος.
Υιος αληθινος
κατά φυσιν και γνησιος Υιος του Πατρος, ιδιος Υιος εκ της ουσιας του Πατρος,
ουτος είναι και αληθινος Λογος του Θεου και μοναδικος.
Ουδεποτε
υπηρχεν εποχη που υπηρχε ο ενας χωρις να υπαρχει ο άλλος.
Παντοτε
συνυπαρχει με τον Πατερα ο Υιος, αφου είναι «ο ων και ο ην και ο ερχομενος» ,
εκεινος ο οποιος υπαρχει, ο οποιος υπηρχε και ο οποιος θα ελθη.
(Αποκ.1,4).
Αυτος, λοιπον,
που υπαρχει και παντοτε υπηρχε, ποιος μπορει να αφαιρεση την ιδιοτητα του
αιδιου;
Όπως και Παυλος
λεγει ότι «ο Χριστος, ο ων επι παντων Θεος ευλογητος εις τους αιωνας»(Ρωμ.
9,5).
Όταν λενε οι
αγιοι: Ο υπαρχων προ των αιωνων, και δι ου και τους αιωνας εποιησεν, κηρυττουν
όχι λιγωτερο το αιδιον του Υιου και το αιωνιον.
και λεγοντες
Υιον, εννοουν και αυτόν τον Θεον.
Ο Ησαιας λεγει:
Θεος αιωνιος είναι αυτος που εδημιουργησε τα περατα της γης, 40,20.
Θεοφυλακτος Βουλγαριας,
P.G. 123,1137.
